Relaties
alle pijlers
Doorgaan of stoppen?
zondag 25 mei 2014 00:15
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
maandag 1 september 2014 13:57
Het is gewoon wat te vaak de laatste tijd: acute hulp door lb. Ik weet dat ik eigenlijk wat meer rust moet nemen, maar vind die rust maar eens. En omdat ik vorige week ook al zo 'verbrokkeld' heb gewerkt, wilde ik vandaag bergen werk verzetten. Moet fysio-oefeningen ook wat aanpassen.
Mooie beeldspraak van je: de lawine en de kolk. Ik snap wat je bedoelt, ik weet alleen nog niet goed hoe. Hoe accepteer je! Het zit niet in mijn aard om iets over me heen te laten komen en te laten gebeuren.
Ik vind sms van ex wel heel attent. Ik weet dat hij zich echt zorgen maakt. Ik stuur toch niets terug. Bang voor de gevolgen (vind het heel kinderachtig van me).
Mooie beeldspraak van je: de lawine en de kolk. Ik snap wat je bedoelt, ik weet alleen nog niet goed hoe. Hoe accepteer je! Het zit niet in mijn aard om iets over me heen te laten komen en te laten gebeuren.
Ik vind sms van ex wel heel attent. Ik weet dat hij zich echt zorgen maakt. Ik stuur toch niets terug. Bang voor de gevolgen (vind het heel kinderachtig van me).
maandag 1 september 2014 15:19
Dus jij vind dat je nu meer werk moet verzetten omdat je vorige week zo hebt verzaakt. Vind je dat ook wanneer mensen een week thuis zijn geweest met griep? Vind jij dan ook dat je collega's dit dubbel en dwars in moeten halen?
Vanwaar deze prestatiedrang? Omdat je vooral mensen niet het idee wil geven dat je je beperking als excuus gebruikt? Om mensen niet over je te laten roddelen, medelijden te hebben met je en dat men (god verhoede!) met je mee gaan denken hoe je werk weer enigszins bij te krijgen?
Vanwaar deze prestatiedrang? Omdat je vooral mensen niet het idee wil geven dat je je beperking als excuus gebruikt? Om mensen niet over je te laten roddelen, medelijden te hebben met je en dat men (god verhoede!) met je mee gaan denken hoe je werk weer enigszins bij te krijgen?
maandag 1 september 2014 15:20
Probeer in periodes waarin het fysiek niet zo goed gaat, niet te veel te plannen. Kijk 's ochtends hoe je je voelt en stel daar je plannen op in. Lukt het die dag niet, dan komt het wel een andere dag. Zo voorkom je dat je over je grenzen blijft gaan.
Zo te horen heb je gisteren een leuke, maar drukke dag gehad. Als je daar qua fysiek een terugslag van krijg, kun je de dag daarna je beter rustig houden. Je lichaam kan dan wat herstellen en het voelt ook niet als een klap in je gezicht dat je lichaam niet meewerkt.
Zo te horen heb je gisteren een leuke, maar drukke dag gehad. Als je daar qua fysiek een terugslag van krijg, kun je de dag daarna je beter rustig houden. Je lichaam kan dan wat herstellen en het voelt ook niet als een klap in je gezicht dat je lichaam niet meewerkt.
maandag 1 september 2014 15:26
Ik denk overigens niet dat die prestatiedrang en dat 'moeten' per se veroorzaakt worden door je beperking. Ook veel gezonde mensen hebben het, alleen kunnen zij langer doorgaan dan jij en meer hebben.
Ik zie geregeld dat wanneer zulke mensen ineens te maken krijgen met een lichamelijk beperking of een chronische ziekte, zij het langste blijven aanklungelen en zichzelf blijven pushen, soms met verergering van hun aandoening als gevolg (of tot grote frustratie van zowel henzelf als hun omgeving). Voor die mensen is het veel moeilijker om te accepteren dat het nu eenmaal niet altijd 100% kan zijn. Je moet die balans zien te vinden en leren accepteren dat het soms of alleen maar 50, 60, of 90% is.
Ik zie geregeld dat wanneer zulke mensen ineens te maken krijgen met een lichamelijk beperking of een chronische ziekte, zij het langste blijven aanklungelen en zichzelf blijven pushen, soms met verergering van hun aandoening als gevolg (of tot grote frustratie van zowel henzelf als hun omgeving). Voor die mensen is het veel moeilijker om te accepteren dat het nu eenmaal niet altijd 100% kan zijn. Je moet die balans zien te vinden en leren accepteren dat het soms of alleen maar 50, 60, of 90% is.
maandag 1 september 2014 15:40
quote:sneeuwklokje74 schreef op 01 september 2014 @ 15:33:
Ik wil gewoon hard werken. Altijd gedaan. Voelt goed.
