Relaties
alle pijlers
Relatie: Hij heeft kids.
woensdag 4 januari 2012 10:50
Hallo,
Even een topic om ervaringen te delen:
Ik heb sinds kort een fijne relatie. Het gaat tot nu toe hartstikke goed tussen ons. Hij heeft een zoontje van vijf uit een eerdere relatie. Dit zoontje heb ik nog niet ontmoet en omdat onze relatie nog zo pril is, hebben we besloten hier nog even mee te wachten tot we zeker weten dat alle partijen (en vooral het zoontje) hier aan toe zijn. Ik ben de eerste vriendin van zijn vader sinds de relatie met zijn moeder over is en ook ik heb geen ervaringen met relaties waarin kinderen zijn betrokken. Mijn vraag aan vrouwen (zonder kinderen) die hier wel ervaring mee hebben is; hoe ging zo’n ontmoeting bij jullie? En hoe gaat de relatie nu? Hebben jullie je veel moeten aanpassen/inleven? Ik heb het één en ander op internet opgezocht en stuitte op het onderwerp jaloezie binnen zo’n relatie. Zelf kan ik me niet voorstellen dat ik jaloers zou zijn op het zoontje van mijn vriend, maar hoe ging dat bij jullie.
Ik ben gewoon benieuwd naar wat ervaringen.
Even een topic om ervaringen te delen:
Ik heb sinds kort een fijne relatie. Het gaat tot nu toe hartstikke goed tussen ons. Hij heeft een zoontje van vijf uit een eerdere relatie. Dit zoontje heb ik nog niet ontmoet en omdat onze relatie nog zo pril is, hebben we besloten hier nog even mee te wachten tot we zeker weten dat alle partijen (en vooral het zoontje) hier aan toe zijn. Ik ben de eerste vriendin van zijn vader sinds de relatie met zijn moeder over is en ook ik heb geen ervaringen met relaties waarin kinderen zijn betrokken. Mijn vraag aan vrouwen (zonder kinderen) die hier wel ervaring mee hebben is; hoe ging zo’n ontmoeting bij jullie? En hoe gaat de relatie nu? Hebben jullie je veel moeten aanpassen/inleven? Ik heb het één en ander op internet opgezocht en stuitte op het onderwerp jaloezie binnen zo’n relatie. Zelf kan ik me niet voorstellen dat ik jaloers zou zijn op het zoontje van mijn vriend, maar hoe ging dat bij jullie.
Ik ben gewoon benieuwd naar wat ervaringen.
woensdag 4 januari 2012 11:00
Ik heb dit meegemaakt. Jaloezie is een groot woord, maar het kind zal altijd nr. 1 staan. Wat op zich heel begrijpelijk is, maar als partner kan je je soms best behoorlijk opzij geschoven voelen. Ten tijde van de relatie was het kind van mijn ex van dezelfe leeftijd als het zoontje van jouw partner. De eerste ontmoeting was ongemakkelijk, maar op zich wel goed. Ik kon het goed met zijn kind vinden, maar ik had helemaal niet gevraagd om een kind in mijn leven. Ik bleef de hele tijd denken 'als ik ooit met hem ga samenwonen, dan woon ik ook de helft van de tijd met een kind waarvan ik niet de moeder ben.'
Uiteindelijk is het toch een reden geweest dat de relatie op de klippen is gelopen, al waren er ook andere redenen.
Uiteindelijk is het toch een reden geweest dat de relatie op de klippen is gelopen, al waren er ook andere redenen.
woensdag 4 januari 2012 11:02
Mijn partner heeft 2 kinderen en wij hebben de ontmoeting met de kinderen af laten hangen van de kinderen, vooral de oudste (ze was toen ongeveer 10 jaar). Partner heeft op een gegeven moment verteld dat hij een relatie had met mij en toen zij aangaf mij te willen ontmoeten hebben we dat gedaan.
Wij wonen inmiddels samen en het begin was vooral moeilijk, voor ons allemaal. We moesten echt ons draai en grenzen vinden en vooral wennen aan elkaar.
