Relaties
alle pijlers
Doorgaan of stoppen?
zondag 25 mei 2014 00:15
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
woensdag 22 oktober 2014 11:26
En is het niet zo dat empathie in een relatie anders is dan empathie kunnen tonen voor mensen die verder van je afstaan?
Dat dit te maken heeft met die bindingsangst?
Als iedereen zo klaar staat voor z,n vrienden/omgeving als sneeuwklokje was de wereld een mooiere plek.
Ik snap haar verwarring hierover.
Als je zoveel vrijwilligerswerk doet als zij, herken ik haar niet in alles wat genoemd wordt.
Dat dit te maken heeft met die bindingsangst?
Als iedereen zo klaar staat voor z,n vrienden/omgeving als sneeuwklokje was de wereld een mooiere plek.
Ik snap haar verwarring hierover.
Als je zoveel vrijwilligerswerk doet als zij, herken ik haar niet in alles wat genoemd wordt.
woensdag 22 oktober 2014 13:11
Sneeuwklokje: is dit nu echt het belangrijkste wat jij uit de posts van afgelopen dagen haalt? Want ik heb de indruk dat je nu een beetje leest wat je erin wil lezen, maar je jezelf helemaal niet/ niet helemaal in herkent, en nu maar alleen in dit etiketje "egoisme" blijft hangen.
Ik denk helemaal niet dat je egoistisch in het leven staat oid, ik heb het ook tussen aanhalingstekens staan bij het begrip liefde.
Dan heb ik het meer over dat heel veel mensen ware liefde kennen/ beschouwen als wederzijdse emotionele ahankelijkheid. In de zin van "ik kan niet zonder hem, hij is mijn leven, mijn steun en toeverlaat, hij maakt me gelukkig, is er voor me" (en andersom, als het goed is). Bijna alle liedjes (bijv van Andre Hazes) gaan daarover. Keerzijde: "wat heb je me aangedaan, ik deed alles voor je en je liet me in de steek" enz.
Dat soort liefde kan heel wederkerig zijn, zoals jij aangeeft met je familie en vriendschappen, waar jij net zo goed klaarstaat voor hun als zij voor jou en eea helemaal niet vanzelfsprekend neemt. En waar je jezelf kan zijn.
Maar is dat laatste eigenlijk wel zo? Ik meen eerder hier gelezen te hebben dat je soms bepaalde dingen niet durft te denken, laat staan uitspreken (naar vrienden en familie) wat er werkelijk gaande was (of zich binnen in jou afspeelde). En dan gaat het niet over onbelangrijke zaken binnen die vriendenkring, maar essentiele zaken die je/men normaal gesproken bij vertrouwde vrienden/ familie wel zou moeten kunnen delen.
Natuurlijk heeft ook liefde meerdere kanten en zit daar altijd een stuk eigenbelang bij (niet zozeer egoisme, maar wat je ontvangt en voelt van de ander voor jou) en is het geven en nemen in een gezonde relatie.
En dat je niet allebei hetzelfde over alles denkt is ook volkomen normaal, niet dat hij dan gelijk heeft en jij niet of andersom. Het is niet egoistisch als je opkomt voor wat jij wil of prettig of belangrijk vindt in een relatie of in het leven, maar het wordt wel lastiger als het niet over futiliteiten gaat waar de een of de ander zich moet aanpassen, maar je het over essentiele zaken niet eens bent.
Bij jullie zijn het essentiele zaken: wel of niet eerlijk voor jullie gevoelens uit (mogen) komen, bekendmaken in vriendenkring en naar buiten toe, wel of niet een "volwaardige" relatie willen en echt als stel (meer) je leven delen en richting samenwonen.
Dat je aan bepaalde dingen misschien niet toe was (of helemaal nooit zou willen) is niet egoistisch, dat is misschien niet goed uitgedrukt, maar ben jij wel de bepalende factor geweest en hij degene die zich aanpaste. Het is ook niet gezegd dat jij je nu moet gaan aanpassen en iets doen waar je (nog?) niet achter staat, niet prettig bij voelt, om welke reden dan ook. In dit geval ben jij de beperkende factor (en niet door je lb) en degene die iets niet wil bepaalt doorgaans tot hoever het gaat.
Mensen kunnen "egoistisch" lijken terwijl ze alleen maar uit zelfbescherming een grens stellen voor zichzelf. Te empathische mensen worden vaak ook op den duur leegezogen en moeten leren om juist egoistischer te zijn: hun grenzen te stellen en gezond aan zichzelf te denken om zich niet te verliezen in de ander of ge/misbruikt te worden. Uit zelfbescherming dus.
Zo iemand kan na een slechte ervaring bij de volgende geliefde dan bijv heel star worden in voor zichzelf opkomen in wat hij/zij wil of niet, juist omdat ze in de basis niet genoeg aan hun eigen belang en behoeften denken en de neiging hebben zich aan te passen om de ander gelukkig te willen maken/ te pleasen.
En ik denk dat er bij jou dus een hoop kwetsbaarheid en zelfbescherming zit onder een muurtje dat voor jou veilig voelt en nu aan het afbrokkelen is. Je mag ten allen tijde opkomen voor een stuk zelfstandig eigen leven naast/in/tijdens een liefdesrelatie en misschien wel nooit meer willen qua wonen dan een lat-relatie en je mag ook eea voor jezelf houden in het contact naar anderen iha, ook al vertrouw je ze 100%.
De consequentie is wel dat anderen dat muurtje kennen als "jou" zijnde. Dat noem jij misschien "jezelf zijn", maar jij houdt niet op bij dat muurtje, daar zit nog een hele denk- en gevoelswereld onder, die ook deel uitmaakt van wie jij bent. Jezelf zijn is maar een deel van wie jij helemaal bent.
En mensen willen houden van jou, de complete jou, inclusief jouw mentale en fysieke beperkingen, zoals jij ook van hem houdt ondanks verschillen en zijn beperkingen (hij is ook niet perfect, neem ik aan?!). Mensen willen van jouw ware gezicht houden (en je kent er al een aantal, zoals je ouders en zus en vrienden).
Mensen verbinden zich juist deep down met elkaar in kwetsbaarheid en houden niet van je omdat het altijd maar goed met je gaat, je altijd maar opgewekt doet (ook als je dat niet zo voelt), je zo onafhankelijk bent en het heel goed zelf af kan. Mensen willen ook nodig zijn voor elkaar, en mogen best zien dat onder dat "sterke" een kwetsbaar meisje zit. Juist dat onzekere, kwetsbare meisje roept liefde op (ipv veroordeling). Net zoals hij dat bij jou oproept als hij zich kwetsbaar toont of ergens mee zit, en jij het onzekere jongetje in hem ziet, jij hem zou willen omhelzen en geruststellen, zou willen oppeppen zodat hij zich beter voelt.
Nu jij met je kwetsbare "innerlijke meisje" in de weer bent, zou het heel fijn zijn om zijn sterke schouder, geruststelling, bevestiging en liefde te willen voelen. Dat is logisch en normaal. Alleen roep je daarmee (contact zoeken) ook zijn kwetsbare en gekwetste jongetje op, die met zijn eigen teleurstelling aan het dealen is.
En natuurlijk vindt hij het ook fijn om van jou te horen, je te zien, want hij mist jou ook en heeft zijn eigen verdriet (en een hoop afwijzing) hiervan te verwerken. Dus wat hier gezegd wordt is eigenlijk: kijk nou even niet naar wat jij nodig hebt en impulsief de telefoon pakken, maar denk nou ook even aan hem, wat jij (nu op dit moment) te bieden hebt. Aan wat hij nodig heeft van jou aan liefde, begrip, openheid en oprechtheid, geruststelling, aan wat hij belangrijk vindt qua contact en zelf wel eerlijk naar buiten willen zijn over zijn gevoelens en ervoor gaan enz.
Je bent nu nog "jezelf" niet, je bent overhoop gehaald, je bent jezelf van andere kanten aan het leren kennen, je weet nog niet precies wat je voelt en waarom, hoe je over belangrijke issues denkt/voelt, omdat je daar nog middenin zit. Je impulsieve gevoelens komen vanuit dat kwetsbare meisje, je bent momenteel (nog) niet de hele (ofwel "geheelde") vrouw die een stabiele liefdespartner kan zijn voor hem.
Omdat je nog niet weet/ kan duiden waar sommige dingen vandaan komen, die zich diep in jou afspelen en zich opdringen en nu aan de oppervlakte komen. En nog niet mee om weet te gaan, aan jezelf en veel dingen twijfelt, alvorens je (richting einde van dat proces) jezelf veel beter kent en waar je wel en niet in mee kan gaan, omdat je zelf met eea aan eigen issues gedeald hebt of anders tegenaan kijkt of mee leert omgaan.
Het is niet jouw lb die relaties beperkt, het is het niet open en eerlijk durven zijn (nee, ook niet bij hem, al denk je dat je bij hem zo fijn jezelf kan zijn, je houdt heel veel binnen, zonder dat je dat eigenlijk wist van jezelf). Als je je "ware zelf" beter kent (met alles wat zich binnenin afspeelt) en je diegene durft te zijn bij anderen (die close zijn), kan je je werkelijk verbinden met anderen.
En als je heel erg met jezelf bezig bent, zoals jij nu in dit proces (en alle anderen die midden in dat soort processen zitten, gecoacht worden, eea aan het verwerken zijn, aan zichzelf aan het "werken" zijn, waarbij heel veel dingen boven komen, die je zelf niet eens wist), dan kan je bijna niet ook nog eens inleven in de sores van anderen. Dat geldt evenzeer voor mij en anderen: als ik niet lekker in mijn vel zit, kan ik dat ook ff niet opbrengen voor anderen, moet ik eerst met mezelf aan de slag.
En dat is prima, dat zou iedereen hebben. Alleen in het geval van ex moet je beseffen dat hij ook stuk zit en aan het verwerken is wat er te verwerken is, dat hij ook eea mist en jou mist en dat je nu niet van hem kan verlangen dat hij er voor jou is en op de manier die jij zo graag zou willen en nodig hebt. Want dat heb jij niet aan hem te bieden nu, nog niet iig.
Dat zou eenzijdig zijn. Je kan hem hooguit laten weten dat je echt wel aan hem denkt, maar eerst jezelf uit de knoop wil hebben alvorens je jezelf (weer) een volwaardig partner kan vinden. Juist laten weten dat je begrip hebt voor zijn teleurstelling en wensen en wat ie van jou mist, en dat het geen kwestie is van niet genoeg van hem houden, maar dat je (nog) teveel door jezelf/ jouw issues in beslag genomen bent. En dat je dat ook erg vindt, dat je er niet kon of kan zijn zoals hij had gewild of zich voorgesteld had, niet aan toe was, en het laatste wat jij wilde is dat je hem pijn of last bezorgd hebt.
En als je dat alleen al zou denken en niet uitspreken, dat je beseft dat hij het er ook moeilijk mee heeft, en het niet gaat om wie er gelijk heeft of hoe jij hem mist, maar ook beseft wat hij van jou mist(e) en dat interpreteert/interpreteerde als "niet genoeg van hem houden om ervoor te gaan" en zich afgewezen voelde (of iig zijn wensen mbt jou en jullie relatie), maar dat bijv wel hier op het topic zou uitspreken, dan zou je al minder "egoistisch" overkomen (mbt dit onderwerp en mbt hem).
En ik snap dat dit topic over jou gaat en je dus voornamelijk jouw eerlijke gedachten en gevoelens hier neerzet en bespreekt, wat voor jou al heel erg eng en kwetsbaar is, en supergoed van je om dat te durven (met het risico van alle commentaar en reacties van dien)! Elke TO schrijft over zichzelf en wat hem/haar dwarszit van uit eigen gevoel en standpunt.
Maar in die gedachtengang en gemis horen we eigenlijk niet dat je stuk zit om het idee dat hij misschien stuk zit, ongelukkig is, zich afgewezen voelt na het uitspreken wat hij graag wil met jou en jullie relatie (na 2 jaar aanpassen en zich inhouden?), met zijn eigen gevoelens zit, zich misschien voelt falen, zich niet goed genoeg voelt of wat dan ook wat zich nu in hem en zijn binnenste afspeelt. Hij wou jou immers helemaal niet kwijt, hij wou juist meer van je (dan je op dat moment te bieden had).
En dat je het daar niet zo hard over hebt hier, maar over je eigen gevoelens, kan dan overkomen als "egoistische" kant van liefde (namelijk liefde voor jou) alsof je niet stilstaat bij de waarde van liefde, begrip, de betekenis van jou (voor hem).Wat helemaal niet zo hoeft te zijn, maar het hier wel op het topic om lijkt te gaan wat jij mist en naar verlangt. En dan krijg je reacties in de trant van: "en hij dan?, houd je wel rekening met hem? Wat beteken jij eigenlijk voor een ander/ anderen iha?"..
