Opzien tegen zwangerschap

11-02-2019 22:30 26 berichten
Wij willen voor ons eerste kindje gaan proberen. Ik wil dolgraag kinderen, het lijkt me echt het mooiste wat er is. Maar als ik denk aan zwanger zijn; dan zie ik daar zoooo enorm tegen op. Ik zou het liever overslaan. Ik vraag me af of er meerdere mensen zijn die dit hebben?
Ik heb het idee dat er een taboe op ligt om over dit onderwerp te praten. Iedereen zegt dat het straks wel mee zal vallen, dat het mooi gaat zijn je kindje in je buik te voelen. Maar ik twijfel daarover.

Ik heb een eetstoornis gehad, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en ben vroeger seksueel misbruikt. Ik denk dat het daardoor komt. Het idee dat er straks een kindje in mijn buik groeit die de controle over mijn lichaam over neemt en ook nog eens mijn buik laat groeien.. daar walg ik nu van. Ik vind dat echt erg dat ik er zo over denk want ik weet hoe blij ik mag zijn mocht ik zwanger kunnen worden (zie te veel ellende rondom dit onderwerp op mij heen), maar mijn angsten zijn er ook echt.

Ik hoop dat ik hier iemand vind die deze angsten met mij deelt. Hoe heb jij dat gedaan? Heb je hulp gezocht? Ik ga binnenkort een traumabehandeling starten om het misbruik te verwerken, hopelijk komt dit ook een beetje een bod. Ben zo benieuwd naar andere ervaringen op dit gebied.
Alle reacties Link kopieren
Adopteren..?

En anders therapie?
Alle reacties Link kopieren
Het lijkt me heel goed om dit zelf aan bod te laten komen in je traumabehandeling en in een goede behandeling, eventueel vervolgbehandeling na traumaverwerking, hoort dit ook aan bod te komen.

Wat jou is overkomen is al naar genoeg, het zou fijn zijn als naast het verwerken van je trauma’s, aan bod gaat komen hoe je goed om kan gaan met belangrijke maar ook ingrijpende dingen in je leven die nog gaan komen. Niet alleen zwangerschap, maar ook het hebben van kinderen kan behoorlijk beïnvloed worden door onverwerkte trauma’s. Ouderschap maakt je kwetsbaarder dan je je kan voorstellen als je nog geen kinderen hebt.

Goed dat je hulp helpt gezocht, ik zou de hele kinderwens even bevriezen tot je ook resultaten van die hulp voelt.
patchouli_ wijzigde dit bericht op 12-02-2019 00:08
0.74% gewijzigd
Ik zou behandeling zoeken voor dit probleem. Klinkt echt niet goed. En zou ook niet zwanger worden of kinderen willen als je dit niet hebt 'opgelost'.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 11-02-2019 23:11
83.75% gewijzigd
Ik zag pas op tegen zwanger zijn toen ik de eerste had gekregen, omdat ik 9 maanden doodziek was. Daar heb ik EMDR-therapie voor gehad alvorens aan een tweede te beginnen.

Jouw problematiek ligt op een ander vlak, maar vraagt denk ik hetzelfde: psychische hulpverlening. Iemand met wie je dit kunt bespreken voordat het zover is en die jou/jullie kan ondersteunen tijdens de zwangerschap. Ook je partner zou ik hierin betrekken, want die heb je keihard nodig.
Mijn ervaringen zijn niets vergeleken bij de jouwe, maar ik heb wel een slechte relatie met mijn lichaam. Ik was dus ook niet enthousiast over zwanger worden, en ben het nu ook niet over zwanger zijn. Hoe graag ik mijn kindje ook wil, en hoe welkom het ook is.

Ik zou mijn baby in een plantenbakje laten groeien als het kon.

Je bent dus wat dat betreft niet alleen.

Je gevoelens en angsten zijn wel heftig; ik hoop dat je trauma behandeling je goed helpt!