En ik wil niet minder plannen, daar word ik veel te onrustig van. Ik pas mijn tempo wel iets aan.
Ik wil mijn leven voor zover mogelijk niet laten leiden door lb. Daar pas ik voor.Wat je wil is niet altijd wat je kunt. En dát is wat accepteren inhoudt.
Ik wil gewoon hard werken. Altijd gedaan. Voelt goed.
En ik wil niet minder plannen, daar word ik veel te onrustig van. Ik pas mijn tempo wel iets aan.
Ik wil mijn leven voor zover mogelijk niet laten leiden door lb. Daar pas ik voor.Wat je wil is niet altijd wat je kunt. En dát is wat accepteren inhoudt.
maandag 1 september 2014 15:48
maandag 1 september 2014 15:52
Waarom voelt het als falen? Je vecht tegen iets onoverkomelijks.
Nu kun je blijven vechten, ontkennen, doorgaan tot over je grens...
Of je kunt je grens respecteren en meegaan met je lichaam en van dag tot dag bekijken wat je kan en gaat doen.
Dát is accepteren. Nu pleeg je roofbouw op je lichaam, door het te dwingen tot dingen die het niet kan. En psychische roofbouw omdat je telkens weer tegen die grens aanknalt en telkens weer boos, verdrietig en opstandig wordt omdat je niet kan wat je wilt.
Nu kun je blijven vechten, ontkennen, doorgaan tot over je grens...
Of je kunt je grens respecteren en meegaan met je lichaam en van dag tot dag bekijken wat je kan en gaat doen.
Dát is accepteren. Nu pleeg je roofbouw op je lichaam, door het te dwingen tot dingen die het niet kan. En psychische roofbouw omdat je telkens weer tegen die grens aanknalt en telkens weer boos, verdrietig en opstandig wordt omdat je niet kan wat je wilt.
maandag 1 september 2014 15:59
maandag 1 september 2014 16:05
Niet gewend om op te geven? Je werkt toch om de omstandigheden heen? En je collega's snappen je beperking niet, want jij schetst een veel mooier en beter plaatje. Ik krijg visioenen van Achmed the dead terrorist die zegt: it is just a fleshwound! bij jou. En als jij het voor jezelf niet kan accepteren en gewoon harder gaat werken om de boel weer recht te breien, dan kun je van collega's niet verwachten dat die het zullen snappen. Jij geeft zelf tegenstrijdige signalen af.
maandag 1 september 2014 16:15
Ik heb flexibele werktijden. Da's ideaal. Ik maak gewoon mijn uren in de week, maar kan ze wek zelf indelen. Dus ook om lb heen.
Dus als ik uitval heb vanwege lb, haal ik dat in. Dus 'ziekmelden' is er niet bij. Soms wel, bijvoorbeeld ziekenhuisopname, dan ben ik wel 'ziek'.
Ik heb echt onwijs gaaf werk. Wil ik absoluut niet kwijt. Dus als ik daar af en toe een stap harder voor moet lopen, doe ik dat graag. En ja, dan heb ik af en toe (zoals vandaag) mijn frustraties.
Dus als ik uitval heb vanwege lb, haal ik dat in. Dus 'ziekmelden' is er niet bij. Soms wel, bijvoorbeeld ziekenhuisopname, dan ben ik wel 'ziek'.
Ik heb echt onwijs gaaf werk. Wil ik absoluut niet kwijt. Dus als ik daar af en toe een stap harder voor moet lopen, doe ik dat graag. En ja, dan heb ik af en toe (zoals vandaag) mijn frustraties.
maandag 1 september 2014 20:49
quote:millennial schreef op 01 september 2014 @ 17:28:
Zie het niet als aanpassen en accepteren, maar als het managen van je lichaam.
Heeft je psychologe het wel eens over cognitieve gedragstherapie gehad ivm je aandoening?Ja, maar in mijn niet vaktechnische termen uitgedrukt, is de therapie een mengemoes (kan dat?). In 1e instantie op onderzoek uit naar wat ik wil en wat ik voel. Ook veel gegraaf in mijn verleden. Maar gaandeweg komt lb ter sprake en hoe ik daar mee omga. Dit is een struikelblok. Hier is de term gedragstherapie gevallen (of cognitieve gedragstherapie, ik weet het niet meer). Ach het maakt mij niet uit. Het zet me aan 't denken en het voelt goed.
