Relaties
alle pijlers
Kan dit nog goedkomen?
maandag 22 september 2014 12:23
Hoi Allemaal,
Mijn man en ik zijn bijna 9 jaar samen. Hebben een kindje van 3 jaar en een kindje van 6 maanden. Afgelopen drie jaar zijn we elkaar en beetje kwijtgeraakt. Hij kreeg een nieuwe baan en ik richtte me vooral op onze dochter. Zelf ben ik toen gestopt met sporten omdat ik vond dat ik voor de kinderen moest zorgen. Ik kwam daarbij flink aan het daardoor gingen we nog meer uit elkaar groeien. We hebben veel met elkaar gesproken toen en waren we het beiden eens dat er iets moest veranderen. Zo vond hij dat ik moest afvallen en dat hij er meer voor mij en het gezin moest zijn. We hebben echt wel mooie momenten ook gehad deze jaren, maar het was gewoon niet wat het moest zijn. Beiden hielden we niet aan onze afspraken. Hij ging nog meer werken en ik voelde me alles behalve gelukkig en bleef daardoor aankomen. Dit jaar is mijn man in januari ernstig ziek geworden. Hij moest daardoor 10 dagen in het ziekenhuis blijven. Ik was hoogzwanger van onze zoon en had net de week ervoor te horen gekregen dat ik plat moest liggen. Dit ging natuurlijk niet gebeuren. Ik was elke dag in het ziekenhuis van 10 tot 8 in de avond. Ik reed 4 keer op een dag heen en weer om mijn dochter naar mijn ouders te brengen. Ik heb al die tijd aan het bed van mijn man gezeten om hem te helpen naar herstel. Mijn schoonmoeder heeft die gehele tijd ontzettend naar gedaan. Van snauwen naar nare brieven schrijven en aan het bed van mijn man lopen zeuren wat ik wel niet gedaan zou hebben. Ik heb dus een ontzettende ruzie gehad met mijn schoonmoeder. Mijn man heeft mijn toen niet gesteund hierin, waardoor ik me ontzettend alleen heb gevoelt. Tot mijn bevalling heb ik geen contact met mijn schoonmoeder willen hebben. Ik heb het een keer willen uitpraten en toen ging ze het weer verpesten door rare dingen te zeggen. Toen was ik er een beetje klaar mee en koos voor mezelf. Mijn man vond dat niet leuk. Die vond dat het allemaal meteen goed moest komen. Hij heeft wel eens gesproken met zijn moeder dat het niet handig van haar was, maar mij was hij steeds aan het pushen. Ik was hoogzwanger en kon vrij weinig meer hebben. Toen ik eenmaal moest bevallen was mijn man alleen maar met zijn telefoon bezig. Zijn werk, ach je weeen zijn toch nog niet zo heftig ik hoef toch niet de hele tijd je handje vast te houden.Terwijl hij bij mij dochter de gehele bevalling heeft mee gepuft. Nu mocht ik het alleen doen. Ja de laatste vijftien minuten was hij er. Mijn man zijn ouders zijn gescheiden en hij heeft in die tijd voor Zijn moeder gekozen. Hij was kwaad op zijn vader. Nu dit jaar na tien jaar heeft hij zijn vader weer voor het eerst gezien. Vanaf die dag heeft hij een knal gehad ofzo en is hij niet meer zichzelf. Hij is het huis uitgegaan, heeft aangegeven niet meer van me te houden en heeft mij en de kinderen compleet laten vallen. Hij geeft aan dat ik hem stuk heb gemaakt en dat ik dominant ben en hij zijn grenzen niet kan aangeven. Nou het klopt dat ik dominant ben en dat hij zijn grenzen niet kan aangeven ook. Ik wilde in relatietherapie gaan twee keer zou hij gaan, maar is niet gekomen. Hij is enorm wispelturig geweest. Hij is nu bijna 9 weken weg