Psyche
alle pijlers
vriend heeft dwangmatige poetstik
woensdag 14 mei 2008 om 19:23
Het is misschien een rare titel en je zal vast denken dat is toch makkelijk als je vriend veel poetst.
Om te leven met iemand die constant met zijn vingers over meubels gaat en dingen afblaast is niet echt gezellig,
Ik wordt ook beschuldigt van het niet poetsen van dingen terwijl ik ze die dag nog heb gedaan.
Elke dag wordt er van mij verwacht dat ik stofzuig/ badkamer-wc poets/ alles afstoft en de boven verdieping swiffer.
Ik wordt erg moe van konstant te zeggen dat dit niet normaal is, en dat dit bij andere niet zo vaak gebeurd. zelfs in het weekend doen we alles.
Iemand hier een oplossing voor???
Mijn vriend heeft ook een angststoornis, slikt lexapro en loopt bij de psychiater.
Om te leven met iemand die constant met zijn vingers over meubels gaat en dingen afblaast is niet echt gezellig,
Ik wordt ook beschuldigt van het niet poetsen van dingen terwijl ik ze die dag nog heb gedaan.
Elke dag wordt er van mij verwacht dat ik stofzuig/ badkamer-wc poets/ alles afstoft en de boven verdieping swiffer.
Ik wordt erg moe van konstant te zeggen dat dit niet normaal is, en dat dit bij andere niet zo vaak gebeurd. zelfs in het weekend doen we alles.
Iemand hier een oplossing voor???
Mijn vriend heeft ook een angststoornis, slikt lexapro en loopt bij de psychiater.
woensdag 14 mei 2008 om 19:39
woensdag 14 mei 2008 om 19:43
Fijn dat hij al onder behandeling is bij een psychiater, want dit moet hij echt met hem/haar bespreken! Kan iets dwangmatigs zijn wat zou kunnen eindigen in smetvrees. Nu is het waarschijnlijk nog goed te behandelen, maar doet hij hier niets aan dan kan het echt uit de hand lopen.
Ik vind zijn gedrag in ieder geval ook niet normaal en vind ook niet dat hij dat poetsgebeuren van jou mag verwachten.
Ik vind zijn gedrag in ieder geval ook niet normaal en vind ook niet dat hij dat poetsgebeuren van jou mag verwachten.
woensdag 14 mei 2008 om 19:50
woensdag 14 mei 2008 om 21:44
wij poetsen allebei... maar ik vaker, als ik het overdag heb schoongemaakt is hij bij zijn thuis komt al weer aan het vegen met zijn vingers en loopt met een miniswiffer rond(alsof ik niets heb gedaan)vaak met kritiek van met heb je dit niet afgestoft??
hij had het er met zijn psych over gehad, die erkende dit probleem hij mocht niet meer poetsen dit ging 3 dagen goed (toen werd het weekend) nu lijkt het erger te worden, hij praat nu veel over stoffen
en haren van de kat en dat alles zo vies is( je kan hier van de vloer eten).. wordt er horendol van!!!
woensdag 14 mei 2008 om 21:50
Da's kut...moest gewoon even dit topic lezen..want snapte idd het probleem niet met alleen de topic titel en wilde al een ruil voorstellen..
Snap nu de impact en kan me voorstellen dat het een probleem is. waarschijnlijk manifesteert het zich nu meer in praten omdat hij niks mag doen. Hoop dat de psych doordringt!!
Sterkte!!
Snap nu de impact en kan me voorstellen dat het een probleem is. waarschijnlijk manifesteert het zich nu meer in praten omdat hij niks mag doen. Hoop dat de psych doordringt!!
Sterkte!!
donderdag 15 mei 2008 om 01:27
tsja,ik ben zelf ook dwangmatig in sommige dingen.
En dat groeit je weleens boven je hoofd.
Ik begin mijn vriend dan ook aan te spreken of hij iets wil doen.
