Psyche
alle pijlers
Zijn we nu helemaal gek geworden?
vrijdag 2 mei 2008 om 10:44
Lieve forummers,
Ik zit zo wat eens te lezen op de Psyche-pijler en schrik van de medicamenten die kennelijk over de toonbanken rollen bij onze apothekers. De pammetjes, zacjes, fortjes, zijn niet van de lucht!
Begrijp me goed: ik slik al tien jaar Prozac, chronische depressie zit aan twee kanten in mijn familie, evenals suicide, mani-depri, alcoholisme. Ik kies voor een onderhoudsdosis boven dit type aandoeningen. Ik ben niet anti-medicijnen en anti-psychiatrie.
MAAR!!! Het gaat prima met mij en mijn verstand werkt zeer goed en ik vind dan ook dat een kritische blik op het ongebreidelde gebruik van psychofarmica onder jonge, intelligente vrouwen maar eens stof tot nadenken moet worden.
Zijn we nu helemaal gek geworden!?
Ben benieuwd naar jullie ervaringen/ideeen, (wel onderbouwd svp)
ciaociao!
N.
Ik zit zo wat eens te lezen op de Psyche-pijler en schrik van de medicamenten die kennelijk over de toonbanken rollen bij onze apothekers. De pammetjes, zacjes, fortjes, zijn niet van de lucht!
Begrijp me goed: ik slik al tien jaar Prozac, chronische depressie zit aan twee kanten in mijn familie, evenals suicide, mani-depri, alcoholisme. Ik kies voor een onderhoudsdosis boven dit type aandoeningen. Ik ben niet anti-medicijnen en anti-psychiatrie.
MAAR!!! Het gaat prima met mij en mijn verstand werkt zeer goed en ik vind dan ook dat een kritische blik op het ongebreidelde gebruik van psychofarmica onder jonge, intelligente vrouwen maar eens stof tot nadenken moet worden.
Zijn we nu helemaal gek geworden!?
Ben benieuwd naar jullie ervaringen/ideeen, (wel onderbouwd svp)
ciaociao!
N.
vrijdag 2 mei 2008 om 12:08
@ CL en Feliciaatje:
Wonderlijk genoeg heeft dit topic me nu al veel gebracht; de vragen die jullie stellen slaan de spijker op de kop!
Het is denk ik zo dat ik me wil 'losmaken' van een bepaalde dynamiek van mijn familie. Ik merk dat het me zo grijpt soms: "mijn familie en ik zijn gewoon een beetje gek/moeilijk/gewond". Depressie voor en na, achter en boven, kliniek dit en psychiater dat. Eigenlijk realiseer ik me voor het eerst dat dat de laatste jaren zo "gewoon"is geworden.
Kennelijk is dit iets wat ik mij aantrek, me tot moet verhouden. Gek ja, maar ik zie nu ook dat ik ook tot de club werd "toegeigend"toen ik zelf depressies kreeg, zo van: "Ja, en jij hebt dat ook, zo zijn we allemaal." Ergens denk ik steeds meer: "Ja, ik begrijp het allemaal heeeel goed, maar rot op! Niet alles is bepaald door de shitdepressies!"
Hmm, klinkt als volwassen worden heej?
PS: Wat een reacties overigens, kan het niet bijbenen!
Wonderlijk genoeg heeft dit topic me nu al veel gebracht; de vragen die jullie stellen slaan de spijker op de kop!
Het is denk ik zo dat ik me wil 'losmaken' van een bepaalde dynamiek van mijn familie. Ik merk dat het me zo grijpt soms: "mijn familie en ik zijn gewoon een beetje gek/moeilijk/gewond". Depressie voor en na, achter en boven, kliniek dit en psychiater dat. Eigenlijk realiseer ik me voor het eerst dat dat de laatste jaren zo "gewoon"is geworden.
Kennelijk is dit iets wat ik mij aantrek, me tot moet verhouden. Gek ja, maar ik zie nu ook dat ik ook tot de club werd "toegeigend"toen ik zelf depressies kreeg, zo van: "Ja, en jij hebt dat ook, zo zijn we allemaal." Ergens denk ik steeds meer: "Ja, ik begrijp het allemaal heeeel goed, maar rot op! Niet alles is bepaald door de shitdepressies!"
Hmm, klinkt als volwassen worden heej?
PS: Wat een reacties overigens, kan het niet bijbenen!
vrijdag 2 mei 2008 om 12:11
[quote]:
Maar je gebruikt zelf wel medicatie, persoonlijk komt het voor mij nogal hyocriet over om een derlijke topic te openen.
Waarom hypocriet? Zoals ik het begrijp, zit TO met heel dubbele gevoelens. En ze gebruikt zelf en ze ziet om zich heen 'jan en alleman' psychofarmica slikken. Daar heeft ze vragen bij/twijfels/opmerkingen, etc. Mag toch?
Zelfs toen ik depressief was had ik medicatie kunnen krijgen, maar ik wilde het absoluut niet. Ik ben geheel op eigen kracht uit de depressie gekropen, maar dat heeft jaren geduurd.
Nu heb ik een enorme terugval, maar ik ben niet depressief. Geen psychiater die mij aan de medicatie krijgt. Al heb ik wel een heel team aan therapeuten / psychiater en zorgcoordinator om mij heen om mij erboven op te helpen.
Je gaat voorbij aan elke gradatie binnen het gebruik van aandoeningen/ziekten en het gebruik van medicatie. Er zijn mensen, die niet zelf uit een depressie komen of daar geen jaren voor over hebben, of ze chronisch hebben, ga zo maar door. Omdat jij het dan alleen hebt gekund en elke medicatie hebt geweigerd, is dat de geldende regel? Daarbij komen sommige zieken er uit zonder therapeuten/psychiater/zorgcoördinator, zou jij dat dan ook maar moeten kunnen?[/quote]
Maar je gebruikt zelf wel medicatie, persoonlijk komt het voor mij nogal hyocriet over om een derlijke topic te openen.
Waarom hypocriet? Zoals ik het begrijp, zit TO met heel dubbele gevoelens. En ze gebruikt zelf en ze ziet om zich heen 'jan en alleman' psychofarmica slikken. Daar heeft ze vragen bij/twijfels/opmerkingen, etc. Mag toch?
Zelfs toen ik depressief was had ik medicatie kunnen krijgen, maar ik wilde het absoluut niet. Ik ben geheel op eigen kracht uit de depressie gekropen, maar dat heeft jaren geduurd.
Nu heb ik een enorme terugval, maar ik ben niet depressief. Geen psychiater die mij aan de medicatie krijgt. Al heb ik wel een heel team aan therapeuten / psychiater en zorgcoordinator om mij heen om mij erboven op te helpen.
