Relaties
alle pijlers
'Ongewenst kinderloos' en vrienden/familie
zondag 4 april 2010 09:49
quote:mariesophie schreef op 04 april 2010 @ 09:48:
@Lolapaloeza, ik ben nu weer op zoek naar een andere psych na overleg met huisarts. Ik heb nu al 2x een vrouw gehad die dus bijna begonnen te janken na mijn verhaal. Zat ik dus echt niet op te wachten. Zoek dus nu ook een man.
Serieus?! Ik kan me voorstellen dat je daar inderdaad niet op zit te wachten Het is de bedoeling dat zij jou helpen en niet andersom.
@Lolapaloeza, ik ben nu weer op zoek naar een andere psych na overleg met huisarts. Ik heb nu al 2x een vrouw gehad die dus bijna begonnen te janken na mijn verhaal. Zat ik dus echt niet op te wachten. Zoek dus nu ook een man.
Serieus?! Ik kan me voorstellen dat je daar inderdaad niet op zit te wachten Het is de bedoeling dat zij jou helpen en niet andersom.
zondag 4 april 2010 09:52
Soms vraag ik me wel eens af of het echt beter is geworden met de moderne technologie. Het leidt ook tot extra valse hoop, tot het rekken van een moeilijke periode en het uitstellen van een rouwproces...
Begrijp me niet verkeerd; ik hoop dat het uiteindelijk wel lukt.... maar als dat niet zo is, heb je veel tijd en geld, maar vooral emoties verspild. De moderne technologie wekt wel eens de indruk dat het krijgen van een kind een recht is en dat is helaas niet zo.
Mocht je overwegen op zoek te gaan naar bewust kindvrije vrienden, wil ik daar nog even een kanttekening plaatsen. Verwacht hier niet te veel begrip voor jouw situatie. Natuurlijk mag je je verhaal doen, maar meevoelen met de pijn die jij hebt wordt lastig. Kindvrijen genieten van hun leven zonder kind; ook dat kan een pijnlijke gewaarwording zijn.
Begrijp me niet verkeerd; ik hoop dat het uiteindelijk wel lukt.... maar als dat niet zo is, heb je veel tijd en geld, maar vooral emoties verspild. De moderne technologie wekt wel eens de indruk dat het krijgen van een kind een recht is en dat is helaas niet zo.
Mocht je overwegen op zoek te gaan naar bewust kindvrije vrienden, wil ik daar nog even een kanttekening plaatsen. Verwacht hier niet te veel begrip voor jouw situatie. Natuurlijk mag je je verhaal doen, maar meevoelen met de pijn die jij hebt wordt lastig. Kindvrijen genieten van hun leven zonder kind; ook dat kan een pijnlijke gewaarwording zijn.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zondag 4 april 2010 09:52
quote:Meiroosje schreef op 04 april 2010 @ 09:30:
Mariesophie,
ik ben zelf ongewenst kinderloos. Wat ik in jouw verhaal herken is typerend voor mensen die nog bezig zijn met proberen.
wat ik je aan kan raden is het volgende: ga nu niet "zoeken ' naar (nu) kinderloze vrienden. zij kunnen zelf in de loop van de tijd kinderen krijgen of , als je alleen ongewenst kinderloze vrienden hebt, loop je het risico elkaar naar beneden te trekken.
Jij moet op dit moment alleen nog bezig zijn met 1 vraag: hoe ver ga ik in mijn wens om een kind te krijgen. Al het andere is nu van minder belang. Dat klinkt vreemd, maar je grens bepalen is al heel erg belangrijk. Ik heb het gevoel dat jij je grenzen aan het verschuiven bent.
Op het moment dat je stopt, ik hoop dat dat is als je zwanger bent, dan zal, waar je nu mee zit, zich vanzelf op lossen; je bent immers ook moeder.
Mocht het niet lukken, dan zul je idd met een wereld moeten leren leven waarin kinderen een enorme rol spelen. Daar kùn je niet omheen.
je relatie met je man veranderd pas nàdat je gestopt bent met proberen. tot die tijd is het 'twee tegen de wereld'. Hoe dat voor jou zal uitpakken is niet te zeggen, dat hangt af van omstandigheden en persoonlijkheden.