Maar je hoeft het echt niet leuk te vinden! Het is maar 9 maanden. Het moet alleen te doen zijn.
Alle reacties Link kopieren
Werk eerst aan jezelf voor je zwanger wordt. Op dit moment lijk je niet in staat op een zwangerschap geestelijk aan te kunnen. En bedenk je ook wat daarna komt.
Alle reacties Link kopieren
Inderdaad goed dat je hulp hebt gezocht. Ik zou ook wachten met zwanger worden tot dat traject is afgerond.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb het wellicht wat minder extreem dan jij, maar als ik zou mogen kiezen, zou ik zoals iemand hierboven ook zei m'n kind in een plantenbakje laten groeien. :P Of lesbisch zijn en een vrouw hebben die staat te springen om het kindje te dragen. ;)

Nou is iemand die ik ken nu zwanger, en toen vertelde ik haar dat zwanger zijn en bevallen mij vreselijk lijkt (wel nadat ze mij vroeg of ik graag kinderen wilde) en ik mensen die het allemaal zo fantastisch vinden niet begrijp. En toen zei ze van: "je hoeft het ook niet leuk te vinden om zwanger te zijn om een kindje te krijgen, ik vind het ook niet leuk". Die realistische kijk hielp mij wel een beetje. Nog steeds moet ik er niet aan denken, ik hoop dat dat de komende jaren nog verandert.
Alle reacties Link kopieren
Een eetstoornis gehad (heb je daar nu nog problemen mee of verwacht je die nog), een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en vroeger seksueel misbruikt.
Poeh, dan is een zwangerschap nog de minste van je problemen, die houdt na 9 maanden op.
Therapie en kijken hoe sterk je nu echt in het leven staat.
Pas als e.ea. is opgelost/verwerkt kan er aan kinderen krijgen gedacht worden.
Eerder gewoon niet aan beginnen.
Alle reacties Link kopieren
Je bent zeker de enige niet (al spreek ik zelf niet uit ervaring)

Je kunt kijken of er de mogelijkheid is er gerichte therapie op te krijgen, maar in sommige situaties is het echt behappen dat je die 9 maanden zs door moet alvorens je je klei tje vast hebt.
Goed dat je hulp hebt gezocht.

Hier helemaal geen problematische geschiedenis maar voor de 2e keer zwanger en vind het voor 2e keer verre van leuk. Als je kinderen zou kunnen krijgen met je eigen genen zonder zwanger te hoeven zijn zou ik er ook voor tekenen.
Alle reacties Link kopieren
Nee hoor je bent niet de enigste. In Nederland is het not done om te zeggen: maar een zwangerschap is voor mij een middel om een kind te krijgen, een noodzakelijk kwaad.

En ik heb niet eens jouw problematiek (hopelijk krijg je voordat je zwanger wordt er grip op) en ik heb serieus gekeken naar een draagmoeder, maar dat is helaas op dit moment in NL nog niet te regelen. Dus nu maar doorbijten tot ik zwanger ben (dan is het ergste geweest) en dan nooit meer.
Misschien niet helemaal duidelijk maar voor mijn persoonlijkheidsstoornis en eetstoornis heb ik al jaren therapie gevolgd en gaat dat nu goed! Nu alleen de traumaverwerking nog, daar start ik dus binnen enkele weken mee en ik heb daar wel heel veel vertrouwen in dat het goed gaat komen. Zullen klote weken worden maar ik heb wel vertrouwen dat ik daarna zoveel sterker ben! Nu ben ik al zoveel sterker dan enkele jaren geleden! Natuurlijk geen garanties en ja de zwangerschap lijkt mij ook triggerend werken voor mijn eetstoornis (die je volgens mij nooit helemaal weg krijgt); maar ik durf nu wel hulp te vragen daarvoor.

Ik twijfel er dus niet echt aan of nu het juiste moment is om aan kindjes te beginnen. Die wens is zo enorm groot!

Ik zou alleen wel graag mensen horen inderdaad die deze gevoelens ook hebben. En die heb ik hier wel gevonden geloof ik, zo te lezen ben ik niet alleen.
Er lijkt een taboe op te rusten als je zwanger zijn niet leuk vindt. Maar geloof me dat veel mensen zijn die het geen feest vinden. En de mensen die zeggen dat je ervan moet genieten, leer je vanzelf negeren.
Alle reacties Link kopieren
Wat vervelend dat je zo'n moeilijke achtergrond hebt, maar het klinkt alsof je al heel wat bergen hebt beklommen om hier te komen.

Je hoeft zwanger zijn helemaal niet leuk te vinden, ik vind zwanger zijn ook niet leuk. Daar kwam ik achter bij de eerste zwangerschap. Ik kreeg een zwangerschapsdepressie en heb me 8 maanden lang verschrikkelijk gevoeld. Bij de tweede zwangerschap heb ik alles op alles gezet om ervoor te zorgen dat het zo goed mogelijk te doen was. Ik was onder behandeling bij een gespecialiseerde psycholoog, ik heb zo veel mogelijk rust in gebouwd, ik ben heel snel ziek gemeld op mijn werk, mijn vriend deed thuis zo veel mogelijk. Daarmee was het soort en met van door te komen. Het voordeel van zwanger zijn is dat het een eindige periode is.

