Kinderen
alle pijlers
Te ' oud' voor haar leeftijd?
maandag 19 mei 2008 om 20:45
Ik ben benieuwd naar jullie tips, ervaringen, opmerkingen, visie op mijn zorgen rondom mijn dochter. In het kort:
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
dinsdag 20 mei 2008 om 21:49
Ik heb een collega gehad met ook een onrustige baby en dat kwam doordat het kind een oude ziel had. Nou, je kon me opvegen hoor, toen ze het vertelde. Dan denk ik: Doe toch alsjeblieft een beetje normaal met je kind!
dinsdag 20 mei 2008 om 21:59
Ik kan daar ook niks mee, en vooral niet met het advies om onrustige kinderen eens mee te nemen naar een of ander medium om te kijken of het kind misschien 'waarnemingen' doet. Wat denk je dat er uit komt dan? Dat zo'n figuur zegt: nee, deze ziet niks, je hoeft hier niet meer terug te komen voor 10 vervolgsessies? Maar goed, mensen geloven toch wat ze willen geloven (zie ook het schokkende/vermakelijke topic over Derek Ogilvy ofzo, waar Meds met feiten probeert mensen te overtuigen van de onzin van dergelijke mediums). En het klinkt natuurlijk wel heeeeel wat interessanter om te zeggen dat je wurm van 13 maanden een oude ziel heeft die waarnemingen doet, dan dat het een gefrustreerde baby is met veel baby-stress...
Ik had ook een zeer gefrustreerde baby, waar ik me lang zorgen over maakte, tot een ervaren collega zei: 'O, da's er zo een die helemaal opknapt als hij kan lopen en praten, dan is-ie niet meer zo van anderen afhankelijk en machteloos en dus ook niet meer zo gefrustreerd'. Klopte als een bus! Dat vertel ik nu ook regelmatig aan vriendinnen met opgefokte babies, en vaak blijkt dat achteraf dan ook te kloppen.
Ik had ook een zeer gefrustreerde baby, waar ik me lang zorgen over maakte, tot een ervaren collega zei: 'O, da's er zo een die helemaal opknapt als hij kan lopen en praten, dan is-ie niet meer zo van anderen afhankelijk en machteloos en dus ook niet meer zo gefrustreerd'. Klopte als een bus! Dat vertel ik nu ook regelmatig aan vriendinnen met opgefokte babies, en vaak blijkt dat achteraf dan ook te kloppen.
dinsdag 20 mei 2008 om 22:05
Mijn zoon was ook onrustig, dronk heel slecht aan de borst en ook uit de fles, sliep weinig, en bleek allergisch voor onze kat, waarmee ik maar wil zeggen: als ik naar een alternatieve arts was gegaan was het waarschijnlijk ook een oude ziel geweest of zag ie blauwe aura's, maar ik ben blij dat ik met hem naar de huisarts ben gegaan en niet een kwakzalver.
En een nieuwetijdskind. 
woensdag 21 mei 2008 om 08:48
Ah, ja maar er speelt natuurlijk nog zoveel meer...te lang om op te noemen maar de problemen zijn enorm en de KDV leidsters met hun 25 jaar ervaring hebben het nog nooit mee gemaakt. Zij zien hem 5 dagen per week (manlief en ik werken fulltime) en kwamen met het idee van, zou het misschien hb zijn? Tegelijkertijd kwamen er meer mensen in mijn omgeving mee en ik dacht ach, laat ik eens kijken op internet wat het inhoudt voordat ik zoiets ga zeggen. Nou, wat een herkenning! Meerdere psychologen gebeld enzo gevraag, kan het dat zijn of is het adhd ofzo, ook bij kinderartsen geweest. Zeiden het is geen adhd maar gewoon een druk kind. (bij de kinderartsen heb ik niet naar hb gevraagd want dan weten ze echt niet meer waar het over gaat hoor). Uiteindelijk na goed onderzoek en nadat de problemen op het KDV zo erg werden dat hij naar een andere moet waar hij meer uitdaging krijgt, besloten hem te laten testen. Omdat ik wilde dat de nieuwe leidsters zouden weten waar ze aan begonnen en omdat ik zelf ook graag wilde weten of dat het nou was of dat we ons nou met zijn allen blindstaarden op een optie terwijl het iets heel anders was. Ook omdat ik zo hoopte wat meer tips te krijgen hoe er mee om te gaan. Maar werkelijk, dit had ik nooit gedaan als het goed had gegaan. Tis een lang verhaal geworden, werkelijke verhaal is eigenlijk nog veel langer maar dit somt het meeste wel op. Hopelijk geeft het antwoord op je vraag.
