Zwanger
alle pijlers
Moeite met het gedrag van mijn moeder
zondag 20 januari 2019 20:52
Ik heb al jaren een soms moeizame relatie met mijn moeder. Ik vind haar erg gefocust op haar eigen behoeftes en gevoelens, ze doet nooit iets fout in haar ogen en kan erg vals reageren als ik iets doe of zeg dat haar niet zint.
Ik ben sinds oktober zwanger en omdat mijn man in het buitenland woont, dacht ik dat het mooi zou zijn om haar zoveel mogelijk te betrekken bij mijn zwangerschap. Ik merk echter dat ze mij veel stress bezorgt en ben benieuwd naar wat jullie vinden van mijn ervaringen. Stel ik me aan of gaat ze te ver?
Situatie 1:
Bij mijn eerste echo heb ik haar meegevraagd. Ik wilde ook mijn liefste vriendin meevragen. Toen mijn moeder dat hoorde zei ze dat ze dat niet wilde want zij vond het een moeder/ dochter moment. Ik dacht: hallo, ik ben zwanger, het gaat toch om waar ik me prettig bij voel? Maar heb er niks van gezegd uit angst voor ruzie. Uiteindelijk is dus alleen mijn moeder mee geweest. Ik vond de verloskundige niet fijn overkomen. Toen ik onzekerheden besprak omdat het mijn eerste zwangerschap is, ging ze samen met mijn moeder heel betuttelend doen van: je MOET er van genieten, jij maakt je te druk etc. met als gevolg dat ik nog onzekerder werd. En zo nog wat zaken. Toen ik zei tegen mijn moeder dat ik voortaan zou vragen om een andere verloskundige omdat ik me niet prettig voelde, reageerde ze dat ik me aanstelde, dat deze no nonsense aanpak goed was voor mij en dat ik haar zeker nog een kans moest geven. Ik heb echt zo hard gehuild nadat ze zo deed, ik voelde me zoals heel vaak bij haar: mijn gevoelens doen er niet toe.
Situatie 2:
Ik merkte dat ze behoorlijk op haar teentjes getrapt was omdat ik gezegd heb later dat ik toch bespreekbaar heb gemaakt een andere VK gevraagd te hebben. Toen ik mijn 2e echo gehad heb, had ik haar heel enthousiast een foto gestuurd en dat alles goed was. Ik kreeg een hele koele reactie terug die duidelijk maakte dat zij nog steeds gepikeerd was. Ik stuurde haar terug dat ze me hiermee kwetste en als dit voortaan haar houding was, ik uit zelfbescherming niets meer zou delen. Vervolgens belt ze me schreeuwend op, flipt compleet en hangt ineens op als haar tirade voorbij is zonder mij de kans te geven om mijn zegje te doen. Vervolgens hebben we een maand lang geen contact gehad. Uiteindelijk appte ze sorry en hebben we even over de app contact gehad.
3. Situatie 3
Om medische redenen heeft in de periode dat ik geen contact met haar had een onderzoek plaatsgevonden. Omdat een verkeerde uitkomst mogelijk een abortus zou betekenen wilde ik niet dat ze met een familielid mijn zwangerschap zou bespreken. Deze week eiste ze min of meer dat ik het zou vertellen en vroeg niet eens naar de onderzoeksresultaten.
Ik heb gezegd dat ik het prima vindt als zij het vertelt maar dan wel wachten tot de resultaten binnen zijn. Toch heeft ze het nu al verteld en deed net alsof ze niet wist dat ze moest wachte op de resultaten.
Wat moet ik hier nu mee?
Ik ben sinds oktober zwanger en omdat mijn man in het buitenland woont, dacht ik dat het mooi zou zijn om haar zoveel mogelijk te betrekken bij mijn zwangerschap. Ik merk echter dat ze mij veel stress bezorgt en ben benieuwd naar wat jullie vinden van mijn ervaringen. Stel ik me aan of gaat ze te ver?
