Relaties
alle pijlers
'Ongewenst kinderloos' en vrienden/familie
zondag 4 april 2010 08:16
poe dat is moeilijk zeg, kan me voorstellen dat het heel moeilijk voor je is als je zelf zo graag wilt en het lukt niet, en ondertussen kan iedereen alleen maar over kinderen praten.
Is het een optie om het te vertellen? Ik snap dat dat ook heel moeilijk is, maar wellicht de enige manier om begrip te krijgen en de enige manier om mensen in je omgeving rekening te kunnen laten houden als ze in jou buurt zijn. Dan kunnen ze eraan denken om het niet alleen over kinderen te hebben als jij er ook bent. Want als ze echt niks weten van jou medische molen verhaal, is het ook moeilijk rekening houden met zeg maar.
Is het een optie om het te vertellen? Ik snap dat dat ook heel moeilijk is, maar wellicht de enige manier om begrip te krijgen en de enige manier om mensen in je omgeving rekening te kunnen laten houden als ze in jou buurt zijn. Dan kunnen ze eraan denken om het niet alleen over kinderen te hebben als jij er ook bent. Want als ze echt niks weten van jou medische molen verhaal, is het ook moeilijk rekening houden met zeg maar.
zondag 4 april 2010 08:32
Mss een stomme opmerking, maar zijn jullie ook bezig met adoptie ondertussen?
Een nicht van mij is ook jaren bezig geweest, zonder resultaat. Ze heeft nu 2 schatten van adoptie kids, en is achteraf blij dat ze dat proces al in gang had gezet. Anders is het nog eens jaren wachten of je bent te oud.....
Een nicht van mij is ook jaren bezig geweest, zonder resultaat. Ze heeft nu 2 schatten van adoptie kids, en is achteraf blij dat ze dat proces al in gang had gezet. Anders is het nog eens jaren wachten of je bent te oud.....
zondag 4 april 2010 08:39
Tja, dan kan je de rest van je leven wel binnenblijven en de TV en radio uitzetten, want niet alleen in je vriendenkring wordt je geconfronteerd met kinderen, je ziet ze overal. En voor wat betreft je vrienden: je moet het natuurlijk helemaal zelf weten, maar als jij zo doorgaat met het contact op een laag pitje te zetten, dan komt er ongetwijfeld een moment dat die vrienden jou niet meer willen zien. Je zegt nou wel dat jij je vrienden hun kinderen niet misgunt, maar in feite is het natuurlijk wel zo, want zij hebben ze wel en jij niet. Als het zwanger worden je niet lukt en je raakt zo overstuur van het feit dat je nu geen kinderen kunt krijgen, dan zou ik je toch aanraden om professionele hulp te gaan zoeken, voordat dit je hele leven gaat beheersen - je bent aardig op weg - en in het slechtste geval raak je ook nog eens je partner kwijt omdat hij het niet meer aankan.
zondag 4 april 2010 08:48
zondag 4 april 2010 08:54
Ik vind het eigenlijk nogal egoïstisch als je vriendinnen niet meer wilt zien omdat zij wel kinderen hebben en jij (nog) niet. Alsof die kinderen ( en je vriendinnen) daar wat aan kunnen doen.
Het gaat in een vriendschap toch niet alleen om jouw problemen?
Je zult je er overheen moeten zetten. Wat nou als jij ineens over 5 jaar toch zwanger bent. Ga je dan op hangende pootjes terug naar ze? mogen ze dan wel meegenieten van jouw zwangerschapsverhalen? Draai het eens om, hoe zou jij het vinden wanneer een kinderloze vriendin jou niet meer als vriendin wil hebben omdat jij wel een kind hebt en zij niet?
Het gaat in een vriendschap toch niet alleen om jouw problemen?
Je zult je er overheen moeten zetten. Wat nou als jij ineens over 5 jaar toch zwanger bent. Ga je dan op hangende pootjes terug naar ze? mogen ze dan wel meegenieten van jouw zwangerschapsverhalen? Draai het eens om, hoe zou jij het vinden wanneer een kinderloze vriendin jou niet meer als vriendin wil hebben omdat jij wel een kind hebt en zij niet?
zondag 4 april 2010 08:56
Ik zou voor mezelf kiezen en niet meer gaan. Wel is het als je die vrienden wil behouden denk ik slim om open kaart te spelen. Misschien kan je ze een briefje sturen? Mensen kunnen nou eenmaal niet aan de buitenkant je zien wat je dwars zit. Of kan je, als er een verjaardag is waar je niet heen wil dan wel een bosje bloemen sturen? In vrienden moet je wel investeren, anders raak je ze zeker weten kwijt.