En de erfelijkheidsfactor....tja, ik kon ook lezen, schrijven, rekenen, engels etc met 3. (ik maar denken dat de kleine achter liep...) maar ik zou mezelf niet als hoogbegaafd willen beschouwen hoor. Maar toen ik het las voor zoonlief dacht ik ook, jeetje, dit kan ook voor mij toepasbaar zijn alleen heb ik andere kenmerken. Maar goed, nuchter als ik ben denk ik dan ook gelijk: maar zal niet iedereen zich hierin herkennen. Nou ja, goed, of ik het ben weet ik niet, boeit ook niet zo want ik ben goed terecht gekomen (doe nu promotieonderzoek) maar ik herkende ook de problemen. Ik blijf er nog steeds bij dat je elk kind met de juiste steun en stimulans wel naar de universiteit kan krijgen want moeilijk is het zeker niet. Zo, en nu maar ff naar een cursus toerennen....
woensdag 21 mei 2008 om 09:00
Ik ben het in veel niet met Nippo eens in deze discussie maar ik geloof ook heilig dat er mensen zijn die niet de hardware hebben voor de universiteit.
Mijn neefje is een normaal kind met normale ouders maar heeft echt moeite om het VMBO door te komen.
Zijn er natuurlijk weer een heleboel deskundigen die het op faalangst gooien want hij is door iedereen onderzocht, maar wat het ook is, hij kan het niet....
Mijn neefje is een normaal kind met normale ouders maar heeft echt moeite om het VMBO door te komen.
Zijn er natuurlijk weer een heleboel deskundigen die het op faalangst gooien want hij is door iedereen onderzocht, maar wat het ook is, hij kan het niet....
woensdag 21 mei 2008 om 09:04
Dit laatste is zo herkenbaar. Mijn oudste en nu weer mijn jongste zijn ook van die 'gefrusteerde' babies. Niet willen slapen, alles willen volgen, niet willen liggen maar zitten of staan en slecht drinken. Mijn oudste veranderde totaal toen ze kon zitten en kruipen. Werd een ander kind en is tegenwoordig (3.5 jaar) het makkelijkste kind van de wereld. Jongste is nu 3.5 maand en ik heb goede hoop dat het voor haar ook allemaal wat makkelijker wordt als ze meer kan. Heb, hoe gek het ook klinkt, altijd het idee dat mijn kinderen het leven als hulpeloze baby wat saai vonden (alhoewel mijn zoon dat wat minder had, maar die is nu als peuter weer veel lastiger).
woensdag 21 mei 2008 om 09:12
Ik ga nu een beetje buiten de discussie, maar ik denk dat presteren altijd een combinatie is van aanleg, omgeving en motivatie. Moet daarbij altijd denken aan mijn buurjongetje, dat op de lagere school amper kon meekomen (en dat lag niet aan onderpresteren, hij wou wel, maar kon het gewoon echt niet). Uiteindelijk is hij via VMBO, MTS, HTS naar de universiteit gegaan en daar afgestudeerd in een technische studie. Hij was kennelijk een laatbloeier, die met de juiste motivatie en interesses heel ver kon komen.
Om nog even terug te komen op de TO. Als ik haar posts lees dan snap ik haar zorgen. Ik zou me in dat geval ook zorgen maken, met name omdat haar dochter geen echte peuter- en kleuterdingen doet en al nadenkt over dingen waar ze eigenlijk nog niet over zou moeten denken. Wellicht kan je dochter een keer geobserveerd worden door een orthopedagoge. Ik weet dat er gespecialiseerde teams bestaan. Op deze manier hoeft je dochter niet meteen gelabeld te worden, maar kun je wel op een objectieve manier naar haar laten kijken. Als ouder is dat vaak toch wel moeilijk, je kent je kind weliswaar het beste, maar je mist ook vaak referentie.
Om nog even terug te komen op de TO. Als ik haar posts lees dan snap ik haar zorgen. Ik zou me in dat geval ook zorgen maken, met name omdat haar dochter geen echte peuter- en kleuterdingen doet en al nadenkt over dingen waar ze eigenlijk nog niet over zou moeten denken. Wellicht kan je dochter een keer geobserveerd worden door een orthopedagoge. Ik weet dat er gespecialiseerde teams bestaan. Op deze manier hoeft je dochter niet meteen gelabeld te worden, maar kun je wel op een objectieve manier naar haar laten kijken. Als ouder is dat vaak toch wel moeilijk, je kent je kind weliswaar het beste, maar je mist ook vaak referentie.
woensdag 21 mei 2008 om 09:16
En een kind dat 5 dagen naar de creche gaat.... Zwieber, daar zijn de meningen ook over verdeeld, maar dat is een andere discussie ![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
.
