Kinderen
alle pijlers
dochter overstuur na weekendje papa
zondag 25 mei 2008 om 21:56
Praktisch elke zondag avond, als dochter (3) terug is van een weekendje papa is het hommeles. We komen thuis, kletsen nog even over haar weekend, over mijn weekend, drinken nog wat, en dan pyama aan, tandjes poetsen en naar bed. Meestal kruip ik dan nog even naast der (vind ze ontzettend gezellig!) en dan hebben we het nog even over het weekend, wat altijd leuk is geweest. Dan liedje zingen en slapen. En bijna elke keer gaat na een uurtje de sirene! Huilen, huilen huilen.. Kom ik bij der, verdraagt ze niks van me, ik mag alleen naast der zitten en niet weggaan. Doe ik met liefde hoor, maar wil zo graag weten waar dit gedrag vandaan komt. Ik mag niet tegen der praten, ze huilt en draait zich zo dat ze me niet ziet, maar owee als ik wegga.. Meestal pak ik dan wat water, en na een paar minuten zo gezeten te hebben spreek ik der even ferm toe dat het nu klaar is. (word er altijd zo kriegel van, als ze huilt en niet kan zeggen waarom, en als ze dan zo boos doet) Dan knuffelen we even, drinkt ze wat water en dan is het goed, als ik geluk heb tenminste, soms kan ik op deze manier wel 3 keer op een avond naar der toe gaan. Het is een heel ander soort huilen dan als ze pijn heeft, of verdrietig, dit gebeurt altijd alleen maar als ze uit logeren is geweest. Zou ze dan gewoon weer even moeten wennen aan het thuis zijn?? Ik wil der dan zo graag lekker tevreden in der bedje, maar ze maakt zichzelf dan zo overstuur, zweten en woelen en boos zijn, en dat bevorderd mijn humeur natuurlijk ook niet.
maandag 26 mei 2008 om 01:38
Mijn ouders zijn ook gescheiden en vroeger, waren mijn broers en zusjes na een logeerpartij ook altijd van slag. Huilen, tegendraads etc. Dit kwam puur door het feit, dat wij die wisseling niet snapte. Papa en mama hoorden bij elkaar te zijn.. Toen we wat ouder werden ging het vanzelf over. Een kind van 3 snapt die wisseling niet goed, dit gaat dus vanzelf over.
. Mijn zoontje van ruim 3 heeft dit al na een drukke dag. Een kind van 3 kan gewoon niet zo gemakkelijk met wisselingen omgaan als een volwassene.
maandag 26 mei 2008 om 02:11
Is jullie scheiding nog pril?
Mijn toen jongste zoon had het ook heel erg.
Hij was ook altijd heel boos op mij als hij terug kwam.
Nadat ik dit ter sprake had gebracht bij mijn ex bleek het daar hetzelfde te gaan.
Het was denk ik vooral moeite met wennen aan de nieuwe situatie en het omschakelen.
Daarnaast is drie(mijn zoon was toen 4) een lastige leeftijd om dit soort situaties te kunnen plaatsen.
Echter kunnen kinderen heel flexibel zijn.
Naar mate mijn zoon ging wennen aan de situatie,verdwenen ook deze problemen.
En daar kwam ook het moment achteraan dat het probleemloos ging verlopen.
Tsja,ik vond het verschikkelijk en voelde mij echt een rotmoeder dat ik mijn kind dit aandeed.
En idd ,het is ook zuur voor een kind.Dat mag best erkend worden voor ze.
Ik hoop voor je en vooral voor je kind dat het een gewenningsfase is die snel in acceptatie valt.
O ja ,en dat kriegel worden is ook herkenbaar, Dat is meer onmacht in de situatie,heel menselijk hoor.
ik denk dat je het verder goed aanpakt door haar op dat moment de regie even in handen te geven.
Dat is ze namelijk even kwijt doordat de situatie wisselt(van papa naar mama en andersom)
Dus mama moet even doen wat ze wil (op een krukje zitten,niets zeggen etc,)
Dat is denk ik haar manier om weer controle te krijgen.
Note: Ben wel allert op misbruik maken van de situatie,Die grens is namelijk heel moeilijk te leggen.En kinderen blijven de grenzen opzoeken.
Het moet ook weer niet ontaarden in een machtsspelletje.
Dan wordt het tijd om de grens duidelijk te stellen.
dat is even heel rot,maar duidelijkheid geeft ook geborgenheid.
uiteindelijk is je kind daar beter mee af.
Sterkte !!
Mijn toen jongste zoon had het ook heel erg.
Hij was ook altijd heel boos op mij als hij terug kwam.
Nadat ik dit ter sprake had gebracht bij mijn ex bleek het daar hetzelfde te gaan.