Je gaat voorbij aan elke gradatie binnen het gebruik van aandoeningen/ziekten en het gebruik van medicatie. Er zijn mensen, die niet zelf uit een depressie komen of daar geen jaren voor over hebben, of ze chronisch hebben, ga zo maar door. Omdat jij het dan alleen hebt gekund en elke medicatie hebt geweigerd, is dat de geldende regel? Daarbij komen sommige zieken er uit zonder therapeuten/psychiater/zorgcoördinator, zou jij dat dan ook maar moeten kunnen?[/quote]
vrijdag 2 mei 2008 om 12:18
@Intiem, als je naar de huisarts gaat voor psychische klachten is het ook afhankelijk met welke verwachting je daar naar toe gaat. Als je verwacht dat hij een recept voorschrijft dan krijg je dat in veel gevallen wel.
Het ligt denk ik ook aan je huisarts en wat zijn visie op medicatie is.
@Spinster en Noammeke, Het is vanuit mijn kant alleszins geen oordeel naar mensen toe die wel medicatie gebruiken. Maar goed ik ben in behandeling bij de Antroposofische Psychiatrie en daar wordt anders tegen medicatie en het functioneren van lichaam en geest aangekeken. Daar komt voor een groot deel wat ik in mijn omgeving zie vandaan en zeker wat Spinster omschrijft als de weerstand tegen medicijnen, dat zie ik heel veel bij medeclienten.
Tuurlijk zelf doen, doe je altijd, maar de medicatie doet ook veel. Die weg om uit de depressie te geraken is een weg met vallen en opstaan en gaat tergend langzaam!
Het ligt denk ik ook aan je huisarts en wat zijn visie op medicatie is.
@Spinster en Noammeke, Het is vanuit mijn kant alleszins geen oordeel naar mensen toe die wel medicatie gebruiken. Maar goed ik ben in behandeling bij de Antroposofische Psychiatrie en daar wordt anders tegen medicatie en het functioneren van lichaam en geest aangekeken. Daar komt voor een groot deel wat ik in mijn omgeving zie vandaan en zeker wat Spinster omschrijft als de weerstand tegen medicijnen, dat zie ik heel veel bij medeclienten.
Tuurlijk zelf doen, doe je altijd, maar de medicatie doet ook veel. Die weg om uit de depressie te geraken is een weg met vallen en opstaan en gaat tergend langzaam!
vrijdag 2 mei 2008 om 12:18
Even van "bovenaf" gezien: het waardevolle vind ik nu al dat er zoveel reacties vanuit verschillende invalshoeken komen.
Die invalshoeken verenig ik namelijk ook allemaal in mijzelf soms; dat werkt verwarrend ja, maar het is wel actief (ik hou van actief, hehehe ) en dynamisch.
Hoe verhoud ik mij hiermee is de vraag eigenlijk, het is heel persoonlijk, maar tegelijkertijd hebben veel mensen met medicatie te maken, dus heeft het ook een zekere algemene waarde om erover te spreken.
Tof dat jullie zo meedenken!
* heeft voortschrijdende inzichten*
Die invalshoeken verenig ik namelijk ook allemaal in mijzelf soms; dat werkt verwarrend ja, maar het is wel actief (ik hou van actief, hehehe
) en dynamisch. Hoe verhoud ik mij hiermee is de vraag eigenlijk, het is heel persoonlijk, maar tegelijkertijd hebben veel mensen met medicatie te maken, dus heeft het ook een zekere algemene waarde om erover te spreken.
Tof dat jullie zo meedenken!
* heeft voortschrijdende inzichten*
vrijdag 2 mei 2008 om 12:19
Fijn dat je wat aan de reacties hebt Noammeke 
. Ik kan me voorstellen dat het een soort valstrik is geweest, ik denk dat de meeste mensen zich graag verbonden zouden voelen met hun familie, dan neem je soms de rare voorwaarden op de koop toe ![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
.
Ik denk dat jij het beste kunt inschatten in hoeverre je hier zelf actief aan zou kunnen gaan werken met jezelf. Wat heb je nodig, wat zijn je struikelblokken, wat wil je doen met je leven? In hoeverre helpt je medicatie daarbij, in hoeverre denk je dat je er te makkelijk naar grijpt en wat ga je dan uit de weg? Misschien eens tijd om goed en open te gaan overleggen met je huisarts of therapeut?
. Ik kan me voorstellen dat het een soort valstrik is geweest, ik denk dat de meeste mensen zich graag verbonden zouden voelen met hun familie, dan neem je soms de rare voorwaarden op de koop toe .Ik denk dat jij het beste kunt inschatten in hoeverre je hier zelf actief aan zou kunnen gaan werken met jezelf. Wat heb je nodig, wat zijn je struikelblokken, wat wil je doen met je leven? In hoeverre helpt je medicatie daarbij, in hoeverre denk je dat je er te makkelijk naar grijpt en wat ga je dan uit de weg? Misschien eens tijd om goed en open te gaan overleggen met je huisarts of therapeut?
vrijdag 2 mei 2008 om 12:22
:
@ CL en Feliciaatje:
Wonderlijk genoeg heeft dit topic me nu al veel gebracht; de vragen die jullie stellen slaan de spijker op de kop!
Het is denk ik zo dat ik me wil 'losmaken' van een bepaalde dynamiek van mijn familie. Ik merk dat het me zo grijpt soms: "mijn familie en ik zijn gewoon een beetje gek/moeilijk/gewond". Depressie voor en na, achter en boven, kliniek dit en psychiater dat. Eigenlijk realiseer ik me voor het eerst dat dat de laatste jaren zo "gewoon"is geworden.
Kennelijk is dit iets wat ik mij aantrek, me tot moet verhouden. Gek ja, maar ik zie nu ook dat ik ook tot de club werd "toegeigend"toen ik zelf depressies kreeg, zo van: "Ja, en jij hebt dat ook, zo zijn we allemaal." Ergens denk ik steeds meer: "Ja, ik begrijp het allemaal heeeel goed, maar rot op! Niet alles is bepaald door de shitdepressies!"
Hmm, klinkt als volwassen worden heej?
PS: Wat een reacties overigens, kan het niet bijbenen!
Klinkt zeker als volwassen worden, maar ook als 'je eigen identiteit ontdekken'. Ook met je ziekte/ongemakken. Voor mij is dit zeer herkenbaar, vandaar mijn vragen.