en het ene moment houdt hij nog van me en het andere moment is er geen kans meer. Hij is zo wispelturig dat hij in vijf minuten tijd gewoon meerdere keren ups en downs heeft. Hij heeft zich nu compleet op zijn werk gestort. Hij werkt zo'n tachtig uur. Vorige week heb ik hem gedwongen naar de dokter te gaan. Hij ziet er slecht uit doet onaardig tegen mij, de kinderen en zijn moeder. Ik ben bang dat hij overspannen of depressief is. Hij is een man dat ontzettend rustig is en echt nadenkt over wat hij zegt. Op dit moment is het een driftkop die er alles uitgooit wat hij op dit moment denkt. Hij kwetst me steeds en dat doet pijn. Hij geeft aan mij express stuk te maken, zodat er geen hoop meer is. Als hij zich fijn bij me voelt dan vlucht hij. Ik ben 30 kilo afgevallen in 6 maanden tijd. En hij kan het heel slecht hebben dat ik er nu weer goed uitzie. Drie weken geleden wilde hij de scheiding starten, meteen. De advocaat heeft aangegeven dat ze het verstandig vindt dat we eerst een tijdje geen contact hebben. Met twee kinderen gaat dat moeilijk. Ik heb een voorstel gemaakt dat ik een keer in de twee weken het huis uit ga in het weekend zodat hij op de kinderen kan passen. Hij heeft dit nu twee keer gedaan en twee keer is hij helemaal gesloopt. Hij kijkt me aan alsof ik het vreselijkste mens op aarde ben. Hij moet zelf inzien dat een huwelijk altijd ups en downs heeft en dat het de kunst is er samen uit te komen. We hebben een rotjaar achter de rug. Een heleboel mensen zouden compleet instorten na wat wij hebben meegemaakt. Werk, ziek zijn, je vader weer zien, huwelijksproblemen, drukte om huis af te krijgen, een kleine baby en een peutertje die steeds de weg kwijtraakt als een van de ouders in het ziekenhuis ligt. Het is een heleboel. Het is voor hem heel makkelijk om een iemand en dat ben ik de schuld te geven. Ik herken die man niet meer. Afgelopen vrijdag was ik het zat en wilde ik zelf de scheiding door gaan zetten. Hij begon te schreeuwen dat ik nu degene was die het huwelijk weggooide omdat ik hem geen twee maanden rust gunde. Ik stort gewoon in als ik 8 weken lang heb gehoord ik wil van je scheiden en dan die blikken richting mij. Geloof me er zijn ook momenten van hoop geweest hoor. Ik ga die nu nog 1,5 maand rust doen. Maar ik denk niet dat hij na zes weken gaat inzien dat het niet allemaal aan mij ligt. Hij heeft nu wel meer respect voor me dat ik twee kleine kindjes in mijn eentje doe. Want na zo'n weekend is hij gesloopt. Als hij me ziet rent hij bijna weg. Hij heeft aangegeven dag en nacht down te zijn. En als hij me ziet dat hij stress heeft. Als hij echt klaar met me zou zijn dan was hij toch al de scheiding echt begonnen? Ik voel me compleet machteloos. Ik heb meerdere keren gedacht ik stop hiermee. Maar dat is wat hij wil dat ik de knoop voor hem doorhak omdat hij het nog niet weet. Het doet zoveel pijn allemaal en dan ook nog is onze dochter van drie jaar die gewoon zoveel verdriet heeft. Mijn man heeft duidelijk gezegd voor de kinderen blijven we niet bijelkaar. Ik denk met therapie dat we er makkelijk uit kunnen komen, want zoals ik het zie zijn onze problemen niet zo groot. We hebben alleen hulp nodig, maar zolang mijn man dat niet ingaat zien is er geen hoop meer.
