Zwanger
alle pijlers
POF: kinderwens weg door vroege overgang
dinsdag 20 december 2016 11:28
Afgelopen woensdag heb ik bloed laten prikken omdat een tweede zwangerschap uitblijft (ik heb een dochter van bijna 2 jaar). Mijn FSH was 31,1 en LH 16,00 op cyclusdag 5. Ik ben bijna 33 jaar.... veel te jong om al in de overgang te raken, maar helaas... daar ziet het wel naar uit!
Ik ben meteen doorgestuurd naar de fertiliteitsarts, maar daar ben ik niet veel geruster door geworden. Op de echo van gisteren waren namelijk wel eiblaasjes te zien, maar het waren er te weinig en ze waren te klein. Het lijkt er dus ernstig op dat mijn voorraad eitjes op aan het raken is. En het ergste is... volgens de arts is er niks aan te doen! Medische trajecten hebben geen kans van slagen, althans niet een grotere kans dan de natuurlijke weg. Ik moet dus niets doen en afwachten .
Donderdag wordt er weer een echo gemaakt om te kijken er een eiblaasjes groeit. Als dat zo is, en het eitje springt, dan hebben we een kans. Anders daalt de kans naar 1%. Mijn AMH is geprikt, om de eicelvoorraad in re kunnen schatten. Al met al: slecht nieuws!!!
Ik voel me superschuldig dat ik hierover klaag. Ik heb immers al een dochter. Maar het voelt zo rot!!! En ik zag het totaal niet aankomen!!! Zijn er misschien ervaringsdeskundigen hier?
Ik ben meteen doorgestuurd naar de fertiliteitsarts, maar daar ben ik niet veel geruster door geworden. Op de echo van gisteren waren namelijk wel eiblaasjes te zien, maar het waren er te weinig en ze waren te klein. Het lijkt er dus ernstig op dat mijn voorraad eitjes op aan het raken is. En het ergste is... volgens de arts is er niks aan te doen! Medische trajecten hebben geen kans van slagen, althans niet een grotere kans dan de natuurlijke weg. Ik moet dus niets doen en afwachten .
Donderdag wordt er weer een echo gemaakt om te kijken er een eiblaasjes groeit. Als dat zo is, en het eitje springt, dan hebben we een kans. Anders daalt de kans naar 1%. Mijn AMH is geprikt, om de eicelvoorraad in re kunnen schatten. Al met al: slecht nieuws!!!
Ik voel me superschuldig dat ik hierover klaag. Ik heb immers al een dochter. Maar het voelt zo rot!!! En ik zag het totaal niet aankomen!!! Zijn er misschien ervaringsdeskundigen hier?
superfijn bericht Lou!
maandag 4 juni 2018 13:20
Jaaa! Wat fijn Lou!!!!!
Ik was zooo benieuwd. wilde je nog succes wensen vanochtend maar kwam in een lange werkbespreking terecht.
Heel blij voor je.
ik snap dat de spanning blijft ... maar in elk geval was er nu geen onduidelijkheid. Ik blijf voor je duimen. En heel veel sterkte met de wachtweken voor je tweede echo. Zo bijzonder, 'gewoon' zonder medische molen gelukt!
Ik had vanochtend ook n echo ter nacontrole, bms is nog steeds vrij dik (14mm), maar moet er met de volgende menstruatie vanzelf uitkomen. Hmm. Ik heb uit mezelf niet echt meer n cyclus dus ben benieuwd wat er gebeurt. Ik wilde eigenlijk n hcg meting maar dat vond ze niet nodig. Afwachten dus. Misschien doe ik maar n thuistest over n week of twee dan.
Ik ga in elk geval 'pas' begin augustus weer naar de IVF kliniek. Ik hoop dat alles zich dan n beetje genormaliseerd heeft, en we ook emotioneel weer ruimte hebben om over de opties te praten.
