Wens voor nog een kind, maar toch wachten. Wie ook?

@positivevibes; we verwachten/hopen rond augustus 2022 over te huizen, maar is ook afhankelijk van leveringen van materiaal en van hoe streng de winter wordt.
Oh nou laten we hopen dat de uitslag onjuist was! Zou fijn zijn als je kinderwens daardoor niet hoeft te worden uitgesteld, ook vanwege je leeftijd.

@Lux; ik zal eens googlen op die auto. We zijn eigenlijk nog niet toe aan een nieuwe, maar als er geen andere praktische oplossing is, kunnen we dat nog overwegen. Ik heb alleen niet zoveel in te brengen als het gaat om auto's, want man heeft een autogarage .
Gefeliciteerd met je (bijna) dreumes! Afscheid van de babytijd, ik vond dat ook een dingetje hoor.

@Juul; heb je al een test gedaan? Ik snap dat je hoofd er vol van zit. Succes met de controle vandaag!

@Laura; succes met zwanger worden! Ik heb weleens meegelezen in het derde kindje topic, toen wij (lees man) nog twijfelden. Leuk dat jullie ervoor gaan!

Ik rammel momenteel best wel eigenlijk. Als we niet met de bouw van het huis zaten, zou ik nu wel al zwanger willen worden. Maar ik wil echt niet hoogzwanger/met verse baby de verbouwing afronden en verhuizen. Dus nog maar even geduld hebben. Qua leeftijd (31) nog alle tijd, dat scheelt.

@lux: we zitten nu in ronde 7, dus schiet nog niet echt op. moet wel bekennen dat we ook niet elke ronde even fanatiek zijn geweest en dat ik door de covid-vaccinatie ook twee rondes een wat rommelige cyclus had (is nu weer normaal). we hopen maar op het beste en gaan nu iets gerichter proberen

@Maud: verhuizen met een baby zou ik niet aanraden nee

@Juul: ohhh spannend hoor. Hopelijk is het gauw raak!

Ha dames hoe gaat het met jullie?

Ik dacht ik gooi dit topic weer even omhoog. Mijn eigen update is dat ik mijn spiraal eruit heb laten halen! Heel benieuwd hoe dat bevalt. Ik vind het ook wel spannend want het is niet helemaal de bedoeling om meteen zwanger te worden. Eerst maar even kijken hoe het bevalt zonder hormonen en even afwachten hoe de COVID situatie zich ontwikkelt.

Oh spannend positivevibes! Een hele stap. Ik ben benieuwd hoe snel je cyclus op gang komt. Welke spiraal had je? Ik heb de Kyleena.
Was er voor jou nu geen medische reden meer om te wachten?

De globale planning is hier rond maart de spiraal eruit en dan juni/juli beginnen met proberen zwanger te worden. Het duurt me eigenlijk nog veel te lang .

Hoe is het met de rest?

Juul2014 ik zit precies in dezelfde situatie wat betreft het laatste deel van je reactie.
We zijn er geloof ik wel uit dat we een derde willen, maar dat zal nog wel even duren. Het liefst tot dit extreme Corona gebeuren voorbij is.

Ik ben 31, dus dat komt overeen, maar onze jongste is pas net 1 jaar geworden. Het leeftijdsverschil is tussen onze 2 ook 2,5 jaar en dat is inderdaad een leuk verschil. Maar ik denk dat het ook wel leuk is als de andere kinderen (bijna) naar school zijn en je echt heerlijk alle tijd voor een baby hebt.
Wij gaan ook pas over een paar maanden weer 'kijken' hoe het er voor staat. Ook omdat ik waarschijnlijk weer een HG zwangerschap zal hebben en dan is m'n baby nu echt nog te klein om de boel een beetje de boel te kunnen laten.

Oh dat klinkt inderdaad pittig Juul!

Wat COVID betreft herken ik jullie gedachtes ook. Die berichten zijn eng hè. Helaas ben ik wat ouder dus we kunnen niet heel lang wachten. Ons idee is om nu even te kijken hoe het zonder spiraal bevalt (de positieve berichten in dit topic waren hoopvol) en een paar maanden af te wachten hoe het qua lockdowns loopt en hopelijk in het voorjaar te beginnen. Dan gaat mijn zoontje ook naar school voordat de potentiële nummer 2 komt.
Maar ik vind het hoe dan ook erg spannend allemaal.

