Zwanger
alle pijlers
Weer proberen na verlies, hoe dan?
zaterdag 9 maart 2024 15:53
Eind vorig jaar raakten we laat in de zwangerschap ons jongste zoontje kwijt, en as we speak zit ik met de nasleep van het volgende verlies, een miskraam, op de bank onder een dekentje.
Nu komt de vraag, gaan we er weer voor? Dolgraag zou ik ja zeggen, maar ik ben zo bang, zo gebroken.
De wens voor nog een kindje is enorm. Ik geniet zo van het moeder zijn, van de gezelligheid in huis, de dynamiek als familie.
We hebben een zoontje van 6 (ook na moeilijk zwanger worden, een complexe zwangerschap en lang herstel trouwens), en ook hij zou dolgraag een broertje of zusje willen en heeft het er al jaren over.
We willen zo graag, maar we zijn ook zo bang. Man staat er hetzelfde in als ik trouwens. We hebben het zo goed samen, maar we zouden zo graag willen.
Na het verlies eind vorig jaar waren we kapot van verdriet, zo leeg. Ons kindje had zeer ernstige afwijkingen. Naar het ziekenhuis gaan en terugkomen met een lege buik en lege armen vond ik verschrikkelijk.
Nu dan weer een miskraam erbovenop, het is gewoon teveel.
Ik ben bang dat als ik weer zwanger zou worden het weer mis zal gaan. Ik twijfel; Kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Kan ik zoiets nog eens aan, wil ik dat wel? Wat zet ik op het spel? Het scenario dat het ook goed kan gaan lijkt bijna al niet meer te bestaan in mijn hoofd.
Tegelijkertijd ben ik bang voor intense spijt later als we we stoppen met proberen.
Tijd voor een break hebben we niet.
Man en ik zijn inmiddels beiden bijna 39.
De kans dat er weer iets mis zal gaan wordt statistisch gezien natuurlijk met de maand groter.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet zo goed, misschien gewoon van me afschrijven. En misschien zijn er hier moeders met ervaring met een vergelijkbaar proces na verlies, of die een keuze hebben moeten maken of gemaakt hebben om juist wel verder te gaan (hoe dan?) of niet, en hun verhaal willen delen.
Nu komt de vraag, gaan we er weer voor? Dolgraag zou ik ja zeggen, maar ik ben zo bang, zo gebroken.
De wens voor nog een kindje is enorm. Ik geniet zo van het moeder zijn, van de gezelligheid in huis, de dynamiek als familie.
We hebben een zoontje van 6 (ook na moeilijk zwanger worden, een complexe zwangerschap en lang herstel trouwens), en ook hij zou dolgraag een broertje of zusje willen en heeft het er al jaren over.
We willen zo graag, maar we zijn ook zo bang. Man staat er hetzelfde in als ik trouwens. We hebben het zo goed samen, maar we zouden zo graag willen.
Na het verlies eind vorig jaar waren we kapot van verdriet, zo leeg. Ons kindje had zeer ernstige afwijkingen. Naar het ziekenhuis gaan en terugkomen met een lege buik en lege armen vond ik verschrikkelijk.
Nu dan weer een miskraam erbovenop, het is gewoon teveel.
Ik ben bang dat als ik weer zwanger zou worden het weer mis zal gaan. Ik twijfel; Kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Kan ik zoiets nog eens aan, wil ik dat wel? Wat zet ik op het spel? Het scenario dat het ook goed kan gaan lijkt bijna al niet meer te bestaan in mijn hoofd.
Tegelijkertijd ben ik bang voor intense spijt later als we we stoppen met proberen.
Tijd voor een break hebben we niet.
Man en ik zijn inmiddels beiden bijna 39.
De kans dat er weer iets mis zal gaan wordt statistisch gezien natuurlijk met de maand groter.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet zo goed, misschien gewoon van me afschrijven. En misschien zijn er hier moeders met ervaring met een vergelijkbaar proces na verlies, of die een keuze hebben moeten maken of gemaakt hebben om juist wel verder te gaan (hoe dan?) of niet, en hun verhaal willen delen.
zaterdag 9 maart 2024 16:10
Ten eerste wil ik je veel sterkte wensen!
