Kletsgroepje twijfel over kinderwens

AnneSanneAnne vrijdag 9 april 2021 08:49

Ik hoop dat we hier een kletsgroepje kunnen starten met dames (en heren) die net als ik twijfelen over of ze kinderen willen of niet.

Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.

Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.

Sansi zaterdag 10 april 2021 12:14

ozymandias schreef: ↑
10-04-2021 11:04
Wat een fijn topic! Veel herkenning hier. Ik ben in de 30 en in mijn omgeving heb ik echt een mix van vrienden met kinderen of een sterke kinderwens, en bewust kindvrijen. Ik zie dus in mijn leven duidelijk de beide kanten, en ik blijf twijfelen.

Ik ben erg bang om mijn vrijheid en autonomie kwijt te raken. Dat is denk ik de kern van mijn twijfels. Ik heb ook de neiging om vooral de beren op de weg te zien, en de negatieve kanten van het ouderschap. En ik heb helemaal niets met zwangerschap, babies of kleine kinderen. Vanaf je er een gesprek mee kan voeren vind ik het te doen, maar daarvoor... ik heb er niks mee. Maar als ik dan bij vrienden met oudere kinderen of tieners ben, dan vind ik dat wel erg leuk en heb ik veel sterker het gevoel dat ik dat ook in mijn eigen leven zie. En dat van het toekomstbeeld over 20/30 jaar herken ik ook heel sterk.

Wat me ook afschrikt is dat ik in mijn omgeving (en overal eigenlijk, inclusief dit forum) zie dat de zorgtaken tussen hetero ouders over het algemeen niet heel eerlijk verdeeld zijn. Ik ben daar sowieso best fel op, maar ik zie het echt niet zitten dat ik dan Hoofd Kinderen en Huishouding zou moeten zijn omdat ik toevallig de moeder ben. Mijn partner heeft wel een kinderwens, en we hebben het ook veel gehad over deze specifieke angst. En ik vertrouw hem daarin echt wel. We zijn het er bijvoorbeeld over eens dat hij degene is die, als wij kinderen zouden krijgen, minder gaat werken. Maar tóch blijft die angst ergens aanwezig. Want ik heb ook wel gezien dat zelfs bij stellen die het voor de komst van kinderen 'eerlijk' geregeld hadden, en goede voornemens hadden wat betreft de verdeling van de zorg, het wanneer de kinderen er eenmaal zijn het toch anders loopt.

Ik vind het ook fijn om de posts te lezen van twijfelaars die er wel én niet voor zijn gegaan. Het stoort me altijd een beetje dat je bij zowat alle grote beslissingen in het leven te horen krijgt dat je er vooral goed over na moet denken en je verstand moet gebruiken, behalve bij het krijgen van kinderen. Dan moet het opeens een Heel Sterke Wens zijn en moet je vooral je gevoel volgen. Ik geloof daar niet zo in.

Die angst van jou herken ik ook wel, je ziet toch vaak dat moeder wel een grotere rol heeft in de verzorging/opvoeding. En een baby lijkt mij heftig en juist bij wat oudere kinderen lijkt het moederschap mij leuker. Mooi trouwens dat je partner wel minder wil gaan werken en taken op zich wil nemen. En je weet nooit hoe iets gaat lopen, maar toch denk ik wel dat het beter is concrete afspraken te maken dan het er maar op aan te laten komen. Dat heb ik in mijn omgeving wel veel gezien, niet altijd met even positieve reacties en vervolgen.

Mensen roepen bij twijfel altijd: niet doen! Maar als het om kinderen gaat dan lees ik vaak gewoon doen, je bent er nooit helemaal klaar voor. Dat valt mij wel op.

CHL zaterdag 10 april 2021 12:17

Ik vind dat dit nu ook net iets is waarbij je je vantevoren niet zo goed in kunt schatten hoe je het gaat ervaren. Een van mijn zussen had echt een enorme kinderwens en het is niet dat ze er spijt van heeft, maar het moederschap is niet zoals zij het zich had ingebeeld. En voor mij hoefde het niet perse, maar ik vind het veel leuker dan ik ooit had gedacht. Terwijl zij al echt wel een huisje boompje beestje leven leidde voor ze kinderen had, en ik helemaal niet.

CHL zaterdag 10 april 2021 12:42

Sansi schreef: ↑
10-04-2021 12:07
Zowel de zus van mijn partner als mijn broertje en zijn vriendin hebben een kind gekregen. 3 en 1 jaar. En ik zie juist dingen die mij nog meer laten twijfelen.

