Relaties
alle pijlers
Doorgaan of stoppen?
zondag 25 mei 2014 00:15
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
zaterdag 16 augustus 2014 13:16
Afleiding... om maar niet te hoeven denken en je gevoel maar niet toe te hoeven laten staan. Begrijp je wel dat hoe langer jij op de vlucht gaat voor je gevoelens, hoe langer het gaat duren voor je eroverheen bent?
Zie het als een bezoek aan de tandarts. Telkens maar uitstellen, uitstellen en uitstellen. Er tegenaan hikken, geen zin, smoesjes waarom het nu even niet kan. Maar als je belt, een afspraak maakt, erheen gaat en weer naar huis gaat, denk je: heb ik nu zo lang tegenaan gehikt?
Hoe langer je het uitstellen van het voelen van je gevoel rekt, hoe langer je proces duurt. Als je er NU vanaf wilt, zul je NU ook je gevoel toe moeten staan om boven te komen borrelen.
Zie het als een bezoek aan de tandarts. Telkens maar uitstellen, uitstellen en uitstellen. Er tegenaan hikken, geen zin, smoesjes waarom het nu even niet kan. Maar als je belt, een afspraak maakt, erheen gaat en weer naar huis gaat, denk je: heb ik nu zo lang tegenaan gehikt?
Hoe langer je het uitstellen van het voelen van je gevoel rekt, hoe langer je proces duurt. Als je er NU vanaf wilt, zul je NU ook je gevoel toe moeten staan om boven te komen borrelen.
zaterdag 16 augustus 2014 16:58
Wat zeggen jullie rake woorden.
Waterplant, ik heb er idd wel eens over nagedacht wat voor een positieve aspecten lb met zich meebrengt. Dat ik zoveel moois heb bereikt misschien wel juist vanwege die lb. Het zou kunnen... Ik wert het niet. Feit is dat ik nu niet lekker in mijn vel zit, maar ik wel zeker weet dat het uiteindelijk allemaal echt wel goed komt. Daarvan ben ik overtuigd. Ik ben (je zou het niet zeggen) altijd positief ingesteld.
En Dorea, ik weet het. Ik moet er een keer door heen. Dan is dat wel zo praktisch als dat nu is. Maar ervaren, voelen.... Het zit niet in mijn systeem. Parkeren, erover heen stappen en vluchten wel.
Ik zei tegen psych dat ik wel eens had gehoord dat iemand zichzelf toestond een half uur te piekeren per dag. Of dat iets voor mij was. Ze vond van niet. Ten eerste omdat ik dan juist in mijn oude gedrag blijf hangen (nl. op een gegeven moment om praktische redenen stoppen met piekeren) en ten tweede omdat het niet zozeer om piekeren gaat, maar om voelen. Eigenlijk zegt ze, als ik haar goed begrijp: laat alles, je emoties, gewoon gebeuren. Dat zeggen jullie eigenlijk ook. Moeilijk hoor.
Waterplant, ik heb er idd wel eens over nagedacht wat voor een positieve aspecten lb met zich meebrengt. Dat ik zoveel moois heb bereikt misschien wel juist vanwege die lb. Het zou kunnen... Ik wert het niet. Feit is dat ik nu niet lekker in mijn vel zit, maar ik wel zeker weet dat het uiteindelijk allemaal echt wel goed komt. Daarvan ben ik overtuigd. Ik ben (je zou het niet zeggen) altijd positief ingesteld.
En Dorea, ik weet het. Ik moet er een keer door heen. Dan is dat wel zo praktisch als dat nu is. Maar ervaren, voelen.... Het zit niet in mijn systeem. Parkeren, erover heen stappen en vluchten wel.
Ik zei tegen psych dat ik wel eens had gehoord dat iemand zichzelf toestond een half uur te piekeren per dag. Of dat iets voor mij was. Ze vond van niet. Ten eerste omdat ik dan juist in mijn oude gedrag blijf hangen (nl. op een gegeven moment om praktische redenen stoppen met piekeren) en ten tweede omdat het niet zozeer om piekeren gaat, maar om voelen. Eigenlijk zegt ze, als ik haar goed begrijp: laat alles, je emoties, gewoon gebeuren. Dat zeggen jullie eigenlijk ook. Moeilijk hoor.
zaterdag 16 augustus 2014 17:20
quote:bonuhbakkie schreef op 16 augustus 2014 @ 11:08:
Probeer alles wat je voelt op te schrijven. Nu. Een kwartiertje. Of totdat je niks meer weet te schrijven. Erna douchen en even wat gaan doen in huis ofzo. Of potje janken. Echt je zal je beter voelen.Dat lukt me gewoon niet. Ik kom niet verder dan boos en verdrietig. Ik weet niet eens op wie ik boos ben. En verdrietig? Gewoon, ik denk om ex. Het is onmacht, frustratie, ik wil alleen zijn, rust. Maar ook juist onder de mensen zijn. Ik baal van neerwaartse spiraal. Doordat ik nu wat minder weerstand heb, lijkt lb ook erger aanwezig. Vaak hulp nodig. Word daar gek van. Ik zou zo graag eens een dag willen hebben waarvan je weet dat je geen acute hulp nodig hebt. Dan ga ik weg, alleen. Lekker op mezelf, van niemand afhankelijk. Gewoon nergens rekening nee houden. Heerlijk lijkt me dat. Maar op wie ik boos ben? Denk op mezelf. Dat ik me zo laat gaan, het voelt als aanstellerij. En ik ben boos op ex. Slaat ook nergens op. En ja ik wil hem. Mis hem. Zijn humor, zijn praktische instelling, zijn aanwezigheid , zijn lichaam. Maar ik wil hem niet terug. Werkt niet. En overal kinderen. Vriendin die net zwanger is. Ben blij dat ik echt oprecht blij voor haar was. Nu vind ik het moeilijk. Weet ze niet. Moet ik haar dat vertellen? Nee, dat durf ik niet. Ik kan je niet uitleggen hoe opgekropt die boosheid voelt. En ik weet gewoon niet wat ik ermee aan moet. Heb zelfs een boksbal geprobeerd. Werkt niet. Sorry heel onsamenhangend verhaal geworden.