Het was denk ik vooral moeite met wennen aan de nieuwe situatie en het omschakelen.
Daarnaast is drie(mijn zoon was toen 4) een lastige leeftijd om dit soort situaties te kunnen plaatsen.
Echter kunnen kinderen heel flexibel zijn.
Naar mate mijn zoon ging wennen aan de situatie,verdwenen ook deze problemen.
En daar kwam ook het moment achteraan dat het probleemloos ging verlopen.
Tsja,ik vond het verschikkelijk en voelde mij echt een rotmoeder dat ik mijn kind dit aandeed.
En idd ,het is ook zuur voor een kind.Dat mag best erkend worden voor ze.
Ik hoop voor je en vooral voor je kind dat het een gewenningsfase is die snel in acceptatie valt.
O ja ,en dat kriegel worden is ook herkenbaar, Dat is meer onmacht in de situatie,heel menselijk hoor.
ik denk dat je het verder goed aanpakt door haar op dat moment de regie even in handen te geven.
Dat is ze namelijk even kwijt doordat de situatie wisselt(van papa naar mama en andersom)
Dus mama moet even doen wat ze wil (op een krukje zitten,niets zeggen etc,)
Dat is denk ik haar manier om weer controle te krijgen.
Note: Ben wel allert op misbruik maken van de situatie,Die grens is namelijk heel moeilijk te leggen.En kinderen blijven de grenzen opzoeken.
Het moet ook weer niet ontaarden in een machtsspelletje.
Dan wordt het tijd om de grens duidelijk te stellen.
dat is even heel rot,maar duidelijkheid geeft ook geborgenheid.
uiteindelijk is je kind daar beter mee af.
Sterkte !!
maandag 26 mei 2008 om 07:36
Nou nou nou, niet zo hoog van de toren blazen allemaal.
Ik heb zelf ook kinderen die wel eens bij opa en oma gaan logeren. Wij zijn niet gescheiden en opa en oma zijn de liefste van de hele wereld, doen echt hun best om zich te houden aan de regels die ik thuis hanteer, maar zeker toen ze tussen de 2 en 5 jaar waren, moesten ze altijd even acclimatiseren als ze weer thuis kwamen. Dat hoort toch gewoon bij de leeftijd van de kinderen? Mijn kids zijn nu wat ouder en hebben ze die acclimatieseertijd niet mee nodig.
Het stuit me nogal tegen de borst dat de ex door een aantal van jullie zonder pardon als boeman wordt afgeschilderd. Als ik naar de vader van mijn eigen kinderen kijk, die houd zeker weten net zo veel van ze als ik doe, maar dat vult hij wel op een andere manier in dan ik doe. Dat mag hij doen want is een volwassen mens met een eigen mening en eigen recht van zelfstandig handelen.
Moeders voel je niet zo superieur, een ander ( wat zeg ik, niet zomaar een ander, nota bene de vader van je kind) kan óók voor je kind zorgen, die doet écht niet altijd alles alleen maar fout hoor, hooguit in jou ogen......
Ik heb zelf ook kinderen die wel eens bij opa en oma gaan logeren. Wij zijn niet gescheiden en opa en oma zijn de liefste van de hele wereld, doen echt hun best om zich te houden aan de regels die ik thuis hanteer, maar zeker toen ze tussen de 2 en 5 jaar waren, moesten ze altijd even acclimatiseren als ze weer thuis kwamen. Dat hoort toch gewoon bij de leeftijd van de kinderen? Mijn kids zijn nu wat ouder en hebben ze die acclimatieseertijd niet mee nodig.
Het stuit me nogal tegen de borst dat de ex door een aantal van jullie zonder pardon als boeman wordt afgeschilderd. Als ik naar de vader van mijn eigen kinderen kijk, die houd zeker weten net zo veel van ze als ik doe, maar dat vult hij wel op een andere manier in dan ik doe. Dat mag hij doen want is een volwassen mens met een eigen mening en eigen recht van zelfstandig handelen.
Moeders voel je niet zo superieur, een ander ( wat zeg ik, niet zomaar een ander, nota bene de vader van je kind) kan óók voor je kind zorgen, die doet écht niet altijd alles alleen maar fout hoor, hooguit in jou ogen......
maandag 26 mei 2008 om 07:45
Vader en moeder doen in dit geval allebei hetzelfde. Het kind wegbrengen naar oppas vanwege werk.
Moeders door de weeks, paps in het weekend. Op zich niks mis mee, maar doordat ze gescheiden zijn komt het kind wel op veel plaatsen zo in een week. En ik kan me voorstellen dat het kind dat even moet verwerken bij elke wisseling.