Ik ben niet bekend met het verlies van een kind in een verder gevorderde zwangerschap.
Wel met het moeilijk zwanger worden en blijven.
Ik heb ontzettend veel miskramen gehad en uiteindelijk na bijna 4 jaar een kind gekregen.
Nu ben ik ook weer bijna 4 jaar op weg en heb net weer een miskraam achter de rug.
En ik weet het net als jij niet.
De wens voor die 2e blijft, maar mijn gedachten gaan steeds vaker naar het opgeven van die wens, dat verwerken en het leven in gaan delen naar hoe ons gezin nu is.
Maar zover ben ik nog niet, zowel man als ik draaien net als jij in kringetjes.
Wat ik wel merk is dat, wanneer ik midden in een miskraam heel erg neig naar dit nooit meer en wanneer mijn hormonen weer een beetje normaal gaan doen ik het toch weer wat milder lijk te zien.
Kind hier praat ook veel over zusjes / broertjes /baby's en ziet dit op het moment ook veel in zijn omgeving.
Dat vind ik wel moeilijk. Want als het nog gaat lukken is het leeftijdsverschil zeker 5 jaar.
Ik ben niet bekend met het verlies van een kind in een verder gevorderde zwangerschap.
Wel met het moeilijk zwanger worden en blijven.
Ik heb ontzettend veel miskramen gehad en uiteindelijk na bijna 4 jaar een kind gekregen.
Nu ben ik ook weer bijna 4 jaar op weg en heb net weer een miskraam achter de rug.
En ik weet het net als jij niet.
De wens voor die 2e blijft, maar mijn gedachten gaan steeds vaker naar het opgeven van die wens, dat verwerken en het leven in gaan delen naar hoe ons gezin nu is.
Maar zover ben ik nog niet, zowel man als ik draaien net als jij in kringetjes.
Wat ik wel merk is dat, wanneer ik midden in een miskraam heel erg neig naar dit nooit meer en wanneer mijn hormonen weer een beetje normaal gaan doen ik het toch weer wat milder lijk te zien.
Kind hier praat ook veel over zusjes / broertjes /baby's en ziet dit op het moment ook veel in zijn omgeving.
Dat vind ik wel moeilijk. Want als het nog gaat lukken is het leeftijdsverschil zeker 5 jaar.
zaterdag 9 maart 2024 16:40
Ach wat verdrietig zeg.
Wat betreft een leeftijdverschil tussen je oudste een broertje of zusje, daar zou ik me niet te druk om maken.
Mijn oudste zoon, 27 en mijn jongste dochter 19 zijn echt heel close. Ja oké minder dan toen ze klein waren, maar zij zijn altijd maatjes geweest.
Tussen hen en na mijn dochter heb ik nog twee kinderen. De leeftijden liggen bij hen ook wel aardig uit elkaar.
En zij zijn eigenlijk allemaal heel goed samen.
De meiden als jonkies ook close, tussen hen zit bijna 4 jaar.
Op je vraag of je nog een zwangerschap aan zou kunnen, kan ik je geen antwoord geven.
Wel begrijp ik jullie angst.
Heel veel sterkte
Wat betreft een leeftijdverschil tussen je oudste een broertje of zusje, daar zou ik me niet te druk om maken.
Mijn oudste zoon, 27 en mijn jongste dochter 19 zijn echt heel close. Ja oké minder dan toen ze klein waren, maar zij zijn altijd maatjes geweest.
Tussen hen en na mijn dochter heb ik nog twee kinderen. De leeftijden liggen bij hen ook wel aardig uit elkaar.
En zij zijn eigenlijk allemaal heel goed samen.
De meiden als jonkies ook close, tussen hen zit bijna 4 jaar.