Situatie 1:
Bij mijn eerste echo heb ik haar meegevraagd. Ik wilde ook mijn liefste vriendin meevragen. Toen mijn moeder dat hoorde zei ze dat ze dat niet wilde want zij vond het een moeder/ dochter moment. Ik dacht: hallo, ik ben zwanger, het gaat toch om waar ik me prettig bij voel? Maar heb er niks van gezegd uit angst voor ruzie. Uiteindelijk is dus alleen mijn moeder mee geweest. Ik vond de verloskundige niet fijn overkomen. Toen ik onzekerheden besprak omdat het mijn eerste zwangerschap is, ging ze samen met mijn moeder heel betuttelend doen van: je MOET er van genieten, jij maakt je te druk etc. met als gevolg dat ik nog onzekerder werd. En zo nog wat zaken. Toen ik zei tegen mijn moeder dat ik voortaan zou vragen om een andere verloskundige omdat ik me niet prettig voelde, reageerde ze dat ik me aanstelde, dat deze no nonsense aanpak goed was voor mij en dat ik haar zeker nog een kans moest geven. Ik heb echt zo hard gehuild nadat ze zo deed, ik voelde me zoals heel vaak bij haar: mijn gevoelens doen er niet toe.
Situatie 2:
Ik merkte dat ze behoorlijk op haar teentjes getrapt was omdat ik gezegd heb later dat ik toch bespreekbaar heb gemaakt een andere VK gevraagd te hebben. Toen ik mijn 2e echo gehad heb, had ik haar heel enthousiast een foto gestuurd en dat alles goed was. Ik kreeg een hele koele reactie terug die duidelijk maakte dat zij nog steeds gepikeerd was. Ik stuurde haar terug dat ze me hiermee kwetste en als dit voortaan haar houding was, ik uit zelfbescherming niets meer zou delen. Vervolgens belt ze me schreeuwend op, flipt compleet en hangt ineens op als haar tirade voorbij is zonder mij de kans te geven om mijn zegje te doen. Vervolgens hebben we een maand lang geen contact gehad. Uiteindelijk appte ze sorry en hebben we even over de app contact gehad.
3. Situatie 3
Om medische redenen heeft in de periode dat ik geen contact met haar had een onderzoek plaatsgevonden. Omdat een verkeerde uitkomst mogelijk een abortus zou betekenen wilde ik niet dat ze met een familielid mijn zwangerschap zou bespreken. Deze week eiste ze min of meer dat ik het zou vertellen en vroeg niet eens naar de onderzoeksresultaten.
Ik heb gezegd dat ik het prima vindt als zij het vertelt maar dan wel wachten tot de resultaten binnen zijn. Toch heeft ze het nu al verteld en deed net alsof ze niet wist dat ze moest wachte op de resultaten.
Wat moet ik hier nu mee?
zondag 20 januari 2019 22:05
Ik zou afstand nemen.
Naast dat dit gedrag jou niet steunt, kreeg ik toen ikzelf een kind kreeg een soort inzicht in hoe vreemd sommige dingen waren gegroeid tussen mij en mijn moeder.
En dat moest ik verwerken.
Toen ik niet zoveel meer verwachtte heeft mijn moeder me op 1 moment heel positief verrast trouwens.
Maar ik zou nu voor jezelf kiezen, je bent nu bijna moeder en moet goed naar jezelf luisteren om voor je kindje te kunnen zorgen.
Naast dat dit gedrag jou niet steunt, kreeg ik toen ikzelf een kind kreeg een soort inzicht in hoe vreemd sommige dingen waren gegroeid tussen mij en mijn moeder.
En dat moest ik verwerken.
Toen ik niet zoveel meer verwachtte heeft mijn moeder me op 1 moment heel positief verrast trouwens.
Maar ik zou nu voor jezelf kiezen, je bent nu bijna moeder en moet goed naar jezelf luisteren om voor je kindje te kunnen zorgen.
zondag 20 januari 2019 22:10
zondag 20 januari 2019 22:14
Dit ja! Al je liefde in je eigen gezin stoppenHet-groepje schreef: ↑20-01-2019 22:05Ik zou afstand nemen.
Naast dat dit gedrag jou niet steunt, kreeg ik toen ikzelf een kind kreeg een soort inzicht in hoe vreemd sommige dingen waren gegroeid tussen mij en mijn moeder.