Lou, deze zwangerschap kwam toch vlak na de fase waarin ik nu zit? (sorry, beetje vreemd geformuleerd). Ik twijfel n beetje of ik nu met zwangerschaps- / ovulatietesten aan de gang zal in deze korte mmm pauze, of t gewoon maar op zn beloop laat -met heel veel hoop in mn achterhoofd uiteraard.
Ik was zooo benieuwd. wilde je nog succes wensen vanochtend maar kwam in een lange werkbespreking terecht.
Heel blij voor je.
ik snap dat de spanning blijft ... maar in elk geval was er nu geen onduidelijkheid. Ik blijf voor je duimen. En heel veel sterkte met de wachtweken voor je tweede echo. Zo bijzonder, 'gewoon' zonder medische molen gelukt!
Ik had vanochtend ook n echo ter nacontrole, bms is nog steeds vrij dik (14mm), maar moet er met de volgende menstruatie vanzelf uitkomen. Hmm. Ik heb uit mezelf niet echt meer n cyclus dus ben benieuwd wat er gebeurt. Ik wilde eigenlijk n hcg meting maar dat vond ze niet nodig. Afwachten dus. Misschien doe ik maar n thuistest over n week of twee dan.
Ik ga in elk geval 'pas' begin augustus weer naar de IVF kliniek. Ik hoop dat alles zich dan n beetje genormaliseerd heeft, en we ook emotioneel weer ruimte hebben om over de opties te praten.
Lou, deze zwangerschap kwam toch vlak na de fase waarin ik nu zit? (sorry, beetje vreemd geformuleerd). Ik twijfel n beetje of ik nu met zwangerschaps- / ovulatietesten aan de gang zal in deze korte mmm pauze, of t gewoon maar op zn beloop laat -met heel veel hoop in mn achterhoofd uiteraard.
maandag 4 juni 2018 13:49
maandag 4 juni 2018 18:25
Super, Lou!! Oh, nu snap ik je opmerking ook van 'je moet immers zelf soms ook hcg spuiten in het begin van een traject'. In de zin van dat dat waarschijnlijk geen kwaad kan bij n volgende poging. Nou, dan maak ik me ook maar even niet druk de komende pauzeweken, over die nog immer aanwezige hcg waarden van mij. 
dinsdag 5 juni 2018 06:42
Lou, wat fijn te lezen dat je een kloppend hartje hebt gezien en dat de termijn klopt. Je dchrijft dat je hoopt te kunnen gaan gemieten van de zwangerschap. Dat hoop ik ook voor je. Maar wees niet te streng voor jezelf als dar “genieten” er niet inzit.
Ik heb de zwangerschap van onze jongste (na 2,5 jaar wachten en twee missed abortions) geen moment kunnen genieten uit angst. En daar voelde ik me vervolgens dan weer heel schuldig over. Och, wat heb ik me druk gemaakt.
Maar toen ze er eenmaal was, zat ik echt op de grootst mogelijke roze wolk. Wat een liefde en geluk!
Ik heb de zwangerschap van onze jongste (na 2,5 jaar wachten en twee missed abortions) geen moment kunnen genieten uit angst. En daar voelde ik me vervolgens dan weer heel schuldig over. Och, wat heb ik me druk gemaakt.
Maar toen ze er eenmaal was, zat ik echt op de grootst mogelijke roze wolk. Wat een liefde en geluk!
dinsdag 5 juni 2018 09:05
Jeej Lou, wat fijn!! Gefeliciteerd! dit moet toch gewoon goed gaan.
Selavy,
is dit het ziekenhuis of the fertiliteitskliniek? Ik sta echt versteld van de verschillen in protocollen, elke keer weer....
Als ik jou was en als je het los kan laten zou ik die ovulatietesten etc even laten hoor! Gewoon even van de zomer genieten en wie weet wat eruit komt. Ik herinner me dat je voor deze behandeling er ook al een beetje doorheen zat, misschien is nu even de tijd om rustig aan te doen en lief voor jezelf te zijn?