Misschien moeten vader en moeder eens goed om de tafel om dit te bespreken.
Moeders door de weeks, paps in het weekend. Op zich niks mis mee, maar doordat ze gescheiden zijn komt het kind wel op veel plaatsen zo in een week. En ik kan me voorstellen dat het kind dat even moet verwerken bij elke wisseling.
Misschien moeten vader en moeder eens goed om de tafel om dit te bespreken.
maandag 26 mei 2008 om 08:42
Ik zou haar in ieder geval eerder laten terugbrengen (dus aan het eind van de middag, nog voor het eten), zodat ze nog even kan acclimatiseren. Misschien even lekker met haar in bad ofzo, zodat ze wat meer ontspannen de nacht in gaat? En sowieso zou ik er maar gewoon mee gaan rekenen, dat ze jou op zondagavond meer nodig heeft dan anders. Misschien kun je een boek meenemen zodat je wat kunt lezen in haar kamer (bij een klein lampje).
maandag 26 mei 2008 om 09:47
Valt wel mee hoor Beukenootje, haha. Ik heb idd wel eens commentaar op papa, maar op zijn manier doet hij de dingen zoals hij denkt dat het goed is, alleen zijn dat niet de dingen zoals ik het wil, en dat strookt niet altijd met elkaar.
Heb vanmorgen de psz afgebeld, dochter lag door de gebroken nacht nog zo lekker te slapen, dus heb haar maar laten liggen. Daarna er nog wel even over gehad, maar ze zegt alleen dat ze verdrietig was, en waarom weet ze niet, of kan ze niet verwoorden. Ik kom ook niet met teveel suggesties omtrent het verdiet, wil haar geen woorden in de mong leggen.
En Claire, natuurlijk wil ik het beste voor mn dochter, maar zomaar even stoppen met werken vind ik nu niet een geschikte oplossing (alhoewel ik soms wel eens jaloers ben op de thuisblijfmoeders die niet verplicht worden om te werken, en wij als bijstandsmoeders wel)
Heb vanmorgen de psz afgebeld, dochter lag door de gebroken nacht nog zo lekker te slapen, dus heb haar maar laten liggen. Daarna er nog wel even over gehad, maar ze zegt alleen dat ze verdrietig was, en waarom weet ze niet, of kan ze niet verwoorden. Ik kom ook niet met teveel suggesties omtrent het verdiet, wil haar geen woorden in de mong leggen.
En Claire, natuurlijk wil ik het beste voor mn dochter, maar zomaar even stoppen met werken vind ik nu niet een geschikte oplossing (alhoewel ik soms wel eens jaloers ben op de thuisblijfmoeders die niet verplicht worden om te werken, en wij als bijstandsmoeders wel)
maandag 26 mei 2008 om 21:44
Vanavond met papa gebeld, en gevraagd of ze dat bij hem ook heeft, en dat was niet het geval. Wel vond ie het ontzettend vervelend, voor ons allebei. Hij zou het eens goed bijhouden, en dan eens kijken of dit komt doordat ze dan een erg druk weekend heeft gehad. (was dus afgelopen weekend wel zo, opa en oma zijn blij dochter weer te zien, dus ze gaat gezellig mee naar de voetbal, smiddags even bij de ezels kijken, zondag nog op verjaarsvisite, drukdrukdruk dus)
Wil ze ook allemaal niet die gezelligheid ontnemen, hebben samen besloten om het nog even aan te kijken en dan kijken of het verstandiger is dat dochter zondagmiddag al weer naar huis komt, kan ze nog even thuis lekker spelen, rustig eten, badje en in bed..
Wil ze ook allemaal niet die gezelligheid ontnemen, hebben samen besloten om het nog even aan te kijken en dan kijken of het verstandiger is dat dochter zondagmiddag al weer naar huis komt, kan ze nog even thuis lekker spelen, rustig eten, badje en in bed..
dinsdag 27 mei 2008 om 09:09
[quote]:
Valt wel mee hoor Beukenootje, haha. Ik heb idd wel eens commentaar op papa, maar op zijn manier doet hij de dingen zoals hij denkt dat het goed is, alleen zijn dat niet de dingen zoals ik het wil, en dat strookt niet altijd met elkaar.
Dat heb je niet alleen als de vader van je kind je ex is, ook als hij nog gewoon je partner is, is mijn ervaring, haha
Valt wel mee hoor Beukenootje, haha. Ik heb idd wel eens commentaar op papa, maar op zijn manier doet hij de dingen zoals hij denkt dat het goed is, alleen zijn dat niet de dingen zoals ik het wil, en dat strookt niet altijd met elkaar.
