Zwanger
alle pijlers
Weer zwanger worden na afbreking
zondag 4 november 2018 om 10:20
Hey dames,
Normaal ben ik niet zo van de forums, maar ik merk dat de meeste mensen in mijn omgeving niet goed weten hoe ze met onze situatie om moeten gaan. Hoe lief iedereen ook is en hoe hard ze ook hun best doen om te begrijpen hoe het voelt en wat je doormaakt, ze weten het niet en slaan daardoor soms de plank volledig mis. Dat is pijnlijk en eenzaam.
Afgelopen zomer zijn wij er bij de termijnecho achter gekomen dat er iets mis was met ons kindje. Dan zakt de grond onder je voeten weg. Waren we eindelijk zwanger en dan dit... Na een chromosomentest bleek het inderdaad echt foute boel. Na lang wikken en wegen hebben we met pijn in ons hart besloten om de zwangerschap af te breken. Hartverscheurend, maar besloten vanuit een intense liefde die ik nooit eerder heb gevoeld. Nooit gedacht dat we zo'n besluit zouden kunnen nemen, of dat we voor deze keuze zouden komen te staan. Toen we later ook nog zelf de dag moesten kiezen waarop ik zou bevallen van ons kleine meisje.. ik had het niet meer. In die tijd heb ik zelfs gehoopt dat het natuurlijk mis zou gaan.. Ik wens het mijn ergste vijand niet toe.
Het doet me pijn dat nog maar weinig mensen naar haar vragen. Alsof ze nooit bestaan heeft, en wij die dag geen papa en mama zijn geworden. Want zo voel ik me, een mama zonder kindje. Soms voel het alsof ons verdriet er niet mag zijn omdat wij ervoor 'gekozen' hebben de zwangerschap af te breken. Voor zover je dit een keuze kunt noemen, want allebei de opties zijn absoluut ruk.
Lichamelijk ben ik weer helemaal in orde, maar het mentale deel valt me zwaar. Ik ben niet goed voorbereid op de downs, zie ze niet aankomen. Dat iedereen om me heen zwanger zomaar zwanger lijkt te worden en mij nu voor mijn gevoel 'inhaalt' helpt ook niet. Zelf proberen we het ook weer, maar de natuur werkt niet goed mee.
Het feit dat dit meer mensen overkomt maar er maar weinig over wordt gepraat vind ik lastig. Misschien zijn er meerdere meiden die iets soortgelijks is overkomen en ook behoefte hebben aan iemand die weet wat je doormaakt.
Liefs,
Liezelot
Normaal ben ik niet zo van de forums, maar ik merk dat de meeste mensen in mijn omgeving niet goed weten hoe ze met onze situatie om moeten gaan. Hoe lief iedereen ook is en hoe hard ze ook hun best doen om te begrijpen hoe het voelt en wat je doormaakt, ze weten het niet en slaan daardoor soms de plank volledig mis. Dat is pijnlijk en eenzaam.
Afgelopen zomer zijn wij er bij de termijnecho achter gekomen dat er iets mis was met ons kindje. Dan zakt de grond onder je voeten weg. Waren we eindelijk zwanger en dan dit... Na een chromosomentest bleek het inderdaad echt foute boel. Na lang wikken en wegen hebben we met pijn in ons hart besloten om de zwangerschap af te breken. Hartverscheurend, maar besloten vanuit een intense liefde die ik nooit eerder heb gevoeld. Nooit gedacht dat we zo'n besluit zouden kunnen nemen, of dat we voor deze keuze zouden komen te staan. Toen we later ook nog zelf de dag moesten kiezen waarop ik zou bevallen van ons kleine meisje.. ik had het niet meer. In die tijd heb ik zelfs gehoopt dat het natuurlijk mis zou gaan.. Ik wens het mijn ergste vijand niet toe.
Het doet me pijn dat nog maar weinig mensen naar haar vragen. Alsof ze nooit bestaan heeft, en wij die dag geen papa en mama zijn geworden. Want zo voel ik me, een mama zonder kindje. Soms voel het alsof ons verdriet er niet mag zijn omdat wij ervoor 'gekozen' hebben de zwangerschap af te breken. Voor zover je dit een keuze kunt noemen, want allebei de opties zijn absoluut ruk.