In dat opzicht begrijp ik je vriend wel(ook het controleren)
En ja,dat is als partner niet leuk,dat weet ik zelf ook dondersgoed.
Het is alleen niet persoonlijk bedoelt(tenminste bij mij niet)
Maar gewoon een drang omdat iets schoon moet zijn.
Ik twijfel dan niet of mijn vriend iets niet goed kan,maar of het wel schoon is.
Ik kan het niet zo goed uitleggen.
Het is voor jezelf ook verschikkelijk irritant.alles moet ook recht staan of op een bepaalde plek.Zit ik net op de bank,valt mij weer iets op en dan moet ik dat even goed doen,grrrrr!!
Van mijn moeder mee gekregen,mijn broer heeft het ook (bedankt ma!)
Gelukkig is het wel minder geworden in de jaren,ik heb een aantal dingen los kunnen laten sinds de jongste geboren is.
Dat moest ook wel,want een opruimdwang met inmiddels drie kids is geen dagtaak meer,maar een 24 uur taak en dat gaat niet.
Ik heb het trouwens wel selectief(ja,het zit raar in elkaar).
Als ik het niet zie is het goed. kasten kunnen bv een puinhoop zijn. Maar deur dicht en ik zie het niet,dus geen drang omdat te doen.
Dat deurtje wordt dan weer wel heel vaak worden gepoetst! een vingerafdruk,een vlekje,strepen erop......daar moet weer een doekje overheen.
Heel vermoeiend.
En je zou nu denken dat het hier altijd spik en span is,maar dat is niet zo.Onmogelijk met 5 mensen in huis,het is dus ook nog eens verspilde energie.
En dat groeit je weleens boven je hoofd.
Ik begin mijn vriend dan ook aan te spreken of hij iets wil doen.
In dat opzicht begrijp ik je vriend wel(ook het controleren)
En ja,dat is als partner niet leuk,dat weet ik zelf ook dondersgoed.
Het is alleen niet persoonlijk bedoelt(tenminste bij mij niet)
Maar gewoon een drang omdat iets schoon moet zijn.
Ik twijfel dan niet of mijn vriend iets niet goed kan,maar of het wel schoon is.
Ik kan het niet zo goed uitleggen.
Het is voor jezelf ook verschikkelijk irritant.alles moet ook recht staan of op een bepaalde plek.Zit ik net op de bank,valt mij weer iets op en dan moet ik dat even goed doen,grrrrr!!
Van mijn moeder mee gekregen,mijn broer heeft het ook (bedankt ma!)
Gelukkig is het wel minder geworden in de jaren,ik heb een aantal dingen los kunnen laten sinds de jongste geboren is.
Dat moest ook wel,want een opruimdwang met inmiddels drie kids is geen dagtaak meer,maar een 24 uur taak en dat gaat niet.
Ik heb het trouwens wel selectief(ja,het zit raar in elkaar).
Als ik het niet zie is het goed. kasten kunnen bv een puinhoop zijn. Maar deur dicht en ik zie het niet,dus geen drang omdat te doen.
Dat deurtje wordt dan weer wel heel vaak worden gepoetst! een vingerafdruk,een vlekje,strepen erop......daar moet weer een doekje overheen.
Heel vermoeiend.
En je zou nu denken dat het hier altijd spik en span is,maar dat is niet zo.Onmogelijk met 5 mensen in huis,het is dus ook nog eens verspilde energie.
donderdag 15 mei 2008 om 17:37
Ik heb hier geen ervaring mee, lijkt me heel vervelend (voor beide partijen trouwens). Ik zou er iig niet in meegaan. Dat lijkt me moeilijk voor hem, hij is er nu overgevoelig voor. Maar dat is niet jouw probleem, hij moet hier op de een of andere manier mee leren omgaan. Ik denk als je erin meegaat, het alleen maar erger gaat worden (dan wordt hij bevestigd in dat het "vies" is oid lijkt mij).