Op je vraag of je nog een zwangerschap aan zou kunnen, kan ik je geen antwoord geven.
Wel begrijp ik jullie angst.
Heel veel sterkte
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
zaterdag 9 maart 2024 16:44
Vind je het fijn om met ons mee te schrijven? Het jaartal in de titel is niet meer zo van toepassing hoor, we schrijven nog steeds bijna dagelijks...
zwanger/zwanger-worden-na-een-miskraam- ... 8#34037448
zwanger/zwanger-worden-na-een-miskraam- ... 8#34037448
zaterdag 9 maart 2024 18:19
Wat is dit moeilijk! Mijn ervaring is dat elke zwangerschap erna spannend blijft. Maar dat is maar 1 ervaring. Voor iedereen zal het een beetje anders zijn. Dat zag ik bij een vriendin die haar zoontje (1e kind) laat in de zwangerschap verloor. Daarna kreeg ze een kind en daarna nog een tweeling. De pijn rondom het verlies van haar eerste kind is er nog, maar verandert wel met de jaren. Het is nog zo vers voor jullie, ik kan me helemaal voorstellen dat het nog heel pijnlijk is.
zaterdag 9 maart 2024 19:42
Ik ben het met je eens dat het leven niet maakbaar is, maar ik vind dit echt heel kort door de bocht.Suppenhuhn schreef: ↑09-03-2024 18:22Je kunt niet alles krijgen in het leven. Accepteren dat het niet gaat / niet verstandig is. En niet alles laten bepalen door opspelende hormonen.
Als TO besluit deze wens op te geven geeft ze meer op dan een 2e of eigenlijk 3e kind. Maar vooral ook een toekomstperspectief. Voor haarzelf, haar partner, haar gezin en haar kind.
Daar kan echt serieuze rouw bij komen kijken...
zaterdag 9 maart 2024 20:16
Heb je de OP wel gelezen?Suppenhuhn schreef: ↑09-03-2024 18:22Je kunt niet alles krijgen in het leven. Accepteren dat het niet gaat / niet verstandig is. En niet alles laten bepalen door opspelende hormonen.
@TO:
Ik kan me alleen maar een voorstelling maken van het verdriet en rouw en ik denk dat ik dan nog maar op de helft ben van hoe het echt voelt, als je er middenin zit. Ik denk dat je bij het topic dat hier genoemd wordt je verhaal kwijt kunt, herkenning kunt vinden en dat dat helpt om naar de toekomst te kunnen kijken. Sterkte.
Fox off!
zaterdag 9 maart 2024 20:18
@debuurvrouw, dankjewel voor het delen van je verhaal. Wat ontzettend moeilijk dat jullie in zo'n spagaat zitten, en je de pijn van verlies zo herkent. Het kan zo oneerlijk voelen.
Wel noem je een goed punt wat betreft hormonen; wellicht kijk ik er ook wat milder tegenaan, of anders, wanneer mijn hormonen wat meer gesetteld zijn en helpt dat in de beslissing.
voor jou.
@Ladylola, dankjewel, wat fijn om te horen dat het leeftijdsverschil bij jullie gewoon zo fijn werkt. Leuk vind ik dat altijd.
@Pimpelmeesje, dankjewel, ik had jullie topic al eens gezien en ja, dat wil ik wel. Zal binnenkort even een berichtje plaatsen daar ook.
@sailship, dankjewel voor je lieve woorden, wat vreselijk verdrietig ook voor de vriendin van je.
@S-groot, dank voor je lieve woorden.
@suppenhuhn, ja, dat is heel makkelijk gezegd vanaf de zijlijn, denk ik.
Ik geloof niet dat ik me, na wat wij hier hebben meegemaakt, nog 'alles laat bepalen door opspelende hormonen'. Die onbevangenheid is er wel af kan ik je vertellen hoor.