Dat heb je niet alleen als de vader van je kind je ex is, ook als hij nog gewoon je partner is, is mijn ervaring, haha
dinsdag 27 mei 2008 om 09:26
Claire, ik begrijp wat je wilt zeggen, maar haar ex neemt wel zijn verantwoordelijkheid. Hij laat zijn dochter niet aan haar lot over. Op de dagen dat zij bij hem is, heeft hij het recht (en de plicht) te beslissen hoe die dagen eruit zien. Hij heeft ook het recht het kind bij anderen onder te brengen. Draai het eens om: de ex van Maroon vindt dat de opvang die zij voor haar dochter geregeld heeft niet goed voor haar en vindt dat Maroon zelf voor haar dochter moet zorgen. Dan kan ze dus niet meer werken. Tuurlijk, dat is doordeweeks, ander verhaal maar het komt op hetzelfde neer.
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 27 mei 2008 om 09:43
Fijn dat je hierover kan praten met je ex Maroon! Dat maakt echt een enorm verschil. Ik denk dat het al veel helpt als het weekend rustiger wordt ingedeeld (1 uitje per dag is al meer dan genoeg voor zo'n kleintje, ezels kijken is een heel avontuur). En als ze iets vroeger thuiskomt, heeft ze ook wat meer tijd om rustig te acclimatiseren voor de routine eten-bad-bed begint. Dat was ook mijn suggestie geweest, om te proberen de tijd nadat ze thuiskomt zo rustig mogelijk te maken, even tijd voor haar nemen, samen een spelletje doen of een andere rustige activiteit waarin je aandacht voor haar hebt.
Dat hier misbruik gesuggereerd wordt... het moet toch niet gekker worden!
Verder heb ik het idee dat je het heel goed doet op je moedergevoel![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Mijn dochter was ook 3 toen mijn ex en ik uit elkaar gingen en ik heb hetzelfde meegemaakt (en het gebeurt nog wel eens). Zij liet me haar gelukkig wel troosten, maar ook dan breekt je hart. Ik denk dat het te maken heeft met de omschakeling van papa naar mama, maar ook met de scheiding zelf en alle verwarring en gevoelens die die oproept.
Ik heb daar wel met haar over gepraat: mijn psycholoog had me geadviseerd haar gevoelens te benoemen, omdat ze dat zelf niet kan. Ze snapt zelf waarschijnlijk niet eens wat ze nu voelt, en het helpt als je daar woorden aan geeft. Je vindt het niet leuk dat papa en mama niet meer bij elkaar wonen hè, je vond het vast veel fijner toen hij nog hier woonde en je niet steeds heen en weer hoefde. En als je dan thuiskomt ben je blij om mij te zien, maar ook verdrietig omdat je papa mist.
Je hoeft natuurlijk niet elke keer met dat verhaal aan te komen, maar je voelt zelf wel aan wanneer het een goed moment is.
dubio
Dat hier misbruik gesuggereerd wordt... het moet toch niet gekker worden!
Verder heb ik het idee dat je het heel goed doet op je moedergevoel
Mijn dochter was ook 3 toen mijn ex en ik uit elkaar gingen en ik heb hetzelfde meegemaakt (en het gebeurt nog wel eens). Zij liet me haar gelukkig wel troosten, maar ook dan breekt je hart. Ik denk dat het te maken heeft met de omschakeling van papa naar mama, maar ook met de scheiding zelf en alle verwarring en gevoelens die die oproept.Ik heb daar wel met haar over gepraat: mijn psycholoog had me geadviseerd haar gevoelens te benoemen, omdat ze dat zelf niet kan. Ze snapt zelf waarschijnlijk niet eens wat ze nu voelt, en het helpt als je daar woorden aan geeft. Je vindt het niet leuk dat papa en mama niet meer bij elkaar wonen hè, je vond het vast veel fijner toen hij nog hier woonde en je niet steeds heen en weer hoefde. En als je dan thuiskomt ben je blij om mij te zien, maar ook verdrietig omdat je papa mist.
Je hoeft natuurlijk niet elke keer met dat verhaal aan te komen, maar je voelt zelf wel aan wanneer het een goed moment is.
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 27 mei 2008 om 17:16
Oke ik heb niet duidelijk beschreven. Ik bedoelde eigenlijk...stel dat hij zijn verantwoording niet neemt. Dus in het geval van: mocht hij het niet nemen....
Het lijkt misschien zo dat ik dat al aannam maar dat is niet zo.
Weet niet of het nu duidelijker is.
Ik val moeder en vader allebei niet aan.
