Kinderen
alle pijlers
En dan ben je ineens je eigen moeder...
maandag 21 april 2008 om 23:18
Ik schrijf net op een ander topic dat je als je eenmaal kinderen hebt, automatisch verandert in je eigen moeder. Elke dag heb ik wel momenten waarop ik schrik van hoezeer ik op mijn moeder lijk. Ik geef dezelfde waarschuwingen, ik snij dezelfde twee stuks fruit en doe ze in hetzelfde tupperwarebakje dat ik met precies dezelfde verrassingen elke dag trouw in zoons schooltas doe, ik zeg dezelfde dingen tegen vriendjes en vriendinnetjes, ik word op dezelfde manier boos, ik maak dezelfde grapjes die mijn kind net zo flauw vind als ik toen ik zijn leeftijd had...
Ik persoonlijk vind dat leuk om te merken, omdat mijn moeder overleden is. Maar ik kan me ook voorstellen dat anderen het totaal niet leuk vinden. Soms vind ik het ook schokkend, of juist enorm grappig, dat je in the end of the day net zo tuttig als je eigen moeder bent.
en jullie? Merken jullie dat ook zo? Of juist totaal niet?
Deel hier al je "help! ik verander in mijn moeder" ervaringen.
Ik persoonlijk vind dat leuk om te merken, omdat mijn moeder overleden is. Maar ik kan me ook voorstellen dat anderen het totaal niet leuk vinden. Soms vind ik het ook schokkend, of juist enorm grappig, dat je in the end of the day net zo tuttig als je eigen moeder bent.
en jullie? Merken jullie dat ook zo? Of juist totaal niet?
Deel hier al je "help! ik verander in mijn moeder" ervaringen.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 22 april 2008 om 17:01
dinsdag 22 april 2008 om 18:39
"Heb jij geen oren?"
"Ben je nou helemáál betoeterd!"
"Tja, dan heb je pech. Mamma wil ook zoveel. Tien miljoen op de bank, bijvoorbeeld."
"Je hebt niks te willen."
"Kom op."
"Ik ben je werkster niet."
"Tja, mamma is nu eenmaal de baas."
"Ik lach niet."
"Omdat ik je moeder ben."
"Omdat ik het zeg."
Echt, dan hóór ik gewoon mijn moeder, precies dezelfde intonatie en op precies dezelfde momenten als dat zij dat zou zeggen. Ghe.
"Ben je nou helemáál betoeterd!"
"Tja, dan heb je pech. Mamma wil ook zoveel. Tien miljoen op de bank, bijvoorbeeld."
"Je hebt niks te willen."
"Kom op."
"Ik ben je werkster niet."
"Tja, mamma is nu eenmaal de baas."
"Ik lach niet."
"Omdat ik je moeder ben."
"Omdat ik het zeg."
Echt, dan hóór ik gewoon mijn moeder, precies dezelfde intonatie en op precies dezelfde momenten als dat zij dat zou zeggen. Ghe.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 22 april 2008 om 19:08
Jep Fashion, same here. Behalve dan die oren, ik kan me niet herinneren dat mijn moeder dat ooit gezegd heeft.
Ik had ooit bedacht dat ik niet zo'n suffe moeder wordt die niet weet hoe de videorecorder op opnemen gezet moet worden. En wat zeg ik nu als mijn kinderen vragen of ik iets met het harddiskdvdding wel opnemen? Juist. "Ja eh... vraag maar aan je vader hoor, ik weet niet hoe dat moet..."