Ook mijn ziekte is aanwezig bij meerderen in mijn familie. En ik merkte op een bepaald moment, dat ik er anders mee om wilde gaan dan de meerderheid van hen. Ik zeg niet, dat ik het goed doe hoor, maar ik had en heb andere ideëen erbij. Er zijn een paar familieleden, die zich compleet neerleggen bij het feit, dat ze iets mankeren. Geven erg makkelijk toe, proberen onder veel dingen uit te komen en wijzen soms iets te makkelijk naar het ziek zijn. In mijn visie hangen zij meer naar het 'ik ben mijn ziekte', terwijl ik veel meer ben van 'ik ben CL2 en heb mijn ziekte'. Daarbinnen probeer ik hier het beste mee om te gaan.
Bij het zoeken naar je eigen identiteit hierin, komen veel gevoelens kijken. Je wil je familie niet afvallen, je voelt je schuldig, omdat jij er anders over denkt dan zij en bent bang, dat je hen daardoor veroordeelt en dat wil je niet. Je vraagt je af of je er bent door medicatie te slikken. Je vraagt je af of er ook nog andere methoden zijn om je beter te voelen. Je vraagt je af of je er goed aan doet je medicatie te blijven slikken. Je wil in je hart het liefst zonder medicatie je leven door, maar wat als dat voor jou niet weg gelegd is. Moet je dan blijven vechten tegen medicatie of ga je het accepteren? Zit je op deze lijn van gedachten?
vrijdag 2 mei 2008 om 12:28
Je eigen ervaringen staan natuurlijk los van de ervaringen van grotere groepen mensen; helemaal als je wilt spreken van de gemiddelde vrouw of jongere. Ik ken persoonlijk slechts één persoon die medicatie gebruikt tegen psychische klachten. Daaruit kan ik vervolgens niet de conclusie trekken dat dergelijke medicatie in Nederland nauwelijks voorgeschreven wordt.
vrijdag 2 mei 2008 om 13:07
Ik heb zelf soms ook het idee dat medicijnen vrij vaak voor worden geschreven terwijl het vaak al helpt als je meer naar buiten gaat (sporten) etc. We hebben natuurlijk de laatste tijd vrij weinig zon gehad en ik ben er heilig van overtuigd dat dit 'tekort' aan zonlicht depressieve gevoelens kan veroorzaken (heb ik zelf ook last van). Ik heb twee keer meegemaakt dat mij valium en antidepressiva werden voorgeschreven door een arts terwijl er helemaal niets aan de hand was; de eerste keer had ik erge buikpijn en de tweede keer was ik al een paar weken erg duizelig. Ik heb dit niet geaccepteerd; ik wist dat er een lichamelijke oorzaak voor was en voelde mij absoluut niet serieus genomen. Maar wat was er gebeurd als ik op dat moment niet zo sterk in mijn schoenen had gestaan? Qua persoonlijkheid lopen mijn stemmingen nogal uiteen; als ik vrolijk ben, ben ik ook supervrolijk en enthousiast en als ik verdrietig ben, heb ik het gevoel dat de wereld vergaat. Gelukkig kan ik dit laatste vrij in de hand houden, ik gun mij de tijd om een dag niets te doen en dan gaat het ook al weer. Natuurlijk heb ik ook weleens gedacht aan medicatie maar ik zou voor geen goud helemaal stabiel in mijn stemmingen willen zijn. Het gevoel dat ik heb als ik mij top voel weegt voor mij meer dan het gevoel dat ik heb als ik mij down voel.
Groeten Kikkerjet
Groeten Kikkerjet
vrijdag 2 mei 2008 om 13:18
Ook mijn ziekte is aanwezig bij meerderen in mijn familie. En ik merkte op een bepaald moment, dat ik er anders mee om wilde gaan dan de meerderheid van hen. Ik zeg niet, dat ik het goed doe hoor, maar ik had en heb andere ideëen erbij. Er zijn een paar familieleden, die zich compleet neerleggen bij het feit, dat ze iets mankeren. Geven erg makkelijk toe, proberen onder veel dingen uit te komen en wijzen soms iets te makkelijk naar het ziek zijn. In mijn visie hangen zij meer naar het 'ik ben mijn ziekte', terwijl ik veel meer ben van 'ik ben CL2 en heb mijn ziekte'. Daarbinnen probeer ik hier het beste mee om te gaan.
Zeeer herkenbaar ja! En ook dat is dubbel: enerzijds heb ik respect voor mijn vader (bijvoorbeeld, dat is het dichtstbij gekomen, omdat hij een groot gedeelte van mijn jeugd ernstig depressief was), de manier waarop hij gekozen heeft voor zichzelf, heeft aanvaard dat hij lijdt aan depressie, zijn verantwoordelijkheid heeft genomen. Ik weet welke strijd hij heeft moeten leveren.
Anderzijds zie ik dat hij ook een beetje 'verslagen' is, bepaalde ambities die ik zelf wel heb, heeft laten varen. Ook dat was moeilijk voor hem, maar ik moet me wel losmaken van de "erfzonde"die er toch is ingekropen dat het mij ook zo zal vergaan.
Linke soep om dat aan te nemen. Al is het alleen maar omdat ik vroeg mijn demonen tegen kwam en hij op latere leeftijd.
Bij het zoeken naar je eigen identiteit hierin, komen veel gevoelens kijken. Je wil je familie niet afvallen, je voelt je schuldig, omdat jij er anders over denkt dan zij en bent bang, dat je hen daardoor veroordeelt en dat wil je niet. Je vraagt je af of je er bent door medicatie te slikken. Je vraagt je af of er ook nog andere methoden zijn om je beter te voelen. Je vraagt je af of je er goed aan doet je medicatie te blijven slikken. Je wil in je hart het liefst zonder medicatie je leven door, maar wat als dat voor jou niet weg gelegd is. Moet je dan blijven vechten tegen medicatie of ga je het accepteren? Zit je op deze lijn van gedachten?[/quote]
Helemaal! Schuldgevoel ook omdat ik weet dat ik dankzij mijn vader (om hem maar even als invloedrijkste aan te duiden) inzichten heb die hij me heeft kunnen duiden door zijn eigen ziekte. En toch kom ik verder dan hij, lijkt het.
Het grijpt me nu even enorm aan, CL je hebt echt de spijker op de kop, veel wordt em duidelijk. Het voelt idd als een soort verraad om het achter me te laten. Tjeemig.
En ja: hoe zit dat met mij en de medicatie? De angst terug te vallen en te moeten accepteren wederom (ben al vaker gestopt) dat het beter is met. Maar ook: de nieuwsgierigheid naar een leven zonder. Lastig. Ik verzamel wat moed. Gezien mijn verleden van ernsitige terugvallen, vraag ik mij ook echt werkelijk af wat wijsheid is. Dus idd een gesprek met een goede arts zou kunnen helpen.