Loopt hij ergens voor weg, gaat die ontstane gevoeligheid in feite niet ergens anders over en projecteert hij het hierop? Zodat het tastbaar en handelbaar wordt zeg maar?
Loopt hij ergens voor weg, gaat die ontstane gevoeligheid in feite niet ergens anders over en projecteert hij het hierop? Zodat het tastbaar en handelbaar wordt zeg maar?
vrijdag 16 mei 2008 om 08:53
Mhh, wat mij opvalt is dat het zo erg is geworden sinds zijn vader is overleden. Het is goed mogelijk dat zijn dwangmatige gedrag voortkomt uit het zoeken naar controle. Zit dit in zijn karakter, dat hij graag de controle heeft over zijn leven? Want dat mensen overlijden van wie je houdt heb je niet in de hand, dat is verwarrend en ontredderend en misschien uit het zich dus hierin; als hij de controle heeft over een schoon huis, heeft hij het gevoel 'sterker' te staan en raakt dus in paniek wanneer dit niet zo is.
Voor jezelf is het denk ik belangrijk om een manier te vinden om hierin je grenzen aan te geven. Misschien kan je hier met je vriend afspraken over maken? Ik noem maar iets; dat hij wanneer hij thuis komt van zijn werk een half uur mag controleren en (zélf) poetsen wat in zijn ogen niet schoon is, en dat het daarna ook echt klaar is? En misschien ook dat jij je dan even terugtrekt, dus daar niet bij aanwezig bent? Ik weet natuurlijk niet of dit kan en of dit voor jullie werkt, maar er zijn denk ik wel meer opties. Daarnaast moet je vriend het blijven bespreken met zijn hulpverlener natuurlijk.
Voor jezelf is het denk ik belangrijk om een manier te vinden om hierin je grenzen aan te geven. Misschien kan je hier met je vriend afspraken over maken? Ik noem maar iets; dat hij wanneer hij thuis komt van zijn werk een half uur mag controleren en (zélf) poetsen wat in zijn ogen niet schoon is, en dat het daarna ook echt klaar is? En misschien ook dat jij je dan even terugtrekt, dus daar niet bij aanwezig bent? Ik weet natuurlijk niet of dit kan en of dit voor jullie werkt, maar er zijn denk ik wel meer opties. Daarnaast moet je vriend het blijven bespreken met zijn hulpverlener natuurlijk.
vrijdag 16 mei 2008 om 11:29
Bij dit soort angststoornissen is het inderdaad van belang dat niet de hele omgeving 'meewerkt' omdat dit op de lange duur de vermijding - en dus de angst - in stand houdt. Heel lastig natuurlijk, maar misschien is het een idee een paar keer samen langs de psych te gaan? Dan kunnen jullie allebei kijken hoe je ermee om gaat, en in hoeverre hij jou er in 'mag' betrekken. Omdat dit zo'n overheersende klacht is, is het redelijk gebruikelijk ook de omgeving bij de behandeling te betrekken. Dus ik zal hem in elk geval aanmoedigen hier met de psychiater over te praten.
dinsdag 20 mei 2008 om 03:06
Hallo Queenfan
Ik raakte getriggerd door de titel van je probleem, je roept een interessant onderwerp op. Je vriend is waarschijnlijk zo smetvrees-achtig en dwangmatig aan het schoonmaken uit angst. Angst voor het verlies van controle komt het meest voor. Inderdaad is het iets dat hij met zijn psychiater moet bespreken en met deze afspraken moet maken om dit probleem aan te pakken. Niet alleen jij hebt hier last van, hijzelf waarschijnlijk ook.
Probeer je voor ogen te houden dat hij het niet tegen jou bedoelt, en ook niet neerbuigend wil zijn tegenover jou: het is een reflectie van zijn eigen binnenkant, die uit chaos en angst bestaat.
