Zwanger worden na een miskraam 2022

Spannend Enniepennie! Ik merkte de eerste dagen van de positieve testen ook nog niet veel. Duim voor je dat ie oploopt

Superfijn van de mooie echo Aventurijn! Wel eng van het bloedverlies. Hoe is het nu daarmee? Ik hoop zo dat het gewoon goedkomt deze keer

Lastig van de misselijkheid Dropmaan. Fijn wel dat je werkgever zo meedenkt en hopelijk is het allemaal voor een goed doel

Hoe gaat het met jou Zeeschelp?

Dikke knuffel voor Bailey en Pimpelmeesje. Denk aan jullie

Hier inmiddels 6+3 en sinds afgelopen dinsdag voel ik me steeds slechter lichamelijk. Continu misselijk/weeiig gevoel in mijn buik met af en toe pieken waardoor ik echt bijna moet overgeven, maar dat is me tot nu toe nog bespaard gebleven. Bij de miskramen heb ik me nooit zo ellendig gevoeld, dus hopelijk is het een goed teken.
Woensdag staat de eerste echo en ik vind het doodeng. Hoop zo dat we eindelijk een keer goed nieuws gaan krijgen

Heel veel succes morgen Perenboompje!
Denk aan je!

Mijn testen lopen denk ik langzaam op en de clearblue met wekenindicator geeft nu ook 2-3 weken aan. Vind het nog steeds wel spannend want heb nog geen echte dye-stealer te pakken maar de lijnen worden wel iets duidelijker. Ben nu 4+4 en gestopt met testen. Begint langzaam in te dalen!

Wat gebeurt er hier opeens veel. Laat ik beginnen te zeggen dat ik ook veel denk aan de meiden die (nog) geen nieuwe positieve test vast hebben. Kan niet makkelijk zijn om dan hier te lezen. Hopelijk voelen jullie je wel vrij om hier je gevoelens te delen.

Dropmaan, deze week je 13 wkn echo. Willen jullie het geslacht weten? Wij hebben het wel al gezien. En heb je al uitslag van je NIPT?
Aventurijn, wat mooi een goede echo. Blijft bijzonder die eerste echo van boontje naar mini mens. Ga je NIPT prikken?
EP, wat fijn dat je testen oplopen. Het is trouwens compleet normaal om nog niks te voelen, ik merk altijd pas rond 6 a 7 weken zwangerschap iets, behalve honger en dat ik kattig word..
Perenboompje wat vervelend dat je je zo misselijk voelt. Je kan suprimal proberen. Hier hielp het tegen de misselijkheid maar werd er wel heel moe van. Morgen een spannende dag, ik zal aan je denken.

Hier gaat het langzaamaan iets beter, geloof ik. We zijn er inmiddels vrij zeker van dat we nog een knulletje krijgen! Dat was even wennen - op de een of andere manier had ik er niet eens bij stil gestaan dat dat ook nog een optie was, na de meiden - maar ik ben er ontzettend blij mee, hopelijk lijkt hij op zijn geweldige broer. Door het geslacht te weten wordt het allemaal wel iets concreter en betrap ik mezelf er heel af en toe op dat ik durf te dromen over volgend jaar.
Ik ben nu ruim 16 weken, ongeveer de termijn waarop ik de meisjes verloor. Daar denk ik wel heel veel aan, ben ook best verdrietig en ik merk ook echt wel dat dit nieuwe kindje absoluut geen pleister is (dat dacht ik ook nooit hoor, maar merk dat anderen dat wel denken).
Onze buren hebben 8 weken geleden een kindje gekregen en dat bleek tot groot verdriet na de bevalling opeens onverwachts flink gehandicapt. Die dingen zijn mega zeldzaam maar ik merk dat dat me snachts wakker houdt, die angst.
Al best wat pijnlijke opmerkingen gehad ('oh maar je moet er wel van genieten hoor' en ouders die dit hun 6e kleinkind noemen ipv de 8e). Echt heel lastig en verdrietig.
Al weten nog niet veel mensen het, m'n buik is nog bescheiden en met de truien en jassen in de winter is het lang te verbergen. Ik merk dat ik voorgaande keren heel graag mn buik showde maar dit keer hou ik hem liever 'geheim', het liefst zeg ik helemaal niks en heb ik in de lente gewoon opeens een baby. En voor nu even veilig alleen van ons.

