Kinderen
alle pijlers
Hoge verwachtingen van een kind...
donderdag 28 februari 2008 om 10:19
In mijn vrije tijd ben ik vrijwillig zwemjuf (gediplomeerd overigens!). Het valt mij op dat ouders hun kind altijd het meest geweldig vinden, het allerbelangrijkste vinden, het meest speciaal vinden. Tot op zekere hoogte ben ik het daarmee eens (mijn dochter is ook de mooiste, de liefste, de schattigste, de slimste en de beste).
Ik vind het alleen een probleem worden als er iets gebeurd als gisteravond. Ik geef zwemles aan de A baan, halfdiep (kinderen komen uit het pierenbadje, kennen de techniek, leren nu in dieper water zwemmen en vertrouwd worden met het feit dat er geen bodem onder hun voeten is). Een vader vond dat zijn zoon door moest naar de afzwembaan. De jongen durft pas sinds 2 weken los te zwemmen in het halfdiep, zij het met de angst in zijn ogen en lijfje. Het is in mijn ogen onverantwoordelijk zo'n kind in het diepe te gooien (letterlijk en figuurlijk). Die vader was zo vol van zijn kind dat hij niet eens meer openstond voor de mening van professionele lesgevers (ik was niet alleen bij de besluitvorming). Zijn kind was de beste. Punt.
Ik schrok daar enorm van. Ik heb er lang over nagedacht. Ook over mezelf en mijn eigen houding. Hoe komt het dat wij zoveel verwachten van onze kinderen? Waarom moeten ze altijd de beste zijn? Ze zijn voor ons zelf toch al de besten?
Ik ben zo benieuwd hoe jullie daarmee omgaan. Ik wil mijn dochter graag kind laten zijn, en haar steunen en stimuleren (zonder te pushen). Ik wil alleen ook niet dat zij achter gaat lopen omdat ik het niet nodig vindt haar door te pushen. Oh, bah, ik vind dit zo moeilijk! Help me! Hoe word ik een fijne moeder die haar dochter aanmoedigt, zonder haar te pushen, en zorg ik ervoor dat mijn dochter toch krijgt wat blijkbaar nodig is in deze maatschappij? Hellup!
Ik vind het alleen een probleem worden als er iets gebeurd als gisteravond. Ik geef zwemles aan de A baan, halfdiep (kinderen komen uit het pierenbadje, kennen de techniek, leren nu in dieper water zwemmen en vertrouwd worden met het feit dat er geen bodem onder hun voeten is). Een vader vond dat zijn zoon door moest naar de afzwembaan. De jongen durft pas sinds 2 weken los te zwemmen in het halfdiep, zij het met de angst in zijn ogen en lijfje. Het is in mijn ogen onverantwoordelijk zo'n kind in het diepe te gooien (letterlijk en figuurlijk). Die vader was zo vol van zijn kind dat hij niet eens meer openstond voor de mening van professionele lesgevers (ik was niet alleen bij de besluitvorming). Zijn kind was de beste. Punt.
Ik schrok daar enorm van. Ik heb er lang over nagedacht. Ook over mezelf en mijn eigen houding. Hoe komt het dat wij zoveel verwachten van onze kinderen? Waarom moeten ze altijd de beste zijn? Ze zijn voor ons zelf toch al de besten?
Ik ben zo benieuwd hoe jullie daarmee omgaan. Ik wil mijn dochter graag kind laten zijn, en haar steunen en stimuleren (zonder te pushen). Ik wil alleen ook niet dat zij achter gaat lopen omdat ik het niet nodig vindt haar door te pushen. Oh, bah, ik vind dit zo moeilijk! Help me! Hoe word ik een fijne moeder die haar dochter aanmoedigt, zonder haar te pushen, en zorg ik ervoor dat mijn dochter toch krijgt wat blijkbaar nodig is in deze maatschappij? Hellup!
