Werk & Studie
alle pijlers
Oke, toch een nieuw onderwerp wat betreft schrijven...
vrijdag 8 februari 2008 om 22:14
...van artikelen en columns. Ik weet van Mastermind en Lindy dat zij op dit gebied succesvol zijn, en hoewel ik erg lang in het ongewisse ben gebleven betreffende wat nu toch te willen worden, kom ik toch terug op mijn jeugdwens: schrijfster worden.
Ten tijde van de digiwebstrijd (tweede plaats, grmbl) hebben enkele mensen mij over de streep moeten trekken om mee te doen. Alleen had ik het nooit aangedurfd, faalangst en vermeende onkunde. Nu ben ik best een leuk schrijvertje hoor, en kan ik behoorlijk goed argumenteren. Maar ik ben niet meer dan een middelmootje, en zie dat graag veranderen. In mijn zelfmedelijdende act van vandaag heb ik -tot mijn schaamte- insgeschreven voor een cursus schrijven bij de LOI. Staat iig best leuk op je CV, denk ik dan maar.
Ook heb ik veel magazines gecontacteerd, waaronder Psychologie Magazine en damesbladen. Columns, stukken met een bepaald thema, het maakt me niet uit, zolang ik maar een soort van schrijversportfolio kan samenstellen. Uiteindelijk, na afstuderen, wordt er natuurlijk ook wel een beetje verwacht een filosofisch getint boekje te schrijven. Ook heb ik plannen om een boek over mijn leven te schrijven, over hoereren en over de rest van mijn roerig leven. Probleem is, dat ik niet durf. Tips, schoppen onder mijn bevallige derriere of andersoortige posts zijn van harte welkom. Ik wil hier niet klagen over mijn onkunde, maar vooruit kijken. Al is dat toch een beetje lastig, omdat ik mij tov velen minderwaardig voel (en dat voor iemand die erg knap is en buitengewoon intelligent en avontuurlijk).
Wie helpt mij op weg?
Ten tijde van de digiwebstrijd (tweede plaats, grmbl) hebben enkele mensen mij over de streep moeten trekken om mee te doen. Alleen had ik het nooit aangedurfd, faalangst en vermeende onkunde. Nu ben ik best een leuk schrijvertje hoor, en kan ik behoorlijk goed argumenteren. Maar ik ben niet meer dan een middelmootje, en zie dat graag veranderen. In mijn zelfmedelijdende act van vandaag heb ik -tot mijn schaamte- insgeschreven voor een cursus schrijven bij de LOI. Staat iig best leuk op je CV, denk ik dan maar.
Ook heb ik veel magazines gecontacteerd, waaronder Psychologie Magazine en damesbladen. Columns, stukken met een bepaald thema, het maakt me niet uit, zolang ik maar een soort van schrijversportfolio kan samenstellen. Uiteindelijk, na afstuderen, wordt er natuurlijk ook wel een beetje verwacht een filosofisch getint boekje te schrijven. Ook heb ik plannen om een boek over mijn leven te schrijven, over hoereren en over de rest van mijn roerig leven. Probleem is, dat ik niet durf. Tips, schoppen onder mijn bevallige derriere of andersoortige posts zijn van harte welkom. Ik wil hier niet klagen over mijn onkunde, maar vooruit kijken. Al is dat toch een beetje lastig, omdat ik mij tov velen minderwaardig voel (en dat voor iemand die erg knap is en buitengewoon intelligent en avontuurlijk).
Wie helpt mij op weg?
anoniem_60552 wijzigde dit bericht op 08-02-2008 22:15
Reden: nou, mijn eerste typo is alweer binnen
Reden: nou, mijn eerste typo is alweer binnen
% gewijzigd
zaterdag 23 februari 2008 om 12:57
Ok, ik heb een column geschreven die ik wellicht kan gebruiken voor het centrum ter preventie van zelfmoord. Hoe je met dialogen omgaat, weet ik niet, dus shoot! Ik probeer in elk stukje de patient minder patient te laten zijn, de goede dingen op te noemen en iets meegeven waardoor er misschien minder negatoef gedacht wordt.
