Zwanger
alle pijlers
Moeite met zwanger lijf
donderdag 28 november 2019 21:48
Hebben sommige dames hier ook moeite (gehad) met hun zwangere lijf?
Ik ben nu 32 weken en zag vandaag weer een foto van mijzelf. Ik schrok er gewoon van hoe groot mijn buik is en hoe vormloos de rest van mijn lichaam nu is/lijkt
Ik voel mij zo vreselijk lomp en onaantrekkelijk
Ik pas uiteraard niet meer in mijn normale kleding. Alle positiekleding is echt totaal niet mijn stijl. Dus mij leuk. Kleden zodat ik mijzelf daar goed bij voel is ook lastig
Aanvulling :ik heb deze op in een hele emotionele bui geschreven. In mijn verdere reacties iets meer uitleg en relativering
Ik ben nu 32 weken en zag vandaag weer een foto van mijzelf. Ik schrok er gewoon van hoe groot mijn buik is en hoe vormloos de rest van mijn lichaam nu is/lijkt
Ik voel mij zo vreselijk lomp en onaantrekkelijk
Ik pas uiteraard niet meer in mijn normale kleding. Alle positiekleding is echt totaal niet mijn stijl. Dus mij leuk. Kleden zodat ik mijzelf daar goed bij voel is ook lastig
Aanvulling :ik heb deze op in een hele emotionele bui geschreven. In mijn verdere reacties iets meer uitleg en relativering
anoniem_63bae62af3fb8 wijzigde dit bericht op 05-12-2019 17:07
12.08% gewijzigd
dinsdag 3 december 2019 09:03
Ik bedoelde meer een lelijke en lompe persoonlijkheidAdelaide schreef: ↑03-12-2019 09:00Liever lomp en lelijk dan paranoia met een negatief lichaamsbeeld, toch? Bovendien is lomp en lelijk vrijwel altijd aangeboren. Ik, bijvoorbeeld, ben vrij lelijk ondanks knappe ouders, en mijn zoontje is geboren met een motorische stoornis dus is "lomp". Prima categorie mensen om toe te behoren, hoor.
dinsdag 3 december 2019 09:10
Je ligt met zo'n buik ook onder een vergrootglas ofzo. Ik had het vorige zwangerschap ook, dat gevoel van niet prettig in je lijf voelen en dan kijkt iedereen ook nog constant extra naar je buik.
Bekenden maar ook mensen op straat.
Deze zwangerschap heb ik er minder last van. Gelukkig maar want de mensen zijn zo mogelijk nog lomper. Ik lijk met 24 weken wel bijna 40 weken (kilo's vallen mee, echt mijn buik).
Werkelijk iedereen maakt opmerkingen over hoe dik ik ben. Ook vreemden die vragen hoeveel weken en dan schrikken dat ik nog tot freaking eind maart moet...
Hou gewoon je mond mensen. Er zou een soort regel moeten komen. Het enige wat je mag zeggen is: je ziet er prachtig uit.
Bekenden maar ook mensen op straat.
Deze zwangerschap heb ik er minder last van. Gelukkig maar want de mensen zijn zo mogelijk nog lomper. Ik lijk met 24 weken wel bijna 40 weken (kilo's vallen mee, echt mijn buik).
Werkelijk iedereen maakt opmerkingen over hoe dik ik ben. Ook vreemden die vragen hoeveel weken en dan schrikken dat ik nog tot freaking eind maart moet...
Hou gewoon je mond mensen. Er zou een soort regel moeten komen. Het enige wat je mag zeggen is: je ziet er prachtig uit.
dinsdag 3 december 2019 09:23
Ik hoop echt voor je dat het gaat zijn zoals je denkt, maar houdt er rekening mee dat veel vrouwen zich zo voelen als arcticfox. Borstvoeding gaat vaak ook niet vanzelf. Je moet echt een hoop verbijten als je zwanger en net bevallen bent. Achteraf en in het grotere plaatje van het leven is het allemaal prachtig, maar niet als je er middenin zit.Lachattenoir schreef: ↑30-11-2019 16:04Ik vind een zwangere buik niet per se esthetisch, maar wel heel vrouwelijk, omdat er een kind ik zit. Dat alleen al zou me knettertrots maken. Dat een zwangerschap ook heel zwaar kan zijn staat er voor mij trouwens los van.