Ik raakte getriggerd door de titel van je probleem, je roept een interessant onderwerp op. Je vriend is waarschijnlijk zo smetvrees-achtig en dwangmatig aan het schoonmaken uit angst. Angst voor het verlies van controle komt het meest voor. Inderdaad is het iets dat hij met zijn psychiater moet bespreken en met deze afspraken moet maken om dit probleem aan te pakken. Niet alleen jij hebt hier last van, hijzelf waarschijnlijk ook.
Probeer je voor ogen te houden dat hij het niet tegen jou bedoelt, en ook niet neerbuigend wil zijn tegenover jou: het is een reflectie van zijn eigen binnenkant, die uit chaos en angst bestaat.
dinsdag 20 mei 2008 om 09:05
Ik dacht in eerste instantie ook: "Stuur hem maar een keertje langs!" Maar ik kan me heel goed voorstellen dat er niet mee te leven valt.
Mijn moeder heeft er ook wel een handje van. Nergens mag iets rondslingeren, alles moet schoon en netjes zijn. Gelukkig doet ze het alleen thuis, maar als ze een dagje bij mij thuis is wil ze eigenlijk ook gelijk gaan schoonmaken. (Bij mij thuis is dat op zich ook geen overbodige luxe, maar ik voel me rot als zij mijn troep gaat schoonmaken. Ze stoort zich er bij mij verder minder aan omdat het mijn huis is en zij na een dagje weer gewoon naar haar eigen opgeruimde en schone huis gaat). Maar bij lange na niet zo erg als jouw vriend.
Is het geen idee om (eventueel samen met de psychiater) een schoonmaakschema op te stellen. Met een "reeel" schoonmaakplan? Op maandag dit, op dinsdag dat, 1 x in de maand op die dag dat etc. En dan afkruisen ofzo? Misschien dat je op deze manier de controle drang kunt verleggen naar het bijhouden van die lijst in plaats van het ongecontroleerd schoonmaken...
Daarnaast vraagt men vaak: Wat gebeurt er nu als je eens een keer dat niet schoonmaakt, als er stof boven op de kast ligt? Wat voel je dan? Wat is het ergste dat er in jouw ogen kan gebeuren daardoor? Op die manier proberen ze mensen met "verkeerde" gedachten in te laten zien dat hun gedachten niet reeel zijn. (En het klinkt allemaal heel makkelijk, maar het kost best wat moeite. Uiteindelijk werkt het vaak wel hoor, maar men moet er zelf heel actief mee aan de slag en ook in gaan zien dat de gedachtes gewoon niet helemaal kloppen).
Ik ben zelf in behandeling voor verschillende problemen. Daarbij moet ik ook m'n verkeerde gedachtes in kaart proberen te brengen en te vervangen voor meer reele gedachtes... Ik ben zo al een heel eind van mijn telefoonangst (op het werk) afgekomen en ik heb ook al eens een poging tot netwerken gedaan (op een congres waar ik niemand kende en vanuit mijn normale gedrag als een onzichtbare schim de dag door zou brengen. Door mijn verkeerde gedachtes te verruilen voor meer positieve gedachtes heb ik vanuit mezelf mensen aangesproken. En het was helemaal niet zo eng, men was zelfs geinteresseerd in mijn ervaringen. Dit was het eerste kleine stapje, maar zo groei je langzaam in je meer reele gedachtes...)
Mijn gedachtes waren: "Iedereen op dat congres is al zo ver in z'n carriere, ze weten zo ontzettend veel, zijn allemaal zo zeker van zichzelf etc. Ze zullen van mij wel denken: Wat doet zo'n jong blond huppelkutje hier zeg..."
Mijn coach vond dit niet reeel (je kunt niet voor een ander denken). Misschien dachten ze wel: "Zo! Die jonge meid heeft het al goed voor elkaar met haar carriere!" En al die oudere zakenmensen gaan net als ik naar dat congres om informatie op te doen. Dus blijkbaar weten ze ook nog niet alles, anders hoef je ook niet naar een congres te gaan.