Als ik jou was zou ik kijken of er een ziekenhuis in de buurt is met een POP poli of een psycholoog die gespecialiseerd is in zwangerschappen en babies.

Owh ik lees nu je laatste opmerking. Ik zou eerst je traumabehandeling afronden, daarna zou ik kijkenhoe je er in staat en contact opnemen met een psycholoog/pop poli. Die kunnen je helpen om je voor te bereiden op een zwangerschap.
Kaaaaaaaatje schreef:
12-02-2019 09:40
Wat vervelend dat je zo'n moeilijke achtergrond hebt, maar het klinkt alsof je al heel wat bergen hebt beklommen om hier te komen.

Je hoeft zwanger zijn helemaal niet leuk te vinden, ik vind zwanger zijn ook niet leuk. Daar kwam ik achter bij de eerste zwangerschap. Ik kreeg een zwangerschapsdepressie en heb me 8 maanden lang verschrikkelijk gevoeld. Bij de tweede zwangerschap heb ik alles op alles gezet om ervoor te zorgen dat het zo goed mogelijk te doen was. Ik was onder behandeling bij een gespecialiseerde psycholoog, ik heb zo veel mogelijk rust in gebouwd, ik ben heel snel ziek gemeld op mijn werk, mijn vriend deed thuis zo veel mogelijk. Daarmee was het soort en met van door te komen. Het voordeel van zwanger zijn is dat het een eindige periode is.

Als ik jou was zou ik kijken of er een ziekenhuis in de buurt is met een POP poli of een psycholoog die gespecialiseerd is in zwangerschappen en babies.

Owh ik lees nu je laatste opmerking. Ik zou eerst je traumabehandeling afronden, daarna zou ik kijkenhoe je er in staat en contact opnemen met een psycholoog/pop poli. Die kunnen je helpen om je voor te bereiden op een zwangerschap.
Dankjewel Kaaaaaatje.. Wat naar dat jij je zwangerschappen zo hebt moeten doorstaan! Knap hoe je er mee omgegaan bent: alles op alles gezet om de tijd zo goed mogelijk te doen. Ik denk dat het inderdaad maar wel echt ga voorleggen bij de traumabehandeling en daarna kijk naar de POP inderdaad. Dankjewel!
Alle reacties Link kopieren
Ik hoop voor jou dat het haalbare kaart wordt, en als nu blijkt dat het toch te veel spanning bij je oproept is het fijn dat je er alles aan gedaan hebt wat in je mogelijkheden ligt.

En probeer inderdaad te kijken hoe je het zo kunt inrichten dat je de problemen zoveel mogelijk voor kunt zijn, of in elk geval zo snel mogelijk op kunt pakken.
Alle reacties Link kopieren
Adopteren ?
Draagmoeder ?
Niet geschoten is altijd mis
Alle reacties Link kopieren
O zo herkenbaar. Heb ook het idee dat er een taboe op rust, veel mensen weten bij mij het ook niet.
Ik vind het echt verschrikkelijk en ben nu zwanger van mijn tweede.

Deze zwangerschap valt me in vergelijking mee maar alsnog zou ik het graag over willen slaan als dat kon. Niet alleen de zwangerschap maar ook de bevalling,de horror.

De hormonen waardoor ik mezelf niet meer terug herken, krijg nachtmerries, angsten en stemmingswisselingen.

Mijn lichaam wat veranderd, leuk hoor die grotere borsten maar ben een en al borst. 😬 zijn veel te zwaar en het doet gewoon zeer.

Ik zit de tijd gewoon uit en verlang echt naar mijn eigen lijf, ik loop dan ook bij de pop poli bij een wat groter ziekenhuis.

Mijn vriend lijkt het dan weer geweldig, is helemaal gek op mijn buik, praat ertegen, knuffelt mijn buik en zou zo graag willen dragen en de baby willen voelen in zijn buik.
Maar goed dat ik moet dragen anders had ik volgens mij 10 kinderen gehad.
Hij snapt me niet maar steunt me wel in alles. Dat scheelt een heleboel, ik snap ook wel dat vrouwen het al zoveel jaren doen en dat mijn angst waarschijnlijk buiten proporties is maar ja ik voel het wel.
Alle reacties Link kopieren
Ook hier iemand die je volledig begrijpt. Bij ons wilde het zwanger worden niet zo en ik kon niet wachten tot het zover zou zijn, als het ons ooit gegund zou zijn. Toen het eenmaal zover was had ik best veel klachten en daardoor de zwangerschap ook als best zwaar ervaren. Ook hier een verleden met eetproblemen maar omdat de wens zo groot was, heb je er ook veel voor over.