Ik had ooit bedacht dat ik niet zo'n suffe moeder wordt die niet weet hoe de videorecorder op opnemen gezet moet worden. En wat zeg ik nu als mijn kinderen vragen of ik iets met het harddiskdvdding wel opnemen? Juist. "Ja eh... vraag maar aan je vader hoor, ik weet niet hoe dat moet..."
dinsdag 22 april 2008 om 20:48
Houopscheiuit.....ik kreeg vroeger stukjes appel in een plastic bakje mee naar school; ik snij voor mijn zoon stukjes appel voor school en doe ze in een plastic bakje. Mijn moeder riep vroeger altijd "hou-daar-mee-op!".....ik doe precies hetzelfde. Als mijn zoon vraagt "waarom". Dan antwoord ik "omdat ik het zeg"...mijn moeder........enzovoortenzovoortenzovoort.
dinsdag 22 april 2008 om 20:59
Ik wist vroeger zeker dat ik nevernooitniet op mijn moeder zou gaan lijken later. Is me gelukkig aardig gelukt, om het anders te doen.
Maar een zin van haar die ik later vast nooit tegen mijn kinderen zou gebruiken gebruik ik nu wel regelmatig: er is namelijk niks lekkerders dan tegen zo'n irritante hangende zeikpuber die zich verveelt en blijft hangen en vervelen, welke leuke suggestie je ook doet, met een hyperopgewekte stem 'nou, dan ga je toch lekker je kamer opruimen?' te zeggen
Maar een zin van haar die ik later vast nooit tegen mijn kinderen zou gebruiken gebruik ik nu wel regelmatig: er is namelijk niks lekkerders dan tegen zo'n irritante hangende zeikpuber die zich verveelt en blijft hangen en vervelen, welke leuke suggestie je ook doet, met een hyperopgewekte stem 'nou, dan ga je toch lekker je kamer opruimen?' te zeggen
woensdag 23 april 2008 om 00:11
Ik ben een beetje jaloers op de leuke manier op jullie (zit te genieten van de verhalen). Ik wou dat ik dat had met mijn moeder. Ik kan alleen maar oprecht hopen dat ik echt echt echt niet op mijn moeder lijk, ze was/is een vreselijk exemplaar. Dus ik heb tot nu toe ouderschap voor een groot deel zelf moeten uitvinden inclusief de dooddoeners ![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
.
Maar ik reserveer wel alvast twee ontzettend frustrerende uitspraken van mijn vader, nl: Wil je chocoladevla? Ik: jaaa!! hij: hebben we niet
. En de tergende: Bijna is niet helemaal (wanneer ik bijv weer eens bijna van de trap was gevallen en het hem vertelde).
.Maar ik reserveer wel alvast twee ontzettend frustrerende uitspraken van mijn vader, nl: Wil je chocoladevla? Ik: jaaa!! hij: hebben we niet
. En de tergende: Bijna is niet helemaal (wanneer ik bijv weer eens bijna van de trap was gevallen en het hem vertelde).
woensdag 23 april 2008 om 08:53
Hier nog zo'n moeder,
"en nu is het welletjes"
"omdat ik het zeg"
"weet je wat ik wel zou willen? Een rits tussen mijn billen"
Mijn moeder lijkt trouwens ook steeds meer op haar moeder (mijn oma). Ze had er vroeger zo'n hekel aan dat als ze bij haar moeder kwam dat die gelijk begon met "oooooooh, weet je wie er dood is? " en dan kwam er een hele verhandeling over de zus van pietje en daar de zwager van en daar dan weer een kennis van enz. Gek werd ze ervan.
De laatste tijd (zal de leeftijd wel zijn) komt het steeds vaker voor dat ik thuis kom en dat mijn moeder dan zegt "ooooooh, weet je wie er dood is?. Laatst heb ik het gezegd "mam, je lijkt steeds meer op oma". We hebben samen krom gelegen van het lachen.
"en nu is het welletjes"
"omdat ik het zeg"
"weet je wat ik wel zou willen? Een rits tussen mijn billen"
Mijn moeder lijkt trouwens ook steeds meer op haar moeder (mijn oma). Ze had er vroeger zo'n hekel aan dat als ze bij haar moeder kwam dat die gelijk begon met "oooooooh, weet je wie er dood is? " en dan kwam er een hele verhandeling over de zus van pietje en daar de zwager van en daar dan weer een kennis van enz. Gek werd ze ervan.