Probeer alles wat je voelt op te schrijven. Nu. Een kwartiertje. Of totdat je niks meer weet te schrijven. Erna douchen en even wat gaan doen in huis ofzo. Of potje janken. Echt je zal je beter voelen.Dat lukt me gewoon niet. Ik kom niet verder dan boos en verdrietig. Ik weet niet eens op wie ik boos ben. En verdrietig? Gewoon, ik denk om ex. Het is onmacht, frustratie, ik wil alleen zijn, rust. Maar ook juist onder de mensen zijn. Ik baal van neerwaartse spiraal. Doordat ik nu wat minder weerstand heb, lijkt lb ook erger aanwezig. Vaak hulp nodig. Word daar gek van. Ik zou zo graag eens een dag willen hebben waarvan je weet dat je geen acute hulp nodig hebt. Dan ga ik weg, alleen. Lekker op mezelf, van niemand afhankelijk. Gewoon nergens rekening nee houden. Heerlijk lijkt me dat. Maar op wie ik boos ben? Denk op mezelf. Dat ik me zo laat gaan, het voelt als aanstellerij. En ik ben boos op ex. Slaat ook nergens op. En ja ik wil hem. Mis hem. Zijn humor, zijn praktische instelling, zijn aanwezigheid , zijn lichaam. Maar ik wil hem niet terug. Werkt niet. En overal kinderen. Vriendin die net zwanger is. Ben blij dat ik echt oprecht blij voor haar was. Nu vind ik het moeilijk. Weet ze niet. Moet ik haar dat vertellen? Nee, dat durf ik niet. Ik kan je niet uitleggen hoe opgekropt die boosheid voelt. En ik weet gewoon niet wat ik ermee aan moet. Heb zelfs een boksbal geprobeerd. Werkt niet. Sorry heel onsamenhangend verhaal geworden.
zaterdag 16 augustus 2014 17:45
Daarom zei ik. Schrijf t op. Je kan toch typen hier. Dus ook schrijven met een pen. Daar word je op gegeven moment zo zat van en moe van. Dat relativeert de gedachtes. En t is persoonlijker als typen met de gedachte dat wij t lezen. Voor jezelf kan je wel alles opschrijven. Echt alles eruit gooien. Ook al zit er geen volgorde in. Maakt niet uit. Jij alleen ziet het. Gewoon doen.
zaterdag 16 augustus 2014 19:34
Sneeuwklokje, waarom mag jij je niet laten gaan? Waarom mag jij niet huilen? Waarom mag jij geen medelijden met jezelf hebben? Waarom denk jij dat alle mensen altijd maar verstandige, redelijke, gebalanceerde mensen zijn? Waarom vergelijk jij het sociale masker van anderen met je eigen binnenkant?
Ik ben ook wel eens heel erg onredelijk. Stampvoet ik door het huis heen, smijt net iets te hard de vaat in de vaatwasser, schop tegen de muur en snauw mijn man af. Maar niemand die dat op zo'n moment ziet. En het geeft niet dat ik me even zo voel, want als ik die bui heb gehad, kan ik weer ademhalen en denken, mooi, nu ben ik de emotie over het onderwerp kwijt, kan ik nu rationeel aan het probleem van het onderwerp waarover ik boos ben nadenken.
Ik ben ook wel eens heel erg onredelijk. Stampvoet ik door het huis heen, smijt net iets te hard de vaat in de vaatwasser, schop tegen de muur en snauw mijn man af. Maar niemand die dat op zo'n moment ziet. En het geeft niet dat ik me even zo voel, want als ik die bui heb gehad, kan ik weer ademhalen en denken, mooi, nu ben ik de emotie over het onderwerp kwijt, kan ik nu rationeel aan het probleem van het onderwerp waarover ik boos ben nadenken.
zaterdag 16 augustus 2014 21:37
Wat een dag vol emoties. Teveel. Eigenlijk snap ik best wat jullie allemaal schrijven (en herhalen ), maar er moet bij mij een knop om. Wat hebben jullie toch een geduld!
Ik heb geprobeerd van alles op te schrijven zoals Bonuhbakkie opperde. Er kwam echt niets uit. Zelfs op papier durf ik niet op te schrijven wat ik voel/denk. Toen ik dat aan 't einde van de middag wilde antwoorden op dit forum, kwamen de woorden wel (en de tranen). Als ik het zo teruglees, klinkt het best wanhopig. Kijk er nu weer wat nuchterder tegenaan.