Zie het niet als aanpassen en accepteren, maar als het managen van je lichaam.
Heeft je psychologe het wel eens over cognitieve gedragstherapie gehad ivm je aandoening?Ja, maar in mijn niet vaktechnische termen uitgedrukt, is de therapie een mengemoes (kan dat?). In 1e instantie op onderzoek uit naar wat ik wil en wat ik voel. Ook veel gegraaf in mijn verleden. Maar gaandeweg komt lb ter sprake en hoe ik daar mee omga. Dit is een struikelblok. Hier is de term gedragstherapie gevallen (of cognitieve gedragstherapie, ik weet het niet meer). Ach het maakt mij niet uit. Het zet me aan 't denken en het voelt goed.
maandag 1 september 2014 23:14
dinsdag 2 september 2014 00:06
Ik kan me dat wel voorstellen en in feite ben je ook bezig om je controle te verliezen. Dat hoort er bij want je zal zien dat er niets vreselijks gebeurd als je van je perfect platgetreden paden afstapt.
Het is nu knokken tegen jezelf en alles wat je tot in de perfectie gepland hebt voor je hele leven en je denkwijze. Als je dat kan laten vallen en je hebt al je familieleden, je vrienden en je baan nog, en je huis is niet afgefikt, dan merk je dat de dingen ook gewoon doorgaan zonder dat je daar zo enorm veel inzet voor hoeft te tonen.
Dan begin je opnieuw na te denken over hoe je leven ook kan zijn als je niet altijd op je tenen hoeft te lopen. Dat je echt niet extra hoeft te bewijzen,dat niemand onder de indruk is als je jankend op de bank zit en dat je niet ontslagen wordt als je een keer zegt dat je even op bent. En dat, dat is acceptatie. Je kan sommige dingen niet veranderen in je leven of negeren puur op wilskracht en dat altijd volhouden en waarom zou je ook?
Je kan veel meer krijgen en houden in dit leven dan je denkt als je wat minder hard stampvoet(ik kan het hier horen)en toegeeft aan je zelf wat voor belachelijke eisen je aan je zelf stelt.
Je bent niet Wonderwoman en je hebt je strepen verdient. Tijd voor een nieuwe fase in je leven waarin je daar eens van gaat genieten en je zelf eens kan zijn. Na je 40ste hoort het leven makkelijker te gaan, je weet wie je bent, wat je aan je zelf hebt en wat je kan. Wees je zelf en niet dat rare beeld wat je je zelf en iedereen om je heen, koste wat het kost, wil voorspiegelen.
Het is je niet gelukt, het leven is maar heel kort echt leuk, jouw idee van genieten is dwangmatig en heeft te maken met presteren en niets met hoe het kan zijn.
Het is nu knokken tegen jezelf en alles wat je tot in de perfectie gepland hebt voor je hele leven en je denkwijze. Als je dat kan laten vallen en je hebt al je familieleden, je vrienden en je baan nog, en je huis is niet afgefikt, dan merk je dat de dingen ook gewoon doorgaan zonder dat je daar zo enorm veel inzet voor hoeft te tonen.
Dan begin je opnieuw na te denken over hoe je leven ook kan zijn als je niet altijd op je tenen hoeft te lopen. Dat je echt niet extra hoeft te bewijzen,dat niemand onder de indruk is als je jankend op de bank zit en dat je niet ontslagen wordt als je een keer zegt dat je even op bent. En dat, dat is acceptatie. Je kan sommige dingen niet veranderen in je leven of negeren puur op wilskracht en dat altijd volhouden en waarom zou je ook?
Je kan veel meer krijgen en houden in dit leven dan je denkt als je wat minder hard stampvoet(ik kan het hier horen)en toegeeft aan je zelf wat voor belachelijke eisen je aan je zelf stelt.
Je bent niet Wonderwoman en je hebt je strepen verdient. Tijd voor een nieuwe fase in je leven waarin je daar eens van gaat genieten en je zelf eens kan zijn. Na je 40ste hoort het leven makkelijker te gaan, je weet wie je bent, wat je aan je zelf hebt en wat je kan. Wees je zelf en niet dat rare beeld wat je je zelf en iedereen om je heen, koste wat het kost, wil voorspiegelen.