Ook bijvoorbeeld het kunnen geven van borstvoeding lijkt me zo mooi. Gewoon al die natuurlijke dingen waar een vrouwelijk lijf eigenlijk voor is. Ik kan me voorstellen dat ik gedachtes zal hebben als: 'ik hoop dat ik mijn oude figuurtje weer terug krijg'. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik mezelf verwalgd aanschouw in de spiegel ofzo. Ik denk ook dat het hele aantrekkelijk zijn ook niet zo heel boeiend voor me zal zijn. Tuurlijk wil ik dat mijn man me nog sexy vindt, maar verder: who cares? Ik draag een kind. Beetje zoals de Mount Everest beklimmen en je druk maken over dat je dat zonder hakken doet.
dinsdag 3 december 2019 11:48
Ik vind wat je zegt heel herkenbaar TO. Ik ben voor de derde keer zwanger en vind mijn lijf soms ook (wederom) moeilijk te accepteren. Nu 30 weken zwanger en anderen vinden blijkbaar dat ik eruit zie alsof ik op knappen sta, maar helaas ‘moet’ ik nog 10 weken! Jammer dat mensen vinden dat je alles maar kan zeggen wat je denkt tegen een zwangere.. helpt niet bij het positief voelen over je lijf.
Het gaat echt voorbij en als baby eruit is komt er weer een moment dat je in de spiegel kijkt en denk heey daar ben ik! Probeer daar maar naar uit te kijken. En ook al vond ik zwanger zijn iedere keer niet leuk en veel te lang duren, toch kon ik mijn buik en het getrappel ook missen en me een beetje ‘leeg’ voelen toen de kindjes waren geboren. Het is gelukkig echt tijdelijk! En zo leuk dat je straks aaaal die kleren weer aankunt en lan shoppen in je eigen kast!
Het gaat echt voorbij en als baby eruit is komt er weer een moment dat je in de spiegel kijkt en denk heey daar ben ik! Probeer daar maar naar uit te kijken. En ook al vond ik zwanger zijn iedere keer niet leuk en veel te lang duren, toch kon ik mijn buik en het getrappel ook missen en me een beetje ‘leeg’ voelen toen de kindjes waren geboren. Het is gelukkig echt tijdelijk! En zo leuk dat je straks aaaal die kleren weer aankunt en lan shoppen in je eigen kast!
dinsdag 3 december 2019 12:19
Jawel hoor. Je verwoordt het prima. Er zijn alleen altijd mensen die het niet (willen) snappen. Dat blijkt ook uit het feit dat heel veel mensen ongevraagd lompe opmerkingen naar hun hoofd geslingerd krijgen, en dat hier genoeg mensen reageren met ‘gewone zwangerschapspraat’ etc.Arcticfox1 schreef: ↑03-12-2019 09:05Ik ben trouwens echt niet de hele tijd hier alleen maar mee bezig.
Ik denk dat ik hier niet goed genoeg verwoord krijg wat ik bedoel.
Die snappen het dus niet. Ook prima. Zolang jij maar weet dat je niet de enige bent!
dinsdag 3 december 2019 18:46
Ik schrik wel van dit topic, omdat ik sommige dingen ook zo zou zeggen tegen een zwangere vriendin. Zeggen dat haar buik mooi is mag dus niet? Want zo voelt ze het zelf misschien niet.
Maar tegen een vriendin die is aangekomen door zwangerschap zeggen dat het voor een goed doel is, en dat het wel weer goed komt, mag ook niet?
Zwangeren, wat kan een vriendin tegen jou zeggen om je wat beter te laten voelen? Dat is immers waar vriendinnen voor zijn
maar zonder het zelf meegemaakt te hebben is het soms best lastig te raden wat wel/niet fijn is om te horen.
Arctic hoor je ook wel eens fijne, lieve opmerkingen? Ben benieuwd!
Maar tegen een vriendin die is aangekomen door zwangerschap zeggen dat het voor een goed doel is, en dat het wel weer goed komt, mag ook niet?