Maar er moest wat gebeuren. Fysiek moe worden, grenzen opzoeken dat wil ik. Ik ben het direct gaan regelen. Door lb is sporten lastig en tricky. Ik heb het net aan een bevriende sportinstructeur bij een sportfysio voorgelegd. Hij wilde graag helpen (echt gaaf!!!). Ik ga onder zijn begeleiding wat 'sporten'. Dit wordt echt heel spannend en gaat lastig worden. Maar ik wil letterlijk mijn frustratie kwijt, zweten, moe worden.
Praktisch gezien levert deze periode mooie dingen op: gitaar spelen, slaapkamer opknappen, 'sporten'. Best positief!
Ik heb geprobeerd van alles op te schrijven zoals Bonuhbakkie opperde. Er kwam echt niets uit. Zelfs op papier durf ik niet op te schrijven wat ik voel/denk. Toen ik dat aan 't einde van de middag wilde antwoorden op dit forum, kwamen de woorden wel (en de tranen). Als ik het zo teruglees, klinkt het best wanhopig. Kijk er nu weer wat nuchterder tegenaan.
Maar er moest wat gebeuren. Fysiek moe worden, grenzen opzoeken dat wil ik. Ik ben het direct gaan regelen. Door lb is sporten lastig en tricky. Ik heb het net aan een bevriende sportinstructeur bij een sportfysio voorgelegd. Hij wilde graag helpen (echt gaaf!!!). Ik ga onder zijn begeleiding wat 'sporten'. Dit wordt echt heel spannend en gaat lastig worden. Maar ik wil letterlijk mijn frustratie kwijt, zweten, moe worden.
Praktisch gezien levert deze periode mooie dingen op: gitaar spelen, slaapkamer opknappen, 'sporten'. Best positief!
zaterdag 16 augustus 2014 23:02
zaterdag 16 augustus 2014 23:29
quote:millennial schreef op 16 augustus 2014 @ 23:02:
Ik herken je gevoelens heel goed, onze situaties lijken een beetje op elkaar. Helaas heeft het bij mij ook heel lang geduurd voordat het verdriet minder werd (ben er nog niet klaar mee). Het komt uiteindelijk wel goed, probeer dat in je achterhoofd te houden .
Jij ook heel veel sterkte. Verdriet in welke fase of mate dan ook wens ik niemand toe.
Weet je, ik wil zo graag 'gewoon'. Gewoon de deur uitgaan zonder geregel. Ik droom wel eens van een hele gewone dag aan het strand, zonder alarmknop, zonder 'rekening houden met'. Dan zou ik alleen gaan, 's avonds een lange wandeling, rust en verder niets. Dat idee vind ik geweldig!
Ik herken je gevoelens heel goed, onze situaties lijken een beetje op elkaar. Helaas heeft het bij mij ook heel lang geduurd voordat het verdriet minder werd (ben er nog niet klaar mee). Het komt uiteindelijk wel goed, probeer dat in je achterhoofd te houden .
Jij ook heel veel sterkte. Verdriet in welke fase of mate dan ook wens ik niemand toe.
Weet je, ik wil zo graag 'gewoon'. Gewoon de deur uitgaan zonder geregel. Ik droom wel eens van een hele gewone dag aan het strand, zonder alarmknop, zonder 'rekening houden met'. Dan zou ik alleen gaan, 's avonds een lange wandeling, rust en verder niets. Dat idee vind ik geweldig!
zondag 17 augustus 2014 08:19
Ik kan me dat zo voorstellen. Ik slik medicijnen die je alleen in Nederland kan krijgen (omdat ik allergisch ben voor andere merken)als ik die niet slik ben ik binnen 24 uur doodziek en dat wordt erger naarmate het langer duurt.
Als ik op vakantie ga bewaak ik dat nog meer dan mijn geld en paspoort. Ik kan niet zomaar spontaan ergens blijven slapen of te laat thuiskomen. Ik mag niet ziek worden in de zin van overgeven of diarree want dan ik wel eens te weinig of niets binnen krijgen.
Het is zoiets miniems maar toch voel ik me al beperkt in mijn vrijheid. Ik werd ziek terwijl ik al met mijn was maar ik weet ook dat als mijn huwelijk voorbij zou zijn ik geen andere partner meer wil. Ben op een of andere manier toch altijd bang dat een ander me af zal keuren en dan juist op mijn kwetsbaarste plek.
Ik ontloop dat liever dan dat ik die gok zal nemen.
Als ik op vakantie ga bewaak ik dat nog meer dan mijn geld en paspoort. Ik kan niet zomaar spontaan ergens blijven slapen of te laat thuiskomen. Ik mag niet ziek worden in de zin van overgeven of diarree want dan ik wel eens te weinig of niets binnen krijgen.
Het is zoiets miniems maar toch voel ik me al beperkt in mijn vrijheid. Ik werd ziek terwijl ik al met mijn was maar ik weet ook dat als mijn huwelijk voorbij zou zijn ik geen andere partner meer wil. Ben op een of andere manier toch altijd bang dat een ander me af zal keuren en dan juist op mijn kwetsbaarste plek.