Volg je hart. Dat klopt.
donderdag 28 februari 2008 om 10:26
Allereerst is het denk ik goed om te bedenken dat deze meneer waarschijnlijk geen regel is, maar uitzondering. Ik denk dat er weinig ouders zijn die zo hard zijn voor hun kinderen. En dat beantwoordt meteen jouw vraag: het feit dat jij bang bent om zo te worden, zorgvuldig probeert af te wegen wat stimuleren is, en wat pushen is, maakt al dat jij niet bent zoals die meneer. Jouw eigen angsten hiervoor maken jou een goede moeder. Dus maak je niet bezorgd, en doe wat jij denkt dat goed is!
donderdag 28 februari 2008 om 10:32
In het onderwijs merkte ik dat veel ouders een beeld van hun kind hadden dat niet helemaal overeen kwam met de werkelijkheid op school. Veel oudste kinderen worden door ouders ook hoogbegaafd gevonden of hoog sensitief of wat danook..
Heerlijk toch dat ouders zo versteld staan van hun eigen produkt.. Heb je voorgesteld om je zwemklantje maar meteen af te laten zwemmen?
Heerlijk toch dat ouders zo versteld staan van hun eigen produkt.. Heb je voorgesteld om je zwemklantje maar meteen af te laten zwemmen?
donderdag 28 februari 2008 om 10:38
Oh ja, hoogbegaafd..... Ik heb al menig ouder horen roepen dat hun kind waarschijnlijk wel hoogbegaafd zou zijn..... (alsof dat een zegen is....)
Pink, ik denk dat jij je echt niet druk hoeft te maken hoor. Je denkt heel bewust over dit soort dingen na, dat doet die meneer in het zwembad niet. (onderdezon zegt het ook al)
Onzekerheid over je opvoeding is normaal, en volgens mij maakt dat je zelfs een veel betere ouder!
Pink, ik denk dat jij je echt niet druk hoeft te maken hoor. Je denkt heel bewust over dit soort dingen na, dat doet die meneer in het zwembad niet. (onderdezon zegt het ook al)
Onzekerheid over je opvoeding is normaal, en volgens mij maakt dat je zelfs een veel betere ouder!
donderdag 28 februari 2008 om 10:38
de uitzondering wordt wel steeds meer regel, anders is de spot van SIRE ook niet gemaakt.
Mijn neefje ging op voetbal want pa is helemaal weg van AJAX. Kind stond letterlijk de grasmat kaal te plukken omdat hij er geen reet aan vond, maar zijn vader niet wilde teleurstellen.
Gelukkig hebben ze het ingezien dat het niks voor hem was. Nu zit hij op tennis, en hij vind het geweldig.
Mijn neefje ging op voetbal want pa is helemaal weg van AJAX. Kind stond letterlijk de grasmat kaal te plukken omdat hij er geen reet aan vond, maar zijn vader niet wilde teleurstellen.
Gelukkig hebben ze het ingezien dat het niks voor hem was. Nu zit hij op tennis, en hij vind het geweldig.
donderdag 28 februari 2008 om 10:47
Pink Ik denk dat je het al goed aanpakt. Jij was bezig op het kind te letten, terwijl de vader alleen maar met zichzelf bezig was. Feitelijk was het beter voor zijn 'ego' of iets dergelijks als zijn kind naar het volgende bad ging.
Ik heb zelf ook zwemles gegeven dus ik herken de situatie.
Ook bij teamsporten komt het steeds vaker voor dat ouders hun kinderen op een negatieve manier aanmoedigen. Het is op dat moment wel de taak van de trainers om daar iets van te zeggen. Op de hockeyclub van mijn collega is er een hele meeting overgeweest met de ouders en trainers.
Zo lang jij de kinderen blijft zien (en vooral in het geval van je eigen kind) en let op de signalen die ze zelf aangeven kun je het volgens mij niet beter doen.
Ik heb zelf ook zwemles gegeven dus ik herken de situatie.
Ook bij teamsporten komt het steeds vaker voor dat ouders hun kinderen op een negatieve manier aanmoedigen. Het is op dat moment wel de taak van de trainers om daar iets van te zeggen. Op de hockeyclub van mijn collega is er een hele meeting overgeweest met de ouders en trainers.
Zo lang jij de kinderen blijft zien (en vooral in het geval van je eigen kind) en let op de signalen die ze zelf aangeven kun je het volgens mij niet beter doen.
donderdag 28 februari 2008 om 10:49
Ikzelf heb altijd zoiets dat ik de lesgevende als leidraad neem. Zowel op school als bij zwemles en dergelijke. Zij hebben er verstand van.
