Zwanger
alle pijlers
Man en zwangerschap pff
donderdag 13 december 2018 om 22:52
Hallo allemaal,
Na heel lang alleen maar verhalen gelezen te hebben heb ik besloten nu ook een account aan te maken omdat ik me nu echt even geen raad weet.
Over een kleine 10 weken verwachten mijn man en ik ons tweede kindje. Samen hebben we al een dochter van 2,5 jaar. Deze zwangerschap was er een stuk eerder dan gepland maar daardoor niet minder gewenst. Tenminste niet voor mij.
Heel veel interesse heeft mijn man de hele zwangerschap niet echt in getoont. Als echo's al langer duurde dan 10 minuten dan moest ik wel even aanhoren dat het lang duurde en dat hij het na 10 minuten eigenlijk allemaal wel gezien had. Dit vond ik ooit pijnlijk gezien ik om medische reden bij een gynaecoloog zit maar ik kon me er goed overheen zetten.
Mijn man is nooit een prater en ik wel dus als ik ergens mee zit dna vertel ik hem dit ook. Zo kwam vanavond ter sprake dat ik het af en toe best wel eng idee vind om dalijk 2 kindjes te hebben. Dit meer omdat ik snel aan mezelf twijfel en soms bang ben dat ik het niet aankan en een baby en een peuter. Normaal negeert hij mij gevoel maar nu zei hij al voor de zoveelste x Maar vooral voor de 3e x in 2 dagen dat hij toch had gezegd dat we het maar bij 1 hadden moeten laten. Ik heb aangegeven dat dit bij mij hard aankwam aangezien hij al 8 maanden voor mijn gevoel weinig interesse toont een mij meerdere malen heeft verteld dat we het beter bij 1 konden laten. Hij begon dat ik wou dat hij erover sprak en nu was het volgens hem nog niet goed. Terwijl het mij pijn doet ik wil gewoon dat dit kindje net zo welkom is bij beide ouders als het eerste kindje.
Omdat ik nu tijdens de zwangerschap wel al zovaak heb moeten horen dat we het maar bij 1 kindje hadden moeten houden was k het nu moe en heb ik gezegd dat ik ook de bevalling wel alleen door dat ik hem hier bij nodig had aangezien hij er toch niks om geeft. En op dit moment voelt het ook werkelijk zo.
Wat ik met mijn verhaal wil? Geen idee. Wilde mijn hart luchten en jullie vragen hoe jullie zouden reageren en of ik nu werkelijk zo overdreven reageer?
Na heel lang alleen maar verhalen gelezen te hebben heb ik besloten nu ook een account aan te maken omdat ik me nu echt even geen raad weet.
Over een kleine 10 weken verwachten mijn man en ik ons tweede kindje. Samen hebben we al een dochter van 2,5 jaar. Deze zwangerschap was er een stuk eerder dan gepland maar daardoor niet minder gewenst. Tenminste niet voor mij.
Heel veel interesse heeft mijn man de hele zwangerschap niet echt in getoont. Als echo's al langer duurde dan 10 minuten dan moest ik wel even aanhoren dat het lang duurde en dat hij het na 10 minuten eigenlijk allemaal wel gezien had. Dit vond ik ooit pijnlijk gezien ik om medische reden bij een gynaecoloog zit maar ik kon me er goed overheen zetten.
Mijn man is nooit een prater en ik wel dus als ik ergens mee zit dna vertel ik hem dit ook. Zo kwam vanavond ter sprake dat ik het af en toe best wel eng idee vind om dalijk 2 kindjes te hebben. Dit meer omdat ik snel aan mezelf twijfel en soms bang ben dat ik het niet aankan en een baby en een peuter. Normaal negeert hij mij gevoel maar nu zei hij al voor de zoveelste x Maar vooral voor de 3e x in 2 dagen dat hij toch had gezegd dat we het maar bij 1 hadden moeten laten. Ik heb aangegeven dat dit bij mij hard aankwam aangezien hij al 8 maanden voor mijn gevoel weinig interesse toont een mij meerdere malen heeft verteld dat we het beter bij 1 konden laten. Hij begon dat ik wou dat hij erover sprak en nu was het volgens hem nog niet goed. Terwijl het mij pijn doet ik wil gewoon dat dit kindje net zo welkom is bij beide ouders als het eerste kindje.