Nu psychologische hulp zoeken is eigenlijk nog niet aan te raden. je bent namelijk nog niet 'klaar' ermee. die hulp moet je zoeken op het moment dat je gestopt bent en het niet gelukt is.
elk moment eerder is te vroeg,geloof me. Je wilt nu niet horen wat hierboven is gezegd. Je bent er nog niet klaar voor.
Op het moment dat je stopt, en je doemscenario is werkelijkheid, gaat het een aantal jaren duren voor je open en eerlijk naar kinderen en anderen kunt kijken.
Wat de meest ongewenst kinderloze vrouwen doen is het volgdende: ze gaan naar feestjes met kinderen. dan treed een soort zelfbescherming in werking: een muur wordt er gebouwd. die houden ze vol tot ze thuis zijn. Dan laten ze zich (in het bijzijn van alleen de partner )gaan. op die manier geef je wel toe aan je verdriet maar verhinder je niet dat je buiten de maatschappij komt te staan. Afhankelijk van de fase waarin je zit zal dat verdriet verminderen.
mijn raad aan jou: ga gewoon, hou je sterk. mochten er kwetsende en domme opmerkingen komen (en die komen er!) probeer dan te bedenken dat zoiets alles zegt over hen en niets over jou.
sterkte, met alles.
Bedankt voor je verhaal. Dat van dat niet hulp zoeken herken ik ook wel weer. Ben 1x bij een psych geweest in het zh die het normaal vond hoe ik deed en het nu niet nodig vond omdat ik inderdaad nog niet klaar ben. Maarja, ik heb er wel last van nu.
Als ik naar een feestje ging/ga als ik er echt niet onderuit kan probeer ik mijn happy face op te zetten. Soms hou ik dat niet uren vol, en dan moet ik echt weg. Soms voel ik me ook zo vreselijk eenzaam op zulke feestjes bah.
Mariesophie,
ik ben zelf ongewenst kinderloos. Wat ik in jouw verhaal herken is typerend voor mensen die nog bezig zijn met proberen.
wat ik je aan kan raden is het volgende: ga nu niet "zoeken ' naar (nu) kinderloze vrienden. zij kunnen zelf in de loop van de tijd kinderen krijgen of , als je alleen ongewenst kinderloze vrienden hebt, loop je het risico elkaar naar beneden te trekken.
Jij moet op dit moment alleen nog bezig zijn met 1 vraag: hoe ver ga ik in mijn wens om een kind te krijgen. Al het andere is nu van minder belang. Dat klinkt vreemd, maar je grens bepalen is al heel erg belangrijk. Ik heb het gevoel dat jij je grenzen aan het verschuiven bent.
Op het moment dat je stopt, ik hoop dat dat is als je zwanger bent, dan zal, waar je nu mee zit, zich vanzelf op lossen; je bent immers ook moeder.
Mocht het niet lukken, dan zul je idd met een wereld moeten leren leven waarin kinderen een enorme rol spelen. Daar kùn je niet omheen.
je relatie met je man veranderd pas nàdat je gestopt bent met proberen. tot die tijd is het 'twee tegen de wereld'. Hoe dat voor jou zal uitpakken is niet te zeggen, dat hangt af van omstandigheden en persoonlijkheden.
Nu psychologische hulp zoeken is eigenlijk nog niet aan te raden. je bent namelijk nog niet 'klaar' ermee. die hulp moet je zoeken op het moment dat je gestopt bent en het niet gelukt is.
elk moment eerder is te vroeg,geloof me. Je wilt nu niet horen wat hierboven is gezegd. Je bent er nog niet klaar voor.
Op het moment dat je stopt, en je doemscenario is werkelijkheid, gaat het een aantal jaren duren voor je open en eerlijk naar kinderen en anderen kunt kijken.
Wat de meest ongewenst kinderloze vrouwen doen is het volgdende: ze gaan naar feestjes met kinderen. dan treed een soort zelfbescherming in werking: een muur wordt er gebouwd. die houden ze vol tot ze thuis zijn. Dan laten ze zich (in het bijzijn van alleen de partner )gaan. op die manier geef je wel toe aan je verdriet maar verhinder je niet dat je buiten de maatschappij komt te staan. Afhankelijk van de fase waarin je zit zal dat verdriet verminderen.
mijn raad aan jou: ga gewoon, hou je sterk. mochten er kwetsende en domme opmerkingen komen (en die komen er!) probeer dan te bedenken dat zoiets alles zegt over hen en niets over jou.
sterkte, met alles.
