Kinderen
alle pijlers
Te ' oud' voor haar leeftijd?
maandag 19 mei 2008 om 20:45
Ik ben benieuwd naar jullie tips, ervaringen, opmerkingen, visie op mijn zorgen rondom mijn dochter. In het kort:
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
maandag 19 mei 2008 om 20:58
Ik werk in het onderwijs, dus ben er wel een aantal tegengekomen de afgelopen jaren.
Ik vind een aantal dingen wel opvallen in jouw verhaal, zoals het continu in gedachten zijn, de meest waanzinnige ideeen hebben, faalangstig, streng voor zichzelf, moeizame aansluiting bij andere kinderen. En je zin ''Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten''.
Ik vind een aantal dingen wel opvallen in jouw verhaal, zoals het continu in gedachten zijn, de meest waanzinnige ideeen hebben, faalangstig, streng voor zichzelf, moeizame aansluiting bij andere kinderen. En je zin ''Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten''.
maandag 19 mei 2008 om 21:00
Ja dat kan. De SON-R is vanaf 2.5 jaar. Kleine Zwiep is vtrijdag getest en bleek een score van 137 te hebben! De beschrijving die jij geeft van jouw dochter lijkt niet zozeer op zoonlief maar heel erg op hoe ik vroeger was. Ik zou haar zeker laten testen. Kost een duit maar dan weet je ook waar je aan toe bent. Voor Zwiepje moest het wel in verband met problemen op het KDV maar ook voor mezelf. Eindelijk een verklaring waarom hij altijd zo druk was van baby af aan, waarom hij aggressief is tegen leeftijdsgenoten als hij zich verveelt of ze hem niet vatten, waarom hij speelt met kindjes van 4 of 5 en zo ver voorloopt.
Gek genoeg heb ik nooit gelooft in het hele hb-verhaal. Ik was zo'n iemand die geloofde dat elk kind met de juist begeleiding en stimulans wel het VWO kon doen en kon gaan studeren. Ergens geloof ik het nog steeds niet. Maar ik kan niet verklaren dat hij gelijk al echt lachtte en zich nog in de kraamtijd omdraaide. Dat KAN je niet stimuleren als ouder dat is er of is er niet. Ga de sites af over hoogbegaafdheid. Let wel op dat meisjes vaak anders reageren dan jongens. De orthopedagoog zei vrijdag: jongens worden vaak aggressief en meisjes trekken zich vaker terug. Kan natuurlijk ook andersom zijn. Ik heb het laten testen bij samen voor zorg.
Gek genoeg heb ik nooit gelooft in het hele hb-verhaal. Ik was zo'n iemand die geloofde dat elk kind met de juist begeleiding en stimulans wel het VWO kon doen en kon gaan studeren. Ergens geloof ik het nog steeds niet. Maar ik kan niet verklaren dat hij gelijk al echt lachtte en zich nog in de kraamtijd omdraaide. Dat KAN je niet stimuleren als ouder dat is er of is er niet. Ga de sites af over hoogbegaafdheid. Let wel op dat meisjes vaak anders reageren dan jongens. De orthopedagoog zei vrijdag: jongens worden vaak aggressief en meisjes trekken zich vaker terug. Kan natuurlijk ook andersom zijn. Ik heb het laten testen bij samen voor zorg.
maandag 19 mei 2008 om 21:04
Ik wilde net zeggen dat het idd. vanaf 2.5 jaar mogelijk is met de SON, maar die is niet helemaal onomstreden. Er zijn ook wetenschappers die zeggen dat het pas vanaf een jaar of 6,7 goed vast te stellen is. Maar in duidelijke gevallen zegt het echt wel het een en ander denk ik. Het kan in elk geval geen kwaad om er naar te laten kijken.
Ik heb regelmatig ouders meegemaakt die heel graag wilden dat hun kind hoogbegaafd was en die allerlei toeren uithaalden om dat maar bevestigd te zien, maar het is echt niet leuk om er als kind zo buiten te vallen.