Lichamelijk ben ik weer helemaal in orde, maar het mentale deel valt me zwaar. Ik ben niet goed voorbereid op de downs, zie ze niet aankomen. Dat iedereen om me heen zwanger zomaar zwanger lijkt te worden en mij nu voor mijn gevoel 'inhaalt' helpt ook niet. Zelf proberen we het ook weer, maar de natuur werkt niet goed mee.
Het feit dat dit meer mensen overkomt maar er maar weinig over wordt gepraat vind ik lastig. Misschien zijn er meerdere meiden die iets soortgelijks is overkomen en ook behoefte hebben aan iemand die weet wat je doormaakt.
Liefs,
Liezelot
zondag 4 november 2018 om 11:44
Ja ik vind dit ook erg lastig. Ik heb 3 vriendinnen wie dit is overkomen en ze gaan er alle 3 compleet anders mee om. Een vriendin praat er veel over en heeft ook zelf aangegeven dat ze de behoefte heeft om er over te blijven praten dus dat doe ik ook. Een andere vriendin wilde er juist niet over praten, laatst ben ik er toch voorzichtig over begonnen en toen gaf ze aan dat ze er inmiddels anders in staat (is ruim een jaar geleden) en het er wel weer over kan hebben, maar ik merkte wel aan haar dat ze liever over andere dingen praat dus dat doe ik dan ook. Ik ben zelf zwanger en waar vriendin 1 hartstikke blij voor me is en er zoveel mogelijk over wil horen en geen enkele vorm van jaloezie lijkt te kennen (wat ik zelf niet zou kunnen eerlijk gezegd), vindt vriendin 2 het lastig en daarom probeer ik er bij haar vooral niet te veel aandacht aan te geven. Vriendin 3 staat er weer compleet anders in en heeft het niet zo moeilijk gehad met het afbreken van de zwangerschap, zij wilde vooral alles zo snel mogelijk vergeten en is ook heel snel daarna weer zwanger geworden (en heeft inmiddels een gezonde zoon!).
Oftewel, als vriendin is het lastig om er op de beste manier voor jou te zijn, dus vertel dat ze. Dat voelt misschien een beetje vreemd, maar alleen dan kunnen ze jou ook steunen op de manier die jij prettig vindt, en dat willen ze echt wel.
Veel sterkte, neem vooral de tijd om dit te verwerken want het is niet niets.
Ik hoop dat je daarna snel zwanger mag worden van een gezond kindje, en dat je dan toch ook een beetje kunt genieten van je zwangerschap.
Wow, wat zie jij er vandaag geweldig uit!
zondag 4 november 2018 om 11:47
Een vriendin van mij heeft dit ook meegemaakt. Zij heeft haar kindje wel een naam gegeven, dat.maakt het makkelijker over haar te praten. Heb jij dat ook? Zij benoemd haar zelf ook wel. Niet als "ik heb nog een dochter" want zo voelt het voor haar niet. Maar meer als in "toen met dochter" of " dat was toen ik zwanger was van.."
Als ik heel eerlijk ben speelt voor mij wel sterk mee dat dit kindje een "niet met het leven verenigbaar" syndroom had. Als er iets niet levendsbedreigends was geweest, had ik denk ik veel moeite gehad haar te steunen, al snap ik de keuze wel. Dat komt omdat ik zelf een kind met een beperking heb. Veel mensen kennen iemand met een beperking in hun omgeving. Er zullen dus ook echt wel mensen zijn die er moeite mee hebben als je een zwangerschap afbreekt.. dat is hard voor jullie, maar dat maakt denk ik wel dat het een gevoelig gepreksonderwerp is, waarbij je ook -ondanks je verdriet- andermans mening of ervaring zult moeten respecteren en misschien niet altijd erkend zult worden in je verdriet..i
Als ik heel eerlijk ben speelt voor mij wel sterk mee dat dit kindje een "niet met het leven verenigbaar" syndroom had. Als er iets niet levendsbedreigends was geweest, had ik denk ik veel moeite gehad haar te steunen, al snap ik de keuze wel. Dat komt omdat ik zelf een kind met een beperking heb. Veel mensen kennen iemand met een beperking in hun omgeving. Er zullen dus ook echt wel mensen zijn die er moeite mee hebben als je een zwangerschap afbreekt.. dat is hard voor jullie, maar dat maakt denk ik wel dat het een gevoelig gepreksonderwerp is, waarbij je ook -ondanks je verdriet- andermans mening of ervaring zult moeten respecteren en misschien niet altijd erkend zult worden in je verdriet..i
zondag 4 november 2018 om 11:47
Ik begrijp heel goed hoe eenzaam jij je moet voelen nu. Wij zijn ook ons kindje tijdens de zwangerschap kwijtgeraakt en het is heel bizar en onwerkelijk om een tijd lang met een dood kindje in je buik te moeten rondlopen en daar ook nog van te bevallen om het daarna voorgoed los te moeten laten.
