Niet te geloven - nét getrouwd, zwanger en hij gaat vreemd!

Heb je wel een beetje kunnen slapen Olivia?

Verstandig om hem toch niet op de bank te laten.



Zelf zou ik het denk ik niet meer kunnen als mijn vriend al een half jaar vreemd zou gaan....

Ik begrijp zulke mannen echt niet. Wat bezielt je toch om vreemd te gaan? Ik bedoel verbreek dan gewoon de relatie en of huwelijk en ga dan lekker los met weet ik veel wie dan ook. Maar waarom iemand aan het lijntje houden? Ik begrijp vreemdgangers niet... Is het een kick ofzo om vreemd te gaan? Aan de TO ik lees al vanaf het begin mee en ik vindt je erg verstandig en krachtig overkomen ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe. Liefs dikke knuffel Bloemetje79

quote:livetti schreef op 28 juni 2009 @ 09:22:

[...]







Ik denk dat je problemen beter het hoofd kunt bieden, wanneer je in jezelf gelooft, op jezelf vertrouwt. Een goede relatie, vertrouwen in elkaar, is natuurlijk het fijnst.

Maar verder gaan met een partner waar je niet op kunt rekenen, maakt vaak onzeker en juist heel alleen.

Het is maar de vraag wanneer je je het meest alleen voelt, hoe je met zorgen om kan gaan.

In een beschadigde relatie of alleen/zelfstandig.

(ik reageer op quote livetti)

Dus weggaan zou makkelijker zijn dan blijven? Waarom blijven de meeste (forum)vrouwen dan toch? Die kiezen dan allemaal massaal voor de moeilijkste weg



Ik weet uit eigen ervaring dat toen ik op punt stond om relatie op te geven en ik dat op zo'n moment toch niet deed, dat dan weer heel even rust gaf en ik later juist baalde omdat dat dus toch de makkelijkste weg leek. Geen beslissing nemen is ook een vorm van "rust" en makkelijke weg.



Ik kan me herinneren dat er hier een vrouw was die er aan einde van zwangerschap, vlak voor bevalling, achter kwam dat ze besodemieterd werd. Zij had ook al 2 kinderen met deze man en is weg gegaan. Op een gegeven moment is dat forum verdwenen maar ik denk helemaal bij dit soort topics nog vaak aan haar.

Was dat nou werkelijk de makkelijkste weg? Waarschijnlijk wel als je bedenkt dat haar leven er uiteindelijk zeer waarschijnlijk beter en leuker op wordt na bijv 2 jaar in vergelijking met de doorploeterende huwelijken/ relaties waar het bedrog, in wat voor vorm dan ook, nooit verdwijnt en altijd zo'n belangrijke rol in blijkt nemen.



Wat betreft het argument wat als hij weer nieuwe vriendin krijgt? Die heeft hij nu toch al of ben ik achterlijk....?

Nu je begint over ontbijt op bed op zondag, twijfel ik aan je psychische toestand.

quote:Olivia4 schreef op 27 juni 2009 @ 23:42:





Eén van de grootste struikelblokken is mijn principe 'sterke vrouwen accepteren nooit dat hun man vreemd gaat'. Ik ben dus zwak als ik dat wel zou doen... ik weet nog niet of ik dat los kan laten!



Zo kun je dat zien. Psychologisch/organisch gezien klopt die stelling dan weer niet. Mensen gaan in geval van nood in hun gezin meteen in de 'terug naar hoe het was' stand. Damage control zeg maar. Instinctief gaan mensen bekijken hoe ze het 'netst' bij elkaar kunnen houden en hoe ze de indringer kunnen verjagen. Door veel seks te hebben bijvoorbeeld, door ruzie te maken en emotioneel elkaars grenzen op te zoeken, door elkaar uit te dagen en af te matten en dan kijken wat er nog over is.



Dat is gewoon de natuur. Het is heel moeilijk om daar tegenin te gaan zelfs. Mensen die weglopen gaan ook nog vaak terug. Die wilde meteen vluchten en keren daarna toch terug om dezelfde strijd te gaan strijd te gaan strijden als die ik hierboven beschrijf.