Cl, het helpt me zeer te weten dat jij hier ook mee worstelt/hebt geworsteld.
Heb jij erover kunnen spreken met jouw familieleden?
Zeeer herkenbaar ja! En ook dat is dubbel: enerzijds heb ik respect voor mijn vader (bijvoorbeeld, dat is het dichtstbij gekomen, omdat hij een groot gedeelte van mijn jeugd ernstig depressief was), de manier waarop hij gekozen heeft voor zichzelf, heeft aanvaard dat hij lijdt aan depressie, zijn verantwoordelijkheid heeft genomen. Ik weet welke strijd hij heeft moeten leveren.
Anderzijds zie ik dat hij ook een beetje 'verslagen' is, bepaalde ambities die ik zelf wel heb, heeft laten varen. Ook dat was moeilijk voor hem, maar ik moet me wel losmaken van de "erfzonde"die er toch is ingekropen dat het mij ook zo zal vergaan.
Linke soep om dat aan te nemen. Al is het alleen maar omdat ik vroeg mijn demonen tegen kwam en hij op latere leeftijd.
Bij het zoeken naar je eigen identiteit hierin, komen veel gevoelens kijken. Je wil je familie niet afvallen, je voelt je schuldig, omdat jij er anders over denkt dan zij en bent bang, dat je hen daardoor veroordeelt en dat wil je niet. Je vraagt je af of je er bent door medicatie te slikken. Je vraagt je af of er ook nog andere methoden zijn om je beter te voelen. Je vraagt je af of je er goed aan doet je medicatie te blijven slikken. Je wil in je hart het liefst zonder medicatie je leven door, maar wat als dat voor jou niet weg gelegd is. Moet je dan blijven vechten tegen medicatie of ga je het accepteren? Zit je op deze lijn van gedachten?[/quote]
Helemaal! Schuldgevoel ook omdat ik weet dat ik dankzij mijn vader (om hem maar even als invloedrijkste aan te duiden) inzichten heb die hij me heeft kunnen duiden door zijn eigen ziekte. En toch kom ik verder dan hij, lijkt het.
Het grijpt me nu even enorm aan, CL je hebt echt de spijker op de kop, veel wordt em duidelijk. Het voelt idd als een soort verraad om het achter me te laten. Tjeemig.
En ja: hoe zit dat met mij en de medicatie? De angst terug te vallen en te moeten accepteren wederom (ben al vaker gestopt) dat het beter is met. Maar ook: de nieuwsgierigheid naar een leven zonder. Lastig. Ik verzamel wat moed. Gezien mijn verleden van ernsitige terugvallen, vraag ik mij ook echt werkelijk af wat wijsheid is. Dus idd een gesprek met een goede arts zou kunnen helpen.
Cl, het helpt me zeer te weten dat jij hier ook mee worstelt/hebt geworsteld.
Heb jij erover kunnen spreken met jouw familieleden?
vrijdag 2 mei 2008 om 13:27
Ik slik zelf al jaren medicijnen voor een chronische lichamelijke ziekte. Dat is redelijk geaccepteerd. Mijn broer slikt al een paar jaar medicijnen voor zijn manisch depressief zijn. En geloof me, zijn leven is niet top nu, maar het gaat. Ook voor zijn vrouw en kind is het nu een stuk makkelijker te handelen. Zonder ging het niet.
Ik heb zelf therapie en medicatie gehad tijdens mijn depressie. Over de medicatie heb ik een wisselend idee. Maar ondanks dat ben ik blij dat ze er toen waren.
Zolang je bewust je medicijnen gebruikt, weet waarom en aan je problemen werkt zoveel als kan (zowel lichamelijke als geestelijke problemen) dan kan het een goede steun zijn om je leven weer op de rails te krijgen of te houden (houden vooral bij lichamelijke aandoeningen).
Ik heb zelf therapie en medicatie gehad tijdens mijn depressie. Over de medicatie heb ik een wisselend idee. Maar ondanks dat ben ik blij dat ze er toen waren.
Zolang je bewust je medicijnen gebruikt, weet waarom en aan je problemen werkt zoveel als kan (zowel lichamelijke als geestelijke problemen) dan kan het een goede steun zijn om je leven weer op de rails te krijgen of te houden (houden vooral bij lichamelijke aandoeningen).
vrijdag 2 mei 2008 om 14:13
Waarom is het slikken van medicijnen zo moeilijk (te accepteren)?
Ik weet dat het bij mensen met bv diabetes of hartklachten idd een enorm proces is om het te accepteren dat er iets 'van buiten' nodig is om te functioneren. Daarnaast natuurlijk ook om de leefgewoontes aan te passen. Is het met psychofarmaca hetzelfde? Of anders?
Ik weet dat het bij mensen met bv diabetes of hartklachten idd een enorm proces is om het te accepteren dat er iets 'van buiten' nodig is om te functioneren. Daarnaast natuurlijk ook om de leefgewoontes aan te passen. Is het met psychofarmaca hetzelfde? Of anders?
vrijdag 2 mei 2008 om 14:13
[quote]:
Meid, ik vind het, ondanks de klotegevoelens die erbij komen kijken, fijn dat je het herkent. Dan kun je er wellicht iets mee!
Ik kan mijn vader ook als voorbeeld nemen, dus dat is makkelijk. Ik heb een onmeetbaar respect voor mijn vader, die mijn ziekte in een zeer heftige vorm heeft. In mijn jeugd is hij aan de lopende band depressief geweest en heeft zich regelmatig in wanhoop verbaal laten gaan. Hij kon niet anders. In zijn tijd was onze ziekte totaal onbekend, artsen wisten niet wat ze er mee aan moesten en aanwijsbare medicijnen waren er niet voor. Toch heeft hij altijd alles gedaan; gesport, in het leger gezeten, een goede baan gehad, altijd goed geweest voor mijn moeder en zijn kinderen. We hebben er geen schade van opgelopen en veel is bespreekbaar. Hij is ook altijd blijven zoeken naar oplossingen en deze heeft hij in de jaren 80 gevonden in de vorm van medicatie. Nu is hij veel stabieler, veel meer levendig, veel meer ontspannen. En ik gun hem dat van harte. Daarnaast maakt hij nu andere beslissingen dan ik doe en in mijn worstelperiode anders wilde doen. Ik oordeel daar niet over, ik weet wat hij al beleefd en gevoeld heeft, maar ik leef nu en wil daar (nog lang) niet in mee. In mijn worstelperiode heb ik dus de vragen die ik jou stelde ook aan mezelf gesteld en dat is gewoon moeilijk. Het enige wat je kunt doen, is kijken wat voor jou alleen van toepassing is en voor jou alleen werkt. Zonder naar anderen te kijken, in dit voorbeeld zonder naar je vader te kijken. Het kan naast elkaar bestaan namelijk. Ga met je huisarts praten, vraag doorverwijzing naar een psycholoog (bij mij heeft een psychosociale psycholoog heel erg geholpen), bespreek wat het resultaat van stoppen met je medicatie kan betekenen, bepaal voor jezelf of je leven met of zonder medicatie rijker zal zijn en maak jouw keuze hierin. Ik kan er goed met mijn pa over praten en dat geeft rust indien nodig en daarnaast laat hij mij gewoon mijn eigen beslissingen maken. Zie je, dat ik zowel een tomeloos respect voor mijn vader heb en me ook vrij voel mijn keuzes te maken zonder daarbij aan hem af te doen?