Op sport zitten ze ook voor hun plezier (en omdat ze moeten sporten) en hoeven ze van mij niet de beste te zijn. Niet dat ik ze niet aanmoedig, trouwens. Ik vind daarom het spotje van Sire wel overdreven soms. Ja, wij staan langs de kant te roepen dat ze naar voren moeten lopen met voetbal.. anders blijven ze namelijk gewoon staan en verwonderd staren naar die bal, die langskomt. Zo was vooral mijn dochter, trouwens. Ze hoeven niet de beste te zijn, maar ze moeten wél meedoen. Ik sta daar niet voor niets in de kou en regen langs het veld, tenslotte
En wij moedigden de kinderen juist ook enorm aan, als het niet goed ging. Ook bij een verlies van 20 tegen 0 deden wij ons best de góede acties te benoemen 
Maar goed, van leiding van de voetbalclub heb ik begrepen dat ik toch tot de minderheid behoor met mijn 'als ze maar lol hebben'. De meeste ouders willen wél dat hun kind bij het beste team ingedeeld wordt, want ze zijn toch het beste. En gaan er wél van uit dat hun kind in de eredivisie zal gaan spelen.
Ik hoop dat het plezier van de kinderen hier niet onder lijdt.
Op sport zitten ze ook voor hun plezier (en omdat ze moeten sporten) en hoeven ze van mij niet de beste te zijn. Niet dat ik ze niet aanmoedig, trouwens. Ik vind daarom het spotje van Sire wel overdreven soms. Ja, wij staan langs de kant te roepen dat ze naar voren moeten lopen met voetbal.. anders blijven ze namelijk gewoon staan en verwonderd staren naar die bal, die langskomt. Zo was vooral mijn dochter, trouwens. Ze hoeven niet de beste te zijn, maar ze moeten wél meedoen. Ik sta daar niet voor niets in de kou en regen langs het veld, tenslotte
En wij moedigden de kinderen juist ook enorm aan, als het niet goed ging. Ook bij een verlies van 20 tegen 0 deden wij ons best de góede acties te benoemen Maar goed, van leiding van de voetbalclub heb ik begrepen dat ik toch tot de minderheid behoor met mijn 'als ze maar lol hebben'. De meeste ouders willen wél dat hun kind bij het beste team ingedeeld wordt, want ze zijn toch het beste. En gaan er wél van uit dat hun kind in de eredivisie zal gaan spelen.
Ik hoop dat het plezier van de kinderen hier niet onder lijdt.
Later is nu
donderdag 28 februari 2008 om 10:50
Het verbaas me niet. Als je met je kind ergens heen gaat hoor je vaak: kan hij... nog niet????? De mijne kon al met x maanden. Ik hoor ook vaak van leerkrachten dat als een kind het niet goed doet op school, ligt het aan de leerkracht, niet aan het kind.
Kinderen zijn een lustobject geworden, een statussimbool. Je maak je school af, je gaat naar de hogeschool of universiteit, je vindt een leuke goed betaalde baan, je koopt en huis en dan "neem" je een kind, reden om meer te kopen en te etaleren. Als het kind geboren wordt, is het feest. Na één week is het feest afgelopen en dan moet weer vergaderd worden, gesport worden en de leaseauto onderhoud worden. Het kind hoort ook erbij: die moet ook gepoetst en gepushed worden. De ouders hebben de beste studie, de beste en leukste baan, het mooiste huis, de snelste auto en, natuurlijk, het slimste kind. Ik vraag me af of ze zich de leukste en beste ouders zich voelen, of de beste persoon. Zou het niet daar aan liggen?
Kinderen zijn een lustobject geworden, een statussimbool. Je maak je school af, je gaat naar de hogeschool of universiteit, je vindt een leuke goed betaalde baan, je koopt en huis en dan "neem" je een kind, reden om meer te kopen en te etaleren. Als het kind geboren wordt, is het feest. Na één week is het feest afgelopen en dan moet weer vergaderd worden, gesport worden en de leaseauto onderhoud worden. Het kind hoort ook erbij: die moet ook gepoetst en gepushed worden. De ouders hebben de beste studie, de beste en leukste baan, het mooiste huis, de snelste auto en, natuurlijk, het slimste kind. Ik vraag me af of ze zich de leukste en beste ouders zich voelen, of de beste persoon. Zou het niet daar aan liggen?
donderdag 28 februari 2008 om 10:51
En de echte hoogbegaafden worden daardoor minder serieus genomen. Ik was als de dood dat ik ook 'zo'n moeder' was die haar kind hoger inschatte dan hij was. Pas nadat hij zeer hb getest is durf ik op school te vragen om specifieke begeleiding. Maar ondanks een duidelijk testrapport word ik toch nog gezien als weer 'zo'n moeder'. Frustrerend. Maar dit terzijde.