Omdat ik nu tijdens de zwangerschap wel al zovaak heb moeten horen dat we het maar bij 1 kindje hadden moeten houden was k het nu moe en heb ik gezegd dat ik ook de bevalling wel alleen door dat ik hem hier bij nodig had aangezien hij er toch niks om geeft. En op dit moment voelt het ook werkelijk zo.
Wat ik met mijn verhaal wil? Geen idee. Wilde mijn hart luchten en jullie vragen hoe jullie zouden reageren en of ik nu werkelijk zo overdreven reageer?
vrijdag 14 december 2018 om 07:55
Wat een hork, als hij nu al zo doet hoe moet dat dan straks met de gebroken nachten etc.? Misschien een therapeut bezoeken zodat jullie er op een normale manier over kunnen praten..
En het is al gezegd, maar als Je weet dat je man twijfelt en er nog niet helemaal klaar voor is ..dan ben je toch extra voorzichtig? Hier gingen de condooms pas de deur uit toen man zei “ja we gaan nu voor een tweede kind”. Ik kan me voorstellen dat hij zich genaaid voelt als jij “ineens” zwanger bent geworden zonder goed overleg.
En het is al gezegd, maar als Je weet dat je man twijfelt en er nog niet helemaal klaar voor is ..dan ben je toch extra voorzichtig? Hier gingen de condooms pas de deur uit toen man zei “ja we gaan nu voor een tweede kind”. Ik kan me voorstellen dat hij zich genaaid voelt als jij “ineens” zwanger bent geworden zonder goed overleg.
vrijdag 14 december 2018 om 07:55
In eerste instantie dacht ik: ik lees precies mijn verhaal. Heel snel zwanger van nummer twee, bij de eerste poging meteen. Nummer één was toen 1 jaar en negen maanden. Bij de eerste zwangerschap ging vriend nog wel mee naar de meeste controles, naar deze zwangerschap alleen bij de eerste paar afspraken en de twintig weken echo.
Verder toonde hij weinig belangstelling in mij en de zwangerschap, maar dat was bij de eerste zwangerschap ook het geval.
Maar jouw man maakt het nog een tikkie erger met zijn uitspraken. Dat doet pijn. Ik kan me voorstellen dat hij er nog niet aan toe was (en nog steeds niet is), als deze zwangerschap zoveel eerder dan 'gepland' kwam. Maar dat geeft hem niet het recht om dit soort dingen uit te kramen. Probeer een constructief gesprek met elkaar aan te gaan, zonder elkaar verwijten te maken.
Jullie waren er allebei bij toen je zwanger raakte. Dat was het eerste moment geweest om een zwangerschap te voorkomen. En eenmaal pril zwanger hadden jullie (als hij echt echt echt niet wilde) ook nog iets kunnen doen om de zwangerschap af te breken. Maar jullie hebben allebei voor dit kindje gekozen door de zwangerschap voort te zetten en ook dit kindje verdient twee ouders die er samen het beste van gaan maken.
Stop met het roepen van onzin dingen zoals de bevalling alleen doen. Dat wil je echt niet.
Ik vraag me net als iemand anders af, hoe je man als vader is. Mijn vriend heeft gewoon weinig met zwangerschappen, dat blijft een abstract ding voor hem. Ik vond dat lastig, maar bij beide kinderen was het zo: als de baby er eenmaal was, is hij de meest lieve en toegewijde vader die een kind zich kan wensen. En dat is het allerbelangrijkste.
Praat met elkaar, jullie moeten het samen zien te redden. Zeker omdat Julie straks twee kinderen hebben om voor te zorgen.
Sterkte!
Verder toonde hij weinig belangstelling in mij en de zwangerschap, maar dat was bij de eerste zwangerschap ook het geval.
Maar jouw man maakt het nog een tikkie erger met zijn uitspraken. Dat doet pijn. Ik kan me voorstellen dat hij er nog niet aan toe was (en nog steeds niet is), als deze zwangerschap zoveel eerder dan 'gepland' kwam. Maar dat geeft hem niet het recht om dit soort dingen uit te kramen. Probeer een constructief gesprek met elkaar aan te gaan, zonder elkaar verwijten te maken.