Dus haal er niet nu 1 ding uit en dat uitvergroten, lees al die posts nog eens terug maar dan rustig, wat de boodschap eronder is, waar jij jezelf wel en niet in herkent, waar je iets mee kan, wat het in je oproept. Ipv te denken/zeggen: "het zal wel zo zijn dan, ik ben kennelijk zo, al vind ik van niet". Je hoeft mensen die je aan het denken zetten en op jouw topic reageren niet te pleasen en niet alles aan te nemen, ook dat maak je uiteindelijk zelf uit, wat je ervan meeneemt en wat niet.
Ik merk eigenlijk niet veel van dat je mijn posts uberhaubt gelezen hebt of iets uit kan halen, van toegevoegde waarde zijn. Natuurlijk: het topic gaat ook over jou en jouw weg die je aan het bewandelen bent. Van een afstandje kunnen mensen alleen maar afgaan op wat jij zelf laat zien en vertelt en dan kunnen zij vertellen wat hun opvalt of in hun opkomt daarbij. Je prikkelen om er anders tegenaan te kijken, iets te proberen te duiden of een zetje te geven nu en dan. Wat jij daarvan meeneemt is en blijft aan jou, en dat geldt ook voor je psych en mensen die dichterbij jou staan.
Uiteindelijk gaat het erom wat jij voelt en vindt en van jezelf vindt, niet wat anderen denken te zien of daarvan vinden!
Ik denk helemaal niet dat je egoistisch in het leven staat oid, ik heb het ook tussen aanhalingstekens staan bij het begrip liefde.
Dan heb ik het meer over dat heel veel mensen ware liefde kennen/ beschouwen als wederzijdse emotionele ahankelijkheid. In de zin van "ik kan niet zonder hem, hij is mijn leven, mijn steun en toeverlaat, hij maakt me gelukkig, is er voor me" (en andersom, als het goed is). Bijna alle liedjes (bijv van Andre Hazes) gaan daarover. Keerzijde: "wat heb je me aangedaan, ik deed alles voor je en je liet me in de steek" enz.
Dat soort liefde kan heel wederkerig zijn, zoals jij aangeeft met je familie en vriendschappen, waar jij net zo goed klaarstaat voor hun als zij voor jou en eea helemaal niet vanzelfsprekend neemt. En waar je jezelf kan zijn.
Maar is dat laatste eigenlijk wel zo? Ik meen eerder hier gelezen te hebben dat je soms bepaalde dingen niet durft te denken, laat staan uitspreken (naar vrienden en familie) wat er werkelijk gaande was (of zich binnen in jou afspeelde). En dan gaat het niet over onbelangrijke zaken binnen die vriendenkring, maar essentiele zaken die je/men normaal gesproken bij vertrouwde vrienden/ familie wel zou moeten kunnen delen.
Natuurlijk heeft ook liefde meerdere kanten en zit daar altijd een stuk eigenbelang bij (niet zozeer egoisme, maar wat je ontvangt en voelt van de ander voor jou) en is het geven en nemen in een gezonde relatie.
En dat je niet allebei hetzelfde over alles denkt is ook volkomen normaal, niet dat hij dan gelijk heeft en jij niet of andersom. Het is niet egoistisch als je opkomt voor wat jij wil of prettig of belangrijk vindt in een relatie of in het leven, maar het wordt wel lastiger als het niet over futiliteiten gaat waar de een of de ander zich moet aanpassen, maar je het over essentiele zaken niet eens bent.
Bij jullie zijn het essentiele zaken: wel of niet eerlijk voor jullie gevoelens uit (mogen) komen, bekendmaken in vriendenkring en naar buiten toe, wel of niet een "volwaardige" relatie willen en echt als stel (meer) je leven delen en richting samenwonen.
Dat je aan bepaalde dingen misschien niet toe was (of helemaal nooit zou willen) is niet egoistisch, dat is misschien niet goed uitgedrukt, maar ben jij wel de bepalende factor geweest en hij degene die zich aanpaste. Het is ook niet gezegd dat jij je nu moet gaan aanpassen en iets doen waar je (nog?) niet achter staat, niet prettig bij voelt, om welke reden dan ook. In dit geval ben jij de beperkende factor (en niet door je lb) en degene die iets niet wil bepaalt doorgaans tot hoever het gaat.
Mensen kunnen "egoistisch" lijken terwijl ze alleen maar uit zelfbescherming een grens stellen voor zichzelf. Te empathische mensen worden vaak ook op den duur leegezogen en moeten leren om juist egoistischer te zijn: hun grenzen te stellen en gezond aan zichzelf te denken om zich niet te verliezen in de ander of ge/misbruikt te worden. Uit zelfbescherming dus.
Zo iemand kan na een slechte ervaring bij de volgende geliefde dan bijv heel star worden in voor zichzelf opkomen in wat hij/zij wil of niet, juist omdat ze in de basis niet genoeg aan hun eigen belang en behoeften denken en de neiging hebben zich aan te passen om de ander gelukkig te willen maken/ te pleasen.
En ik denk dat er bij jou dus een hoop kwetsbaarheid en zelfbescherming zit onder een muurtje dat voor jou veilig voelt en nu aan het afbrokkelen is. Je mag ten allen tijde opkomen voor een stuk zelfstandig eigen leven naast/in/tijdens een liefdesrelatie en misschien wel nooit meer willen qua wonen dan een lat-relatie en je mag ook eea voor jezelf houden in het contact naar anderen iha, ook al vertrouw je ze 100%.
De consequentie is wel dat anderen dat muurtje kennen als "jou" zijnde. Dat noem jij misschien "jezelf zijn", maar jij houdt niet op bij dat muurtje, daar zit nog een hele denk- en gevoelswereld onder, die ook deel uitmaakt van wie jij bent. Jezelf zijn is maar een deel van wie jij helemaal bent.
En mensen willen houden van jou, de complete jou, inclusief jouw mentale en fysieke beperkingen, zoals jij ook van hem houdt ondanks verschillen en zijn beperkingen (hij is ook niet perfect, neem ik aan?!). Mensen willen van jouw ware gezicht houden (en je kent er al een aantal, zoals je ouders en zus en vrienden).
Mensen verbinden zich juist deep down met elkaar in kwetsbaarheid en houden niet van je omdat het altijd maar goed met je gaat, je altijd maar opgewekt doet (ook als je dat niet zo voelt), je zo onafhankelijk bent en het heel goed zelf af kan. Mensen willen ook nodig zijn voor elkaar, en mogen best zien dat onder dat "sterke" een kwetsbaar meisje zit. Juist dat onzekere, kwetsbare meisje roept liefde op (ipv veroordeling). Net zoals hij dat bij jou oproept als hij zich kwetsbaar toont of ergens mee zit, en jij het onzekere jongetje in hem ziet, jij hem zou willen omhelzen en geruststellen, zou willen oppeppen zodat hij zich beter voelt.
Nu jij met je kwetsbare "innerlijke meisje" in de weer bent, zou het heel fijn zijn om zijn sterke schouder, geruststelling, bevestiging en liefde te willen voelen. Dat is logisch en normaal. Alleen roep je daarmee (contact zoeken) ook zijn kwetsbare en gekwetste jongetje op, die met zijn eigen teleurstelling aan het dealen is.
En natuurlijk vindt hij het ook fijn om van jou te horen, je te zien, want hij mist jou ook en heeft zijn eigen verdriet (en een hoop afwijzing) hiervan te verwerken. Dus wat hier gezegd wordt is eigenlijk: kijk nou even niet naar wat jij nodig hebt en impulsief de telefoon pakken, maar denk nou ook even aan hem, wat jij (nu op dit moment) te bieden hebt. Aan wat hij nodig heeft van jou aan liefde, begrip, openheid en oprechtheid, geruststelling, aan wat hij belangrijk vindt qua contact en zelf wel eerlijk naar buiten willen zijn over zijn gevoelens en ervoor gaan enz.
Je bent nu nog "jezelf" niet, je bent overhoop gehaald, je bent jezelf van andere kanten aan het leren kennen, je weet nog niet precies wat je voelt en waarom, hoe je over belangrijke issues denkt/voelt, omdat je daar nog middenin zit. Je impulsieve gevoelens komen vanuit dat kwetsbare meisje, je bent momenteel (nog) niet de hele (ofwel "geheelde") vrouw die een stabiele liefdespartner kan zijn voor hem.
Omdat je nog niet weet/ kan duiden waar sommige dingen vandaan komen, die zich diep in jou afspelen en zich opdringen en nu aan de oppervlakte komen. En nog niet mee om weet te gaan, aan jezelf en veel dingen twijfelt, alvorens je (richting einde van dat proces) jezelf veel beter kent en waar je wel en niet in mee kan gaan, omdat je zelf met eea aan eigen issues gedeald hebt of anders tegenaan kijkt of mee leert omgaan.
Het is niet jouw lb die relaties beperkt, het is het niet open en eerlijk durven zijn (nee, ook niet bij hem, al denk je dat je bij hem zo fijn jezelf kan zijn, je houdt heel veel binnen, zonder dat je dat eigenlijk wist van jezelf). Als je je "ware zelf" beter kent (met alles wat zich binnenin afspeelt) en je diegene durft te zijn bij anderen (die close zijn), kan je je werkelijk verbinden met anderen.
En als je heel erg met jezelf bezig bent, zoals jij nu in dit proces (en alle anderen die midden in dat soort processen zitten, gecoacht worden, eea aan het verwerken zijn, aan zichzelf aan het "werken" zijn, waarbij heel veel dingen boven komen, die je zelf niet eens wist), dan kan je bijna niet ook nog eens inleven in de sores van anderen. Dat geldt evenzeer voor mij en anderen: als ik niet lekker in mijn vel zit, kan ik dat ook ff niet opbrengen voor anderen, moet ik eerst met mezelf aan de slag.
En dat is prima, dat zou iedereen hebben. Alleen in het geval van ex moet je beseffen dat hij ook stuk zit en aan het verwerken is wat er te verwerken is, dat hij ook eea mist en jou mist en dat je nu niet van hem kan verlangen dat hij er voor jou is en op de manier die jij zo graag zou willen en nodig hebt. Want dat heb jij niet aan hem te bieden nu, nog niet iig.
Dat zou eenzijdig zijn. Je kan hem hooguit laten weten dat je echt wel aan hem denkt, maar eerst jezelf uit de knoop wil hebben alvorens je jezelf (weer) een volwaardig partner kan vinden. Juist laten weten dat je begrip hebt voor zijn teleurstelling en wensen en wat ie van jou mist, en dat het geen kwestie is van niet genoeg van hem houden, maar dat je (nog) teveel door jezelf/ jouw issues in beslag genomen bent. En dat je dat ook erg vindt, dat je er niet kon of kan zijn zoals hij had gewild of zich voorgesteld had, niet aan toe was, en het laatste wat jij wilde is dat je hem pijn of last bezorgd hebt.
En als je dat alleen al zou denken en niet uitspreken, dat je beseft dat hij het er ook moeilijk mee heeft, en het niet gaat om wie er gelijk heeft of hoe jij hem mist, maar ook beseft wat hij van jou mist(e) en dat interpreteert/interpreteerde als "niet genoeg van hem houden om ervoor te gaan" en zich afgewezen voelde (of iig zijn wensen mbt jou en jullie relatie), maar dat bijv wel hier op het topic zou uitspreken, dan zou je al minder "egoistisch" overkomen (mbt dit onderwerp en mbt hem).
En ik snap dat dit topic over jou gaat en je dus voornamelijk jouw eerlijke gedachten en gevoelens hier neerzet en bespreekt, wat voor jou al heel erg eng en kwetsbaar is, en supergoed van je om dat te durven (met het risico van alle commentaar en reacties van dien)! Elke TO schrijft over zichzelf en wat hem/haar dwarszit van uit eigen gevoel en standpunt.
Maar in die gedachtengang en gemis horen we eigenlijk niet dat je stuk zit om het idee dat hij misschien stuk zit, ongelukkig is, zich afgewezen voelt na het uitspreken wat hij graag wil met jou en jullie relatie (na 2 jaar aanpassen en zich inhouden?), met zijn eigen gevoelens zit, zich misschien voelt falen, zich niet goed genoeg voelt of wat dan ook wat zich nu in hem en zijn binnenste afspeelt. Hij wou jou immers helemaal niet kwijt, hij wou juist meer van je (dan je op dat moment te bieden had).