Bedankt voor je verhaal. Dat van dat niet hulp zoeken herken ik ook wel weer. Ben 1x bij een psych geweest in het zh die het normaal vond hoe ik deed en het nu niet nodig vond omdat ik inderdaad nog niet klaar ben. Maarja, ik heb er wel last van nu.
Als ik naar een feestje ging/ga als ik er echt niet onderuit kan probeer ik mijn happy face op te zetten. Soms hou ik dat niet uren vol, en dan moet ik echt weg. Soms voel ik me ook zo vreselijk eenzaam op zulke feestjes bah.
zondag 4 april 2010 09:53
Waarom alleen kijken naar wat niet kan, en niet naar wat wel kan? Ik ken iemand die zwaar gehandicapt is. Zou die ook niet met anderen om moeten gaan, omdat die wél kunnen lopen/sporten/op vakantie gaan? Neen, zij accepteert haar handicap, ze beseft dat het leven nu eenmaal niet maakbaar is en zij geniet op haar manier van de verhalen van anderen.
Zelf was ik ook ongewenst kinderloos. Ik ken de pijn, het verdriet, het gemis, de rouw en de medische mallemolen maar al te goed. Ook mij kostte het indertijd moeite om op kraamvisite en naar kinderfeestjes te gaan, maar ik ging wel. Ik genoot van de kinderen van anderen, omdat ik gewoon simpelweg van kinderen houd. De kinderen van mijn beste vriendin kwamen wel eens een nachtje bij ons slapen, zodat vriendin en haar man eens uit konden slapen. De kinderen van een andere vriendin kwamen regelmatig spontaan bij ons langs, omdat we zulke leuke snoeppotten hadden. Ik bedoel maar: van kinderen houden is universeel, of die kinderen nu wel of niet uit je buik komen. Ik houd van mijn familie en vrienden, dus houd ik ook van hun kinderen .....
Uiteindelijk werd ik moeder van twee prachtige kinderen uit een ver land. Mijn pijn, mijn verdriet, mijn rouw zijn sindsdien totaal verdwenen, ik ben 'gewoon' moeder, net als iedere andere moeder.
Zelf was ik ook ongewenst kinderloos. Ik ken de pijn, het verdriet, het gemis, de rouw en de medische mallemolen maar al te goed. Ook mij kostte het indertijd moeite om op kraamvisite en naar kinderfeestjes te gaan, maar ik ging wel. Ik genoot van de kinderen van anderen, omdat ik gewoon simpelweg van kinderen houd. De kinderen van mijn beste vriendin kwamen wel eens een nachtje bij ons slapen, zodat vriendin en haar man eens uit konden slapen. De kinderen van een andere vriendin kwamen regelmatig spontaan bij ons langs, omdat we zulke leuke snoeppotten hadden. Ik bedoel maar: van kinderen houden is universeel, of die kinderen nu wel of niet uit je buik komen. Ik houd van mijn familie en vrienden, dus houd ik ook van hun kinderen .....
Uiteindelijk werd ik moeder van twee prachtige kinderen uit een ver land. Mijn pijn, mijn verdriet, mijn rouw zijn sindsdien totaal verdwenen, ik ben 'gewoon' moeder, net als iedere andere moeder.
zondag 4 april 2010 09:54
quote:mariesophie schreef op 04 april 2010 @ 09:48:
@Lolapaloeza, ik ben nu weer op zoek naar een andere psych na overleg met huisarts. Ik heb nu al 2x een vrouw gehad die dus bijna begonnen te janken na mijn verhaal. Zat ik dus echt niet op te wachten. Zoek dus nu ook een man.
@Nou ja zeg! Goed dat je toch door blijft zoeken, hopelijk vind je nu iemand waar je ook echt wat aan hebt. Ik kan me voorstellen dat je op dit extra gedoe niet zit te wachten.
@Lolapaloeza, ik ben nu weer op zoek naar een andere psych na overleg met huisarts. Ik heb nu al 2x een vrouw gehad die dus bijna begonnen te janken na mijn verhaal. Zat ik dus echt niet op te wachten. Zoek dus nu ook een man.