Ik heb regelmatig ouders meegemaakt die heel graag wilden dat hun kind hoogbegaafd was en die allerlei toeren uithaalden om dat maar bevestigd te zien, maar het is echt niet leuk om er als kind zo buiten te vallen.
maandag 19 mei 2008 om 21:10
Inderdaad Mille, leuk is het niet. Althans, er zitten natuurlijk wel leuke kanten aan maar het geeft voornamelijk problemen. En het is volgens mij ook logisch gewoon in de schoolcarriere te blijven testen om het niveau te bepalen. Overigens vond ik die SON test best pittig hoor. Maar ook de testafnemer had bijna nooit meegemaakt dat een kleintje (hij wordt in juni 3) die test afnam. Tja, in zijn geval moest het wel. En zoals ik zei, je test natuurlijk wel vaker dan die ene keer. En de SON valt iets hoger uit dan andere tests, scheelde bij zwiepje 5 punten. Ach, hoogbegaafd of niet, je kind heeft problemen en je wil het graag gelukkig zien. En dan moet je soms de oorzaak weten voordat je weet hoe je het aan kan pakken. Maar goed, TO lees er meer over. Meestal voel je gauw genoeg wel aan of je kind het is of niet.
maandag 19 mei 2008 om 21:18
Je dochter klinkt als een zeer gevoelig, zeer intelligent kind, dat ontzettend veel aan het denken en redeneren is om vat te krijgen op haar wereld. Mijn zoon heeft trekken daarvan (al speelt hij wel gewoon en is hij sociaal heel vaardig), ik herken iets in je verhaal. Hij vind het ook geweldig om met volwassenen op te trekken en te luisteren naar onze verhalen.
Om meer inzicht te krijgen in je dochter zou je misschien dit boek eens kunnen lezen: De onschuldige gevangene, door
Ingeborg Bosch. ZIj geeft ook concrete tips hoe je je kind kunt helpen met haar emotionele ontwikkeling. Zou het kunnen dat onder al dat redeneren van je dochter een grote angst voor het onbekende schuilgaat? En een van de beste opvoedtips vind ik nog steeds: veel knuffelen! Lekker fysiek beziggaan met zo'n meisje dat veel in haar hoofd zit: zwemmen, rennen, masseren etc.
succes ermee!
Om meer inzicht te krijgen in je dochter zou je misschien dit boek eens kunnen lezen: De onschuldige gevangene, door
Ingeborg Bosch. ZIj geeft ook concrete tips hoe je je kind kunt helpen met haar emotionele ontwikkeling. Zou het kunnen dat onder al dat redeneren van je dochter een grote angst voor het onbekende schuilgaat? En een van de beste opvoedtips vind ik nog steeds: veel knuffelen! Lekker fysiek beziggaan met zo'n meisje dat veel in haar hoofd zit: zwemmen, rennen, masseren etc.
succes ermee!
maandag 19 mei 2008 om 21:20
kijk eens op www.hiq.nl en lees eens mee op het forum.
Heeft ons doen inzien dat ons meisje ook hoogbegaafd is.
Heeft ons doen inzien dat ons meisje ook hoogbegaafd is.
maandag 19 mei 2008 om 21:29
Sommigen zijn niet zo'n knuffelkind. Mijne wil soms ook echt niet aangeraakt worden (en tien minuten later knuffelt ie je suf) maar sommige kinderen willen bijna nooit geknuffeld worden. Mijn tip zou zijn: luister naar je dochter, vaak geven hb kindjes zelf aan wat ze nodig hebben. (alleen hebben wij ouders het vaak niet door...)
maandag 19 mei 2008 om 21:32
Zwieber, ik bedoel niet alleen het knuffelen, maar ook de andere activiteiten die genoemd worden. Als je die niet zo uit jezelf opzoekt kan het wel goed zijn om toch te ontdekken dat dat ook heel leuk kan zijn, net zoals bijvoorbeeld ouders van kinderen die niet bepaald staan te popelen om te lezen dat ook proberen te stimuleren.