En dan zijn er natuurlijk ook mensen die écht weggaan. Maar dat is een aanmerkelijk minder grote groep dan diegenen die hun instinct volgen en proberen te redden wat er te redden valt.



Relaties die zo'n klap hebben moeten opvangen als die van jou nu, gaan zelfs na jaren nog uit vanwege die ene crisis. Maar er wordt door vele, héle sterke mensen nog jaren hard gewerkt om er samen uit te komen hoor. En ook dan zijn er succesverhalen, zoals het verhaal van mijn vrienden wat ik eerder op dit topic vertelde, waarbij de man zijn vrouw drie jaar bedroog met een collega/vriendin. Ze zijn nog steeds bij elkaar.



Weglopen is de makkelijkste weg. Blijven is veel moeilijker. Wat jij gaat doen is natuurlijk helemaal aan jou maar weggaan is niet per se krachtiger dan blijven in mijn optiek. Resoluter, maar niet sterker.

Olivia, in hoeverre maakt het uit wanneer hij nu wel of niet gestopt is? Is het werkelijk erger als hij 3 keer vaker seks met haar gehad blijkt te hebben dan hij zegt? Is het makkelijker te vergeven als het bedrog een maand korter duurde?



Mensen adviseren vrouwen in andere relaties hun biezen te pakken als hun vriend een schuine schaats rijdt maar binnen een huwelijk zou dat dan anders zijn? In mijn ogen is trouw beloven op een huwelijk in dit geval nog extra schijnheiliger en helemaal niet meer reden om te blijven.

Mijns inziens gaat het hoe dan ook om vertrouwen in welke vorm dan ook.



Olivia ik vind je echt heel verstandig en sterk overkomen ( voorbeeld voor menig mens wat mij betreft) Volg je ingeslagen pad en ik denk dat je er dan uit gaat komen wat voor jou het beste is

quote:Olivia4 schreef op 28 juni 2009 @ 10:37:

In een mail geeft hij aan dat hij er voor de tweede zwangerschap mee gestopt is. Ik weet gewoon niet meer of hij de waarheid spreekt.



Dát zal je grootste probleem gaan zijn met deze man.

Wat wel en wat niet te geloven?

Opnieuw beginnen samen gaat niet, daarvoor is de berg rotzooi die hij in jullie huwelijk gedumpt heeft te groot.

Als je samen doorgaat zal er een moment moeten komen waarop je hem vergeeft. Écht, oprecht vergeeft. Niet vergeet (onmogelijk) maar wel vergeeft wat er gebeurd is en vanaf dat punt samen verdergaan.



Of jij hem voldoende kunt vertrouwen voor zo'n grote vergiffenis kun je nu nog niet zeggen. Echt niet.

Zoiets als dit alleen al gewoon tot je door laten dringen kost tijd, misschien wel veel tijd zelfs. Beslissingen nemen is moeilijk als je in zo'n achtbaan zit als waar jij in zit. Je bent nog eens zwanger ook!



Geef jezelf dus tijd en niet een week maar misschien wel maanden. Dat is lastig, ook voor hem, want hij wil weten waar hij aan toe is maar als jij het niet weet, dan houdt het op en dat is het gevolg van zijn daden. Hij heeft tenslotte ook zes maanden met zijn piemel gezwaaid, zonder jou daar bij te betrekken, nu heb jij geen haast om je levensbeslissing te nemen. Het gaat niet om iets triviaals, het gaat om vertrouwen en daar is een relatie doorgaans op gebaseerd.



Je zou kunnen zeggen; 'niet kiezen is ook een keuze' maar zo werkt het niet altijd. Soms heb je tijd nodig voordat iets je glashelder wordt en daarom moet de boel eerst tot rust komen, 'indalen', een plek krijgen, voordat je er ook maar iets zinnigs over kunt zeggen.

quote:elninjoo schreef op 28 juni 2009 @ 08:27:

Misschien kun je de komende jaren gebruiken om keihard aan je carriere te werken en laat je man maar gaan parttimen om voor het kind te zorgen. Dan kom jij er tenminste niet als bijstandsmoeder voor te staan op het moment dat je hem echt niet meer kunt velen en kun jij het huis betalen en moet hij op 'n klein huurflatje gaan zitten.Ik vind jou soms zo simpel...