Ik dacht iets te ver door denk ik...
donderdag 29 mei 2008 om 07:49
Gisteravond weeeer hetzelfde liedje, dochter weer huilen, overstuur, en niet willen/kunnen zeggen waarom dat zo was. Na 3 keer bij haar geweest te zijn heb ik haar bij mij in bed genomen. licht uit, klein schemerlampje aan, en praten maar. Na een paar 'gewone' vragen gevraagd of ze soms verdrietig was omdat heitie, dochter en ik niet meer in 1 huis woonden? Enja hoor, dat was het! Uitgelegd dat we niet meer verliefd op elkaar zijn, mekaar wel aardig vinden, maar niet meer verliefd. Allebei blijven we echter wel "verliefd" op dochter, dit zal altijd zo blijven! Verteld dat heitie en memmie heel vaak boos op elkaar waren, en dat we daar zo verdrietig van werden, en nu wonen we allemaal ergens anders, en is niemand meer verdrietig, dus eigenlijk een veel betere oplossing. Aangegeven dat ik snapte dat het best wel jammer was natuurlijk, want nog met zn allen in 1 huis is wel zo gezellig, maar samen en altijd boos is niet zo leuk. Uitgelegd dat heitie nu samen in met zijn vriendin, en dat ik nu samen ben met mijn vriend, en dat iedereen daar nu blijer van is geworden. Nog even duidelijk gemaakt dat we allemaal van dochter houden, ik als ze thuis is, maar ook als ze een weekendje bij haar heitie is, en andersom ook.
Was pittig gesprekje zo om half 12 (niet echt het geschikte tijdstip, maar wel het juiste moment), en dochter heeft veel gevraagd. Hoop dat het nu een beetje beter zal gaan!
Was pittig gesprekje zo om half 12 (niet echt het geschikte tijdstip, maar wel het juiste moment), en dochter heeft veel gevraagd. Hoop dat het nu een beetje beter zal gaan!
vrijdag 30 mei 2008 om 20:00
zaterdag 31 mei 2008 om 17:08
Wil je blije en goede gevoel niet te niet doen, hoor. Maar hier moet ik even op reageren.
Is iedereen hier blijer van geworden? Ja, Heitie is er blijer van geworden, en jij bent er blijer van geworden. Maar of jullie dochter er op dit moment nou zo veel blijer van is geworden... Is overigens niet bedoeld als kritiek, maar meer iets om eens over na te denken en ook mee te nemen als zoiets ooit weer ter sprake komt. Realiseer je dat ze, hoe klein ze ook is, echt zo haar eigen gevoelens hierover heeft en dit dus ook nog oneerlijk zou kunnen vinden.
Ik heb zelf stiefkinderen en herken wel wat dingen die je schrijft. Niet het specifieke gedrag, maar wel het acclimatiseren na een wissel. Hier lopen de meeste wissels via school (ene ouder brengt, andere haalt op) en dat geeft een soort "buffertijd" wat het net even makkelijer maakt. Maar vaak genoeg zijn er ook situaties dat ze wel door de ene ouder bij de andere worden gebracht en dan merk je dat de overstap van het ene naar het andere huis nog erg groot kan zijn. En dat uit zich ook wel eens in tegendraads gedrag. Of, als ze vanuit ons weer naar hun moeder gaan, ook in tegendraads gedrag, maar dan meer vanuit een soort zenuwen.
Wonen jouw ex en zijn vriendin samen? Zo ja, zou jullie dochter dan niet op de dag dat hij werkt met zijn vriendin thuis kunnen blijven? Ik ben ook wel eens thuis met de kinderen van mijn man, voor onze onderlinge band is dat heel erg goed, en het geeft ook weer wat rust. Geen opvang nodig op die dag, ze zijn dan gewoon thuis.
Is iedereen hier blijer van geworden? Ja, Heitie is er blijer van geworden, en jij bent er blijer van geworden. Maar of jullie dochter er op dit moment nou zo veel blijer van is geworden... Is overigens niet bedoeld als kritiek, maar meer iets om eens over na te denken en ook mee te nemen als zoiets ooit weer ter sprake komt. Realiseer je dat ze, hoe klein ze ook is, echt zo haar eigen gevoelens hierover heeft en dit dus ook nog oneerlijk zou kunnen vinden.
Ik heb zelf stiefkinderen en herken wel wat dingen die je schrijft. Niet het specifieke gedrag, maar wel het acclimatiseren na een wissel. Hier lopen de meeste wissels via school (ene ouder brengt, andere haalt op) en dat geeft een soort "buffertijd" wat het net even makkelijer maakt. Maar vaak genoeg zijn er ook situaties dat ze wel door de ene ouder bij de andere worden gebracht en dan merk je dat de overstap van het ene naar het andere huis nog erg groot kan zijn. En dat uit zich ook wel eens in tegendraads gedrag. Of, als ze vanuit ons weer naar hun moeder gaan, ook in tegendraads gedrag, maar dan meer vanuit een soort zenuwen.