zondag 4 april 2010 08:59
Och Laivie
Weet je, ik snap heel erg goed dat zulke feestjes nu teveel zijn. (ik vond die kinderrijke feestjes eigenlijk al irritant toen ik nog geen kinderen wilde). Maar bedenk ook dat je er nu echt nog midden in zit. Het hele traject loopt nog, je bent zelfs net een nieuwe weg ingeslagen. Ik snap heel erg goed dat het nu heel erg confronterend is als er zo'n enorme babyboom om je heen is.
Persoonlijk vind ik dat je daarin je gevoel mag en moet volgen. Als het echt goede vrienden zijn, gunnen ze je die ruimte ook. Dat het nu heel erg moeilijk voor je is, betekent niet dat het voor altijd zo blijft. Ofwel je wordt zwanger en daarmee kunnen die contacten minder confronterend worden. Ofwel je bent genoodzaakt de mmm af te sluiten zonder zwangerschap en zal daar ook je weg in vinden. Als er uitsluitsel is, zul je daar waarschijnlijk een modus in vinden en kun je dat soort contacten ook beter hebben. De laatste optie zal niet een gemakkelijke worden en de pijnplek zal er dan ook altijd blijven, maar omdat er dan iets definitiefs is, zul je echt een vorm vinden waarin je toch zulke gelegenheden beter kunt hebben. Daar ben ik van overtuigd. Maar gun jezelf wel echt de ruimte en tijd om dat uit te vinden voor jezelf tegen die tijd.
Tot die tijd kun je misschien vaker afspreken met je vriendinnen buiten de kindjes om? Bijvooorbeeld een keer naar de bios 's avonds, of lekker lunchen overdag? Ik heb ook wel eens een verjaardag geskipt, maar gaf dan bijv een waardebon voor een high tea. Zo kun je toch aandacht voor elkaar hebben, zonder het confronterende van dat soort baby- en zwangerschapsparades.
Ik ben het wel met traincha eens dat je op moet passen voor een isolement, juist ook omdat je een lichte depressie hebt. Je kunt de steun namelijk erg goed gebruiken! Daarom zou ik als ik jou was proberen om het contact op een andere manier in te vullen. En wees daar ook open over.
En ik herhaal het nog maar: dat het nu zo is, wil niet betekenen dat het zo blijft. Je bent een hartstikke sterk persoon, je vindt echt wel een manier om hier mee om te gaan. Alleen nu trek je het even niet. En dat mag. Helemaal omdat er geen duidelijkheid is. Die onzekerheid of het gaat lukken is wat het zo onrustig maakt. Ik geloof echt dat als er een antwoord is, er al veel beter mee te dealen valt. Hoe afschuwelijk dat antwoord dan ook is.
Traincha: je kan heel erg goed iemand anders het geluk van een zwangerschap gunnen, terwijl het bij jezelf heel rottig voelt. Dat kan naast elkaar bestaan en hoeft dus echt niet te betekenen dat je het een ander niet gunt.
MS: ik hoop dat je een beetje iets aan mijn reactie hebt.
Weet je, ik snap heel erg goed dat zulke feestjes nu teveel zijn. (ik vond die kinderrijke feestjes eigenlijk al irritant toen ik nog geen kinderen wilde). Maar bedenk ook dat je er nu echt nog midden in zit. Het hele traject loopt nog, je bent zelfs net een nieuwe weg ingeslagen. Ik snap heel erg goed dat het nu heel erg confronterend is als er zo'n enorme babyboom om je heen is.
Persoonlijk vind ik dat je daarin je gevoel mag en moet volgen. Als het echt goede vrienden zijn, gunnen ze je die ruimte ook. Dat het nu heel erg moeilijk voor je is, betekent niet dat het voor altijd zo blijft. Ofwel je wordt zwanger en daarmee kunnen die contacten minder confronterend worden. Ofwel je bent genoodzaakt de mmm af te sluiten zonder zwangerschap en zal daar ook je weg in vinden. Als er uitsluitsel is, zul je daar waarschijnlijk een modus in vinden en kun je dat soort contacten ook beter hebben. De laatste optie zal niet een gemakkelijke worden en de pijnplek zal er dan ook altijd blijven, maar omdat er dan iets definitiefs is, zul je echt een vorm vinden waarin je toch zulke gelegenheden beter kunt hebben. Daar ben ik van overtuigd. Maar gun jezelf wel echt de ruimte en tijd om dat uit te vinden voor jezelf tegen die tijd.