Wel noem je een goed punt wat betreft hormonen; wellicht kijk ik er ook wat milder tegenaan, of anders, wanneer mijn hormonen wat meer gesetteld zijn en helpt dat in de beslissing.
voor jou. @Ladylola, dankjewel, wat fijn om te horen dat het leeftijdsverschil bij jullie gewoon zo fijn werkt. Leuk vind ik dat altijd.
@Pimpelmeesje, dankjewel, ik had jullie topic al eens gezien en ja, dat wil ik wel. Zal binnenkort even een berichtje plaatsen daar ook.
@sailship, dankjewel voor je lieve woorden, wat vreselijk verdrietig ook voor de vriendin van je.
@S-groot, dank voor je lieve woorden.
@suppenhuhn, ja, dat is heel makkelijk gezegd vanaf de zijlijn, denk ik.
Ik geloof niet dat ik me, na wat wij hier hebben meegemaakt, nog 'alles laat bepalen door opspelende hormonen'. Die onbevangenheid is er wel af kan ik je vertellen hoor.
zondag 10 maart 2024 01:31
Agh lieve vrouw. Ik snap (helaas) als geen ander je verdriet..
Wij zijn afgelopen April’23 onze zoon verloren. Stilgeboorte met 36 weken en 4 dagen..
Vervolgens in Augustus’23 een miskraam van een tweeling met 10 weken..
Klap op klap.. we willen zo graag! Maar hadden dezelfde vragen als jij/jullie.
Mijn partner is jonger dan ik en een fantastische bonuspapa voor mijn 2 oudere jongens (8 en 6, waarvan die van 6 een moeizaam medisch traject heeft), maar ja.. zo graag nog een kindje samen..
Wat ik na de miskraam echt gedaan heb is tijd nemen. Bewust anti conceptie. Hoe graag ik ook wilde. Mijn lichaam was nog niet klaar voor een nieuwe zwangerschap. Zowel geestelijk als fysiek.. en ik kon gewoon niet NOG zo een klap aan.
Bewust gezegd. Nu gaan we eerst trouwen..(2 x uitgesteld wegens stilgeboorte en miskraam) en dan pas opnieuw proberen! Nu trouwen we over 3,5e week.. en dan gaan we ervoor. Doodeng? Jazeker! Toch overheerst de wens nu nog de angst zeg ik heel stoer.
Hoe het straks gaat? Geen idee. Mijn advies aan jou zou zijn lieve lieve schat.. neem even de tijd om je lichaam deze onmenselijke klap een beetje te boven te komen. Lichamelijk is natuurlijk heel wat anders dan mentaal, dus begrijp me alsjeblieft niet verkeerd!
Een hele dikke knuffel en veel liefs voor jou (en je man). Als je wilt praten mag je me altijd pb-en.
Liefs
Wij zijn afgelopen April’23 onze zoon verloren. Stilgeboorte met 36 weken en 4 dagen..
Vervolgens in Augustus’23 een miskraam van een tweeling met 10 weken..
Klap op klap.. we willen zo graag! Maar hadden dezelfde vragen als jij/jullie.
Mijn partner is jonger dan ik en een fantastische bonuspapa voor mijn 2 oudere jongens (8 en 6, waarvan die van 6 een moeizaam medisch traject heeft), maar ja.. zo graag nog een kindje samen..
Wat ik na de miskraam echt gedaan heb is tijd nemen. Bewust anti conceptie. Hoe graag ik ook wilde. Mijn lichaam was nog niet klaar voor een nieuwe zwangerschap. Zowel geestelijk als fysiek.. en ik kon gewoon niet NOG zo een klap aan.
Bewust gezegd. Nu gaan we eerst trouwen..(2 x uitgesteld wegens stilgeboorte en miskraam) en dan pas opnieuw proberen! Nu trouwen we over 3,5e week.. en dan gaan we ervoor. Doodeng? Jazeker! Toch overheerst de wens nu nog de angst zeg ik heel stoer.