Wonen jouw ex en zijn vriendin samen? Zo ja, zou jullie dochter dan niet op de dag dat hij werkt met zijn vriendin thuis kunnen blijven? Ik ben ook wel eens thuis met de kinderen van mijn man, voor onze onderlinge band is dat heel erg goed, en het geeft ook weer wat rust. Geen opvang nodig op die dag, ze zijn dan gewoon thuis.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
zaterdag 31 mei 2008 om 20:03
Hoi Maroon,
Ik herken je verhaal heel erg. Mijn dochtertje is 2 en gaat om het weekend naar haar vader. Ze ziet hem doordeweeks ook regelmatig. (zo maar even een half uurtje, dan komt hij even langs).
Ze ging eerst elke week en kwam dan ook 's avonds thuis. Was dan vaak heel boos (mij slaan, huilen) en verdrietig. Zo zielig, maar inderdaad, ook iets waar je kriegel van wordt. Je wilt zo graag dat je kindje lekker thuis komt en dat het meteen weer gezellig en fijn is.
Omdat deze buien bij mijn dochtertje steeds erger werden hebben wij de omgangsregeling veranderd. Ze gaat nu minder vaak, en dan ipv 2 nachten nu 3 nachten. Ze komt dan voor de middag naar huis zodat ze wat langer de tijd heeft om 'thuis te komen', ik merk ook echt dat ze dat nodig heeft dan. Ik moet niet meteen teveel van haar willen (knuffels, kusjes, kletsen) ze moet gewoon even de tijd hebben om lekker een beetje met haar speelgoed te rommelen en dan komt ze na een poosje vanzelf naar me toe.
De drama's met slapen zijn sindsdien eigenlijk over.
Misschien heb je iets aan mijn verhaal.
Groetjes Barbera
Ik herken je verhaal heel erg. Mijn dochtertje is 2 en gaat om het weekend naar haar vader. Ze ziet hem doordeweeks ook regelmatig. (zo maar even een half uurtje, dan komt hij even langs).
Ze ging eerst elke week en kwam dan ook 's avonds thuis. Was dan vaak heel boos (mij slaan, huilen) en verdrietig. Zo zielig, maar inderdaad, ook iets waar je kriegel van wordt. Je wilt zo graag dat je kindje lekker thuis komt en dat het meteen weer gezellig en fijn is.
Omdat deze buien bij mijn dochtertje steeds erger werden hebben wij de omgangsregeling veranderd. Ze gaat nu minder vaak, en dan ipv 2 nachten nu 3 nachten. Ze komt dan voor de middag naar huis zodat ze wat langer de tijd heeft om 'thuis te komen', ik merk ook echt dat ze dat nodig heeft dan. Ik moet niet meteen teveel van haar willen (knuffels, kusjes, kletsen) ze moet gewoon even de tijd hebben om lekker een beetje met haar speelgoed te rommelen en dan komt ze na een poosje vanzelf naar me toe.
De drama's met slapen zijn sindsdien eigenlijk over.
Misschien heb je iets aan mijn verhaal.
Groetjes Barbera
zondag 1 juni 2008 om 22:49
Eventjes weer een reactie hoor 
Ik snap idd dat dochter niet altijd blij word van de situatie, en dat leg ik haar ook uit, dat ze daar best even verdrietig om mag zijn, want ja, het zou natuurlijk ook veeeel leuker zijn om met zn allen in 1 huis te wonen, snap heel goed dat ze dat graag zou willen. Echter, dochter was anderhalf toen ex en ik uit elkaar gingen, daarvoor al strubbelingen gehad en ex was vaker weg dan thuis, dus wat dat betreft weet ze ook niet beter dan dat wij altijd met zn 2en zijn.
Ex woont niet samen, zn vriendin is daar in de weekenden. Deze haalt dochter de laatste tijd wel eerder op op vrijdagmiddag, ze zijn dan samen en koken lekker voor hun 3tjes op die dag. Heel gezellig, ben ook blij dat vriendin deze inzet wil doen! (is in mijn ogen nog een jonge meid van net 23, waar ik in het begin mn twijfels bij had, maar dat maakt ze heel erg goed door nu veel met dochter te ondernemen)
Ik heb het erg moeilijk gehad met het feit dat ex op de zaterdag aan het werk is, hoeft nl niet, hij heeft op maandag t/m vrijdag zn 5 daagse werkweek al gehad. Omdat ie het leuk vind om te werken doet ie dat dus ook op zaterdag, en gaat dochter naar opa en oma. Dit heb ik heel moeilijk gevonden, kreeg het idee dat ie werken leuker vond dan zn dochter. Heb hier meerdere gesprekken met het MW over gehad, en ik moest het loslaten. Hij deelt zn weekenden in zoals hij denkt dat het goed is, net zoals ik dat ook doe met mn dagen. Heeft veel moeite gekost, maar nu kan ik dat redelijk loslaten.