Ik ontloop dat liever dan dat ik die gok zal nemen.
zondag 17 augustus 2014 09:05
Wat goed dat je je bevriende fysio hebt verteld van je belemmeringen en meteen vraagt om een oplossing om óm je lb heen te werken! Ook dat is weer een stukje acceptatie, namelijk vertellen, erkennen dat een 'normale' manier van sporten niet gaat, bedenken wat wél werkt en op die manier toch gaan sporten. Zet het niet tussen haakjes, daarmee doe jij jezelf te kort! Alles waar je van gaat zweten en moe van wordt, is Sporten! en niet 'sporten'.
zondag 17 augustus 2014 11:36
quote:waterplant schreef op 17 augustus 2014 @ 08:19:
Ben op een of andere manier toch altijd bang dat een ander me af zal keuren en dan juist op mijn kwetsbaarste plek.
Ik ontloop dat liever dan dat ik die gok zal nemen.
Ik ga dan wel relaties aan, maar er is altijd een schuldgevoel en idd ben ik bang dat ze uiteindelijk vanwege al het gedoe eerder afhaken. Dan kan de hele wereld nog zo hard roepen dat ik geen schuldgevoel moet hebben, dat helpt (nog) niet. Dat schuldgevoel is iets heel hardnekkigs. En dat ze eerder afhaken, daar heb ik geen ervaring mee, maar spookt wel door mijn hoofd.
Er is 1 uitzondering: bij mijn ouders heb ik geen schuldgevoel. Ik weet dat hun niets teveel is. Als ik bij hen ben, voel ik me niet schuldig als de dag anders loop door lb. Ze vinden het echt niet erg om hulp te bieden. Zij zitten niet in mijn 'zorgkring' omdat we die keuze ooit hebben gemaakt (ik wilde privacy met vriendjes enzo), maar ik weet dat ik altijd bij hun terecht kan.
Maar bij anderen, altijd een schuldgevoel. Is lastig in relaties. Ik weet dat ik veel van partner vraag, ook weet ik dat partner veel voor me over heeft. Blijft moeilijk.
Ben op een of andere manier toch altijd bang dat een ander me af zal keuren en dan juist op mijn kwetsbaarste plek.
Ik ontloop dat liever dan dat ik die gok zal nemen.
Ik ga dan wel relaties aan, maar er is altijd een schuldgevoel en idd ben ik bang dat ze uiteindelijk vanwege al het gedoe eerder afhaken. Dan kan de hele wereld nog zo hard roepen dat ik geen schuldgevoel moet hebben, dat helpt (nog) niet. Dat schuldgevoel is iets heel hardnekkigs. En dat ze eerder afhaken, daar heb ik geen ervaring mee, maar spookt wel door mijn hoofd.
Er is 1 uitzondering: bij mijn ouders heb ik geen schuldgevoel. Ik weet dat hun niets teveel is. Als ik bij hen ben, voel ik me niet schuldig als de dag anders loop door lb. Ze vinden het echt niet erg om hulp te bieden. Zij zitten niet in mijn 'zorgkring' omdat we die keuze ooit hebben gemaakt (ik wilde privacy met vriendjes enzo), maar ik weet dat ik altijd bij hun terecht kan.
Maar bij anderen, altijd een schuldgevoel. Is lastig in relaties. Ik weet dat ik veel van partner vraag, ook weet ik dat partner veel voor me over heeft. Blijft moeilijk.
zondag 17 augustus 2014 11:40
quote:Doreia schreef op 17 augustus 2014 @ 09:05:
Wat goed dat je je bevriende fysio hebt verteld van je belemmeringen en meteen vraagt om een oplossing om óm je lb heen te werken! Ook dat is weer een stukje acceptatie, namelijk vertellen, erkennen dat een 'normale' manier van sporten niet gaat, bedenken wat wél werkt en op die manier toch gaan sporten. Zet het niet tussen haakjes, daarmee doe jij jezelf te kort! Alles waar je van gaat zweten en moe van wordt, is Sporten! en niet 'sporten'.
Praktische zaken over lb durf ik soms wel te bespreken, zoals bij fysio. Dat kan ik dan zakelijk benaderen. Maar kom vooral niet dichterbij!
Ik ben wel heel nieuwsgierig om samen met hem op zoek te gaan naar mogelijkheden. Ik moet echt mijn energie kwijt, of beter gezegd mijn boosheid en frustratie. Ik heb zin om lichamelijk diep te gaan. Afzien, gevecht tegen mezelf. Dat vind ik mooi!
Wat goed dat je je bevriende fysio hebt verteld van je belemmeringen en meteen vraagt om een oplossing om óm je lb heen te werken! Ook dat is weer een stukje acceptatie, namelijk vertellen, erkennen dat een 'normale' manier van sporten niet gaat, bedenken wat wél werkt en op die manier toch gaan sporten. Zet het niet tussen haakjes, daarmee doe jij jezelf te kort! Alles waar je van gaat zweten en moe van wordt, is Sporten! en niet 'sporten'.
Praktische zaken over lb durf ik soms wel te bespreken, zoals bij fysio. Dat kan ik dan zakelijk benaderen. Maar kom vooral niet dichterbij!
Ik ben wel heel nieuwsgierig om samen met hem op zoek te gaan naar mogelijkheden. Ik moet echt mijn energie kwijt, of beter gezegd mijn boosheid en frustratie. Ik heb zin om lichamelijk diep te gaan. Afzien, gevecht tegen mezelf. Dat vind ik mooi!
zondag 17 augustus 2014 13:10
Waarom geef je de mensen zo weinig krediet? Waarom denk je dat mensen die kiezen om van je houden je vroeger of later om je lb aan de kant zetten? Iedereen is onzeker of de ander wel van je houdt, of diegene niet bij je weg gaat omdat je misschien te dik/dun bent, geen grote borsten hebt, een raar stemmetje hebt, niet zo avontuurlijk bent, niet leuk genoeg bent, interesses van de ander niet deelt en ga zo maar door.