Mijn man en ik zijn bijna 9 jaar samen. Hebben een kindje van 3 jaar en een kindje van 6 maanden. Afgelopen drie jaar zijn we elkaar en beetje kwijtgeraakt. Hij kreeg een nieuwe baan en ik richtte me vooral op onze dochter. Zelf ben ik toen gestopt met sporten omdat ik vond dat ik voor de kinderen moest zorgen. Ik kwam daarbij flink aan het daardoor gingen we nog meer uit elkaar groeien. We hebben veel met elkaar gesproken toen en waren we het beiden eens dat er iets moest veranderen. Zo vond hij dat ik moest afvallen en dat hij er meer voor mij en het gezin moest zijn. We hebben echt wel mooie momenten ook gehad deze jaren, maar het was gewoon niet wat het moest zijn. Beiden hielden we niet aan onze afspraken. Hij ging nog meer werken en ik voelde me alles behalve gelukkig en bleef daardoor aankomen. Dit jaar is mijn man in januari ernstig ziek geworden. Hij moest daardoor 10 dagen in het ziekenhuis blijven. Ik was hoogzwanger van onze zoon en had net de week ervoor te horen gekregen dat ik plat moest liggen. Dit ging natuurlijk niet gebeuren. Ik was elke dag in het ziekenhuis van 10 tot 8 in de avond. Ik reed 4 keer op een dag heen en weer om mijn dochter naar mijn ouders te brengen. Ik heb al die tijd aan het bed van mijn man gezeten om hem te helpen naar herstel. Mijn schoonmoeder heeft die gehele tijd ontzettend naar gedaan. Van snauwen naar nare brieven schrijven en aan het bed van mijn man lopen zeuren wat ik wel niet gedaan zou hebben. Ik heb dus een ontzettende ruzie gehad met mijn schoonmoeder. Mijn man heeft mijn toen niet gesteund hierin, waardoor ik me ontzettend alleen heb gevoelt. Tot mijn bevalling heb ik geen contact met mijn schoonmoeder willen hebben. Ik heb het een keer willen uitpraten en toen ging ze het weer verpesten door rare dingen te zeggen. Toen was ik er een beetje klaar mee en koos voor mezelf. Mijn man vond dat niet leuk. Die vond dat het allemaal meteen goed moest komen. Hij heeft wel eens gesproken met zijn moeder dat het niet handig van haar was, maar mij was hij steeds aan het pushen. Ik was hoogzwanger en kon vrij weinig meer hebben. Toen ik eenmaal moest bevallen was mijn man alleen maar met zijn telefoon bezig. Zijn werk, ach je weeen zijn toch nog niet zo heftig ik hoef toch niet de hele tijd je handje vast te houden.Terwijl hij bij mij dochter de gehele bevalling heeft mee gepuft. Nu mocht ik het alleen doen. Ja de laatste vijftien minuten was hij er. Mijn man zijn ouders zijn gescheiden en hij heeft in die tijd voor Zijn moeder gekozen. Hij was kwaad op zijn vader. Nu dit jaar na tien jaar heeft hij zijn vader weer voor het eerst gezien. Vanaf die dag heeft hij een knal gehad ofzo en is hij niet meer zichzelf. Hij is het huis uitgegaan, heeft aangegeven niet meer van me te houden en heeft mij en de kinderen compleet laten vallen. Hij geeft aan dat ik hem stuk heb gemaakt en dat ik dominant ben en hij zijn grenzen niet kan aangeven. Nou het klopt dat ik dominant ben en dat hij zijn grenzen niet kan aangeven ook. Ik wilde in relatietherapie gaan twee keer zou hij gaan, maar is niet gekomen. Hij is enorm wispelturig geweest. Hij is nu bijna 9 weken weg en het ene moment houdt hij nog van me en het andere moment is er geen kans meer. Hij is zo wispelturig dat hij in vijf minuten tijd gewoon meerdere keren ups en downs heeft. Hij heeft zich nu compleet op zijn werk gestort. Hij werkt zo'n tachtig uur. Vorige week heb ik hem gedwongen naar de dokter te gaan. Hij ziet er slecht uit doet onaardig tegen mij, de kinderen en zijn moeder. Ik ben bang dat hij overspannen of depressief is. Hij is een man dat ontzettend rustig is en echt nadenkt over wat hij zegt. Op dit moment is het een driftkop die er alles uitgooit wat hij op dit moment denkt. Hij kwetst me steeds en dat doet pijn. Hij geeft aan mij express stuk te maken, zodat er geen hoop meer is. Als hij zich fijn bij me voelt dan vlucht hij. Ik ben 30 kilo afgevallen in 6 maanden tijd. En hij kan het heel slecht hebben dat ik er nu weer goed uitzie. Drie weken geleden wilde hij de scheiding