Wat TO beschrijft zie ik in mijn omgeving voornamelijk bij vaders. Even heel kort door de bocht willen vaders hun kinderen 'harden', terwijl moeders hun kinderen meer willen beschermen. Uiteraard sta ik aan de kant van de moeders, maar er bestaat een risico dat kinderen dan veel te veel beschermd worden en op een gegeven moment niks meer durven. De vader uit de openingspost is m.i. wat te ver doorgeslagen. Je oordeel baseren op de mening van de deskundige (zwemjuf in dit geval) kan meestal geen kwaad.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 28 februari 2008 om 11:58
Ik denk dat het in veel gevallen wel meevalt. Maar ook hier op het forum zijn al een aantal keren discussies voorgekomen vanwege moeders die wél van hun kind verwachten dat het naar de universiteit gaat, meerdere talen leert spreken, veel leest, muziekles krijgt én op een sport gaat en daar natuurlijk ook goed in is en een later een goedbetaalde baan krijgt.
En was allemaal logisch, want zijzelf waren óók slim, hoogopgeleid en goed ontwikkeld.
Dat vind ik gevaarlijk, want wát als je kind een middelmatig mavoklantje is, niet van sport houdt en wat klungelig is en het liefst gewoon een middelmatige baan wil? En misschien ook niet meer kan dan dat? Ik vraag me af of ouders dat herkennen, of dat ze het afdoen met 'hij moet gewoon beter zijn best doen' en niet zien dat hun verwachtingen onrealistisch zijn.
Ik denk ook dat het over het algemeen wel meevalt. De meeste ouders zijn nou eenmaal normale mensen en iedereen maakt weleens fouten in de opvoeding en natuurlijk is iedereen vol van zijn kind.
Ik denk ook dat de competitie tussen moeders vaak zwaar overdreven wordt. Als je uit interesse vraagt of Pietje al kan lopen/staan/praten dan wordt dat opgevat als kritiek en als verkapt opscheppen over het eigen kind. Dat snap ik niet. Ik heb nooit in de gaten wat snel en langzaam is, maar ik vind het wél erg leuk om verschillen tussen kindjes te zien, maar ik word haast bang om aan een moeder te vragen of haar kind iets al kan en om te vertellen dat die van mij iets nieuws geleerd heeft. Voor je het weet word je afgedaan als een opschepper met competitiedrang.
En was allemaal logisch, want zijzelf waren óók slim, hoogopgeleid en goed ontwikkeld.
Dat vind ik gevaarlijk, want wát als je kind een middelmatig mavoklantje is, niet van sport houdt en wat klungelig is en het liefst gewoon een middelmatige baan wil? En misschien ook niet meer kan dan dat? Ik vraag me af of ouders dat herkennen, of dat ze het afdoen met 'hij moet gewoon beter zijn best doen' en niet zien dat hun verwachtingen onrealistisch zijn.
Ik denk ook dat het over het algemeen wel meevalt. De meeste ouders zijn nou eenmaal normale mensen en iedereen maakt weleens fouten in de opvoeding en natuurlijk is iedereen vol van zijn kind.