Hier ook een leuke, slimme, streberige dochter die heel lang is, daardoor bij verhuizing vorig jaar door haar onhandige, warrige juf al CITO getest voor groep 2 terwijl ze gewoon in groep 1 hoort. Ze kwam prachtig uit de test, maar daarmee ben je niet meteen hoogbegaafd hoor. Ze gaat huilen als ze een spelletje verliest en kan zichzelf enorm in de weg zitten met perfectionisme. Dit jaar dus lekker nog in groep 2 gezeten, nog steeds de langste, maar dit keer dus ook echt "oudste kleuter" in de combinatiegroep 1/2. Ik denk dat er echt wel verschil te zien is op een openbare school in een gemeleerde buurt tussen kindjes die hardware hebben voor universiteit en kindjes die uiteindelijk op VMBO terecht komen. In de rangorde ben je dan hoogbegaafd, maar op middelbare school (als er dus een verdeling VMBO-VWO komt) zal ze denk ik gewoon weer lekker gemiddeld zijn. Net als ik destijds, op mijn lagere school was ik altijd de slimste, niet heel gek: er gingen 10 kinderen naar de MAVO en ik ging samen met een ander jongetje naar het gymnasium.
.Hier ook een leuke, slimme, streberige dochter die heel lang is, daardoor bij verhuizing vorig jaar door haar onhandige, warrige juf al CITO getest voor groep 2 terwijl ze gewoon in groep 1 hoort. Ze kwam prachtig uit de test, maar daarmee ben je niet meteen hoogbegaafd hoor. Ze gaat huilen als ze een spelletje verliest en kan zichzelf enorm in de weg zitten met perfectionisme. Dit jaar dus lekker nog in groep 2 gezeten, nog steeds de langste, maar dit keer dus ook echt "oudste kleuter" in de combinatiegroep 1/2. Ik denk dat er echt wel verschil te zien is op een openbare school in een gemeleerde buurt tussen kindjes die hardware hebben voor universiteit en kindjes die uiteindelijk op VMBO terecht komen. In de rangorde ben je dan hoogbegaafd, maar op middelbare school (als er dus een verdeling VMBO-VWO komt) zal ze denk ik gewoon weer lekker gemiddeld zijn. Net als ik destijds, op mijn lagere school was ik altijd de slimste, niet heel gek: er gingen 10 kinderen naar de MAVO en ik ging samen met een ander jongetje naar het gymnasium.
woensdag 21 mei 2008 om 09:20
Pfff, lijkt me vreselijk, zo'n oud kind. Ligt daar een beetje verveeld te wezen in de box "heb ik allemaal al 100x gezien". Nieuwe zielen zijn tenminste nog een beetje nieuwsgierig. Is pas de eerste keer dat ze zo'n blije mama boven de wieg zien hangen dus die lachen dan nog braaf.
Oud-collega van me - alleenstaand, daar nogal gefrustreerd over, niet uit NL, ook daar nogal gefrustreerd over, geen sociaal leven, ook dáár nogal gefrustreerd over - had ook verzonnen dat haar zwaar opstandige puberdochter een indigo child/nieuwetijdskind/oude ziel was.
Tja, de "diagnose" moeder hangt haar hele geluk en welzijn op aan kind en zadelt kind daarmee met een ondraaglijke last op zeker nu kind op leeftijd komt dat het zich gaat verzetten tegen ouder klinkt natuurlijk veel minder boeiend.
woensdag 21 mei 2008 om 09:25
Dat is ook zoiets: alsof het niet heel normaal is dat sommigen gewoon echt niet ver komen met school. Van oudsher was mavo/havo volgens mij toch zo'n beetje het gemiddelde qua middelbaar onderwijs. Daarnaast aan de ene kant de 'ambachtsscholen' en aan de andere kant het vwo/gym. Nu is ineens vwo tot uitgangspunt verworden kennelijk.
woensdag 21 mei 2008 om 09:28
[quote]:
En een kind dat 5 dagen naar de creche gaat.... Zwieber, daar zijn de meningen ook over verdeeld, maar dat is een andere discussie.
Had het ook liever anders gezien maar er was geen alternatief. Ja, thuisblijven maar daar heb ik geen 3 studierichtingen voor gedaan! Ik wil ook een carriere hoor.