Hier, begin me weer wat normaler te voelen gelukkig. Zit nu een beetje te dubben over hoe nu verder...gaan we echt een jaar wachten?? heb ik helemaal geen zin in eigenlijk, maar ik vrees dat het dat wel gaat worden... Nou ja, fit ben ik nog steeds niet dus dat maar eerst.
Selavy,
is dit het ziekenhuis of the fertiliteitskliniek? Ik sta echt versteld van de verschillen in protocollen, elke keer weer....Als ik jou was en als je het los kan laten zou ik die ovulatietesten etc even laten hoor! Gewoon even van de zomer genieten en wie weet wat eruit komt.
Ik herinner me dat je voor deze behandeling er ook al een beetje doorheen zat, misschien is nu even de tijd om rustig aan te doen en lief voor jezelf te zijn?Hier, begin me weer wat normaler te voelen gelukkig. Zit nu een beetje te dubben over hoe nu verder...gaan we echt een jaar wachten?? heb ik helemaal geen zin in eigenlijk, maar ik vrees dat het dat wel gaat worden... Nou ja, fit ben ik nog steeds niet dus dat maar eerst.
I could go into detail...but I won't.
dinsdag 5 juni 2018 16:55
Fijn dat je je weer wat beter voelt Sasky, en lastig dilemma inderdaad, wachten of niet... Waarom eigenlijk een heel jaar? Misschien had je het al gezegd, maar ik kon het even niet meer vinden bij het scrollen! In elk geval een grote hug, ik hoop echt dat je je snel weer echt fit voelt, en je wellicht ietsje eerder kunt beginnen?
Ja, ik denk dat je gelijk hebt, en wij de zomer even alles op zn beloop moeten laten. Ik merk dat nu vooral mijn man het niet meer trekt. Hij maakt zich enorme zorgen om mij, terwijl ik me eigenlijk best goed voel, ondanks alle tranen.
Ik ben nu bij mijn reguliere vrouwenarts. Ik ben afgelopen tijd van fertiliteitskliniek (ontslagen vanwege kloppend hartje) naar vrouwenarts (overname na kliniek) naar naar ziekenhuis (Cytotec verhaal) naar vrouwenarts (nacontrole, door een vervanger) gehopt. Vandaar alle verschillen...
Vind je het vreemd dat ze geen hcg monitoren? of iets anders?
Lou, ik heb er een heel goed gevoel over, al klinkt dat heel suf. XXx
Ja, ik denk dat je gelijk hebt, en wij de zomer even alles op zn beloop moeten laten. Ik merk dat nu vooral mijn man het niet meer trekt. Hij maakt zich enorme zorgen om mij, terwijl ik me eigenlijk best goed voel, ondanks alle tranen.
Ik ben nu bij mijn reguliere vrouwenarts. Ik ben afgelopen tijd van fertiliteitskliniek (ontslagen vanwege kloppend hartje) naar vrouwenarts (overname na kliniek) naar naar ziekenhuis (Cytotec verhaal) naar vrouwenarts (nacontrole, door een vervanger) gehopt. Vandaar alle verschillen...
Vind je het vreemd dat ze geen hcg monitoren? of iets anders?
Lou, ik heb er een heel goed gevoel over, al klinkt dat heel suf. XXx
dinsdag 5 juni 2018 17:08
Ahh Selavy, wat lief! Dat klinkt helemaal niet suf hoor. Gek genoeg krijg ik veel mensen te horen dat ze er vertrouwen in hebben. Dat was de vorige twee keer wel anders. Toch blijft het nog even spannend, maar ik ben voorzichtig positief. Genieten kan ik niet afdwingen, zoals South zegt, maar ik wil ook niet blijven doemdenken door alle pech die we gehad hebben. Kijk maar naar south: drie keer kán “gewoon” scheepsrecht zijn!