En dat moest ik verwerken.
Toen ik niet zoveel meer verwachtte heeft mijn moeder me op 1 moment heel positief verrast trouwens.
Maar ik zou nu voor jezelf kiezen, je bent nu bijna moeder en moet goed naar jezelf luisteren om voor je kindje te kunnen zorgen.
.Die is het allerbelangrijkste.
Sterkte daarmee TO.
Je weet in ieder geval hoe je het NIET wil bij je eigen kinderen.
Je moeder kan je inderdaad positief verrassen, maar ook negatief.
Soms denk je opeens weer een wat betere band te hebben en dan wordt je weer gekwetst .
Zo veraderlijk.
Zo had ik zelf een jaar geleden een (derde) miskraam bij 9 weken zwangerschap en toen was het radiostilte van haar kant.
Ze heeft niet gevraagd hoe het me me ging, me niet gebeld etc.
Op het moment dat ik zo hard een moeder nodig had.
Ik snap het tot op de dag van vandaag nog niet .
Op andere momenten doet ze weer veel voor me, tafelkleden maken etc..
Zo verwarrend soms.
Van de week confronteerde ik haar met onze moeizame relatie. Ze liep boos weg .. staat niet open voor een gesprek. Uiteindelijk zit ik weer met rotgevoel en schuldgevoel.
anoniem_377600 wijzigde dit bericht op 20-01-2019 22:18
16.44% gewijzigd
zondag 20 januari 2019 22:15
Jammer is dat!Ceylon schreef: ↑20-01-2019 22:01Een kleine twee jaar geleden was er een soortgelijk topic, over een moeder die bedacht had dat ze in de kraamweek wel kon komen logeren. Daar zijn toen veel reacties op geweest met eigen ervaringen. Echt, er bestaan heel wat moeders die de naam Mama niet waardig zijn.
zondag 20 januari 2019 22:30
Ja, dat is het probleem dat manipulatieve moeders denken dat ze recht hebben om bijvoorbeeld op hun kleinkind te passen of zich overal mee te bemoeien.juliadenders schreef: ↑20-01-2019 22:25Met mijn ervaring wil ik je ook zeggen: bereid je maar alvast voor op als je kindje er is. Zeker als het een mooi exemplaar is. Grote kans dat je moeder vindt dat ze als oma op de gedeelte eerste plek staat en er heel veel recht op heeft.
Echt heel lastig als je net voor de eerste keer moeder bent geworden en je nog onzeker bent, dat je dan allerlei adviezen opgedrongen krijgt .
En vaak ga je aan jezelf twijfelen, want ja, als kind dacht je ook altijd dat je moeder altijd gelijk had .
Bij het CB kreeg ik een hele goede tip: " volg je eigen gevoel, anders wordt het tegennatuurlijk" .
zondag 20 januari 2019 22:38
Ik heb EFT (emitionally focused therapy) gedaan. Er is ook een boek over: hou me vast
Ik begrijp nu dat mijn ouders zijn wie ze zijn door de dingen die ze zelf meegekregen hebben. Ze kunnen domweg niet beter. Dit heeft me helpen accepteren dat hun gedrag soms ‘bijzonder’ is en onze band nooit wordt wat ik hoopte dat het zou zijn. Het doet nog steeds pijn, en het idee dat zij er nooit iets aan gedaan hebben om het te verbeteren is frustrerend, maar het geeft rust te beseffen dat ze niet beter kunnen. Door hun eigen kronkels vertonen ze raar gedrag naar mij. Dat is verdrietig voor mij, maar zij hebben hun eigen werkelijkheid waarin zij gelijk hebben. Dát accepteren heeft veel rust gebracht.
Tegelijk rouw ik nog steeds om het verlies van het ideale ouderbeeld, maar ik zoek het niet meer bij mijn ouders. Daar is het simpelweg niet. Dat voelt ook bevrijdend. Eindelijk kan ik zijn wie ik wil nu ik niet langer hun goedkeuring nodig heb.