Opa en oma zijn te ziek en andere oma woont te ver. Gastouderschap leek me echt helemaal niks dus daar hield het op. Maar zijn problemen hangen wel samen met het feit dat hij 5 dagen gaat, zal ik heel eerlijk over zijn. Normaal gesproken heb je die pas als ze 4 zijn en naar school gaan maar omdat hij dus eerder in diezelfde structuur zit zijn de problemen ook eerder gekomen. Ergens ben ik daar ook wel blij om want nu kan ik wel anticiperen op want komen gaat en weet ik beter hoe te handelen. Maar liever geen problemen!
En een kind dat 5 dagen naar de creche gaat.... Zwieber, daar zijn de meningen ook over verdeeld, maar dat is een andere discussie
.Had het ook liever anders gezien maar er was geen alternatief. Ja, thuisblijven maar daar heb ik geen 3 studierichtingen voor gedaan! Ik wil ook een carriere hoor.
Opa en oma zijn te ziek en andere oma woont te ver. Gastouderschap leek me echt helemaal niks dus daar hield het op. Maar zijn problemen hangen wel samen met het feit dat hij 5 dagen gaat, zal ik heel eerlijk over zijn. Normaal gesproken heb je die pas als ze 4 zijn en naar school gaan maar omdat hij dus eerder in diezelfde structuur zit zijn de problemen ook eerder gekomen. Ergens ben ik daar ook wel blij om want nu kan ik wel anticiperen op want komen gaat en weet ik beter hoe te handelen. Maar liever geen problemen!
woensdag 21 mei 2008 om 09:35
Overigens was ik vroeger ook niet zo van het gastouderschap. Toen we hier kwamen wonen bleek het echter het enige werkbare alternatief. En na slechte ervaringen met de eerste gastouder is onze huidige gastouder (die gewoon gediplomeerd is) een lot uit de loterij. Daar zou je je toch eens op kunnen orienteren.
woensdag 21 mei 2008 om 09:39
Ik ben bang dat er straks weer allemaal geldverdieners van allerlei slag naar dit kind moeten kijken, en dat we dan geen moer opschieten. Iedereen vindt zijn kind bijzonder, speciaal, etcetera. Er zal nooit een moeder vinden dat ze een 13 uit een dozijn kind heeft. Misschien heb jij een keer gezegd tegen je kind "dat ze goed moet luisteren" en voert ze dat nu even uit. Ik zou zeggen dat het misschien ook leuk is om te spelen, ga inderdaad een keer met haar zwemmen, laat haar een tekening maken van hoe de nieuwe keuken ingericht moet worden als ze het allemaal zo goed weet, enzovoort. Maar om dit nou een probleem te gaan maken...Dingen die moeten in je jeugd waren nooit zo leuk.
woensdag 21 mei 2008 om 09:46
Je kan in theorie ook in 4 dagen gaan werken maar dat maakt qua uren voor mij niet zoveel uit. Ik werk feitelijk ook minder dan 5 dagen en als ik klaar ben haal ik de kleine gewoon eerder. Hij zit ook niet van half 8 tot half 7 zoals sommigen doen maar van 9 uur tot half 5/5 uur. Alleen het wil nog wel eens voorkomen dat je opeens toch om 5 uur een afspraak hebt ofzo, tja en dan is het wel handig niet opeens in de stress te zitten. Gelukkig gaan opa en oma proberen als hij op de basisschool zit hem op te halen en de laatste 2 uur te doen een paar dagen per week. Dan hoeft hij misschien helemaal niet of maar 2 a 3 dagen te bso-en. Maar ach, ik zie wel hoe het loopt.
En het leek me ook niets om een kind een dag bij oma 1 te hebben de andere dag bij de andere oma, een papa dag een mama dag en een creche dag. Zou zo'n kind toch gek van worden? Ieder zijn keus...
Even weer on-topic. TO wat ga je doen? De kleine gewoon wat meer begeleiden in leuke dingen of de molen in? Als zij aangeeft ongelukkig te zijn lijkt het me dat je daar wat aan wil doen dus ik vraag me af waar je voor kiest.
woensdag 21 mei 2008 om 09:49
Zwieber, ik weet dat 4 dagen werken qua uren niet veel verschil maakt. Maar het maakt verschil voor je zoon, want hij hoeft een dag minder naar de opvang en als hij thuis is werk je die uren niet. En die haal je dan wel weer in in de avonduren. Je doet net of het onmogelijk is, maar zeker in juw geval heb je in mijn ervaring een keuze.