Het is je niet gelukt, het leven is maar heel kort echt leuk, jouw idee van genieten is dwangmatig en heeft te maken met presteren en niets met hoe het kan zijn.
dinsdag 2 september 2014 10:11
Sneeuwklokje, ik lees al een tijdje jouw topic maar nu moet ik echt even reageren. Wat je schrijft is zó herkenbaar voor mij. Ik was 5 jaar geleden oververmoeid (overspannen/burn-out/geef het beest maar een naam) en ik kon toen nog geen tiende van wat ik normaal gesproken deed. Ik vond dat zo moeilijk om mee om te gaan. Het voelde zó als falen en ik wilde heel graag iets doen om beter te worden maar het ging alleen maar slechter elke keer.
Dit was zo'n frustrerende tijd voor mij waarin ik me ook heel boos voelde en ook eenzaam omdat ik dacht dat niemand snapte wat ik voelde. Dat was waarschijnlijk ook wel zo maar dat lag gedeeltelijk aan het feit dat ik er niet open over kon praten. Dat ik dingen niet meer kon deed mij zoveel pijn dat ik het niet kon zeggen. Soms snauwde ik mensen zelfs af als ze vroegen hoe het met mij ging.
Het ging pas langzaamaan weer beter met mij toen ik begon te begrijpen wat iedereen toch bedoelde met 'accepteren'. Ik vond dat ook een vreselijk woord en kon het niet meer horen na een tijdje. Ik heb het toen voor mezelf veranderd in 'erkennen'. Ik kon misschien niet accepteren dat ik zo vreselijk moe was steeds maar ik kon wel zien dat het zo was. Ik kon erkennen dat ik moe was en dat ik dus mijn leven aan moest passen, ook al was ik het er ergens nog niet mee eens.
Met hulp van een goede fysiotherapeut heb ik toen mijn grenzen leren voelen door heel erg laag in de stappen en steeds heel voorzichtig een klein beetje meer te doen. Van hem heb ik geleerd om te genieten van wat ik wel doe.
Nu ben ik 'beter' maar juist nu merk ik pas echt dat ik altijd mijn energie moet managen. Ik vind het nu alleen niet zo erg meer. Ik ben niet meer bezig met wat ik niet doe, maar kijk hoe ik de dingen die ik wel wil doen kan doen zonder dat ik ervan onderuit ga. het heeft mij uiteindelijk heel veel opgeleverd maar ik zal nooit vergeten hoe boos, gefrustreerd en eenzaam ik geweest ben.
Weet dus dat je niet alleen bent. Dat anderen (al bazuinen ze dat niet rond) ook opletten met wat ze wel en niet doen, ook tegen zichzelf aanlopen.
Ik heb super veel bewondering voor hoe jij omgaat met je lb en met de ontdekkingen die je over jezelf en je relaties hebt gedaan sinds het uit is met je ex. Ik gun je heel erg dat je deze weg doorzet en dat je gaat kijken naar jezelf en je lb en je verdriet. het is nu vreselijk maar ik denk dat je er sterker uit zult komen, klaar om veel meer te genieten van je leven.
In ieder geval is het voor mij heel fijn om jouw topic te lezen. Ik denk daardoor weer na over mij eigen pad en dat doet me goed.
Dit was zo'n frustrerende tijd voor mij waarin ik me ook heel boos voelde en ook eenzaam omdat ik dacht dat niemand snapte wat ik voelde. Dat was waarschijnlijk ook wel zo maar dat lag gedeeltelijk aan het feit dat ik er niet open over kon praten. Dat ik dingen niet meer kon deed mij zoveel pijn dat ik het niet kon zeggen. Soms snauwde ik mensen zelfs af als ze vroegen hoe het met mij ging.
Het ging pas langzaamaan weer beter met mij toen ik begon te begrijpen wat iedereen toch bedoelde met 'accepteren'. Ik vond dat ook een vreselijk woord en kon het niet meer horen na een tijdje. Ik heb het toen voor mezelf veranderd in 'erkennen'. Ik kon misschien niet accepteren dat ik zo vreselijk moe was steeds maar ik kon wel zien dat het zo was. Ik kon erkennen dat ik moe was en dat ik dus mijn leven aan moest passen, ook al was ik het er ergens nog niet mee eens.
Met hulp van een goede fysiotherapeut heb ik toen mijn grenzen leren voelen door heel erg laag in de stappen en steeds heel voorzichtig een klein beetje meer te doen. Van hem heb ik geleerd om te genieten van wat ik wel doe.