Broertje en vriendin zijn meer van de beren op de weg zien, die merken op wat allemaal niet meer kan. Kind moet slapen, ouders kunnen niets. Voelt voor mij heel benauwend.

Mijn schoonzus daarentegen sleept die kleine overal mee. Ziet mogelijkheden in plaats van beperkingen. Bij haar zie ik ook dat ze wel echt haarzelf is gebleven. De stijl van opvoeden zie ik ook wel bij ons passen.

Maarrrrr... dan hoor je over het altijd om 6 uur klaarwakker zijn, de buien etc. Dan denk ik heel eerlijk ik zou er geen zin in hebben. Maar hebben wij hem op visite dan vind ik het oprecht heel leuk.

Dus ik zie wel leuke dingen, maar voor mijzelf ook veel nadelen. Momenteel neig ik ook weer meer naar nee. Ik denk dat wij het ook heel leuk kunnen hebben zonder kinderen, de vrijheid houden lijkt mij prettig. Maar het kan ook zo weer omslaan naar een iets meer ik wil het wel. Al blijft mijn lijst in mijn hoofd met tegens groter dan met voordelen. Toch is het iets wat een grote twijfel blijft en waarin ik geen keuzes kan maken. Ik lees hier nu ook wel dat bij sommigen de twijfel blijft. Ik hoop echt dat er een dag komt dat ik er zeker van ben, ik denk er veel over na en word soms zo moe van mijzelf en het getwijfel

Hoe ervaar jij dit dan?

Heel herkenbaar dit. Mijn zus plant dus alles om de slaapjes heen enzo, en als ze een keer wat gaan eten of lunchen (nu even niet dan) ofzo gaan de kinderen naar mijn moeder, want dat gaat niet, dan worden ze vast vervelend enzovoort. Ik sleep ze overal mee naartoe, als ze moe zijn slapen ze wel en mijn kinderen vinden het leuk om ergens wat te gaan eten.

Nu zijn het hier wel vroege vogels, vooral de oudste, maar inmiddels slapen ze tot 7 uur/ half 8 en dat vind ik best prima hoor.

ozymandias zaterdag 10 april 2021 12:57

Sansi schreef: ↑
10-04-2021 12:14
En je weet nooit hoe iets gaat lopen, maar toch denk ik wel dat het beter is concrete afspraken te maken dan het er maar op aan te laten komen. Dat heb ik in mijn omgeving wel veel gezien, niet altijd met even positieve reacties en vervolgen.

Concrete afspraken en bijbehorende actie zijn voor mij echt een voorwaarde inderdaad. "We zien wel hoe het loopt", daar heb ik geen vertrouwen in. Ik zie dat vaak 'fout' gaan, dat mensen er vanuit gaan dat het vanzelf wel los zal lopen met de verdeling van die zorgtaken als het kind er eenmaal is. Ik besef dat niet alles te voorzien is en dat dingen soms anders lopen dan gepland, maar op bepaalde vlakken verwacht ik wel echt concrete actie van hem. Dat weet hij ook heel goed. 'We zien wel' is echt niet goed genoeg.

Wat je zegt over je broer en schoonzus vind ik ook herkenbaar. In mijn (schoon)familie zijn er nog geen kinderen, maar ik zie het bij vrienden. Er zijn een paar gezinnen waar ik het echt benauwd van krijg. Dat ik als ik daar ben denk, dit wil ik echt NOOIT. Dit zijn toevallig ook vooral de mensen in mijn vriendenkring die het eerst kinderen hebben gekregen. Dat is dus best lang mijn 'voorbeeld' geweest van hoe het leven eruit ziet als je kinderen krijgt.

De laatste tijd zijn daar ook mensen bijgekomen die het heel anders doen, en er heel anders instaan. En als ik bij hen ben denk ik dan juist vaak, als het zo ook kan... dan wil ik dat misschien ook wel.

Een van mijn zussen had echt een enorme kinderwens en het is niet dat ze er spijt van heeft, maar het moederschap is niet zoals zij het zich had ingebeeld. En voor mij hoefde het niet perse, maar ik vind het veel leuker dan ik ooit had gedacht.