En dat je het daar niet zo hard over hebt hier, maar over je eigen gevoelens, kan dan overkomen als "egoistische" kant van liefde (namelijk liefde voor jou) alsof je niet stilstaat bij de waarde van liefde, begrip, de betekenis van jou (voor hem).Wat helemaal niet zo hoeft te zijn, maar het hier wel op het topic om lijkt te gaan wat jij mist en naar verlangt. En dan krijg je reacties in de trant van: "en hij dan?, houd je wel rekening met hem? Wat beteken jij eigenlijk voor een ander/ anderen iha?"..
Dus haal er niet nu 1 ding uit en dat uitvergroten, lees al die posts nog eens terug maar dan rustig, wat de boodschap eronder is, waar jij jezelf wel en niet in herkent, waar je iets mee kan, wat het in je oproept. Ipv te denken/zeggen: "het zal wel zo zijn dan, ik ben kennelijk zo, al vind ik van niet". Je hoeft mensen die je aan het denken zetten en op jouw topic reageren niet te pleasen en niet alles aan te nemen, ook dat maak je uiteindelijk zelf uit, wat je ervan meeneemt en wat niet.
Ik merk eigenlijk niet veel van dat je mijn posts uberhaubt gelezen hebt of iets uit kan halen, van toegevoegde waarde zijn. Natuurlijk: het topic gaat ook over jou en jouw weg die je aan het bewandelen bent. Van een afstandje kunnen mensen alleen maar afgaan op wat jij zelf laat zien en vertelt en dan kunnen zij vertellen wat hun opvalt of in hun opkomt daarbij. Je prikkelen om er anders tegenaan te kijken, iets te proberen te duiden of een zetje te geven nu en dan. Wat jij daarvan meeneemt is en blijft aan jou, en dat geldt ook voor je psych en mensen die dichterbij jou staan.
Uiteindelijk gaat het erom wat jij voelt en vindt en van jezelf vindt, niet wat anderen denken te zien of daarvan vinden!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 22 oktober 2014 13:28
quote:sneeuwklokje74 schreef op 22 oktober 2014 @ 06:17:
Wakker gelegen. Ik ben dus egoïstisch.
Ik spreek dat niet tegen. Waarom zou ik? Als iedereen dat zegt dan is dat zo.
Toch klopt er iets niet. Het beeld van mij dat hier staat, is niet compleet. Ik wil wegens herkenbaarheid niet zoveel zeggen over mijn vrijwilligerswerk, maar daar hoort empathisch vermogen bij. Ik ben er voor de sores van mijn naasten. Mijn deur staat voor hen open en ze kunnen me altijd bellen. Zo bijv. jaren terug een bekende met haar pasgeboren kindje opgevangen. Paar weken in m'n huis. Per direct. Graag. Als ik iemand kan helpen.
Ik ben nu best van slag. Ik ga eraan werken.
Een beetje kort door de bocht. Je bent egoïstisch in een relatie. Wat Suzy al schrijft, is dit wat je eruit pikt? Uit al die lappen tekst en redeneringen en vragen?
Het antwoord op mijn vraag van gisteravond is ook tekenend in mijn ogen. Vrijwilligerswerk is in mijn ogen OOK iets wat je doet om te laten zien aan anderen dat je je inzet voor de maatschappij. Je krijgt er iets voor terug. Bewondering (goh, dat je dat doet ondanks je beperking en je drukke baan, wat goed van jou!)
Wat ik meer bedoel zijn dingen in de trant van, iets doen zonder dat je er iemand over verteld of dat je er iets voor terug krijgt. Ik hielp van het weekend even een vrouw met een buggy en een dreinend kind door de poortjes bij de kinderboerderij bijvoorbeeld. Of ik had me vanmorgen voorgenomen om voor een vriendin de kleertjes te betalen /voor te schieten wanneer zou blijken dat er niet voldoende saldo op haar rekening zou staan. Ik stopte op weg naar huis voor een vrouw die tegen de wind in aan het fietsen was, ook al had ze geen voorrang, maar ik zat lekker warm in de auto en kon het wel even hebben. Zulk soort voorbeelden bedoel ik meer. Waarin je het leven van een ander iets makkelijker maakt, zonder dat je er iets anders voor terugkrijgt dan een goed gevoel en dit soort dingen voor je houdt omdat het niet de moeite van het vertellen waard is aan een ander.
Wakker gelegen. Ik ben dus egoïstisch.
Ik spreek dat niet tegen. Waarom zou ik? Als iedereen dat zegt dan is dat zo.
Toch klopt er iets niet. Het beeld van mij dat hier staat, is niet compleet. Ik wil wegens herkenbaarheid niet zoveel zeggen over mijn vrijwilligerswerk, maar daar hoort empathisch vermogen bij. Ik ben er voor de sores van mijn naasten. Mijn deur staat voor hen open en ze kunnen me altijd bellen. Zo bijv. jaren terug een bekende met haar pasgeboren kindje opgevangen. Paar weken in m'n huis. Per direct. Graag. Als ik iemand kan helpen.
Ik ben nu best van slag. Ik ga eraan werken.
Een beetje kort door de bocht. Je bent egoïstisch in een relatie. Wat Suzy al schrijft, is dit wat je eruit pikt? Uit al die lappen tekst en redeneringen en vragen?
Het antwoord op mijn vraag van gisteravond is ook tekenend in mijn ogen. Vrijwilligerswerk is in mijn ogen OOK iets wat je doet om te laten zien aan anderen dat je je inzet voor de maatschappij. Je krijgt er iets voor terug. Bewondering (goh, dat je dat doet ondanks je beperking en je drukke baan, wat goed van jou!)
Wat ik meer bedoel zijn dingen in de trant van, iets doen zonder dat je er iemand over verteld of dat je er iets voor terug krijgt. Ik hielp van het weekend even een vrouw met een buggy en een dreinend kind door de poortjes bij de kinderboerderij bijvoorbeeld. Of ik had me vanmorgen voorgenomen om voor een vriendin de kleertjes te betalen /voor te schieten wanneer zou blijken dat er niet voldoende saldo op haar rekening zou staan. Ik stopte op weg naar huis voor een vrouw die tegen de wind in aan het fietsen was, ook al had ze geen voorrang, maar ik zat lekker warm in de auto en kon het wel even hebben. Zulk soort voorbeelden bedoel ik meer. Waarin je het leven van een ander iets makkelijker maakt, zonder dat je er iets anders voor terugkrijgt dan een goed gevoel en dit soort dingen voor je houdt omdat het niet de moeite van het vertellen waard is aan een ander.
woensdag 22 oktober 2014 13:47
Quote:
"Wakker gelegen. Ik ben dus egoïstisch.
Ik spreek dat niet tegen. Waarom zou ik? Als iedereen dat zegt dan is dat zo."
Dit is dus onzin. Je bent niet wat anderen denken/vinden, terwijl jij beter weet. Het klinkt verongelijkt: als jullie het zeggen zal het wel zo zijn. Beetje een "laat maar"- of "het zal wel"-houding. Ik neem het maar aan als iedereen het zegt.
En dat is precies het probleem: het gaat niet om wat anderen denken of vinden, het gaat erom dat jij zelf weet wie je bent en wat je waard bent. Dat je nadenkt en denkt: "hee, misschien heb ik mezelf hier te eenzijdig neergezet, wacht eens ff, ik houd wel degelijk rekening met anderen, doe eea voor anderen, waardeer anderen en ben er ook voor anderen. Blijkbaar is dat niet zo overgekomen, maar zo ben ik niet, ik herken mezelf er niet in, dat wil ik ff rechtzetten".
Kan me voorstellen dat het hier en daar veel te cru gesteld is, maar waarom dat gebeurde is omdat je worstelt met je eigenwaarde, en daar de nadruk op ligt, terwijl het ook heel belangrijk is voor je eigenwaarde wat jouw waarde/ betekenis voor de ander/anderen is. Dat draagt namelijk in niet geringe mate aan je eigenwaarde bij.
Dan gaat het niet om wat anderen (zoals reageerders hier) van je vinden, maar wat je voor je naaste anderen betekent en in hoeverre je er voor hun bent en om gewaardeerd wordt (zit ook het woord "waarde" in).
Ik schrijf enorm veel op het topic "Alleenzijn en gelukkig met jezelf", waar met name in deel 1 en 2 veel mooie stukken zijn geschreven door veel mooie mensen in dit soort processen en worstelingen met eigenliefde/ eigenwaarde en in hoeverre dat op te hangen is aan liefde/relatie/partner/vrienden/familie (van buitenaf) en in hoeverre vanuit jezelf (van binnenuit).
En het idee daarachter dat hoe beter je jezelf kent, hoe beter je skills zijn in de liefde voor en van een ander/ anderen. Elk mens wil van betekenis zijn voor anderen, op welke manier dan ook, dat is oa denk ik 1 vd redenen waarom je op de wereld bent en wat je ook tzt achterlaat: heb je de liefde voor jezelf en alles wat je meegekregen hebt gekoesterd, heb je liefde gegeven aan en ontvangen van anderen, heb je dat mogen ervaren of leren/ verdiept met anderen, je vermogens daartoe kunnen vergroten of laten inperken?
In mijn optiek draait daar het hele leven om. Niet om liefde voor en van die ene persoon, maar voor mensen, dieren en dingen om je heen iha. Hebben angst, wantrouwen en onvermogen in the end de overhand gekregen of vertrouwen en liefde?
Zo ook waardering en begrip enz: als je begint met uitspreken en geven daarvan, krijg je dat vaak terug (al is dat niet altijd van dezelfde persoon), en in allerlei vormen. Zo ook met liefde en zorgzaamheid dus. De meeste mensen zijn op zoek naar evenwicht in geven en nemen. Een gever moet vaak meer leren ontvangen, een nemer om te geven.
En daarnaast ook geven zonder te verwachten terug te krijgen, maar zelfs dan isb uitsluitend geven ook niet okay. Het is een wankel evenwicht: van jezelf houden en houden van anderen! Soms is meer aan jezelf denken juist goed (gezond egoisme noem ik dat: je eigen energie op peil houden, doen wat goed is voor jezelf, geen tekorten laten oplopen als het ff kan, of wat je nodig hebt aanvullen), soms meer rekening houden met anderen en begrip/ inleving in hun visies en behoeften, ook al verschillen ze van de jouwe.
Soms is eigen behoeften opzij zetten iets goeds, soms juist niet (wegcijferen). Soms is water in de wijn goed, soms niet, als het ten koste van jezelf gaat. Want iedereen heeft m.i. ook de verplichting tov zichzelf om goed te zorgen voor de eigen mentale en fysieke gezondheid en te proberen te krijgen wat (echt) nodig is daarvoor.
Als je/men (onbewust/ ongemerkt) ergens tekorten hebt laten ontstaan en oplopen, jezelf mee tekortgedaan hebt, kan je in dat opzicht bijv egoistischer (moeten) zijn om dat weer in evenwicht te krijgen. Juist om niet "behoeftig" te worden/ blijven. En anderen zullen juist ondervinden hoe fijn het is om te "geven" (waardering, hulp, bemoediging).
En onder welke categorie je jezelf vindt vallen, is niet gezegd dat je dat ook bent, maar dat op dit moment of bepaalde periode ff nodig hebt. Of aan het ontwikkelen bent. Niks is goed of fout daarin, sommige dingen zijn tijdelijk uit balans, andere dingen chronisch, maar je bent dat niet. De meeste mensen hebben allebei en streven iig naar evenwicht daarin (mag je hopen althans)
"Wakker gelegen. Ik ben dus egoïstisch.
Ik spreek dat niet tegen. Waarom zou ik? Als iedereen dat zegt dan is dat zo."
Dit is dus onzin. Je bent niet wat anderen denken/vinden, terwijl jij beter weet. Het klinkt verongelijkt: als jullie het zeggen zal het wel zo zijn. Beetje een "laat maar"- of "het zal wel"-houding. Ik neem het maar aan als iedereen het zegt.
En dat is precies het probleem: het gaat niet om wat anderen denken of vinden, het gaat erom dat jij zelf weet wie je bent en wat je waard bent. Dat je nadenkt en denkt: "hee, misschien heb ik mezelf hier te eenzijdig neergezet, wacht eens ff, ik houd wel degelijk rekening met anderen, doe eea voor anderen, waardeer anderen en ben er ook voor anderen. Blijkbaar is dat niet zo overgekomen, maar zo ben ik niet, ik herken mezelf er niet in, dat wil ik ff rechtzetten".
Kan me voorstellen dat het hier en daar veel te cru gesteld is, maar waarom dat gebeurde is omdat je worstelt met je eigenwaarde, en daar de nadruk op ligt, terwijl het ook heel belangrijk is voor je eigenwaarde wat jouw waarde/ betekenis voor de ander/anderen is. Dat draagt namelijk in niet geringe mate aan je eigenwaarde bij.