Zwangeren, wat kan een vriendin tegen jou zeggen om je wat beter te laten voelen? Dat is immers waar vriendinnen voor zijn
maar zonder het zelf meegemaakt te hebben is het soms best lastig te raden wat wel/niet fijn is om te horen. Arctic hoor je ook wel eens fijne, lieve opmerkingen? Ben benieuwd!
dinsdag 3 december 2019 20:37
Ik wil niet voor arctic reageren, maar aangezien je het ook algemeen stelde..SimpeleZiel schreef: ↑03-12-2019 18:46Ik schrik wel van dit topic, omdat ik sommige dingen ook zo zou zeggen tegen een zwangere vriendin. Zeggen dat haar buik mooi is mag dus niet? Want zo voelt ze het zelf misschien niet.
Maar tegen een vriendin die is aangekomen door zwangerschap zeggen dat het voor een goed doel is, en dat het wel weer goed komt, mag ook niet?
Zwangeren, wat kan een vriendin tegen jou zeggen om je wat beter te laten voelen? Dat is immers waar vriendinnen voor zijn
Arctic hoor je ook wel eens fijne, lieve opmerkingen? Ben benieuwd!
Ik denk dat het ook veel te maken heeft met hoe je een opmerking maakt, en wat jouw relatie tot diegene is.. als je het gewoon positief houd is er niks mis met vragen/opmerkingen toch? Ik mis vaak gewoon de positiviteit, de "gefeliciteerd", de "wat leuk voor je", dat soort dingen. Als vriendin kun je denk ik prima zeggen dat iemand een mooi buikje heeft?
Edit: als je een zwangere vrouw dus haast niet of helemaal niet kent, zou ik het gewoon algemeen houden.. niet gaan vragen naar dingen die je niet aangaan (was het een ongelukje?
) en niet beginnen over gewicht, etc
dinsdag 3 december 2019 21:00
Dat inderdaad, en het erkennen van de gevoelens van de zwangere. Voelt ze zich mooi, hartstikke top, voelt ze zich ellendig, wat vervelend voor je! Erken haar gevoel, laat haar in de waarde en oordeel er niet over...Fiorghra schreef: ↑03-12-2019 20:37Ik wil niet voor arctic reageren, maar aangezien je het ook algemeen stelde..
Ik denk dat het ook veel te maken heeft met hoe je een opmerking maakt, en wat jouw relatie tot diegene is.. als je het gewoon positief houd is er niks mis met vragen/opmerkingen toch? Ik mis vaak gewoon de positiviteit, de "gefeliciteerd", de "wat leuk voor je", dat soort dingen. Als vriendin kun je denk ik prima zeggen dat iemand een mooi buikje heeft?
Edit: als je een zwangere vrouw dus haast niet of helemaal niet kent, zou ik het gewoon algemeen houden.. niet gaan vragen naar dingen die je niet aangaan (was het een ongelukje?
dinsdag 3 december 2019 21:06
Jeetje joh doe eens ff aardig en lees eens? Ik had het over m'n vraag mbt hoeveel ben je aangekomen. Jij vindt dat lomp, ik niet. Het was interesse zonder enige veroordeling. Omdat ik het daar gewoon met mensen over had toen ik zwanger was.Arcticfox1 schreef: ↑03-12-2019 07:29Iemand bij begroeting hé dikke noemen of iets in die trant vind jij normaal? Zeg je dat ook tegen mensen die niet zwanger zijn?
Zo ja, dan mag jij wel eens wat aan je fatsoensnormen doen. Zoals je alleen in dit topic al kan lezen zijn er genoeg vrouwen die dat niet kunnen waarderen
Ik ben nog nooit zo vaak zo lomp aangesproken dan nu ik zwanger ben. Blijkbaar ben niet de enige. Ik vind dat echt he raar dat maar moet kunnen omdat je zwanger bent
Iemand dikke etc noemen etc is geen vraag stellen maar iemand ongevraagd torpederen. Dat is niet te vergelijken met elkaar.
dinsdag 3 december 2019 21:39
Ik vond het lastig dat mensen je lijf bekeken, beoordeelden en dat ook aan je vertelden ongevraagd. Ik ervaarde dat ergens als bedreigend, onveilig, alsof ik publiek bezit was en niet meer van mij.