M'n man heeft veel van het huishouden overgenomen en we hebben een schoonmaakster gehad die de grote dingen deed. Ik ben ergens halverwege de zwangerschap minder gaan werken en heb dat tot het zwangerschapsverlof steeds verder afgebouwd. Thuis rustte ik veel en deed ik vooral dingen waar ik zin in had (veel netflix!).

Zwanger zijn kan pittig zijn maar ik had het voor geen goud willen missen. Het is ook zoiets bijzonders dat er een baby in je buik kan groeien, die je voelt bewegen en ziet op echo's, alles erop en eraan. Ik ben nu ruim 2 weken geleden bevallen en als ik nu terug kijk is het me allemaal reuze meegevallen. Ja het is een noodzakelijk kwaad en als ik nu online een 2e baby zou kunnen bestellen en de zwangerschap over zou kunnen slaan dan zou ik dat zo doen maar ergens mis ik de buik toch ook wel.

Ik heb geprobeerd veel te relativeren, wat is nou 9 maanden op een mensenleven? Het is een periode die te overzien is, met een datum waar je naartoe kunt leven (tuurlijk kan dit eerder/later worden maar je hebt wel een richtlijn).

Mijn advies is dan ook je therapie af te ronden en dan voor jezelf nagaan of je die periode afzien ervoor over hebt. En wie weet valt de zwangerschap je reuze mee!
Alle reacties Link kopieren
To, ik heb niet de problemen op psychisch vlak die jij hebt, maar ook ik zie de zwangerschap als een noodzakelijk kwaad om een kindje te krijgen. Momenteel ben ik hoogzwanger van mijn eerste kindje en ik kan niet wachten tot ik mijn lichaam weer voor mezelf heb. Natuurlijk is het bijzonder om zwanger te zijn, maar ik voel me al 9 maanden niet mezelf en ben vaak beroerd. Ik ben hier tijdens mijn hele zwangerschap best open over geweest en ik heb veel herkenning gekregen vanuit mijn omgeving. Zoals eerder gezegd lijkt een pop poli een goede optie. Ze kunnen dan samen met jou kijken hoe je de zwangerschap het beste door komt en vroeg ingrijpen als het nodig is. Sterkte!
Feetje2018 schreef:
12-02-2019 16:22
O zo herkenbaar. Heb ook het idee dat er een taboe op rust, veel mensen weten bij mij het ook niet.
Ik vind het echt verschrikkelijk en ben nu zwanger van mijn tweede.

Deze zwangerschap valt me in vergelijking mee maar alsnog zou ik het graag over willen slaan als dat kon. Niet alleen de zwangerschap maar ook de bevalling,de horror.

De hormonen waardoor ik mezelf niet meer terug herken, krijg nachtmerries, angsten en stemmingswisselingen.

Mijn lichaam wat veranderd, leuk hoor die grotere borsten maar ben een en al borst. 😬 zijn veel te zwaar en het doet gewoon zeer.

Ik zit de tijd gewoon uit en verlang echt naar mijn eigen lijf, ik loop dan ook bij de pop poli bij een wat groter ziekenhuis.

Mijn vriend lijkt het dan weer geweldig, is helemaal gek op mijn buik, praat ertegen, knuffelt mijn buik en zou zo graag willen dragen en de baby willen voelen in zijn buik.
Maar goed dat ik moet dragen anders had ik volgens mij 10 kinderen gehad.
Hij snapt me niet maar steunt me wel in alles. Dat scheelt een heleboel, ik snap ook wel dat vrouwen het al zoveel jaren doen en dat mijn angst waarschijnlijk buiten proporties is maar ja ik voel het wel.
Hi Feestje2018, Dankjewel voor je reactie! Mag ik vragen wat ze op die POP Poli voor je betekenen? Gesprekken met een psycholoog oud?
Alle reacties Link kopieren
Lousoe schreef:
13-02-2019 09:43
Hi Feestje2018, Dankjewel voor je reactie! Mag ik vragen wat ze op die POP Poli voor je betekenen? Gesprekken met een psycholoog oud?
Die keuze hebben ze me wel gegeven. Voor mij hoefde dat niet.
Het voordeel wat ik nu heb is dat ik 2 verloskundige heb i.p.v. elke keer een ander. Ze hebben meer kennis van medicijnen en psychische ziektebeelden dan de gemiddelde verloskundige.