Dan gaat het niet om wat anderen (zoals reageerders hier) van je vinden, maar wat je voor je naaste anderen betekent en in hoeverre je er voor hun bent en om gewaardeerd wordt (zit ook het woord "waarde" in).
Ik schrijf enorm veel op het topic "Alleenzijn en gelukkig met jezelf", waar met name in deel 1 en 2 veel mooie stukken zijn geschreven door veel mooie mensen in dit soort processen en worstelingen met eigenliefde/ eigenwaarde en in hoeverre dat op te hangen is aan liefde/relatie/partner/vrienden/familie (van buitenaf) en in hoeverre vanuit jezelf (van binnenuit).
En het idee daarachter dat hoe beter je jezelf kent, hoe beter je skills zijn in de liefde voor en van een ander/ anderen. Elk mens wil van betekenis zijn voor anderen, op welke manier dan ook, dat is oa denk ik 1 vd redenen waarom je op de wereld bent en wat je ook tzt achterlaat: heb je de liefde voor jezelf en alles wat je meegekregen hebt gekoesterd, heb je liefde gegeven aan en ontvangen van anderen, heb je dat mogen ervaren of leren/ verdiept met anderen, je vermogens daartoe kunnen vergroten of laten inperken?
In mijn optiek draait daar het hele leven om. Niet om liefde voor en van die ene persoon, maar voor mensen, dieren en dingen om je heen iha. Hebben angst, wantrouwen en onvermogen in the end de overhand gekregen of vertrouwen en liefde?
Zo ook waardering en begrip enz: als je begint met uitspreken en geven daarvan, krijg je dat vaak terug (al is dat niet altijd van dezelfde persoon), en in allerlei vormen. Zo ook met liefde en zorgzaamheid dus. De meeste mensen zijn op zoek naar evenwicht in geven en nemen. Een gever moet vaak meer leren ontvangen, een nemer om te geven.
En daarnaast ook geven zonder te verwachten terug te krijgen, maar zelfs dan isb uitsluitend geven ook niet okay. Het is een wankel evenwicht: van jezelf houden en houden van anderen! Soms is meer aan jezelf denken juist goed (gezond egoisme noem ik dat: je eigen energie op peil houden, doen wat goed is voor jezelf, geen tekorten laten oplopen als het ff kan, of wat je nodig hebt aanvullen), soms meer rekening houden met anderen en begrip/ inleving in hun visies en behoeften, ook al verschillen ze van de jouwe.
Soms is eigen behoeften opzij zetten iets goeds, soms juist niet (wegcijferen). Soms is water in de wijn goed, soms niet, als het ten koste van jezelf gaat. Want iedereen heeft m.i. ook de verplichting tov zichzelf om goed te zorgen voor de eigen mentale en fysieke gezondheid en te proberen te krijgen wat (echt) nodig is daarvoor.
Als je/men (onbewust/ ongemerkt) ergens tekorten hebt laten ontstaan en oplopen, jezelf mee tekortgedaan hebt, kan je in dat opzicht bijv egoistischer (moeten) zijn om dat weer in evenwicht te krijgen. Juist om niet "behoeftig" te worden/ blijven. En anderen zullen juist ondervinden hoe fijn het is om te "geven" (waardering, hulp, bemoediging).
En onder welke categorie je jezelf vindt vallen, is niet gezegd dat je dat ook bent, maar dat op dit moment of bepaalde periode ff nodig hebt. Of aan het ontwikkelen bent. Niks is goed of fout daarin, sommige dingen zijn tijdelijk uit balans, andere dingen chronisch, maar je bent dat niet. De meeste mensen hebben allebei en streven iig naar evenwicht daarin (mag je hopen althans)
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 22 oktober 2014 13:48
Haha, Doreia, crosspost, ook al ben ik wat later, pikken hetzelfde eruit..
Ik heb een groter soort liefde ervaren, een grotere verbondenheid met van alles en iedereen. Idd zoals Doreia stelt: van glimlach naar en van een onbekende op straat, iemand voor laten gaan bij de kassa of in het verkeer, een zwerver aankijken, groeten, praatje mee maken (zien staan als mens) en niet voorbij lopen, allerlei mooie en goede dingen zien en waarderen om je heen, natuur, dieren, kleine dingen.
Iets "onbaatzuchtigs" doen voor een ander zonder terug te verwachten (mensen beweren dat dat niet bestaat, onbaatzuchtig, omdat je er iig een goed gevoel aan overhoudt, maar als je het doet vanuit dat je je al goed voelt ontleen je "je goed voelen" daar niet aan). Dat iets gewaardeerd wordt boeit me vaak niet eens, daar doe ik het niet voor, ik waardeer mezelf er wel om. Het is fijn als je attent bent voor een ander, gewoon voor die ander is al genoeg motivatie.
Dat betaalt zich vaak terug, al is dat niet mijn doel ervan. Het is mijn eigen blik waarmee ik de wereld in kijk en vandaaruit op anderen reageer. Het goede en mooie zie en zoveel om dankbaar voor te zijn en die dingen ook bij anderen opmerk (en ook wel herkenning, dat het dat bij anderen ook oproept. In die zin kan je een sfeer of stemming positief of negatief beinvloeden, anderen "aanraken", of hun humeur.
Een vriendelijk woord of gebaar tegen de kassiere in de ochtend of van iemand tegen mij kan invloed op je hele dag hebben.
Kan het niet uitleggen, maar ik heb die liefde op eoa manier afgelopen jaren kunnen uitbreiden naar een universeler soort (dan alleen mijn ex, kinderen, familie en vrienden bijv), meer verbonden met de mensheid, universum, dat wel allemaal verbonden zijn met elkaar en met dezelfde dingen te maken hebben, deel uitmaken van 1 geheel, al is dat de wereld die we kennen en gedeeld verleden (de geschiedenis van de aarde, mensheid in ons dragen) in onze genen meedragen (maar ik geloof in meer dan dat).
Ook liefde kan voelen als die niet (langer) beantwoord wordt, of niet in dezelfde mate, verandert, maar nooit weg is, ook al is die persoon/dier enz weg. Het zit namelijk in je eigen hart of ziel of hoe je het ook wil noemen. De Happinez staat er vol mee, maar ik ervaar dat zelf ook en dat is wat ik bedoelde met een ander soort liede dan het "bezitterige" wat ik kende en is er "gewoon", ondanks verschillen, ondanks ieders eigenheid, keuzes, behoeftes, het is van een universeler soort begrip/verbinding voelen. Het is los van oordelen of goed/afkeuring en los van bevestiging.
een ruimer soort liefde die ik heb mogen leren kennen op latere leeftijd pas en na een heleboel frustratie, verdriet en teleurstellingen. Dat stroomt vanzelf naar buiten, zonder motieven als "anderen willen helpen om gewaardeerd te worden" en zonder wat dan ook terug te verwachten, gaat van binnen naar buiten, omdat elk klein gebaar bijdraagt aan het algehele geluk van mensen iha (en de wereld een klein beetje mooier van wordt).
Ik heb een groter soort liefde ervaren, een grotere verbondenheid met van alles en iedereen. Idd zoals Doreia stelt: van glimlach naar en van een onbekende op straat, iemand voor laten gaan bij de kassa of in het verkeer, een zwerver aankijken, groeten, praatje mee maken (zien staan als mens) en niet voorbij lopen, allerlei mooie en goede dingen zien en waarderen om je heen, natuur, dieren, kleine dingen.
Iets "onbaatzuchtigs" doen voor een ander zonder terug te verwachten (mensen beweren dat dat niet bestaat, onbaatzuchtig, omdat je er iig een goed gevoel aan overhoudt, maar als je het doet vanuit dat je je al goed voelt ontleen je "je goed voelen" daar niet aan). Dat iets gewaardeerd wordt boeit me vaak niet eens, daar doe ik het niet voor, ik waardeer mezelf er wel om. Het is fijn als je attent bent voor een ander, gewoon voor die ander is al genoeg motivatie.
Dat betaalt zich vaak terug, al is dat niet mijn doel ervan. Het is mijn eigen blik waarmee ik de wereld in kijk en vandaaruit op anderen reageer. Het goede en mooie zie en zoveel om dankbaar voor te zijn en die dingen ook bij anderen opmerk (en ook wel herkenning, dat het dat bij anderen ook oproept. In die zin kan je een sfeer of stemming positief of negatief beinvloeden, anderen "aanraken", of hun humeur.
Een vriendelijk woord of gebaar tegen de kassiere in de ochtend of van iemand tegen mij kan invloed op je hele dag hebben.
Kan het niet uitleggen, maar ik heb die liefde op eoa manier afgelopen jaren kunnen uitbreiden naar een universeler soort (dan alleen mijn ex, kinderen, familie en vrienden bijv), meer verbonden met de mensheid, universum, dat wel allemaal verbonden zijn met elkaar en met dezelfde dingen te maken hebben, deel uitmaken van 1 geheel, al is dat de wereld die we kennen en gedeeld verleden (de geschiedenis van de aarde, mensheid in ons dragen) in onze genen meedragen (maar ik geloof in meer dan dat).
Ook liefde kan voelen als die niet (langer) beantwoord wordt, of niet in dezelfde mate, verandert, maar nooit weg is, ook al is die persoon/dier enz weg. Het zit namelijk in je eigen hart of ziel of hoe je het ook wil noemen. De Happinez staat er vol mee, maar ik ervaar dat zelf ook en dat is wat ik bedoelde met een ander soort liede dan het "bezitterige" wat ik kende en is er "gewoon", ondanks verschillen, ondanks ieders eigenheid, keuzes, behoeftes, het is van een universeler soort begrip/verbinding voelen. Het is los van oordelen of goed/afkeuring en los van bevestiging.
een ruimer soort liefde die ik heb mogen leren kennen op latere leeftijd pas en na een heleboel frustratie, verdriet en teleurstellingen. Dat stroomt vanzelf naar buiten, zonder motieven als "anderen willen helpen om gewaardeerd te worden" en zonder wat dan ook terug te verwachten, gaat van binnen naar buiten, omdat elk klein gebaar bijdraagt aan het algehele geluk van mensen iha (en de wereld een klein beetje mooier van wordt).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 22 oktober 2014 15:11
Ik ga toch nog een poging wagen. Maar nu meer anoniem.
Beste TO zoals ik gisteren al zei heb ik 4 jaar geleden te horen gekregen dat ik aan bindingsangst lijd.
Jij blijkbaar ook. Maar ik denk dat het niet alleen bindingsangst is en er ook wat andere dingen spelen ( bij mij ook hoor).
Je kan in het verleden blijven hangen en ja... het was niet fraai hoe je je ex behandeld hebt, maar wat heb je daar aan? Tuurlijk moet je je beseffen dat het niet oke was, maar wat wil je dan....sorry zeggen zal zijn pijn niet weg halen. Je verleden kan je niet veranderen maar je toekomst wel.
Besef je dat er een verschil zit tussen je ratio, gevoel en angst. denk er eens over na of je echt niet samen wilt wonen ( enz) of dat het je angst is die spreekt? Wat wil JIJ nu echt qua ratio, gevoel en angst. Dit kunnen 3 verschillende antwoorden zijn.
Je hebt nu die "diagnose" en nu kan je 2 dingen doen, nl;
1) Je leven indelen naar je angst en alle angsten vermijden zodat je een makkelijk en rustig leven hebt. ( hopelijk komen er geen angsten bij). Dit is eigenlijk ook wat ik je nu zie doen. Zoals ik het zie zijn je ex en jij zijn nu slachtoffer van jouw angst. Door je angst kunnen jullie niet meer samen zijn terwijl dat dat het liefste is wat jullie beide willen.
2) Erkennen dat je een angststoornis ( lees een buitensporige angst) en er tegen vechten om de angsten te overwinnen.
Ik heb voor het laatste gekozen. Ik voel me beperkt door mijn angst en ik ga die angsten niet mijn leven laten leiden. Ik wil nl niet meer het gevoel hebben dat er een vrachtwagen op mijn borstkas geparkeerd staat wanneer ik aan een vaste relatie denk of wanneer er en man meer van me wilt. Ik wil zelf bepalen of ik samen wil wonen en het niet door mijn angst laten bepalen. Ik wil me niet laten beperken door mijn angsten. Ik erken de angst, maar accepteer hem niet.
Je ex heeft je voor een groot dilemma geplaatst. Hij wilde dat je van geheim naar helemaal open en een vette relatie gaan. Tenminste, dat is jou interpretatie ( waarschijnlijk geïnterpreteerd door je angst) . Misschien had hij je best wel kans willen geven om te groeien. Dus om het stap voor stap op te bouwen.