Met mes en vork
Ze zit verveeld naar haar eten te staren. Geen zin om te eten. Ik vraag haar waarom ze niet eet, zo vies is het toch niet? “Geen zin”, luidt het. Oke, dan niet. Toch laat ze me niet los. Ze trilt en heeft een verband rond haar pols. "Wat is dat? vraag ik, terwijl ik naar haar pols wijs. "Oh dat...niets bijzonders..." Ze vertrouwt me niet helemaal kennelijk. Toch heeft ze schijnbaar behoefte aan wat gezelschap, want ze komt dichter bij me zitten. "Ik heb weer in mijn arm gesneden", is haar verklaring voor het verbandje. "Waarom doe je dat? is mijn vraag dit keer. "Oh...gewoon...". Ontevreden met dit antwoord blijf ik haar aanstaren. Ze vervolgt: "Ik zit hier nu al 4 weken, omdat ik een maand terug een zelfmoordpoging heb gedaan."."Wilde je dood?" "Nee, ik wilde er gewoon niet meer zijn. Dat raakt me. De dood is voor gezonde mensen een einde van een leuk leven. Haar leven moet niet leuk geweest zijn, moet ik concluderen. "Ik nam tweehonderd pillen. Mijn vriend vond me en ze hebben mijn maag leeggepompt." Enigszins bedroefd kijk ik haar aan. Ik heb met haar te doen, ook al ken ik haar net vijf minuten. "En, helpt het je om hier te zijn, in deze kliniek?" Er komt een vage glimlach op haar gezicht. "Ja", vertelt ze me. "Ja, de mensen die hier zitten hebben dezelfde problematiek als ik heb. Ze vinden mij niet gek en keuren niet af wat ik gedaan heb" "En je vriendje?" vraag ik haar. "Die houdt ondanks alles van me, maar vindt het zo moeilijk en onbegrijpelijk wat ik heb gedaan"”Kijk eens aan, dat moet echte liefde zijn. Hij begrijpt het niet en is toch nog bij je" Haar glimlach verwordt tot een lach. Ze straalt. Daar had ze niet aan gedacht. Ze staat stil bij wat ze niet heeft, en toch is daar het besef wat ze wel heeft: een lieve vriend die haar de moeite waard vindt om een relatie mee te hebben. "Maar dat snijden...het is een automatisme. Mijn vriendje had gister een verjaardagsfeest en kon me niet bezoeken, dus sneed ik. Ik had het al vier weken niet gedaan, maar gister....ik ben er denk ik aan verslaafd. Als een alcoholist aan drank", fluistert ze."Wel, dan moet je beginnen om het schap met de alcoholistische dranken voorbij te lopen", besluit ik laconiek en met een beetje goedgemeende spot. Schaterlachend legt ze haar mes naast haar bord en begint haar biefstuk met haar handen op te eten.
Leestekens vallen weg als ik het kopieer vanuit word, verdorie. Wat ook mijn vraag is: waar komt de punt als een zin is afgemaakt terwijl iemand iets vertelt en er dus deze dingen "vvvv" ?