Ik denk dat je man zich terecht zorgen om je maakt. Het is niet niks om mee te maken! En het is ook gewoon heel lastig om te besluiten hoe je verder wilt. Er is geen goed en geen fout. Ik denk dat je het beste kunt proberen om zo dicht mogelijk bij je eigen gevoel te blijven. Even rust kan heel verstandig zijn, dat denk ik echt, maar kan ook onrust/stress veroorzaken. Alleen jij voelt wat je voelt... je man kan je steunen en proberen begrip te hebben, maar hij ervaart (gelukkig) niet alle lichamelijke ongemakken en hormoonschommelingen die jij ervaart.
Sasky, herstellen en gezond worden lijkt me heel belangrijk. Maar voor jou geldt eigenlijk hetzelfde. Als “gedwongen” wachten jou onrustig maakt, is het misschien slim om daar geen termijn aan te hangen. Een jaar kan, maar 5,6 of 7 maanden kan ook. Of 2 maanden, als je je daar beter bij voelt! Maar... wel goed voor jezelf zorgen hoor!
Ik denk dat je man zich terecht zorgen om je maakt. Het is niet niks om mee te maken! En het is ook gewoon heel lastig om te besluiten hoe je verder wilt. Er is geen goed en geen fout. Ik denk dat je het beste kunt proberen om zo dicht mogelijk bij je eigen gevoel te blijven. Even rust kan heel verstandig zijn, dat denk ik echt, maar kan ook onrust/stress veroorzaken. Alleen jij voelt wat je voelt... je man kan je steunen en proberen begrip te hebben, maar hij ervaart (gelukkig) niet alle lichamelijke ongemakken en hormoonschommelingen die jij ervaart.
Sasky, herstellen en gezond worden lijkt me heel belangrijk. Maar voor jou geldt eigenlijk hetzelfde. Als “gedwongen” wachten jou onrustig maakt, is het misschien slim om daar geen termijn aan te hangen. Een jaar kan, maar 5,6 of 7 maanden kan ook. Of 2 maanden, als je je daar beter bij voelt! Maar... wel goed voor jezelf zorgen hoor!
woensdag 6 juni 2018 11:59
Selavy, lijkt me een goed plan, even van de zomer genieten. Als je man het ook al niet meer trekt (en dat zelfs aangeeft) dan even pas op de plaats hoor.
Ja, ik vind het een beetje vreemd dat ze geen hcg checken, bij mij waren ze daar erg op, omdat ze bang waren dat er wat achter zou blijven wat dan zou kunnen gaan woekeren. Maar goed, ik ben particulier verzekerd dus misschien kreeg ik wel gewoon alle tests zodat ze er meer geld aan konden verdienen! En ik mocht bij hcg minder dan 5 ook stoppen met testen.
Ik neem aan dat je ziekenhuis/vrouwenarts weet wat ze doen. En ik heb het ook wel vaker gehoord hoor, dat ze je menstruatie afwachten, dus er zal wel verstand achter zitten!
Ja, ik vind het een beetje vreemd dat ze geen hcg checken, bij mij waren ze daar erg op, omdat ze bang waren dat er wat achter zou blijven wat dan zou kunnen gaan woekeren. Maar goed, ik ben particulier verzekerd dus misschien kreeg ik wel gewoon alle tests zodat ze er meer geld aan konden verdienen! En ik mocht bij hcg minder dan 5 ook stoppen met testen.
Ik neem aan dat je ziekenhuis/vrouwenarts weet wat ze doen. En ik heb het ook wel vaker gehoord hoor, dat ze je menstruatie afwachten, dus er zal wel verstand achter zitten!