Tot er zich dan zulke situaties voordoen dus. Dochter is 3 en een half, maar behoorlijk pienter. Heeft een heel goede woordenschat, is een echte denker, en loopt gewoon een beetje voor op der leeftijd. Was/ben dus bang dat ze doorkrijgt dat papa liever werkt dan bij haar is. Mss heb ik dat onbewust ook wel aan haar laten merken, ondanks dat ik er in haar bijzijn niet (of iig zo weinig mogelijk) over praat.
Ook ik woon nog niet weer samen, wel plannen, maar voor dochter lijkt het ons het beste om daar nog een jaartje mee te wachten. Er zijn zoveel spanningen geweest omtrent de scheiding ( ik ben er behoorlijk overspannen van geweest, en dat heeft zij natuurlijk ook wel mee gekregen). Vriend en dochter kunnen het wel heel goed vinden samen, af en toe noemt ze hem papa (terwijl ze wel al een papa heeft natuurlijk, maar deze noemen we heit, dus er was nog wel een naam over!)
We weten gelukkig allemaal dat het behoorlijke impact op dochter heeft gehad, en dat het een denker is, alles wat je haar verteld word opgeslagen, daar word tijden over nagedacht en dat komt tig duizend keer ter sprake.
Ze vertelde afgelopen week op die bewuste avond ook dat ze een geheim had, de haren rezen me te berge, ik schrok me kapot. na lang aandringen bleek dus idd dat het gehiem was dat ze zo verdrietig was dat we niet mee samen woonden. Heb verteld dat we voortaan geen geheimen meer voor elkaar hebben, dat ze me alles mag en kan vertellen, en dat we no matter what allemaal ( inclusief nieuwe partners) enorm veel van haar houden!!
(toch wel lekker hoor, om hier zo nu en dan eens mn hart even te luchten, dochter zo verdrietig doet me toch behoorlijk veel)
Ik snap idd dat dochter niet altijd blij word van de situatie, en dat leg ik haar ook uit, dat ze daar best even verdrietig om mag zijn, want ja, het zou natuurlijk ook veeeel leuker zijn om met zn allen in 1 huis te wonen, snap heel goed dat ze dat graag zou willen. Echter, dochter was anderhalf toen ex en ik uit elkaar gingen, daarvoor al strubbelingen gehad en ex was vaker weg dan thuis, dus wat dat betreft weet ze ook niet beter dan dat wij altijd met zn 2en zijn.
Ex woont niet samen, zn vriendin is daar in de weekenden. Deze haalt dochter de laatste tijd wel eerder op op vrijdagmiddag, ze zijn dan samen en koken lekker voor hun 3tjes op die dag. Heel gezellig, ben ook blij dat vriendin deze inzet wil doen! (is in mijn ogen nog een jonge meid van net 23, waar ik in het begin mn twijfels bij had, maar dat maakt ze heel erg goed door nu veel met dochter te ondernemen)
Ik heb het erg moeilijk gehad met het feit dat ex op de zaterdag aan het werk is, hoeft nl niet, hij heeft op maandag t/m vrijdag zn 5 daagse werkweek al gehad. Omdat ie het leuk vind om te werken doet ie dat dus ook op zaterdag, en gaat dochter naar opa en oma. Dit heb ik heel moeilijk gevonden, kreeg het idee dat ie werken leuker vond dan zn dochter. Heb hier meerdere gesprekken met het MW over gehad, en ik moest het loslaten. Hij deelt zn weekenden in zoals hij denkt dat het goed is, net zoals ik dat ook doe met mn dagen. Heeft veel moeite gekost, maar nu kan ik dat redelijk loslaten.
Tot er zich dan zulke situaties voordoen dus. Dochter is 3 en een half, maar behoorlijk pienter. Heeft een heel goede woordenschat, is een echte denker, en loopt gewoon een beetje voor op der leeftijd. Was/ben dus bang dat ze doorkrijgt dat papa liever werkt dan bij haar is. Mss heb ik dat onbewust ook wel aan haar laten merken, ondanks dat ik er in haar bijzijn niet (of iig zo weinig mogelijk) over praat.