Tot die tijd kun je misschien vaker afspreken met je vriendinnen buiten de kindjes om? Bijvooorbeeld een keer naar de bios 's avonds, of lekker lunchen overdag? Ik heb ook wel eens een verjaardag geskipt, maar gaf dan bijv een waardebon voor een high tea. Zo kun je toch aandacht voor elkaar hebben, zonder het confronterende van dat soort baby- en zwangerschapsparades.
Ik ben het wel met traincha eens dat je op moet passen voor een isolement, juist ook omdat je een lichte depressie hebt. Je kunt de steun namelijk erg goed gebruiken! Daarom zou ik als ik jou was proberen om het contact op een andere manier in te vullen. En wees daar ook open over.
En ik herhaal het nog maar: dat het nu zo is, wil niet betekenen dat het zo blijft. Je bent een hartstikke sterk persoon, je vindt echt wel een manier om hier mee om te gaan. Alleen nu trek je het even niet. En dat mag. Helemaal omdat er geen duidelijkheid is. Die onzekerheid of het gaat lukken is wat het zo onrustig maakt. Ik geloof echt dat als er een antwoord is, er al veel beter mee te dealen valt. Hoe afschuwelijk dat antwoord dan ook is.
Traincha: je kan heel erg goed iemand anders het geluk van een zwangerschap gunnen, terwijl het bij jezelf heel rottig voelt. Dat kan naast elkaar bestaan en hoeft dus echt niet te betekenen dat je het een ander niet gunt.
MS: ik hoop dat je een beetje iets aan mijn reactie hebt.
zondag 4 april 2010 09:00
quote:Substanza_ schreef op 04 april 2010 @ 08:54:
Ik vind het eigenlijk nogal egoïstisch als je vriendinnen niet meer wilt zien omdat zij wel kinderen hebben en jij (nog) niet. Alsof die kinderen ( en je vriendinnen) daar wat aan kunnen doen.
Het gaat in een vriendschap toch niet alleen om jouw problemen?
Je zult je er overheen moeten zetten. Wat nou als jij ineens over 5 jaar toch zwanger bent. Ga je dan op hangende pootjes terug naar ze? mogen ze dan wel meegenieten van jouw zwangerschapsverhalen? Draai het eens om, hoe zou jij het vinden wanneer een kinderloze vriendin jou niet meer als vriendin wil hebben omdat jij wel een kind hebt en zij niet?Ik heb een vriendin, die er zes jaar over heeft gedaan om haar eerste kind te krijgen. In 2004 kreeg ik mijn eerste kind. Ze zijn toen op de kraam geweest en heeft toen aan een stuk door zitten huilen - naar haar zeggen door de hormonen, want ze waren met hormoonbehandelingen bezig. Natuurlijk vond ze het ook heel moeilijk om mij met mijn zoon te zien, maar wij voelden ons daar erg ongemakkelijk onder. Alsof wij verantwoordelijk waren voor het feit dat het bij haar niet lukte. 2 jaar lang hebben we elkaar niet gezien totdat we in 2006 een geboortekaartje van hen kregen. Ze hadden een dochter. Daarna hebben ze een jongenstweeling gekregen. Het contact is hersteld, maar ik vraag me wel eens af wat er gebeurd zou zijn als ze nu nog geen kinderen hadden gekregen.
Ik vind het eigenlijk nogal egoïstisch als je vriendinnen niet meer wilt zien omdat zij wel kinderen hebben en jij (nog) niet. Alsof die kinderen ( en je vriendinnen) daar wat aan kunnen doen.
Het gaat in een vriendschap toch niet alleen om jouw problemen?