Soms?

Elninjoo, als je beter leest en niet zo kort door de bocht ben, dan zie je dat Olivia totaal niet het type is om in de bijstand te komen.

Zij is financieel onafhankelijk en heeft een goede baan.

Ik vermoed op WO niveau.

quote:fleurtje schreef op 28 juni 2009 @ 10:49:

[...]





Ik vind jou soms zo simpel...In dat geval zijn dus massa's vrouwen simpel, want die laten 't gebeuren dat zij hun carriere verwaarlozen en het huis en 't kind doen terwijl de man flink aan z'n carriere kan werken. En als de relatie dan ten einde is, is het ook in heel veel gevallen de vrouw die er flink op achteruit gaat doordat ze niets heeft opgebouwd.

quote:elninjoo schreef op 28 juni 2009 @ 10:54:

[...]



In dat geval zijn dus massa's vrouwen simpel, want die laten 't gebeuren dat zij hun carriere verwaarlozen en het huis en 't kind doen terwijl de man flink aan z'n carriere kan werken. En als de relatie dan ten einde is, is het ook in heel veel gevallen de vrouw die er flink op achteruit gaat doordat ze niets heeft opgebouwd.Dat kan wel zijn, maar dat is in dit geval niet zo.

quote:yasmijn schreef op 28 juni 2009 @ 10:51:

Elninjoo, als je beter leest en niet zo kort door de bocht ben, dan zie je dat Olivia totaal niet het type is om in de bijstand te komen.

Zij is financieel onafhankelijk en heeft een goede baan.

Ik vermoed op WO niveau.Als ze die baan niet in de wilgen hangt als het kind er is... Hoeveel vrouwen gaan niet parttimen als er eenmaal 'n kind komt? Maar goed, dat zegt idd niets over Olivia, die blijft misschien gewoon doorwerken en zorgt voor opvang.

quote:elninjoo schreef op 28 juni 2009 @ 10:55:

[...]



Als ze die baan niet in de wilgen hangt als het kind er is... Hoeveel vrouwen gaan niet parttimen als er eenmaal 'n kind komt? Maar goed, dat zegt idd niets over Olivia, die blijft misschien gewoon doorwerken en zorgt voor opvang.Daar ga ik wel vanuit, dat is heel duidelijk hier.

Lieve Olivia, ik heb het gevolgd, maar heb weinig tijd om te reageren. Allereerst: volgens mij kun je het niet beter doen dan je het nu doet.

Ik heb in jouw situatie gezeten, eindelijk zwanger na 5 miskramen en rond de 16 weken bleek mijn man een affaire te zijn begonnen (in een minder ver stadium, maar dat was nog slechts een kwestie van tijd volgens mij). Hij stuurde per ongeluk een sms naar mij die hij voor haar had bedoeld en zo kwam het uit. Ik heb toen na een aantal dagen ook zijn mailbox(en) gekraakt omdat het wel duidelijk was dat ze niet volledig tegen mij waren en ik graag zelf een geinformeerde beslissing wilde nemen. Wat ik in die mails aantrof was uiteraard helemaal niet leuk. Toen moest hij ook maar even een paar dagen weg, en daarna in een andere kamer slapen.

Dat gaf mij veel belangrijke rust, want het enige wat ik in deze chaos echt belangrijk vond was mijn kind. Op de dag van de mailboxkraak was mijn bloeddruk met 50% gestegen en ik wilde dat dat zo snel mogelijk weer zou zakken. Daar heb ik me op gefocused, dat gaf een heel goed handvat om die periode door te komen. Ga niet schreeuwen en slaan, want je fokt jezelf alleen maar op en dat is echt niet, herhaal echt niet, goed voor je zwangerschap. Zoek de ijzige rust en kalmte op, later is er altijd nog wel weer tijd om de gillen en krijsen, maar Nu Even Niet.