Mensen weten op den duur ook niet meer hoe te reageren. Dat kun je mensen ook niet kwalijk nemen, maar pijnlijk is het wel. Je kindje heeft een naam en toch voelt het alsof het geen bestaansrecht heeft. Alsof hij niet belangrijk is.
Maar weet je, zij is belangrijk voor jullie. Het is jullie kindje en jullie alleen kunnen het in ere houden op welke manier dan ook.
Ik wilde ook zo snel mogelijk weer zwanger worden. Ik kon dan ook heel boos worden op reacties van mensen die vonden dat het wellicht te snel was en dat ik het nieuwe kindje niet als vervanging moest zien. What the fuck wisten zij ervan?
Mijn man was de enige persoon waar ik rekening mee diende te houden en die wilde ook niets liever.
Je wilt van het incomplete gevoel af. Je bent ergens aan begonnen, hebt daar zoveel liefde en dromen in geïnvesteerd en ineens is dat allemaal weg.
Een absurde realiteit.
Jij en jouw partner moeten hier zelf een weg in vinden. Hopelijk samen. Praat met elkaar en steun elkaar waar mogelijk. En laat het idee los dat anderen zich bewust blijven van wat jullie overkomen is en hoe dat voelt.
Heel veel sterkte. Het zal altijd zeer blijven doen, maar de scherpe kantjes gaan er ooit vanaf, echt waar
Mensen weten op den duur ook niet meer hoe te reageren. Dat kun je mensen ook niet kwalijk nemen, maar pijnlijk is het wel. Je kindje heeft een naam en toch voelt het alsof het geen bestaansrecht heeft. Alsof hij niet belangrijk is.
Maar weet je, zij is belangrijk voor jullie. Het is jullie kindje en jullie alleen kunnen het in ere houden op welke manier dan ook.
Ik wilde ook zo snel mogelijk weer zwanger worden. Ik kon dan ook heel boos worden op reacties van mensen die vonden dat het wellicht te snel was en dat ik het nieuwe kindje niet als vervanging moest zien. What the fuck wisten zij ervan?
Mijn man was de enige persoon waar ik rekening mee diende te houden en die wilde ook niets liever.
Je wilt van het incomplete gevoel af. Je bent ergens aan begonnen, hebt daar zoveel liefde en dromen in geïnvesteerd en ineens is dat allemaal weg.
Een absurde realiteit.
Jij en jouw partner moeten hier zelf een weg in vinden. Hopelijk samen. Praat met elkaar en steun elkaar waar mogelijk. En laat het idee los dat anderen zich bewust blijven van wat jullie overkomen is en hoe dat voelt.
Heel veel sterkte. Het zal altijd zeer blijven doen, maar de scherpe kantjes gaan er ooit vanaf, echt waar
zondag 4 november 2018 om 12:06
Heb hetzelfde meegemaakt, wij kwamen er bij de NIPT achter dat ons zoontje heel erg ziek was. Wellicht wel levensvatbaar, maar met weinig kwaliteit van leven. Bij 18 weken ben ik bevallen, dat is inmiddels zo'n 8 maanden geleden. Het was een verschrikkelijke tijd, je weet niet wat je overkomt, dat jullie zo iets overkomt, hoe is het mogelijk... Gelukkig wel veel steun gehad uit de omgeving. Maar niet iedereen begrijpt het natuurlijk en de mensen die mijn zoontje een miskraam noemen die kan ik wel wat aandoen!