Dit zie ik bij mij ook zo gebeuren. Dat ik jaren lang hard geroepen heb dat het van mij allemaal niet hoeft met die babies en dat ik het dan juist heel leuk blijk te vinden. Je weet het niet natuurlijk, maar het zou mij niets verbazen als mij dit ook zou overkomen. En ik zie het dus ook bij vrienden, degenen die het liefst kinderen wilden (en er het eerste aan begonnen zijn) hebben vaak een Heel Zwaar Leven. Terwijl degenen die juist een veel vrijer leven hadden en later aan kinderen begonnen zijn veel positiever zijn over het ouderschap. Het zal wel gewoon toeval zijn, maar ik vind dat echt opvallend.

Ik heb mijn post eens teruggelezen en ik lijk erg negatief, maar ik neig momenteel dus eigenlijk juist (voor het eerst) meer naar 'ja'. Dat gevoel, en die diepe wens, ik denk niet dat die ooit gaan komen. Ik moet dus op een zeker moment gewoon een keuze gaan maken met mijn verstand. En ik zie nog steeds wel de beren en de nadelen, maar ik begin ook mogelijkheden te zien. Dat is echt voor het eerst, ik weet niet zo goed wat ik daar nu weer mee aan moet.

Sheeps zaterdag 10 april 2021 13:09

Lastig die twijfel, maar ik denk inderdaad dat meerdere mensen dit hebben. Ik zie wel veel reacties over dat sommige ouders heel relaxt hun kinderen overal mee naartoe nemen en andere echt rekening houden met hun dutjes omdat ze dan op locatie zeurderig worden. Maar dat gaat niet enkel over opvoedingstijl, het ene kind is daarin flexibeler dan het andere, valt helaas niet altijd te kiezen

CHL zaterdag 10 april 2021 13:32

Haha ik weet nog dat ik tijdens de eerste zwangerschap riep dat ik echt geen babymoeder was, want kinderen zijn pas leuk als ze een beetje kunnen praten. Maar mijn eigen baby was echt geweldig

En wat ik ook niet zo had verwacht, maar in het begin slapen ze gewoon heel veel. En eigenlijk is dat dan juist ook wel heel fijn, je kunt gewoon je eigen ding doen, want ze slapen toch wel. Als ze wakker worden voeden, schone luier en dan slapen ze weer. Dus wij gingen rustig ergens een hapje eten, baby in de kinderwagen bak en die sliep wel. En als ze na een paar maanden wat langer aan een stuk wakker zijn, dan nam ik ze gewoon even op schoot erbij en keken ze wat rond, want hé we zijn ergens anders met allemaal mooie lichtjes en de bediening is ook nooit te beroerd om even naar je te lachen. En zo rol je er eigenlijk vanzelf in dat dat gewoon nog kan. Maar mijn zus is nog nooit met de kinderen ergens gaan eten, alleen met heel de familie erbij, en zelfs dan schiet ze in de stress want ja wat moeten ze dan eten en straks worden ze vervelend en zus en zo. Wij doen dat dan heel vaak en van al die keren is het 1 keer geen succes geweest. Nou daar doe ik het wel voor hoor.

CHL zaterdag 10 april 2021 13:55

Sheeps schreef: ↑
10-04-2021 13:09
Lastig die twijfel, maar ik denk inderdaad dat meerdere mensen dit hebben. Ik zie wel veel reacties over dat sommige ouders heel relaxt hun kinderen overal mee naartoe nemen en andere echt rekening houden met hun dutjes omdat ze dan op locatie zeurderig worden. Maar dat gaat niet enkel over opvoedingstijl, het ene kind is daarin flexibeler dan het andere, valt helaas niet altijd te kiezen

Nou dat weet ik eigenlijk niet zo, hoor. Het is denk ik maar net waar je een baby aan laat wennen. Tenminste, in mijn omgeving zijn de ouders die ook met peuters alles nog afstemmen op dutjes enzo degenen die al vanaf het begin de baby op vaste tijden in het eigen bedje leggen. En ik denk ook zeker niet toevallig degenen die zelf het beste varen op voorspelbaarheid, structuur en regelmaat.

Anoniem_650827d66d33b zaterdag 10 april 2021 13:57

CHL schreef: ↑
10-04-2021 12:17
Ik vind dat dit nu ook net iets is waarbij je je vantevoren niet zo goed in kunt schatten hoe je het gaat ervaren. Een van mijn zussen had echt een enorme kinderwens en het is niet dat ze er spijt van heeft, maar het moederschap is niet zoals zij het zich had ingebeeld. En voor mij hoefde het niet perse, maar ik vind het veel leuker dan ik ooit had gedacht. Terwijl zij al echt wel een huisje boompje beestje leven leidde voor ze kinderen had, en ik helemaal niet.