Want wanneer je hoogte vrees hebt ga je ook niet ineens op de Eiffeltoren staan. Wanneer je angst voor vogels hebt ga je ook niet gelijk een voliere in. Je zal het stap voor stap moeten doen. Misschien had hij daar best begrip voor gehad.
Maar dat moet je willen. Dus de vraag is. Wat wil je nu echt? En dan zonder je angst.
En over je moeite met praten. Dat ervaar ik net zo. Voor mij is dat geen hang naar controle hebben maar mijn verlangen mensen op afstand te houden. ik kan best mijn menig ventileren en discussieren. Maar mijn emotie en me bloot geven. En vooral praten over dingen die erg spelen bij me, heb ik heel veel moeite mee.
ik denk niet dat je egoistisch bent, maar dat je nu je angst je leven laat leiden.
ik hoop dat je iets kan met deze woorden diarree.
nogmaals veel succes.
Beste TO zoals ik gisteren al zei heb ik 4 jaar geleden te horen gekregen dat ik aan bindingsangst lijd.
Jij blijkbaar ook. Maar ik denk dat het niet alleen bindingsangst is en er ook wat andere dingen spelen ( bij mij ook hoor).
Je kan in het verleden blijven hangen en ja... het was niet fraai hoe je je ex behandeld hebt, maar wat heb je daar aan? Tuurlijk moet je je beseffen dat het niet oke was, maar wat wil je dan....sorry zeggen zal zijn pijn niet weg halen. Je verleden kan je niet veranderen maar je toekomst wel.
Besef je dat er een verschil zit tussen je ratio, gevoel en angst. denk er eens over na of je echt niet samen wilt wonen ( enz) of dat het je angst is die spreekt? Wat wil JIJ nu echt qua ratio, gevoel en angst. Dit kunnen 3 verschillende antwoorden zijn.
Je hebt nu die "diagnose" en nu kan je 2 dingen doen, nl;
1) Je leven indelen naar je angst en alle angsten vermijden zodat je een makkelijk en rustig leven hebt. ( hopelijk komen er geen angsten bij). Dit is eigenlijk ook wat ik je nu zie doen. Zoals ik het zie zijn je ex en jij zijn nu slachtoffer van jouw angst. Door je angst kunnen jullie niet meer samen zijn terwijl dat dat het liefste is wat jullie beide willen.
2) Erkennen dat je een angststoornis ( lees een buitensporige angst) en er tegen vechten om de angsten te overwinnen.
Ik heb voor het laatste gekozen. Ik voel me beperkt door mijn angst en ik ga die angsten niet mijn leven laten leiden. Ik wil nl niet meer het gevoel hebben dat er een vrachtwagen op mijn borstkas geparkeerd staat wanneer ik aan een vaste relatie denk of wanneer er en man meer van me wilt. Ik wil zelf bepalen of ik samen wil wonen en het niet door mijn angst laten bepalen. Ik wil me niet laten beperken door mijn angsten. Ik erken de angst, maar accepteer hem niet.
Je ex heeft je voor een groot dilemma geplaatst. Hij wilde dat je van geheim naar helemaal open en een vette relatie gaan. Tenminste, dat is jou interpretatie ( waarschijnlijk geïnterpreteerd door je angst) . Misschien had hij je best wel kans willen geven om te groeien. Dus om het stap voor stap op te bouwen.
Want wanneer je hoogte vrees hebt ga je ook niet ineens op de Eiffeltoren staan. Wanneer je angst voor vogels hebt ga je ook niet gelijk een voliere in. Je zal het stap voor stap moeten doen. Misschien had hij daar best begrip voor gehad.
Maar dat moet je willen. Dus de vraag is. Wat wil je nu echt? En dan zonder je angst.
En over je moeite met praten. Dat ervaar ik net zo. Voor mij is dat geen hang naar controle hebben maar mijn verlangen mensen op afstand te houden. ik kan best mijn menig ventileren en discussieren. Maar mijn emotie en me bloot geven. En vooral praten over dingen die erg spelen bij me, heb ik heel veel moeite mee.
ik denk niet dat je egoistisch bent, maar dat je nu je angst je leven laat leiden.
ik hoop dat je iets kan met deze woorden diarree.
nogmaals veel succes.
woensdag 22 oktober 2014 17:10
Wat een hoop reacties! Dat is fijn. Zelfs de erg confronterende reacties. Ik heb ze allemaal gelezen. Zonder in detail te treden, wil ik even kwijt dat ik (agv lb) af en toe moeite heb met lezen. Mijn reacties zullen daarom wellicht ook wat 'versnipperd' zijn.
@Suzy
Jouw post van vanmorgen (vannacht) om 1.34 heb ik wel een paar keer gelezen. Wat weet jij het goed en helder te verwoorden! Vooral de volgende quote is er eentje waar ik mee aan de gang wil gaan:
Gooi schaamte en schuldgevoel overboord, dat remt alleen maar, houdt je klein. Wees lief en mild tegen jezelf: alles wat je nu weet en eerder niet wist, moet je niet jezelf mee gaan slaan. Het betekent alleen maar dat je leert en ontwikkelt. NIeuwe inzichten zijn niet bedoeld voor zelfveroordeling, maar om te omarmen en iets mee te doen in je leven. En kwetsbaar durven zijn en kwetsbaar durven leven IS leven!
En, om op een vraag uit een latere post van je terug te komen: Inderdaad was het woord 'egoïst' wel zo'n beetje het enig woord dat was blijven hangen. Geef iemand 10 goede kritieken en 1 slechte: de slechte zal veelal onthouden worden.
@Waterplant
Je hebt bereikt dat ik niet alleen aan 't woelen en piekeren was, maar ook nadacht:
Ik weet zeker dat als de situatie omgekeerd zou zijn dat je hem een egoïstische zak had gevonden die misbruikt maakt van je gevoelens.
Daar heb je gelijk in.
Je had op jouw leeftijd allang moeten door hebben dat je hem pijn doet met je gedrag en het is best verontrustend dat je dat niet goed snapt.
Ik was (ben?)
mij daar echt niet op die manier bewust van. Dat 'best verontrustend' vind ik dan weer verontrustend.
Zowel bij jou, als bij Doreia en Suzy, komt 'geven zonder terugkrijgen' aan de orde. Ik snap dat Doreia in haar post van vanmiddag zegt. Het gaat om de kleine gebaren. Ik kan jullie gerust stellen dat zit volledig in mijn systeem: Vanzelfsprekend voor mij. Ooit eens een interview op TV gezien waarin een oude dame vertelde ontroerd te zijn omdat iemand haar goededag zei. Dat was het enige wat er die afgelopen dagen tegen haar was gezegd. Dat heeft mij er jaren terug toe aangezet om mensen op straat veel vaker te groeten. Laten we de wereld een stukje vriendelijker maken met z'n allen. De stratenmaker een kopje koffie geven, een pan soep voor mijn zieke buurvrouw. Ja, daar word ik vrolijk van! En dat is met mijn vrijwilligerswerk net zo. En niet omdat ik dan aan de buitenwereld kan laten zien hoe knap het is wat ik doe of zo. Nee, gewoon omdat ik wil helpen. Liefst op de achtergrond. Het geeft energie als je iets kan doen voor iemand.
Sorry, voor de lap tekst. Raak op dreef....
Wordt vervolgd.
@Suzy
Jouw post van vanmorgen (vannacht) om 1.34 heb ik wel een paar keer gelezen. Wat weet jij het goed en helder te verwoorden! Vooral de volgende quote is er eentje waar ik mee aan de gang wil gaan:
Gooi schaamte en schuldgevoel overboord, dat remt alleen maar, houdt je klein. Wees lief en mild tegen jezelf: alles wat je nu weet en eerder niet wist, moet je niet jezelf mee gaan slaan. Het betekent alleen maar dat je leert en ontwikkelt. NIeuwe inzichten zijn niet bedoeld voor zelfveroordeling, maar om te omarmen en iets mee te doen in je leven. En kwetsbaar durven zijn en kwetsbaar durven leven IS leven!
En, om op een vraag uit een latere post van je terug te komen: Inderdaad was het woord 'egoïst' wel zo'n beetje het enig woord dat was blijven hangen. Geef iemand 10 goede kritieken en 1 slechte: de slechte zal veelal onthouden worden.
@Waterplant
Je hebt bereikt dat ik niet alleen aan 't woelen en piekeren was, maar ook nadacht:
Ik weet zeker dat als de situatie omgekeerd zou zijn dat je hem een egoïstische zak had gevonden die misbruikt maakt van je gevoelens.
Daar heb je gelijk in.
Je had op jouw leeftijd allang moeten door hebben dat je hem pijn doet met je gedrag en het is best verontrustend dat je dat niet goed snapt.
Ik was (ben?)
mij daar echt niet op die manier bewust van. Dat 'best verontrustend' vind ik dan weer verontrustend.
Zowel bij jou, als bij Doreia en Suzy, komt 'geven zonder terugkrijgen' aan de orde. Ik snap dat Doreia in haar post van vanmiddag zegt. Het gaat om de kleine gebaren. Ik kan jullie gerust stellen dat zit volledig in mijn systeem: Vanzelfsprekend voor mij. Ooit eens een interview op TV gezien waarin een oude dame vertelde ontroerd te zijn omdat iemand haar goededag zei. Dat was het enige wat er die afgelopen dagen tegen haar was gezegd. Dat heeft mij er jaren terug toe aangezet om mensen op straat veel vaker te groeten. Laten we de wereld een stukje vriendelijker maken met z'n allen. De stratenmaker een kopje koffie geven, een pan soep voor mijn zieke buurvrouw. Ja, daar word ik vrolijk van! En dat is met mijn vrijwilligerswerk net zo. En niet omdat ik dan aan de buitenwereld kan laten zien hoe knap het is wat ik doe of zo. Nee, gewoon omdat ik wil helpen. Liefst op de achtergrond. Het geeft energie als je iets kan doen voor iemand.
Sorry, voor de lap tekst. Raak op dreef....
Wordt vervolgd.
woensdag 22 oktober 2014 20:14
Haha, Sneeuwklokje, over lappen tekst gesproken.. ben ik een meester in, zijn die van jou niks bij
Overigens heb ik afgelopen jaren bepaalde boeken van Deepak Chopra gelezen, vooral omdat die man zo ruim kan denken buiten de kaders en toch zonder zweverig te zijn (hij is arts) en daarin bepaalde zienswijzen/ blik op de wereld, relaties, je eigen issues zo helder uiteenzetten. En omdat ik eea zelf al (van binnenuit) ervaren had, kan ik dat volmondig beamen wat hij schrijft.
Ik vind ze niet allemaal even leesbaar, maar wel oa "Het boek der geheimen" en nog een paar waar ik zo de titels niet van weet, iets met "7 sleutels tot geluk" of zo. En over emotionele intelligentie (bewezen wetenschappelijke bevindingen, "Het Superbrein"). En Stephen Covey dus als "nadenker" hoe op 1 lijn te komen als je als stel (of in zakenrelaties en dergelijke) dichterbij elkaar kan komen in visie (7 eigenschappen van effectief leiderschap)..
En in NLP heb ik ook erg veel vertrouwen: heel veel beperkende overtuigingen hebben we zelf vastgezet (ooit, ergens) zonder het te weten. Op allerlei gebieden (ik ben nu eenmaal.. ik kan niet.."), ook op identiteitsniveau (de rollen in je leven) ("ik ben een roker/ harde werker/ loyale werknemer/ waardeloze partner/ luie huisvrouw/ goede vriendin/ fijne vriendin/ behulpzame dochter enz).
Het is ongelooflijk hoe je op onbewust niveau jezelf kan vastpinnen ergens op. En hoe dat je eigen waarheid is geworden.
En schuld(gevoel), schaamte en angst houden mensen enorm tegen en klein en op hun plek waar ze zijn. Het verhindert groei en ontwikkeling, staat liefde en vertrouwen in de weg. Hoe heerlijk is het als je de schaamte voorbij bent en kan zeggen: "dit ben ik! En dit of dat hoort bij me!"
Zelf heb ik ook zo mijn "afwijkingen" en sinds ik daar gewoon achter sta (wat niet zo gewoon was voor mij) leeft het een stuk lekkerder. Het is zo fijn om open te kunnen zijn en ik heb daar eigenlijk vrijwel nooit negatieve reacties op gekregen, als ik daar open over was tegen iemand.
Overigens heb ik afgelopen jaren bepaalde boeken van Deepak Chopra gelezen, vooral omdat die man zo ruim kan denken buiten de kaders en toch zonder zweverig te zijn (hij is arts) en daarin bepaalde zienswijzen/ blik op de wereld, relaties, je eigen issues zo helder uiteenzetten. En omdat ik eea zelf al (van binnenuit) ervaren had, kan ik dat volmondig beamen wat hij schrijft.