Deze nieuwe gedachtes heb ik in mijn hoofd gehouden waardoor ik me gewoon een stuk minder klein, bang en onbetekenend voelde tijdens het congres.
Geen idee of het voor jouw vriend zou kunnen helpen... Maar de eerste stap is in ieder geval gezet: Onderkennen dat er een probleem is en er hulp voor zoeken (psychiater).
Mijn moeder heeft er ook wel een handje van. Nergens mag iets rondslingeren, alles moet schoon en netjes zijn. Gelukkig doet ze het alleen thuis, maar als ze een dagje bij mij thuis is wil ze eigenlijk ook gelijk gaan schoonmaken. (Bij mij thuis is dat op zich ook geen overbodige luxe, maar ik voel me rot als zij mijn troep gaat schoonmaken. Ze stoort zich er bij mij verder minder aan omdat het mijn huis is en zij na een dagje weer gewoon naar haar eigen opgeruimde en schone huis gaat). Maar bij lange na niet zo erg als jouw vriend.
Is het geen idee om (eventueel samen met de psychiater) een schoonmaakschema op te stellen. Met een "reeel" schoonmaakplan? Op maandag dit, op dinsdag dat, 1 x in de maand op die dag dat etc. En dan afkruisen ofzo? Misschien dat je op deze manier de controle drang kunt verleggen naar het bijhouden van die lijst in plaats van het ongecontroleerd schoonmaken...
Daarnaast vraagt men vaak: Wat gebeurt er nu als je eens een keer dat niet schoonmaakt, als er stof boven op de kast ligt? Wat voel je dan? Wat is het ergste dat er in jouw ogen kan gebeuren daardoor? Op die manier proberen ze mensen met "verkeerde" gedachten in te laten zien dat hun gedachten niet reeel zijn. (En het klinkt allemaal heel makkelijk, maar het kost best wat moeite. Uiteindelijk werkt het vaak wel hoor, maar men moet er zelf heel actief mee aan de slag en ook in gaan zien dat de gedachtes gewoon niet helemaal kloppen).
Ik ben zelf in behandeling voor verschillende problemen. Daarbij moet ik ook m'n verkeerde gedachtes in kaart proberen te brengen en te vervangen voor meer reele gedachtes... Ik ben zo al een heel eind van mijn telefoonangst (op het werk) afgekomen en ik heb ook al eens een poging tot netwerken gedaan (op een congres waar ik niemand kende en vanuit mijn normale gedrag als een onzichtbare schim de dag door zou brengen. Door mijn verkeerde gedachtes te verruilen voor meer positieve gedachtes heb ik vanuit mezelf mensen aangesproken. En het was helemaal niet zo eng, men was zelfs geinteresseerd in mijn ervaringen. Dit was het eerste kleine stapje, maar zo groei je langzaam in je meer reele gedachtes...)
Mijn gedachtes waren: "Iedereen op dat congres is al zo ver in z'n carriere, ze weten zo ontzettend veel, zijn allemaal zo zeker van zichzelf etc. Ze zullen van mij wel denken: Wat doet zo'n jong blond huppelkutje hier zeg..."
Mijn coach vond dit niet reeel (je kunt niet voor een ander denken). Misschien dachten ze wel: "Zo! Die jonge meid heeft het al goed voor elkaar met haar carriere!" En al die oudere zakenmensen gaan net als ik naar dat congres om informatie op te doen. Dus blijkbaar weten ze ook nog niet alles, anders hoef je ook niet naar een congres te gaan.
Deze nieuwe gedachtes heb ik in mijn hoofd gehouden waardoor ik me gewoon een stuk minder klein, bang en onbetekenend voelde tijdens het congres.
Geen idee of het voor jouw vriend zou kunnen helpen... Maar de eerste stap is in ieder geval gezet: Onderkennen dat er een probleem is en er hulp voor zoeken (psychiater).