Dit is zo waar! Iedere aanname van het moederschap wordt overhoop gegooid als je eenmaal moeder bent. Ik ken er een paar die ernaar snakten, maar er uiteindelijk niet zo van konden genieten en ik ken er een paar die er enigszins terughoudend aan begonnen en het fantastisch vinden. Ik zelf behoor tot die laatste categorie.

Ik wilde nooit kinderen, tot het plotseling begon te kriebelen, ik stopte met de pil en vrijwel meteen zwanger was. Beste keus ooit. Want al die vrijheid en autonomie die ik had maakten me uiteindelijk geen leuker mens. Ik was erg bezig met het najagen van plezier en genot en hoewel daar helemaal niks mis mee is, heeft de zorg voor een kind echt verdieping gegeven aan mijn hele zijn, juist omdat ik niet meer voor mezelf leefde maar de enorme verantwoordelijkheid droeg voor een baby’tje. Voor mij persoonlijk vind ik het moederschap achteraf gezien dus juist heel verdiepend voor mijn persoonlijkheid en keuzes, juist omdat ‘me me me’ op de lange termijn simpelweg niet zo interessant zou zijn gebleven. Ik ben door moeder te worden een beter mens geworden, durf ik wel te stellen. Is het minder comfortabel? Ja. Minder vrij? Ja. Maar comfort en vrijheid zijn niet de dingen die me echt echt gelukkig maken, ben ik achter gekomen. Dus, inmiddels zwanger van de derde, kan ik zeggen dat ik geen moment spijt heb gehad van moeder worden. Op momenten is het loodzwaar, maar ik denk ook dat die momenten op een heel mooie manier karaktervormend zijn en die ervaring had ik niet willen missen. Los van de gezelligheid, grootse liefde, vertedering, het gevoel een tribe te zijn als gezinnetje.

Toch is het niet mijn bedoeling een grote reclamefolder voor het moederschap te zijn. Ik denk dat er veel mensen zijn die net zo gelukkig of zelfs gelukkiger zullen zijn zonder kinderen, maar het argument van angst om autonomie en vrijheid verliezen, is hoewel legitiem, voor mij persoonlijk juist heel goed geweest. En uiteindelijk komt die vrijheid ook steeds meer terug, en kun je die weer des te meer waarderen.

Anoniem_207026 zaterdag 10 april 2021 13:57

elein schreef: ↑
09-04-2021 09:21
En lang niet iedereen heeft òf een kinderwens òf helemaal geen kinderwens. Heel veel mensen zitten er een beetje tussenin. 50/50, 30/70, 60/40 ish. Als dat voor jou ook zo is, is het eigenlijk een voordeel. Dat betekent dat je waarschijnlijk zowel met als zonder kind wel gelukkig zal zijn.

Dit is heel herkenbaar. Ik heb nooit echt een hele sterke kinderwens gehad en neigde vrij lang naar 'Waarschijnlijk niet'. Nu is dat gevoel er wel maar nog steeds niet dat hele sterke 'Ik moet en ik zal kinderen krijgen'. En dat zorgt ook wel weer voor getwijfel van ja, moeten we er dan wel aan beginnen?

__appelbloesem__ zaterdag 10 april 2021 13:59

CHL schreef: ↑
10-04-2021 12:17
Ik vind dat dit nu ook net iets is waarbij je je vantevoren niet zo goed in kunt schatten hoe je het gaat ervaren. Een van mijn zussen had echt een enorme kinderwens en het is niet dat ze er spijt van heeft, maar het moederschap is niet zoals zij het zich had ingebeeld. En voor mij hoefde het niet perse, maar ik vind het veel leuker dan ik ooit had gedacht. Terwijl zij al echt wel een huisje boompje beestje leven leidde voor ze kinderen had, en ik helemaal niet.

Als ik jouw andere post lees, heb jij vooral een supermakkelijke baby. Het maakt nogal een verschil in hoe je het ervaart, of je een baby hebt die altijd en overal wil slapen, of eentje die drie uur per nacht slaapt en bij de minste prikkeling uren aan het krijsen is. En dat kan je inderdaad moeilijk voorspellen.