Wat fijn dat de testen oplopen Enniepennie! Ik duim voor je dat alles goed mag blijven gaan

Goed om te horen dat het langzaam iets beter gaat Zeeschelp, en leuk een jongetje. Snap dat je liever nog even je eigen bubbel blijft, die opmerkingen zijn ook mega pijnlijk. Doe vooral wat goed voelt

Ik kan het nog nauwelijks geloven, maar ik heb vandaag een prachtige echo gehad met stevig kloppend hartje. Meting kwam op 2 dagen korter zwanger uit, maar volgens de arts was dit helemaal prima, dus daar vertrouw ik dan maar op. Hopelijk mogen wij in juli dan toch eindelijk ouders gaan worden

Lieve meiden,

Na 1,5 maand afwezigheid ben ik weer terug.

Ik heb een heftige tijd achter de rug. Emmy9 is niet gelukt en ik kon niet meer op het forum. Daarna stortte ik mentaal helemaal in, met veel paniekaanvallen. De hormonenstorm ging echt sky high. Ik had ook suicidale gedachten. Het vloog me totaal aan dat ik na 9 terugplaatsingen nog steeds met lege handen sta en het voelde alsof ik al verloren had. Ik heb hulp gezocht omdat het niet meer ging. Die heb ik ook gekregen.

Door alles wat er gebeurde kreeg ik een enorme long covid‑crash (mentale stress zorgt voor PEM), waardoor ik vier weken fysiek heel ziek ben geweest: ik was angstig en kon niet meer tegen geluid en licht, mijn ademhaling was slecht en ik trilde veel. Heb alleen maar in bed gelegen, en had daarvoor ook al zes weken niet doorgeslapen. Ik zat echt op het randje van overspannen en de balans is heel fragiel geweest. Ik ben heel langzaam weer opgekrabbeld uit een diep dal.

Na overleg ben ik onverwacht overgestapt naar een andere locatie van het ziekenhuis, met een nieuwe specialist. We hebben een cyclus lang gemonitord; alles werkt naar behoren. Wel is mijn schildkliermedicatie eindelijk opgehoogd (hier heb ik 9 maanden om gezeurd maar het mocht niet op de vorige poli). Dat gaat nu een stuk beter, en dit is ook een veel betere uitgangspositie voor een terugplaatsing. Ik voel me ook energieker en mentaal beter. Verder mag ik een andere progesteron (lutinus in plaats van utrogestan) gebruiken, die hopelijk geven die minder (mentale) bijwerkingen. Heeft iemand ervaring met lutinus?

Inmiddels is mijn nieuwe cyclus begonnen. Dat betekent ook dat ik eind deze week mijn laatste terugplaatsing heb — en dat voelt heel dubbel en zwaar. Zeker ook omdat dit allemaal in december is. Ik probeer momenteel alleen maar rust te houden en leuke dingen te doen die me energie geven. Dat lukt aardig, maar de balans is altijd niet supersterk. De kerstdagen zal ik waarschijnlijk een beetje overslaan en in mijn bubbel doorbrengen.

Omdat dit onze laatste Emmy is van batch 2 maken we ondertussen ook plannen om een derde traject in België te doen. Veel hoop in het Nederlandse zorgsysteem heb ik niet meer. Ik word in mei 42 dus we hebben niet alle tijd van de wereld. We twijfelen nog tussen Gent, Antwerpen of Leuven. Marion Valkenburg zou ook nog kunnen, maar daar heeft onze poli geen samenwerking mee (bij die andere wel, dan zouden de echo's gewoon om de hoek kunnen en hoef je alleen voor intake, puncties en terugplaatsingen naar België). Wie hier goede tips/ervaringsverhalen over heeft, ik lees ze graag.

Ik heb op de achtergrond meegelezen en meegeleefd, dikke knuffel voor jullie allen Het is teveel om op alles te reageren, maar ik ben blij voor wie zwanger is, en duim nog steeds ontzettend hard voor de rest.