Hoe het straks gaat? Geen idee. Mijn advies aan jou zou zijn lieve lieve schat.. neem even de tijd om je lichaam deze onmenselijke klap een beetje te boven te komen. Lichamelijk is natuurlijk heel wat anders dan mentaal, dus begrijp me alsjeblieft niet verkeerd!
Een hele dikke knuffel en veel liefs voor jou (en je man). Als je wilt praten mag je me altijd pb-en.
Liefs
zondag 10 maart 2024 09:53
Wat ontzettend verdrietig om je zoontje zo ver in de zwangerschap te verliezen. En dan ook een miskraam nu: . Geen ervaring met stil geboorte, wel met moeilijk zwanger worden en blijven. Na diverse ICSI rondes en twee vroege miskramen slaagde onze laatste poging in 2017 - tegen alle verwachtingen in. Daar is een prachtige dochter uit ontstaan. Die zwangerschap was medisch gezien ongecompliceerd, maar mentaal zwaar. Ik heb 8,5 maand in angst geleefd en durfde niet te genieten of er daadwerkelijk vanuit te gaan dat er een gezond kindje zou komen.
Daarna heb ik wel met de vraag geworsteld of ik nog een kindje wilde en het aandurfde. Mijn man twijfelde ook, maar uiteindelijk niet gedaan (en ik sta daar nu helemaal achter). Ik wilde niet opnieuw de medische molen in en dat alles zou draaien om zwanger worden en blijven en wilde ook genieten van ons gezin. Het was en is goed zo. Dochter is inmiddels 6 (en ik ben 40). Ik heb er helemaal vrede mee inmiddels. Ik kan mij voorstellen dat als je laatste zwangerschappen in een stille geboorte en miskraam eindigen het misschien ook anders voelt. Toen ik nog in de wel/niet fase zat vond ik het moeilijk en worstelde ik daarmee.
Je mag een PB sturen. Ik ben niet zo actief meer op de topics op Viva. Sterkte!
. Geen ervaring met stil geboorte, wel met moeilijk zwanger worden en blijven. Na diverse ICSI rondes en twee vroege miskramen slaagde onze laatste poging in 2017 - tegen alle verwachtingen in. Daar is een prachtige dochter uit ontstaan. Die zwangerschap was medisch gezien ongecompliceerd, maar mentaal zwaar. Ik heb 8,5 maand in angst geleefd en durfde niet te genieten of er daadwerkelijk vanuit te gaan dat er een gezond kindje zou komen. Daarna heb ik wel met de vraag geworsteld of ik nog een kindje wilde en het aandurfde. Mijn man twijfelde ook, maar uiteindelijk niet gedaan (en ik sta daar nu helemaal achter). Ik wilde niet opnieuw de medische molen in en dat alles zou draaien om zwanger worden en blijven en wilde ook genieten van ons gezin. Het was en is goed zo. Dochter is inmiddels 6 (en ik ben 40). Ik heb er helemaal vrede mee inmiddels. Ik kan mij voorstellen dat als je laatste zwangerschappen in een stille geboorte en miskraam eindigen het misschien ook anders voelt. Toen ik nog in de wel/niet fase zat vond ik het moeilijk en worstelde ik daarmee.
Je mag een PB sturen. Ik ben niet zo actief meer op de topics op Viva. Sterkte!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 10 maart 2024 12:15
TO Ik heb zelf gelukkig geen stilgeboorte meegemaakt maar na mijn eerste wel meerdere (late) miskramen eind eerste en begin tweede trimester. Dit doet inderdaad wat met je, je staat alles behalve ongedwongen in een zwangerschap en genieten van een zwangerschap gaat niet meer vanwege de angst dat het weer misgaat en dat je weer kan gaan rouwen. In overleg met de gynaecoloog is toen besloten dat ik bij een nieuwe zwangerschap medisch zou worden zodat ik extra begeleiding kon krijgen. Dat vond ik zelf heel prettig. Ik heb geen gebruik hoeven te maken van de POP poli maar ik heb wel veel extra echo's en controles gekregen voor mijn mentale rust. Ik hoefde maar te bellen en ik mocht langskomen.