Anoniem_650827d66d33b zaterdag 10 april 2021 14:06

__appelbloesem__ schreef: ↑
10-04-2021 13:59
Als ik jouw andere post lees, heb jij vooral een supermakkelijke baby. Het maakt nogal een verschil in hoe je het ervaart, of je een baby hebt die altijd en overal wil slapen, of eentje die drie uur per nacht slaapt en bij de minste prikkeling uren aan het krijsen is. En dat kan je inderdaad moeilijk voorspellen.

Het is én én, denk ik. Kind- en ouderafhankelijk hoe makkelijk je kunt zijn met slaapjes en gesleep van hot naar her. Dit heb ik ervaren met twee totaal verschillende kinderen. De neiging van ouders met een makkelijk, meegaand kind is toch wel om zichzelf hier een schouderklopje voor te geven, want ze doen alles zo ontspannen. Tot kind ‘ik slaap niet, of het nu nacht is of niet’ zich aandient en al die ontspanning ook niks uithaalt en je vrij radeloos kan worden en je je dus wendt tot een militair slaapregime dat niet verstoord moet worden. Been there, done that - beide.

CHL zaterdag 10 april 2021 14:17

__appelbloesem__ schreef: ↑
10-04-2021 13:59
Als ik jouw andere post lees, heb jij vooral een supermakkelijke baby. Het maakt nogal een verschil in hoe je het ervaart, of je een baby hebt die altijd en overal wil slapen, of eentje die drie uur per nacht slaapt en bij de minste prikkeling uren aan het krijsen is. En dat kan je inderdaad moeilijk voorspellen.

Ja, om eerlijk te zijn waren mijn kinderen best hele makkelijke babies. Vanaf dat ze richting dreumes gingen en van alles wilden wat ze nog niet konden en daar heel gefrustreerd van raakten, verre van makkelijk. Overdag dan, hè.

Want de nachten zijn hier echt rampzalig geweest, maaaaaanden begon de dag ergens tussen 3.30 uur en 4.30 uur omdat mijn baby dan toch echt niet meer ging slapen. Daar ben ik toen op viva nog voor gemomshamed

AnneSanneAnne zaterdag 10 april 2021 23:50

Interessante discussie over je kind wel of niet overal mee naartoe nemen. Op momenten dat ik meer na ja neig, zie ik mijn leven met een kind voor me op de gunstige manier: kind mee naar de koffiebar, lekker wandelen met kind op buik of rug, beetje hangen in het park met een BBQ en vrienden. Maar ik ben bang dat ik dat te rooskleurig zie, dat ik mezelf op die manier voor de gek hou. Wat als ik een kind krijg dat alleen maar wil slapen in zijn eigen bed?

Ik zie sowieso voor me dat ik maar 1 kind krijg, als ik er al voor zou gaan, met ook die reden dat 1 kind beduidend makkelijker overal mee naar toe te slepen is.

CHL zondag 11 april 2021 08:07

AnneSanneAnne schreef: ↑
10-04-2021 23:50
Ik zie sowieso voor me dat ik maar 1 kind krijg, als ik er al voor zou gaan, met ook die reden dat 1 kind beduidend makkelijker overal mee naar toe te slepen is.

Sorry ik wil je topic echt niet kapen, maar dit lees en hoor ik heel vaak. Maar zo ervaar ik eigenlijk helemaal niet. Of je er nu 1 of 2 meeleurt maakt eigenlijk ook niks uit.

Nu ben ik zwanger van de 3e, en nu moeten we wel een nieuwe auto, want er passen geen 3 autostoeltjes op de achterbank. En ik fiets veel (en vaak wat grotere afstanden) dus ik wil ook graag een bakfiets want de oudste kan ook echt nog geen eind fietsen.

Alleen qua uitbesteden aan anderen wordt het wat lastiger. Mensen vinden vaak 1 kind te logeren wel genoeg, maar ja, slechte slapers hier dus het aantal logeerpartijtjes zijn toch op 1 hand te tellen.

katkaatje zondag 11 april 2021 09:28

Myra22 schreef: ↑
10-04-2021 13:57

. Ik ben door moeder te worden een beter mens geworden, durf ik wel te stellen.

Deze pik ik er even uit, want dat lees ik vaker. Maar ik vraag me dan altijd af: voor wie? Want als ik om me heen kijk, vind ik juist dat veel mensen een ‘minder goed’ mensen zijn geworden na het krijgen van kinderen. Voor hun eigen gezin natuurlijk niet, maar alles daarbuiten wel. Want je hebt, met een gezin, logischerwijs veel minder tijd om je met de buitenwereld druk te maken. Dus ik zie dat mensen minder vaak dan voorheen hun vrienden helpen bij bijvoorbeeld verhuizen, minder vaak dan voorheen de eigen ouders bellen en wat aandacht geven, minder vaak dan voorheen bijspringen op het werk. Wat maakt je dan een beter mens?