En ik ben milder geworden naar mijn ouders toe. Ik verwijt het ze dat ze niet open staan voor verandering maar verder weten ze gewoon niet beter. En ik zie weer hoe ze op hun manier hun best doen.
Het belangrijkste vind ik dat ik dit niet doorgeef aan mijn kind en daarom werk ik hard om de patronen die mijn ouders me gaven te doorbreken. En ik ben dankbaar dat ik blijkbaar wel de mogelijkheid heb dit te herkennen, erkennen en verbeteren.
Veel sterkte TO. Het is rot
Ik begrijp nu dat mijn ouders zijn wie ze zijn door de dingen die ze zelf meegekregen hebben. Ze kunnen domweg niet beter. Dit heeft me helpen accepteren dat hun gedrag soms ‘bijzonder’ is en onze band nooit wordt wat ik hoopte dat het zou zijn. Het doet nog steeds pijn, en het idee dat zij er nooit iets aan gedaan hebben om het te verbeteren is frustrerend, maar het geeft rust te beseffen dat ze niet beter kunnen. Door hun eigen kronkels vertonen ze raar gedrag naar mij. Dat is verdrietig voor mij, maar zij hebben hun eigen werkelijkheid waarin zij gelijk hebben. Dát accepteren heeft veel rust gebracht.
Tegelijk rouw ik nog steeds om het verlies van het ideale ouderbeeld, maar ik zoek het niet meer bij mijn ouders. Daar is het simpelweg niet. Dat voelt ook bevrijdend. Eindelijk kan ik zijn wie ik wil nu ik niet langer hun goedkeuring nodig heb.
En ik ben milder geworden naar mijn ouders toe. Ik verwijt het ze dat ze niet open staan voor verandering maar verder weten ze gewoon niet beter. En ik zie weer hoe ze op hun manier hun best doen.
Het belangrijkste vind ik dat ik dit niet doorgeef aan mijn kind en daarom werk ik hard om de patronen die mijn ouders me gaven te doorbreken. En ik ben dankbaar dat ik blijkbaar wel de mogelijkheid heb dit te herkennen, erkennen en verbeteren.
Veel sterkte TO. Het is rot
maandag 21 januari 2019 01:35
Een slechte relatie met je moeder wordt niet beter door een zwangerschap, helaas. Sterker nog: het is ontzettend belangrijk dat jij je los kan maken van die slechte verstandhouding, om het niet door te gaan geven aan je kind.
Opvoeden is voorleven. Doe zelf voor wat jij voor je kind wilt.
Het is niet zo makkelijk om je los te maken, zeker niet als je je partner niet naast je hebt om je daarin te steunen. Zoek hulp bij een goede psycholoog.
Opvoeden is voorleven. Doe zelf voor wat jij voor je kind wilt.
Het is niet zo makkelijk om je los te maken, zeker niet als je je partner niet naast je hebt om je daarin te steunen. Zoek hulp bij een goede psycholoog.
maandag 21 januari 2019 05:28
Mijn moeder is gelukkig een schat, maar ik heb door haar relatie met mijn oma van dichtbij meegemaakt wat een narcistische manipulatieve moeder met je doet.
Als kind vond ik het vreselijk. Mijn moeder is op alle fronten een hele sterke vrouw, maar wat mijn oma haar iedere keer flikte vond ik onbegrijpelijk. Ik werd ook boos dat ze niet voor zichzelf opkwam, al begrijp ik nu dat ze dat gewoon niet kon. Het was haar moeder. Daar zoek je altijd liefde en bevestiging bij. Ik kon tegen mn oma op, omdat ik door een geweldige moeder opgevoed ben. Mijn moeder had dat voordeel niet.
Zoals iedereen al zegt: houdt afstand en bewaak je grenzen. Ook voor je kindje. Oma moest niet scheef naar ons kijken of de leeuwin kwam los in mn moeder, daar niet van, maar wat mijn moeder overkwam had gewoon ook impact op ons.
Nou ging mijn oma wel wat verder dan gaslighting, maar ze kon daar ook wat van. Las er net een artikel over. Misschien heb je er iets aan (als de link t doet)https://www.happinez.nl/mind-meditatie/ ... nipulatie/
Ps: ik snap heel goed dat t makkelijker gezegd dan gedaan is, met zo’n moeder om gaan, maar je verdient gewoon beter.