Ik wil in mijn hart ook liever zonder medicatie, maar na twee keer afbouwen en compleet niet leefbaar te zijn en zelfs niet meer te willen leven, heb ik dat over mijn kant gegeven. Ik kan niet anders, ik kan niet zonder deze medicatie, ik zal ze elke dag voor de rest van mijn leven moeten slikken. En als me dat tien jaar van mijn leven kost doordat ik chemische shit in mijn lijf gooi, heb ik mijn leven in tien jaar minder, leuk en gelukkig kunnen leven. Deze realisatie heeft me heel veel opluchting gegeven. Het alternatief is mijn verdere leven ziek, depressief en negatief te leven en daar pas ik voor.
Mag ik vragen hoe oud je bent?
Meid, ik vind het, ondanks de klotegevoelens die erbij komen kijken, fijn dat je het herkent. Dan kun je er wellicht iets mee!
Ik kan mijn vader ook als voorbeeld nemen, dus dat is makkelijk. Ik heb een onmeetbaar respect voor mijn vader, die mijn ziekte in een zeer heftige vorm heeft. In mijn jeugd is hij aan de lopende band depressief geweest en heeft zich regelmatig in wanhoop verbaal laten gaan. Hij kon niet anders. In zijn tijd was onze ziekte totaal onbekend, artsen wisten niet wat ze er mee aan moesten en aanwijsbare medicijnen waren er niet voor. Toch heeft hij altijd alles gedaan; gesport, in het leger gezeten, een goede baan gehad, altijd goed geweest voor mijn moeder en zijn kinderen. We hebben er geen schade van opgelopen en veel is bespreekbaar. Hij is ook altijd blijven zoeken naar oplossingen en deze heeft hij in de jaren 80 gevonden in de vorm van medicatie. Nu is hij veel stabieler, veel meer levendig, veel meer ontspannen. En ik gun hem dat van harte. Daarnaast maakt hij nu andere beslissingen dan ik doe en in mijn worstelperiode anders wilde doen. Ik oordeel daar niet over, ik weet wat hij al beleefd en gevoeld heeft, maar ik leef nu en wil daar (nog lang) niet in mee. In mijn worstelperiode heb ik dus de vragen die ik jou stelde ook aan mezelf gesteld en dat is gewoon moeilijk. Het enige wat je kunt doen, is kijken wat voor jou alleen van toepassing is en voor jou alleen werkt. Zonder naar anderen te kijken, in dit voorbeeld zonder naar je vader te kijken. Het kan naast elkaar bestaan namelijk. Ga met je huisarts praten, vraag doorverwijzing naar een psycholoog (bij mij heeft een psychosociale psycholoog heel erg geholpen), bespreek wat het resultaat van stoppen met je medicatie kan betekenen, bepaal voor jezelf of je leven met of zonder medicatie rijker zal zijn en maak jouw keuze hierin. Ik kan er goed met mijn pa over praten en dat geeft rust indien nodig en daarnaast laat hij mij gewoon mijn eigen beslissingen maken. Zie je, dat ik zowel een tomeloos respect voor mijn vader heb en me ook vrij voel mijn keuzes te maken zonder daarbij aan hem af te doen?
Ik wil in mijn hart ook liever zonder medicatie, maar na twee keer afbouwen en compleet niet leefbaar te zijn en zelfs niet meer te willen leven, heb ik dat over mijn kant gegeven. Ik kan niet anders, ik kan niet zonder deze medicatie, ik zal ze elke dag voor de rest van mijn leven moeten slikken. En als me dat tien jaar van mijn leven kost doordat ik chemische shit in mijn lijf gooi, heb ik mijn leven in tien jaar minder, leuk en gelukkig kunnen leven. Deze realisatie heeft me heel veel opluchting gegeven. Het alternatief is mijn verdere leven ziek, depressief en negatief te leven en daar pas ik voor.
Mag ik vragen hoe oud je bent?
vrijdag 2 mei 2008 om 14:18
Voor mijzelf sprekend; ik wilde onafhankelijk zijn van medicatie. Ik wilde mijn klachten zelf oplossen, zonder daar chemische toevoegingen voor nodig te hebben. Soort van ikke-zelf-doen-mentaliteit. Misschien ook een soort schaamtegevoel, omdat ik pijn ín mijn lijf heb, wat nooit zichtbaar is en dit i.c.m. depressies levert nog weleens stof tot vooroordelen, veroordelen, etc. Mijn ziekte is anders dan die van iemand met diabetes of hartklachten, maar mijn leven heb ik op een zelfde wijze moeten aanpassen.
vrijdag 2 mei 2008 om 14:34
Dit herken ik heel erg, maar toch begrijp ik de redenatie bij mezelf niet. Diabetes (bijvoorbeeld) heeft idd een andere lading en betekenis voor de buitenwereld en is iets wat je 'gewoon' kan vertellen zonder raar aangekeken te worden.
Dus dan zou het oordeel van de buitenwereld meespelen. Alsof je (ik) zelf de psychische ziekte eigenlijk ook nog niet helemaal accepteer of serieus neem....
Verder: het gedeelte 'zelf' doen' betekent bij mij ook weer dat ik eigenlijk denk dat ik er zelf controle over heb. Invloed. Maar in hoeverre is dat bij ziekte het geval, ook al zit het 'in je hoofd' ? Is dat ook niet een gebrek aan acceptatie?