Ik trigger hierop omdat dit voor mij ook een reden is om het juist niet te doen. Ik zie om me heen dat je na kinderen niet meer midden in de wereld staat met je blik naar buiten, maar dat je blik naar binnen wordt gericht, naar het eigen gezin. Want dat is op dat moment het allerbelangrijkste, logisch ook. Maar het is voor mij wel een schrikbeeld.

Ik ben blij dat ik spontaan kan bijspringen ergens als het nodig is, dat ieder aankomend weekend gemakkelijk een dag vrij kan maken om een lange wandeling te maken met een vriendin die een luisterend oor nodig heeft, dat ik kan bijspringen bij mijn collega’s om dat belangrijke project op het werk tot een goed einde kan of een paar keer week kan wandelen met een eenzame oudere.

Dat betekent natuurlijk niet dat je het niet zou moeten doen. Als de wens er is, zéker doen. Ik zie ook dat de mensen om me heen er regelmatig intens van genieten. Maar je wordt er niet per definitie een leuker of beter mens van. Voor jezelf misschien wel (en dat is natuurlijk het belangrijkste) , maar voor de buitenwereld niet per se.

katkaatje zondag 11 april 2021 09:40

Ik las in een boek van iemand die ook twijfelde de vraag: “Waarom zou ik een kind baren als er zoveel andere mensen en projecten zijn op de wereld die mijn moedervaardigheden nodig hebben? Waarom mijn aandacht, liefde en tijd niet geven aan dat wat er al is en wat behoeftig is?”

Dat raakte me wel, want het past ook wel bij hoe ik in het leven sta. Dat ik graag aandacht en tijd geef aan mensen en projecten (kunst, werk etc). Daar kun je ook een soort van moeder voor zijn.

Dat is natuurlijk niet hetzelfde als daadwerkelijk moeder worden en de onvoorwaardelijke liefde van en voor een kind voelen. Ik kan me voorstellen dat dat heel bijzonder is. Aan de andere kant, als je het niet hebt, mis je het ook niet echt, begrijp ik van mensen die ik ken en die al wat ouder zijn en geen kinderen hebben.

TinyTiny zondag 11 april 2021 10:04

Heb heel kort de twijfel gehad. Vanaf jongs af aan altijd gezegd dat ik geen kinderen wilde. Met een stabiele relatie en woonomgeving kort over gehad met partner. Wat als ik zwanger zou raken? We kunnen theoretisch een kind en prima omgeving bieden, maar willen we dat?
Wij waren er vrij snel over uit dat we onze manier van leven absoluut niet wilden aanpassen, dus het antwoord was nee, er gaan hier nooit kinderen komen.
Vrienden en kennissen in mijn omgeving die kinderen kregen hebben voor mij dit verder bevestigd. De aanpassingen die zijn hebben gedaan in hun leven, is iets dat bij mij absoluut niet past. En ik zie dat ze naar de moeilijke momenten ook zeker genieten van hun kinderen, maar ik voel er niets bij. Voor mij voelt het dus als de juiste keuze.
Ik denk dat praten met verschillende moeders in je omgeving (liefst ook verschillende leeftijden qua kinderen) over hoe hun leven nu is ingedeeld, de leuke/mooie en moeilijke momenten je wel zouden kunnen helpen. Iedereen ervaart het anders, maar dat het grote veranderingen oplevert staat vast. Praten kan je misschien helpen om te weten te komen of het iets is dat bij jou past.

AnneSanneAnne zondag 11 april 2021 23:17

katkaatje schreef: ↑
11-04-2021 09:40
Ik las in een boek van iemand die ook twijfelde de vraag: “Waarom zou ik een kind baren als er zoveel andere mensen en projecten zijn op de wereld die mijn moedervaardigheden nodig hebben? Waarom mijn aandacht, liefde en tijd niet geven aan dat wat er al is en wat behoeftig is?”

Dat raakte me wel, want het past ook wel bij hoe ik in het leven sta. Dat ik graag aandacht en tijd geef aan mensen en projecten (kunst, werk etc). Daar kun je ook een soort van moeder voor zijn.