Wij wonen inmiddels samen en het begin was vooral moeilijk, voor ons allemaal. We moesten echt ons draai en grenzen vinden en vooral wennen aan elkaar.
woensdag 4 januari 2012 11:04
Wat doet de vader met 't kind? Heeft hij het maar 1 weekend per 2 weken of heeft ie co-ouderschap? Lijkt me wel 'n belangrijk puntje omdat je er in 't laatste geval veel meer last van zult hebben als je serieus wordt. Als het maar om 1 weekend per 2 weken gaat kun je gewoon thuis blijven en die weekenden gebruiken om met vriendinnen af te spreken. En blijf natuurlijk latten ipv je te richten op samenwonen.
woensdag 4 januari 2012 11:12
Dat is idd ook altijd 'n mogelijkheid. Voor mij persoonlijk is het hebben van kleine kinderen dus ook 'n dealbreaker. Maar als iemand 'n kind niet zo bezwaarlijk vindt kan latten 'n oplossing zijn. Met 'n beetje mazzel blijft de moeder gezond en gaat 't maar om af en toe 'n weekend en dan heb je dus tijd om je eigen dingen te doen met eigen vrienden.
woensdag 4 januari 2012 11:12
MIjn ex had een kind van 7. Ik kon dat niet aan, maar was ook te jong toen denk ik.
Ik vond het moeilijk altijd tweede viool te spelen. Het wel moeten opnemen van het kind, er op moeten passen, het te moeten verzorgen en vervolgens nooit bij betrokken worden.
Maar zoals ik zei: ik was erg jong toen. Nu zou dat anders liggen denk ik. Kan ik beter relativeren en dingen in proportie zien. Ook ben ik nu veel mondiger.
Ik zou trouwens niet kiezen voor een man met kind, tenzij het kind echt nog heel klein is en moeder uit beeld.
Ik vond het moeilijk altijd tweede viool te spelen. Het wel moeten opnemen van het kind, er op moeten passen, het te moeten verzorgen en vervolgens nooit bij betrokken worden.
Maar zoals ik zei: ik was erg jong toen. Nu zou dat anders liggen denk ik. Kan ik beter relativeren en dingen in proportie zien. Ook ben ik nu veel mondiger.
Ik zou trouwens niet kiezen voor een man met kind, tenzij het kind echt nog heel klein is en moeder uit beeld.
Bazinga!
woensdag 4 januari 2012 11:13
Ja ik vind dat ik best veel moet slikken omdat mijn partner kinderen heeft. Ik merk dat de kinderen soms nog steeds jaloers zijn omdat zij niet de enigen meer in het leven van hun vader zijn.
Heel vaak kunnen dingen geen doorgang vinden omdat hij altijd rekening moet houden met de kinderen. Dit betekent bijv. dat vakantie altijd met hen samen zijn. Als zijn ex nl. op vakantie gaat moet hij ook vakantie opnemen omdat hij dan de kinderen heeft, hierdoor kunnen wij bijv. nooit eens met zijn tweeën weg.
De relatie tussen nieuwe partner van de moeder schijnt anders te zijn dan de relatie met de nieuwe partner van de vader.
Heel vaak kunnen dingen geen doorgang vinden omdat hij altijd rekening moet houden met de kinderen. Dit betekent bijv. dat vakantie altijd met hen samen zijn. Als zijn ex nl. op vakantie gaat moet hij ook vakantie opnemen omdat hij dan de kinderen heeft, hierdoor kunnen wij bijv. nooit eens met zijn tweeën weg.
De relatie tussen nieuwe partner van de moeder schijnt anders te zijn dan de relatie met de nieuwe partner van de vader.
woensdag 4 januari 2012 11:18
De valkuil is ook dat omdat je in het begin van de relatie het kind nog niet ontmoet, het in het begin eigenlijk alleen de wetenschap is dat hij een kind heeft en je er verder niet zoveel van merkt. Alleen dat hij niet altijd kan afspreken en dat hij er soms over vertelt, maar verder niet. Daardoor onderschat je hoe het is als het kind eenmaal wel in je leven is. Je denkt in het begin van de relatie 'dat zal wel loslopen' en je raakt dan verliefd op die man en bouwt iets op. En als je dan eenmaal het kind ontmoet en merkt dat het toch wel een impact gata hebben, dan verbreek ook niet zomaar de relatie meer.
woensdag 4 januari 2012 11:19
Hier ook ervaring. Mijn vriend heeft 1 zoon die 9 of 10 jaar was toen ik hem ontmoette (nu 7 jaar geleden). Ik voelde me erg erg onwennig, omdat ik zelf geen kinderen heb (en ook niet wil) dus ik wist hoe ik ermee om moest gaan.