De (chronische) pijn herken ik niet, moet heel vervelend zijn om dat continu te hebben. Wel herken ik schaamte of het voortdurend moeten plannen van 'drukke' dingen omdat ik mijn leven aan heb moeten passen en dus niet zomaar mee kan gaan met de stroom van anderen. En dat verzwijg ik wel inderdaad. Maar ook omdat ik denk: wat moet iemand ermee, laten we het leuk houden'. Ik kan nu weer normaal meedraaien gelukkig, maar in periodes dat het niet kon was het heel zwaar.
.
Maar goed, medicatie slik ik dus wel omdat ik steeds meer merk dat ik het mezelf moet gunnen om te functioneren. Minder hard zijn. En niet denken: dan maar geen baan, relatie, kind , vrienden, hobby's ed'.
*nou ja, de vragen die ik stel zijn ook aan mijzelf hoor, merk dat het hardop denken wel wat duidelijk maakt voor mij*
vrijdag 2 mei 2008 om 14:43
Zie net dan mijn vragen en reactie tegenovergesteld is aan de insteek van TO. Of tegenovergesteld niet misschien maar ik heb juist de indruk dat het voor mensen zelf lastig is te accepteren om medicatie te slikken. Of om een psychische ziekte te hebben.
Dus het zomaar kritiekloos slikken herken ik niet. Of komt die vraag van jou TO toch voort uit het gegeven dat het misschien lastig is om psychische klachten bij jezelf te accepteren maar ook bij anderen?
Dus het zomaar kritiekloos slikken herken ik niet. Of komt die vraag van jou TO toch voort uit het gegeven dat het misschien lastig is om psychische klachten bij jezelf te accepteren maar ook bij anderen?
vrijdag 2 mei 2008 om 14:58
[quote]:
Hard op denken, werkt ook heel verhelderend is mijn ervaring. Echt! Ik vind het juist fijn om er zo over te kunnen babbelen. Heb het pas sinds een paar dagen aangedurfd hier op het forum en ik moet zeggen; had ik het maar eerder gedaan.
Zelf je psychische ziekte nog niet helemaal accepteren ís heel goed mogelijk. Kan ik ook nog steeds niet voor de volle 100%. En ja, voor mij hebben het accepteren, dat 'iets' buiten mijzelf bepaalt over het inrichten van mijn leven en de buitenwereld hier mee te maken. En alhoewel ik dat steeds meer aan het afleren ben, speelt het nog steeds mee. Ik weet, dat ik er zelf niet om gevraagd heb. Ik besef, dat ik er zelf niet zo heel veel aan kan doen, maar wel veel mee kan doen. En vooroordelen over psychische ziektes zijn er gewoon nog veel. Net wat je zegt, als je met iemand praat en zegt, dat je diabetes hebt of een hartkwaal of kanker of een hernia, wordt het direct serieus genomen. Praat je over iets wat veel minder bekend is of een psychische aandoening hebben veel mensen heel veel meningen, die in mijn ogen lang niet altijd gestaafd zijn. Maar het wordt wel gezegd. Ik word er wel steeds minder gevoelig voor, omdat ik steeds beter weet hoe ik er over denk en hoe ik er mee omga.
Ik ga nog te ver door, ik wil mentaal nog teveel t.o.v. lichamelijk soms goed voor me zou zijn en laat me nog regelmatig meevoeren in dat wat 'moet', verwacht wordt, normaal is, maatschappelijk vereist, enz. Maar ik blijf er mee bezig en hoop ooit te kunnen zeggen, dat ik voor mezelf durf te kiezen. Niet meer kunnen omdat je hoofd en/of lijf het even niet kan, is een volgende moeilijke stap. Je opmerkingen over dan maar wel/geen baan, kinderen, gezin, vrienden, uitstapjes maken, etc. is heel herkenbaar trouwens. Heel moeilijk om hier een balans in te maken.
Kan ik ergens teruglezen waar je last van hebt of niet? Voel je niet verplicht uit te weiden hoor.
Hard op denken, werkt ook heel verhelderend is mijn ervaring. Echt! Ik vind het juist fijn om er zo over te kunnen babbelen. Heb het pas sinds een paar dagen aangedurfd hier op het forum en ik moet zeggen; had ik het maar eerder gedaan.
Zelf je psychische ziekte nog niet helemaal accepteren ís heel goed mogelijk. Kan ik ook nog steeds niet voor de volle 100%. En ja, voor mij hebben het accepteren, dat 'iets' buiten mijzelf bepaalt over het inrichten van mijn leven en de buitenwereld hier mee te maken. En alhoewel ik dat steeds meer aan het afleren ben, speelt het nog steeds mee. Ik weet, dat ik er zelf niet om gevraagd heb. Ik besef, dat ik er zelf niet zo heel veel aan kan doen, maar wel veel mee kan doen. En vooroordelen over psychische ziektes zijn er gewoon nog veel. Net wat je zegt, als je met iemand praat en zegt, dat je diabetes hebt of een hartkwaal of kanker of een hernia, wordt het direct serieus genomen. Praat je over iets wat veel minder bekend is of een psychische aandoening hebben veel mensen heel veel meningen, die in mijn ogen lang niet altijd gestaafd zijn. Maar het wordt wel gezegd. Ik word er wel steeds minder gevoelig voor, omdat ik steeds beter weet hoe ik er over denk en hoe ik er mee omga.
Ik ga nog te ver door, ik wil mentaal nog teveel t.o.v. lichamelijk soms goed voor me zou zijn en laat me nog regelmatig meevoeren in dat wat 'moet', verwacht wordt, normaal is, maatschappelijk vereist, enz. Maar ik blijf er mee bezig en hoop ooit te kunnen zeggen, dat ik voor mezelf durf te kiezen. Niet meer kunnen omdat je hoofd en/of lijf het even niet kan, is een volgende moeilijke stap. Je opmerkingen over dan maar wel/geen baan, kinderen, gezin, vrienden, uitstapjes maken, etc. is heel herkenbaar trouwens. Heel moeilijk om hier een balans in te maken.
Kan ik ergens teruglezen waar je last van hebt of niet? Voel je niet verplicht uit te weiden hoor.
vrijdag 2 mei 2008 om 15:05
[i]Ik kan mijn vader ook als voorbeeld nemen, dus dat is makkelijk. Ik heb een onmeetbaar respect voor mijn vader, die mijn ziekte in een zeer heftige vorm heeft. In mijn jeugd is hij aan de lopende band depressief geweest en heeft zich regelmatig in wanhoop verbaal laten gaan. Hij kon niet anders. In zijn tijd was onze ziekte totaal onbekend, artsen wisten niet wat ze er mee aan moesten en aanwijsbare medicijnen waren er niet voor.
Bij mijn vader idem dito! Hij heeft veel meegemaakt.