Alleen is dat laatste voorbeeld voor veel mensen voor de hand liggender, want dat wordt door veel mensen belangrijk gevonden. Maar als denkertje lekker concreet bezig zijn is evengoed belangrijk, vind ik.
Alleen is dat laatste voorbeeld voor veel mensen voor de hand liggender, want dat wordt door veel mensen belangrijk gevonden. Maar als denkertje lekker concreet bezig zijn is evengoed belangrijk, vind ik.
maandag 19 mei 2008 om 21:36
Klopt Zwieber, mijn zoon wilde ook nooit knuffelen tot hij 4 werd ongeveer. Dat was heel extreem: vanaf de dag dat hij geboren was wilde hij bijv. bij de borstvoeding niet tegen me aanliggen, maar duwde hij met alle kracht die hij in zijn magere armpjes en beentjes had zich van mij af. Dan lag hij los naast me op het bed, met gestrekt nekje te drinken.
Maar het ingewikkelde was dat hij wel behoefte had aan knuffelen en fysiek contact. Het zat er meer in dat hij in de knoop zat met zijn behoeften: voor zichzelf wilde hij niet toegeven dat hij eten, drinken, knuffels nodig had. Hij heeft dan ook lange periodes aan 'zuigelingenstaking' gedaan: gewoon een week lang bv weigeren (op de eerste 3 slokken na). Later weigerde hij sap/water/melk te drinken, om dan bijzonder dorstig stiekem water uit zijn bad te drinken.
Goed, terug naar de knuffels: wij kwamen erachter dat hij kietelen en stoeien wel heel leuk vond, en dit werden de momenten dat wij hem ook knuffelden. In een spelsituatie kon hij het wel toestaan.
Herkennen jullie dit gedrag, van 'ontkennen van behoeften'?
Maar het ingewikkelde was dat hij wel behoefte had aan knuffelen en fysiek contact. Het zat er meer in dat hij in de knoop zat met zijn behoeften: voor zichzelf wilde hij niet toegeven dat hij eten, drinken, knuffels nodig had. Hij heeft dan ook lange periodes aan 'zuigelingenstaking' gedaan: gewoon een week lang bv weigeren (op de eerste 3 slokken na). Later weigerde hij sap/water/melk te drinken, om dan bijzonder dorstig stiekem water uit zijn bad te drinken.
Goed, terug naar de knuffels: wij kwamen erachter dat hij kietelen en stoeien wel heel leuk vond, en dit werden de momenten dat wij hem ook knuffelden. In een spelsituatie kon hij het wel toestaan.
Herkennen jullie dit gedrag, van 'ontkennen van behoeften'?
maandag 19 mei 2008 om 21:39
Voor hoogbegaafdheid hebben we toch geen test nodig? Net zomin als voor allerlei andere diagnoses die hier over 't forum vliegen? Kunnen we best zelluf doen, die diagnose 
(en hoogbegaafdheid is trouwens best leuk en vooral erg handig, dus niet per definitie errug en een probleem)
Maar goed, wat is het probleem van de dochter van TO nou eigenlijk? Uit de openingspost lees ik eigenlijk vooral dat TO er een probleem mee heeft dat haar dochter kennelijk niet 'doorsnee' is. Niet dat dochter er nou zo ongelukkig van is. Kan best hoor, alleen haal ik het niet uit de post. En als dochter er niet ongelukkig mee is, zie ik het probleem niet zo. Wat zou het als ze niet zoveel met andere kinderen speelt, als ze er zelf content mee is?