En dit terwijl ik normaal gesproken nauwelijks bodyissues had, ik vond mijzelf ook niet ontzettend lelijk terwijl ik zwanger was.
Maar ik zat niet goed psychisch door alle hormonen, voelde me niet goed en dat gevoel beoordeeld te worden door de buitenwereld, plus de druk die je voelt dat het allemaal maar leuk moet zijn..... dat vond ik naar.
En misschien had je niet veel goeds tegen mij kunnen zeggen toen. Maar iets opmerken over iemands lichaam, dat kan in vrij veel gevallen verkeerd vallen. Dus doe dat niet.
En dit terwijl ik normaal gesproken nauwelijks bodyissues had, ik vond mijzelf ook niet ontzettend lelijk terwijl ik zwanger was.
Maar ik zat niet goed psychisch door alle hormonen, voelde me niet goed en dat gevoel beoordeeld te worden door de buitenwereld, plus de druk die je voelt dat het allemaal maar leuk moet zijn..... dat vond ik naar.
En misschien had je niet veel goeds tegen mij kunnen zeggen toen. Maar iets opmerken over iemands lichaam, dat kan in vrij veel gevallen verkeerd vallen. Dus doe dat niet.
dinsdag 3 december 2019 21:43
Dat ligt echt aan je vriendengroep. Wij stellen elkaar gewoon intieme vragen, wisselen krijgsverhalen uit over zwangerschapskwaaltjes en striae, en of je al hebt durven voelen daarbinnen na de bevalling.
Van een vreemde zouden die vragen uiteraard niet welkom zijn.
Wat ik ook van vriendinnen niet kon hebben was goedbedoeld advies over "nog even lekker genieten" en waarschuwingen "wacht maar tot de baby er is, dan wordt het pas zwaar". Bleek dus ook niet waar te zijn. Ik ervaar veel meer vrijheid met een baby dan als zwangere.
Ik vond het ook geen enkel probleem toen een vriendin zei dat ik bijna een eigen planeet was. Je krijgt toch ook een enorm dikke buik? Ik snap echt niet dat het als negatief wordt ervaren als mensen dat opvalt. Flauwe grapjes over op springen staan was ik ook wel snel zat, en zomaar mijn buik aanraken was ik echt niet van gediend, maar oprechte "woah" reacties vond ik heel natuurlijk. Dat was mijn reactie ook als ik in de spiegel keek. Ik ben dus blijkbaar toch niet zo invoelend, want ik heb echt weinig begrip voor de vrouwen waarbij dat dik zijn zo gevoelig ligt allemaal, tenzij je onder de 21 bent. Ik vind die onzekerheid over je lijf zo puberaal. Dat kind neemt nu eenmaal plek in. Alle belemmeringen, de constante misselijkheid, het (keiharde) getrap tegen je ribben, de benauwdheid, ja dat was minder. Het gevoel je lichaam terug te willen - dat herken ik wel!
Van een vreemde zouden die vragen uiteraard niet welkom zijn.
Wat ik ook van vriendinnen niet kon hebben was goedbedoeld advies over "nog even lekker genieten" en waarschuwingen "wacht maar tot de baby er is, dan wordt het pas zwaar". Bleek dus ook niet waar te zijn. Ik ervaar veel meer vrijheid met een baby dan als zwangere.
Ik vond het ook geen enkel probleem toen een vriendin zei dat ik bijna een eigen planeet was. Je krijgt toch ook een enorm dikke buik? Ik snap echt niet dat het als negatief wordt ervaren als mensen dat opvalt. Flauwe grapjes over op springen staan was ik ook wel snel zat, en zomaar mijn buik aanraken was ik echt niet van gediend, maar oprechte "woah" reacties vond ik heel natuurlijk. Dat was mijn reactie ook als ik in de spiegel keek. Ik ben dus blijkbaar toch niet zo invoelend, want ik heb echt weinig begrip voor de vrouwen waarbij dat dik zijn zo gevoelig ligt allemaal, tenzij je onder de 21 bent. Ik vind die onzekerheid over je lijf zo puberaal. Dat kind neemt nu eenmaal plek in. Alle belemmeringen, de constante misselijkheid, het (keiharde) getrap tegen je ribben, de benauwdheid, ja dat was minder. Het gevoel je lichaam terug te willen - dat herken ik wel!