@Nou ja zeg! Goed dat je toch door blijft zoeken, hopelijk vind je nu iemand waar je ook echt wat aan hebt. Ik kan me voorstellen dat je op dit extra gedoe niet zit te wachten.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zondag 4 april 2010 10:00
Ten eerste wil ik TO heel veel sterkte wensen en natuurlijk Meiroosje ook. In alle reacties die hier, bot, genuanceerd en lief zijn geplaatst is waarheid te vinden. Wel vind ik vaak dat er met het advies "je moet doen wat goed voelt" een lichtelijk gevaar schuilt, hoe goed bedoeld ook. Soms nemen dingen een loopje met een mens en dan is doen wat goed voelt, opeens niet zo goed meer. Af en toe is het helemaal niet slecht om rationeel naar zaken te kijken en een stapje terug te zetten van alle emoties, die logischerwijs aanwezig zijn en ook niet "fout" zijn. Die emoties zijn er nou eenmaal en menselijk.
Dat TO er "nu" even inzit, dat lees ik niet uit haar reacties, het is al jaren gaande. Het wordt van "kwaad tot erger", ik lees zelfs een lichte depressie. TO, ik hoop wel dat je iemand kan vinden waarmee jullie je grenzen kan bepalen waar Meiroosje het over heeft, die je kan helpen ietwat rationeler met je emoties om kan laten gaan, want continu in een zee van emoties leven kan nooit lang goed zijn voor jouw eigen gezondheid en die van je man, zeker niet na de eerdere emoties over het overlijden van je kindje, vreselijk voor jullie.
@Notebok, ik snap jouw reactie ook wel. Als dat jouw referentiekader is, dan is dat zo en dat vind ik voor jou echt oprecht heel klote. Jouw emoties omtrent zwangerschappen en "vrouwtjes die zo graag kinderen willen" zijn net zo valide als de emoties van TO. Maar ook jij zou wat rationeler naar je gevoelens kunnen kijken en eens iemand zoeken die je gaat helpen je verleden achter je te laten en verantwoording voor de invulling van je leven te nemen zoals het NU is. Dat heb ik ook gedaan, het was niet makkelijk, en nog steeds val ik nog wel eens (dan word ik net zo giftig als jij).
In elk geval, allemaal heel veel sterkte en ik wens iedereen dat jullie krijgen wat jullie willen uit het leven. En uiteraard een beetje begrip voor elkaar hier op het forum.
Dat TO er "nu" even inzit, dat lees ik niet uit haar reacties, het is al jaren gaande. Het wordt van "kwaad tot erger", ik lees zelfs een lichte depressie. TO, ik hoop wel dat je iemand kan vinden waarmee jullie je grenzen kan bepalen waar Meiroosje het over heeft, die je kan helpen ietwat rationeler met je emoties om kan laten gaan, want continu in een zee van emoties leven kan nooit lang goed zijn voor jouw eigen gezondheid en die van je man, zeker niet na de eerdere emoties over het overlijden van je kindje, vreselijk voor jullie.
@Notebok, ik snap jouw reactie ook wel. Als dat jouw referentiekader is, dan is dat zo en dat vind ik voor jou echt oprecht heel klote. Jouw emoties omtrent zwangerschappen en "vrouwtjes die zo graag kinderen willen" zijn net zo valide als de emoties van TO. Maar ook jij zou wat rationeler naar je gevoelens kunnen kijken en eens iemand zoeken die je gaat helpen je verleden achter je te laten en verantwoording voor de invulling van je leven te nemen zoals het NU is. Dat heb ik ook gedaan, het was niet makkelijk, en nog steeds val ik nog wel eens (dan word ik net zo giftig als jij).
In elk geval, allemaal heel veel sterkte en ik wens iedereen dat jullie krijgen wat jullie willen uit het leven. En uiteraard een beetje begrip voor elkaar hier op het forum.
zondag 4 april 2010 10:01
quote:mariesophie schreef op 04 april 2010 @ 09:48:
@Lolapaloeza, ik ben nu weer op zoek naar een andere psych na overleg met huisarts. Ik heb nu al 2x een vrouw gehad die dus bijna begonnen te janken na mijn verhaal. Zat ik dus echt niet op te wachten. Zoek dus nu ook een man.Maar huil je zelf wel in het bijzijn van anderen (buiten je man)? Ik krijg, ook door bovenstaande opmerking, het idee dat je idd je gevoel enorm op afstand houdt (voor een deel logisch, want te pijnlijk), wat het extra moeilijk kan maken het te reguleren of om ermee om te gaan. Een deel van verwerken (van hoe het nu is en in het verleden is gegaan, dus niet van een mogelijk kinderloze toekomst want dat is niet zeker) houdt juist in dat je de pijn bewust toelaat, ook als je er niet ongewild mee geconfronteerd wordt.