Als kind vond ik het vreselijk. Mijn moeder is op alle fronten een hele sterke vrouw, maar wat mijn oma haar iedere keer flikte vond ik onbegrijpelijk. Ik werd ook boos dat ze niet voor zichzelf opkwam, al begrijp ik nu dat ze dat gewoon niet kon. Het was haar moeder. Daar zoek je altijd liefde en bevestiging bij. Ik kon tegen mn oma op, omdat ik door een geweldige moeder opgevoed ben. Mijn moeder had dat voordeel niet.
Zoals iedereen al zegt: houdt afstand en bewaak je grenzen. Ook voor je kindje. Oma moest niet scheef naar ons kijken of de leeuwin kwam los in mn moeder, daar niet van, maar wat mijn moeder overkwam had gewoon ook impact op ons.
Nou ging mijn oma wel wat verder dan gaslighting, maar ze kon daar ook wat van. Las er net een artikel over. Misschien heb je er iets aan (als de link t doet)https://www.happinez.nl/mind-meditatie/ ... nipulatie/
Ps: ik snap heel goed dat t makkelijker gezegd dan gedaan is, met zo’n moeder om gaan, maar je verdient gewoon beter.
maandag 21 januari 2019 08:16
ippy schreef: ↑20-01-2019 22:38Ik heb EFT (emitionally focused therapy) gedaan. Er is ook een boek over: hou me vast
Ik begrijp nu dat mijn ouders zijn wie ze zijn door de dingen die ze zelf meegekregen hebben. Ze kunnen domweg niet beter. Dit heeft me helpen accepteren dat hun gedrag soms ‘bijzonder’ is en onze band nooit wordt wat ik hoopte dat het zou zijn. Het doet nog steeds pijn, en het idee dat zij er nooit iets aan gedaan hebben om het te verbeteren is frustrerend, maar het geeft rust te beseffen dat ze niet beter kunnen. Door hun eigen kronkels vertonen ze raar gedrag naar mij. Dat is verdrietig voor mij, maar zij hebben hun eigen werkelijkheid waarin zij gelijk hebben. Dát accepteren heeft veel rust gebracht.
Tegelijk rouw ik nog steeds om het verlies van het ideale ouderbeeld, maar ik zoek het niet meer bij mijn ouders. Daar is het simpelweg niet. Dat voelt ook bevrijdend. Eindelijk kan ik zijn wie ik wil nu ik niet langer hun goedkeuring nodig heb.
En ik ben milder geworden naar mijn ouders toe. Ik verwijt het ze dat ze niet open staan voor verandering maar verder weten ze gewoon niet beter. En ik zie weer hoe ze op hun manier hun best doen.
Het belangrijkste vind ik dat ik dit niet doorgeef aan mijn kind en daarom werk ik hard om de patronen die mijn ouders me gaven te doorbreken. En ik ben dankbaar dat ik blijkbaar wel de mogelijkheid heb dit te herkennen, erkennen en verbeteren.
Veel sterkte TO. Het is rot
Dit vind ik een hele goede post. Ik had zelf ook zo’n moeder. Erg manipulatief en afstand houden was het beste, maar dan nog werd ik regelmatig gekwetst en was ik dagen overstuur als ik haar gezien of gesproken had.
Mijn moeder is vorig jaar overleden en dat heeft veel rust gegeven, maar de rest van mijn familie is ook behoorlijk verknipt. Het verdriet wat ik daar van ervaar wil ik niet meer.
Ik probeer nu te accepteren dat mijn familie zo is en dat ik daar de rest van mijn leven mee moet dealen. En dat er momenten zullen zijn dat ik er verdriet van zal hebben. Dat betekent niet dat ik mee ga in het gedrag: juist niet. Ik ben juist autonomer en laat hen verder redelijk links liggen. Tot ik met ze te maken krijg, dan houd ik er wel last van. Maar de frustratie en het willen veranderen is weg, en dat geeft rust. Dat werkt beter dan boos zijn en afstand willen houden.