starten, meteen. De advocaat heeft aangegeven dat ze het verstandig vindt dat we eerst een tijdje geen contact hebben. Met twee kinderen gaat dat moeilijk. Ik heb een voorstel gemaakt dat ik een keer in de twee weken het huis uit ga in het weekend zodat hij op de kinderen kan passen. Hij heeft dit nu twee keer gedaan en twee keer is hij helemaal gesloopt. Hij kijkt me aan alsof ik het vreselijkste mens op aarde ben. Hij moet zelf inzien dat een huwelijk altijd ups en downs heeft en dat het de kunst is er samen uit te komen. We hebben een rotjaar achter de rug. Een heleboel mensen zouden compleet instorten na wat wij hebben meegemaakt. Werk, ziek zijn, je vader weer zien, huwelijksproblemen, drukte om huis af te krijgen, een kleine baby en een peutertje die steeds de weg kwijtraakt als een van de ouders in het ziekenhuis ligt. Het is een heleboel. Het is voor hem heel makkelijk om een iemand en dat ben ik de schuld te geven. Ik herken die man niet meer. Afgelopen vrijdag was ik het zat en wilde ik zelf de scheiding door gaan zetten. Hij begon te schreeuwen dat ik nu degene was die het huwelijk weggooide omdat ik hem geen twee maanden rust gunde. Ik stort gewoon in als ik 8 weken lang heb gehoord ik wil van je scheiden en dan die blikken richting mij. Geloof me er zijn ook momenten van hoop geweest hoor. Ik ga die nu nog 1,5 maand rust doen. Maar ik denk niet dat hij na zes weken gaat inzien dat het niet allemaal aan mij ligt. Hij heeft nu wel meer respect voor me dat ik twee kleine kindjes in mijn eentje doe. Want na zo'n weekend is hij gesloopt. Als hij me ziet rent hij bijna weg. Hij heeft aangegeven dag en nacht down te zijn. En als hij me ziet dat hij stress heeft. Als hij echt klaar met me zou zijn dan was hij toch al de scheiding echt begonnen? Ik voel me compleet machteloos. Ik heb meerdere keren gedacht ik stop hiermee. Maar dat is wat hij wil dat ik de knoop voor hem doorhak omdat hij het nog niet weet. Het doet zoveel pijn allemaal en dan ook nog is onze dochter van drie jaar die gewoon zoveel verdriet heeft. Mijn man heeft duidelijk gezegd voor de kinderen blijven we niet bijelkaar. Ik denk met therapie dat we er makkelijk uit kunnen komen, want zoals ik het zie zijn onze problemen niet zo groot. We hebben alleen hulp nodig, maar zolang mijn man dat niet ingaat zien is er geen hoop meer.
maandag 22 september 2014 12:38
Ik zou veel afstand nemen van hem. Voor de rust voor jullie beide. Praten met vriendinnen. Je focust je teveel op hem. Probeer structuur te vinden thuis. En dat weekend zo eerst houden. En als hij niet wil vraag je je ouders op ze te
Passen zodat je wat ruimte krijgt. Hij kan nu niks aan en als je wilt dat t nog goedkomt zou ik hem nu wat rust gunnen. En hulp bij anderen zoeken. Sws langs huisarts gaan voor steun of doorverwijzing voor gesprekken oid. Sterkte
Passen zodat je wat ruimte krijgt. Hij kan nu niks aan en als je wilt dat t nog goedkomt zou ik hem nu wat rust gunnen. En hulp bij anderen zoeken. Sws langs huisarts gaan voor steun of doorverwijzing voor gesprekken oid. Sterkte
maandag 22 september 2014 12:39
maandag 22 september 2014 12:46
Neem meer afstand. Spreek met elkaar af dat jullie de komende zes maanden geen beslissingen nemen over wel of niet scheiden, maar gewoon even jullie eigen ding doen en je eigen rust zoeken. Op dit moment kunnen jullie beiden geen weloverwogen beslissing maken. Door af te spreken geen beslissing te nemen kom je beter aan jezelf toe. En volgens mij heeft jouw man dat hard nodig. Hij klinkt depressief en/of overspannen.
maandag 22 september 2014 12:48
maandag 22 september 2014 13:02
To denkt dat man overspannen of depressief is. Dat hoeft dan nog niet waar te zijn.
Man ontvlucht het huis dat is duidelijk. Hij geeft aan niet verder te willen met to maar to wuift dat gewoon weg, Welnee we gaan gewoon in relatie therapie en dan komt alles goed.
.
Vervolgens gaat hij naar een advocaat omdat hij wil scheiden en die raadt hem aan om eerst even afstand te nemen van elkaar en nog geen definitieve stappen te nemen.