Als je meteen eerlijk bent over je lb en aangeeft dat er een beetje omheen moet worden gewerkt, dus net zo zakelijk als bij de fysio, dan weet je date ook wat hij kan verwachten tot op zekere hoogte en beslissen. Maar ja, het kán ook misgaan, net als bij volkomen gezonde mensen waarbij het gevoel toch niet diep genoeg zit.
Als je meteen eerlijk bent over je lb en aangeeft dat er een beetje omheen moet worden gewerkt, dus net zo zakelijk als bij de fysio, dan weet je date ook wat hij kan verwachten tot op zekere hoogte en beslissen. Maar ja, het kán ook misgaan, net als bij volkomen gezonde mensen waarbij het gevoel toch niet diep genoeg zit.
zondag 17 augustus 2014 18:56
Ik weet niet waarom ik mensen geen krediet geef. Ik denk iets van zelfbescherming. Ergens is ooit die angst gaan groeien. Ik heb er geen aanleiding voor en van huis uit mocht ik ook altijd zijn wie ik ben: ouders zijn altijd trots op me.
Toch hoor ik het bij meer mensen met een lb, die angst. Ongegrond maar, net als schuldgevoel, behoorlijk aanwezig.
Overigens zet ik ook die gevoelens van me af, maar ze zitten erg diep geworteld en zijn eerlijk gezegd toch vaak (onbewust) aanwezig.
Toch hoor ik het bij meer mensen met een lb, die angst. Ongegrond maar, net als schuldgevoel, behoorlijk aanwezig.
Overigens zet ik ook die gevoelens van me af, maar ze zitten erg diep geworteld en zijn eerlijk gezegd toch vaak (onbewust) aanwezig.
zondag 17 augustus 2014 22:00
quote:Doreia schreef op 17 augustus 2014 @ 13:10:
Waarom geef je de mensen zo weinig krediet? Waarom denk je dat mensen die kiezen om van je houden je vroeger of later om je lb aan de kant zetten? Iedereen is onzeker of de ander wel van je houdt, of diegene niet bij je weg gaat omdat je misschien te dik/dun bent, geen grote borsten hebt, een raar stemmetje hebt, niet zo avontuurlijk bent, niet leuk genoeg bent, interesses van de ander niet deelt en ga zo maar door.
Je vraag blijft me bezighouden. Voor mijn gevoel zit er wel een verschil tussen onzekerheid vanwege lb en jouw andere voorbeelden waarover je onzeker kunt zijn. Weet het alleen niet precies te benoemen dat verschil.
Je vraagt nogal wat van een partner. En je kan alles van te voren uitleggen aan hem, maar hij zal het pas ervaren in de praktijk.
Ik wil in eerste instantie ook niet dat mijn partner zorg verleent. Hij is mijn partner, niet mijn zorgverlener. Dat hij uiteindelijk zorg biedt is veelal praktisch. Ik voel me erg bezwaard, maar het geeft meer privacy.
Waarom geef je de mensen zo weinig krediet? Waarom denk je dat mensen die kiezen om van je houden je vroeger of later om je lb aan de kant zetten? Iedereen is onzeker of de ander wel van je houdt, of diegene niet bij je weg gaat omdat je misschien te dik/dun bent, geen grote borsten hebt, een raar stemmetje hebt, niet zo avontuurlijk bent, niet leuk genoeg bent, interesses van de ander niet deelt en ga zo maar door.
Je vraag blijft me bezighouden. Voor mijn gevoel zit er wel een verschil tussen onzekerheid vanwege lb en jouw andere voorbeelden waarover je onzeker kunt zijn. Weet het alleen niet precies te benoemen dat verschil.
Je vraagt nogal wat van een partner. En je kan alles van te voren uitleggen aan hem, maar hij zal het pas ervaren in de praktijk.
Ik wil in eerste instantie ook niet dat mijn partner zorg verleent. Hij is mijn partner, niet mijn zorgverlener. Dat hij uiteindelijk zorg biedt is veelal praktisch. Ik voel me erg bezwaard, maar het geeft meer privacy.
zondag 17 augustus 2014 22:35
Ik ben jaren en jaren onzeker geweest naar mijn eigen man toe. Hij trouwde een gezonde vrouw en dat veranderde. Ik heb ook heel lang bij problemen tussen ons gedacht dat ik niet de aanleiding was maar vanwege mijn ziekte.
Hij heeft me uitgelegd dat ik veranderd was door mijn ziekte. Ik was terughoudender geworden in mijn gedrag en ik was veel minder open. Ik ben daarvoor een tijd naar een therapeut gegaan. Ik schaamde me omdat mijn eigen lichaam faalde en ik was te trots om mensen te laten zien dat er iets mis met me was. Ik heb zelf een hekel aan mensen die overal een drama van maken dus dat wilde ik zelf absoluut niet en schoot door naar de andere kant.
Het onderwerp werd onbespreekbaar en ik ging leven met de dag en wilde geen lange termijn plannen maken. (dat laatste doe ik nog steeds niet). Je moes genieten van elke dag en werd daar bijna griezelig belerend in. Enfin, dat gaat natuurlijk een keer mis.