Ik wens je veel sterkte to. Straks als de baby er is, wordt het alleen maar erger. Overal mee willen bemoeien en overal commentaar op. Ik was op een gegeven moment heel kort: dat bepaal ik zelf wel. Niks geen uitleg verder.
tinkeltje33 wijzigde dit bericht op 21-01-2019 13:02
0.11% gewijzigd
maandag 21 januari 2019 08:20
Zo herkenbaar.Kikkersenmuizen schreef: ↑21-01-2019 07:20Bedankt iedereen voor jullie fijne reacties
Wat ik er vooral uit haal is: denk aan jezelf en volg je eigen gevoel. Precies de dingen die ik niet ‘mag’!
Ik ga eens goed nadenken hoe ik daar vorm aan kan geven.
Hier ook altijd zo geweest. Mijn moeder haar manier, een andere is er niet.
Mijn moeder was erg overheersend en ik keek tegen haar op/ was bang voor haar. En ze gaf me weinig ruimte om zelf beslissingen te maken of meningen te hebben.
Als je jong bent, kijk je nog erg tegen je moeder op en denk je dat haar manier de juiste is.
Als je kinderen krijgt kun je in het begin erg onzeker zijn en als je dan een manipulatieve moeder hebt is dat lastig.
Probeer goed je grenzen te bewaken en echt je eigen gevoel te volgen in het moederschap en laat je moeder er niet overheen walsen.
maandag 21 januari 2019 12:04
Winterwende schreef: ↑21-01-2019 05:28Mijn moeder is gelukkig een schat, maar ik heb door haar relatie met mijn oma van dichtbij meegemaakt wat een narcistische manipulatieve moeder met je doet.
Als kind vond ik het vreselijk. Mijn moeder is op alle fronten een hele sterke vrouw, maar wat mijn oma haar iedere keer flikte vond ik onbegrijpelijk. Ik werd ook boos dat ze niet voor zichzelf opkwam, al begrijp ik nu dat ze dat gewoon niet kon. Het was haar moeder. Daar zoek je altijd liefde en bevestiging bij. Ik kon tegen mn oma op, omdat ik door een geweldige moeder opgevoed ben. Mijn moeder had dat voordeel niet.
Dat heb je mooi gezegd!
En het geeft aan dat je dit gedrag niet automatisch hoeft door te geven en fijn dat jij een gezonde relatie met je moeder hebt. En mooi ook dat jij begrip voor je moeder hebt. Mensen die het zelf niet meegemaakt hebben, snappen dit vaak niet.
maandag 21 januari 2019 13:38
Erg hè dat je eerst zoveel verdriet moet hebben voordat je zo ver bent om er beter mee om te gaan.Tinkeltje33 schreef: ↑21-01-2019 08:16Dit vind ik een hele goede post. Ik had zelf ook zo’n moeder. Erg manipulatief en afstand houden was het beste, maar dan nog werd ik regelmatig gekwetst en was ik dagen overstuur als ik haar gezien of gesproken had.
Mijn moeder is vorig jaar overleden en dat heeft veel rust gegeven, maar de rest van mijn familie is ook behoorlijk verknipt. Het verdriet wat ik daar van ervaar wil ik niet meer.
Ik probeer nu te accepteren dat mijn familie zo is en dat ik daar de rest van mijn leven mee moet dealen. En dat er momenten zullen zijn dat ik er verdriet van zal hebben. Dat betekent niet dat ik mee ga in het gedrag: juist niet. Ik ben juist autonomer en laat hen verder redelijk links liggen. Tot ik met ze te maken krijg, dan houd ik er wel last van. Maar de frustratie en het willen veranderen is weg, en dat geeft rust. Dat werkt beter dan boos zijn en afstand willen houden.
Ik wens je veel sterkte to. Straks als de baby er is, wordt het alleen maar erger. Overal mee willen bemoeien en overal commentaar op. Ik was op een gegeven moment heel kort: dat bepaal ik zelf wel. Niks geen uitleg verder.
Inderdaad ze veranderen niet, alleen jij kunt veranderen hoe je ermee omgaat .
Ik vind dat je het heel goed doet!