I could go into detail...but I won't.
woensdag 6 juni 2018 13:54
over mij, ik wist niet of ik het al eens verteld had, maar misschien niet. Tijdens mijn zwangerschap heb ik vreselijke angsten gehad (echt allesoverheersend, niet voor rede vatbare angsten) en een van mijn grootste angsten waren bepaalde ziektes.
toen ik net zwanger was ben ik getest op bepaalde ziektes die gevaar kunnen opleveren voor ongeboren kinderen, nl. CMV, Vijfde ziekte (Parvo-virus) en toxoplasmose. Er kwam uit dat ik voor alledrie geen immuniteit had. Dus heb ik echt de hele zwangerschap gestresst of ik het misschien stiekum niet toch had gekregen zonder het te merken etc. Achteraf gezien klinklare onzin want ik had nauwelijks contact met kleine kinderen dus het was nogal onwaarschijnlijk dat ik CMV of Vijfde ziekte zou oplopen. (toxoplasmose is een beetje een ander verhaal maar goed)
Maar nu heb ik dus een klein kind en ik durf eigenlijk niet zo goed in de winter zwanger te zijn, want stel je voor dat ik van elke verkoudheid van zoontje en van mezelf in paniek raak... het was echt heel, heel erg extreem. dus ik dacht vorig jaar: we gaan de cycli in mei juni doen, dan is zoontje vast niet zo vaak ziek en ben ik uit het eerste trimester als het virus-seizoen weer begint, dan en ik hoopte dat dan die angst voor ziektes een beetje te handhaven was.
Nu ben ik dus zelf in me-juni vreselijk veel ziek geweest, en echt nog niet beter genoeg om nu een nieuwe afspraak te gaan plannen. De kliniek gaat in augustus een maand dicht voor vakantie. Dus dan kunnen we pas weer in september starten. Er zitten ongeveer 6 weken tussen eerste afspraak en transfer dus dan zitten we al midden oktober, einde eerste trimester dan zo rond nieuwjaar ofzo, midden in de winter dus, en waarschijnlijk rollen we dan van het ene virus in het andere. en ik weet gewoon niet of ik dat wel durf, want ik kan het mijn man en zoontje niet aandoen om weer zo te zijn gedurende mijn zwangerschap. Het was zo erg dat mijn man mij op een gegeven moment min of meer negeerde en ik al dacht dat we zouden gaan scheiden.
Aan de andere kant, blijkt nu ook dat mooi weer niet betekend dat de ziektes allemaal over zijn, dus in het slechtste geval gebeurt zoiets als dit jaar volgend jaar weer, en dan moet ik weer een jaar uitstellen. Dus het blijkt ook weer dat het allemaal niet zo maakbaar is.
Ik heb nu twee plannetjes:
Ten eerste moet ik in juni naar mijn gyneacoloog voor een uitstrijkje en ik wil haar vragen of ze me wil testen op die twee kinderziektes, want misschien heb ik ze nu wel gehad. Dan is ons probleem opgelost want dan ben ik immuun en dan kan ik dus beginnen wanneer ik wil.
Eventueel (maar daar zitten haken en ogen aan) zou ik met de kliniek willen gaan praten over een transfer in de eerste week van september, wat mij betreft zou dat nog net kunnen, einde eerste trimester is dan in november. Mochten we dat gaan doen moet ik denk ik wel psychologische hulp gaan halen. Dan zou ik eind juli de intake hebben en zou dan medio augustus met de medicijnen moeten beginnen, ik weet niet of ze dat willen doen omdat ze er niet zijn....
En ik kan de laatste week van juli eigenlijk niet weg van mijn werk, en zo zijn er nog wel een paar dingen die dat eignelijk uitsluiten...
dus dit zijn mijn mijmeringen... ik hoop dat dit niet stom klinkt...