Ik heb nu trouwens inderdaad geen medische reden om te wachten gelukkig. Mijn eerdere slechte uitslag bleek vals alarm

Gelukkig maar dat je geen medische redenen meer hebt om te wachten.

Hier is het ook dubbel. Aan de ene kant denken we; we gaan er voor, dan hebben we 'de kleine' periode maar gehad. Aan de andere kant te eng met Covid, baby is pas net 1 geworden, etc.etc.

Sorry ben er al een tijdje niet geweest dames.

Hoe is het met jullie? Spannend Melon, klinkt alsof jullie er wel binnenkort voor gaan.

@Hier: eigenlijk is de kinderwens hier een beetje getemperd. We hebben heel veel gedoe gehad afgelopen weken met onze jongste, gaat nu net weer de goede kant op maar ik vond het pittig en kwam nauwelijks aan mijn oudste toe. Nu lijkt de rust wat wedergekeerd en denk ik: misschien is het wel goed zo. 2 mooie, gezonde jongens, weer wat tijd voor elkaar, carrière, reizen. De wereld is groter dan mijn gezin en ik wil zoveel doen.
Afgelopen periode heeft me wel met de neus op de feiten gedrukt dat het toch wel weer een enorme extra tijdsinvestering zal zijn, en die tijd moet wel ergens anders vanaf gesnoept worden. En opeens vraag ik me af of ik dat wel wil.

Dus ik weet het even niet meer zo goed en stel de beslissing voorlopig nog maar uit. Geen nieuws dus hier

Ik dacht ineens aan dit topic. Afgelopen maandag is mijn spiraal verwijderd en volgens mij ben ik vandaag ongesteld geworden (geen idee of dat zo snel al kan).

Het wordt hier dus wat concreter. We laten het vooral op zijn beloop voorlopig. Ben benieuwd hoe me dat vergaat, vorige keren was ik er zo mee bezig. Als ik op korte termijn zwanger word, is het heel welkom. Maar ook prima als het nog even duurt.

Hoe gaat het met jullie?

Mag ik me nog melden? Wij hebben twee kinderen en hebben eigenlijk altijd wel een wens voor een derde gehad. Voor de tweede waren we er snel uit, daar hoefden we nauwelijks over te praten/denken, maar nu twijfelen we. Vooral omdat de jongste pittig is en we echt heel moe zijn. Het voelt erg onverstandig om nu weer die babytijd aan te gaan. Ik durf het letterlijk nu niet. Ik word wel ouder, we kunnen het niet heel lang vooruit schuiven. Maar het idee afsluiten willen we ook nog niet.

Praktische zaken kunnen we wel oplossen. In ons huis past het. In de auto niet, maar dat lijkt me een minder groot obstakel dan het huis. Vorige zwangerschap en babytijd speelde ook een verhuizing en drukte op werk. Dat was geen fijne combi en dat wil ik liever niet meer. We willen sowieso nog verbouwen, misschien moeten we dat eerst geregeld hebben.

Hoi wollentrui Welkom!

Ik heb niet zoveel nieuws. Ben blij met het leven zonder spiraal, mede dankzij de positieve berichten hier, dus dank daarvoor!

Maar verder heeft mijn man twijfels en vindt hij het erg (te?) spannend. Vooralsnog zitten we dus nog in de wachtkamer. Ik wil zelf wel dit jaar nog de knoop doorhakken.

Mag ik meeschrijven?

Ons zoontje is net 1 en ik had al voordat ik überhaupt zwanger was van hem de wens voor twee kindjes.
Mijn man heeft altijd uitgesproken dat hij één kind ook prima vindt en anders twee de max vindt. Nu heeft hij laatst gezegd dat hij toch eigenlijk ook heel graag een tweede wil, maar nu nog niet. Wanneer dan wel, dat weet hij niet precies.

Ik heb geen spiraal of pil, dus we gebruiken condooms. Ik reageer niet goed op de pil en wilde geen spiraal ivm de kinderwens.

Ik hoop dat we er eind dit jaar voor gaan en vind het soms heeeel lastig om niet teveel over de babykriebels te praten. Ik vind het ook wel spannend, omdat ons zoontje heel slecht sliep.
En het duurde bij de 1e bijna 2 jaar voor ik zwanger werd, dus dat vind ik ook erg spannend

Totdat we ervoor gaan, genieten we van ons heerlijke vrolijke zoontje

Ik kom ook graag meeschrijven

Onze dochter is nu 14 maanden en het liefst zou ik nu per direct de pil weer in de vuilnisbak willen smijten. Helaas niet het ideale moment: ik ben net begonnen met een nieuwe baan inclusief een cursus voor omscholing aangezien het een nieuw werkveld is en ik nog niet voldoende ben gekwalificeerd. Ik wil toch wel eerst deze cursus af hebben gerond, dit is in mei dit jaar.