Die man heeft waarschijnlijk het gevoel dat hij nergens gehoord wordt en nergens rust heeft dus stort hij zich maar op zijn werk.
Man ontvlucht het huis dat is duidelijk. Hij geeft aan niet verder te willen met to maar to wuift dat gewoon weg, Welnee we gaan gewoon in relatie therapie en dan komt alles goed.
.
Vervolgens gaat hij naar een advocaat omdat hij wil scheiden en die raadt hem aan om eerst even afstand te nemen van elkaar en nog geen definitieve stappen te nemen.
Die man heeft waarschijnlijk het gevoel dat hij nergens gehoord wordt en nergens rust heeft dus stort hij zich maar op zijn werk.
maandag 22 september 2014 13:05
quote:sugarmiss schreef op 22 september 2014 @ 13:02:
To denkt dat man overspannen of depressief is. Dat hoeft dan nog niet waar te zijn.
Man ontvlucht het huis dat is duidelijk. Hij geeft aan niet verder te willen met to maar to wuift dat gewoon weg, Welnee we gaan gewoon in relatie therapie en dan komt alles goed.
.
Vervolgens gaat hij naar een advocaat omdat hij wil scheiden en die raadt hem aan om eerst even afstand te nemen van elkaar en nog geen definitieve stappen te nemen.
Die man heeft waarschijnlijk het gevoel dat hij nergens gehoord wordt en nergens rust heeft dus stort hij zich maar op zijn werk.
Dit. Ik lees iemand die ontzettend veel dwingt, hij moet dit en dat, alles wordt voor hem bepaald.
Zij stopte met sporten om dat ze er voor de kinderen moest zijn volgens zich zelf, een stille aanklacht naar haar man toe en daar om werd ze dik. Die logica is zo verwrongen, alles is in feite de schuld van die man.
Als je hem echt terug wil dan moet je zelf veranderen en hem zijn ruimte geven, want nu lijkt het er gewoon op als of hij eindelijk voor zich zelf kiest ipv voor slaafje spelen. Mijn vooroordeel wellicht maar wilden jullie samen kinderen of was dat jouw eenzijdig idee?
To denkt dat man overspannen of depressief is. Dat hoeft dan nog niet waar te zijn.
Man ontvlucht het huis dat is duidelijk. Hij geeft aan niet verder te willen met to maar to wuift dat gewoon weg, Welnee we gaan gewoon in relatie therapie en dan komt alles goed.
.
Vervolgens gaat hij naar een advocaat omdat hij wil scheiden en die raadt hem aan om eerst even afstand te nemen van elkaar en nog geen definitieve stappen te nemen.
Die man heeft waarschijnlijk het gevoel dat hij nergens gehoord wordt en nergens rust heeft dus stort hij zich maar op zijn werk.
Dit. Ik lees iemand die ontzettend veel dwingt, hij moet dit en dat, alles wordt voor hem bepaald.
Zij stopte met sporten om dat ze er voor de kinderen moest zijn volgens zich zelf, een stille aanklacht naar haar man toe en daar om werd ze dik. Die logica is zo verwrongen, alles is in feite de schuld van die man.
Als je hem echt terug wil dan moet je zelf veranderen en hem zijn ruimte geven, want nu lijkt het er gewoon op als of hij eindelijk voor zich zelf kiest ipv voor slaafje spelen. Mijn vooroordeel wellicht maar wilden jullie samen kinderen of was dat jouw eenzijdig idee?
maandag 22 september 2014 13:23
Je geeft zelf al aan dat jullie een rot jaar achter de rug hebben .
En daar waar ruzies, ziektes en andere factoren in een relatie voorkomen, komt ook stress voor. En dat kun je niet ontkennen want dat is juist wat ik hier van boven naar onder lees en anders niks.
Jullie weten beidden verschrikkelijk slecht met die stress om te gaan en reageren daardoor zo gigantisch opgefokt naar elkaar toe.
En jullie hebben die stress al zover toe gelaten dat jullie in staat zijn om uit elkaar te gaan.
En daar waar ruzies, ziektes en andere factoren in een relatie voorkomen, komt ook stress voor. En dat kun je niet ontkennen want dat is juist wat ik hier van boven naar onder lees en anders niks.
Jullie weten beidden verschrikkelijk slecht met die stress om te gaan en reageren daardoor zo gigantisch opgefokt naar elkaar toe.