dinsdag 3 december 2019 21:52
Nou dat je meteen als ijdel en/of puberaal wordt weggezet als je moeite hebt dat je strakke lijf ineens uitdijt en striae krijgt, vind ik ook wel apart hoor...Adelaide schreef: ↑03-12-2019 21:43Dat ligt echt aan je vriendengroep. Wij stellen elkaar gewoon intieme vragen, wisselen krijgsverhalen uit over zwangerschapskwaaltjes en striae, en of je al hebt durven voelen daarbinnen na de bevalling.
Van een vreemde zouden die vragen uiteraard niet welkom zijn.
Wat ik ook van vriendinnen niet kon hebben was goedbedoeld advies over "nog even lekker genieten" en waarschuwingen "wacht maar tot de baby er is, dan wordt het pas zwaar". Bleek dus ook niet waar te zijn. Ik ervaar veel meer vrijheid met een baby dan als zwangere.
Ik vond het ook geen enkel probleem toen een vriendin zei dat ik bijna een eigen planeet was. Je krijgt toch ook een enorm dikke buik? Ik snap echt niet dat het als negatief wordt ervaren als mensen dat opvalt. Flauwe grapjes over op springen staan was ik ook wel snel zat, en zomaar mijn buik aanraken was ik echt niet van gediend, maar oprechte "woah" reacties vond ik heel natuurlijk. Dat was mijn reactie ook als ik in de spiegel keek. Ik ben dus blijkbaar toch niet zo invoelend, want ik heb echt weinig begrip voor de vrouwen waarbij dat dik zijn zo gevoelig ligt allemaal, tenzij je onder de 21 bent. Ik vind die onzekerheid over je lijf zo puberaal. Dat kind neemt nu eenmaal plek in. Alle belemmeringen, de constante misselijkheid, het (keiharde) getrap tegen je ribben, de benauwdheid, ja dat was minder. Het gevoel je lichaam terug te willen - dat herken ik wel!
Jeetje, het lijkt me heel gek als het je helemaal niks doet dat het lijf waar je je hele leven al in woont ineens in een paar maanden onherkenbaar verandert. Pff als je dáár al niet een beetje onzeker of ontevreden over mag zijn, wanneer dan wél?
dinsdag 3 december 2019 22:00
Het ligt ook aan jou. Jij kon op dat moment wel dit soort opmerkingen hebben. Ik toen niet zo en daar ga ik me niet voor excuseren.Adelaide schreef: ↑03-12-2019 21:43Dat ligt echt aan je vriendengroep. Wij stellen elkaar gewoon intieme vragen, wisselen krijgsverhalen uit over zwangerschapskwaaltjes en striae, en of je al hebt durven voelen daarbinnen na de bevalling.
Van een vreemde zouden die vragen uiteraard niet welkom zijn.
Wat ik ook van vriendinnen niet kon hebben was goedbedoeld advies over "nog even lekker genieten" en waarschuwingen "wacht maar tot de baby er is, dan wordt het pas zwaar". Bleek dus ook niet waar te zijn. Ik ervaar veel meer vrijheid met een baby dan als zwangere.
Ik vond het ook geen enkel probleem toen een vriendin zei dat ik bijna een eigen planeet was. Je krijgt toch ook een enorm dikke buik? Ik snap echt niet dat het als negatief wordt ervaren als mensen dat opvalt. Flauwe grapjes over op springen staan was ik ook wel snel zat, en zomaar mijn buik aanraken was ik echt niet van gediend, maar oprechte "woah" reacties vond ik heel natuurlijk. Dat was mijn reactie ook als ik in de spiegel keek. Ik ben dus blijkbaar toch niet zo invoelend, want ik heb echt weinig begrip voor de vrouwen waarbij dat dik zijn zo gevoelig ligt allemaal, tenzij je onder de 21 bent. Ik vind die onzekerheid over je lijf zo puberaal. Dat kind neemt nu eenmaal plek in. Alle belemmeringen, de constante misselijkheid, het (keiharde) getrap tegen je ribben, de benauwdheid, ja dat was minder. Het gevoel je lichaam terug te willen - dat herken ik wel!