Ook ik woon nog niet weer samen, wel plannen, maar voor dochter lijkt het ons het beste om daar nog een jaartje mee te wachten. Er zijn zoveel spanningen geweest omtrent de scheiding ( ik ben er behoorlijk overspannen van geweest, en dat heeft zij natuurlijk ook wel mee gekregen). Vriend en dochter kunnen het wel heel goed vinden samen, af en toe noemt ze hem papa
(terwijl ze wel al een papa heeft natuurlijk, maar deze noemen we heit, dus er was nog wel een naam over!) We weten gelukkig allemaal dat het behoorlijke impact op dochter heeft gehad, en dat het een denker is, alles wat je haar verteld word opgeslagen, daar word tijden over nagedacht en dat komt tig duizend keer ter sprake.
Ze vertelde afgelopen week op die bewuste avond ook dat ze een geheim had, de haren rezen me te berge, ik schrok me kapot. na lang aandringen bleek dus idd dat het gehiem was dat ze zo verdrietig was dat we niet mee samen woonden. Heb verteld dat we voortaan geen geheimen meer voor elkaar hebben, dat ze me alles mag en kan vertellen, en dat we no matter what allemaal ( inclusief nieuwe partners) enorm veel van haar houden!!
(toch wel lekker hoor, om hier zo nu en dan eens mn hart even te luchten, dochter zo verdrietig doet me toch behoorlijk veel)
maandag 2 juni 2008 om 14:53
Meid, heb zelf nog geen eigen kids (nog zo'n 7 weken wachten...) maar kan me zo goed voorstellen dat het verdriet van je meissie je veel doet.
Dat je dochter 1,5 was toen jullie uit elkaar waren zegt op zich weinig denk ik, ten aanzien van er verdrietig om zijn. Als kind wil je toch het liefste dat je vader en moeder bij elkaar zijn. Zoals je het omschrijft, dus dat je dochter gewend is om alleen met jou te zijn, dat herken ik volkomen. Mijn man en zijn ex hadden het zo geregeld dat er altijd iemand thuis was met de kinderen, met als resultaat dat de kinderen de meeste tijd met 1 van de ouders thuis waren en minder tijd met zijn allen thuis. Neemt toch echt niet weg dat ze nog steeds het liefste met hun papa en mama in 1 huis zouden willen wonen. Ook hier zijn er weinig herinneringen meer aan de tijd dat ze nog in 1 huis woonden, maar dat neemt toch echt niet weg dat ze de andere ouder missen als ze bij de een zijn.
Niet zo heel lang geleden nog stelden ze voor of we niet gewoon met zijn allen in 1 huis konden gaan wonen, de kinderen, mama, papa, ik en de nieuwe baby.
Oh, en wat betreft dat werken van je ex op zaterdag. Jij hebt dat vertaald als zijnde dat hij liever werkt dan met jullie kind samen is. Maar dat kan natuurlijk ook heel anders in elkaar zitten. Voor hetzelfde geld gaat het hem er wel meer om dat zijn ouders een hele dag met hun kleinkind kunnen doorbrengen. Ik weet het ook niet, hoor, maar ik probeer er puur een ander licht op te laten schijnen. Soms zijn de keuzes van je ex lastiger te begrijpen, maar zo zal hij met sommige keuzes van jou ook moeite hebben.
Dat je dochter 1,5 was toen jullie uit elkaar waren zegt op zich weinig denk ik, ten aanzien van er verdrietig om zijn. Als kind wil je toch het liefste dat je vader en moeder bij elkaar zijn. Zoals je het omschrijft, dus dat je dochter gewend is om alleen met jou te zijn, dat herken ik volkomen. Mijn man en zijn ex hadden het zo geregeld dat er altijd iemand thuis was met de kinderen, met als resultaat dat de kinderen de meeste tijd met 1 van de ouders thuis waren en minder tijd met zijn allen thuis. Neemt toch echt niet weg dat ze nog steeds het liefste met hun papa en mama in 1 huis zouden willen wonen. Ook hier zijn er weinig herinneringen meer aan de tijd dat ze nog in 1 huis woonden, maar dat neemt toch echt niet weg dat ze de andere ouder missen als ze bij de een zijn.
Niet zo heel lang geleden nog stelden ze voor of we niet gewoon met zijn allen in 1 huis konden gaan wonen, de kinderen, mama, papa, ik en de nieuwe baby.
Oh, en wat betreft dat werken van je ex op zaterdag. Jij hebt dat vertaald als zijnde dat hij liever werkt dan met jullie kind samen is. Maar dat kan natuurlijk ook heel anders in elkaar zitten. Voor hetzelfde geld gaat het hem er wel meer om dat zijn ouders een hele dag met hun kleinkind kunnen doorbrengen. Ik weet het ook niet, hoor, maar ik probeer er puur een ander licht op te laten schijnen. Soms zijn de keuzes van je ex lastiger te begrijpen, maar zo zal hij met sommige keuzes van jou ook moeite hebben.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