Ik denk ook dat de competitie tussen moeders vaak zwaar overdreven wordt. Als je uit interesse vraagt of Pietje al kan lopen/staan/praten dan wordt dat opgevat als kritiek en als verkapt opscheppen over het eigen kind. Dat snap ik niet. Ik heb nooit in de gaten wat snel en langzaam is, maar ik vind het wél erg leuk om verschillen tussen kindjes te zien, maar ik word haast bang om aan een moeder te vragen of haar kind iets al kan en om te vertellen dat die van mij iets nieuws geleerd heeft. Voor je het weet word je afgedaan als een opschepper met competitiedrang.
vrijdag 29 februari 2008 om 11:17
Ik ben zo'n kind wat bij de zwemles in het diepe is gegooid op aanwijzing van de badmeester en ik heb het echt als heel traumatisch ervaren, ik durfde heel lang niet onder water te zwemmen, dus ik denk dat je het goed hebt aangevoeld. Ik heb nu zelf een kind en zou mijn kind nooit letterlijk en figuurlijk in het diepe gooien als ze op zwemles zou gaan. Ik kan haar natuurlijk wel aanmoedigen maar als ze het niet durft houdt het op voor mijn gevoel.
vrijdag 29 februari 2008 om 16:20
Mijn dochter gaat dé oplossing vinden voor het kernafval-probleem...
Dat zeg ik altijd als mensen met commentaar komen omdat ze "nog steeds niet loopt" (het kind is 14 maanden) en dat het met praten ook niet opschiet... Ik vind dat het allemaal al zo snel gaat, het maakt me echt niet uit dat ze nog niet loopt, dat komt wel als ze er aan toe is denk ik dan.
Mijn dochter is heel voorzichtig in alles. Dat mag best (vind ik soms zelfs handig) maar ik daag haar ook uit door lekker te stoeien en haar om te gooien op het bed. Dat vindt ze geweldig!
Soms moet je kinderen ook helpen hun angsten te overwinnen maar dan moet je de angsten wel eerst goed begrijpen en ze niet zomaar aan de kant schuiven. Ook een monster onder het bed is heeeeel erg echt voor een kind. Je moet ze serieus nemen maar vervolgens wel helpen er over/doorheen te geraken.
Dat zeg ik altijd als mensen met commentaar komen omdat ze "nog steeds niet loopt" (het kind is 14 maanden) en dat het met praten ook niet opschiet... Ik vind dat het allemaal al zo snel gaat, het maakt me echt niet uit dat ze nog niet loopt, dat komt wel als ze er aan toe is denk ik dan.
Mijn dochter is heel voorzichtig in alles. Dat mag best (vind ik soms zelfs handig) maar ik daag haar ook uit door lekker te stoeien en haar om te gooien op het bed. Dat vindt ze geweldig!
Soms moet je kinderen ook helpen hun angsten te overwinnen maar dan moet je de angsten wel eerst goed begrijpen en ze niet zomaar aan de kant schuiven. Ook een monster onder het bed is heeeeel erg echt voor een kind. Je moet ze serieus nemen maar vervolgens wel helpen er over/doorheen te geraken.
vrijdag 29 februari 2008 om 20:16
Die voorbeelden van 100 clubjes en overal de beste moeten zijn, afschuwelijk gewoon. Eerst maar een zwemdiploma, daarna zien we wel verder. Scouting, en eventueel nog een sport.
Moppezoon is nu vijf, gaat met veel plezier naar zwemles, en al zijn sommige kindjes al wel doorgestroomd (soms al na drie lessen), hij voelt zich nog prima in dit groepje. Hij doet nu spontaan zijn hoofd -tig keer onder water, blaast belletjes, kan wel op de rug drijven, maar op de buik is lastiger.
Ik kan wel gaan lopen zeuren tegen de leraren dat hij nog niet is doorgestroomd, maar ik vind het véél leuker om op te sommen wat hij wél kan.
Dat kind geniet, en mama+papa hebben twee jaar uitgetrokken voor het A-diploma. We hebben nog anderhalf jaar over, geen enkele reden om te gaan pushen.
Moppezoon is nu vijf, gaat met veel plezier naar zwemles, en al zijn sommige kindjes al wel doorgestroomd (soms al na drie lessen), hij voelt zich nog prima in dit groepje. Hij doet nu spontaan zijn hoofd -tig keer onder water, blaast belletjes, kan wel op de rug drijven, maar op de buik is lastiger.
Ik kan wel gaan lopen zeuren tegen de leraren dat hij nog niet is doorgestroomd, maar ik vind het véél leuker om op te sommen wat hij wél kan.
Dat kind geniet, en mama+papa hebben twee jaar uitgetrokken voor het A-diploma. We hebben nog anderhalf jaar over, geen enkele reden om te gaan pushen.
vrijdag 29 februari 2008 om 20:36
vrijdag 29 februari 2008 om 20:49
Ik vind het vooral eng dat ouders -waarvan het kind een teddybeer/puppy/dolfijnzwemdiploma heeft- hun kind wijsmaken dat het een ZWEMdiploma heeft.