Toch heeft hij altijd alles gedaan; gesport, in het leger gezeten, een goede baan gehad, altijd goed geweest voor mijn moeder en zijn kinderen. We hebben er geen schade van opgelopen en veel is bespreekbaar. Hij is ook altijd blijven zoeken naar oplossingen en deze heeft hij in de jaren 80 gevonden in de vorm van medicatie. Nu is hij veel stabieler, veel meer levendig, veel meer ontspannen. En ik gun hem dat van harte.[/i]
Erg herkenbaar, met mijn vader gaat het ook al lange tijd goed, hij kent zichzelf en zijn grenzen. Ik gun hem dat ook enorm.
Mijn moeder, broer en ik hebben er echter wel schade door opgelopen, zo bleek later, mijn vader was zo ernstig 'lost' dat hij iets teveel emotionele klappen heeft uitgedeeld. Via een proces van eerst "valse" vergeving (ik wilde het hem niet kwalijk nemen) toen woede, eetprobleem (naar binnen geslagen woede, controle), genezing, via 'echte' vergeving, door een aantal dikke depressies, opstaan en weer neervallen, studie afgerond, keihard aan het werk gegaan, al die tijd op medicatie, etc. ben ik nu zo'n tien jaar verder, ben 29. Ik merk dat ik al die tijd eigenlijk zo hard heb "gevochten"om staande te blijven en een leven te realiseren waar ik trots op kan zijn, dat ik misschien nog niet heb stilgestaan en heb gevoeld wat het voor me betekent. En dat - nu het ergste eigenlijk wel voorbij lijkt te zijn - ik in aardige gezondheid kan gaan leven.
Daarnaast maakt hij nu andere beslissingen dan ik doe en in mijn worstelperiode anders wilde doen. Ik oordeel daar niet over, ik weet wat hij al beleefd en gevoeld heeft, maar ik leef nu en wil daar (nog lang) niet in mee. In mijn worstelperiode heb ik dus de vragen die ik jou stelde ook aan mezelf gesteld en dat is gewoon moeilijk. Het enige wat je kunt doen, is kijken wat voor jou alleen van toepassing is en voor jou alleen werkt. Zonder naar anderen te kijken, in dit voorbeeld zonder naar je vader te kijken. Het kan naast elkaar bestaan namelijk. Ga met je huisarts praten, vraag doorverwijzing naar een psycholoog (bij mij heeft een psychosociale psycholoog heel erg geholpen), bespreek wat het resultaat van stoppen met je medicatie kan betekenen, bepaal voor jezelf of je leven met of zonder medicatie rijker zal zijn en maak jouw keuze hierin. Ik kan er goed met mijn pa over praten en dat geeft rust indien nodig en daarnaast laat hij mij gewoon mijn eigen beslissingen maken. Zie je, dat ik zowel een tomeloos respect voor mijn vader heb en me ook vrij voel mijn keuzes te maken zonder daarbij aan hem af te doen?
Ja, dat zie ik. Hoe je het beschrijft klinkt heel goed. Ik denk dat ik daar nu inzit, op zoek naar die balans. Misschien is het wel dichterbij dan ik denk :-) Erg fijn om te lezen dat jij zo je eigen richting hebt kunnen vinden hierin.
Ik wil in mijn hart ook liever zonder medicatie, maar na twee keer afbouwen en compleet niet leefbaar te zijn en zelfs niet meer te willen leven, heb ik dat over mijn kant gegeven. Ik kan niet anders, ik kan niet zonder deze medicatie, ik zal ze elke dag voor de rest van mijn leven moeten slikken. En als me dat tien jaar van mijn leven kost doordat ik chemische shit in mijn lijf gooi, heb ik mijn leven in tien jaar minder, leuk en gelukkig kunnen leven. Deze realisatie heeft me heel veel opluchting gegeven. Het alternatief is mijn verdere leven ziek, depressief en negatief te leven en daar pas ik voor.
Zoals jij het beschrijft, zie ik het ook in mijn situatie. En toch, toch.... Ik ga dit laten bezinken. Er is al zoveel waar ik uit ben gekomen, hier kom ik ook wel uit.
Mag ik vragen hoe oud je bent?[/quote]
Ja hoor! Zie boven: 29. Ik heb sinds mijn laatste "terugval" twee jaar lang amper nagedacht over alles. Maar merk nu dat ik mij ga verhouden tot alles wat er gebeurd is. Dat is eigenlijk een teken dat het heel goed gaat. Ik ben al naar een psycholoog gegaan om te spreken over enkele zaken waar ik tegen aanliep, en nu realiseer ik me dat ik ook dit eens met hem zal gaan bespreken. Gek genoeg is het niet ter sprake gekomen nog. (Cognitieve gesprekken gericht op omgaan met stress etc., bewust niet te diep op verleden ingegaan, maar nu op deze manier is het toch nog relevant voor me, zie ik.)
CL, ik bewonder de kracht en helderheid waarmee je schrijft over jouw proces; met inachtneming van jouw persoonlijke verhaal en proces, weet ik zelf hoe intens en langdurig zo'n proces is. Chapeau en respect!!!
Bij mijn vader idem dito! Hij heeft veel meegemaakt.
Toch heeft hij altijd alles gedaan; gesport, in het leger gezeten, een goede baan gehad, altijd goed geweest voor mijn moeder en zijn kinderen. We hebben er geen schade van opgelopen en veel is bespreekbaar. Hij is ook altijd blijven zoeken naar oplossingen en deze heeft hij in de jaren 80 gevonden in de vorm van medicatie. Nu is hij veel stabieler, veel meer levendig, veel meer ontspannen. En ik gun hem dat van harte.[/i]
Erg herkenbaar, met mijn vader gaat het ook al lange tijd goed, hij kent zichzelf en zijn grenzen. Ik gun hem dat ook enorm.
Mijn moeder, broer en ik hebben er echter wel schade door opgelopen, zo bleek later, mijn vader was zo ernstig 'lost' dat hij iets teveel emotionele klappen heeft uitgedeeld. Via een proces van eerst "valse" vergeving (ik wilde het hem niet kwalijk nemen) toen woede, eetprobleem (naar binnen geslagen woede, controle), genezing, via 'echte' vergeving, door een aantal dikke depressies, opstaan en weer neervallen, studie afgerond, keihard aan het werk gegaan, al die tijd op medicatie, etc. ben ik nu zo'n tien jaar verder, ben 29. Ik merk dat ik al die tijd eigenlijk zo hard heb "gevochten"om staande te blijven en een leven te realiseren waar ik trots op kan zijn, dat ik misschien nog niet heb stilgestaan en heb gevoeld wat het voor me betekent. En dat - nu het ergste eigenlijk wel voorbij lijkt te zijn - ik in aardige gezondheid kan gaan leven.