Met mes en vork
Ze zit verveeld naar haar eten te staren. Geen zin om te eten. Ik vraag haar waarom ze niet eet, zo vies is het toch niet? “Geen zin”, luidt het. Oke, dan niet. Toch laat ze me niet los. Ze trilt en heeft een verband rond haar pols. "Wat is dat? vraag ik, terwijl ik naar haar pols wijs. "Oh dat...niets bijzonders..." Ze vertrouwt me niet helemaal kennelijk. Toch heeft ze schijnbaar behoefte aan wat gezelschap, want ze komt dichter bij me zitten. "Ik heb weer in mijn arm gesneden", is haar verklaring voor het verbandje. "Waarom doe je dat? is mijn vraag dit keer. "Oh...gewoon...". Ontevreden met dit antwoord blijf ik haar aanstaren. Ze vervolgt: "Ik zit hier nu al 4 weken, omdat ik een maand terug een zelfmoordpoging heb gedaan."."Wilde je dood?" "Nee, ik wilde er gewoon niet meer zijn. Dat raakt me. De dood is voor gezonde mensen een einde van een leuk leven. Haar leven moet niet leuk geweest zijn, moet ik concluderen. "Ik nam tweehonderd pillen. Mijn vriend vond me en ze hebben mijn maag leeggepompt." Enigszins bedroefd kijk ik haar aan. Ik heb met haar te doen, ook al ken ik haar net vijf minuten. "En, helpt het je om hier te zijn, in deze kliniek?" Er komt een vage glimlach op haar gezicht. "Ja", vertelt ze me. "Ja, de mensen die hier zitten hebben dezelfde problematiek als ik heb. Ze vinden mij niet gek en keuren niet af wat ik gedaan heb" "En je vriendje?" vraag ik haar. "Die houdt ondanks alles van me, maar vindt het zo moeilijk en onbegrijpelijk wat ik heb gedaan"”Kijk eens aan, dat moet echte liefde zijn. Hij begrijpt het niet en is toch nog bij je" Haar glimlach verwordt tot een lach. Ze straalt. Daar had ze niet aan gedacht. Ze staat stil bij wat ze niet heeft, en toch is daar het besef wat ze wel heeft: een lieve vriend die haar de moeite waard vindt om een relatie mee te hebben. "Maar dat snijden...het is een automatisme. Mijn vriendje had gister een verjaardagsfeest en kon me niet bezoeken, dus sneed ik. Ik had het al vier weken niet gedaan, maar gister....ik ben er denk ik aan verslaafd. Als een alcoholist aan drank", fluistert ze."Wel, dan moet je beginnen om het schap met de alcoholistische dranken voorbij te lopen", besluit ik laconiek en met een beetje goedgemeende spot. Schaterlachend legt ze haar mes naast haar bord en begint haar biefstuk met haar handen op te eten.
Leestekens vallen weg als ik het kopieer vanuit word, verdorie. Wat ook mijn vraag is: waar komt de punt als een zin is afgemaakt terwijl iemand iets vertelt en er dus deze dingen "vvvv" ?
zaterdag 23 februari 2008 om 13:49
Jij vraagt, ik schiet 
Wilde eigenlijk eerst zelf meeschrijven, maar heb wel ongeveer het topic gevolgd
Ik lees niet vaak columns, dus misschien is mijn commentaar te gedetailleerd (en sowieso af en toe een kwestie van smaak).
Komt neer op:
-wees consequent met het (niet) gebruiken van verkleinwoorden (vriend/vriendje, verband/verbandje)
-conversatie tussen twee personen: benoemen wie aan het woord is hoeft niet altijd, misschien nog minder vaak dan ik heb laten staan
Het laatste stukje "Maar dat snijden... t/m goedgemeende spot" snap ik niet helemaal, vraagt om meer uitleg ofzo (een gesprek dat langer duurt).
Ik denk dat het sterker wordt als je dat weglaat.
De slotzin vind ik mooi; met plezier eten zonder (gevaarlijk) mes.
Wilde eigenlijk eerst zelf meeschrijven, maar heb wel ongeveer het topic gevolgd
Ik lees niet vaak columns, dus misschien is mijn commentaar te gedetailleerd (en sowieso af en toe een kwestie van smaak).
Komt neer op:
-wees consequent met het (niet) gebruiken van verkleinwoorden (vriend/vriendje, verband/verbandje)
-conversatie tussen twee personen: benoemen wie aan het woord is hoeft niet altijd, misschien nog minder vaak dan ik heb laten staan
Het laatste stukje "Maar dat snijden... t/m goedgemeende spot" snap ik niet helemaal, vraagt om meer uitleg ofzo (een gesprek dat langer duurt).