Wij willen er ook rond het einde van het jaar weer voor gaan. Vind het wel spannend omdat mijn vorige zwangerschap wat hectisch was; zwangerschapsdiabetes met insuline, veel controles enzo. Kans op herhaling hiervan is vrij groot.

Wat mij betreft is iedereen van harte welkom.

Ik haak min of meer af. Ik merk dat ik eigenlijk helemaal geen zin meer heb in die derde, gek genoeg. Ben vooral bezig met wat we allemaal kunnen nu we uit de babytijd raken en vind dat toch wel heel lekker.

Jongste gaat eindelijk weer een beetje lekker, dat geeft zoveel vrijheid. Heb echt 0 zin om terug te gaan naar square 1.

Voor nu hebben we gezegd: we geven het een jaar om te zien of de wens nog terugkomt en als hij over een jaar niet terug is gaat mijn man een vasectomie laten doen. De oudste wordt bijna 5 en heel veel meer leeftijdsverschil dan 7 jaar zou ik niet willen tussen de jongste en de oudste, dus als de wens er dan niet is gaan we ons permanent richten op ons gezin van 4. Tot die tijd kijken we hoe het gevoel zich ontwikkelt.

Maar merk dat als er nu anderen vertellen dat ze zwanger of bevallen zijn, ik heel blij voor hen ben, maar echt zonder sprankje jaloezie ofzo. Ik voel er voor mezelf helemaal niks bij, van dat ik dat ook zou willen ofzo. Ik heb een periode veel moeite gehad met het idee dat de fase van ‘kinderen krijgen’ nu dan alweer voorbij zou zijn, maar sinds de jongste van de borstvoeding af is en loopt voel ik me weer een beetje mezelf en voel ik eigenlijk meer ‘nee liever niet’ bij het idee van nog een babytijd. En hooguit wat weemoed naar de tijd dat de kinderen die ik al heb zo klein waren. Gewoon, dat ik nog wel 1 dagje terug zou willen kunnen naar vorig jaar, of 4 jaar geleden.

Maar als ik naar de toekomst kijk zie ik eigenlijk geen babytijd meer voor me. En ook niet per se 3 grote kinderen aan de eettafel.

Dus wie weet kom ik nog terug, maar voor nu is het wat mij betreft even goed zo. Ik wens jullie allemaal makkelijke zwangerschappen en wolken van baby’s

Jeetje Lux, goed dat je het laat bezinken en ik ben heel benieuwd hoe je er over een jaar in staat. Ik heb ook altijd gedacht dat ik het leeftijdsverschil niet te groot wilde laten zijn, maar nu ze 4 en (bijna) 6 zijn en we al 12 rondes geen succes hebben, vind ik dat inmiddels bijzaak. Ik kan me zo niet voorstellen dat een derde er hier niet meer komt, zelfs al heb ik er inmiddels geen geloof meer in dat het nog gaat lukken.

We zullen hier ergens op het VF wel lezen hoe het je verder vergaat Ik ben benieuwd!

Wat jammer dat het nog steeds niet is gelukt, Laura. Hopelijk hebben jullie snel succes! Zou je evt de MM in gaan?

Opzich kan een groter leeftijdsverschil heel leuk zijn hoor, ik heb zelf een goede band met mijn 12 jaar jongere broertje. Maar heb ook mijn moeders worsteling gezien, die met mij en mijn zusje mee was gegroeid naar de puberteit en opeens weer in de speeltuin zat.

Dus vandaar dat ik denk dat het goed is om, als de wens voor een derde over een jaar nog niet terug is, de boel gewoon echt af te sluiten. Als ik over een jaar toch die wens heb, kan ik me voorstellen dat die grenzen weer oprekken, maar als die wens niet meer terugkomt ga ik er vanuit dat dat over 3 jaar ook nog niet zo is.