Ik was zelf midden 30 toen dit speelde en uiteindelijk eind 30 toen mijn jongste werd geboren. Ik zou om een gesprek met de gynaecoloog vragen welke mogelijkheden er zijn qua begeleiding is een volgende zwangerschap en wellicht de POP poli overwegen. Ook kun je dan goed de risico's en eventuele maatregelen goed doorspreken. Door jouw voorgeschiedenis gaat het sowieso mentaal een zware zwangerschap worden helaas.
Wij hebben dus wel doorgezet voor een tweede. Een derde gaat er alleen niet meer komen. Dat heeft te maken met de vele late miskramen en dat ik bij mijn jongste een ernstige en zeldzame zwangerschapscomplicatie heb gekregen waardoor mijn jongste prematuur geboren is en het tegen alle statistieken in, op het nippertje overleefd heeft wat ook tot een zwaar NICU traject geleid heeft. We hadden graag nog een derde gewild maar ik kan het mentaal echt niet meer opbrengen en mijn man ook niet. Plus ik wil het mijn kinderen ook niet aandoen want ik had bijvoorbeeld tijdens de zwangerschap van mijn jongste een ontzettend kort lontje door alle stress. Dat brengt ook een stukje rouw met zich mee, rouw dat dit plaatje niet meer uitkomt en ook rouw dat ik nooit meer een ongedwongen, fijne kraamperiode ga meemaken. Nu moet ik wel zeggen dat de geboden nazorg vanuit het ziekenhuis enorm geholpen heeft hierbij.
Ik heb zelf gelukkig geen stilgeboorte meegemaakt maar na mijn eerste wel meerdere (late) miskramen eind eerste en begin tweede trimester. Dit doet inderdaad wat met je, je staat alles behalve ongedwongen in een zwangerschap en genieten van een zwangerschap gaat niet meer vanwege de angst dat het weer misgaat en dat je weer kan gaan rouwen. In overleg met de gynaecoloog is toen besloten dat ik bij een nieuwe zwangerschap medisch zou worden zodat ik extra begeleiding kon krijgen. Dat vond ik zelf heel prettig. Ik heb geen gebruik hoeven te maken van de POP poli maar ik heb wel veel extra echo's en controles gekregen voor mijn mentale rust. Ik hoefde maar te bellen en ik mocht langskomen. Ik was zelf midden 30 toen dit speelde en uiteindelijk eind 30 toen mijn jongste werd geboren. Ik zou om een gesprek met de gynaecoloog vragen welke mogelijkheden er zijn qua begeleiding is een volgende zwangerschap en wellicht de POP poli overwegen. Ook kun je dan goed de risico's en eventuele maatregelen goed doorspreken. Door jouw voorgeschiedenis gaat het sowieso mentaal een zware zwangerschap worden helaas.
Wij hebben dus wel doorgezet voor een tweede. Een derde gaat er alleen niet meer komen. Dat heeft te maken met de vele late miskramen en dat ik bij mijn jongste een ernstige en zeldzame zwangerschapscomplicatie heb gekregen waardoor mijn jongste prematuur geboren is en het tegen alle statistieken in, op het nippertje overleefd heeft wat ook tot een zwaar NICU traject geleid heeft. We hadden graag nog een derde gewild maar ik kan het mentaal echt niet meer opbrengen en mijn man ook niet. Plus ik wil het mijn kinderen ook niet aandoen want ik had bijvoorbeeld tijdens de zwangerschap van mijn jongste een ontzettend kort lontje door alle stress. Dat brengt ook een stukje rouw met zich mee, rouw dat dit plaatje niet meer uitkomt en ook rouw dat ik nooit meer een ongedwongen, fijne kraamperiode ga meemaken. Nu moet ik wel zeggen dat de geboden nazorg vanuit het ziekenhuis enorm geholpen heeft hierbij.
zondag 10 maart 2024 20:36
Dankjulliewel voor jullie lieve woorden, het delen van jullie verhaal en overwegingen. Ik vind het zo fijn om te lezen dat ik niet alleen ben, ondanks dat ik het vreselijk vind dat jullie ook door zo'n verdriet moeten of hebben moeten gaan.