toen ik net zwanger was ben ik getest op bepaalde ziektes die gevaar kunnen opleveren voor ongeboren kinderen, nl. CMV, Vijfde ziekte (Parvo-virus) en toxoplasmose. Er kwam uit dat ik voor alledrie geen immuniteit had. Dus heb ik echt de hele zwangerschap gestresst of ik het misschien stiekum niet toch had gekregen zonder het te merken etc. Achteraf gezien klinklare onzin want ik had nauwelijks contact met kleine kinderen dus het was nogal onwaarschijnlijk dat ik CMV of Vijfde ziekte zou oplopen. (toxoplasmose is een beetje een ander verhaal maar goed)
Maar nu heb ik dus een klein kind en ik durf eigenlijk niet zo goed in de winter zwanger te zijn, want stel je voor dat ik van elke verkoudheid van zoontje en van mezelf in paniek raak... het was echt heel, heel erg extreem. dus ik dacht vorig jaar: we gaan de cycli in mei juni doen, dan is zoontje vast niet zo vaak ziek en ben ik uit het eerste trimester als het virus-seizoen weer begint, dan en ik hoopte dat dan die angst voor ziektes een beetje te handhaven was.
Nu ben ik dus zelf in me-juni vreselijk veel ziek geweest, en echt nog niet beter genoeg om nu een nieuwe afspraak te gaan plannen. De kliniek gaat in augustus een maand dicht voor vakantie. Dus dan kunnen we pas weer in september starten. Er zitten ongeveer 6 weken tussen eerste afspraak en transfer dus dan zitten we al midden oktober, einde eerste trimester dan zo rond nieuwjaar ofzo, midden in de winter dus, en waarschijnlijk rollen we dan van het ene virus in het andere. en ik weet gewoon niet of ik dat wel durf, want ik kan het mijn man en zoontje niet aandoen om weer zo te zijn gedurende mijn zwangerschap. Het was zo erg dat mijn man mij op een gegeven moment min of meer negeerde en ik al dacht dat we zouden gaan scheiden.
Aan de andere kant, blijkt nu ook dat mooi weer niet betekend dat de ziektes allemaal over zijn, dus in het slechtste geval gebeurt zoiets als dit jaar volgend jaar weer, en dan moet ik weer een jaar uitstellen. Dus het blijkt ook weer dat het allemaal niet zo maakbaar is.
Ik heb nu twee plannetjes:
Ten eerste moet ik in juni naar mijn gyneacoloog voor een uitstrijkje en ik wil haar vragen of ze me wil testen op die twee kinderziektes, want misschien heb ik ze nu wel gehad. Dan is ons probleem opgelost want dan ben ik immuun en dan kan ik dus beginnen wanneer ik wil.
Eventueel (maar daar zitten haken en ogen aan) zou ik met de kliniek willen gaan praten over een transfer in de eerste week van september, wat mij betreft zou dat nog net kunnen, einde eerste trimester is dan in november. Mochten we dat gaan doen moet ik denk ik wel psychologische hulp gaan halen. Dan zou ik eind juli de intake hebben en zou dan medio augustus met de medicijnen moeten beginnen, ik weet niet of ze dat willen doen omdat ze er niet zijn....
En ik kan de laatste week van juli eigenlijk niet weg van mijn werk, en zo zijn er nog wel een paar dingen die dat eignelijk uitsluiten...
dus dit zijn mijn mijmeringen... ik hoop dat dit niet stom klinkt...
I could go into detail...but I won't.
donderdag 7 juni 2018 13:50
hey beide, ja, ik ben er wel uit nu dat we echt even pauze moeten nemen, mijn vaste arts heeft sowieso 3 week vakantie in juli, en lichamelijk kunnen we nu volgens mij ook niks, qua hcg. Ik voel me direct meer ontspannen en normaal. Heb zowaar weer n beetje libido... voel me soms echt n soort robot, waar de hele tijd mee geklooid wordt. Zit je weer in zo'n stomme stoel met je benen wijd voor weer n andere arts. Na ja, klinkt bekend, denk ik. Ik had/heb mezelf echt n beetje losgekoppeld van mn lichaam, om t allemaal te ondergaan.
Ik moet wel toegeven dat voor de 'pauzemaanden' ik zowel bij n TCM / acupuntuur arts als bij n darmspecialist een afspraak heb gemaakt. Laatst gelezen dat n prikkelbare darm de kans op miskramen verhoogt, en nu ben ik weer bang dat dat n medeoorzaak is geweest...