Nu vind ik het nog te vroeg om definitief te beslissen omdat we net uit zulke intensieve maanden komen met de jongste. Dus eerst maar eens zien of de wens weer terugkomt als ik ben bijgeslapen, maar dat moet toch wel een beetje lukken in een jaar

Mooie overweging hoor Lux. Ik kan me het me in jouw situatie helemaal voorstellen en ik wens je vooral veel slaap toe de komende tijd

LauraRoar schreef: ↑

26-02-2022 22:26

Jeetje Lux, goed dat je het laat bezinken en ik ben heel benieuwd hoe je er over een jaar in staat. Ik heb ook altijd gedacht dat ik het leeftijdsverschil niet te groot wilde laten zijn, maar nu ze 4 en (bijna) 6 zijn en we al 12 rondes geen succes hebben, vind ik dat inmiddels bijzaak. Ik kan me zo niet voorstellen dat een derde er hier niet meer komt, zelfs al heb ik er inmiddels geen geloof meer in dat het nog gaat lukken.

We zullen hier ergens op het VF wel lezen hoe het je verder vergaat Ik ben benieuwd!

Ik heb zelf ook alleen maar goede ervaringen met een groter leeftijdsverschil, dus daar zou ik me geen zorgen om maken.

Maar wel heel rot dat het moeilijk gaat. Ik zoek naar bemoedigende woorden maar eigenlijk zijn die er niet echt. Behalve dat ik oprecht duim voor je Kun je je gevoel wel kwijt? Staat je man er hetzelfde in?

Positivevibes schreef: ↑

27-02-2022 10:50

Ik heb zelf ook alleen maar goede ervaringen met een groter leeftijdsverschil, dus daar zou ik me geen zorgen om maken.

Maar wel heel rot dat het moeilijk gaat. Ik zoek naar bemoedigende woorden maar eigenlijk zijn die er niet echt. Behalve dat ik oprecht duim voor je Kun je je gevoel wel kwijt? Staat je man er hetzelfde in?

Weet niet of ik het ooit hier heb verteld, maar heb dus ruim drie jaar op man gewacht voor hij toe was aan (het idee van) een derde. En nu hij eraan toe is, wil hij het wel heel graag maar werkt de natuur niet mee. Ik ben al naar de gynaecoloog geweest maar die kon niks vinden (alles doet het nog en volgens mijn bloedwaarden zit ik nog lang niet tegen de overgang aan). Man gaat binnenkort ook zijn zaad laten onderzoeken. Hij wil de MM niet in, ik twijfel. Soms denk ik ook: het is goed zo en ik ben blij met wat ik heb. Maar toch knaagt het wel, zeker omdat ik echt een beeld van mezelf heb met drie kinderen. Er is trouwens geen enkele rationele reden voor te geven, het zou bijvoorbeeld ook nu een carrièrestap in de weg staan. Behalve die wens en dat gevoel…

LauraRoar schreef: ↑

27-02-2022 22:08

Weet niet of ik het ooit hier heb verteld, maar heb dus ruim drie jaar op man gewacht voor hij toe was aan (het idee van) een derde. En nu hij eraan toe is, wil hij het wel heel graag maar werkt de natuur niet mee. Ik ben al naar de gynaecoloog geweest maar die kon niks vinden (alles doet het nog en volgens mijn bloedwaarden zit ik nog lang niet tegen de overgang aan). Man gaat binnenkort ook zijn zaad laten onderzoeken. Hij wil de MM niet in, ik twijfel. Soms denk ik ook: het is goed zo en ik ben blij met wat ik heb. Maar toch knaagt het wel, zeker omdat ik echt een beeld van mezelf heb met drie kinderen. Er is trouwens geen enkele rationele reden voor te geven, het zou bijvoorbeeld ook nu een carrièrestap in de weg staan. Behalve die wens en dat gevoel…

Maar dat is het altijd toch? Het gevoel moet er zijn. Rationeel gezien is 0 kinderen het beste aantal en dat is wat bij mij nu eigenlijk ontbreekt, dat gevoel. Het kan dus ook wel weer weggaan want het eerste jaar van mijn jongste wilde ik heel graag. Daarom denk ik nu ook: misschien komt het wel weer terug.

De omslag heeft deels trouwens denk ik wel van doen met het leeftijdsverschil. Toen mijn jongste nog een baby was, knoopte ik hem in de doek en gingen we door met de oudste (3.5 was hij toen zijn broertje geboren werd) zoals we altijd al deden.

Nu wordt dat ineens veel lastiger omdat de jongste alles wil wat de oudste kan/mag en totaal geen inzicht heeft in de grenzen aan zijn kunnen en gewoon helemaal nergens slaapt behalve in zijn ledikantje en wel gruwelijk chagrijnig wordt van te weinig slaap. Dan zit je ineens veel meer aan huis gekluisterd, maar wel met een stuiterende kleuter die van gekkigheid niet weet wat hij met zijn energie aan moet.