En jullie hebben die stress al zover toe gelaten dat jullie in staat zijn om uit elkaar te gaan.
maandag 22 september 2014 13:24
maandag 22 september 2014 13:37
TO, ik weet dat er doorgaans 'praten' als oplossing gegeven wordt. Maar LUISTER jij ook wel eens naar je man?
(is een serieuze vraag hoor, want ik snap ook wel dat jij hier even jouw hart wilt luchten en gewoon ff lekker jouw versie wilt doen. Maar ik mis in je verhaal zo ZIJN gevoel, zijn mening, zijn wensen, zijn inbreng...)
(is een serieuze vraag hoor, want ik snap ook wel dat jij hier even jouw hart wilt luchten en gewoon ff lekker jouw versie wilt doen. Maar ik mis in je verhaal zo ZIJN gevoel, zijn mening, zijn wensen, zijn inbreng...)
maandag 22 september 2014 13:51
Je man is overspannen, hersteld van een erstige ziekte, moet buiten zijn schuld om afstand nemen van zijn moeder en jij zegt nog dat "Ik denk met therapie dat we er makkelijk uit kunnen komen, want zoals ik het zie zijn onze problemen niet zo groot. We hebben alleen hulp nodig, maar zolang mijn man dat niet ingaat zien is er geen hoop meer."
Geloof me, je hebt een probleem. Maak er tijd voor anders komt het niet meer goed.
Owja:
Alinea's: Een alinea is een taalkundige en typografische term, die de kleinste inhoudelijke eenheid binnen de hiërarchie van een tekst aanduidt.
Een alinea bestaat uit een reeks zinnen die inhoudelijk een deelonderwerp (of eerder een deel van een deelonderwerp) behandelen. Meerdere alinea's vormen samen inhoudelijk bijvoorbeeld een paragraaf (of een kort hoofdstuk). Een alineatekst begint altijd op een nieuwe regel. Meestal herkent men een alinea (visueel) aan de kortere laatste regel ervan (de staartregel). Soms gebruikt men extra typografische 'herkenningsmiddelen', zoals een inspringing van de eerste regel of een witregel (een lege regel) voorafgaand aan de alinea.
Geloof me, je hebt een probleem. Maak er tijd voor anders komt het niet meer goed.
Owja:
Alinea's: Een alinea is een taalkundige en typografische term, die de kleinste inhoudelijke eenheid binnen de hiërarchie van een tekst aanduidt.
Een alinea bestaat uit een reeks zinnen die inhoudelijk een deelonderwerp (of eerder een deel van een deelonderwerp) behandelen. Meerdere alinea's vormen samen inhoudelijk bijvoorbeeld een paragraaf (of een kort hoofdstuk). Een alineatekst begint altijd op een nieuwe regel. Meestal herkent men een alinea (visueel) aan de kortere laatste regel ervan (de staartregel). Soms gebruikt men extra typografische 'herkenningsmiddelen', zoals een inspringing van de eerste regel of een witregel (een lege regel) voorafgaand aan de alinea.
maandag 22 september 2014 14:05
Nou TO, dan wil ik je als man toch iets meer hart onder de riem steken dan de dames hier. *brede grijns*
Jullie hebben denk ik veel te jong een complete relatie met kinderen vorm gegeven. De stereotype verschillen tussen mannen en vrouwen klappen uit je hele openingspost. Hij is in van alles gerold dat eigenlijk te hoog gegrepen voor hem is op zo jonge leeftijd. Jij bent teleurgesteld in allerlei verwachtingen.
Ik kan jullie allebei wel snappen. Wat jij moet snappen, is dat je niet alles kan snappen. Hij reageert gewoon vanuit zijn gevoel en het MOMENT. Jij denkt vanuit je gevoel, maar dan toekomstgericht en min of meer vanuit een agenda.
Had je je hele relatie gestart op je dertigste, dan hadden jullie allebei jezelf beter gekend, grenzen kunnen stellen, jezelf niet verliezen.
Dit is misschien niet leuk wat ik schrijf, maar de kloof tussen jullie is zo groot, dat je daar nooit meer een goed fundament op kan bouwen. Ik denk dat je correct ziet dat hij bijna hoop dat jij de relatie afbreekt (want hij is daar als stereotype man eiugenlijk niet toe in staat, terwijl zijn gedrag dat evengoed wel lijkt aan te geven). Ik denk dat jullie er nauwelijks aan ontkomen om jullie relatie volledig af te breken.