Nu ben ik 'beter' maar juist nu merk ik pas echt dat ik altijd mijn energie moet managen. Ik vind het nu alleen niet zo erg meer. Ik ben niet meer bezig met wat ik niet doe, maar kijk hoe ik de dingen die ik wel wil doen kan doen zonder dat ik ervan onderuit ga. het heeft mij uiteindelijk heel veel opgeleverd maar ik zal nooit vergeten hoe boos, gefrustreerd en eenzaam ik geweest ben.
Weet dus dat je niet alleen bent. Dat anderen (al bazuinen ze dat niet rond) ook opletten met wat ze wel en niet doen, ook tegen zichzelf aanlopen.
Ik heb super veel bewondering voor hoe jij omgaat met je lb en met de ontdekkingen die je over jezelf en je relaties hebt gedaan sinds het uit is met je ex. Ik gun je heel erg dat je deze weg doorzet en dat je gaat kijken naar jezelf en je lb en je verdriet. het is nu vreselijk maar ik denk dat je er sterker uit zult komen, klaar om veel meer te genieten van je leven.
In ieder geval is het voor mij heel fijn om jouw topic te lezen. Ik denk daardoor weer na over mij eigen pad en dat doet me goed.
Het is zoals het is
dinsdag 2 september 2014 10:13
dinsdag 2 september 2014 13:15
quote:waterplant schreef op 02 september 2014 @ 00:06:
Het is nu knokken tegen jezelf en alles wat je tot in de perfectie gepland hebt voor je hele leven en je denkwijze. Als je dat kan laten vallen en je hebt al je familieleden, je vrienden en je baan nog, en je huis is niet afgefikt, dan merk je dat de dingen ook gewoon doorgaan zonder dat je daar zo enorm veel inzet voor hoeft te tonen.
+1. Vraag jezelf eens af: wat is het ergste dat kan gebeuren als ik de controle kwijtraak?
Het is nu knokken tegen jezelf en alles wat je tot in de perfectie gepland hebt voor je hele leven en je denkwijze. Als je dat kan laten vallen en je hebt al je familieleden, je vrienden en je baan nog, en je huis is niet afgefikt, dan merk je dat de dingen ook gewoon doorgaan zonder dat je daar zo enorm veel inzet voor hoeft te tonen.
+1. Vraag jezelf eens af: wat is het ergste dat kan gebeuren als ik de controle kwijtraak?
dinsdag 2 september 2014 15:14
Youk79 Wat een mooi post! Ik weet dat ik niet de enige ben,bmaar toch fijn omdat zo af en toe bevestigd te krijgen.
Ik word idd ook stapelgek van het woord accepteren. En ik snap het wel, en toch weer niet (ja, lekker vaag....). Ik voel me niet eenzaam, maar wel vaak heel boos of verdrietig.
Tja en de energie managen, daar ben ik niet goed in. Dat weet ik ook, maar de knop is nog niet om.
Overigens wil ik idd graag controle houden over alles, maar het is absoluut niet zo dat ik perfect moet zijn en mezelf geen fouten toesta. Ik kan best leven met de gedachte aan een 6 ipv een 10.
En ook weet ik dat er niet ergs aan de hand is als ik de controle laat varen. Maar weten en voelen zijn twee heel verschillende dingen.
Ik merk ook dat hoe beroerder ik me voel, hoe verleidelijker het is om contact met ex te zoeken. Da's niet echt handig op dit moment. Het kost me zo enorm veel moeite, daar baal ik van en ik vind dat zwak van mezelf.
Ik word idd ook stapelgek van het woord accepteren. En ik snap het wel, en toch weer niet (ja, lekker vaag....). Ik voel me niet eenzaam, maar wel vaak heel boos of verdrietig.
Tja en de energie managen, daar ben ik niet goed in. Dat weet ik ook, maar de knop is nog niet om.
Overigens wil ik idd graag controle houden over alles, maar het is absoluut niet zo dat ik perfect moet zijn en mezelf geen fouten toesta. Ik kan best leven met de gedachte aan een 6 ipv een 10.
En ook weet ik dat er niet ergs aan de hand is als ik de controle laat varen. Maar weten en voelen zijn twee heel verschillende dingen.