De enige manier waarop ik rustig kon blijven, was door de moeilijke beslissingen gewoon uit te stellen: ik heb voor mezelf bepaald dat ik pas iets zou beslissen als ons kind een half jaar oud was, ook omdat ik hem voor die tijd domweg veel te hard nodig zou hebben! (Het alleenstaand ouderschap heeft me nooit getrokken, en toen ook niet.)

Wel heb ik hem naar een therapeut gestuurd, ik wilde dat hij iets met zichzelf zou doen en ik wilde er zelf niets van weten vanwege de zwangerschap. Dat gedeelte dus uit handen gegeven, en verder gewoon als civiele mensen met elkaar om blijven gaan.

Er was namelijk nog genoeg over, en als ik jouw verhaal lees, is dat misschien bij jullie ook wel zo. Je vindt hem nog steeds een hele leuke man, daar kun je op zich wel iets mee voor de toekomst.

Vergis je ook niet in wat de geboorte van je kind allemaal teweeg gaat brengen bij hem (als het goed is). Er komt nog zo'n bijzondere tijd aan, ook voor jullie samen.

Mijn man adoreert onze dochter, zou zijn leven voor haar/het gezin geven en is werkelijk een fantastische vader. En omdat je zo intens moet samenwerken in de zorg voor een baby, kom je met je relatie vanzelf weer op een heel ander plan terecht. Ergens waar er echt niet zoveel ruimte meer is voor andere vrouwen.



Dit alles neemt niet weg dat ook ik wel buitengewoon verdrietig, eenzaam, woedend en verbijsterd ben geweest. En soms ook nog steeds ben. Ik kan daar wel bij mijn man mee terecht, en dat moet ook. Een vervelend punt, ook al door anderen aangestipt, is dat er in de nasleep van zoiets bij de dader al gauw een stemming heerst van: mooi, dat hebben we weer gehad, en nu niet meer zeuren.

Dat is niet zo hufterig bedoeld als het lijkt, ze zijn gewoon heel erg bang dat je ze bij nader inzien toch nog de deur uit gaat trappen. Maar voor jou als gedupeerde is het wel weer kwetsend. Leg dit in een heel vroeg stadium goed uit: JIJ bepaalt wanneer het over is, niet hij.



De vrouw in kwestie ken ik redelijk goed, en daar heb ik nog moeite voor gedaan om de weg een soort van te bereiden dat we in de toekomst wel weer als normale mensen/collega's met elkaar om zouden kunnen gaan, maar toen ik haar ruim een jaar na het gebeuren voor het eerst weer in levenden lijve zag, wilde ik alleen maar haar nek omdraaien. Ik schrok ervan wat er boven kwam bij mij. Dat komt dus nooit meer goed, maar dat hoeft ook niet.



Inmiddels ben ik bijna aan het bevallen van dochter nummer twee, dus zoveel vertrouwen heb ik er wel weer in.

Ik wens jou heel veel rust en kalmte toe (dat bruidspersoneel, ja daar zou ik toch ook wel een bombrief naartoe sturen), dat de rest van je zwangerschap voorspoedig verloopt en dat je een prachtig kind krijgt. Dat is het belangrijkste: ook al gaat je relatie over, dat ben je dan over een tijd echt wel weer kwijt, maar je kind niet!

D.

Zo he, wat een aannames... was niet voor post hierboven bedoeld overigens...



Die vind ik erg mooi, net als die van Eleonora

quote:Olivia4 schreef op 27 juni 2009 @ 23:42: Eén van de grootste struikelblokken is mijn principe 'sterke vrouwen accepteren nooit dat hun man vreemd gaat'. Ik ben dus zwak als ik dat wel zou doen... ik weet nog niet of ik dat los kan laten!

Is het wel echt zo zwak?

In plaats van uit een ontzettend moeilijke situatie te stappen en daardoor de meeste pijn te ontwijken blijf je er in en probeer je er wat van te maken.

Geloof me, bij hem blijven is de moeilijkste weg die je kan nemen.