Zacht uitgedrukt hou ik niet van gefriemel aan mijn lichaam 😬 iets wat natuurlijk bij een zwangerschap niet te voorkomen is.
Nu heb ik dus een “bekend” gezicht die de onderzoeken uitvoert. Dat vind ik persoonlijk heel fijn.
Alles word van te voren aangegeven en ze proberen zoveel mogelijk onverwachte dingen te voorkomen.
Hierdoor weet ik waar ik aan toe ben en kan ik me erop voorbereiden.
Ik krijg een geplande keizersnee dat wist ik nu al met 16 weken. Mijn eerste was ook een keizersnee maar werd pas duidelijk in week 39. Tot die tijd heb ik stress gehad over de bevalling.

Heb bij mijn eerste kind heel erg het gevoel gehad dat ze dachten die is niet wijs en dat gaat nooit goed met een kind, toen ik een deel van mijn angst uitsprak. Dat deed ik dus maar niet meer, gevolg was dat mijn angst alleen maar groter werd omdat ik met niemand erover sprak. Ik kwam in een cirkel terecht. Ik voelde me echt een gigantische aansteller en had ook echt het idee dat ik een slechte moeder daarvoor zou worden.

Dat heb ik nu niet. Ik ben rationeel genoeg om te kunnen bedenken dat mijn angst niet gegrond is maar tja gevoel is niet rationeel.
Nu spreek ik mijn twijfels of angsten uit en blijf ik er minder in hangen. Weet niet of je snapt wat ik bedoel.
Kan ze inmiddels ook accepteren. Ik ben niet zo goed in zwanger zijn maar ben wel een goede moeder. Dat zie ik nu ook echt los van elkaar.
Ben er nu ook achter dat het helemaal niet zo vreemd is en dat heel veel vrouwen het hebben alleen het niet uitspreken.

Fijn vind ik het nu nog niet maar ik ben een heel stuk rustiger dan bij de eerste.
Waardoor ik nu wel kan genieten van de dingen die ik wel leuk vind.
Ik kan nu ook me verheugen op de baby i.p.v. de tijd proberen te overleven.
Ik ben nu bezig met baby kleertjes en namen i.p.v. hoe kom ik die tijd door, hoe gaat de bevalling eruit zien, kan ik het nog terug draaien, waar ben ik aanbegonnen en k.. ik moet nog kleren kopen en een naam bedenken.
Feetje2018 schreef:
13-02-2019 14:35

Heb bij mijn eerste kind heel erg het gevoel gehad dat ze dachten die is niet wijs en dat gaat nooit goed met een kind, toen ik een deel van mijn angst uitsprak. Dat deed ik dus maar niet meer, gevolg was dat mijn angst alleen maar groter werd omdat ik met niemand erover sprak. Ik kwam in een cirkel terecht. Ik voelde me echt een gigantische aansteller en had ook echt het idee dat ik een slechte moeder daarvoor zou worden.

Dat heb ik nu niet. Ik ben rationeel genoeg om te kunnen bedenken dat mijn angst niet gegrond is maar tja gevoel is niet rationeel.
Nu spreek ik mijn twijfels of angsten uit en blijf ik er minder in hangen. Weet niet of je snapt wat ik bedoel.
Kan ze inmiddels ook accepteren. Ik ben niet zo goed in zwanger zijn maar ben wel een goede moeder. Dat zie ik nu ook echt los van elkaar.
Ben er nu ook achter dat het helemaal niet zo vreemd is en dat heel veel vrouwen het hebben alleen het niet uitspreken.

Fijn vind ik het nu nog niet maar ik ben een heel stuk rustiger dan bij de eerste.
Waardoor ik nu wel kan genieten van de dingen die ik wel leuk vind.
Ik kan nu ook me verheugen op de baby i.p.v. de tijd proberen te overleven.
Ik ben nu bezig met baby kleertjes en namen i.p.v. hoe kom ik die tijd door, hoe gaat de bevalling eruit zien, kan ik het nog terug draaien, waar ben ik aanbegonnen en k.. ik moet nog kleren kopen en een naam bedenken.
Dankjewel voor je uitgebreide reactie. Wat goed te horen Feestje2018. Naar dat het uitspreken van je angsten tijdens je eerste zwangerschap zo veel narigheid voor je hebben opgeleverd... wel fijn dat je het nu los ziet: je zwangerschap & het moeder zijn. Nog even volhouden!!! Dan heb je twee ongetwijfeld prachtige kindjes! <3

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven