Zwanger
alle pijlers
Zwangerschap afbreken 20 weken
donderdag 9 april 2020 13:15
Ik moet het even kwijt in de hoop dat iemand (helaas) ervaring heeft en weet wat ik voel.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
vrijdag 10 april 2020 16:07
_Mathilde_ schreef: ↑09-04-2020 21:16Wat een verschrikkelijk nieuws... Ongelooflijk verdrietig dat jullie afscheid moet nemen van jullie 2e kindje. Een vriendin van me heeft nog steeds veel steun aan de prachtige foto's. Ik zie de tip hier vaker terugkomen en ik las ergens dat je er steeds meer over nadacht: echt doen, echt waar. Dit kindje is net zo speciaal. Jullie worden weer ouders en jullie zoon een grote broer. Heel veel sterkte lieve meid.
En AV1992: wat schrijf je dat prachtig en liefdevol. Dat kwam echt heel erg binnen. Wat een lieve moeder ben jij![♥️]()
vrijdag 10 april 2020 16:12
Ik zal een dag van te voren zelf even contact opnemen met stichting Still. Ik weet niet zo goed wat ik van het ziekenhuis kan verwachten. Ik wil dus het liefste zelf overal aan gedacht hebben.Barclay33 schreef: ↑10-04-2020 01:10Volgens mij kan je de meeste stichtingen zelf benaderen, maar als je dat wilt kan je ook anderen vragen dit te regelen. Bij mij werd alles door het ziekenhuispersoneel geregeld. Die hebben zo ontzettend veel voor ons gedaan en heb ik ook zo veel steun van gehad.
En zeker is het onmenselijk en voelt het niet als de juiste keuze. Maar is er in dit scenario een juiste keuze? er is niemand die daar antwoord op kan geven. Wat ik wel weet, is dat als je kindje er is, je vooral heel veel liefde voelt. En die liefde is hetgeen wat je voornamelijk vasthoudt. Om die reden heb ik het ook niet erg traumatisch gevonden, maar juist heel mooi en sereen. En daarom zijn die foto’s ook zo belangrijk om dat vast te kunnen houden. Ik heb ons afscheid ook op de foto. Wij hebben onze dochter aan de wetenschap afgestaan zodat de artsen hopelijk heel veel over haar aandoening kunnen leren. Ik heb dus ook foto’s van het afsluiten van het mandje en het overhandigen aan de verpleging. Dat is mij zo dierbaar. Vandaar dat het belangrijk is dat je van tevoren bedenkt wat je op de foto’s wilt hebben. Dat klinkt heel praktisch, maar dat kan voor later wel belangrijk zijn. En denk niet dat dit iets is wat je snel een plekje hebt gegeven. Dit kindje zal je altijd in je hart meedragen. Ik heb nu 5 maanden later nog steeds mijn momenten dat ik het niet kan bevatten. Het gaat met ups en downs maar beide mogen er zijn.
Ik denk nu ook steeds meer met liefde aan de bevalling, ook al weet ik de trieste afloop. Deze ervaringen helpen mij om het allemaal een beetje te gaan beseffen en er met andere ogen naar te kijken.
vrijdag 10 april 2020 16:23
Lief dat je aan me dacht. Ik heb gelukkig goed geslapen. Doodmoe was ik. Gisteravond kwam het er allemaal uit. De hele dag heb ik mijzelf ingehouden. Veel gesprekken gehad, veel telefoontjes. Ziekenhuis, specialisten, verloskundige, huisarts. Dan nog alle goedbedoelde berichtjes van familie en vrienden (nog lang niet iedereen is op de hoogte). Voor mijn zoontje wilde ik me ook niet laten gaan. Hij lag op bed en ik brak. Kwam er eindelijk uit. Samen met mijn man hebben we het eruit gegooid. Het zal lang niet de enige keer zijn, maar het luchtte al enorm op.Ikeakrukje schreef: ↑10-04-2020 07:13Ha Oreo,
Hoe gaat het vandaag? Heb je een beetje kunnen slapen? Ik moest er ineens aan denken dat ik de knuffel die ik met ons meisje heb meegegeven 's nachts bij me heb gehouden. Zodat er ook iets van mij bij haar was. En we hebben dezelfde knuffel voor onze meiden gekocht zodat zij ook een manier hebben om aan hun zusje te denken of er iets over te zeggen. Er stond ook een knuffeltje in haar wiegje in het ziekenhuis. Dat hebben we een plekje hier in huis gegeven zodat ze toch een beetje met ons meekijkt.
Ik heb zelf contact opgenomen met de stichtingen die relevant voor mij waren en gevraagd wat ik moest doen. De ene kan meteen wat doen en bij makeamemory gaven ze aan dat ik ze terug moest bellen na de geboorte. Bij mij hebben de verpleegsters dat overigens gedaan na de geboorte en al het contact geregeld. Dat was heel fijn.
Heb je al een datum voor de ziekenhuisopname? Of heb je eerst nog een gesprek? Zorg dat je alle vragen stelt die je maar hebt. Mij hielp het enorm een beeld te hebben van de bevalling en door goed alles te vragen en al mijn opties goed in beeld te hebben ook het gevoel zelf de regie in handen te hebben.
Hoe is het met je man? Gaan jullie goed samen op? Mag hij mee naar het ziekenhuis in deze gekke coronatijden? Ik hoop het voor je.
Sterkte weer deze dag. Je zit even in een sneltrein waar je niet uit kan. Maar je klinkt rustig, jij kunt dit!
Wat een goed idee van een knuffeltje. Ik wil dit nu gaan doen met een doek die van mijn zoontje is geweest. Ik wil iets van ons meegeven als een soort troost voor het kindje. Al weet hij van niets. Gek gezegd.
Maandag is de dag. De 13e. Typisch dat mijn zoontje ook op de 13e is geboren. Vind dit best mooi. Mijn man mag trouwens mee. Gelukkig. Ze houden het wel streng in de gaten in deze tijd, dat er geen klachten zijn.
Ik probeer hem inderdaad ook in de gaten te houden. Hij houdt zich vooral groot voor mij heb ik het idee en er wordt vaak natuurlijk eerder aan de vrouw gedacht. Ik twijfel er gelukkig niet aan dat wij hier samen doorheen komen. Die gedachte vind ik ook fijn. Al zal ons verdriet niet altijd gelijk oplopen of hetzelfde geuit worden. Maar dat is logisch.
Heb jij je kinderen trouwens betrokken bij het afscheid? Hier twijfel ik nu aan. Mijn zoontje is bijna 3, maar zich zeker wel bewust van de baby. Hij is overigens nog nergens van op de hoogte.
oreo_ wijzigde dit bericht op 10-04-2020 16:26
3.33% gewijzigd
vrijdag 10 april 2020 16:24
vrijdag 10 april 2020 16:34
Als je wilt, kun je jullie kindje bij de gemeente in het geboorteregister laten inschrijven. Als jullie getrouwd zijn komt het kindje ook in jullie trouwboekje.
De gemeente maakt, wanneer een kindje dood wordt geboren, altijd een ‘akte van een levenloos geboren kind' op. Ook wanneer de zwangerschap korter dan 24 weken duurde. Deze akte komt in het overlijdensregister van de gemeente.
Bij het opmaken van de akte wordt onderscheidt gemaakt tussen of het kindje dood is geboren of kort na de geboorte is overleden. Heeft uw kindje even geleefd, dan wordt er niet alleen een overlijdensakte in het overlijdensregister opgenomen, maar ook een geboorteakte in het geboorteregister.
Bent u als ouders getrouwd, dan kunt u ervoor kiezen om jullie doodgeboren kindje officieel in het trouwboekje te laten bijschrijven onder 'Geboren en Overleden'. Neem dan het trouwboekje mee bij de aangifte. Kiest u voor het doodgeboren kind een achternaam, dan geldt deze keuze niet voor de latere kinderen. Als ouders kunt u ervoor kiezen om het volgende kind een andere achternaam te geven.
De gemeente maakt, wanneer een kindje dood wordt geboren, altijd een ‘akte van een levenloos geboren kind' op. Ook wanneer de zwangerschap korter dan 24 weken duurde. Deze akte komt in het overlijdensregister van de gemeente.
Bij het opmaken van de akte wordt onderscheidt gemaakt tussen of het kindje dood is geboren of kort na de geboorte is overleden. Heeft uw kindje even geleefd, dan wordt er niet alleen een overlijdensakte in het overlijdensregister opgenomen, maar ook een geboorteakte in het geboorteregister.
Bent u als ouders getrouwd, dan kunt u ervoor kiezen om jullie doodgeboren kindje officieel in het trouwboekje te laten bijschrijven onder 'Geboren en Overleden'. Neem dan het trouwboekje mee bij de aangifte. Kiest u voor het doodgeboren kind een achternaam, dan geldt deze keuze niet voor de latere kinderen. Als ouders kunt u ervoor kiezen om het volgende kind een andere achternaam te geven.
vrijdag 10 april 2020 16:35
Het voelt als een kater vandaag. Toch voel ik me best rustig. Ik ben mezelf echt aan het voor te bereiden op de bevalling. Ik probeer wat dingetjes te verzamelen en te bedenken hoe ik afscheid wil nemen. Waar ik eerst bang was voor mijn eigen kind, denk ik er nu met liefde aan. Onze zoon en broertje gaat geboren worden. Zal ik al wat kunnen herkennen..
Vandaag wederom gebeld door het ziekenhuis. Ditmaal met de klinisch geneticus, die alles ook gaat onderzoeken. Een heel fijn en lang gesprek gehad. Het 1e gesprek met het ziekenhuis wat menselijk aanvoelde. Ze heeft mij duidelijk alles kunnen vertellen hoe verder en wat ik allemaal zou willen. Ze heeft ideeën gegeven en ervaringen met andere ouders. Waaronder dus het betrekken van je kind bij het afscheid. Iets wat ik eerst niet nodig vond en nu toch over twijfel.
Ik ben een beetje horendol van alle informatie en gesprekken, maar dit was wel fijn.
Nu hopen dat de bevalling ook goed gaat. Duurt het lang? Komt de placenta er goed uit (want dit schijnt ook heel vaak een probleem te zijn). Ik wil verder in deze nachtmerrie.
Ondertussen voel ik mijn kindje trappelen in mijn buik. God wat ga ik je missen.
Vandaag wederom gebeld door het ziekenhuis. Ditmaal met de klinisch geneticus, die alles ook gaat onderzoeken. Een heel fijn en lang gesprek gehad. Het 1e gesprek met het ziekenhuis wat menselijk aanvoelde. Ze heeft mij duidelijk alles kunnen vertellen hoe verder en wat ik allemaal zou willen. Ze heeft ideeën gegeven en ervaringen met andere ouders. Waaronder dus het betrekken van je kind bij het afscheid. Iets wat ik eerst niet nodig vond en nu toch over twijfel.
Ik ben een beetje horendol van alle informatie en gesprekken, maar dit was wel fijn.
Nu hopen dat de bevalling ook goed gaat. Duurt het lang? Komt de placenta er goed uit (want dit schijnt ook heel vaak een probleem te zijn). Ik wil verder in deze nachtmerrie.
Ondertussen voel ik mijn kindje trappelen in mijn buik. God wat ga ik je missen.
vrijdag 10 april 2020 18:08
Ha Oreo,
Onze kinderen waren erbij toen we in het ziekenhuis hoorden dat ons kindje overleden was. Dus ze wisten precies wat er aan de hand was. Meteen daarna zijn ze door oma en opa opgehaald en daar gebleven tot na de bevalling. Mijn oudste van 4 wilde me echt niet alleen laten, die had dondersgoed in de gaten wat er aan de hand was. Mijn jongste was 2 (bijna 3) en had daar wat minder last van.
We hebben de kinderen vanuit het ziekenhuis een kaartje gestuurd om in onze woorden te vertellen wat er aan de hand was en om ze zo ook gelegenheid te geven om er met oma en opa over te praten. En we hebben in het ziekenhuis uitgebreid overlegd wat het beste was over de wijze van kinderen betrekken. Er zijn wat boekjes die je voor kunt lezen maar die vond ik niet goed op onze situatie passen. We hebben de kinderen ook echt hun zusje laten zien en ook foto's gemaakt van ons allemaal. En toen we naar de crematie gingen heeft hun zusje in haar mandje op de achterbank tussen hen in gestaan. De meiden hebben haar kinderliedjes laten horen en mijn oudste wilde haar ons huis laten zien.
We hadden de kinderen beloofd dat ze mochten trakteren op school en de crèche als hun zusje geboren zou worden. Daar keken ze erg naar uit. In overleg met school hebben we dat ook gedaan. We hebben toen wel eerst de ouders uit de klas op de hoogte gesteld. Ook om ongemakkelijke situaties op het schoolplein te voorkomen (want geen buik en geen baby).
Voor de kinderen is verlies een heel ander concept dan voor ons. Het past veel natuurlijker in hun belevingswereld. Ik twijfelde in het begin ook heel erg hoe we dit moesten aanpakken maar ben blij dat we het zo gedaan hebben. Hiermee is het voor de kinderen gewoon iets geworden wat bij ons hoort. En daarmee ook veel gemakkelijker om er iets over te zeggen.
Maar ook hier geldt, volg je eigen pad. Jij kent je eigen kind het best.
Onze kinderen waren erbij toen we in het ziekenhuis hoorden dat ons kindje overleden was. Dus ze wisten precies wat er aan de hand was. Meteen daarna zijn ze door oma en opa opgehaald en daar gebleven tot na de bevalling. Mijn oudste van 4 wilde me echt niet alleen laten, die had dondersgoed in de gaten wat er aan de hand was. Mijn jongste was 2 (bijna 3) en had daar wat minder last van.
We hebben de kinderen vanuit het ziekenhuis een kaartje gestuurd om in onze woorden te vertellen wat er aan de hand was en om ze zo ook gelegenheid te geven om er met oma en opa over te praten. En we hebben in het ziekenhuis uitgebreid overlegd wat het beste was over de wijze van kinderen betrekken. Er zijn wat boekjes die je voor kunt lezen maar die vond ik niet goed op onze situatie passen. We hebben de kinderen ook echt hun zusje laten zien en ook foto's gemaakt van ons allemaal. En toen we naar de crematie gingen heeft hun zusje in haar mandje op de achterbank tussen hen in gestaan. De meiden hebben haar kinderliedjes laten horen en mijn oudste wilde haar ons huis laten zien.
We hadden de kinderen beloofd dat ze mochten trakteren op school en de crèche als hun zusje geboren zou worden. Daar keken ze erg naar uit. In overleg met school hebben we dat ook gedaan. We hebben toen wel eerst de ouders uit de klas op de hoogte gesteld. Ook om ongemakkelijke situaties op het schoolplein te voorkomen (want geen buik en geen baby).
Voor de kinderen is verlies een heel ander concept dan voor ons. Het past veel natuurlijker in hun belevingswereld. Ik twijfelde in het begin ook heel erg hoe we dit moesten aanpakken maar ben blij dat we het zo gedaan hebben. Hiermee is het voor de kinderen gewoon iets geworden wat bij ons hoort. En daarmee ook veel gemakkelijker om er iets over te zeggen.
Maar ook hier geldt, volg je eigen pad. Jij kent je eigen kind het best.
zaterdag 11 april 2020 11:58
Ik zie dat je al veel tips hebt gekregen Oreo, fijn. Voor iedereen is afscheid nemen anders natuurlijk, maar veel van de tips die ik hier lees herken ik zelf ook. Bij mij zat er maar één nacht tussen het slechte nieuws en de bevalling, in die nacht heb ik ook met hun mandje, dekentje en knuffelkonijn naast me ‘geslapen’. Tussen aanhalingstekens, want slapen deed ik nauwelijks. Het konijn hebben we uiteindelijk toch niet meegegeven met de tweeling, mijn man wilde het heel graag bij ons houden als herinnering aan ze en begon elke keer te huilen als hij het konijn zag. Voor hem was dit het enige tastbare wat we van hen hadden, een manier om ze dichtbij te voelen. En ik vond het niet erg, onze meisjes hadden elkaar. Ik las hier ergens de tip om een knuffeltje dubbel te kopen (eentje om mee te geven en eentje om zelf te houden), ik denk dat dat een goed idee is als je daar nog tijd (en ruimte in je hoofd) voor hebt. Ik had zelf geen tijd om nog iets te kopen of te regelen, we hoorden het op zondagmiddag en op maandagochtend gingen we al naar het ziekenhuis. Dat gehaaste gevoel ken ik dus heel goed. Wees niet te streng voor jezelf, het is logisch dat je geen flauw idee hebt van wat je nu eigenlijk precies te wachten staat.
Fijn dat je een bakje hebt en de dekentjes. Zulke persoonlijke dingen hebben mij erg geholpen om er een mooi afscheid van te maken. Onze kindjes zijn ook door het ziekenhuis gecremeerd, dat voelde voor ons het beste. Wij hebben ook zelf contact opgenomen met Stichting Still, ik vond het een fijn idee om er zelf een soort controle over te hebben en wist niet goed wat ik van het ziekenhuis kon verwachten.
Na de bevalling heb ik van mijn beste vriendinnetje het boek ‘Mama voor altijd’ gekregen. Dat vind ik een heel fijn en mooi boek, je kunt er je ervaringen in kwijt op een soort gestructureerde manier (een leeg opschrijfboekje is een stuk lastiger als je gedachten nog alle kanten op vliegen). Het is fijn dat zoiets bestaat als je 9 maandenboek opeens geen 9 maandenboek meer gaat zijn.
Misschien heb je nog iets aan deze twee dingen die voor mij onverwachts kwamen:
- Ik had in m’n hoofd dat ik helemaal geen pijn zou hebben van de bevalling, dat ik heel veel pijnstilling zou krijgen omdat het toch allemaal niet meer uitmaakte voor de tweeling. Ik kreeg wel een morfinepomp, maar die haalde lang niet alle pijn weg. Ik mocht niet meer pijnstilling, omdat het dan gevaarlijk zou worden voor mezelf (daar had ik in al m’n verdriet totaal niet bij stil gestaan). Het gaf uiteindelijk niet, omdat ik het heel bijzonder en mooi vond om een bevalling mee te mogen maken (maar misschien is dit voor jou anders, omdat je het al eens mee hebt mogen maken van een gezond kindje). Daarnaast voelde dit als het laatste wat ik nog voor ze kon doen.
- Na de bevalling kun je na een paar dagen stuwing en melkproductie krijgen. Ik had daar geen medicatie voor gekregen omdat ze niet hadden verwacht dat dit bij een termijn van 17 weken al zou gebeuren, maar het gebeurde toch en ik heb keihard gehuild. Misschien dat jij wel medicatie krijgt, maar zo niet: een strakke sportbh (ook ’s nachts en onder de douche), koude borstcompressen (bijvoorbeeld natgemaakt maandverband uit de vriezer), witte kool en paracetamol kunnen wat verlichting geven. Vooral die witte kool hielp verbazingwekkend goed.
Fijn dat je een bakje hebt en de dekentjes. Zulke persoonlijke dingen hebben mij erg geholpen om er een mooi afscheid van te maken. Onze kindjes zijn ook door het ziekenhuis gecremeerd, dat voelde voor ons het beste. Wij hebben ook zelf contact opgenomen met Stichting Still, ik vond het een fijn idee om er zelf een soort controle over te hebben en wist niet goed wat ik van het ziekenhuis kon verwachten.
Na de bevalling heb ik van mijn beste vriendinnetje het boek ‘Mama voor altijd’ gekregen. Dat vind ik een heel fijn en mooi boek, je kunt er je ervaringen in kwijt op een soort gestructureerde manier (een leeg opschrijfboekje is een stuk lastiger als je gedachten nog alle kanten op vliegen). Het is fijn dat zoiets bestaat als je 9 maandenboek opeens geen 9 maandenboek meer gaat zijn.
Misschien heb je nog iets aan deze twee dingen die voor mij onverwachts kwamen:
- Ik had in m’n hoofd dat ik helemaal geen pijn zou hebben van de bevalling, dat ik heel veel pijnstilling zou krijgen omdat het toch allemaal niet meer uitmaakte voor de tweeling. Ik kreeg wel een morfinepomp, maar die haalde lang niet alle pijn weg. Ik mocht niet meer pijnstilling, omdat het dan gevaarlijk zou worden voor mezelf (daar had ik in al m’n verdriet totaal niet bij stil gestaan). Het gaf uiteindelijk niet, omdat ik het heel bijzonder en mooi vond om een bevalling mee te mogen maken (maar misschien is dit voor jou anders, omdat je het al eens mee hebt mogen maken van een gezond kindje). Daarnaast voelde dit als het laatste wat ik nog voor ze kon doen.
- Na de bevalling kun je na een paar dagen stuwing en melkproductie krijgen. Ik had daar geen medicatie voor gekregen omdat ze niet hadden verwacht dat dit bij een termijn van 17 weken al zou gebeuren, maar het gebeurde toch en ik heb keihard gehuild. Misschien dat jij wel medicatie krijgt, maar zo niet: een strakke sportbh (ook ’s nachts en onder de douche), koude borstcompressen (bijvoorbeeld natgemaakt maandverband uit de vriezer), witte kool en paracetamol kunnen wat verlichting geven. Vooral die witte kool hielp verbazingwekkend goed.
zaterdag 11 april 2020 12:13
Lieve Oreo,
Ik heb niet alle reacties gelezen. Wel zeer kort geleden hetzelfde meegemaakt.
Ik raad je aan contact op te nemen met Stichting Still voor foto’s. Dat is zó waardevol.
Wij hebben ons kindje een naam en uitvaart gegeven, gewoon, omdat het al ons kindje is.
Ik was nog nooit natuurlijk bevallen, dat is mij ontzettend mee gevallen. Uiteindelijk “floept” het er zo uit. Heb geen pers weeën nodig gehad gelukkig.
Reken er op dat je wel een poosje uit de running bent, door verdriet, maar ook ontwangeren.
Ik wens je veel liefs. En bij vragen, voel je vrij.
Ik heb niet alle reacties gelezen. Wel zeer kort geleden hetzelfde meegemaakt.
Ik raad je aan contact op te nemen met Stichting Still voor foto’s. Dat is zó waardevol.
Wij hebben ons kindje een naam en uitvaart gegeven, gewoon, omdat het al ons kindje is.
Ik was nog nooit natuurlijk bevallen, dat is mij ontzettend mee gevallen. Uiteindelijk “floept” het er zo uit. Heb geen pers weeën nodig gehad gelukkig.
Reken er op dat je wel een poosje uit de running bent, door verdriet, maar ook ontwangeren.
Ik wens je veel liefs. En bij vragen, voel je vrij.
De glimlach op mijn gezicht, betekent niet dat mijn leven perfect is. Het betekent dat ik waardeer wat er nu is.
zaterdag 11 april 2020 21:16
Wat een mooi afscheid zo met je kinderen. Ik ben er nu wel zeker van dat ik mijn zoontje er heel graag bij wil hebben. Tenminste, na de geboorte. Hij praat de laatste paar dagen veel over de baby. Wil naar de baby luisteren, foto's kijken. Hij weet nog van niks. Heeft nu ook niet veel zin. Ik vind het dus wel belangrijk dat hij dalijk ook echt ziet waar zijn broertje is. Hoe jong hij ook is. Vanuit het ziekenhuis werd dit zelfs aangeraden. Nu denk ik weer gelijk heel stom; wat als ik savonds laat of snachts beval. Dan ligt mijn zoontje al op bed.Ikeakrukje schreef: ↑10-04-2020 18:08Ha Oreo,
Onze kinderen waren erbij toen we in het ziekenhuis hoorden dat ons kindje overleden was. Dus ze wisten precies wat er aan de hand was. Meteen daarna zijn ze door oma en opa opgehaald en daar gebleven tot na de bevalling. Mijn oudste van 4 wilde me echt niet alleen laten, die had dondersgoed in de gaten wat er aan de hand was. Mijn jongste was 2 (bijna 3) en had daar wat minder last van.
We hebben de kinderen vanuit het ziekenhuis een kaartje gestuurd om in onze woorden te vertellen wat er aan de hand was en om ze zo ook gelegenheid te geven om er met oma en opa over te praten. En we hebben in het ziekenhuis uitgebreid overlegd wat het beste was over de wijze van kinderen betrekken. Er zijn wat boekjes die je voor kunt lezen maar die vond ik niet goed op onze situatie passen. We hebben de kinderen ook echt hun zusje laten zien en ook foto's gemaakt van ons allemaal. En toen we naar de crematie gingen heeft hun zusje in haar mandje op de achterbank tussen hen in gestaan. De meiden hebben haar kinderliedjes laten horen en mijn oudste wilde haar ons huis laten zien.
We hadden de kinderen beloofd dat ze mochten trakteren op school en de crèche als hun zusje geboren zou worden. Daar keken ze erg naar uit. In overleg met school hebben we dat ook gedaan. We hebben toen wel eerst de ouders uit de klas op de hoogte gesteld. Ook om ongemakkelijke situaties op het schoolplein te voorkomen (want geen buik en geen baby).
Voor de kinderen is verlies een heel ander concept dan voor ons. Het past veel natuurlijker in hun belevingswereld. Ik twijfelde in het begin ook heel erg hoe we dit moesten aanpakken maar ben blij dat we het zo gedaan hebben. Hiermee is het voor de kinderen gewoon iets geworden wat bij ons hoort. En daarmee ook veel gemakkelijker om er iets over te zeggen.
Maar ook hier geldt, volg je eigen pad. Jij kent je eigen kind het best.
En precies dat; het er later over hebben. Vooral als wij een keer verdrietig zijn. Mede door jou ben ik overtuigd. Dankje voor je persoonlijk verhaal.
zaterdag 11 april 2020 21:17
Dank voor de informatie. Je kunt het kindje gewoon aangeven in je eigen gemeente toch? En de akte wordt toch uitgegeven door het ziekenhuis?Merel7 schreef: ↑10-04-2020 16:34Als je wilt, kun je jullie kindje bij de gemeente in het geboorteregister laten inschrijven. Als jullie getrouwd zijn komt het kindje ook in jullie trouwboekje.
De gemeente maakt, wanneer een kindje dood wordt geboren, altijd een ‘akte van een levenloos geboren kind' op. Ook wanneer de zwangerschap korter dan 24 weken duurde. Deze akte komt in het overlijdensregister van de gemeente.
Bij het opmaken van de akte wordt onderscheidt gemaakt tussen of het kindje dood is geboren of kort na de geboorte is overleden. Heeft uw kindje even geleefd, dan wordt er niet alleen een overlijdensakte in het overlijdensregister opgenomen, maar ook een geboorteakte in het geboorteregister.
Bent u als ouders getrouwd, dan kunt u ervoor kiezen om jullie doodgeboren kindje officieel in het trouwboekje te laten bijschrijven onder 'Geboren en Overleden'. Neem dan het trouwboekje mee bij de aangifte. Kiest u voor het doodgeboren kind een achternaam, dan geldt deze keuze niet voor de latere kinderen. Als ouders kunt u ervoor kiezen om het volgende kind een andere achternaam te geven.
zaterdag 11 april 2020 21:30
Fijne tips ook weer en wat schrijf je een hoop herkenbare dingen.AV1992 schreef: ↑11-04-2020 11:58Ik zie dat je al veel tips hebt gekregen Oreo, fijn. Voor iedereen is afscheid nemen anders natuurlijk, maar veel van de tips die ik hier lees herken ik zelf ook. Bij mij zat er maar één nacht tussen het slechte nieuws en de bevalling, in die nacht heb ik ook met hun mandje, dekentje en knuffelkonijn naast me ‘geslapen’. Tussen aanhalingstekens, want slapen deed ik nauwelijks. Het konijn hebben we uiteindelijk toch niet meegegeven met de tweeling, mijn man wilde het heel graag bij ons houden als herinnering aan ze en begon elke keer te huilen als hij het konijn zag. Voor hem was dit het enige tastbare wat we van hen hadden, een manier om ze dichtbij te voelen. En ik vond het niet erg, onze meisjes hadden elkaar. Ik las hier ergens de tip om een knuffeltje dubbel te kopen (eentje om mee te geven en eentje om zelf te houden), ik denk dat dat een goed idee is als je daar nog tijd (en ruimte in je hoofd) voor hebt. Ik had zelf geen tijd om nog iets te kopen of te regelen, we hoorden het op zondagmiddag en op maandagochtend gingen we al naar het ziekenhuis. Dat gehaaste gevoel ken ik dus heel goed. Wees niet te streng voor jezelf, het is logisch dat je geen flauw idee hebt van wat je nu eigenlijk precies te wachten staat.
Fijn dat je een bakje hebt en de dekentjes. Zulke persoonlijke dingen hebben mij erg geholpen om er een mooi afscheid van te maken. Onze kindjes zijn ook door het ziekenhuis gecremeerd, dat voelde voor ons het beste. Wij hebben ook zelf contact opgenomen met Stichting Still, ik vond het een fijn idee om er zelf een soort controle over te hebben en wist niet goed wat ik van het ziekenhuis kon verwachten.
Na de bevalling heb ik van mijn beste vriendinnetje het boek ‘Mama voor altijd’ gekregen. Dat vind ik een heel fijn en mooi boek, je kunt er je ervaringen in kwijt op een soort gestructureerde manier (een leeg opschrijfboekje is een stuk lastiger als je gedachten nog alle kanten op vliegen). Het is fijn dat zoiets bestaat als je 9 maandenboek opeens geen 9 maandenboek meer gaat zijn.
Misschien heb je nog iets aan deze twee dingen die voor mij onverwachts kwamen:
- Ik had in m’n hoofd dat ik helemaal geen pijn zou hebben van de bevalling, dat ik heel veel pijnstilling zou krijgen omdat het toch allemaal niet meer uitmaakte voor de tweeling. Ik kreeg wel een morfinepomp, maar die haalde lang niet alle pijn weg. Ik mocht niet meer pijnstilling, omdat het dan gevaarlijk zou worden voor mezelf (daar had ik in al m’n verdriet totaal niet bij stil gestaan). Het gaf uiteindelijk niet, omdat ik het heel bijzonder en mooi vond om een bevalling mee te mogen maken (maar misschien is dit voor jou anders, omdat je het al eens mee hebt mogen maken van een gezond kindje). Daarnaast voelde dit als het laatste wat ik nog voor ze kon doen.
- Na de bevalling kun je na een paar dagen stuwing en melkproductie krijgen. Ik had daar geen medicatie voor gekregen omdat ze niet hadden verwacht dat dit bij een termijn van 17 weken al zou gebeuren, maar het gebeurde toch en ik heb keihard gehuild. Misschien dat jij wel medicatie krijgt, maar zo niet: een strakke sportbh (ook ’s nachts en onder de douche), koude borstcompressen (bijvoorbeeld natgemaakt maandverband uit de vriezer), witte kool en paracetamol kunnen wat verlichting geven. Vooral die witte kool hielp verbazingwekkend goed.
1 nacht ertussen lijkt me ook vreselijk. Ook geestelijk...ook al riep ik in het begin dat ik er liever vandaag dan morgen 'vanaf' ben. Harde woorden vind ik zelf, maar het voelen van je kindje met deze wetenschap vind ik zo cru.
Ik kom nu al tijd tekort voor mijn gevoel en ik wil ook niet zomaar wat kopen. Ik heb er dan liever een gevoel bij. Nu moet ik wel zeggen dat een knuffeltje in tweevoud inderdaad een goed idee is, maar helaas is hier geen tijd meer voor.
Goede tip ook voor het boek. Ik heb ook een 9 maanden boek bijgehouden, tot nu, maar wil alles eigenlijk nog opschrijven. Het verloop, mijn gevoel. Een herinnering aan dit kindje.
Inderdaad, de pijn. Ik heb het erover gehad met het ziekenhuis. Pijnbestrijding schijnt standaard te zijn. Ik weet niet wat ik kan verwachten. Mijn 1e bevalling heb ik zonder gedaan, maar ja, dan zit je in zo'n flow en weet je waar je het voor doet. Toch gun ik dit kindje inderdaad ook een mooie bevalling.
Stuwing vond ik vreselijk de 1e keer! Wist niet dat dat nog zo erg kon zijn. Ik zal dus zeker vragen naar de medicatie ervoor.
Ik zal morgen eens contact opnemen met de stichting. Ik voel me kalm. Heb zonder al teveel gehuil naar de echofoto's gekeken van de baby. We hebben ook een paar mooie 3D foto's gekregen van het gezichtje, vanuit het ziekenhuis. Ik praat er veel over. Ik denk er veel aan. Hoe het zal lopen, hoe ons kindje is. Wat we gaan missen. Het plaatje wat je in je hoofd had.
Ik kijk bijna uit naar maandag. Niet vooral omdat ik dit achter de rug wil hebben, maar stiekem ook dat ik mijn kindje ga ontmoeten.
oreo_ wijzigde dit bericht op 11-04-2020 21:35
1.15% gewijzigd
zaterdag 11 april 2020 21:34
Ik zal morgen inderdaad even contact opnemen.Mama30037 schreef: ↑11-04-2020 12:13Lieve Oreo,
Ik heb niet alle reacties gelezen. Wel zeer kort geleden hetzelfde meegemaakt.
Ik raad je aan contact op te nemen met Stichting Still voor foto’s. Dat is zó waardevol.
Wij hebben ons kindje een naam en uitvaart gegeven, gewoon, omdat het al ons kindje is.
Ik was nog nooit natuurlijk bevallen, dat is mij ontzettend mee gevallen. Uiteindelijk “floept” het er zo uit. Heb geen pers weeën nodig gehad gelukkig.
Reken er op dat je wel een poosje uit de running bent, door verdriet, maar ook ontwangeren.
Ik wens je veel liefs. En bij vragen, voel je vrij.
Ik weet totaal niet wat mij lichamelijk te wachten staat, maar ik zal de tijd nemen.
Verdrietig dat jullie dit moesten meemaken
Voor jullie allemaal trouwens! Wat een hoop verdriet in een eerst zo'n onbekende wereld.
zaterdag 11 april 2020 21:36
ik ben zelf 24 weken zwanger en ik leef zo met je mee.
zaterdag 11 april 2020 22:30
Lieve Oreo,
Allereerst, wat verschrikkelijk voor jullie. Dit is een nachtmerrie waar je in bent beland, waarvan je hoopt dat niemand het ooit overkomt.
Wij hebben het zelf twee jaar geleden meegemaakt. Bij ons duurden de onderzoeken vanaf de 20 weken echo nog erg lang, dus wij hebben lang in veel onzekerheid gezeten.
Dat was voor ons achteraf gezien het meest slopend. Waar doe je goed aan? Wat is het voor een onmenselijke keuze?!
Met veel pijn en verdriet hebben wij met bijna 24 weken dan ook de beslissing genomen om afscheid te nemen van onze zoon. Nadat alle onderzoeken binnen waren, bleek dat hij geen waardig leven zou leiden. Maar jeetje, daar zit je dan met je hormonen, een mooie buik, een kindje wat je voelt bewegen, waarvan je al zoveel houdt.. wat een intens verdriet.. onbeschrijfelijk!
In het ziekenhuis zijn we heel goed begeleid, de mensen waren zo lief voor ons. Ik had me van te voren goed ingelezen en heb helaas drie personen in mijn omgeving die eerder hetzelfde hadden meegemaakt (ja dit gebeurt zoveel vaker dan we weten..), dus heb aan hen ook veel gehad qua informatie.
Ze vroegen voor de bevalling of ik onze zoon nog op de echo wilde zien. Ik kon dat echt niet, ik denk dat ik er dan niet mee door was gegaan.. en daarnaast: we hadden hem met al die onderzoeken ook al zoveel gezien.. ik kon niet meer.
Mijn bevalling duurde mega lang (zo’n 20 uur) en de weeen waren echt wel heftig (weeënstorm). Ben voor de ruggenprik gegaan en dat was echt de beste beslissing voor mij.
Het was wel mijn eerste bevalling, maar ben inmiddels gelukkig nog een keer moeder mogen worden van een gezonde zoon, en ja het persen was echt wel heftiger, maar de weeën net zo sterk hoor!
Achteraf gezien had ik misschien dingen anders gedaan (is ook de perfectionist in mij), maar het is zoals het is.
Wij hebben Stichting Still laten komen om foto’s te maken, wat een lieve mensen zijn dat trouwens.
Ik heb mijn moeder een mooie doek laten kopen om hem in te wikkelen hij me.
Ik heb hem een aantal uur in de water methode gelegd, maar wilde hem ook gewoon bij me. Hem bewonderen, ruiken, knuffelen, het is toch immers mijn zoon en ik was net moeder geworden. Ergens was ik ook trots.
Mijn ouders en de ouders van mijn man zijn langsgeweest, ook onze broers en zussen en aanhang zijn komen kijken. Mijn lieve vriendinnen zijn langs geweest. Daar ben ik nog steeds heel erg blij mee. Mensen weten pas wat het is, als ze het hebben gezien. Daardoor kan ik het er met die mensen ook goed over hebben.
We hadden een mandje uit het ziekenhuis en een dekentje van stichting still gekregen om hem in te doen. Hierna ging hij mee voor obductie en zijn wij weg gegaan. Wij wilden hem laten onderzoeken, dus hebben hem niet meegenomen naar huis. Daar sta ik overigens nog steeds helemaal achter.
Twee dagen later hadden we zijn uitvaart. Gewoon met zijn tweeën. We hebben afscheid van hem genomen en hem laten cremeren. Voor mijn gevoel zag hij er toen heel anders uit..
Ik heb een klein beetje as in een mooie ketting die ik altijd bij me draag.
Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe. Dit zou niemand mee mogen maken. Veel liefs
Allereerst, wat verschrikkelijk voor jullie. Dit is een nachtmerrie waar je in bent beland, waarvan je hoopt dat niemand het ooit overkomt.
Wij hebben het zelf twee jaar geleden meegemaakt. Bij ons duurden de onderzoeken vanaf de 20 weken echo nog erg lang, dus wij hebben lang in veel onzekerheid gezeten.
Dat was voor ons achteraf gezien het meest slopend. Waar doe je goed aan? Wat is het voor een onmenselijke keuze?!
Met veel pijn en verdriet hebben wij met bijna 24 weken dan ook de beslissing genomen om afscheid te nemen van onze zoon. Nadat alle onderzoeken binnen waren, bleek dat hij geen waardig leven zou leiden. Maar jeetje, daar zit je dan met je hormonen, een mooie buik, een kindje wat je voelt bewegen, waarvan je al zoveel houdt.. wat een intens verdriet.. onbeschrijfelijk!
In het ziekenhuis zijn we heel goed begeleid, de mensen waren zo lief voor ons. Ik had me van te voren goed ingelezen en heb helaas drie personen in mijn omgeving die eerder hetzelfde hadden meegemaakt (ja dit gebeurt zoveel vaker dan we weten..), dus heb aan hen ook veel gehad qua informatie.
Ze vroegen voor de bevalling of ik onze zoon nog op de echo wilde zien. Ik kon dat echt niet, ik denk dat ik er dan niet mee door was gegaan.. en daarnaast: we hadden hem met al die onderzoeken ook al zoveel gezien.. ik kon niet meer.
Mijn bevalling duurde mega lang (zo’n 20 uur) en de weeen waren echt wel heftig (weeënstorm). Ben voor de ruggenprik gegaan en dat was echt de beste beslissing voor mij.
Het was wel mijn eerste bevalling, maar ben inmiddels gelukkig nog een keer moeder mogen worden van een gezonde zoon, en ja het persen was echt wel heftiger, maar de weeën net zo sterk hoor!
Achteraf gezien had ik misschien dingen anders gedaan (is ook de perfectionist in mij), maar het is zoals het is.
Wij hebben Stichting Still laten komen om foto’s te maken, wat een lieve mensen zijn dat trouwens.
Ik heb mijn moeder een mooie doek laten kopen om hem in te wikkelen hij me.
Ik heb hem een aantal uur in de water methode gelegd, maar wilde hem ook gewoon bij me. Hem bewonderen, ruiken, knuffelen, het is toch immers mijn zoon en ik was net moeder geworden. Ergens was ik ook trots.
Mijn ouders en de ouders van mijn man zijn langsgeweest, ook onze broers en zussen en aanhang zijn komen kijken. Mijn lieve vriendinnen zijn langs geweest. Daar ben ik nog steeds heel erg blij mee. Mensen weten pas wat het is, als ze het hebben gezien. Daardoor kan ik het er met die mensen ook goed over hebben.
We hadden een mandje uit het ziekenhuis en een dekentje van stichting still gekregen om hem in te doen. Hierna ging hij mee voor obductie en zijn wij weg gegaan. Wij wilden hem laten onderzoeken, dus hebben hem niet meegenomen naar huis. Daar sta ik overigens nog steeds helemaal achter.
Twee dagen later hadden we zijn uitvaart. Gewoon met zijn tweeën. We hebben afscheid van hem genomen en hem laten cremeren. Voor mijn gevoel zag hij er toen heel anders uit..
Ik heb een klein beetje as in een mooie ketting die ik altijd bij me draag.
Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe. Dit zou niemand mee mogen maken. Veel liefs
yajo90 wijzigde dit bericht op 11-04-2020 22:33
Reden: Spelfoutje
Reden: Spelfoutje
0.35% gewijzigd
zondag 12 april 2020 07:51
zondag 12 april 2020 08:45
Ha lieve Oreo, weer een nachtje verder en weer een stapje dichterbij de bevalling en het mogen ontmoeten van je kindje. Heb je vannacht kunnen slapen?
Ik weet dat ik de dagen na het nieuws soms overvallen werd door heel intense huilbuien. Echt uit mijn tenen heb ik gejankt, als een gewonde leeuwin noemde ik dat. Maar ook gelachen en heel veel warmte en steun gevoeld. En ik voelde me enorm sterk, heel gek, maar ik had een rotsvast vertrouwen dat ik de goede weg bewandelde en dat gaf me heel veel kracht!! Ik hoop dat er voor jou de ruimte is dat ook te doen zeker nu iedereen thuis is ivm corona. Het verdriet vond ik niet erg, voor mij was dat ook een manier om mijn liefde te voelen. Maar ik ben wel blij dat het huilen niet meer zo intens is
Laat je qua pijnbestrijding goed voorlichten in het ziekenhuis. Weet je ook al hoe je ingeleid ging worden in het ziekenhuis? Ik heb gelukkig alle mogelijke opties heel goed door kunnen spreken in het ziekenhuis en ze hebben mee heel goed geholpen daarin mijn eigen weg te gaan.
Ik wilde heel graag de bevalling zo bewust mogelijk mee maken en pijnbestrijding die daarbij past. Het eerste stuk heb ik daarom zonder gedaan en het laatste stukje heb ik een morfinespuitje gehad. Dat haalde met de pijnlijke toppen eraf. Qua medicijnen tegen stuwing heb ik uiteindelijk ook ervoor gekozen dit niet te doen, omdat je daardoor ook depressieve klachten kunt krijgen. Omdat ik al zo emotioneel was wilde ik wel op mijn eigen gevoel durven vertrouwen. Ik zou sowieso een strakke (sport) bh meenemen om stuwing zoveel mogelijk te beperken.
Voor mij was het dus heel belangrijk dat ze de tijd namen voor mijn vragen en samen met mij heel goed hebben afgewogen welke route we zouden varen. Heb jij nog een gesprek staan met de verloskundige!/gynaecoloog?
Het lijkt me overigens heel erg dubbel dat je je kindje nog voelt trappelen. Heel confronterend en anderzijds geruststellend tegelijk. Sterkte met wat je allemaal nog wil doen vandaag. Verlang niet teveel van jezelf.
Ik weet dat ik de dagen na het nieuws soms overvallen werd door heel intense huilbuien. Echt uit mijn tenen heb ik gejankt, als een gewonde leeuwin noemde ik dat. Maar ook gelachen en heel veel warmte en steun gevoeld. En ik voelde me enorm sterk, heel gek, maar ik had een rotsvast vertrouwen dat ik de goede weg bewandelde en dat gaf me heel veel kracht!! Ik hoop dat er voor jou de ruimte is dat ook te doen zeker nu iedereen thuis is ivm corona. Het verdriet vond ik niet erg, voor mij was dat ook een manier om mijn liefde te voelen. Maar ik ben wel blij dat het huilen niet meer zo intens is
Laat je qua pijnbestrijding goed voorlichten in het ziekenhuis. Weet je ook al hoe je ingeleid ging worden in het ziekenhuis? Ik heb gelukkig alle mogelijke opties heel goed door kunnen spreken in het ziekenhuis en ze hebben mee heel goed geholpen daarin mijn eigen weg te gaan.
Ik wilde heel graag de bevalling zo bewust mogelijk mee maken en pijnbestrijding die daarbij past. Het eerste stuk heb ik daarom zonder gedaan en het laatste stukje heb ik een morfinespuitje gehad. Dat haalde met de pijnlijke toppen eraf. Qua medicijnen tegen stuwing heb ik uiteindelijk ook ervoor gekozen dit niet te doen, omdat je daardoor ook depressieve klachten kunt krijgen. Omdat ik al zo emotioneel was wilde ik wel op mijn eigen gevoel durven vertrouwen. Ik zou sowieso een strakke (sport) bh meenemen om stuwing zoveel mogelijk te beperken.
Voor mij was het dus heel belangrijk dat ze de tijd namen voor mijn vragen en samen met mij heel goed hebben afgewogen welke route we zouden varen. Heb jij nog een gesprek staan met de verloskundige!/gynaecoloog?
Het lijkt me overigens heel erg dubbel dat je je kindje nog voelt trappelen. Heel confronterend en anderzijds geruststellend tegelijk. Sterkte met wat je allemaal nog wil doen vandaag. Verlang niet teveel van jezelf.
zondag 12 april 2020 09:49
Hoi Yajo, ook voor jullie vreselijk om mee te moeten makenYajo90 schreef: ↑11-04-2020 22:30Lieve Oreo,
Allereerst, wat verschrikkelijk voor jullie. Dit is een nachtmerrie waar je in bent beland, waarvan je hoopt dat niemand het ooit overkomt.
Wij hebben het zelf twee jaar geleden meegemaakt. Bij ons duurden de onderzoeken vanaf de 20 weken echo nog erg lang, dus wij hebben lang in veel onzekerheid gezeten.
Dat was voor ons achteraf gezien het meest slopend. Waar doe je goed aan? Wat is het voor een onmenselijke keuze?!
Met veel pijn en verdriet hebben wij met bijna 24 weken dan ook de beslissing genomen om afscheid te nemen van onze zoon. Nadat alle onderzoeken binnen waren, bleek dat hij geen waardig leven zou leiden. Maar jeetje, daar zit je dan met je hormonen, een mooie buik, een kindje wat je voelt bewegen, waarvan je al zoveel houdt.. wat een intens verdriet.. onbeschrijfelijk!
In het ziekenhuis zijn we heel goed begeleid, de mensen waren zo lief voor ons. Ik had me van te voren goed ingelezen en heb helaas drie personen in mijn omgeving die eerder hetzelfde hadden meegemaakt (ja dit gebeurt zoveel vaker dan we weten..), dus heb aan hen ook veel gehad qua informatie.
Ze vroegen voor de bevalling of ik onze zoon nog op de echo wilde zien. Ik kon dat echt niet, ik denk dat ik er dan niet mee door was gegaan.. en daarnaast: we hadden hem met al die onderzoeken ook al zoveel gezien.. ik kon niet meer.
Mijn bevalling duurde mega lang (zo’n 20 uur) en de weeen waren echt wel heftig (weeënstorm). Ben voor de ruggenprik gegaan en dat was echt de beste beslissing voor mij.
Het was wel mijn eerste bevalling, maar ben inmiddels gelukkig nog een keer moeder mogen worden van een gezonde zoon, en ja het persen was echt wel heftiger, maar de weeën net zo sterk hoor!
Achteraf gezien had ik misschien dingen anders gedaan (is ook de perfectionist in mij), maar het is zoals het is.
Wij hebben Stichting Still laten komen om foto’s te maken, wat een lieve mensen zijn dat trouwens.
Ik heb mijn moeder een mooie doek laten kopen om hem in te wikkelen hij me.
Ik heb hem een aantal uur in de water methode gelegd, maar wilde hem ook gewoon bij me. Hem bewonderen, ruiken, knuffelen, het is toch immers mijn zoon en ik was net moeder geworden. Ergens was ik ook trots.
Mijn ouders en de ouders van mijn man zijn langsgeweest, ook onze broers en zussen en aanhang zijn komen kijken. Mijn lieve vriendinnen zijn langs geweest. Daar ben ik nog steeds heel erg blij mee. Mensen weten pas wat het is, als ze het hebben gezien. Daardoor kan ik het er met die mensen ook goed over hebben.
We hadden een mandje uit het ziekenhuis en een dekentje van stichting still gekregen om hem in te doen. Hierna ging hij mee voor obductie en zijn wij weg gegaan. Wij wilden hem laten onderzoeken, dus hebben hem niet meegenomen naar huis. Daar sta ik overigens nog steeds helemaal achter.
Twee dagen later hadden we zijn uitvaart. Gewoon met zijn tweeën. We hebben afscheid van hem genomen en hem laten cremeren. Voor mijn gevoel zag hij er toen heel anders uit..
Ik heb een klein beetje as in een mooie ketting die ik altijd bij me draag.
Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe. Dit zou niemand mee mogen maken. Veel liefs
Dit was in 1e instantie mijn angst. Dat de onderzoeken veel tijd in beslag nemen, terwijl de tijd dringt. De onderzoeken zullen ook een paar weken gaan duren, mede door het type afwijking, maar de echo gaf al veel duidelijkheid dat het echt niet goed was.
Jeetje wat heftig om mee te maken. Je gaat er eerlijk gezegd toch niet van uit dat het allemaal zo lang nog duurt. Ik hoop dat het helpt, dat ik al eerder ben bevallen, maar ja, je wekt toch iets kunstmatig op.
Vooralsnog komt er verder niemand afscheid nemen (behalve mijn zoontje). Ik heb daar nu geen behoefte aan en ik weet dat mijn ouders daar ook niet open voor staan. Wat overigens prima is. Mede door de corona is het nu ook allemaal wat minder ontspannen. Gelukkig zijn er ook altijd de foto's, mocht er behoefte zijn. Ik zal ze zelfs met trots laten zien! Onze zoon!
Dank voor je persoonlijke verhaal
zondag 12 april 2020 09:51
Dank je. Erg duidelijk! Ons kindje hadden we nog niet eens laten erkennen. Het was er nog niet van gekomen en vanwege de corona zijn veel afspraken afgelast. Ik dacht, dat komt wel..Merel7 schreef: ↑12-04-2020 07:51Lieve Oreo, misschien heb je hier iets aan.
https://steunpuntnova.nl/wet-en-regelgeving/
zondag 12 april 2020 10:17
Hoi lief Ikeakrukje, ik heb vannacht geslapen met de doek die ik wil gebruiken voor ons kindje. Ik vond het fijn om iets vast te houden en om ook zo mijn geur of zoiets aan het kindje mee te geven. Nu loopt mijn zoontje ermee en weet dat het voor de baby is. Ik zit er nu aan te denken om vandaag aan hem te vertellen dat morgen de baby komt.Ikeakrukje schreef: ↑12-04-2020 08:45Ha lieve Oreo, weer een nachtje verder en weer een stapje dichterbij de bevalling en het mogen ontmoeten van je kindje. Heb je vannacht kunnen slapen?
Ik weet dat ik de dagen na het nieuws soms overvallen werd door heel intense huilbuien. Echt uit mijn tenen heb ik gejankt, als een gewonde leeuwin noemde ik dat. Maar ook gelachen en heel veel warmte en steun gevoeld. En ik voelde me enorm sterk, heel gek, maar ik had een rotsvast vertrouwen dat ik de goede weg bewandelde en dat gaf me heel veel kracht!! Ik hoop dat er voor jou de ruimte is dat ook te doen zeker nu iedereen thuis is ivm corona. Het verdriet vond ik niet erg, voor mij was dat ook een manier om mijn liefde te voelen. Maar ik ben wel blij dat het huilen niet meer zo intens is
Laat je qua pijnbestrijding goed voorlichten in het ziekenhuis. Weet je ook al hoe je ingeleid ging worden in het ziekenhuis? Ik heb gelukkig alle mogelijke opties heel goed door kunnen spreken in het ziekenhuis en ze hebben mee heel goed geholpen daarin mijn eigen weg te gaan.
Ik wilde heel graag de bevalling zo bewust mogelijk mee maken en pijnbestrijding die daarbij past. Het eerste stuk heb ik daarom zonder gedaan en het laatste stukje heb ik een morfinespuitje gehad. Dat haalde met de pijnlijke toppen eraf. Qua medicijnen tegen stuwing heb ik uiteindelijk ook ervoor gekozen dit niet te doen, omdat je daardoor ook depressieve klachten kunt krijgen. Omdat ik al zo emotioneel was wilde ik wel op mijn eigen gevoel durven vertrouwen. Ik zou sowieso een strakke (sport) bh meenemen om stuwing zoveel mogelijk te beperken.
Voor mij was het dus heel belangrijk dat ze de tijd namen voor mijn vragen en samen met mij heel goed hebben afgewogen welke route we zouden varen. Heb jij nog een gesprek staan met de verloskundige!/gynaecoloog?
Het lijkt me overigens heel erg dubbel dat je je kindje nog voelt trappelen. Heel confronterend en anderzijds geruststellend tegelijk. Sterkte met wat je allemaal nog wil doen vandaag. Verlang niet teveel van jezelf.
Ik heb gisteravond de voorbereidende pil genomen en voel me nu misselijk en heb wat lichte buikpijn. Geen idee of het hiermee te maken heeft. Ik ben nu wel veel bewuster dat het morgen echt gaat gebeuren. Niet over een paar dagen, na het weekend, maandag. Nee, morgen. Jeetje, we zijn al bijna 4 dagen verder.
De intense huilbuien herken ik. Nog nooit heb ik dit meegemaakt. Het helpt als ik lees dat dit echt minder word.
Ik zit veel aan mijn buik. Probeer hem nog te voelen, laten weten dat ik er ben. Ik merk dat mijn man niet meer aan mijn buik heeft gezeten. Misschien te confronterend. Voor een man is het ook anders. Hij heeft ons kindje niet gevoeld, niet gedragen. Ik had gehoopt dat hij hem nog zou voelen bij leven. Gisteren voelde ik de baby ineens aan de buitenkant, voor de 1e keer. Helaas was dit al voorbij voordat mijn man wat kon voelen.
Als het goed is word ik ingeleid met vaginale tabletten. Er is niet gesproken over een andere optie. Wel werd er inderdaad gesproken dat een morfine pompje redelijk standaard is. Ik laat het puur afhangen van het moment.
Ik was niet op de hoogte van de bijwerkingen van de stuwing medicatie. Ik weet dat ik het de 1e keer best pijnlijk vond en liever maak ik dat in deze situatie niet mee,maar er is ook zonder wel doorheen te komen. Het duurt tenslotte maar een paar dagen.
Ik heb niets gehoord over een gesprek. Misschien dat dit nog plaatsvind vooraf. Ik zal alles ook eens opschrijven wat ik wil.
Vandaag een rustig dagje. Ik probeer iets leuks te doen voor mijn zoontje om Pasen te vieren en zal lekker in de tuin gaan zitten. Ik wil vooral dat deze dag snel voorbij gaat.
zondag 12 april 2020 11:27
Ik krijg steeds meer last van mijn buik en vooral darmen. Voel me echt misselijk. Geen eetlust. Herkent iemand dit? Ik heb geen idee meer hoe de pil heet. Het is puur om de baarmoedermond week te laten worden en zou volgens de arts verder niets in gang brengen.
Of zou het een psychologische reactie op morgen zijn..
Of zou het een psychologische reactie op morgen zijn..