Dit gewenningsproces heeft volgens mij wel een paar jaar geduurd. Zoontje woont trouwens niet bij ons, maar bij zijn moeder. In het begin van de relatie logeerde zoontje hier 1 x per 2 weken. Wat ik heel moeilijk vond is de 'opvoeding'. Uiteraard ligt de opvoeding wel bij de vader, maar als er vreselijk geknoeid werd met eten of bijvoorbeeld met schoenen op de bank werd gezeten, dan vond ik het lastig om daar iets van te zeggen. Ik vond dat mijn taak niet maar ergerde me ondertussen wel enorm eraan. Uiteindelijk heb ik m'n draai wel in gevonden hoor.
Op den duur kwam zoon echter niet meer, hij werd ouder en kreeg vrienden waar hij in 't weekend dingen mee ondernam. M'n partner heeft 't daar wel moeilijk mee dat ze elkaar zo weinig zien. En verbazingwekkend genoeg vind ik dat ook wel jammer.
Misschien is de leeftijd van het kind van je vriend wel iets makkelijker. De enige tip die ik je zou kunnen geven is: ben consequent en blijf dat ook.
Dit gewenningsproces heeft volgens mij wel een paar jaar geduurd. Zoontje woont trouwens niet bij ons, maar bij zijn moeder. In het begin van de relatie logeerde zoontje hier 1 x per 2 weken. Wat ik heel moeilijk vond is de 'opvoeding'. Uiteraard ligt de opvoeding wel bij de vader, maar als er vreselijk geknoeid werd met eten of bijvoorbeeld met schoenen op de bank werd gezeten, dan vond ik het lastig om daar iets van te zeggen. Ik vond dat mijn taak niet maar ergerde me ondertussen wel enorm eraan. Uiteindelijk heb ik m'n draai wel in gevonden hoor.
Op den duur kwam zoon echter niet meer, hij werd ouder en kreeg vrienden waar hij in 't weekend dingen mee ondernam. M'n partner heeft 't daar wel moeilijk mee dat ze elkaar zo weinig zien. En verbazingwekkend genoeg vind ik dat ook wel jammer.
Misschien is de leeftijd van het kind van je vriend wel iets makkelijker. De enige tip die ik je zou kunnen geven is: ben consequent en blijf dat ook.
woensdag 4 januari 2012 11:22
Ik heb relatie gehad met man met kinderen. Ik denk dat het heel erg afhankelijk is van het soort omgangsregeling dat er is. Co-ouderschap of om het weekend maakt nogal een verschil. Ik vond de kinderen van mijn ex leuk en het klikte goed. Wat ik wel lastig vond was in het begin soms het gevoel te hebben buitengesloten te zijn, zij waren echt een 3-eenheid. En nooit op de eerste plaats komen, is ook wennen.
Je zult het ook niet altijd eens zijn met de opvoeding van het kind, ik heb best wel eens met gekromde tenen bijvoorbeeld aan tafel gezeten, maar dat zijn gewoon de kleine dingetjes.
Ik zou het er in ieder geval niet voor laten, als het klikt met de kinderen, kan het ook een enorme verrijking voor je leven zijn. En mannen met kinderen zijn over het algemeen leuker dan mannen zonder kinderen.
Waar ik wel op zou letten: wat voor relatie heeft hij met de moeder van zijn kind. Is daar normaal contact of kunnen ze elkaar niet luchten of zien.
Je zult het ook niet altijd eens zijn met de opvoeding van het kind, ik heb best wel eens met gekromde tenen bijvoorbeeld aan tafel gezeten, maar dat zijn gewoon de kleine dingetjes.
Ik zou het er in ieder geval niet voor laten, als het klikt met de kinderen, kan het ook een enorme verrijking voor je leven zijn. En mannen met kinderen zijn over het algemeen leuker dan mannen zonder kinderen.
Waar ik wel op zou letten: wat voor relatie heeft hij met de moeder van zijn kind. Is daar normaal contact of kunnen ze elkaar niet luchten of zien.
woensdag 4 januari 2012 11:26
quote:vivalda schreef op 04 januari 2012 @ 11:12:
MIjn ex had een kind van 7. Ik kon dat niet aan, maar was ook te jong toen denk ik.