EN de gyn heeft mij aangeraden z.s.m. een trombofilietest te laten doen, waarvoor ook al n afspraak in het ziekenhuis. Na meerdere miskramen (normaal na 3, maar ze vond 2 ook al wel genoeg---waarvoor dank) is dit het eerste wat ze laten onderzoeken, blijkbaar. Is daar bij jullie wel eens over gepraat? In elk geval is het een heel simpel bloedtestje, die ik ook al eerder heb aangevraagd maar was 'nog niet nodig'. Ik zou zo balen als blijkt dat dat de oorzaak was, aangezien het vrij makkelijk met bloedverdunners te behandelen is. Maar we zullen zien.
Verder heb ik ook een chromosoomonderzoek aangevraagd, waarbij ik en ook mijn man op genetische afwijkingen worden onderzocht. Mijn arts vond het eigenlijk onzin, er schijnt bijna nooit iets uit te komen maar ze heeft me toch n verwijzing beloofd. Sja, we hebben misschien nog 2 kansen... ik wil graag dingen uitsluiten voor we onze kostbare pogingen opmaken.
Dusss, Sasky, ik kan me heel goed in jouw angsten verplaatsen, en ik vind het helemaal niet gek dat je je zo voelt tijdens / na zo'n zwaar traject. Heel erg naar voor je, dat deze gevoelens zo ontzettend heftig zijn (geweest). Maar ik ben zelf zoals je ziet ook heel erg bang bepaalde aandoeningen te hebben of te krijgen (vandaar ook al weer al die afspraken voor we weer verder gaan) en snap je heel goed, je angsten, het gepuzzel met de tijd, dingen willen uitsluiten, de twijfels, het plannen. Het klinkt absoluut niet stom. De ex van mijn man had roodvonk toen we net aan de tweede IVF begonnen, ik was he le maal paranoia het weekend dat zijn dochter bij ons zou zijn.
Het is ook het idee, dat je misschien nog ergens invloed op kan hebben, dat je soms helemaal gek kan maken. Maar ja, stel dat je nu iets hebt wat makkelijk te behandelen of te voorkomen is--- in onze situatie ben je gewoon heel aangespannen.
Het lijkt me inderdaad ook een goed idee, om psychologische begeleiding te zoeken, vlak voor je weer aan een nieuwe behandeling begint, of misschien zelfs nu al, als onderdeel van je herstel. Je geest moet ook herstellen, en misschien kan n arts je helpen je angsten wat meer onder controle te krijgen. De zelfhulpgroep die ik bezoek doet mij heel erg goed, het is ook fijn om, net zoals op dit forum, dingen met lotgenoten te bespreken ipv een arts. Misschien is er ook iets in jouw buurt? Het helpt mij altijd heel erg om me weer een beetje een normaal, mens te voelen, bij het zien (letterlijk zien) van andere vrouwen die toevallig deze enorme pech hebben.
Lou, heel fijn voor je, dat je naast de enorme spanning ook al een beetje blij kunt zijn. Ik hoop dat dat steeds meer wordt. Je kunt jezelf inderdaad niet dwingen op de roze wolk te gaan zitten, en de angst wegduwen heeft ook geen zin. Het kan beide naast elkaar bestaan, het enige dat je zelf kunt doen is je overgeven en de controle loslaten.
Ik moet wel toegeven dat voor de 'pauzemaanden' ik zowel bij n TCM / acupuntuur arts als bij n darmspecialist een afspraak heb gemaakt. Laatst gelezen dat n prikkelbare darm de kans op miskramen verhoogt, en nu ben ik weer bang dat dat n medeoorzaak is geweest...