Met medezwangeren kon ik het er ook wel goed over hebben, de grappige dingen en genante dingen. Maar van collegas, schoonouders, vreemden, daarvan trok ik het echt niet goed.
En ik voelde me ontzettend kwetsbaar en ongelukkig. Nieteens door ijdele dingen of dik zijn, wel door dat ik het gevoel kreeg dat ik in de aandacht stond terwijl ik juist helemaal niet op wilde vallen omdat ik me rot voelde.
dinsdag 3 december 2019 22:22
Qua opmerkingen en vragen ligt het er voor mij ook heel erg aan van wie het komt en hoe het word gebracht.
Met sommige mensen kan ik er best intiem over praten en grapjes over maken
Ik heb ook echt wel fijne en leuke gesprekken over mij zwangerschap
Ik heb eigelijk nooit body issues gehad, dus dat ik daar nu last van heb herken ik niet van mijzelf. Ik kan mij rationeel heel goed bedenken dat het erbij hoort en dat het tijdelijk is, maar dat neemt mijn gevoel niet automatisch weg
Datzelfde geld ook voor de opmerkingen van buitenaf. Ik ben altijd iemand geweest die lekker haar eigen ding deed ook al valt dat buiten de norm.
Dr zwangerschap heeft mij veel kwetsbaarder gemaakt. Dat had ik niet verwacht van mijzelf
Met sommige mensen kan ik er best intiem over praten en grapjes over maken
Ik heb ook echt wel fijne en leuke gesprekken over mij zwangerschap
Ik heb eigelijk nooit body issues gehad, dus dat ik daar nu last van heb herken ik niet van mijzelf. Ik kan mij rationeel heel goed bedenken dat het erbij hoort en dat het tijdelijk is, maar dat neemt mijn gevoel niet automatisch weg
Datzelfde geld ook voor de opmerkingen van buitenaf. Ik ben altijd iemand geweest die lekker haar eigen ding deed ook al valt dat buiten de norm.
Dr zwangerschap heeft mij veel kwetsbaarder gemaakt. Dat had ik niet verwacht van mijzelf
woensdag 4 december 2019 05:36
Mooie reactie, ook precies zoals ik het zie. Hoop dat er net zo in kan staan als jij.Enigme schreef: ↑01-12-2019 10:30Hoeveel ben je aangekomen?
En ja hier had ik hetzelfde. Voelde me 0,0 aantrekkelijk.. Maar ik gaf er uiteindelijk toch geen moer om. Ik heb m'n zwangerschap uitgedragen tot 39 weken met een prachtig, gezond eindresultaat.. en daar was en ben ik nog altijd onwijs trots op en blij mee. Dat m'n lijf dat heeft bereikt, ondanks de risico's en kwalen
Bekijk gewoon de technische kant.
woensdag 4 december 2019 05:47
Adelaide schreef: ↑03-12-2019 21:43Dat ligt echt aan je vriendengroep. Wij stellen elkaar gewoon intieme vragen, wisselen krijgsverhalen uit over zwangerschapskwaaltjes en striae, en of je al hebt durven voelen daarbinnen na de bevalling.
Van een vreemde zouden die vragen uiteraard niet welkom zijn.
Wat ik ook van vriendinnen niet kon hebben was goedbedoeld advies over "nog even lekker genieten" en waarschuwingen "wacht maar tot de baby er is, dan wordt het pas zwaar". Bleek dus ook niet waar te zijn. Ik ervaar veel meer vrijheid met een baby dan als zwangere.