@Lolapaloeza, ik ben nu weer op zoek naar een andere psych na overleg met huisarts. Ik heb nu al 2x een vrouw gehad die dus bijna begonnen te janken na mijn verhaal. Zat ik dus echt niet op te wachten. Zoek dus nu ook een man.Maar huil je zelf wel in het bijzijn van anderen (buiten je man)? Ik krijg, ook door bovenstaande opmerking, het idee dat je idd je gevoel enorm op afstand houdt (voor een deel logisch, want te pijnlijk), wat het extra moeilijk kan maken het te reguleren of om ermee om te gaan. Een deel van verwerken (van hoe het nu is en in het verleden is gegaan, dus niet van een mogelijk kinderloze toekomst want dat is niet zeker) houdt juist in dat je de pijn bewust toelaat, ook als je er niet ongewild mee geconfronteerd wordt.
zondag 4 april 2010 10:09
Ik begrijp to best wel maar vind het ook een beetje egoistisch.
Terwijl ik net een miskraam voor mijn kiezne kreeg beviel mijn vriendin van haar zoontje.
En zij bleef mij er voorzichtig bij betrekken en ik wilde ook ondanks mijn eigenverdriet betrokken blijven bij wat voor haar een hele belangerijke periode is in haar leven. Dat is namelijk ook vriendschap, en het deed soms erg veel zeer, maar ik vind afgunstig zijn op haar situatie omdat de mijne daar zo van verschilt dodelijk voor onze vriendschap.
En die vriendschap wil ik graag houden en niet verbitterd raken en naast mijn kindje ( en de hoop daarop ) dus ook nog mijn eigen warmte en vriendschappen verliezen.
Het is ook een kwestie vanmentalitteit, en als je het emotioneel niet trekt is hulp zoeken bij een psycholoog een hele goede aanrader.
Wat voor mens wil je zijn? Voor jezelf en voor je vrienden?
Terwijl ik net een miskraam voor mijn kiezne kreeg beviel mijn vriendin van haar zoontje.
En zij bleef mij er voorzichtig bij betrekken en ik wilde ook ondanks mijn eigenverdriet betrokken blijven bij wat voor haar een hele belangerijke periode is in haar leven. Dat is namelijk ook vriendschap, en het deed soms erg veel zeer, maar ik vind afgunstig zijn op haar situatie omdat de mijne daar zo van verschilt dodelijk voor onze vriendschap.
En die vriendschap wil ik graag houden en niet verbitterd raken en naast mijn kindje ( en de hoop daarop ) dus ook nog mijn eigen warmte en vriendschappen verliezen.
Het is ook een kwestie vanmentalitteit, en als je het emotioneel niet trekt is hulp zoeken bij een psycholoog een hele goede aanrader.
Wat voor mens wil je zijn? Voor jezelf en voor je vrienden?
..popcorn?
zondag 4 april 2010 10:10
@ Elninjoo, jij wilt juist absoluut geen kinderen, dus dat lijkt me een totaal andere invalshoek.
@Traincha, ik kan me voorstellen dat adoptie geen optie is voor MS want zij wil waarschijnlijk zelf het hele proces meemaken, zwangerschap, bevallen, borstvoeding geven, etc.
@ Mariesophie, hoe kun je nu zeggen dat ik er "helemaal niets van begrijp"? Misschien wel meer dan dat jij denkt...
@Traincha, ik kan me voorstellen dat adoptie geen optie is voor MS want zij wil waarschijnlijk zelf het hele proces meemaken, zwangerschap, bevallen, borstvoeding geven, etc.
@ Mariesophie, hoe kun je nu zeggen dat ik er "helemaal niets van begrijp"? Misschien wel meer dan dat jij denkt...
zondag 4 april 2010 10:10
@Notebook: hoe oud ben je? Het klinkt alsof je jeugd je hele leven vergalt, dat is niet goed. Je kunt zeggen dat we niet weten waar we over praten, dat mag. Maar we kunnen wel je posts lezen en zien dat je niet helemaal blij bent. Daar kun je wat aan doen, praat eens met een therapeut of open een eigen topic. Maar je gal spuwen over deze verrotte wereld op een topic dat gaat over iemand die graag een kindje wil, dat lijkt me niet de bedoeling.