Ik denk dat het sterker wordt als je dat weglaat.
De slotzin vind ik mooi; met plezier eten zonder (gevaarlijk) mes.
zaterdag 23 februari 2008 om 14:07
Hi Digi,
Wat ik gezegd heb tijdens je bezoek aan mi casa, zeg ik ook online: "Ik vraag me af hoe raadzaam het voor jou is om in dit zelfmoordwereldje te blijven hangen." Zo, nu weet je meteen waar die punten moeten, in een zin met aanhalingstekens openen en sluiten
Daarnaast vind ik het verhaal veel te snel gaan, en daardoor ongeloofwaardig. Ik begrijp dat je gebonden bent aan een beperkte hoeveelheid woorden, tja, dat is inderdaad het nadeel van een column. Van elk artikel, trouwens. Schrijven is schrappen, veel schrappen. Je zal óf je "aanloop" moeten verkorten, óf je einde aan moeten passen denk ik.
Het meisje is somber, depressief zelfs, heeft net een zelfmoordpoging overleeft en zit nu in een kliniek. Jij wijst haar op het feit dat haar vriend nog steeds bij haar is, ook al begrijpt hij haar niet, en wow ineens krijgt ze een Aha-Erlebnis: ze realiseert zich wat ze allemaal wél heeft. Ze straalt, ze schaterlacht zelfs, maarre een paar minuten geleden heeft ze geen zin om te eten. Een paar (dagen?) geleden heeft ze zitten automutileren, een maand geleden wilde ze dood, zo vrolijk was ze vóór het gesprek ook niet bepaald, en nu zit ze ineens te schaterlachen? Dat vind ik ongeloofwaardig. Als er nu een klein sprankje hoop in haar ogen te zien is, een klein sprankje besef dat de wereld misschien toch niet zo'n rottige plaats is, en ze uiteindelijk aarzelend toch maar een hapje van die biefstuk probeert (maar het mes zekerheidshalve maar buiten bereik houdt), dán geloof ik het. Nu niet.
Enne, even off-topic: vond het heel leuk dat je er was, heb het hartstikke leuk gehad met je! Hoop dat dat wederzijds is, anyway, dikke
en ga zo door, je bent op de goede weg!
Wat ik gezegd heb tijdens je bezoek aan mi casa, zeg ik ook online: "Ik vraag me af hoe raadzaam het voor jou is om in dit zelfmoordwereldje te blijven hangen." Zo, nu weet je meteen waar die punten moeten, in een zin met aanhalingstekens openen en sluiten
Daarnaast vind ik het verhaal veel te snel gaan, en daardoor ongeloofwaardig. Ik begrijp dat je gebonden bent aan een beperkte hoeveelheid woorden, tja, dat is inderdaad het nadeel van een column. Van elk artikel, trouwens. Schrijven is schrappen, veel schrappen. Je zal óf je "aanloop" moeten verkorten, óf je einde aan moeten passen denk ik.
Het meisje is somber, depressief zelfs, heeft net een zelfmoordpoging overleeft en zit nu in een kliniek. Jij wijst haar op het feit dat haar vriend nog steeds bij haar is, ook al begrijpt hij haar niet, en wow ineens krijgt ze een Aha-Erlebnis: ze realiseert zich wat ze allemaal wél heeft. Ze straalt, ze schaterlacht zelfs, maarre een paar minuten geleden heeft ze geen zin om te eten. Een paar (dagen?) geleden heeft ze zitten automutileren, een maand geleden wilde ze dood, zo vrolijk was ze vóór het gesprek ook niet bepaald, en nu zit ze ineens te schaterlachen? Dat vind ik ongeloofwaardig. Als er nu een klein sprankje hoop in haar ogen te zien is, een klein sprankje besef dat de wereld misschien toch niet zo'n rottige plaats is, en ze uiteindelijk aarzelend toch maar een hapje van die biefstuk probeert (maar het mes zekerheidshalve maar buiten bereik houdt), dán geloof ik het. Nu niet.