Ik vond het ook geen enkel probleem toen een vriendin zei dat ik bijna een eigen planeet was. Je krijgt toch ook een enorm dikke buik? Ik snap echt niet dat het als negatief wordt ervaren als mensen dat opvalt. Flauwe grapjes over op springen staan was ik ook wel snel zat, en zomaar mijn buik aanraken was ik echt niet van gediend, maar oprechte "woah" reacties vond ik heel natuurlijk. Dat was mijn reactie ook als ik in de spiegel keek. Ik ben dus blijkbaar toch niet zo invoelend, want ik heb echt weinig begrip voor de vrouwen waarbij dat dik zijn zo gevoelig ligt allemaal, tenzij je onder de 21 bent.
Ik vind die onzekerheid over je lijf zo puberaal. Dat kind neemt nu eenmaal plek in. Alle belemmeringen, de constante misselijkheid, het (keiharde) getrap tegen je ribben, de benauwdheid, ja dat was minder. Het gevoel je lichaam terug te willen - dat herken ik wel!
Ben het hier helemaal mee eens.
Puberaal vind ik eerlijk gezegd wel een goede hier, als we het over de afschuw van die dikker wordende buik gaat. Ik zie in mijn omgeving ook wel dat het vaak de perfectionistische types zijn die hier zulke negatieve gedachten over hebben.
Daarbij kan ik me wel goed voorstellen dat domme grapjes of ongepaste opmerkingen van vreemden over je buik/gewicht je irriteren. Ik vind het ook niet oké dat mensen denken dat ze van alles tegen je kunnen roepen omdat je zwanger bent. De frustratie daarover kan ik goed begrijpen.
woensdag 4 december 2019 07:42
Ik wil wel even duidelijk zeggen dat ik mijzelf niet walgelijk of afschuwelijk vind, zoals het hier door sommige word omschreven
Ik heb er niet om gevraagd om mij zo te voelen. Sterker nog ik herken dit helemaal niet van mijzelf, daar ben ik ook van geschrokken. Ik probeer er ook echt het beste van te maken, maar door de soms echt overweldigende emoties die ik nu ervaar lukt dat niet altijd.
Daarom vind ik het ook jammer on te lezen dat vrouwen die mijn gevoel en ervaring delen worden weggezet als ijdel, perfectionistisch en puberaal.
Net alsof deze gevoelens er eigelijk niet mogen zijn.
Dat sluit ook aan op de opgelegde druk dat je moet genieten, blij en trots moet zijn.
Ik heb er niet om gevraagd om mij zo te voelen. Sterker nog ik herken dit helemaal niet van mijzelf, daar ben ik ook van geschrokken. Ik probeer er ook echt het beste van te maken, maar door de soms echt overweldigende emoties die ik nu ervaar lukt dat niet altijd.
Daarom vind ik het ook jammer on te lezen dat vrouwen die mijn gevoel en ervaring delen worden weggezet als ijdel, perfectionistisch en puberaal.
Net alsof deze gevoelens er eigelijk niet mogen zijn.
Dat sluit ook aan op de opgelegde druk dat je moet genieten, blij en trots moet zijn.
woensdag 4 december 2019 08:38
Je hoeft helemaal niet de hele tijd te genieten van je zwangerschap, en je alleen maar goed te voelen, en ieder moment trots te zijn op je buik. Tuurlijk mogen die gevoelens er wel eens zijn, lijkt me hartstikke normaal. Ik vind het ook normaal dat je af en toe eens baalt van de striae, en dat je hoopt dat je straks weer net zo slank wordt als eerst. Zoals jij het omschrijft klinkt het echter alsof je je continu een lelijke dikke walrus voelt. En dat vind ik zonde, want daarmee doe je jezelf (en het vrouwelijk lichaam) te kort. Veel mensen hier proberen je te doen inzien dat een platte buik nu even niet het belangrijkst is en dat je die bovendien waarschijnlijk (grotendeels) weer terugkrijgt. Eerlijk gezegd ben ik blij dat die geluiden er zijn.Arcticfox1 schreef: ↑04-12-2019 07:42Ik wil wel even duidelijk zeggen dat ik mijzelf niet walgelijk of afschuwelijk vind, zoals het hier door sommige word omschreven
Ik heb er niet om gevraagd om mij zo te voelen. Sterker nog ik herken dit helemaal niet van mijzelf, daar ben ik ook van geschrokken. Ik probeer er ook echt het beste van te maken, maar door de soms echt overweldigende emoties die ik nu ervaar lukt dat niet altijd.