Zet iig relatietherapie op je eisenlijstje. Om de communicatie open te breken, niet in rondjes te blijven draaien enz.

Het heeft mij iig erg geholpen.

quote:elninjoo schreef op 28 juni 2009 @ 10:54:

[...]



In dat geval zijn dus massa's vrouwen simpel, want die laten 't gebeuren dat zij hun carriere verwaarlozen en het huis en 't kind doen terwijl de man flink aan z'n carriere kan werken. En als de relatie dan ten einde is, is het ook in heel veel gevallen de vrouw die er flink op achteruit gaat doordat ze niets heeft opgebouwd.





En begrijpend lezen kun je ook niet.

Tunnelvisie. Zo had je je nick moeten noemen.

Zo beperkt.

Olivia,



Goed om te zien dat je zo doorzet. Je komt erg sterk over in je berichten. Fijn dat je financieel onafhankelijk bent (zouden meer vrouwen moeten zijn). Erg goed dat je een week de tijd neemt om zaken op een rij te zetten. Hoe gaat het met je min en plus lijst?

Nog even iets wat voor mij cruciaal zou zijn: Geeft hij toe dat hij fout zat door vreemd te gaan en heeft hij daar spijt van, of is het meer dat hij bang was dat jij erachter zou komen en dat jullie relatie op het spel stond?

Het laatste geeft namelijk aan dat hij baalt dat zijn geheim is ontdekt en dat hij ruzie heeft met jou. Kortom; zijn lekkere leventje waarin hij koning was is verstoord.

Het eerste biedt meer hoop. Dat geeft namelijk aan dat er minder kans is op herhaling.

Wij zitten na bijna 2 jaar op het punt dat er nu toch echt iets moet gebeuren. Wat Eleonora en Doushika over schrijven is ook hier het geval. Maar op een gegeven moment moet je wel iets los kunnen laten. En dat blijk ik toch het moeilijkst te vinden. Dus kiezen om te blijven is echt niet de meest makkelijke oplossing. Alle fasen van het rouwproces komen voorbij. Je blijft toch lange tijd bezig met het vreemdgaan, je moet zelf dingen kunnen loslaten, vertrouwen kunnen opbouwen.

MAAR, dat hangt voor mij wel heel erg samen met hoe het vreemdgaan eruit heeft gezien. In mijn geval was het een eenmalig slippertje. Als mijn man een structureel neukertje naast mij had gehad voor de duur van 6 maanden dan had ik dat niet kunnen accepteren en had ik nu alsnog, na de damagecontrol, besloten om zelf verder te gaan. Maar dat is persoonlijk. Ieder zal zijn grenzen ergens anders stellen. En ik denk dat je pas na maanden, zoniet jaren ergens jezelf genoeg hervindt om een onderbouwde beslissing te kunnen nemen.

wat een mooie posts eleonara en doushika!

quote:Bloemetje79 schreef op 28 juni 2009 @ 10:30:

Ik begrijp zulke mannen echt niet. Wat bezielt je toch om vreemd te gaan? Ik bedoel verbreek dan gewoon de relatie en of huwelijk en ga dan lekker los met weet ik veel wie dan ook. Maar waarom iemand aan het lijntje houden? Ik begrijp vreemdgangers niet... Is het een kick ofzo om vreemd te gaan? Het is inderdaad de kick. Om te weten of je nog kan versieren, of je nog in de markt ligt. En waarom ze niet weggaan? Ik ken iemand die echt alles versiert wat los en vast zit, en eigenlijk weg wil bij zijn vrouw, maar hoopt dat zij het doet. Omdat zij dan als kwaaie pief te boek staat (....) en verder: deze meneer wenst verzorgd te worden. Want dat dan weer wel: hij heeft wel eens bedacht hoe zijn leven eruit zou zien zonder vrouw en al die wippies om hem heen: maar wie smeert er dan zijn boterhammetje? Wie strijkt zijn overhemdje? Nee, dit soort mannen willen het allebei. Het motto: you can't have the cake and eat it past niet in hun straatje....