Ik vond het moeilijk altijd tweede viool te spelen. Het wel moeten opnemen van het kind, er op moeten passen, het te moeten verzorgen en vervolgens nooit bij betrokken worden.
Dat was dan ook wel fout van je vriend jou als nanny/oppas te willen gebruiken. Het is zijn kind dus hij zorgt er zelf maar voor of regelt oppas ipv z'n relatie daarvoor te misbruiken.
quote:Ik zou trouwens niet kiezen voor een man met kind, tenzij het kind echt nog heel klein is en moeder uit beeld.Dan zit je er dus helemaal mee opgescheept. Kun je juist beter 'n vader van 'n puber hebben, die kinderen gaan hun eigen gang al, hebben geen oppas meer nodig en prima juist als ze veel bij de moeder wonen, dan heb je er in huis ook 't minst overlast van.
MIjn ex had een kind van 7. Ik kon dat niet aan, maar was ook te jong toen denk ik.
Ik vond het moeilijk altijd tweede viool te spelen. Het wel moeten opnemen van het kind, er op moeten passen, het te moeten verzorgen en vervolgens nooit bij betrokken worden.
Dat was dan ook wel fout van je vriend jou als nanny/oppas te willen gebruiken. Het is zijn kind dus hij zorgt er zelf maar voor of regelt oppas ipv z'n relatie daarvoor te misbruiken.
quote:Ik zou trouwens niet kiezen voor een man met kind, tenzij het kind echt nog heel klein is en moeder uit beeld.Dan zit je er dus helemaal mee opgescheept. Kun je juist beter 'n vader van 'n puber hebben, die kinderen gaan hun eigen gang al, hebben geen oppas meer nodig en prima juist als ze veel bij de moeder wonen, dan heb je er in huis ook 't minst overlast van.
woensdag 4 januari 2012 11:28
Ik heb juist ervaring met de andere versie: de man die wel een kind heeft maar dat zeker niet op één zet. Dat vond ik een absolute afknapper; hij gaf zijn kind geen prioriteit maar wilde wel met mij een gezin starten. Nee bedankt, als je er niet eens voor je kind bent zegt dat wat over je. (en dat klopte zeker, zo bleek later)
Dus als die man de belangen van zijn kind voorop zet is dat misschien soms moeilijk, maar altijd beter dan het alternatief!
Dus als die man de belangen van zijn kind voorop zet is dat misschien soms moeilijk, maar altijd beter dan het alternatief!
woensdag 4 januari 2012 11:29
quote:elninjoo schreef op 04 januari 2012 @ 11:04:
Wat doet de vader met 't kind? Heeft hij het maar 1 weekend per 2 weken of heeft ie co-ouderschap? Lijkt me wel 'n belangrijk puntje omdat je er in 't laatste geval veel meer last van zult hebben als je serieus wordt. Als het maar om 1 weekend per 2 weken gaat kun je gewoon thuis blijven en die weekenden gebruiken om met vriendinnen af te spreken. En blijf natuurlijk latten ipv je te richten op samenwonen.God elninjo je schrijft over het kind alsof het om een besmettelijk ziekte gaat! Stap even uit je allergie
Wat doet de vader met 't kind? Heeft hij het maar 1 weekend per 2 weken of heeft ie co-ouderschap? Lijkt me wel 'n belangrijk puntje omdat je er in 't laatste geval veel meer last van zult hebben als je serieus wordt. Als het maar om 1 weekend per 2 weken gaat kun je gewoon thuis blijven en die weekenden gebruiken om met vriendinnen af te spreken. En blijf natuurlijk latten ipv je te richten op samenwonen.God elninjo je schrijft over het kind alsof het om een besmettelijk ziekte gaat! Stap even uit je allergie
woensdag 4 januari 2012 11:33
quote:Marahbloem schreef op 04 januari 2012 @ 11:22:
En mannen met kinderen zijn over het algemeen leuker dan mannen zonder kinderen.
Niet mee eens. Die mannen hebben teveel bagage om nog leuk te kunnen zijn. Zitten tussen meerdere vuren (een ex, hun kinderen, eventuele ex-schoonfamilie waar ze voor het kind ook nog aan vast hangen) En minder tijd voor 'n nieuwe relatie, geen tijd voor vakanties (want de vakantiedagen gaan op aan het kind) Een man met kinderen is volgens mij hooguit leuker voor 'n vrouw met rammelende eierstokken die hoopt zo'n man nog tot 'n 2e leg te kunnen verleiden.