Jullie waren er allebei bij toen je zwanger raakte. Dat was het eerste moment geweest om een zwangerschap te voorkomen. En eenmaal pril zwanger hadden jullie (als hij echt echt echt niet wilde) ook nog iets kunnen doen om de zwangerschap af te breken. Maar jullie hebben allebei voor dit kindje gekozen door de zwangerschap voort te zetten en ook dit kindje verdient twee ouders die er samen het beste van gaan maken.
Stop met het roepen van onzin dingen zoals de bevalling alleen doen. Dat wil je echt niet.
Ik vraag me net als iemand anders af, hoe je man als vader is. Mijn vriend heeft gewoon weinig met zwangerschappen, dat blijft een abstract ding voor hem. Ik vond dat lastig, maar bij beide kinderen was het zo: als de baby er eenmaal was, is hij de meest lieve en toegewijde vader die een kind zich kan wensen. En dat is het allerbelangrijkste.
Praat met elkaar, jullie moeten het samen zien te redden. Zeker omdat Julie straks twee kinderen hebben om voor te zorgen.
Sterkte!
vrijdag 14 december 2018 om 09:11
Of alleen zij.Eyeofthetiger schreef: ↑14-12-2018 00:22Volgensmij bedoeld TO dat zij en haar man nog een kindje wilden, maar niet op korte termijn. Dat het eerder raak was dan zij hadden gepland.
vrijdag 14 december 2018 om 09:31
Ik geloof het niet zo. Hoe kan een zwangerschap nou eerder zijn dan je verwacht? Het moment dat je nog niet zwanger wil worden, kan je toch gewoon nog beschermt seks hebben? Het kan sneller zijn dan je verwacht als in: ik denk dat het bij mij langer duurt en volgende maand is het al raak.
Ik vind jou juist een beetje te dramatisch. Maar goed ik maak op een andere manier keuzes. Mijn vriend is een hartstikke leuke vader, daar niet van maar ik ben pas begonnen aan kinderen toen IK er zelf klaar voor was en niet perse zijn hulp, begrip en belangstelling nodig had. Het maakt het leven met kinderen veel makkelijker en leuker (en je relatie ook) als je gewoon naar jezelf kijkt. Mijn vriend doet zijn best hoor maar als hij dat een keer niet doet of een keer niet belangstellend is, dan raak ik niet helemaal over de zeik. Dan doe ik het gewoon zelf. Zeggen dat je dan wel alleen gaat bevallen is manipuleren en op een verkeerde manier aandacht vragen.
Als hij echt nog niet klaar was voor een tweede en het gebeurde per ongeluk dan waar is jouw echte! begrip naar hem toe? Hij mag toch ook er tegen op zien? Je vraagt naar wat hij voelt en dan is hij eerlijk en dan mag dat niet. Je zegt dat je graag gewild had dat het tweede kindje net zo gewenst was door twee ouders maar dat kan je niet afdwingen. Het is onrealistisch om eerst eerder dan gedacht zwanger te worden (wat dat dan ook mag betekenen) en dan te verwachten dat iemand alleen maar blij moet zijn en jou alleen maar moet begrijpen. Het mag je pijn doen maar misschien doet het hem ook pijn, een onverwachte zwangerschap. Ik denk juist dat zijn angst hem betrokken maakt want iemand kan er ook licht overdenken van: oh ja tweede kind doen we even. Het is niet niks hoor, een tweede kind erbij. Het brengt een hoop verantwoordelijkheid mee.
Moet hij zich erover heen zetten en een goede vader worden, ja dat moet hij. Het kindje komt nou eenmaal en het is voor hem ook beter als hij zich voorbereid ipv er tegen op zien. Maar ik vind jullie beide vreemd (en ook onvolwassen) met de situatie omgaan.
Ik vind jou juist een beetje te dramatisch. Maar goed ik maak op een andere manier keuzes. Mijn vriend is een hartstikke leuke vader, daar niet van maar ik ben pas begonnen aan kinderen toen IK er zelf klaar voor was en niet perse zijn hulp, begrip en belangstelling nodig had. Het maakt het leven met kinderen veel makkelijker en leuker (en je relatie ook) als je gewoon naar jezelf kijkt. Mijn vriend doet zijn best hoor maar als hij dat een keer niet doet of een keer niet belangstellend is, dan raak ik niet helemaal over de zeik. Dan doe ik het gewoon zelf. Zeggen dat je dan wel alleen gaat bevallen is manipuleren en op een verkeerde manier aandacht vragen.