Daarnaast maakt hij nu andere beslissingen dan ik doe en in mijn worstelperiode anders wilde doen. Ik oordeel daar niet over, ik weet wat hij al beleefd en gevoeld heeft, maar ik leef nu en wil daar (nog lang) niet in mee. In mijn worstelperiode heb ik dus de vragen die ik jou stelde ook aan mezelf gesteld en dat is gewoon moeilijk. Het enige wat je kunt doen, is kijken wat voor jou alleen van toepassing is en voor jou alleen werkt. Zonder naar anderen te kijken, in dit voorbeeld zonder naar je vader te kijken. Het kan naast elkaar bestaan namelijk. Ga met je huisarts praten, vraag doorverwijzing naar een psycholoog (bij mij heeft een psychosociale psycholoog heel erg geholpen), bespreek wat het resultaat van stoppen met je medicatie kan betekenen, bepaal voor jezelf of je leven met of zonder medicatie rijker zal zijn en maak jouw keuze hierin. Ik kan er goed met mijn pa over praten en dat geeft rust indien nodig en daarnaast laat hij mij gewoon mijn eigen beslissingen maken. Zie je, dat ik zowel een tomeloos respect voor mijn vader heb en me ook vrij voel mijn keuzes te maken zonder daarbij aan hem af te doen?
Ja, dat zie ik. Hoe je het beschrijft klinkt heel goed. Ik denk dat ik daar nu inzit, op zoek naar die balans. Misschien is het wel dichterbij dan ik denk :-) Erg fijn om te lezen dat jij zo je eigen richting hebt kunnen vinden hierin.
Ik wil in mijn hart ook liever zonder medicatie, maar na twee keer afbouwen en compleet niet leefbaar te zijn en zelfs niet meer te willen leven, heb ik dat over mijn kant gegeven. Ik kan niet anders, ik kan niet zonder deze medicatie, ik zal ze elke dag voor de rest van mijn leven moeten slikken. En als me dat tien jaar van mijn leven kost doordat ik chemische shit in mijn lijf gooi, heb ik mijn leven in tien jaar minder, leuk en gelukkig kunnen leven. Deze realisatie heeft me heel veel opluchting gegeven. Het alternatief is mijn verdere leven ziek, depressief en negatief te leven en daar pas ik voor.
Zoals jij het beschrijft, zie ik het ook in mijn situatie. En toch, toch.... Ik ga dit laten bezinken. Er is al zoveel waar ik uit ben gekomen, hier kom ik ook wel uit.
Mag ik vragen hoe oud je bent?[/quote]
Ja hoor! Zie boven: 29. Ik heb sinds mijn laatste "terugval" twee jaar lang amper nagedacht over alles. Maar merk nu dat ik mij ga verhouden tot alles wat er gebeurd is. Dat is eigenlijk een teken dat het heel goed gaat. Ik ben al naar een psycholoog gegaan om te spreken over enkele zaken waar ik tegen aanliep, en nu realiseer ik me dat ik ook dit eens met hem zal gaan bespreken. Gek genoeg is het niet ter sprake gekomen nog. (Cognitieve gesprekken gericht op omgaan met stress etc., bewust niet te diep op verleden ingegaan, maar nu op deze manier is het toch nog relevant voor me, zie ik.)
CL, ik bewonder de kracht en helderheid waarmee je schrijft over jouw proces; met inachtneming van jouw persoonlijke verhaal en proces, weet ik zelf hoe intens en langdurig zo'n proces is. Chapeau en respect!!!
vrijdag 2 mei 2008 om 15:13
Zie net dan mijn vragen en reactie tegenovergesteld is aan de insteek van TO. Of tegenovergesteld niet misschien maar ik heb juist de indruk dat het voor mensen zelf lastig is te accepteren om medicatie te slikken. Of om een psychische ziekte te hebben.
Dus het zomaar kritiekloos slikken herken ik niet. Of komt die vraag van jou TO toch voort uit het gegeven dat het misschien lastig is om psychische klachten bij jezelf te accepteren maar ook bij anderen?
@Soundpost: hee hoi! Nee, ik denk dat we wel dezelfde kant op denken aan de basis. Bij heeft het bij nader inzien zeker ook te maken met het zoeken van een weg in het omgaan met de ziekte en de medicatie. Accepteren is moeilijk. Mijn vraag gaat eigenlijk over: moet ik na zo lang vrij "gedachteloos"te hebben geslikt, niet ook eens proberen zonder te doen? Of juist niet, gezien het voorgaande in mijn leventje.
Hardop denken is fijn eej! Al lullende kom je altijd een heel eind
Dus het zomaar kritiekloos slikken herken ik niet. Of komt die vraag van jou TO toch voort uit het gegeven dat het misschien lastig is om psychische klachten bij jezelf te accepteren maar ook bij anderen?
@Soundpost: hee hoi! Nee, ik denk dat we wel dezelfde kant op denken aan de basis. Bij heeft het bij nader inzien zeker ook te maken met het zoeken van een weg in het omgaan met de ziekte en de medicatie. Accepteren is moeilijk. Mijn vraag gaat eigenlijk over: moet ik na zo lang vrij "gedachteloos"te hebben geslikt, niet ook eens proberen zonder te doen? Of juist niet, gezien het voorgaande in mijn leventje.
Hardop denken is fijn eej! Al lullende kom je altijd een heel eind
vrijdag 2 mei 2008 om 15:22
Beste mensen,
Ik ga even pleite voor een welverdiende vakantie, maar als ik terugkom ben ik benieuwd naar wat er hier verder is besproken!
Cl en alle andere forummers; bedankt tot zover voor het hardop meedenken en jullie persoonlijke verhalen, het heeft me nu al enorm geholpen :-) Hoop dat jullie er ook iets aan hebben.
Fijn ook dat er in dit topic (ondanks mijn eigen tendensieuze (grr, spelling? ) openingspost) zo de nuances wordt ingedoken!
Tot ziens!
N.
Ik ga even pleite voor een welverdiende vakantie, maar als ik terugkom ben ik benieuwd naar wat er hier verder is besproken!
Cl en alle andere forummers; bedankt tot zover voor het hardop meedenken en jullie persoonlijke verhalen, het heeft me nu al enorm geholpen :-) Hoop dat jullie er ook iets aan hebben.
Fijn ook dat er in dit topic (ondanks mijn eigen tendensieuze (grr, spelling? ) openingspost) zo de nuances wordt ingedoken!
Tot ziens!
N.