Ik denk dat als alles afgebroken is, jullie met een schone lei wel een nieuw beter fundament zouden kunnen bouwen. Of dat iets is wat je wil en kunt is een persoonlijke keuze natuurlijk.
Feit is dat jij allemaal verwachtingen hebt, tegenstrijdigheden bij hem bespeurt, en daarmee aan de slag wil, de confrontatie zoekt, daar logica in wil vinden en een weg vooruit in zien. Maar de simepel waarheid van hem is dat hij alles gewoon even niet meer weet, en alle tegenstrijdigheden en wispelturigheden reflecteren vanuit zijn oogpunt alleen precies dat.
Laat het los. Laat alles los. Met alle scherven die je nu bij elkaar raapt, kun je gewoon niet wat je zou willen. Laat het los, laat er water overheen stromen, en zuurstof, en tijd, totdat jullie allebei niet meer zo tot op het bot bezig zijn met roeren in al die scherven. Blijf uit elkaar wonen voorlopig, en geef elkaar ruimte zonder verwachtingen. Ga pas weer bouwen als jullie allebei met je voeten stevig op de grond staan. Het is puur speculatief of dat gaat gebeuren en lukken, maar de harde realiteit is dat jullie relatie de facto al kapot is en dat jullie beiden teveel met eigen pijn bezig zijn. Dat handelen vanuit die pijn, is precies wat jullie belemmert om nog constructief tot elkaar te komen.
Alles wat je los laat, komt vanzelf weer bij je terug. Dit in tegenstelling tot alles wat je verkrampt vasthoudt, dat geeft niks anders dan een vluchtimpuls. Laat alles los, en op een dag komt het vanzelf bij je terug. Misschien is dat je vriend die terugkomt, misschien je eigen levensgeluk op een andere onverwachte wijze. Maar zonder los te laten, kun je nooit een nieuw fundament bouwen/vinden.
[tering wat een ouwe vage zemelaar ben ik soms]
Jullie hebben denk ik veel te jong een complete relatie met kinderen vorm gegeven. De stereotype verschillen tussen mannen en vrouwen klappen uit je hele openingspost. Hij is in van alles gerold dat eigenlijk te hoog gegrepen voor hem is op zo jonge leeftijd. Jij bent teleurgesteld in allerlei verwachtingen.
Ik kan jullie allebei wel snappen. Wat jij moet snappen, is dat je niet alles kan snappen. Hij reageert gewoon vanuit zijn gevoel en het MOMENT. Jij denkt vanuit je gevoel, maar dan toekomstgericht en min of meer vanuit een agenda.
Had je je hele relatie gestart op je dertigste, dan hadden jullie allebei jezelf beter gekend, grenzen kunnen stellen, jezelf niet verliezen.
Dit is misschien niet leuk wat ik schrijf, maar de kloof tussen jullie is zo groot, dat je daar nooit meer een goed fundament op kan bouwen. Ik denk dat je correct ziet dat hij bijna hoop dat jij de relatie afbreekt (want hij is daar als stereotype man eiugenlijk niet toe in staat, terwijl zijn gedrag dat evengoed wel lijkt aan te geven). Ik denk dat jullie er nauwelijks aan ontkomen om jullie relatie volledig af te breken.
Ik denk dat als alles afgebroken is, jullie met een schone lei wel een nieuw beter fundament zouden kunnen bouwen. Of dat iets is wat je wil en kunt is een persoonlijke keuze natuurlijk.
Feit is dat jij allemaal verwachtingen hebt, tegenstrijdigheden bij hem bespeurt, en daarmee aan de slag wil, de confrontatie zoekt, daar logica in wil vinden en een weg vooruit in zien. Maar de simepel waarheid van hem is dat hij alles gewoon even niet meer weet, en alle tegenstrijdigheden en wispelturigheden reflecteren vanuit zijn oogpunt alleen precies dat.