EN de gyn heeft mij aangeraden z.s.m. een trombofilietest te laten doen, waarvoor ook al n afspraak in het ziekenhuis. Na meerdere miskramen (normaal na 3, maar ze vond 2 ook al wel genoeg---waarvoor dank) is dit het eerste wat ze laten onderzoeken, blijkbaar. Is daar bij jullie wel eens over gepraat? In elk geval is het een heel simpel bloedtestje, die ik ook al eerder heb aangevraagd maar was 'nog niet nodig'. Ik zou zo balen als blijkt dat dat de oorzaak was, aangezien het vrij makkelijk met bloedverdunners te behandelen is. Maar we zullen zien.
Verder heb ik ook een chromosoomonderzoek aangevraagd, waarbij ik en ook mijn man op genetische afwijkingen worden onderzocht. Mijn arts vond het eigenlijk onzin, er schijnt bijna nooit iets uit te komen maar ze heeft me toch n verwijzing beloofd. Sja, we hebben misschien nog 2 kansen... ik wil graag dingen uitsluiten voor we onze kostbare pogingen opmaken.
Dusss, Sasky, ik kan me heel goed in jouw angsten verplaatsen, en ik vind het helemaal niet gek dat je je zo voelt tijdens / na zo'n zwaar traject. Heel erg naar voor je, dat deze gevoelens zo ontzettend heftig zijn (geweest). Maar ik ben zelf zoals je ziet ook heel erg bang bepaalde aandoeningen te hebben of te krijgen (vandaar ook al weer al die afspraken voor we weer verder gaan) en snap je heel goed, je angsten, het gepuzzel met de tijd, dingen willen uitsluiten, de twijfels, het plannen. Het klinkt absoluut niet stom. De ex van mijn man had roodvonk toen we net aan de tweede IVF begonnen, ik was he le maal paranoia het weekend dat zijn dochter bij ons zou zijn.
Het is ook het idee, dat je misschien nog ergens invloed op kan hebben, dat je soms helemaal gek kan maken. Maar ja, stel dat je nu iets hebt wat makkelijk te behandelen of te voorkomen is--- in onze situatie ben je gewoon heel aangespannen.
Het lijkt me inderdaad ook een goed idee, om psychologische begeleiding te zoeken, vlak voor je weer aan een nieuwe behandeling begint, of misschien zelfs nu al, als onderdeel van je herstel. Je geest moet ook herstellen, en misschien kan n arts je helpen je angsten wat meer onder controle te krijgen. De zelfhulpgroep die ik bezoek doet mij heel erg goed, het is ook fijn om, net zoals op dit forum, dingen met lotgenoten te bespreken ipv een arts. Misschien is er ook iets in jouw buurt? Het helpt mij altijd heel erg om me weer een beetje een normaal, mens te voelen, bij het zien (letterlijk zien) van andere vrouwen die toevallig deze enorme pech hebben.
Lou, heel fijn voor je, dat je naast de enorme spanning ook al een beetje blij kunt zijn. Ik hoop dat dat steeds meer wordt. Je kunt jezelf inderdaad niet dwingen op de roze wolk te gaan zitten, en de angst wegduwen heeft ook geen zin. Het kan beide naast elkaar bestaan, het enige dat je zelf kunt doen is je overgeven en de controle loslaten.
dinsdag 19 juni 2018 09:32
Dank je Selavy! Het gaat goed, denk ik. Het weeïge gevoel wordt minder (althans komt minder vaak opzetten) en verder heb ik weinig klachten. Gelukkig lukt het me om daar geen negatieve conclusies uit te trekken. Ik blijf positief en ga er echt vanuit dat het nu goed zal gaan. Hoewel ik vandaag wel weer een tikkeltje zenuwachtig ben voor de echo vanavond. Ik houd je op de hoogte!
Hoe voel jij je nu? Heb je het idee dat je alles een beetje kunt verwerken? Zo’n miskraam hakt er erger in dan je denkt. Althans, dat is mijn ervaring...
Hoe voel jij je nu? Heb je het idee dat je alles een beetje kunt verwerken? Zo’n miskraam hakt er erger in dan je denkt. Althans, dat is mijn ervaring...
woensdag 20 juni 2018 15:03