Zo had ik er nog niet eerder over nagedacht, grappig.
Nu door covid kan ik dat soort aandacht een stuk moeilijker geven aan anderen, ik vraag me af of dat ook meespeelt dat ik nu meer nadenk over kinderen krijgen.
Heeft bij jullie de hele covid situatie invloed op jullie twijfels?

mariposa2 maandag 12 april 2021 16:02

Myra22 schreef: ↑
10-04-2021 14:06
Het is én én, denk ik. Kind- en ouderafhankelijk hoe makkelijk je kunt zijn met slaapjes en gesleep van hot naar her. Dit heb ik ervaren met twee totaal verschillende kinderen. De neiging van ouders met een makkelijk, meegaand kind is toch wel om zichzelf hier een schouderklopje voor te geven, want ze doen alles zo ontspannen. Tot kind ‘ik slaap niet, of het nu nacht is of niet’ zich aandient en al die ontspanning ook niks uithaalt en je vrij radeloos kan worden en je je dus wendt tot een militair slaapregime dat niet verstoord moet worden. Been there, done that - beide.

Inderdaad die leuke ideeen van dan neem ik kind toch gewoon mee naar de koffietent, de strandwandeling en het restaurant. Ja als dat werkt ja. Wij hebben dat wel geprobeerd maar als je dan zelf in het openbaar moet gaan voeden, een poepluier tot in de oksels hebt en vervolgens een overprikkelde baby tsja dan houdt het op. Wij plannen dus ook meeste dingen om slaapjes heen, anders weten we zelf al wat voor drama we die middag/avond/volgende dag hebben. Je kunt dus heel leuk alles bedenken, maar de uitvoering is niet in te schatten voordat je baby er is.

lux- maandag 12 april 2021 20:39

mariposa2 schreef: ↑
12-04-2021 16:02
Inderdaad die leuke ideeen van dan neem ik kind toch gewoon mee naar de koffietent, de strandwandeling en het restaurant. Ja als dat werkt ja. Wij hebben dat wel geprobeerd maar als je dan zelf in het openbaar moet gaan voeden, een poepluier tot in de oksels hebt en vervolgens een overprikkelde baby tsja dan houdt het op. Wij plannen dus ook meeste dingen om slaapjes heen, anders weten we zelf al wat voor drama we die middag/avond/volgende dag hebben. Je kunt dus heel leuk alles bedenken, maar de uitvoering is niet in te schatten voordat je baby er is.

Ik doe dat dus wel. Mijn baby drinkt overal en nergens aan de borst, we hebben een rugzak met reservespullen altijd klaarstaan en ik draag mijn kinderen veel zodat ik ze af kan schermen tegen prikkels.

Met mijn jongste is dat niet nodig, die is zo gemakkelijk en meegaand, nu is het Meer fijn om m’n handen vrij te hebben voor de oudste. Mijn jongste slaapt zelfs in de kinderwagen, zoals CHL zegt. Echt geweldig!

Mijn oudste daarentegen, oeioei die was een regelrechte ramp. Horrorbaby pur sang. Nam geen fles (14 lange maanden niet, toen borstvoeding gestaakt, dus hij was algauw zuigeling-af), wilde door niemand behalve mij vastgehouden worden, raakte al overprikkeld van een pluisje dat op het parket viel, sliep enkel en alleen aan de borst. Ellende was het.

En dus ging ik elke dag op pad. Anders was ik echt keihard in een postnatale depressie gestort. Werd knettergek thuis.

Overigens hebben wij afgelopen week nog spontaan geborreld + blijven eten met 2 kinderen bij vrienden, zijn we elk weekend in het bos/de stad/op pad en is onze peuter dól op uit lunchen/eten gaan met ons of mij en mijn vriendinnen.

Dat wil niet zeggen dat ik het niks vind voorstellen, kinderen. Ze kosten heeeeeeel veel energie en aandacht, zeker die eerste jaren. Maar mijn kinderen houden me niet tegen om de dingen te doen die ik wil doen. De vermoeidheid daarentegen soms wel

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

lux- maandag 12 april 2021 20:48

Nou dat is niet helemaal waar. Ik ben wel m’n volgende carrièrestap aan het heroverwegen en ga nu een jaar uittesten of ik een andere specialisatie dan ik oorspronkelijk wilde doen ook leuk ga vinden. Qua werk/privébalans zou dat wel echt veel prettiger zijn, en ook qua belasting voor mijn man.