Enne, even off-topic: vond het heel leuk dat je er was, heb het hartstikke leuk gehad met je! Hoop dat dat wederzijds is, anyway, dikke
en ga zo door, je bent op de goede weg!
zaterdag 23 februari 2008 om 14:27
Bedankt voor de feedback en MM, ik vond het fantastisch gezellig en dat moeten we absoluut veeeeeeeeel vaker doen. Mi casa es tu casa.
Als TO wil ik eigenlijk een voorwaarde voor commentaar instellen: Als je commentaar levert, ook zelf schrijven. Behalve dan de echte journalisten/schrijvers, die hebben hun sporen al verdiend. Is dit een goed plan?
Trouwens, het centrum kijkt niet zo heel krap maar ik zal 'm verbeteren. Ik heb 'm ook in 1 minuut geschreven en niet meer nagegeken, dus dat moet ik wel eens gaan doen verdorie!
Als TO wil ik eigenlijk een voorwaarde voor commentaar instellen: Als je commentaar levert, ook zelf schrijven. Behalve dan de echte journalisten/schrijvers, die hebben hun sporen al verdiend. Is dit een goed plan?
Trouwens, het centrum kijkt niet zo heel krap maar ik zal 'm verbeteren. Ik heb 'm ook in 1 minuut geschreven en niet meer nagegeken, dus dat moet ik wel eens gaan doen verdorie!
zaterdag 23 februari 2008 om 14:32
Ze automutileerde omdat ze even dacht geen steun van haar vriendje te krijgen, omdat ze eraan is verslaafd. Maar suicidaal is ze niet meer. De kliniek helpt voor haar, maar ze heeft nog een lange weg te gaan. Maar ze is al halverwege. Snap je? Het kan zo snel gaan, vervallen in een oude rottige verslaving. Dit stuk is niet bedoeld voor een breed publiek, maar juist op mensen met deze problematiek (da's echt een woord, of is het Vlaams?). Ik wil -als ik er mag schrijven- in elk stuk iemand naarvoren brengen of iets algemeners, en dan iets positiefs meegeven.
En dat lieve MM, dat kan ik nu denk ik wel
En dat lieve MM, dat kan ik nu denk ik wel
zaterdag 23 februari 2008 om 14:34
Oh, ze heeft natuurlijk ook last van stemmingswisselingen, die wel snel omslaan naar positiviteit. Ze had die dag geen gesprek gehad met een psycholoog van de afdeling. Kijk, voor iemand die nog nooit met dit soort zaken de maken heeft gehad, kan die switch groot zijn. Voor mij is die switch niet groot, in het verleden dan, maar ik denk dat mensen zich er kunnen in herkennen aangezien het voor een specifieke doelgroep is.
zaterdag 23 februari 2008 om 15:14
:
Dit stuk is niet bedoeld voor een breed publiek, maar juist op mensen met deze problematiek (da's echt een woord, of is het Vlaams?). Ik wil -als ik er mag schrijven- in elk stuk iemand naarvoren brengen of iets algemeners, en dan iets positiefs meegeven.
En dat lieve MM, dat kan ik nu denk ik wel
Vond problematiek een 'zwaar' woord voor in een column, maar het bestaat inderdaad wel.
Verder 'ken' ik je alleen via dit topic maar vind positief denken/positiviteit wel een mooie motivatie om voor die site te willen schrijven.
Ik blijf wel lezen en zal dus pas weer feedback geven als ik eens iets geschreven heb.