Je zult je er overheen moeten zetten. Wat nou als jij ineens over 5 jaar toch zwanger bent. Ga je dan op hangende pootjes terug naar ze? mogen ze dan wel meegenieten van jouw zwangerschapsverhalen? Draai het eens om, hoe zou jij het vinden wanneer een kinderloze vriendin jou niet meer als vriendin wil hebben omdat jij wel een kind hebt en zij niet?Ik heb een vriendin, die er zes jaar over heeft gedaan om haar eerste kind te krijgen. In 2004 kreeg ik mijn eerste kind. Ze zijn toen op de kraam geweest en heeft toen aan een stuk door zitten huilen - naar haar zeggen door de hormonen, want ze waren met hormoonbehandelingen bezig. Natuurlijk vond ze het ook heel moeilijk om mij met mijn zoon te zien, maar wij voelden ons daar erg ongemakkelijk onder. Alsof wij verantwoordelijk waren voor het feit dat het bij haar niet lukte. 2 jaar lang hebben we elkaar niet gezien totdat we in 2006 een geboortekaartje van hen kregen. Ze hadden een dochter. Daarna hebben ze een jongenstweeling gekregen. Het contact is hersteld, maar ik vraag me wel eens af wat er gebeurd zou zijn als ze nu nog geen kinderen hadden gekregen.
zondag 4 april 2010 09:01
quote:Suze2 schreef op 04 april 2010 @ 08:59:
[...]
Ze zegt helemaal niet dat ze ze niet meer wil zien. Ze zegt dat ze drukke verjaardagen met tientallen kinderen nu even niet meer trekt.
En je post komt op mij bijzonder onaardig over. Snap je niet dat het hebben van een wens die zo sterk is bijna lichamelijk pijn kan doen?Het is misschien wat bot, maar ik vind dat er wel wat inzit hoor. Daarom opperde ik al eerder professionele hulp.
[...]
Ze zegt helemaal niet dat ze ze niet meer wil zien. Ze zegt dat ze drukke verjaardagen met tientallen kinderen nu even niet meer trekt.
En je post komt op mij bijzonder onaardig over. Snap je niet dat het hebben van een wens die zo sterk is bijna lichamelijk pijn kan doen?Het is misschien wat bot, maar ik vind dat er wel wat inzit hoor. Daarom opperde ik al eerder professionele hulp.
zondag 4 april 2010 09:04
quote:traincha2 schreef op 04 april 2010 @ 09:00:
[...]
Ik heb een vriendin, die er zes jaar over heeft gedaan om haar eerste kind te krijgen. In 2004 kreeg ik mijn eerste kind. Ze zijn toen op de kraam geweest en heeft toen aan een stuk door zitten huilen - naar haar zeggen door de hormonen, want ze waren met hormoonbehandelingen bezig. Natuurlijk vond ze het ook heel moeilijk om mij met mijn zoon te zien, maar wij voelden ons daar erg ongemakkelijk onder. Alsof wij verantwoordelijk waren voor het feit dat het bij haar niet lukte. 2 jaar lang hebben we elkaar niet gezien totdat we in 2006 een geboortekaartje van hen kregen. Ze hadden een dochter. Daarna hebben ze een jongenstweeling gekregen. Het contact is hersteld, maar ik vraag me wel eens af wat er gebeurd zou zijn als ze nu nog geen kinderen hadden gekregen.
Dan was jullie contact niet hersteld. Dat lijkt me duidelijk.
En dat geeft toch ook helemaal niet? Het is jammer, dat wel. Maar vriendschappen komen en gaan in je leven. Geen drama, wel realiteit.
[...]
Ik heb een vriendin, die er zes jaar over heeft gedaan om haar eerste kind te krijgen. In 2004 kreeg ik mijn eerste kind. Ze zijn toen op de kraam geweest en heeft toen aan een stuk door zitten huilen - naar haar zeggen door de hormonen, want ze waren met hormoonbehandelingen bezig. Natuurlijk vond ze het ook heel moeilijk om mij met mijn zoon te zien, maar wij voelden ons daar erg ongemakkelijk onder. Alsof wij verantwoordelijk waren voor het feit dat het bij haar niet lukte. 2 jaar lang hebben we elkaar niet gezien totdat we in 2006 een geboortekaartje van hen kregen. Ze hadden een dochter. Daarna hebben ze een jongenstweeling gekregen. Het contact is hersteld, maar ik vraag me wel eens af wat er gebeurd zou zijn als ze nu nog geen kinderen hadden gekregen.
Dan was jullie contact niet hersteld. Dat lijkt me duidelijk.
En dat geeft toch ook helemaal niet? Het is jammer, dat wel. Maar vriendschappen komen en gaan in je leven. Geen drama, wel realiteit.
zondag 4 april 2010 09:04
Nee, ze kan die feestjes natuurlijk overslaan, dat vind ik iets totaal anders. Maar ik begreep dat ze die vriendschappen wil beëindigen.