En mannen met kinderen zijn over het algemeen leuker dan mannen zonder kinderen.
Niet mee eens. Die mannen hebben teveel bagage om nog leuk te kunnen zijn. Zitten tussen meerdere vuren (een ex, hun kinderen, eventuele ex-schoonfamilie waar ze voor het kind ook nog aan vast hangen) En minder tijd voor 'n nieuwe relatie, geen tijd voor vakanties (want de vakantiedagen gaan op aan het kind) Een man met kinderen is volgens mij hooguit leuker voor 'n vrouw met rammelende eierstokken die hoopt zo'n man nog tot 'n 2e leg te kunnen verleiden.
woensdag 4 januari 2012 11:34
quote:bliefjeblaf schreef op 04 januari 2012 @ 10:56:
Een beetje vader zet altijd zijn kind op nummer één. Daar zul je rekening mee moeten houden. Maar om daar nu jaloers op te zijn hoeft toch niet?
In wat voor zin 'op nummer 1' zetten?
In mijn optiek, weet een 'beetje vader' WANNEER hij zijn kind op nummer 1 moet zetten en wanneer zijn relatie op nummer 1!
Zo gaan er 'busladingen vol' relatie eraan onderdoor doordat de vader zijn kind(eren) altijd op nummer 1 zet. Als vader en moeder met elkaar aan het praten zijn en iedere x komt het kind er tussen door en de vader reageert iedere x op het kind, dan ben je verkeerd bezig. Op zo'n moment komt dus je partner op nummer 1 en heeft het kind zich maar te gedragen!
Dus imho is het zo dat een kind niet altijd op nummer 1 komt! Dat lijkt mij zelfs niet eens goed: zo'n kind moet ook weten wanneer papa nu eens even geen tijd wil spenderen aan het kind.
Zo'n vader heeft ook het recht op een nieuwe relatie, net als de nieuwe partner van de vader. Dan zijn er gewoon momenten dat het kind even NIET op nummer 1 komt.
Een beetje vader zet altijd zijn kind op nummer één. Daar zul je rekening mee moeten houden. Maar om daar nu jaloers op te zijn hoeft toch niet?
In wat voor zin 'op nummer 1' zetten?
In mijn optiek, weet een 'beetje vader' WANNEER hij zijn kind op nummer 1 moet zetten en wanneer zijn relatie op nummer 1!
Zo gaan er 'busladingen vol' relatie eraan onderdoor doordat de vader zijn kind(eren) altijd op nummer 1 zet. Als vader en moeder met elkaar aan het praten zijn en iedere x komt het kind er tussen door en de vader reageert iedere x op het kind, dan ben je verkeerd bezig. Op zo'n moment komt dus je partner op nummer 1 en heeft het kind zich maar te gedragen!
Dus imho is het zo dat een kind niet altijd op nummer 1 komt! Dat lijkt mij zelfs niet eens goed: zo'n kind moet ook weten wanneer papa nu eens even geen tijd wil spenderen aan het kind.
Zo'n vader heeft ook het recht op een nieuwe relatie, net als de nieuwe partner van de vader. Dan zijn er gewoon momenten dat het kind even NIET op nummer 1 komt.
woensdag 4 januari 2012 11:34
woensdag 4 januari 2012 11:35
Ik vond het fantastisch, maar ik had dan zelf ook al een sterke gezinswens. En tussen mij en de zoon (toen 6) van mijn ex ging het ook heel goed, dat is uiteindelijk ook niet de reden geweest dat het uit ging.
Wij hebben heel lang gewacht, ook omdat we niet altijd even zeker van elkaar waren. Pas toen we er 'echt' voor gingen, ben ik voorgesteld. Eerst een keer samen eten, als gewone vriendin, en een paar weken later heeft ex het aan zijn zoon verteld.
Er zijn wel wat dingen die ik nu anders zou doen, misschien heb je er wat aan:
- niet te veel mijn eigen stempel op dingen willen drukken. Ik had in mijn hoofd hoe dit zou moeten gaan en zo moest het ook. Met als gevolg dat ik regelmatig mijn ex aansprak op zijn opvoeding of dat ik me stilzwijgend zat te ergeren.