Ik vind ze niet allemaal even leesbaar, maar wel oa "Het boek der geheimen" en nog een paar waar ik zo de titels niet van weet, iets met "7 sleutels tot geluk" of zo. En over emotionele intelligentie (bewezen wetenschappelijke bevindingen, "Het Superbrein"). En Stephen Covey dus als "nadenker" hoe op 1 lijn te komen als je als stel (of in zakenrelaties en dergelijke) dichterbij elkaar kan komen in visie (7 eigenschappen van effectief leiderschap)..
En in NLP heb ik ook erg veel vertrouwen: heel veel beperkende overtuigingen hebben we zelf vastgezet (ooit, ergens) zonder het te weten. Op allerlei gebieden (ik ben nu eenmaal.. ik kan niet.."), ook op identiteitsniveau (de rollen in je leven) ("ik ben een roker/ harde werker/ loyale werknemer/ waardeloze partner/ luie huisvrouw/ goede vriendin/ fijne vriendin/ behulpzame dochter enz).
Het is ongelooflijk hoe je op onbewust niveau jezelf kan vastpinnen ergens op. En hoe dat je eigen waarheid is geworden.
En schuld(gevoel), schaamte en angst houden mensen enorm tegen en klein en op hun plek waar ze zijn. Het verhindert groei en ontwikkeling, staat liefde en vertrouwen in de weg. Hoe heerlijk is het als je de schaamte voorbij bent en kan zeggen: "dit ben ik! En dit of dat hoort bij me!"
Zelf heb ik ook zo mijn "afwijkingen" en sinds ik daar gewoon achter sta (wat niet zo gewoon was voor mij) leeft het een stuk lekkerder. Het is zo fijn om open te kunnen zijn en ik heb daar eigenlijk vrijwel nooit negatieve reacties op gekregen, als ik daar open over was tegen iemand.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 22 oktober 2014 20:53
Misschien kennen jullie hem al maar deze video geeft zo goed weer waar jullie naar streven en het voelt zo lekker als je het dombo gevoel voorbij bent.
http://www.youtube.com/watch?v=cZGghmwUcbQ
http://www.youtube.com/watch?v=cZGghmwUcbQ
woensdag 22 oktober 2014 20:58
@Suzy
Het is niet jouw lb die relaties beperkt, het is het niet open en eerlijk durven zijn (nee, ook niet bij hem, al denk je dat je bij hem zo fijn jezelf kan zijn, je houdt heel veel binnen, zonder dat je dat eigenlijk wist van jezelf). Als je je "ware zelf" beter kent (met alles wat zich binnenin afspeelt) en je diegene durft te zijn bij anderen (die close zijn), kan je je werkelijk verbinden met anderen.
Zo waar en best moeilijk om lezen. Ik mag bij ex en andere naasten volledig mijzelf zijn. Maar kan ik dat ook? Nee, dat lukt me nog niet. Ik durf niet eens naar mijzelf toe eerlijk te zijn.
Al met al, moet ik bekennen dat ik het heel erg vind dat ik ex zo gekwetst heb. Als ik het verhaal omdraai, snap ik wat jullie bedoelen. Het heeft, behalve leering eruit trekken, weinig zin om daar in te blijven hangen. Maar het besef dat ik het echt fout heb gedaan groeit.
Eerder merkte ik iets op in de trant van als iedereen zegt dat ik egoïstisch ben, is dat zo. Hiermee wil ik niet aangeven dat ik klakkeloos aanneem wat hier gezegd wordt, maar als ik de enige ben die er anders over denkt, dan heb ik het doorgaans niet bij het rechte eind. En of ik dan ook overtuigd ben, da's een weer ander verhaal. In dit geval ben ik overtuigd.
Het is niet jouw lb die relaties beperkt, het is het niet open en eerlijk durven zijn (nee, ook niet bij hem, al denk je dat je bij hem zo fijn jezelf kan zijn, je houdt heel veel binnen, zonder dat je dat eigenlijk wist van jezelf). Als je je "ware zelf" beter kent (met alles wat zich binnenin afspeelt) en je diegene durft te zijn bij anderen (die close zijn), kan je je werkelijk verbinden met anderen.
Zo waar en best moeilijk om lezen. Ik mag bij ex en andere naasten volledig mijzelf zijn. Maar kan ik dat ook? Nee, dat lukt me nog niet. Ik durf niet eens naar mijzelf toe eerlijk te zijn.
Al met al, moet ik bekennen dat ik het heel erg vind dat ik ex zo gekwetst heb. Als ik het verhaal omdraai, snap ik wat jullie bedoelen. Het heeft, behalve leering eruit trekken, weinig zin om daar in te blijven hangen. Maar het besef dat ik het echt fout heb gedaan groeit.
Eerder merkte ik iets op in de trant van als iedereen zegt dat ik egoïstisch ben, is dat zo. Hiermee wil ik niet aangeven dat ik klakkeloos aanneem wat hier gezegd wordt, maar als ik de enige ben die er anders over denkt, dan heb ik het doorgaans niet bij het rechte eind. En of ik dan ook overtuigd ben, da's een weer ander verhaal. In dit geval ben ik overtuigd.
woensdag 22 oktober 2014 21:05
quote:geheimenaam schreef op 22 oktober 2014 @ 11:20:
Ik lees al een tijd mee op dit topic en sneeuwklokje, wat heb je veel doorgemaakt en opgepakt.
Ik heb grote bewondering voor je bereidheid naar jezelf te kijken.
Gun het jezelf om door te gaan met deze confrontatie, ondanks de pijn die het moet doen.
You're fucking worth it!
De post van Suzy raakt me erg: wat een inzicht in hoe het leven werkt!
En wat kan je het goed verwoorden, ik heb er ook veel aan om dit topic mee te lezen.Dank je wel!!!
Ik lees al een tijd mee op dit topic en sneeuwklokje, wat heb je veel doorgemaakt en opgepakt.
Ik heb grote bewondering voor je bereidheid naar jezelf te kijken.
Gun het jezelf om door te gaan met deze confrontatie, ondanks de pijn die het moet doen.
You're fucking worth it!
De post van Suzy raakt me erg: wat een inzicht in hoe het leven werkt!
En wat kan je het goed verwoorden, ik heb er ook veel aan om dit topic mee te lezen.Dank je wel!!!
woensdag 22 oktober 2014 21:15
Meid wat ben ik blij dat je gewoon hier weer terug bent (de video hier boven is ook voor jou, so feel good).
Wat super van je is is absoluut nr 1, je incasseringsvermogen en nr 2 dat je een mens bent zoals we horen te zijn.
Misschien horen ze eigenlijk omgedraaid te zijn. Morgen moet je weer naar je psych en zij is ervoor opgeleid en wellicht vindt zij het niet verontrustend maar heel normaal.
Ook ik toets alleen wat ik normaal vind en dat is altijd subjectief. Nadenken is altijd goed maar dat wil niet zeggen dat je tot de zelfde conclusie moet komen als ik.
Zorg, ook als dit allemaal voorbij is, dat je altijd de afweging blijft maken tussen wat je wel bij je zelf herkent en niet en ook al herken je het wel dan nog heb je recht om je zelf te zijn(ook met eigenschappen die een ander misschien helemaal niets vinden).
Als ik al mijn hele leven ergens tegen strijd dan is het wel, de wereld als eenheidsworst. Daar is geen samenleving mee vooruit gekomen. Ik denk als wij allemaal net zo open zouden zijn hier als jij dat je met ons allemaal nog wel een appeltje te schillen hebt.
Het enige wat ik je kan aanbieden hier is dat ik eerlijk zal zijn tegen je met nooit de intentie om je te kwetsen en ook voor mij is het balanceren.
Wat je opgevallen moet zijn dat Doreia en Suzy meer een woorden wegen dan ik en waarschijnlijk hebben zij ook een zachter karakter dan ik. Ook in mijn omgeving sta ik niet bekend om mijn diplomatie maar wel dat ik meeleef en eerlijk wil zijn(ook als dat nog steeds subjectief). Dus als ik je per ongeluk kwets of te direct ben dan kun je dat zeggen.
Het kwetsen zal ik dan uit alle macht proberen te voorkomen maar diplomatiek zal ik nooit worden. Dat heb ik geprobeerd maar ik verdwaalde in een wolk van woorden.En dat heb ik geaccepteerd van me zelf dat ik daar geen talent voor heb en ook niet het inzicht. Ik vind het ook niet erg als mensen mij daarom soms niet aardig vinden want alles heeft consequenties en ik bereid om die te dragen want au fond ben ik tevreden met mijn ik zijn.
Dus verander in wezen niets aan je zelf maar er over nadenken wat je intenties zijn om de dingen te doen zoals je ze doet is voor niemand slecht.
Wat super van je is is absoluut nr 1, je incasseringsvermogen en nr 2 dat je een mens bent zoals we horen te zijn.
Misschien horen ze eigenlijk omgedraaid te zijn. Morgen moet je weer naar je psych en zij is ervoor opgeleid en wellicht vindt zij het niet verontrustend maar heel normaal.
Ook ik toets alleen wat ik normaal vind en dat is altijd subjectief. Nadenken is altijd goed maar dat wil niet zeggen dat je tot de zelfde conclusie moet komen als ik.
Zorg, ook als dit allemaal voorbij is, dat je altijd de afweging blijft maken tussen wat je wel bij je zelf herkent en niet en ook al herken je het wel dan nog heb je recht om je zelf te zijn(ook met eigenschappen die een ander misschien helemaal niets vinden).
Als ik al mijn hele leven ergens tegen strijd dan is het wel, de wereld als eenheidsworst. Daar is geen samenleving mee vooruit gekomen. Ik denk als wij allemaal net zo open zouden zijn hier als jij dat je met ons allemaal nog wel een appeltje te schillen hebt.
Het enige wat ik je kan aanbieden hier is dat ik eerlijk zal zijn tegen je met nooit de intentie om je te kwetsen en ook voor mij is het balanceren.
Wat je opgevallen moet zijn dat Doreia en Suzy meer een woorden wegen dan ik en waarschijnlijk hebben zij ook een zachter karakter dan ik. Ook in mijn omgeving sta ik niet bekend om mijn diplomatie maar wel dat ik meeleef en eerlijk wil zijn(ook als dat nog steeds subjectief). Dus als ik je per ongeluk kwets of te direct ben dan kun je dat zeggen.
Het kwetsen zal ik dan uit alle macht proberen te voorkomen maar diplomatiek zal ik nooit worden. Dat heb ik geprobeerd maar ik verdwaalde in een wolk van woorden.En dat heb ik geaccepteerd van me zelf dat ik daar geen talent voor heb en ook niet het inzicht. Ik vind het ook niet erg als mensen mij daarom soms niet aardig vinden want alles heeft consequenties en ik bereid om die te dragen want au fond ben ik tevreden met mijn ik zijn.
Dus verander in wezen niets aan je zelf maar er over nadenken wat je intenties zijn om de dingen te doen zoals je ze doet is voor niemand slecht.
woensdag 22 oktober 2014 21:22
quote:Suzy65 schreef op 22 oktober 2014 @ 00:17:
Waterplant: dat zie ik bij jou ook terug, ik zie jou zulke mooie dingen schrijven aan allerlei mensen, hart onder de riem steken en dan ook dingen die echt hout snijden.. zo ook idd Doreia en bijv Enn. Heeft denk ik ook misschien met leeftijd/ levenservaring te maken, plus iets goeds willen doen, die ontwikkelde empathische vermogens, levenslessen en weten/intuitie idd willen inzetten voor meer dan jezelf/ eigenbelang.Dat is lief van je , als je leven maar ruk genoeg is geweest kun je daarna 2 kanen op. Of je blijft boos op het leven en wat je is overkomen of je bent deels blij omdat je er een aardiger mens voor je zelf en anderen van bent geworden(niet geldig op hormonale dagen).
Waterplant: dat zie ik bij jou ook terug, ik zie jou zulke mooie dingen schrijven aan allerlei mensen, hart onder de riem steken en dan ook dingen die echt hout snijden.. zo ook idd Doreia en bijv Enn. Heeft denk ik ook misschien met leeftijd/ levenservaring te maken, plus iets goeds willen doen, die ontwikkelde empathische vermogens, levenslessen en weten/intuitie idd willen inzetten voor meer dan jezelf/ eigenbelang.Dat is lief van je , als je leven maar ruk genoeg is geweest kun je daarna 2 kanen op. Of je blijft boos op het leven en wat je is overkomen of je bent deels blij omdat je er een aardiger mens voor je zelf en anderen van bent geworden(niet geldig op hormonale dagen).
woensdag 22 oktober 2014 21:26
quote:myrtaceae schreef op 22 oktober 2014 @ 15:11:
Ik ga toch nog een poging wagen. Maar nu meer anoniem.