Komt iemand dan met een andere opdracht of kan ik nog op iets gaan doen met "schuld" (deadline afgelopen woensdag ofzo)?
zaterdag 23 februari 2008 om 16:12
Wel, ik zou een opdracht willen geven: positiviteit. Een kort verhaal, liefst column, over een mooi moment in je leven (mag best heerlijk sarcastisch zijn, dat het dus eigenlijk een kutmoment was), of hoe je vanuit negativiteit opeens omslaat naar positiviteit. Een vloeiende lijn dan, geen totale scheidingslijn tussen positief en negatief. Als ik een deadline zou stellen: morgen om 21u.
zaterdag 23 februari 2008 om 16:16
Goed plan, maar waarom een uitzondering maken voor echte journalisten/schrijvers? Ten eerste: je weet helemaal niet of iemand een journalist of schrijver is. Verder, wat is een ''echte'' journalist of schrijver? Ik heb ook geld verdiend met journalistieke stukken en met copywriting. Toch noem ik mezelf geen journalist of schrijver. Ook krijg ik wekelijks teksten van journalisten onder ogen, die nog heel wat kunnen leren op het gebied van opbouw en stijl. Je kunt er altijd nog iets bij leren, al was het maar in een ander genre. En ten slotte: een goede schrijver geeft niet noodzakelijkerwijs betere kritiek dan een goede lezer.
Ik weet nog wel een andere voorwaarde: alleen kritiek op woord- of zinsniveau als je ook iets over de opbouw zegt. Mierenneuken is goed, maar in discussie gaan over details als het fundament niet deugt lijkt me vrij zinloos.
zaterdag 23 februari 2008 om 17:47
Leuk dat jullie nog zo hard aan de slag zijn in dit topic. Lees de verhalen met plezier om een beetje op de hoogte te blijven, maar benom het moment zo druk dat het enorme jankbuien oplevert omdat ik gewoon niet meer wete hoe ik al mijn deadlines moet halen, sociale contacten kan onderhouden en dan nog moet slapen ook. Vandaar dus dat ik niet in mijn vrije minuutjes ook nog teksten heb geredigeerd of iets geschreven heb de afgelopen week.
Hopelijk ben ik binnenkort weer wat rustiger en dan zal ik in ieder geval weer wat redigeren - of ik aan schrijven toekom durf ik niet te zeggen... maar aangezien ik me wel in het idee van de TO en Korenwolf kan vinden ga ik proberen om in ieder geval iets te laten zien zo nu en dan.
Hopelijk ben ik binnenkort weer wat rustiger en dan zal ik in ieder geval weer wat redigeren - of ik aan schrijven toekom durf ik niet te zeggen... maar aangezien ik me wel in het idee van de TO en Korenwolf kan vinden ga ik proberen om in ieder geval iets te laten zien zo nu en dan.
zaterdag 23 februari 2008 om 22:34
Mmm Digi, hier moet ik stiekem wel om lachen. De feedback die gegeven is zie ik als een gunst, niemand hoeft het namelijk intensief te lezen en over het algemeen gaat er erg veel tijd in zitten, een reden waarom ik er na de eerste verhalen mee ben opgehouden. Dus om het om te draaien! Maar het woord 'commentaar' geeft misschien ook een eerlijk antwoord op een eerdere vraag van mij, namelijk dat de feedback niet door iedereen op prijs wordt gesteld?
Maar, ik heb er alle vertrouwen in dat FV zich nog wel laat zien, want ze heeft iets leuks beloofd!
*wacht al dagen op de beloofde ongecensureerde seks*
zaterdag 23 februari 2008 om 22:52
Ok, dit keer geen verplichte dialoog? Dan hierbij mijn positieve (?) bijdrage. En iedereen mag er feedback op geven. Ook negatieve
Het leven is mooi
Het is alsof de schellen van mijn ogen vallen. Wat is de wereld mooi, wat is ze bijzonder! Het uitzicht is adembenemend. Parken baden in de zon, het bladerdak van de bomen laat duizenden verschillende kleuren groen zien en waar het wordt geraakt door de zon lijkt het haast licht uit te stralen. De gebouwen vormen met hun strakke vormen een mooi contrast tegen de natuurlijke rondingen van de bomen. Zelfs de zwarte strepen asfalt geven met hun geometrische patroon diepte aan de rest van de omgeving.