Als hij echt nog niet klaar was voor een tweede en het gebeurde per ongeluk dan waar is jouw echte! begrip naar hem toe? Hij mag toch ook er tegen op zien? Je vraagt naar wat hij voelt en dan is hij eerlijk en dan mag dat niet. Je zegt dat je graag gewild had dat het tweede kindje net zo gewenst was door twee ouders maar dat kan je niet afdwingen. Het is onrealistisch om eerst eerder dan gedacht zwanger te worden (wat dat dan ook mag betekenen) en dan te verwachten dat iemand alleen maar blij moet zijn en jou alleen maar moet begrijpen. Het mag je pijn doen maar misschien doet het hem ook pijn, een onverwachte zwangerschap. Ik denk juist dat zijn angst hem betrokken maakt want iemand kan er ook licht overdenken van: oh ja tweede kind doen we even. Het is niet niks hoor, een tweede kind erbij. Het brengt een hoop verantwoordelijkheid mee.
Moet hij zich erover heen zetten en een goede vader worden, ja dat moet hij. Het kindje komt nou eenmaal en het is voor hem ook beter als hij zich voorbereid ipv er tegen op zien. Maar ik vind jullie beide vreemd (en ook onvolwassen) met de situatie omgaan.
vrijdag 14 december 2018 om 10:09
Heb je een goede eerste zwangerschap gehad? Mijn man riep dan niet dat we het bij 1 hadden moeten houden maar er was geen interesse bij nummer twee. Ook wat jij zegt van de echo’s etc.
Na een goed gesprek kwam uiteindelijk naar boven dat hij gewoon enorm bang was om mij of het kindje te verliezen (wat bij nr 1 bijna gebeurd was) en alle gevoelens die hij had (angsten) waar we nooit over gesproken had kwamen naar boven. Voor hem was het zijn (en ja hele lullige) manier om er mee om te gaan.
Uiteindelijk toen mijn zwangerschap op het eind liep en alles nog goed was is hij helemaal bijgedraaid.
Na een goed gesprek kwam uiteindelijk naar boven dat hij gewoon enorm bang was om mij of het kindje te verliezen (wat bij nr 1 bijna gebeurd was) en alle gevoelens die hij had (angsten) waar we nooit over gesproken had kwamen naar boven. Voor hem was het zijn (en ja hele lullige) manier om er mee om te gaan.
Uiteindelijk toen mijn zwangerschap op het eind liep en alles nog goed was is hij helemaal bijgedraaid.
vrijdag 14 december 2018 om 10:09
Zoals ik het lees was de 2e zwangerschap eerder ‘raak’ dan verwacht.
Ik kan me voorstellen als TO ook telkens haar twijfels uit (‘kan ik het wel aan etc’) dat de schrik/twijfel van haar man, die kennelijk dacht dat t nog wel even zou duren, versterkt.
Opmerkingen als ‘we hadden het bij 1 moeten laten’ helpen natuurlijk niet als nr 2 al onderweg is.
Zou het helpen als je nog eens met hem praat en vertelt wat wel zou helpen (wil je een arm om je heen als je onzeker bent, wil je een ‘tuurlijk redden we het wel’).
Ik kan me voorstellen als TO ook telkens haar twijfels uit (‘kan ik het wel aan etc’) dat de schrik/twijfel van haar man, die kennelijk dacht dat t nog wel even zou duren, versterkt.
Opmerkingen als ‘we hadden het bij 1 moeten laten’ helpen natuurlijk niet als nr 2 al onderweg is.
Zou het helpen als je nog eens met hem praat en vertelt wat wel zou helpen (wil je een arm om je heen als je onzeker bent, wil je een ‘tuurlijk redden we het wel’).
vrijdag 14 december 2018 om 10:10
Man hoeft helemaal niet dankbaar te zijn, hij had immers geen zin in nog een kind. Jammer alleen dat hij dat niet meteen gezegd heeft.Sch0rpioen schreef: ↑14-12-2018 10:01Inderdaad.. wat maakt dat half jaartje nou uit? Wees blij dat het jullie gegund is een tweede kindje te krijgen! Het had ook niet kunnen lukken. Man zou dankbaar moeten zijn..
vrijdag 14 december 2018 om 10:15
Sch0rpioen schreef: ↑14-12-2018 10:01Inderdaad.. wat maakt dat half jaartje nou uit? Wees blij dat het jullie gegund is een tweede kindje te krijgen! Het had ook niet kunnen lukken. Man zou dankbaar moeten zijn..