(en hoogbegaafdheid is trouwens best leuk en vooral erg handig, dus niet per definitie errug en een probleem)
Maar goed, wat is het probleem van de dochter van TO nou eigenlijk? Uit de openingspost lees ik eigenlijk vooral dat TO er een probleem mee heeft dat haar dochter kennelijk niet 'doorsnee' is. Niet dat dochter er nou zo ongelukkig van is. Kan best hoor, alleen haal ik het niet uit de post. En als dochter er niet ongelukkig mee is, zie ik het probleem niet zo. Wat zou het als ze niet zoveel met andere kinderen speelt, als ze er zelf content mee is?
maandag 19 mei 2008 om 21:41
Eeh... Dhelia: faalangstig, streng voor zichzelf, geen aansluiting bij andere kinderen... Een meisje dat "nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen."
Beetje raar om te concluderen dat het meisje 'content' is met deze situatie, vind je niet?
Beetje raar om te concluderen dat het meisje 'content' is met deze situatie, vind je niet?
maandag 19 mei 2008 om 21:44
Dat is de interpretatie van de moeder. Die kennelijk sowieso bezorgd is omdat haar dochter niet "normaal" is en dus eerder geneigd is om alles in die richting te interpreteren. Vandaar mijn opmerking over de grote hobby hier op het forum tot zelfdiagnose. Misschien is het gewoon een wat serieus aangelegd meisje. Die zijn er namelijk óók. Gewoon wat serieus. Niks bijzonders. Maar je kan er natuurlijk best een probleem van máken...
maandag 19 mei 2008 om 21:46
Dhelia, dat dacht ik in eerste instantie ook, tot ik het laatste stuk nog eens goed las:
"Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen."
Kan me wel voorstellen dat je je daar zorgen om maakt.
En hoogbegaafd zijn is leuk als je sociaal ook een beetje vaardig bent, maar vaak zit 'm daar juist het probleem: dat je als kind nog niet zo handig bent in met iedereen op verschillende niveaus te communiceren en dus de aansluiting mist. Zou handig zijn als ze in staat was om gezellig een onbenullig bouwhoekpraatje te maken op de psz en met volwassenen weer over andere dingen mee te kletsen, maar ja..
"Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen."
Kan me wel voorstellen dat je je daar zorgen om maakt.
En hoogbegaafd zijn is leuk als je sociaal ook een beetje vaardig bent, maar vaak zit 'm daar juist het probleem: dat je als kind nog niet zo handig bent in met iedereen op verschillende niveaus te communiceren en dus de aansluiting mist. Zou handig zijn als ze in staat was om gezellig een onbenullig bouwhoekpraatje te maken op de psz en met volwassenen weer over andere dingen mee te kletsen, maar ja..
maandag 19 mei 2008 om 21:47
Hallo, het is een forum. NIemand kan een diagnose dwars door het beeldscherm geven, hoogstend vergelijkbare ervaringen delen en zeggen wat daar de uitkomst was zodat iemand weet waar hij of zij op kan zoeken. Betekent natuurlijk niet dat dat het ook is hoor! Nog los van dat iedereen een OP anders leest...
maandag 19 mei 2008 om 21:49
In dit geval vind ik de zorgen volkomen terecht. Spelen en sociale interactie zijn geen details die je in je ontwikkeling zomaar kan overslaan! Die heb je nodig om je te ontwikkelen en om te leren hoe dingen, mensen en de maatschappij in elkaar zitten.
Ik ben het met je eens dat we niet overal een probleem van moeten maken. Maar hier vind ik de moeder zeker niet overbezorgd! En ja, tuurlijk zijn alle kinderen anders en vind dit meisje ook haar weg wel. Maar iedereen gunt zijn kind om goed met andere mensen te leren omgaan, toch?!
Ik ben het met je eens dat we niet overal een probleem van moeten maken. Maar hier vind ik de moeder zeker niet overbezorgd! En ja, tuurlijk zijn alle kinderen anders en vind dit meisje ook haar weg wel. Maar iedereen gunt zijn kind om goed met andere mensen te leren omgaan, toch?!