Beste TO zoals ik gisteren al zei heb ik 4 jaar geleden te horen gekregen dat ik aan bindingsangst lijd.
Jij blijkbaar ook. Maar ik denk dat het niet alleen bindingsangst is en er ook wat andere dingen spelen ( bij mij ook hoor).
Je kan in het verleden blijven hangen en ja... het was niet fraai hoe je je ex behandeld hebt, maar wat heb je daar aan? Tuurlijk moet je je beseffen dat het niet oke was, maar wat wil je dan....sorry zeggen zal zijn pijn niet weg halen. Je verleden kan je niet veranderen maar je toekomst wel.
Besef je dat er een verschil zit tussen je ratio, gevoel en angst. denk er eens over na of je echt niet samen wilt wonen ( enz) of dat het je angst is die spreekt? Wat wil JIJ nu echt qua ratio, gevoel en angst. Dit kunnen 3 verschillende antwoorden zijn.
Je hebt nu die "diagnose" en nu kan je 2 dingen doen, nl;
1) Je leven indelen naar je angst en alle angsten vermijden zodat je een makkelijk en rustig leven hebt. ( hopelijk komen er geen angsten bij). Dit is eigenlijk ook wat ik je nu zie doen. Zoals ik het zie zijn je ex en jij zijn nu slachtoffer van jouw angst. Door je angst kunnen jullie niet meer samen zijn terwijl dat dat het liefste is wat jullie beide willen.
2) Erkennen dat je een angststoornis ( lees een buitensporige angst) en er tegen vechten om de angsten te overwinnen.
Ik heb voor het laatste gekozen. Ik voel me beperkt door mijn angst en ik ga die angsten niet mijn leven laten leiden. Ik wil nl niet meer het gevoel hebben dat er een vrachtwagen op mijn borstkas geparkeerd staat wanneer ik aan een vaste relatie denk of wanneer er en man meer van me wilt. Ik wil zelf bepalen of ik samen wil wonen en het niet door mijn angst laten bepalen. Ik wil me niet laten beperken door mijn angsten. Ik erken de angst, maar accepteer hem niet.
Je ex heeft je voor een groot dilemma geplaatst. Hij wilde dat je van geheim naar helemaal open en een vette relatie gaan. Tenminste, dat is jou interpretatie ( waarschijnlijk geïnterpreteerd door je angst) . Misschien had hij je best wel kans willen geven om te groeien. Dus om het stap voor stap op te bouwen.
Want wanneer je hoogte vrees hebt ga je ook niet ineens op de Eiffeltoren staan. Wanneer je angst voor vogels hebt ga je ook niet gelijk een voliere in. Je zal het stap voor stap moeten doen. Misschien had hij daar best begrip voor gehad.
Maar dat moet je willen. Dus de vraag is. Wat wil je nu echt? En dan zonder je angst.
En over je moeite met praten. Dat ervaar ik net zo. Voor mij is dat geen hang naar controle hebben maar mijn verlangen mensen op afstand te houden. ik kan best mijn menig ventileren en discussieren. Maar mijn emotie en me bloot geven. En vooral praten over dingen die erg spelen bij me, heb ik heel veel moeite mee.
ik denk niet dat je egoistisch bent, maar dat je nu je angst je leven laat leiden.
ik hoop dat je iets kan met deze woorden diarree.
nogmaals veel succes.
Wat fijn dat je reageert! Ik las je post door en het was allemaal begrijpelijk en toen kwam dat zinnetje van "...het gevoel hebben dat er een vrachtwagen op mijn borstkas geparkeerd staat wanneer ik aan een vaste relatie denk...". Dat zinnetje is zo waar. Ik stop dat gevoel weg. Psych vroeg laatst wat het dan is, hoe het voelt. Het is dit: het paniekerige gevoel, beklemmend. Als ik het intens wil voelen, breekt het zweet mij uit.
Ik kies ook voor optie 2. Ik wil mij niet laten leiden door angst. Zonder die angst zou ik het liefst doorwillen met ex. Ik hoop dat ik die kans krijg (Ben bang dat ex in die tussentijd, terecht, met zijn eigen leven doorgaat.). Maar nu is dat heel dubbel, want ik krijg het spaansbenauwd als ik me nu bedenk een relatie te hebben.
Over het moeilijk praten: dat ik controle ik wil, zie ik als ongeveer hetzelfde als wat jij zegt: ik wil mensen op afstand houden. Laat mij het zelf maar oplossen. Kom niet te dichtbij, dat vind ik eng. Op die wijze houd ik de controle.
Ik ga toch nog een poging wagen. Maar nu meer anoniem.
Beste TO zoals ik gisteren al zei heb ik 4 jaar geleden te horen gekregen dat ik aan bindingsangst lijd.
Jij blijkbaar ook. Maar ik denk dat het niet alleen bindingsangst is en er ook wat andere dingen spelen ( bij mij ook hoor).
Je kan in het verleden blijven hangen en ja... het was niet fraai hoe je je ex behandeld hebt, maar wat heb je daar aan? Tuurlijk moet je je beseffen dat het niet oke was, maar wat wil je dan....sorry zeggen zal zijn pijn niet weg halen. Je verleden kan je niet veranderen maar je toekomst wel.
Besef je dat er een verschil zit tussen je ratio, gevoel en angst. denk er eens over na of je echt niet samen wilt wonen ( enz) of dat het je angst is die spreekt? Wat wil JIJ nu echt qua ratio, gevoel en angst. Dit kunnen 3 verschillende antwoorden zijn.
Je hebt nu die "diagnose" en nu kan je 2 dingen doen, nl;
1) Je leven indelen naar je angst en alle angsten vermijden zodat je een makkelijk en rustig leven hebt. ( hopelijk komen er geen angsten bij). Dit is eigenlijk ook wat ik je nu zie doen. Zoals ik het zie zijn je ex en jij zijn nu slachtoffer van jouw angst. Door je angst kunnen jullie niet meer samen zijn terwijl dat dat het liefste is wat jullie beide willen.
2) Erkennen dat je een angststoornis ( lees een buitensporige angst) en er tegen vechten om de angsten te overwinnen.
Ik heb voor het laatste gekozen. Ik voel me beperkt door mijn angst en ik ga die angsten niet mijn leven laten leiden. Ik wil nl niet meer het gevoel hebben dat er een vrachtwagen op mijn borstkas geparkeerd staat wanneer ik aan een vaste relatie denk of wanneer er en man meer van me wilt. Ik wil zelf bepalen of ik samen wil wonen en het niet door mijn angst laten bepalen. Ik wil me niet laten beperken door mijn angsten. Ik erken de angst, maar accepteer hem niet.
Je ex heeft je voor een groot dilemma geplaatst. Hij wilde dat je van geheim naar helemaal open en een vette relatie gaan. Tenminste, dat is jou interpretatie ( waarschijnlijk geïnterpreteerd door je angst) . Misschien had hij je best wel kans willen geven om te groeien. Dus om het stap voor stap op te bouwen.
Want wanneer je hoogte vrees hebt ga je ook niet ineens op de Eiffeltoren staan. Wanneer je angst voor vogels hebt ga je ook niet gelijk een voliere in. Je zal het stap voor stap moeten doen. Misschien had hij daar best begrip voor gehad.
Maar dat moet je willen. Dus de vraag is. Wat wil je nu echt? En dan zonder je angst.
En over je moeite met praten. Dat ervaar ik net zo. Voor mij is dat geen hang naar controle hebben maar mijn verlangen mensen op afstand te houden. ik kan best mijn menig ventileren en discussieren. Maar mijn emotie en me bloot geven. En vooral praten over dingen die erg spelen bij me, heb ik heel veel moeite mee.
ik denk niet dat je egoistisch bent, maar dat je nu je angst je leven laat leiden.
ik hoop dat je iets kan met deze woorden diarree.
nogmaals veel succes.
Wat fijn dat je reageert! Ik las je post door en het was allemaal begrijpelijk en toen kwam dat zinnetje van "...het gevoel hebben dat er een vrachtwagen op mijn borstkas geparkeerd staat wanneer ik aan een vaste relatie denk...". Dat zinnetje is zo waar. Ik stop dat gevoel weg. Psych vroeg laatst wat het dan is, hoe het voelt. Het is dit: het paniekerige gevoel, beklemmend. Als ik het intens wil voelen, breekt het zweet mij uit.
Ik kies ook voor optie 2. Ik wil mij niet laten leiden door angst. Zonder die angst zou ik het liefst doorwillen met ex. Ik hoop dat ik die kans krijg (Ben bang dat ex in die tussentijd, terecht, met zijn eigen leven doorgaat.). Maar nu is dat heel dubbel, want ik krijg het spaansbenauwd als ik me nu bedenk een relatie te hebben.
Over het moeilijk praten: dat ik controle ik wil, zie ik als ongeveer hetzelfde als wat jij zegt: ik wil mensen op afstand houden. Laat mij het zelf maar oplossen. Kom niet te dichtbij, dat vind ik eng. Op die wijze houd ik de controle.
woensdag 22 oktober 2014 21:47
quote:waterplant schreef op 22 oktober 2014 @ 20:53:
Misschien kennen jullie hem al maar deze video geeft zo goed weer waar jullie naar streven en het voelt zo lekker als je het dombo gevoel voorbij bent.
http://www.youtube.com/watch?v=cZGghmwUcbQ
Ik ken 'm. Mooi, feel good!
Na het kijken van onderstaand filmpje denk ik altijd: dat varkentje....die heeft het pas echt zwaar
http://youtu.be/xjB5DiJTuAo
Misschien kennen jullie hem al maar deze video geeft zo goed weer waar jullie naar streven en het voelt zo lekker als je het dombo gevoel voorbij bent.
http://www.youtube.com/watch?v=cZGghmwUcbQ
Ik ken 'm. Mooi, feel good!
Na het kijken van onderstaand filmpje denk ik altijd: dat varkentje....die heeft het pas echt zwaar
http://youtu.be/xjB5DiJTuAo
donderdag 23 oktober 2014 00:00
Sneeuwklokje: ik denk dat het ook komt doordat jij een relatie ziet als in de meest geijkte zin van het woord. Maar een relatie kan je samen vormgeven hoe jullie dat willen. Parttime bij elkaar zijn en toch verbonden voelen is ook gewoon mogelijk. Er zijn zat mensen die gewoon niet willen samenwonen en die hele reutemeteut, elke dag samen moeten zijn en samen een huishouding voeren.
Maar dan kan je je nog steeds binden en een heel echte relatie hebben. Ken iemand die het gewoon geen relatie noemt, maar closer dan die 2 kan je haast niet zijn, hahaha. Maar op die manier voelt het dan kennelijk als elke dag de vrije keuze om bij elkaar te zijn en wordt het niet vanzelfsprekend.. zit ook wat in.
Ikzelf heb ook veel eigen ruimte nodig dus ik begrijp je wel, hoor. Niet voor iedereen is samenwonen het ideaal waar ze naar streven. Daar hoef je geen bindingsangst voor te hebben. Jullie waren zo'n 2 dagen/avonden per week bij elkaar, begrijp ik?
Dan was/is zoals Myrta zegt ook een optie (geweest): in stappen, een middenweg, bijv wel die openheid naar vrienden, wel je een stel voelen en ook zo presenteren naar buiten toe, misschien iets vaker elkaar zien, maar niet omdat dat "hoort" als je een relatie hebt, maar omdat je elkaar ook echt wil zien dan.
Elkaar een beetje tegemoet komen. Jullie behoeften liggen uiteen, maar geen van beiden heeft "gelijk" en het gaat er ook niet om wat "normaal" is (gemiddeld, wat veel mensen willen). De behoefte aan een eigen stuk leven is even valide als samen willen wonen. Er is geen goed of fout aan.
Persoonlijk is voor mij samenwonen ook geen optie en geen indicatie voor wel/niet (genoeg) van iemand houden. Staat er voor mij los van. Ik heb de vrijheid lief, maar dat betekent voro mij niet hetzelfde als "vrijblijvend" en dat kan je uitleggen aan een ander, zodat hij dat niet als afwijzing ziet of koppelt aan "houden van"..
(ik heb een 18-jarige relatie gehad incl trouwen en dus samenwonen en dat heeft me nooit benauwd, ik kan dat en heb dat ook erg fijn gevonden, maar het is niet meer mijn ideaalmodel voor een relatie. Ik ben nu in een andere fase met mijzelf en andere behoeften, maar wel open voor een exclusieve relatie en ik ben daar ook hondstrouw in, maar het hoeft van mij niet elke dag samen te zijn en ook geen hypotheek/ gezamenlijke rekeningen, huishouden, en andere gezamenlijke vastigheden.