Maar het belangrijkste is eigenlijk dat mijn kinderen me doen inzien dat er maar beperkt tijd is en veel dat ik mee wil maken. Mijn oorspronkelijke droomspecialisatie vraagt een ruimschoots meer dan fulltime inzet. En dat kan in theorie wel, maar dan kan er naast werk en kinderen helemaal niks anders meer bestaan. En ik twijfel nu eigenlijk of ik dat wel zo leuk vind.

En bovendien is mijn oudste voor mijn gevoel gister geboren maar wordt hij ineens 4 deze maand, en mijn jongste is gevoelsmatig 3 uur oud en blijkt ineens al bijna 6 maanden te zijn en ik wil echt leuk werk, maar ik wil ook echt niet over 18 jaar wakker worden en dat ik denk: ik heb alles gemist.

Voorlopig ga ik dus 32 uur werken en eens kijken hoe dat bevalt. Want werk, tja, er is zoveel leuks en interessants, dat komt vast wel goed. Maar mijn kinderen, hun jeugd kan ik nooit meer overdoen.

Dus dat voelt enerzijds wel als beperkend, mAr anderzijds ook als horizon-verbredend.

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

iones maandag 12 april 2021 20:50

Ik denk dat je jezelf heel goed moet kennen. Jezelf afvragen of je het geduld zult hebben met een dreinerig kind. Of je goed tegen slaaptekort kunt, of je er tegen kunt niet meer vrij te zijn om zelf hobby uit te oefenen maar eerder in dienst te staan voor de hobbies van je kinderen. Om je leven aan te passen. Als ouder zijnde moet je inleveren en dat moet je er graag voor over hebben.

Ik krijg wel eens de indruk bij mensen dat ze het achteraf er eigenlijk niet voor over hadden gehad. Die hebben het onderschat. Maar dan denk ik bij mezelf 'hoe kon je dat nou onderschatten????". Je weet toch een beetje waar je aan begint. Ik heb niet voor kinderen gekozen en ik heb daar nog altijd vrede mee. Ben inmiddels 50 jaar.

CHL maandag 12 april 2021 20:56

Zo sta ik er ook in, lux. Mijn oudste was een diehard flesweigeraar en heeft nog nooit melk op tenzij rechtstreeks uit de borst. En volgens mij zit er iets laxerends in mijn melk, want tot ze vast voedsel kregen zat de poep standaard tot in de nek, een keer of 5, 6 per dag.

Voeden, verschonen, troosten, dat kan natuurlijk overal. Maar ik heb dan ook geen gene naar andere mensen toe omdat mijn kinderen kinderen zijn. En eigenlijk ook nooit gemerkt dat mensen er last van hebben of iets.

katkaatje maandag 12 april 2021 21:03

CHL schreef: ↑
12-04-2021 20:56
Zo sta ik er ook in, lux. Mijn oudste was een diehard flesweigeraar en heeft nog nooit melk op tenzij rechtstreeks uit de borst. En volgens mij zit er iets laxerends in mijn melk, want tot ze vast voedsel kregen zat de poep standaard tot in de nek, een keer of 5, 6 per dag.

Voeden, verschonen, troosten, dat kan natuurlijk overal. Maar ik heb dan ook geen gene naar andere mensen toe omdat mijn kinderen kinderen zijn. En eigenlijk ook nooit gemerkt dat mensen er last van hebben of iets.

Ik laat ook niet echt iets merken aan mijn vriendinnen, want tja, hun kinderen horen er nu eenmaal bij. Maar ik vind het altijd best irritant als wij ergens gaan koffie drinken en er zijn (kleine) kinderen bij. Je kunt toch niet even een ontspannen gesprek voeren. Nou wisselen wij het een beetje af: dan met kinderen, dan zonder kinderen afspreken, dus dat scheelt. Maar het feit dat je niet merkt dat mensen er last van hebben, betekent niet dat ze het niet hebben

katkaatje maandag 12 april 2021 21:06

Nog een goede om mee te nemen in je overwegingen: als je de enige bent van je vrienden zonder kinderen, kan dat soms best eenzaam zijn. Hun wereld verandert toch heel erg en wordt in veel opzichten kleiner (als buitenstaander gezien, zij zullen het vast anders ervaren als ik de moederberichten hier lees). Dat maakt soms wel dat er een afstand komt.

Geen idee of dat je keuze beïnvloedt, maar ik had dat niet zo zien aankomen van te voren. We zijn er nog steeds voor elkaar, maar de vorm is wel echt anders.

Actieve topics