Daarom vind ik het ook jammer on te lezen dat vrouwen die mijn gevoel en ervaring delen worden weggezet als ijdel, perfectionistisch en puberaal.
Net alsof deze gevoelens er eigelijk niet mogen zijn.
Dat sluit ook aan op de opgelegde druk dat je moet genieten, blij en trots moet zijn.
Alle andere kwaaltjes die je ervaart tijdens de zwangerschap lijken me super onprettig en vervelend, daar heeft niemand het over. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar zeer regelmatig van baalt.
woensdag 4 december 2019 08:45
Joh, er zijn hier talloze blogs en topics van op het internet hoor. Je bent verre van de enige.Arcticfox1 schreef: ↑04-12-2019 07:44Ik vind het fijn on te weten dat ik zeker niet alleen ben hierin
Maar mijn gevoel dat het niet echt een plaats mag hebben in onze samenleving word hier ook bevestigd
woensdag 4 december 2019 09:28
Ik heb het geloof ik al eerder benoemd, ik ben er niet 24/7 mee bezigLachattenoir schreef: ↑04-12-2019 08:38Je hoeft helemaal niet de hele tijd te genieten van je zwangerschap, en je alleen maar goed te voelen, en ieder moment trots te zijn op je buik. Tuurlijk mogen die gevoelens er wel eens zijn, lijkt me hartstikke normaal. Ik vind het ook normaal dat je af en toe eens baalt van de striae, en dat je hoopt dat je straks weer net zo slank wordt als eerst. Zoals jij het omschrijft klinkt het echter alsof je je continu een lelijke dikke walrus voelt. En dat vind ik zonde, want daarmee doe je jezelf (en het vrouwelijk lichaam) te kort. Veel mensen hier proberen je te doen inzien dat een platte buik nu even niet het belangrijkst is en dat je die bovendien waarschijnlijk (grotendeels) weer terugkrijgt. Eerlijk gezegd ben ik blij dat die geluiden er zijn.
Alle andere kwaaltjes die je ervaart tijdens de zwangerschap lijken me super onprettig en vervelend, daar heeft niemand het over. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar zeer regelmatig van baalt.
Het missen van een platte bujtk is ook niet waar het probleem ligt
woensdag 4 december 2019 11:11
Ik vind juist dat er ruimte genoeg is voor gezeur over het (tijdelijke!) verlies van je figuur, en veel te weinig ruimte om te praten over de echte lichamelijke ongemakken van de zwangerschap (het eeuwige "je bent zwanger, niet ziek") en het niet goed te praten verlies van lichamelijke integriteit en zelfbeschikking (hier ook op het forum momenteel een draadje over pijnstilling bij de bevalling en dat je daar geen recht op hebt - ze zouden er bij een spoedoperatie of amputatie mee aan moeten komen dat de anesthesist al naar huis is - ongelooflijk).
Dat je er helemaal niet mee mag zitten dat je lichaam verandert, dat zeg ik niet. Ik moest ook even slikken toen mijn mooie fiere E-cup veranderde in een schele en hangende G en heb een uurtje driftig gegoogeld of dat nog goed zou komen. Maar daar een drama van maken vertroebeld in mijn ogen juist het maatschappelijk gesprek dat we moeten hebben over die "verplichte roze wolk".
Arcticfox1, ik zeg niet dat jij dat per se doet, je hebt je uitspraken al een paar keer bijgesteld. Maar in je OP schep je wel een erg negatief zelfbeeld.
Dat je er helemaal niet mee mag zitten dat je lichaam verandert, dat zeg ik niet. Ik moest ook even slikken toen mijn mooie fiere E-cup veranderde in een schele en hangende G en heb een uurtje driftig gegoogeld of dat nog goed zou komen. Maar daar een drama van maken vertroebeld in mijn ogen juist het maatschappelijk gesprek dat we moeten hebben over die "verplichte roze wolk".
Arcticfox1, ik zeg niet dat jij dat per se doet, je hebt je uitspraken al een paar keer bijgesteld. Maar in je OP schep je wel een erg negatief zelfbeeld.