Ik vond en vind het erg fijn om de ervaringsverhalen te lezen en mee te schrijven in de Contactgroep Zwangerschaps Beëindiging (de CZB) die is op internet zo te vinden.
Allemaal vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt, verschillende oorzaken maar ze hebben allemaal dezelfde beslissing moeten nemen. Het schuldgevoel en de rouw, die later op onverwachte momenten terug kan komen, worden heel erg herkend daar.
Ik vond en vind het erg fijn om de ervaringsverhalen te lezen en mee te schrijven in de Contactgroep Zwangerschaps Beëindiging (de CZB) die is op internet zo te vinden.
Allemaal vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt, verschillende oorzaken maar ze hebben allemaal dezelfde beslissing moeten nemen. Het schuldgevoel en de rouw, die later op onverwachte momenten terug kan komen, worden heel erg herkend daar.
zondag 4 november 2018 om 12:09
Oh en ik ben inmiddels weer zwanger trouwens, al 29 weken inmiddels... Na 3 maanden was het alweer raak, we wilden allebei niets liever. Die lege buik was vreselijk! Maar het was een hels spannende tijd, de onzekerheid tot je alle testen binnen hebt en weet dat alles goed is... Het was gewoon een trauma.
Gelukkig is alles goed en ik kan zeggen dat een nieuw kindje de pijn van het verlies van ons andere kindje een beetje verzacht. Niet wegneemt natuurlijk, maar je hebt weer iets moois om naar uit te kijken in plaats van alleen verdriet om op terug te kijken.
Gelukkig is alles goed en ik kan zeggen dat een nieuw kindje de pijn van het verlies van ons andere kindje een beetje verzacht. Niet wegneemt natuurlijk, maar je hebt weer iets moois om naar uit te kijken in plaats van alleen verdriet om op terug te kijken.
zondag 4 november 2018 om 12:13
Wat fijn!Mieremuis schreef: ↑04-11-2018 12:09Oh en ik ben inmiddels weer zwanger trouwens, al 29 weken inmiddels... Na 3 maanden was het alweer raak, we wilden allebei niets liever. Die lege buik was vreselijk! Maar het was een hels spannende tijd, de onzekerheid tot je alle testen binnen hebt en weet dat alles goed is... Het was gewoon een trauma.
Gelukkig is alles goed en ik kan zeggen dat een nieuw kindje de pijn van het verlies van ons andere kindje een beetje verzacht. Niet wegneemt natuurlijk, maar je hebt weer iets moois om naar uit te kijken in plaats van alleen verdriet om op terug te kijken.
En precies dat laatste wat jij zegt. Ik was na 5mnd weer zwanger en toen kon ik het pas echt een plekje gaan geven. Ik was niet meer dagelijks bezig met de dood van ons kindje, maar het nieuwe leven wat zich aan ging dienen.
zondag 4 november 2018 om 12:18
Precies dat. Wat is te snel? Dat lijkt me voor iedereen anders. Wij hebben juist het gevoel dat maar weinig dingen de pijn beter zal verzachten dan nieuw geluk. Het voelt ook niet als een vervanging. We krijgen dat soort reacties gelukkig ook uit onze omgeving.Ana_Isabel** schreef: ↑04-11-2018 11:47
Ik wilde ook zo snel mogelijk weer zwanger worden. Ik kon dan ook heel boos worden op reacties van mensen die vonden dat het wellicht te snel was en dat ik het nieuwe kindje niet als vervanging moest zien. What the fuck wisten zij ervan?
Mijn man was de enige persoon waar ik rekening mee diende te houden en die wilde ook niets liever.
Je wilt van het incomplete gevoel af. Je bent ergens aan begonnen, hebt daar zoveel liefde en dromen in geïnvesteerd en ineens is dat allemaal weg.
Een absurde realiteit.
zondag 4 november 2018 om 12:25
Wat fijn!Mieremuis schreef: ↑04-11-2018 12:09Oh en ik ben inmiddels weer zwanger trouwens, al 29 weken inmiddels... Na 3 maanden was het alweer raak, we wilden allebei niets liever. Die lege buik was vreselijk! Maar het was een hels spannende tijd, de onzekerheid tot je alle testen binnen hebt en weet dat alles goed is... Het was gewoon een trauma.