Laat het los. Laat alles los. Met alle scherven die je nu bij elkaar raapt, kun je gewoon niet wat je zou willen. Laat het los, laat er water overheen stromen, en zuurstof, en tijd, totdat jullie allebei niet meer zo tot op het bot bezig zijn met roeren in al die scherven. Blijf uit elkaar wonen voorlopig, en geef elkaar ruimte zonder verwachtingen. Ga pas weer bouwen als jullie allebei met je voeten stevig op de grond staan. Het is puur speculatief of dat gaat gebeuren en lukken, maar de harde realiteit is dat jullie relatie de facto al kapot is en dat jullie beiden teveel met eigen pijn bezig zijn. Dat handelen vanuit die pijn, is precies wat jullie belemmert om nog constructief tot elkaar te komen.
Alles wat je los laat, komt vanzelf weer bij je terug. Dit in tegenstelling tot alles wat je verkrampt vasthoudt, dat geeft niks anders dan een vluchtimpuls. Laat alles los, en op een dag komt het vanzelf bij je terug. Misschien is dat je vriend die terugkomt, misschien je eigen levensgeluk op een andere onverwachte wijze. Maar zonder los te laten, kun je nooit een nieuw fundament bouwen/vinden.
[tering wat een ouwe vage zemelaar ben ik soms]
maandag 22 september 2014 14:09
quote:kerol schreef op 22 september 2014 @ 14:05:
Nou TO, dan wil ik je als man toch iets meer hart onder de riem steken dan de dames hier. *brede grijns*
...
Dit is misschien niet leuk wat ik schrijf, maar de kloof tussen jullie is zo groot, dat je daar nooit meer een goed fundament op kan bouwen. Ik denk dat je correct ziet dat hij bijna hoop dat jij de relatie afbreekt (want hij is daar als stereotype man eiugenlijk niet toe in staat, terwijl zijn gedrag dat evengoed wel lijkt aan te geven). Ik denk dat jullie er nauwelijks aan ontkomen om jullie relatie volledig af te breken.
....
Wouw, wat een hart onder de riem: het is over, geeft het op, laat het los!
Ouwe zemelaar
Nou TO, dan wil ik je als man toch iets meer hart onder de riem steken dan de dames hier. *brede grijns*
...
Dit is misschien niet leuk wat ik schrijf, maar de kloof tussen jullie is zo groot, dat je daar nooit meer een goed fundament op kan bouwen. Ik denk dat je correct ziet dat hij bijna hoop dat jij de relatie afbreekt (want hij is daar als stereotype man eiugenlijk niet toe in staat, terwijl zijn gedrag dat evengoed wel lijkt aan te geven). Ik denk dat jullie er nauwelijks aan ontkomen om jullie relatie volledig af te breken.
....
Wouw, wat een hart onder de riem: het is over, geeft het op, laat het los!
Ouwe zemelaar
maandag 22 september 2014 14:25
quote:sugarmiss schreef op 22 september 2014 @ 14:19:
Kerol zeg je nu dat mannen eigenlijk nooit een relatie beëindigen maar dat aan hun vrouw overlaten?? of lees ik nu iets wat er niet staat ?
Nou, ik geloof wel in stereotypen, maar ik ben geen stereotype man, en jij vast geen stereotype vrouw, dus zo heet wordt die soep niet gegeten he?
Ik geloof wel dat (jonge) vrouwen gemiddeld daadkrachtiger zijn, beter knopen door kunnen hakken, agendamatig aan een relatie kunnen werken.
Maar dat helpt alleen om wederzijds mechanismen te kunnen ontdekken. Niemand is stereotyp, en je kunt zulke dingen niet als vaststaande waarde of als excuus gebruiken. (Je kunt er wel inzicht in een ander mee krijgen).
Kerol zeg je nu dat mannen eigenlijk nooit een relatie beëindigen maar dat aan hun vrouw overlaten?? of lees ik nu iets wat er niet staat ?
Nou, ik geloof wel in stereotypen, maar ik ben geen stereotype man, en jij vast geen stereotype vrouw, dus zo heet wordt die soep niet gegeten he?
Ik geloof wel dat (jonge) vrouwen gemiddeld daadkrachtiger zijn, beter knopen door kunnen hakken, agendamatig aan een relatie kunnen werken.
Maar dat helpt alleen om wederzijds mechanismen te kunnen ontdekken. Niemand is stereotyp, en je kunt zulke dingen niet als vaststaande waarde of als excuus gebruiken. (Je kunt er wel inzicht in een ander mee krijgen).