Verder post ik niet om aardig te zijn, als To alleen begripvolle reacties wil heeft ze denk ik verkeerde verwachtingen. Ik kan alleen lezen wat ik lees en reageer daar op. Verder eens met Traincha. De hele wereld zit vol met kinderen, daar kun je je niet van distantiëren.
Verder post ik niet om aardig te zijn, als To alleen begripvolle reacties wil heeft ze denk ik verkeerde verwachtingen. Ik kan alleen lezen wat ik lees en reageer daar op. Verder eens met Traincha. De hele wereld zit vol met kinderen, daar kun je je niet van distantiëren.
zondag 4 april 2010 09:05
Hmm kan me heel goed voorstellen dat je verdrietig bent over het feit dat je (nog) geen kinderen hebt. Heel goed zelfs want ik zou ook dolgraag kinderen willen en zie ze ook overal om mij heen, familie, vrienden etc. Maar ik geniet dan juist zo veel op een andere manier dan het moeder zijn van de kinderen. Ik ben juf, ik ben tante, de gezellige buurvrouw en zo ontzettend trots! Ik probeer dan zoveel mogelijk te genieten van de dingen die ik wel heb. Ik heb een hele lieve vriend (ben jaren alleenstaande geweest).
Af en toe voel ik wel eens het verdriet/ gemis, en dat is okay, maar het bepaald niet mijn leven!! Dat lijkt me heel belangrijk... Als je op een punt komt om je vrienden maar niet meer te zien om die reden, zou ik inderdaad professionele hulp gaan zoeken.
Mijn nicht is nu 10 jaar verder nadat ze erachter kwam geen kinderen te kunnen krijgen. Ze is nu bijna iedereen kwijt en ontzettend eenzaam. Ze ziet haar vrienden niet meer en haar man kan het niet meer aan. Hij kon best invulling geven aan een kinderloos bestaan maar kon de depressie van zijn vrouw (mijn nicht) en het eenzame leven wat ontstaan is niet meer aan. En nu gaan ze scheiden.
Af en toe voel ik wel eens het verdriet/ gemis, en dat is okay, maar het bepaald niet mijn leven!! Dat lijkt me heel belangrijk... Als je op een punt komt om je vrienden maar niet meer te zien om die reden, zou ik inderdaad professionele hulp gaan zoeken.
Mijn nicht is nu 10 jaar verder nadat ze erachter kwam geen kinderen te kunnen krijgen. Ze is nu bijna iedereen kwijt en ontzettend eenzaam. Ze ziet haar vrienden niet meer en haar man kan het niet meer aan. Hij kon best invulling geven aan een kinderloos bestaan maar kon de depressie van zijn vrouw (mijn nicht) en het eenzame leven wat ontstaan is niet meer aan. En nu gaan ze scheiden.
zondag 4 april 2010 09:07
quote:traincha2 schreef op 04 april 2010 @ 09:01:
[...]
Het is misschien wat bot, maar ik vind dat er wel wat inzit hoor. Daarom opperde ik al eerder professionele hulp.Ik vind ook dat vriendschap van 2 kanten moet komen hoor. In die zin zit er dus zeker wel wat in. Ik denk alleen ook dat Mariesophie zover nog niet is. Ik denk ook dat je gelijk hebt dat het misschien slim is om er eens over te gaan praten met iemand die verstand heeft van dit soort rouwprocessen.
[...]
Het is misschien wat bot, maar ik vind dat er wel wat inzit hoor. Daarom opperde ik al eerder professionele hulp.Ik vind ook dat vriendschap van 2 kanten moet komen hoor. In die zin zit er dus zeker wel wat in. Ik denk alleen ook dat Mariesophie zover nog niet is. Ik denk ook dat je gelijk hebt dat het misschien slim is om er eens over te gaan praten met iemand die verstand heeft van dit soort rouwprocessen.
zondag 4 april 2010 09:09
quote:Suze2 schreef op 04 april 2010 @ 09:04:
[...]
En dat geeft toch ook helemaal niet? Het is jammer, dat wel. Maar vriendschappen komen en gaan in je leven. Geen drama, wel realiteit.Maar andersom geldt dat toch ook? Het niet kunnen krijgen van kinderen hoeft ook geen drama te zijn. TO zou ook adoptie kunnen overwegen.
[...]