Ik merk ook dat hoe beroerder ik me voel, hoe verleidelijker het is om contact met ex te zoeken. Da's niet echt handig op dit moment. Het kost me zo enorm veel moeite, daar baal ik van en ik vind dat zwak van mezelf.
dinsdag 2 september 2014 15:23
Beschouw het als afkicken. Iemand die verslaafd is, zal er alles aan doen om terug te mogen naar de vertrouwdheid van zijn/haar verslaving. Zal heel veel smoezen en excuses verzinnen om maar niet dat nieuwe gedrag aan te hoeven leren. Grijpt terug naar de fles/spuit/rokerij/game etc.
Ik ben ook een enorme controlefreak. Daar varen mijn dossiers werktechnisch heel wel bij. En ook heb ik alles rondom de bevalling en de week erna tot in de puntjes geregeld. En alles waar ik invloed op uit kan oefenen controleer ik tot het idiote af.
Maar ook ik heb er al 6 weken totaal plat door gelegen. Wilde alle ballen hoog houden en alle rollen op mijn top volbrengen. En dat gaat nu eenmaal niet. Loslaten en afstoten van activiteiten en het loslaten en het overlaten van dingen aan anderen heeft mij heel veel tijd en moeite gekost. Maar nu weet ik dat de wereld niet vergaat wanneer het niet precies gaat zoals ik heb bedacht. En dat brengt rust en zorgt dat ik vrij kan ademen. Terug naar dat krampachtige net doen alsof ik alles met dezelfde moeiteloze flair kan volbrengen, nee daar wil ik niet meer naar terug. Ik kan nu tegen mensen zeggen: ik wil het proberen, maar verwacht op korte termijn even geen wonderen van mij. Ik voel me gevleid dat je mijn hulp vraagt, maar ik kan pas volgende week/maand daadwerkelijk iets voor u betekenen.
Heerlijk is dat, om mijn eigen verwachtingen waar te maken en niet die van de buitenwereld. En weet je? Het wordt gewoon geaccepteerd!
Ik ben ook een enorme controlefreak. Daar varen mijn dossiers werktechnisch heel wel bij. En ook heb ik alles rondom de bevalling en de week erna tot in de puntjes geregeld. En alles waar ik invloed op uit kan oefenen controleer ik tot het idiote af.
Maar ook ik heb er al 6 weken totaal plat door gelegen. Wilde alle ballen hoog houden en alle rollen op mijn top volbrengen. En dat gaat nu eenmaal niet. Loslaten en afstoten van activiteiten en het loslaten en het overlaten van dingen aan anderen heeft mij heel veel tijd en moeite gekost. Maar nu weet ik dat de wereld niet vergaat wanneer het niet precies gaat zoals ik heb bedacht. En dat brengt rust en zorgt dat ik vrij kan ademen. Terug naar dat krampachtige net doen alsof ik alles met dezelfde moeiteloze flair kan volbrengen, nee daar wil ik niet meer naar terug. Ik kan nu tegen mensen zeggen: ik wil het proberen, maar verwacht op korte termijn even geen wonderen van mij. Ik voel me gevleid dat je mijn hulp vraagt, maar ik kan pas volgende week/maand daadwerkelijk iets voor u betekenen.
Heerlijk is dat, om mijn eigen verwachtingen waar te maken en niet die van de buitenwereld. En weet je? Het wordt gewoon geaccepteerd!
dinsdag 2 september 2014 16:11
Ben geloof ik niet zo goed in afkicken....
En vrienden zijn echt super lief: willen helpen met praktische zaken, luisteren, hun mening geven. En ik heb moeite met al die aandacht. Net appte een vriendin hoe het met me ging. Op een of andere manier ervaar ik het als benauwend al die goedbedoelde aandacht. En dat vind ik dan weer ondankbaar van mezelf.
Echt, ik word af en toe helemaal dol van mezelf, ik wil dit proces eigenlijk niet doormaken. Ik heb zin om lekker te feesten en nergens aan te hoeven denken. Ga ik aan het einde van de week maar eens doen!
En vrienden zijn echt super lief: willen helpen met praktische zaken, luisteren, hun mening geven. En ik heb moeite met al die aandacht. Net appte een vriendin hoe het met me ging. Op een of andere manier ervaar ik het als benauwend al die goedbedoelde aandacht. En dat vind ik dan weer ondankbaar van mezelf.
Echt, ik word af en toe helemaal dol van mezelf, ik wil dit proces eigenlijk niet doormaken. Ik heb zin om lekker te feesten en nergens aan te hoeven denken. Ga ik aan het einde van de week maar eens doen!