Boven mij zie ik een lucht van het prachtigste blauw waarin luchtige witte wolkjes zowel speels als sloom worden voort geblazen. Hun vormen zijn intrigerend, elke wolk is anders en ik ben verbaasd wat voor fabelachtig ingewikkelde en eindeloos boeiende vormen uit zulke simpele ingrediënten kunnen voortkomen. De zon geeft de wolken een heldere gloed en zorgt ervoor dat ze niet strak wit zijn maar voorzien van diverse in elkaar overlopende tinten. Beneden me zie ik de hoe schaduwen van de wolken zich bij het verkeer mengen. Waar ik voorheen de uitlaatgassen uitbrakende voertuigen verafschuwde, zie ik nu hoe vrolijk ze het straatbeeld kleuren. Het zijn heldere glimmende vlakken die de zwarte banen asfalt opvrolijken. En ze worden snel groter.
Ja, dit is de wereld waarin ik wil leven. Alleen zie ik dat te laat. Terwijl ik de grond steeds sneller op me af zie komen wens ik vurig dat ik me dit 30 seconden eerder had beseft, voordat ik sprong.
Het leven is mooi
Het is alsof de schellen van mijn ogen vallen. Wat is de wereld mooi, wat is ze bijzonder! Het uitzicht is adembenemend. Parken baden in de zon, het bladerdak van de bomen laat duizenden verschillende kleuren groen zien en waar het wordt geraakt door de zon lijkt het haast licht uit te stralen. De gebouwen vormen met hun strakke vormen een mooi contrast tegen de natuurlijke rondingen van de bomen. Zelfs de zwarte strepen asfalt geven met hun geometrische patroon diepte aan de rest van de omgeving.
Boven mij zie ik een lucht van het prachtigste blauw waarin luchtige witte wolkjes zowel speels als sloom worden voort geblazen. Hun vormen zijn intrigerend, elke wolk is anders en ik ben verbaasd wat voor fabelachtig ingewikkelde en eindeloos boeiende vormen uit zulke simpele ingrediënten kunnen voortkomen. De zon geeft de wolken een heldere gloed en zorgt ervoor dat ze niet strak wit zijn maar voorzien van diverse in elkaar overlopende tinten. Beneden me zie ik de hoe schaduwen van de wolken zich bij het verkeer mengen. Waar ik voorheen de uitlaatgassen uitbrakende voertuigen verafschuwde, zie ik nu hoe vrolijk ze het straatbeeld kleuren. Het zijn heldere glimmende vlakken die de zwarte banen asfalt opvrolijken. En ze worden snel groter.
Ja, dit is de wereld waarin ik wil leven. Alleen zie ik dat te laat. Terwijl ik de grond steeds sneller op me af zie komen wens ik vurig dat ik me dit 30 seconden eerder had beseft, voordat ik sprong.
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
zaterdag 23 februari 2008 om 23:35
FV is volledig gesloopt van een enorm zware werkweek met crazy hours. Dus meer dan een beetje oeverloos lullen waar ik niet bij na hoef te denken komt er op dit moment echt niet uit. Die seks laat nog eventjes op zich wachten dus. Maar die komt echt, dat heb ik idd beloofd.:
[...]
Maar het woord 'commentaar' geeft misschien ook een eerlijk antwoord op een eerdere vraag van mij, namelijk dat de feedback niet door iedereen op prijs wordt gesteld?
Maar, ik heb er alle vertrouwen in dat FV zich nog wel laat zien, want ze heeft iets leuks beloofd!
*wacht al dagen op de beloofde ongecensureerde seks*
Am Yisrael Chai!
zondag 24 februari 2008 om 00:08