En dat geeft toch ook helemaal niet? Het is jammer, dat wel. Maar vriendschappen komen en gaan in je leven. Geen drama, wel realiteit.Maar andersom geldt dat toch ook? Het niet kunnen krijgen van kinderen hoeft ook geen drama te zijn. TO zou ook adoptie kunnen overwegen.
zondag 4 april 2010 09:09
quote:Rubine schreef op 04 april 2010 @ 09:05.. Als je op een punt komt om je vrienden maar niet meer te zien om die reden, zou ik inderdaad professionele hulp gaan zoeken.
Mijn nicht is nu 10 jaar verder nadat ze erachter kwam geen kinderen te kunnen krijgen. Ze is nu bijna iedereen kwijt en ontzettend eenzaam. Ze ziet haar vrienden niet meer en haar man kan het niet meer aan. Hij kon best invulling geven aan een kinderloos bestaan maar kon de depressie van zijn vrouw (mijn nicht) en het eenzame leven wat ontstaan is niet meer aan. En nu gaan ze scheiden.Dat dus.
Mijn nicht is nu 10 jaar verder nadat ze erachter kwam geen kinderen te kunnen krijgen. Ze is nu bijna iedereen kwijt en ontzettend eenzaam. Ze ziet haar vrienden niet meer en haar man kan het niet meer aan. Hij kon best invulling geven aan een kinderloos bestaan maar kon de depressie van zijn vrouw (mijn nicht) en het eenzame leven wat ontstaan is niet meer aan. En nu gaan ze scheiden.Dat dus.
zondag 4 april 2010 09:11
quote:Rubine schreef op 04 april 2010 @ 09:05:
Hmm kan me heel goed voorstellen dat je verdrietig bent over het feit dat je (nog) geen kinderen hebt. Heel goed zelfs want ik zou ook dolgraag kinderen willen en zie ze ook overal om mij heen, familie, vrienden etc. Maar ik geniet dan juist zo veel op een andere manier dan het moeder zijn van de kinderen. Ik ben juf, ik ben tante, de gezellige buurvrouw en zo ontzettend trots! Ik probeer dan zoveel mogelijk te genieten van de dingen die ik wel heb. Ik heb een hele lieve vriend (ben jaren alleenstaande geweest).
Af en toe voel ik wel eens het verdriet/ gemis, en dat is okay, maar het bepaald niet mijn leven!! Dat lijkt me heel belangrijk... Als je op een punt komt om je vrienden maar niet meer te zien om die reden, zou ik inderdaad professionele hulp gaan zoeken.
Mijn nicht is nu 10 jaar verder nadat ze erachter kwam geen kinderen te kunnen krijgen. Ze is nu bijna iedereen kwijt en ontzettend eenzaam. Ze ziet haar vrienden niet meer en haar man kan het niet meer aan. Hij kon best invulling geven aan een kinderloos bestaan maar kon de depressie van zijn vrouw (mijn nicht) en het eenzame leven wat ontstaan is niet meer aan. En nu gaan ze scheiden.Wat triest.
Hmm kan me heel goed voorstellen dat je verdrietig bent over het feit dat je (nog) geen kinderen hebt. Heel goed zelfs want ik zou ook dolgraag kinderen willen en zie ze ook overal om mij heen, familie, vrienden etc. Maar ik geniet dan juist zo veel op een andere manier dan het moeder zijn van de kinderen. Ik ben juf, ik ben tante, de gezellige buurvrouw en zo ontzettend trots! Ik probeer dan zoveel mogelijk te genieten van de dingen die ik wel heb. Ik heb een hele lieve vriend (ben jaren alleenstaande geweest).
Af en toe voel ik wel eens het verdriet/ gemis, en dat is okay, maar het bepaald niet mijn leven!! Dat lijkt me heel belangrijk... Als je op een punt komt om je vrienden maar niet meer te zien om die reden, zou ik inderdaad professionele hulp gaan zoeken.
Mijn nicht is nu 10 jaar verder nadat ze erachter kwam geen kinderen te kunnen krijgen. Ze is nu bijna iedereen kwijt en ontzettend eenzaam. Ze ziet haar vrienden niet meer en haar man kan het niet meer aan. Hij kon best invulling geven aan een kinderloos bestaan maar kon de depressie van zijn vrouw (mijn nicht) en het eenzame leven wat ontstaan is niet meer aan. En nu gaan ze scheiden.Wat triest.
zondag 4 april 2010 09:11