@Mariesophie: Ik kan me indenken dat je verjaardagen etc. niet leuk vind. Het is voor nu, nu je nog in het proces zit, begrijpelijk. Maar stel nu dat het niet lukt? Ga je dan wel weer naar die verjaardagen etc.? Het is gewoon een vraag hoor, geen psychologie van de kouwe grond. Het lijkt me een heel moeilijk pakket waarin je zit, ik wens je alle sterkte van de wereld
@Mariesophie: Ik kan me indenken dat je verjaardagen etc. niet leuk vind. Het is voor nu, nu je nog in het proces zit, begrijpelijk. Maar stel nu dat het niet lukt? Ga je dan wel weer naar die verjaardagen etc.? Het is gewoon een vraag hoor, geen psychologie van de kouwe grond. Het lijkt me een heel moeilijk pakket waarin je zit, ik wens je alle sterkte van de wereld
zondag 4 april 2010 10:12
Sommige opmerkingen verbazen me.
Allereerst TO leef ik met je mee. Ik kan me niet indenken hoe jij je momenteel moet voelen. Het verlies van een kindje en nu sta je voor een laatste ICSI met alle spanningen daarom heen.
Wanneer je ongewenst kinderloos bent en je in een traject zit is dat ook wat centraal in je leven staat. Alles draait om het zwanger worden. Afstand nemen kan niet. Niet alleen omdat je zo graag een kindje wil, maar je wordt continue met de neus op de realiteit gedrukt en dan heb ik het niet alleen over stellen om je heen die wel kinderen krijgen. Om te beginnen moet je je zelf iedere dag een hormoon injectie geven om je eitjes te laten groeien. Daarnaast zit je om de paar dagen in het ziekenhuis om de groei van de eitjes te volgen. Zouden het er genoeg zijn, misschien te veel (wat ook weer negatieve gevolgen heeft voor het zwanger raken). Beetje meer hormonen spuiten, of toch minder? Dan een laatste prik voor de rijping en naar het ziekenhuis waar ze vaginaal een naald in je prikken om de eitjes op te zuigen. Eitjes worden bevrucht, weer spannend, want hoeveel zijn er bruikbaar? Zijn ze bevrucht en zo ja: van welke kwaliteit zijn ze? Dan nog weken lang een paar keer per dag vaginaal medicijnen inbrengen om het baarmoederslijmvlies maar zo veel mogelijk te laten hechten en hopen, hopen, hopen op een goede uitslag. Dit bij elkaar is een proces van weken. Je kunt het gewoon weg niet loslaten, je moet er mee bezig zijn, omdat het gewoon weg actie vereist van de vrouw.
En ja, wanneer je dan op een feestje zit, waar vrouwen zwanger zijn, kindjes hebben gekregen en het liefst nog aan jou vragen wanneer jij eens een keertje...Ja, dan is het zwaar, heel zwaar. Het heeft absoluut niets met het niet gunnen van een ander te maken, het heeft te maken met het gemis, de wens, het jezelf ook zo veel liefde en plezier gunnen zoals je bij een ander ook ziet.
Allereerst TO leef ik met je mee. Ik kan me niet indenken hoe jij je momenteel moet voelen. Het verlies van een kindje en nu sta je voor een laatste ICSI met alle spanningen daarom heen.
Wanneer je ongewenst kinderloos bent en je in een traject zit is dat ook wat centraal in je leven staat. Alles draait om het zwanger worden. Afstand nemen kan niet. Niet alleen omdat je zo graag een kindje wil, maar je wordt continue met de neus op de realiteit gedrukt en dan heb ik het niet alleen over stellen om je heen die wel kinderen krijgen. Om te beginnen moet je je zelf iedere dag een hormoon injectie geven om je eitjes te laten groeien. Daarnaast zit je om de paar dagen in het ziekenhuis om de groei van de eitjes te volgen. Zouden het er genoeg zijn, misschien te veel (wat ook weer negatieve gevolgen heeft voor het zwanger raken). Beetje meer hormonen spuiten, of toch minder? Dan een laatste prik voor de rijping en naar het ziekenhuis waar ze vaginaal een naald in je prikken om de eitjes op te zuigen. Eitjes worden bevrucht, weer spannend, want hoeveel zijn er bruikbaar? Zijn ze bevrucht en zo ja: van welke kwaliteit zijn ze? Dan nog weken lang een paar keer per dag vaginaal medicijnen inbrengen om het baarmoederslijmvlies maar zo veel mogelijk te laten hechten en hopen, hopen, hopen op een goede uitslag. Dit bij elkaar is een proces van weken. Je kunt het gewoon weg niet loslaten, je moet er mee bezig zijn, omdat het gewoon weg actie vereist van de vrouw.