Nu ben ik relaxter maar praat er nog steeds nooit over(ik kom hier zo'n beetje uit de kast )maar ik begrijp nu wel dat het maar een onderdeel van me is en hoe meer ik het accepteer des te minder druk ik voel om te compenseren.
Maar nogmaals, ik heb niet zoals jij fysiek mensen nodig die me helpen en ik heb het ook niet al mijn hele leven. Ik bedoel alleen maar dat sommige dingen meer in je eigen hoofd leven en anderen dat gevoel helemaal niet bij je hebben. Daarnaast ga je het ook voor anderen invullen en dan beredeneer je altijd naar je eigen twijfels toe. Je gaat niet om met kinderen maar met volwassenen die prima hun eigen oordeel over jou en je lb kunnen vormen. Eigenlijk is het ook wel een beetje arrogant om te bedenken dat jij beter weet wat een ander moet voelen en denken dan zij zelf doen.
Je denkt dat je anderen beschermt voor je zelf maar eigenlijk bescherm je alleen je zelf.
Hij heeft me uitgelegd dat ik veranderd was door mijn ziekte. Ik was terughoudender geworden in mijn gedrag en ik was veel minder open. Ik ben daarvoor een tijd naar een therapeut gegaan. Ik schaamde me omdat mijn eigen lichaam faalde en ik was te trots om mensen te laten zien dat er iets mis met me was. Ik heb zelf een hekel aan mensen die overal een drama van maken dus dat wilde ik zelf absoluut niet en schoot door naar de andere kant.
Het onderwerp werd onbespreekbaar en ik ging leven met de dag en wilde geen lange termijn plannen maken. (dat laatste doe ik nog steeds niet). Je moes genieten van elke dag en werd daar bijna griezelig belerend in. Enfin, dat gaat natuurlijk een keer mis.
Nu ben ik relaxter maar praat er nog steeds nooit over(ik kom hier zo'n beetje uit de kast )maar ik begrijp nu wel dat het maar een onderdeel van me is en hoe meer ik het accepteer des te minder druk ik voel om te compenseren.
Maar nogmaals, ik heb niet zoals jij fysiek mensen nodig die me helpen en ik heb het ook niet al mijn hele leven. Ik bedoel alleen maar dat sommige dingen meer in je eigen hoofd leven en anderen dat gevoel helemaal niet bij je hebben. Daarnaast ga je het ook voor anderen invullen en dan beredeneer je altijd naar je eigen twijfels toe. Je gaat niet om met kinderen maar met volwassenen die prima hun eigen oordeel over jou en je lb kunnen vormen. Eigenlijk is het ook wel een beetje arrogant om te bedenken dat jij beter weet wat een ander moet voelen en denken dan zij zelf doen.
Je denkt dat je anderen beschermt voor je zelf maar eigenlijk bescherm je alleen je zelf.
zondag 17 augustus 2014 23:11
Ik lees punten die ik herken Waterplant. Het omgaan met een beperking vertoont gelijkenis met een rouwproces. Dat lees ik ook terug in jouw verhaal.
Bij mij heeft het blijkbaar 40 jaar geduurd voor ik in dat rouwproces terecht kwam of voordat het proces zicht voortzette. Met dank aan ex.
Een hekel aan je lichaam hebben, je lichaam niet vertrouwen, je mond houden naar anderen toe... Zo herkenbaar! (Hoeveel mensen zullen er nog meer in die kast zitten? )
Maar ook vreemd: een maand terug had ik hier niet opgeschreven dat ik zoiets herkenbaar vond. Ik boek vooruitgang
Ik weet ook dat ik niet voor anderen moet denken, maar bepaalde gedachtes zijn wel gebaseerd op 40 jaar ervaring. Ik weet dat mensen mij overschatten (en ja, ik heb dat natuurlijk nooit tegengesproken. Stel je voor!). Maar ook besef ik me dat ik zo goed geworden ben in het 'verstoppertje spelen' dat ik zelf vaak niet eens doorheb wat ik voel of dat ik de waarheid omtrent lb verbuig.
Neem nu het kinderen-issue: ik lig er gewoon wakker van. Ik?! Sneeuwklokje had daar toch vrede nee? Vrienden zullen allemaal denken dat ik geen kinderen wil. Echter ik heb er gewoon nooit over na willen denken, willen voelen. En nu? Ik weet het dondersgoed: ik wil graag kinderen...
Bij mij heeft het blijkbaar 40 jaar geduurd voor ik in dat rouwproces terecht kwam of voordat het proces zicht voortzette. Met dank aan ex.
Een hekel aan je lichaam hebben, je lichaam niet vertrouwen, je mond houden naar anderen toe... Zo herkenbaar! (Hoeveel mensen zullen er nog meer in die kast zitten? )
Maar ook vreemd: een maand terug had ik hier niet opgeschreven dat ik zoiets herkenbaar vond. Ik boek vooruitgang
Ik weet ook dat ik niet voor anderen moet denken, maar bepaalde gedachtes zijn wel gebaseerd op 40 jaar ervaring. Ik weet dat mensen mij overschatten (en ja, ik heb dat natuurlijk nooit tegengesproken. Stel je voor!). Maar ook besef ik me dat ik zo goed geworden ben in het 'verstoppertje spelen' dat ik zelf vaak niet eens doorheb wat ik voel of dat ik de waarheid omtrent lb verbuig.