Daarentegen zeker wel naar elkaar en naar buiten toe een stel zijn in allerlei opzichten, samen belevenissen, gebeurtenissen, gevoelens, toekomst en je leven met elkaar delen (vertellen, bij elkaar terecht kunnen, over alles kunnen hebben, enz). Inhoudelijk dus wel heel close zijn, maar niet huis/huishouden en een dagelijkse routine van dat soort zorgzaamheid delen.
Doet voor mij niks af aan de intensiteit van wat ik voor diegene voel, en ook niet hoe gecommit ik ben: dit is gewoon hoe ik het iha voel, hoe verliefd ik ook zou zijn. En het kan best dat dat nog verandert, maar ik ben (met een gezin) al zelden echt alleen met mezelf en al jaren. Met veel liefde en plezier, maar daardoor waardeer ik die momenten in mijn eentje ook zeer!
Misschien speelt dat bij jou ook, dat je vaak geen privacy hebt (gehad) door je lb en daardoor juist erg gesteld bent op die momenten van vrijheid en zelf kunnen bepalen die voor jou nooit vanzelfsprekend zijn? Dat het gewoon heel belangrijk voor je is om met jezelf te kunnen zijn en niemand rekening met jou hoeft te houden en jij ook met niemand?
Maar dan kan je je nog steeds binden en een heel echte relatie hebben. Ken iemand die het gewoon geen relatie noemt, maar closer dan die 2 kan je haast niet zijn, hahaha. Maar op die manier voelt het dan kennelijk als elke dag de vrije keuze om bij elkaar te zijn en wordt het niet vanzelfsprekend.. zit ook wat in.
Ikzelf heb ook veel eigen ruimte nodig dus ik begrijp je wel, hoor. Niet voor iedereen is samenwonen het ideaal waar ze naar streven. Daar hoef je geen bindingsangst voor te hebben. Jullie waren zo'n 2 dagen/avonden per week bij elkaar, begrijp ik?
Dan was/is zoals Myrta zegt ook een optie (geweest): in stappen, een middenweg, bijv wel die openheid naar vrienden, wel je een stel voelen en ook zo presenteren naar buiten toe, misschien iets vaker elkaar zien, maar niet omdat dat "hoort" als je een relatie hebt, maar omdat je elkaar ook echt wil zien dan.
Elkaar een beetje tegemoet komen. Jullie behoeften liggen uiteen, maar geen van beiden heeft "gelijk" en het gaat er ook niet om wat "normaal" is (gemiddeld, wat veel mensen willen). De behoefte aan een eigen stuk leven is even valide als samen willen wonen. Er is geen goed of fout aan.
Persoonlijk is voor mij samenwonen ook geen optie en geen indicatie voor wel/niet (genoeg) van iemand houden. Staat er voor mij los van. Ik heb de vrijheid lief, maar dat betekent voro mij niet hetzelfde als "vrijblijvend" en dat kan je uitleggen aan een ander, zodat hij dat niet als afwijzing ziet of koppelt aan "houden van"..
(ik heb een 18-jarige relatie gehad incl trouwen en dus samenwonen en dat heeft me nooit benauwd, ik kan dat en heb dat ook erg fijn gevonden, maar het is niet meer mijn ideaalmodel voor een relatie. Ik ben nu in een andere fase met mijzelf en andere behoeften, maar wel open voor een exclusieve relatie en ik ben daar ook hondstrouw in, maar het hoeft van mij niet elke dag samen te zijn en ook geen hypotheek/ gezamenlijke rekeningen, huishouden, en andere gezamenlijke vastigheden.
Daarentegen zeker wel naar elkaar en naar buiten toe een stel zijn in allerlei opzichten, samen belevenissen, gebeurtenissen, gevoelens, toekomst en je leven met elkaar delen (vertellen, bij elkaar terecht kunnen, over alles kunnen hebben, enz). Inhoudelijk dus wel heel close zijn, maar niet huis/huishouden en een dagelijkse routine van dat soort zorgzaamheid delen.
Doet voor mij niks af aan de intensiteit van wat ik voor diegene voel, en ook niet hoe gecommit ik ben: dit is gewoon hoe ik het iha voel, hoe verliefd ik ook zou zijn. En het kan best dat dat nog verandert, maar ik ben (met een gezin) al zelden echt alleen met mezelf en al jaren. Met veel liefde en plezier, maar daardoor waardeer ik die momenten in mijn eentje ook zeer!
Misschien speelt dat bij jou ook, dat je vaak geen privacy hebt (gehad) door je lb en daardoor juist erg gesteld bent op die momenten van vrijheid en zelf kunnen bepalen die voor jou nooit vanzelfsprekend zijn? Dat het gewoon heel belangrijk voor je is om met jezelf te kunnen zijn en niemand rekening met jou hoeft te houden en jij ook met niemand?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 23 oktober 2014 15:54
Tja, ik weet niet of ex mij die kans had willen geven om stap voor stap in de relatie te groeien. Ik vrees dat het daarvoor te laat is. Ik heb nog steeds een rot gevoel. Lijkt nu pas echt tot mij door te dringen hoe ik hem behandeld heb.
Soms word ik ook boos op ex. Hij wist hoe ik in onze relatie stond. Waarom heeft hij mij niet eerder voor het blok gezet? Ik weet dat dit geen eerlijke gedachte van me is.
En of lb meespeelt in de drang naar vrijheid weet ik niet. Ik zal nooit wennen aan het feit dat ik weinig privacy heb. Maar ja, da's een gegeven.
Ik ben nu op weg naar psych. Zal later naar het andere topic kijken Waterplant. Dank voor de tip.
En ik weet dat iedereen hier alleen maar wil helpen en niet wil kwetsen. Dus schrijf gewoon wat je denkt (kan ik wat van leren). Ook harde woorden mogen gezegd worden. Ik heb al zoveel geleerd van jullie!
Soms word ik ook boos op ex. Hij wist hoe ik in onze relatie stond. Waarom heeft hij mij niet eerder voor het blok gezet? Ik weet dat dit geen eerlijke gedachte van me is.
En of lb meespeelt in de drang naar vrijheid weet ik niet. Ik zal nooit wennen aan het feit dat ik weinig privacy heb. Maar ja, da's een gegeven.
Ik ben nu op weg naar psych. Zal later naar het andere topic kijken Waterplant. Dank voor de tip.
En ik weet dat iedereen hier alleen maar wil helpen en niet wil kwetsen. Dus schrijf gewoon wat je denkt (kan ik wat van leren). Ook harde woorden mogen gezegd worden. Ik heb al zoveel geleerd van jullie!
donderdag 23 oktober 2014 17:44
Dat gegraaf in relaties, in one nights, in scharrels: ik word er niet goed van! Waarom? Wat schieten we ermee op? Dat ik een of ander gevoelloos men ben? Ja, ik doe het verkeerd, ontbreekt aan inlevingsvermogen in partners, ja het waren er veel en ja de relaties mislukken. Weet ik veel wat ik voelde en waarom dingen gaan zoals ze gaan. En ja ik baal ervan...
Niks nieuws. En ja ik heb nu zin om de boel de boel te laten. Zin in daten of bezatten. Zal wel weer gek. Ben boos. Frustratie.
Niks nieuws. En ja ik heb nu zin om de boel de boel te laten. Zin in daten of bezatten. Zal wel weer gek. Ben boos. Frustratie.
donderdag 23 oktober 2014 19:23
Hoe weet jij zo stellig dat dit de eerste keer os dat hij je voor het blok heeft gezet? Hoe vaak heeft hij je gevraagd of naar manieren gezocht in de afgelopen 2 jaar om jullie relatie in de openbaarheid te krijgen? Dus alleen maar erkenning dat jullie van elkaar houden richting de buitenwereld. Hoeveel vriendjes heb jij eigenlijk gehad en hoeveel van die vriendjes zijn ook bekend bij je vriendengroep en je ouders?
donderdag 23 oktober 2014 19:46
quote:sneeuwklokje74 schreef op 23 oktober 2014 @ 15:54:
Soms word ik ook boos op ex. Hij wist hoe ik in onze relatie stond. Waarom heeft hij mij niet eerder voor het blok gezet? Ik weet dat dit geen eerlijke gedachte van me is.
Waarom niet? Ik blijf erbij: jullie zijn 2 volwassenen met allebei ervaring in de liefde. Hij heeft hier net zo goed een aandeel in gehad en had dingen ook anders kunnen aanpakken. Jullie hebben gewoon allebei fouten gemaakt. Het is niet realistisch om hem alleen als het weerloze slachtoffer te zien.
Soms word ik ook boos op ex. Hij wist hoe ik in onze relatie stond. Waarom heeft hij mij niet eerder voor het blok gezet? Ik weet dat dit geen eerlijke gedachte van me is.
Waarom niet? Ik blijf erbij: jullie zijn 2 volwassenen met allebei ervaring in de liefde. Hij heeft hier net zo goed een aandeel in gehad en had dingen ook anders kunnen aanpakken. Jullie hebben gewoon allebei fouten gemaakt. Het is niet realistisch om hem alleen als het weerloze slachtoffer te zien.
donderdag 23 oktober 2014 20:33
Echt voor het blok zetten in de trant van slikken of stikken dat was afgelopen mei. Een paar dagen voordat ik dit topic opende. Hij heeft altijd geweten van mijn twijfels. Hij heeft mij kwalijk genomen dat ik nooit wat aan die twijfels deed; dat ik het wel best vond zo.
Hij heeft, toen voor ons duidelijk was, dat er toch echt wel wat was tussen ons het best erg gevonden om dit voor zich te moeten houden.
Hoeveel vriendjes ik heb gehad? Ik heb vanaf mijn 14e tot nu eigenlijk bijna altijd relaties of hoe je dat ook noemt gehad. 4 keer samengewoond (nooit samen huis gekocht). Verder nog een paar relaties van 1à 2 jaar, wat scharrels en ONS. Als ik dit zo typ, schaam ik me vreselijk. En van een aantal van 'die paar relaties' wist idd niemand echt.
Een post met wat droge info, en heel veel schaamte.
Hij heeft, toen voor ons duidelijk was, dat er toch echt wel wat was tussen ons het best erg gevonden om dit voor zich te moeten houden.
Hoeveel vriendjes ik heb gehad? Ik heb vanaf mijn 14e tot nu eigenlijk bijna altijd relaties of hoe je dat ook noemt gehad. 4 keer samengewoond (nooit samen huis gekocht). Verder nog een paar relaties van 1à 2 jaar, wat scharrels en ONS. Als ik dit zo typ, schaam ik me vreselijk. En van een aantal van 'die paar relaties' wist idd niemand echt.
Een post met wat droge info, en heel veel schaamte.
donderdag 23 oktober 2014 21:03
Die paar relaties waren niet echt geheim. Maar ook nooit 'officieel' zeg maar. Nam ik ze pas na een jaar mee naar mijn ouders enzo.
Maar wat maakt het uit. Psych vraagt mij ook vaak om over relaties na te denken. Op een of andere manier word ik daar een soort van boos van. Schaamte, niet willen nadenken, opstandig.... Ook nu weer.
Maar wat maakt het uit. Psych vraagt mij ook vaak om over relaties na te denken. Op een of andere manier word ik daar een soort van boos van. Schaamte, niet willen nadenken, opstandig.... Ook nu weer.
vrijdag 24 oktober 2014 00:13
Niet schamen, Sneeuwklokje.. schaam je nooit voor wie je was: het is allemaal levenservaring en heeft allemaal bijgedragen aan wie je nu bent.
Misschien komt er wel heel erg veel op je bord nu, psych en hier ook nog op topic.. Wees een beetje mild en lief nu voor jezelf. Je hoeft jezelf echt niet continu kritisch onder de loep te nemen of te laten nemen. Misschien moet je ipv hard nadenken gewoon eens even lekker ontspannen (de beste ideeen komen in bad enzo, soms moet je juist niet denken/piekeren/wroeten, maar ff niks doen zodat eea omhoog kan borrelen, van binnenuit).
Slaap lekker straks!
Misschien komt er wel heel erg veel op je bord nu, psych en hier ook nog op topic.. Wees een beetje mild en lief nu voor jezelf. Je hoeft jezelf echt niet continu kritisch onder de loep te nemen of te laten nemen. Misschien moet je ipv hard nadenken gewoon eens even lekker ontspannen (de beste ideeen komen in bad enzo, soms moet je juist niet denken/piekeren/wroeten, maar ff niks doen zodat eea omhoog kan borrelen, van binnenuit).
Slaap lekker straks!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