En dan merk ik bij mezelf dat ik denk: ik hoef dit balanceren tussen verschillende behoeften eigenlijk niet zo nodig nog een keer te doen. Ik kijk uit naar dat mijn jongste de late peuter/kleuterleeftijd heeft en de ontwikkeling niet meer zo ver uit elkaar ligt.

Mijn oudste (van 4 dus) speelt heel leuk met een schoolgenootje van 8. Die is wel sneller natuurlijk, en behendiger, maar dat deert het onderlinge spel niet. Maar die snapt ook dat mijn oudste bijna 4 jaar jonger is en past zich dus een beetje aan. Mijn oudste snapt ook wel dat mijn jongste minder kan, maar wil bijvoorbeeld wel de hele tijd met de jongste zwaardvechten. De jongste vindt dat een enig idee, maar in zijn enthousiasme gaat mijn oudste dan toch uiteindelijk over op volle kracht dus dat eindigt steevast met de jongste in tranen en vaak iets van een tand door zijn lip ofzo

Misschien dat je wat dat betreft juist beter minimaal 6 jaar verschil kunt hebben

Verder is het juist wel heel leuk hoor, ze zijn echt dól op elkaar. Oudste gilt ‘ik wil broeoeoeoertje!’ als hij pijn heeft of een standje krijgt en jongste vindt alles wat de oudste doet per definitie het allerbeste idee ooit wel heel grappig en schattig om te zien.

Ik denk dat het de optelsom is van het geregel, de vermoeidheid en het gebalanceer best zwaar vinden, de opluchting van het mijn lichaam weer voor mezelf hebben na 15 maanden borstvoeding en 9 maanden zwangerschap, het zien van wat ruimte voor mijn eigen wensen en hobby’s voor het eerst sinds 2 jaar en dan zien hoe die 2 het zo goed hebben samen. Dan bekruipt me een gevoel van tevredenheid; mijn oudste heeft het grootste geschenk dat ik hem kon geven, een broertje, er komt rust in ons leven en wat ruimte voor ons, en dan merk ik dat ik gewoon denk aan de toekomst. Wintersport met die 2 op de ski’s, ipv op de slee. Dat ze zwemdiploma’s hebben en we kunnen gaan wildwaterraften of kayakken in de zomer. Lange wandeltochten door de bergen maken of warme zomeravonden met ze door stoffige stadjes zwerven zonder dat er iemand jengelig van vermoeidheid is.

Heel lang heb ik het niet gehad, maar nu begin ik het leven ‘zonder kinderen’ te missen. Natuurlijk zou ik mijn kinderen niet willen missen, maar nooit eerder heb ik de beperkingen in mijn vrijheid die inherent zijn aan het leven met heel jonge kinderen als beklemmend ervaren, en nu begin ik dat wel zo te ervaren. En dat maakt dat ik nu denk: ik geloof dat het klaar is voor ons. Het is goed zo.

Net zo goed niet rationeel, maar het is een gevoel. En had nooit verwacht dat dat zou gaan overheersen, maar denk dat je gevoel toch de enige juiste raadgever is in het vraagstuk ‘wel of niet’. Zelfs als dat gevoel ineens 180 graden verandert.

Wb de MM: ik vond de eerste keer IVF niet zo zwaar, maar ik kon me geen leven indenken waarin ik geen moeder zou worden. Had wel veel bijwerkingen en vond het extreem spannend, maar het was het allemaal waard. Voor mijn tweede viel die balans al heel snel anders uit. Ik was al moeder, dus die ‘drive’ was er niet meer. Toen 2 vmk’s en een niet goed ontdooide cryo en moest ik een hele nieuwe IVF. Daar had ik eigenlijk helemaal geen zin in, ik had zoiets van: ik vind het wel goed zo. Maar mijn man wilde echt heel graag een tweede dus toch in meegegaan en toen resulteerde die nieuwe poging bij de eerste tp in onze jongste. En achteraf ben ik wel blij dat mijn man toch een beetje in die richting gepusht heeft, want mijn angst voor elke keer teleurstelling was toen toch wel wat me het meest in de weg zat, en dat is toch wel een heel andere uitgangspositie om te zeggen ‘we stoppen ermee’ dan het gevoel van: ‘ik ben tevreden zo en heb zin in de toekomst’.