De laatste tijd (zal de leeftijd wel zijn) komt het steeds vaker voor dat ik thuis kom en dat mijn moeder dan zegt "ooooooh, weet je wie er dood is?. Laatst heb ik het gezegd "mam, je lijkt steeds meer op oma". We hebben samen krom gelegen van het lachen.
woensdag 23 april 2008 om 09:48
woensdag 23 april 2008 om 10:27
Als de Pebbeltjes hier een 'ik wil' aanval hebben zeg ik net als mijn moeder dat vroeger zei:
"Weet je wat ik zou willen? Dat mijn wangen zo dik waren als mijn billen!"
Als ik boos ben en braag oim een antwoord:
Kind: Ja
ik: Wat ja?!
Kind: Ja mama
ik: Goed zo, je weet wel hoe het moet.
Ook een boos "Kijk me aan als ik tegen je praat!" op dezelfde toon als mijn moeder dat deed. Alleen hoef ik de Pebbeltjes niet stevig bij de kin te pakkken, iets dat mijn moeder bij mij wel deed.
En... mijn moeder kleedde mijn zusje en mij altijd bij elkaar passend. Dus niet dezelfde kleren, maar wel dat we bij elkaar pasten. Zeker als we ergens heen gingen. En ik doe dat dus ook bij mijn Pebbeltjes, en niet eens altijd bewust. Ze matchen zo goed als altijd wel.
En er is vast wel meer, maar meestal realiseer ik me op het moment "ik lijk mijn moeder wel!" en vergeet het dan weer.
Maar ik lijk ook in andere opzichten, dus niet in opvoeding met mijn kinderen, wel steeds meer op mijn moeder.
"Weet je wat ik zou willen? Dat mijn wangen zo dik waren als mijn billen!"
Als ik boos ben en braag oim een antwoord:
Kind: Ja
ik: Wat ja?!
Kind: Ja mama
ik: Goed zo, je weet wel hoe het moet.
Ook een boos "Kijk me aan als ik tegen je praat!" op dezelfde toon als mijn moeder dat deed. Alleen hoef ik de Pebbeltjes niet stevig bij de kin te pakkken, iets dat mijn moeder bij mij wel deed.
En... mijn moeder kleedde mijn zusje en mij altijd bij elkaar passend. Dus niet dezelfde kleren, maar wel dat we bij elkaar pasten. Zeker als we ergens heen gingen. En ik doe dat dus ook bij mijn Pebbeltjes, en niet eens altijd bewust. Ze matchen zo goed als altijd wel.
En er is vast wel meer, maar meestal realiseer ik me op het moment "ik lijk mijn moeder wel!" en vergeet het dan weer.
Maar ik lijk ook in andere opzichten, dus niet in opvoeding met mijn kinderen, wel steeds meer op mijn moeder.
woensdag 23 april 2008 om 11:08
Wat eten we?
"Hussen met je neus ertussen".
En ik vond dat altijd zo'n stóm antwoord, zeg nou gewoon wat we eten.. Doe ik het nu zelf.
Heb sinds ik volwassen ben een slechte relatie met mijn moeder maar vroegah toen ik klein was, was ze een fijne moeder. Onbewust heb ik wel meer overgenomen, zoals na het voorlezen die truc met die olifant die het verhaaltje uitblaast.
"Hussen met je neus ertussen".
En ik vond dat altijd zo'n stóm antwoord, zeg nou gewoon wat we eten.. Doe ik het nu zelf.
Heb sinds ik volwassen ben een slechte relatie met mijn moeder maar vroegah toen ik klein was, was ze een fijne moeder. Onbewust heb ik wel meer overgenomen, zoals na het voorlezen die truc met die olifant die het verhaaltje uitblaast.