Pff met deze instelling zou niemand meer anticonceptie mogen gebruiken want er zijn mensen die geen kinderen kunnen krijgen.
vrijdag 14 december 2018 om 10:35
Bij mijn broer kwam een kindje ook een half jaar eerder als gepland. Ik weet niet wat er mis is gegaan, maar goed. Broer ook nog niet zo blij. Druk met werk,studie,stage. Hun eerste was nog maar 9 maanden oid.
Maar goed. Inmiddels is er al weer een 3e baby, wat ze beiden wilden en gepland was.
Vervelend hoor, dat het allemaal wat eerder komt. Maar je zwangere vrouw zo behandelen vind ik echt niet kunnen. Die stress kan ze nu wel missen. Steun haar gewoon.
Hij wou zelf ook nog wel een 2e, dus die hele 'we hadden het bij 1 moeten laten' gaat toch sowieso niet op, ondanks dat het vroeger is als verwacht?
Als schoonzus had verteld dat mijn broer zulke opmerkingen maakte zou ik hem toch zo hard geklapt hebben.
Maar goed. Inmiddels is er al weer een 3e baby, wat ze beiden wilden en gepland was.
Vervelend hoor, dat het allemaal wat eerder komt. Maar je zwangere vrouw zo behandelen vind ik echt niet kunnen. Die stress kan ze nu wel missen. Steun haar gewoon.
Hij wou zelf ook nog wel een 2e, dus die hele 'we hadden het bij 1 moeten laten' gaat toch sowieso niet op, ondanks dat het vroeger is als verwacht?
Als schoonzus had verteld dat mijn broer zulke opmerkingen maakte zou ik hem toch zo hard geklapt hebben.
vrijdag 14 december 2018 om 10:58
Ik neem daarbij natuurlijk aan dat ze het er beide over eens waren dat ze voor een tweede zouden gaan. Niet dat TO dit zelf zou doen zonder dan man ervan af wist..
vrijdag 14 december 2018 om 11:08
Ik lees helemaal niet dat haar partner er klaar voor was. Lijkt me sterk dat hij niet eerder zijn twijfels/negatieve emoties ivm tweede kind heeft geuit. Zo’n hork zal vantevoren ook niet super enthousiast geweest zijn over gezinsuitbreiding. Waarom anders 6 maanden wachten?
TO was wel al lang klaar voor een tweede en vervolgens is er Oopsie iets mis gegaan met pil/condoom en nu is TO verontwaardigd dat man niet staat te springen.
Ik hoop voor je TO dat hij bij draait zodra het kindje er is, maar het lijkt mij geen leuke vent/papa.
TO was wel al lang klaar voor een tweede en vervolgens is er Oopsie iets mis gegaan met pil/condoom en nu is TO verontwaardigd dat man niet staat te springen.
Ik hoop voor je TO dat hij bij draait zodra het kindje er is, maar het lijkt mij geen leuke vent/papa.
vrijdag 14 december 2018 om 12:01
Proud mommy:
Zeg toch tegen je man (en herhaal dit als hij weer negatieve houding heeft): Nu de 2e er toch aan komt (en daar doen we nu toch niets meer aan), laten we toch het beste ervan maken (en dankbaar zijn en hopen dat het allemaal goed gaat). Het is al moeilijk genoeg zo bij een gynaecoloog lopen, de onzekerheid, etc.
Zeg toch tegen je man (en herhaal dit als hij weer negatieve houding heeft): Nu de 2e er toch aan komt (en daar doen we nu toch niets meer aan), laten we toch het beste ervan maken (en dankbaar zijn en hopen dat het allemaal goed gaat). Het is al moeilijk genoeg zo bij een gynaecoloog lopen, de onzekerheid, etc.
I was reminded that my bloodtype is B positive.