- minder mijn best doen. Niet zozeer voor anderen, maar wel voor mij zelf. Ik heb zelf minder van onwijs leuke momenten genoten, omdat ik te druk bezig was met "doe ik het wel goed?"
- en als laatste, maar heeel heeeel belangrijk: nog langer wachten met de ontmoeting en samenvoegen. Tot je helemaal zeker bent van je gevoel voor en intentie met elkaar. Want gaat het uit, doet het ontzettend veel pijn. Niet alleen voor het kind (dat varieert per kind en kan, hoe hard ook, in praktijk heel erg meevallen), maar vooral ook voor jezelf. Het is bij mij nu bijna een jaar uit en ik mis zijn zoontje nog regelmatig.
Dingen die ik weer hetzelfde zou doen:
- volledig ervoor gaan. Een man met kind is een samengesteld pakket, het kind is geen aanhangsel. Je kiest dus écht voor de combinatie. Ik wist toen ik mijn ex ontmoette dat hij kinderen had en nog voordat ik zijn zoontje had ontmoet, hield ik al van hem. Omdat hij zo'n inherent deel was van mij ex. Uit eigen ervaring met mijn gescheiden ouders en hun nieuwe partners vind ik dat 'volledig' de enige manier is.
- mijn grenzen stellen. Als ik bij hun was, moest zijn zoon ook gewoon naar mij luisteren. We hebben één keer een ruzie a la "je bent mijn moeder niet" gehad, en toen ik daar niet in meeging en consequent bleef, werd de band tussen ons gelijk weer sterker. Testen gaat hij uiteindelijk toch en kinderen willen echt duidelijkheid. Overigens staat of valt dit wel met een partner die daar ook voor gaat.
Het is moeilijk, maar ook ontzettend leuk! Echt waar. Succes!
Wij hebben heel lang gewacht, ook omdat we niet altijd even zeker van elkaar waren. Pas toen we er 'echt' voor gingen, ben ik voorgesteld. Eerst een keer samen eten, als gewone vriendin, en een paar weken later heeft ex het aan zijn zoon verteld.
Er zijn wel wat dingen die ik nu anders zou doen, misschien heb je er wat aan:
- niet te veel mijn eigen stempel op dingen willen drukken. Ik had in mijn hoofd hoe dit zou moeten gaan en zo moest het ook. Met als gevolg dat ik regelmatig mijn ex aansprak op zijn opvoeding of dat ik me stilzwijgend zat te ergeren.
- minder mijn best doen. Niet zozeer voor anderen, maar wel voor mij zelf. Ik heb zelf minder van onwijs leuke momenten genoten, omdat ik te druk bezig was met "doe ik het wel goed?"
- en als laatste, maar heeel heeeel belangrijk: nog langer wachten met de ontmoeting en samenvoegen. Tot je helemaal zeker bent van je gevoel voor en intentie met elkaar. Want gaat het uit, doet het ontzettend veel pijn. Niet alleen voor het kind (dat varieert per kind en kan, hoe hard ook, in praktijk heel erg meevallen), maar vooral ook voor jezelf. Het is bij mij nu bijna een jaar uit en ik mis zijn zoontje nog regelmatig.
Dingen die ik weer hetzelfde zou doen:
- volledig ervoor gaan. Een man met kind is een samengesteld pakket, het kind is geen aanhangsel. Je kiest dus écht voor de combinatie. Ik wist toen ik mijn ex ontmoette dat hij kinderen had en nog voordat ik zijn zoontje had ontmoet, hield ik al van hem. Omdat hij zo'n inherent deel was van mij ex. Uit eigen ervaring met mijn gescheiden ouders en hun nieuwe partners vind ik dat 'volledig' de enige manier is.
- mijn grenzen stellen. Als ik bij hun was, moest zijn zoon ook gewoon naar mij luisteren. We hebben één keer een ruzie a la "je bent mijn moeder niet" gehad, en toen ik daar niet in meeging en consequent bleef, werd de band tussen ons gelijk weer sterker. Testen gaat hij uiteindelijk toch en kinderen willen echt duidelijkheid. Overigens staat of valt dit wel met een partner die daar ook voor gaat.
Het is moeilijk, maar ook ontzettend leuk! Echt waar. Succes!