En ja, wanneer je dan op een feestje zit, waar vrouwen zwanger zijn, kindjes hebben gekregen en het liefst nog aan jou vragen wanneer jij eens een keertje...Ja, dan is het zwaar, heel zwaar. Het heeft absoluut niets met het niet gunnen van een ander te maken, het heeft te maken met het gemis, de wens, het jezelf ook zo veel liefde en plezier gunnen zoals je bij een ander ook ziet.
zondag 4 april 2010 10:14
Maar hulp zoeken heeft alleen zin als je de emoties ook zelf wil toelaten. Zeg maar exposure versus vermijding. Allemaal heel begrijpelijk dat het lastig en zwaar is, maar dan zou je ook moeten accepteren dat de ander die je verhaal aanhoort het ook zwaar voor je kan vinden, ook al wil je dat zelf misschien niet zo voelen en denk je 'dan ga ik wel naar een ander'. Dan loop je het risico bij hulpverleners hetzelfde te doen als bij je vrienden, namelijk ze gaan vermijden omdat de reacties of omstandigheden te moeilijk of niet passend voor je zijn.
zondag 4 april 2010 10:19
MarieSophie,
wij zijn drie jaar bezig geweest met wachten en dokteren en daarna nog een aantal jaar met wachten op een adoptiekindje. Ik weet nog heel goed hoe zwaar het was. Ik heb ook kraamvisite overgeslagen e.d., je kunt aan niets anders meer denken en al verdrietig worden bij de gekleurde muisjes in de supermarkt.
Op dit moment in je leven is het heel begrijpelijk dat je alle vrolijke kinderverhalen en zwangere buiken niet trekt, als je kinderwens niet uitkomt ziet je hele toekomst er anders uit.
Je zit in een rouwproces en je moet aan jezelf denken.
Maar je moet ook door met je leven, dat is ook aan jezelf denken.
Dit is zo zwaar in je eentje (mijn mijn man is een binnenvetter), dat het helemaal niet verkeerd is om er met een therapeut over te praten.
Praten is altijd goed, huilen ook, je moet het een plaatsje geven en je moet hier doorheen om verder te kunnen, misschien op weg naar een bio-, een adoptie- of een pleegkindje.
Heel veel sterkte!!!
wij zijn drie jaar bezig geweest met wachten en dokteren en daarna nog een aantal jaar met wachten op een adoptiekindje. Ik weet nog heel goed hoe zwaar het was. Ik heb ook kraamvisite overgeslagen e.d., je kunt aan niets anders meer denken en al verdrietig worden bij de gekleurde muisjes in de supermarkt.
Op dit moment in je leven is het heel begrijpelijk dat je alle vrolijke kinderverhalen en zwangere buiken niet trekt, als je kinderwens niet uitkomt ziet je hele toekomst er anders uit.
Je zit in een rouwproces en je moet aan jezelf denken.
Maar je moet ook door met je leven, dat is ook aan jezelf denken.
Dit is zo zwaar in je eentje (mijn mijn man is een binnenvetter), dat het helemaal niet verkeerd is om er met een therapeut over te praten.
Praten is altijd goed, huilen ook, je moet het een plaatsje geven en je moet hier doorheen om verder te kunnen, misschien op weg naar een bio-, een adoptie- of een pleegkindje.
Heel veel sterkte!!!
zondag 4 april 2010 10:20
quote:Substanza_ schreef op 04 april 2010 @ 10:10:
@Traincha, ik kan me voorstellen dat adoptie geen optie is voor MS want zij wil waarschijnlijk zelf het hele proces meemaken, zwangerschap, bevallen, borstvoeding geven, etc.
Een zwangerschap duurt 9 maanden .....
Een bevalling duurt een aantal uur .....
Borstvoeding soms maar een paar dagen ......
Kinderen een leven lang, ook als ze geadopteerd zijn. .
@Traincha, ik kan me voorstellen dat adoptie geen optie is voor MS want zij wil waarschijnlijk zelf het hele proces meemaken, zwangerschap, bevallen, borstvoeding geven, etc.