Neem nu het kinderen-issue: ik lig er gewoon wakker van. Ik?! Sneeuwklokje had daar toch vrede nee? Vrienden zullen allemaal denken dat ik geen kinderen wil. Echter ik heb er gewoon nooit over na willen denken, willen voelen. En nu? Ik weet het dondersgoed: ik wil graag kinderen...
zondag 17 augustus 2014 23:42
quote:Sensy12 schreef op 17 augustus 2014 @ 23:31:
Bepaalde ervaringen zijn gebaseerd op 40 jaar lang zulke gedachten denken.
Ook dat!
Morgen veel te vragen aan psych. Vandaag best een goede dag. Totdat ik net aan 't voorbereiden voor bezoek aan psych begon. Heb het gevoel dat mijn wereld toch echt behoorlijk op z'n kop staat. En ik blijf bang dat ik zal vluchten in oude patronen. Het klinkt zo enorm kinderachtig, maar contact met ex of daten, het lijkt wel een verslaving. Ex zeker. En ik maar verkondigen dat ik over ex heen ben. Liefst bel ik hem nu.
Bepaalde ervaringen zijn gebaseerd op 40 jaar lang zulke gedachten denken.
Ook dat!
Morgen veel te vragen aan psych. Vandaag best een goede dag. Totdat ik net aan 't voorbereiden voor bezoek aan psych begon. Heb het gevoel dat mijn wereld toch echt behoorlijk op z'n kop staat. En ik blijf bang dat ik zal vluchten in oude patronen. Het klinkt zo enorm kinderachtig, maar contact met ex of daten, het lijkt wel een verslaving. Ex zeker. En ik maar verkondigen dat ik over ex heen ben. Liefst bel ik hem nu.
zondag 17 augustus 2014 23:53
Dat verkondigen van - op dat moment - stellige acties, herken ik ook. Het is het UP en het DOWN waarvan je nog niet doorhebt dat het oncontroleerbare bewegingen zijn.
Het staat je vrij om je ex te bellen of te daten, maar besef wel dat je een gevangenis in rent. Je denkt uit te komen op een mooie groene weide totdat je de tralies achter je hoort dichtslaan.
Je oordeelt best hard over je zelf. Kinderachtig? Waarom? Probeer het zo te zien: je hebt jezelf aangeleerd om stoerder en onafhankelijker over te komen dan je je diep van binnen voelt. Nu begin je dat te erkennen en dat is verre van kinderachtig. Het is de stap uit je innerlijke gevangenis. Je wordt nu pas bewust van wat er zich in je afspeelt. Hulde aan je psych dat ze jou rake vragen stelt!
Het staat je vrij om je ex te bellen of te daten, maar besef wel dat je een gevangenis in rent. Je denkt uit te komen op een mooie groene weide totdat je de tralies achter je hoort dichtslaan.
Je oordeelt best hard over je zelf. Kinderachtig? Waarom? Probeer het zo te zien: je hebt jezelf aangeleerd om stoerder en onafhankelijker over te komen dan je je diep van binnen voelt. Nu begin je dat te erkennen en dat is verre van kinderachtig. Het is de stap uit je innerlijke gevangenis. Je wordt nu pas bewust van wat er zich in je afspeelt. Hulde aan je psych dat ze jou rake vragen stelt!
maandag 18 augustus 2014 00:05
Ben je dan beschermder opgevoed dan iemand zonder lb? Wat me opviel is dat je zei dat je ouders altijd trots op je waren/zijn. Mijne waren dat bijv nooit. Altijd druk met zichzelf. Draaide t veel om jou met lb? Miss creer je dan een wereld die eigenlijk anders is in t echt. En dat je daarom verstrikt raakt. Weet niet zo goed hoe ik t kan uitleggen wat ik bedoel. Wil niet doen alsof t ene beter is dan t andere zeg maar. Maar ik probeer mee te denken.
maandag 18 augustus 2014 00:08
Nu doorzetten want je gunt je ex een Sneeuwklok die echt weet wat ze wil.
En geen paniek, ik ben nog veel ouder dan jij en ik ben nu pas bezig om me kwetsbaarder op te stellen t.o.v. mijn partner. Doorhollen is zo heerlijk want dan hoef je niet na te denken laat staan te voelen. Ik doe het niet meer door te praten nu maar door een meer fysieke benadering omdat ik dat veel meer begrijp.
Ik heb het denk ik ook in mijn karakter zitten dat ik niet graag me kwetsbaar opstel, sterker, als ik mijn stukje hier boven terug lees vind ik me al zwaarmoedig klinken terwijl ik echt niet zo ben.
Op heel veel vlakken heeft he mijn leven ook verrijkt doordat ik er empathischer door ben geworden en er veel meer doorzettingsvermogen door heb gekregen en het leven veel meer waardeer.
Ik weet namelijk wel hoe ik hiervoor was en ik oppervlakkiger en leger dan ik nu ben. (hoewel ik natuurlijk stiekem he wel anders had gewild )
En geen paniek, ik ben nog veel ouder dan jij en ik ben nu pas bezig om me kwetsbaarder op te stellen t.o.v. mijn partner. Doorhollen is zo heerlijk want dan hoef je niet na te denken laat staan te voelen. Ik doe het niet meer door te praten nu maar door een meer fysieke benadering omdat ik dat veel meer begrijp.