Ik zag bij een zandgat ooit een jochie van een jaar of vijf/zes het water ingaan en vroeg hem of hij wel een zwemdiploma had. "Ja hoor", was zijn antwoord. 10 tellen later zag ik hem niet meer (in een gat gestapt, op anderhalve meter van de oever) en kon ik hem nog net eruit halen. Als ik niet in de buurt was geweest............................
Puppy-diploma
Meer had hij niet.......
STELLETJE SUKKELS !!!!!!
Ik zag bij een zandgat ooit een jochie van een jaar of vijf/zes het water ingaan en vroeg hem of hij wel een zwemdiploma had. "Ja hoor", was zijn antwoord. 10 tellen later zag ik hem niet meer (in een gat gestapt, op anderhalve meter van de oever) en kon ik hem nog net eruit halen. Als ik niet in de buurt was geweest............................
Puppy-diploma
Meer had hij niet.......STELLETJE SUKKELS !!!!!!
vrijdag 29 februari 2008 om 20:52
Ik was als kind heel perfectionistisch. Gelukkig pikte mijn vader (vooral mijn vader, moeder wat minder) dat goed op. Dus toen ik ging studeren drukte hij me op het hart dat een 80% afgerond 100% is, net als 120%. En dat ik ook genoeg tijd moest nemen voor ontspanning.
Zo was het ook al op school hoor en we werden ook gestimuleerd om een studie te vinden in iets wat we leuk vonden. Misschien vooral omdat hij zelf een aantal vervelende banen heeft gehad, of in ieder geval niet altijd werk heeft kunnen doen naar zijn zin.
Wat ik ermee wil zeggen is dat ik erg blij ben dat mijn ouders me nooit een richting in hebben gepushed, dat deed ik zelf al genoeg (was zo'n kindje dat al teleurgesteld was met een 8 zeg maar).
ik hoop dat ik later zelf ook zo kan zijn!
Zo was het ook al op school hoor en we werden ook gestimuleerd om een studie te vinden in iets wat we leuk vonden. Misschien vooral omdat hij zelf een aantal vervelende banen heeft gehad, of in ieder geval niet altijd werk heeft kunnen doen naar zijn zin.
Wat ik ermee wil zeggen is dat ik erg blij ben dat mijn ouders me nooit een richting in hebben gepushed, dat deed ik zelf al genoeg (was zo'n kindje dat al teleurgesteld was met een 8 zeg maar).
ik hoop dat ik later zelf ook zo kan zijn!
vrijdag 29 februari 2008 om 22:32
Ik heb mijn wonderkinderen pas op 7 jarige leeftijd op zwemles gedaan. Wat was ik trots op mijzelf over deze slimme beslissing. Ik heb maar een half jaar naar het zwembad hoeven sjokken, en het zwemlesleed heeft voor de kinderen net zo kort geduurd. En de kinderen zijn nog steeds trots dat ze binnen een half jaar A en B hebben gehaald, en ja natuurlijk ben ik daar ook trots op!
En de kinderen zijn nog steeds trots dat ze binnen een half jaar A en B hebben gehaald, en ja natuurlijk ben ik daar ook trots op!
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
vrijdag 29 februari 2008 om 23:12
Ik zie werkelijk waar niet wat daar mis mee is. Mijn kinderen hebben een uitstekende uitgangspositie, dus ik ga er inderdaad van uit dat ze bovenstaande wel bereiken. Mocht het er niet in zitten, ook goed, maar ik ga niet bij voorbaat de lat te laag leggen "voor 't geval dat". Dat vind ik weer zo "je kop niet boven 't maaiveld uitsteken". Mijn kinderen hebben veel kansen, meer dan gemiddeld, dus heb ik ook meer dan gemiddelde verwachtingen.
Wil niet zeggen dat ik ze ga pushen dat ze per se "iets" moeten bereiken, maar wel dat ik er in beginsel van uitga - totdat de praktijk anders uitwijst.
(en wat nu "zijzelf waren ook slim", etc/ Ben 't nog steeds
)