Een zwangerschap duurt 9 maanden .....
Een bevalling duurt een aantal uur .....
Borstvoeding soms maar een paar dagen ......
Kinderen een leven lang, ook als ze geadopteerd zijn. .
zondag 4 april 2010 10:22
quote:Substanza_ schreef op 04 april 2010 @ 10:10:
@Traincha, ik kan me voorstellen dat adoptie geen optie is voor MS want zij wil waarschijnlijk zelf het hele proces meemaken, zwangerschap, bevallen, borstvoeding geven, etc.
Dat snap ik, maar soms zit dat er gewoon niet in en moet je op zoek gaan naar the next best thing. Bovendien is een adoptie ook niet zomaar even geregeld.
@Traincha, ik kan me voorstellen dat adoptie geen optie is voor MS want zij wil waarschijnlijk zelf het hele proces meemaken, zwangerschap, bevallen, borstvoeding geven, etc.
Dat snap ik, maar soms zit dat er gewoon niet in en moet je op zoek gaan naar the next best thing. Bovendien is een adoptie ook niet zomaar even geregeld.
zondag 4 april 2010 10:22
quote:Doornroosje75 schreef op 04 april 2010 @ 10:16:
Substanza, het kan wel zijn dat TO graag het hele proces mee wil maken, maar een groot filosoof zei ooit al: you can't always get what you want.
100 % mee eens, en ook eens met jouw vorige post, over de (on)maakbaarheid van het leven. Al die moderne technieken die het rouwen uitstellen.
Wat er echt niet inzit, zit er niet in. Alleen is Mariesophie nog niet zo ver.
Substanza, het kan wel zijn dat TO graag het hele proces mee wil maken, maar een groot filosoof zei ooit al: you can't always get what you want.
100 % mee eens, en ook eens met jouw vorige post, over de (on)maakbaarheid van het leven. Al die moderne technieken die het rouwen uitstellen.
Wat er echt niet inzit, zit er niet in. Alleen is Mariesophie nog niet zo ver.
zondag 4 april 2010 10:30
quote:nola schreef op 04 april 2010 @ 10:09:Terwijl ik net een miskraam voor mijn kiezne kreeg beviel mijn vriendin van haar zoontje.
En zij bleef mij er voorzichtig bij betrekken en ik wilde ook ondanks mijn eigenverdriet betrokken blijven bij wat voor haar een hele belangerijke periode is in haar leven. Dat is namelijk ook vriendschap, en het deed soms erg veel zeer, maar ik vind afgunstig zijn op haar situatie omdat de mijne daar zo van verschilt dodelijk voor onze vriendschap.
Wat voor mens wil je zijn? Voor jezelf en voor je vrienden?Toen ik indertijd in de medische mallemolen zat was mijn beste vriendin zwanger. Omdat in die tijd al duidelijk werd dat ik waarschijnlijk zelf nooit zwanger zou worden heeft ze mij haar zwangerschap laten meebeleven: ik mocht aan haar buik voelen als de baby schopte ..... Zelfs nu nog, jaren later, ben ik haar dankbaar dat ze zoiets intiems met mij heeft willen delen. Zo liet ze mij meegenieten van haar zwangerschap, iets mooiers tussen vriendinnen bestaat nauwelijks.
En zij bleef mij er voorzichtig bij betrekken en ik wilde ook ondanks mijn eigenverdriet betrokken blijven bij wat voor haar een hele belangerijke periode is in haar leven. Dat is namelijk ook vriendschap, en het deed soms erg veel zeer, maar ik vind afgunstig zijn op haar situatie omdat de mijne daar zo van verschilt dodelijk voor onze vriendschap.
Wat voor mens wil je zijn? Voor jezelf en voor je vrienden?Toen ik indertijd in de medische mallemolen zat was mijn beste vriendin zwanger. Omdat in die tijd al duidelijk werd dat ik waarschijnlijk zelf nooit zwanger zou worden heeft ze mij haar zwangerschap laten meebeleven: ik mocht aan haar buik voelen als de baby schopte ..... Zelfs nu nog, jaren later, ben ik haar dankbaar dat ze zoiets intiems met mij heeft willen delen. Zo liet ze mij meegenieten van haar zwangerschap, iets mooiers tussen vriendinnen bestaat nauwelijks.