Gelukkig is alles goed en ik kan zeggen dat een nieuw kindje de pijn van het verlies van ons andere kindje een beetje verzacht. Niet wegneemt natuurlijk, maar je hebt weer iets moois om naar uit te kijken in plaats van alleen verdriet om op terug te kijken.
Bedankt ook voor de CZB tip! Ook al krijg ik veel steun van vrienden en familie, ik kan bij iedereen terecht, maar niemand heeft het meegemaakt..
zondag 4 november 2018 om 12:29
Ik realiseer me dat mensen soms ook gewoon niet weten wat te zeggen of dat ze iets zeggen, waarvan ze denken dat ze dat horen te zeggen, omdat dat de standaard reactie is ofzo.Liezelot89 schreef: ↑04-11-2018 12:18Precies dat. Wat is te snel? Dat lijkt me voor iedereen anders. Wij hebben juist het gevoel dat maar weinig dingen de pijn beter zal verzachten dan nieuw geluk. Het voelt ook niet als een vervanging. We krijgen dat soort reacties gelukkig ook uit onze omgeving.
Als stelletjes voor een 2e kindje gaan, na de geboorte van hun gezonde eerste kind, wordt dat 2e kind toch ook niet als vervanging gezien?
zondag 4 november 2018 om 12:44
Haha, zo had ik het nog nooit bekeken!Ana_Isabel** schreef: ↑04-11-2018 12:29Ik realiseer me dat mensen soms ook gewoon niet weten wat te zeggen of dat ze iets zeggen, waarvan ze denken dat ze dat horen te zeggen, omdat dat de standaard reactie is ofzo.
Als stelletjes voor een 2e kindje gaan, na de geboorte van hun gezonde eerste kind, wordt dat 2e kind toch ook niet als vervanging gezien?
Klopt, mensen zeggen soms wat ze denken dat je wilt horen, dat ze je volledig begrijpen en dan met een soort vergelijkbare situatie komen die eigenlijk echt niet in de buurt komt van wat je voelt. Dat is een beetje wat ik bedoelde in mijn eerste post. Allemaal super goed bedoeld, maar daar kan ik soms gewoon niks mee..
En ik snap ook heel goed dat je niet weet wat je moet zeggen, maar precies dàt zeggen is dan zoveel beter. Helaas weet je dat vaak pas als je zelf wat mee hebt gemaakt, dus ook weer super begrijpelijk. En voor iedereen anders..
zondag 4 november 2018 om 20:03
Hier een miskraam in december vorig jaar waar we achterkwamen bij de termijnecho... dus geen zwangerschapsafbreking, maar ik herken je 'ingehaald worden' gevoel heel erg! Dat gevoel werd bij mij echt pas minder zodra ik zelf weer zwanger werd... Helaas liet dat een halfjaar op zich wachten...
En dat je een zwangerschap hebt beëindigd is een moeilijke keuze, zo niet moeilijkste keuze, die je kan maken... Mensen weten gewoon niet of ze daar nog eens naar moeten vragen (en verschilt in dat geval ook niet met hoe mensen zich gedragen als je een miskraam hebt gehad).. Het is lastig dat begrijp ik.. Maar als jij die behoefte hebt om erover te praten, neem die ruimte dan gewoon, of probeer het ter sprake te brengen.. Hoe opener je er zelf over bent, hoe sneller mensen er nog eens naar durven te vragen (is mijn ervaring)...
Sterkte!
En dat je een zwangerschap hebt beëindigd is een moeilijke keuze, zo niet moeilijkste keuze, die je kan maken... Mensen weten gewoon niet of ze daar nog eens naar moeten vragen (en verschilt in dat geval ook niet met hoe mensen zich gedragen als je een miskraam hebt gehad).. Het is lastig dat begrijp ik.. Maar als jij die behoefte hebt om erover te praten, neem die ruimte dan gewoon, of probeer het ter sprake te brengen.. Hoe opener je er zelf over bent, hoe sneller mensen er nog eens naar durven te vragen (is mijn ervaring)...
Sterkte!