Ik zal jullie pb's sturen. Stapje voor stapje, ik merk dat ik niet altijd de juiste woorden nu kan vinden en dat het nog gauw teveel is.
Vind het fijn dat jullie er zijn
Ik zal jullie pb's sturen. Stapje voor stapje, ik merk dat ik niet altijd de juiste woorden nu kan vinden en dat het nog gauw teveel is.
Vind het fijn dat jullie er zijn
maandag 11 maart 2024 09:25
Lieve Plata,
Wat vreselijk voor je. Ik kan me nauwelijks voorstellen wat een verdriet jullie moeten voelen en zelfs dat komt waarschijnlijk nog niet in de buurt.
Ik hoop dat jullie een keuze kunnen maken die voor jullie oké voelt en dat je wat herkenning kunt vinden bij degenen die hier gereageerd hebben. Heel veel sterkte
Wat vreselijk voor je. Ik kan me nauwelijks voorstellen wat een verdriet jullie moeten voelen en zelfs dat komt waarschijnlijk nog niet in de buurt.
Ik hoop dat jullie een keuze kunnen maken die voor jullie oké voelt en dat je wat herkenning kunt vinden bij degenen die hier gereageerd hebben. Heel veel sterkte
dinsdag 12 maart 2024 09:35
Suppenhuhn schreef: ↑09-03-2024 18:22Je kunt niet alles krijgen in het leven. Accepteren dat het niet gaat / niet verstandig is. En niet alles laten bepalen door opspelende hormonen.
Wat een reactie.
dinsdag 12 maart 2024 09:39
Geef jullie droom niet op Plata, echt!![🩷]()
Ondanks deze grote tegenslag weer.
Ben je al eens bij een gynaecoloog geweest voor onderzoek? Of is het puur “domme pech” wat jullie hebben?
Hoe dan ook, probeer er nuchter in te staan (hoe moeilijk ook). Leef gezond, houdt je bezig met leuke dingen, focus op je mooie gezin, en zorg goed voor jezelf.
Je lichaam kan dit, heb vertrouwen!
Ondanks deze grote tegenslag weer.
Ben je al eens bij een gynaecoloog geweest voor onderzoek? Of is het puur “domme pech” wat jullie hebben?
Hoe dan ook, probeer er nuchter in te staan (hoe moeilijk ook). Leef gezond, houdt je bezig met leuke dingen, focus op je mooie gezin, en zorg goed voor jezelf.
Je lichaam kan dit, heb vertrouwen!
dinsdag 12 maart 2024 09:58
Het is een koude reactie, maar ik snap hem ergens wel. Als we, zoals in ons geval opnieuw de medische molen in waren gegaan, weet ik oprecht niet wat dat mentaal met mij gedaan zou hebben. Zakelijk waren 2015-2016 top jaren, maar mentaal heeft het er zeker in gehakt. Die jaloerse gevoelens, er alleen maar mee bezig zijn, iedere maand de teleurstelling, de pijn van de miskramen, de kosten van de IVF behandelingen met 0 resultaat, de eenzaamheid, etc. En toen werd ik moeder, tegen alle verwachtingen in. Ik had/heb een gezond kind samen met de man van wie ik hou (en met zijn genetisch materiaal).
Ik weet dat als ik dat opnieuw geprobeerd had, ik mij opnieuw in die onzekere medische molen had gestort met alle gevolgen van dien, los van de vraag of het gelukt zou zijn.
En nu zou ik dus niet eens meer een tweede willen. En ben ik dankbaar en tevreden: mijn wens is vervuld. Kortom, ik snap de reactie wel al heeft de forummer die jij quote het wat bot gebracht. TO: wat je ook besluit, heel veel sterkte en succes.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