Ik heb het denk ik ook in mijn karakter zitten dat ik niet graag me kwetsbaar opstel, sterker, als ik mijn stukje hier boven terug lees vind ik me al zwaarmoedig klinken terwijl ik echt niet zo ben.
Op heel veel vlakken heeft he mijn leven ook verrijkt doordat ik er empathischer door ben geworden en er veel meer doorzettingsvermogen door heb gekregen en het leven veel meer waardeer.
Ik weet namelijk wel hoe ik hiervoor was en ik oppervlakkiger en leger dan ik nu ben. (hoewel ik natuurlijk stiekem he wel anders had gewild )
maandag 18 augustus 2014 00:50
quote:bonuhbakkie schreef op 18 augustus 2014 @ 00:05:
Ben je dan beschermder opgevoed dan iemand zonder lb? Wat me opviel is dat je zei dat je ouders altijd trots op je waren/zijn. Mijne waren dat bijv nooit. Altijd druk met zichzelf. Draaide t veel om jou met lb? Miss creer je dan een wereld die eigenlijk anders is in t echt. En dat je daarom verstrikt raakt. Weet niet zo goed hoe ik t kan uitleggen wat ik bedoel. Wil niet doen alsof t ene beter is dan t andere zeg maar. Maar ik probeer mee te denken.
Vind het meedenken van je fijn!
Nee, ik ben absoluut niet beschermder opgevoed dan iemand zonder lb. Sterker: ik ben helemaal niet beschermd opgevoed. Ik kom uit een hardwerkend middenstands gezin. Een heel warm gezin. Deur staat voor iedereen open.
Wat thuis zo fijn was: er werd geen extra aandacht aan geschonken. Neemt niet weg dat mijn ouders het wel series namen, maar er werd totaal niet moeilijk over gedaan. Ouders wilden (en daar ben ik heel blij om) dat ik eenzelfde leven had als klasgenoten en mijn zus. Ik regelde het liefst alles zelf.
Maar er is gewoon iets onvoorwaardelijke tussen ons. Nee, we spreken niet uit dat we van elkaar houden of trots op elkaar zijn. We weten het gewoon. Eigenlijk heb ik heel veel zelfvertrouwen meegekregen.
Ben je dan beschermder opgevoed dan iemand zonder lb? Wat me opviel is dat je zei dat je ouders altijd trots op je waren/zijn. Mijne waren dat bijv nooit. Altijd druk met zichzelf. Draaide t veel om jou met lb? Miss creer je dan een wereld die eigenlijk anders is in t echt. En dat je daarom verstrikt raakt. Weet niet zo goed hoe ik t kan uitleggen wat ik bedoel. Wil niet doen alsof t ene beter is dan t andere zeg maar. Maar ik probeer mee te denken.
Vind het meedenken van je fijn!
Nee, ik ben absoluut niet beschermder opgevoed dan iemand zonder lb. Sterker: ik ben helemaal niet beschermd opgevoed. Ik kom uit een hardwerkend middenstands gezin. Een heel warm gezin. Deur staat voor iedereen open.
Wat thuis zo fijn was: er werd geen extra aandacht aan geschonken. Neemt niet weg dat mijn ouders het wel series namen, maar er werd totaal niet moeilijk over gedaan. Ouders wilden (en daar ben ik heel blij om) dat ik eenzelfde leven had als klasgenoten en mijn zus. Ik regelde het liefst alles zelf.
Maar er is gewoon iets onvoorwaardelijke tussen ons. Nee, we spreken niet uit dat we van elkaar houden of trots op elkaar zijn. We weten het gewoon. Eigenlijk heb ik heel veel zelfvertrouwen meegekregen.
maandag 18 augustus 2014 09:47
Dat anderen je overschatten is wederom eigenlijk niets anders dan anders. Ik kom soms heel zelfverzekerd uit de hoek en bám, ik krijg een opdracht dat eigenlijk net iets te groot voor mezelf is. Mijn eerste indruk is vaak zo goed dat ik meteen al 2 stappen voorop mag lopen. En dan vind ik dat ik aan die indruk moet voldoen, in plaats van dat ik tegengas geef. Inmiddels heb ik geleerd om meteen bij het aannemen van de opdracht, in mijn geval, te zeggen: ik ga mijn best doen, maar dit heb ik nog niet eerder bij de hand gehad, dus geef me een beetje extra tijd om me in te lezen.
In dat opzicht 'ga ik niet mee' in je lb handicaps. Want daar zou je heel gemakkelijk vandaag al een start kunnen maken met andermans verwachtingen bijstellen. MAAR: dan moet jijzelf op de hoogte zijn wat je wel en niet kan en zeker genoeg van jezelf zijn om anderen 'nee' te mogen zeggen vanwege dat je zelf weet dat je het niet binnen hun voorwaarden voor elkaar kunt krijgen.
In dat opzicht 'ga ik niet mee' in je lb handicaps. Want daar zou je heel gemakkelijk vandaag al een start kunnen maken met andermans verwachtingen bijstellen. MAAR: dan moet jijzelf op de hoogte zijn wat je wel en niet kan en zeker genoeg van jezelf zijn om anderen 'nee' te mogen zeggen vanwege dat je zelf weet dat je het niet binnen hun voorwaarden voor elkaar kunt krijgen.
