Entertainment
alle pijlers
De Italiaanse Droom,
dinsdag 27 mei 2008 om 12:38
Er was hier op dit topic vertelt wie het ging winnen, gelukkig zag iemand het van mijn kletsgroepje het en heeft mij gewaarschuwd en de angel natuurlijk. (daarna ook die regels gelukkig gekomen voor sancties voor plaatsen spoilers). Weggehaald door de angel wie er gaat winnen. Dus ik weet het nog niet wie er gaat winnen. Vandaar dat ik ook maar iedere keer zit te kijken. Ondanks die traagheid wil ik zondag wel meemaken wie het gaat winnen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 31 mei 2008 om 19:55
Zo even snel gespiekt op de site van DID.
Stemmen wie er gaan winnen op dit moment is 65% voor sandy en thomas, 35% voor tonny en piet.
Zal mij benieuwen morgen.
In aflevering 13 van ‘De Italiaanse Droom’ gaat het nog maar om één ding: wie van de overgebleven koppels wordt de winnaar van de Italiaanse droom en gaat de Bed & Breakfast runnen?
De geheime dorpsraad bepaalt wie het pand zal winnen. Eindelijk wordt voor de Nederlanders bekend wie er nou precies in de dorpsraad zaten.
De stellen krijgen een rondleiding door het verborgen theater van Piticchio; de plek waar het Consiglio wekelijks samenkomt.
De finalisten krijgen vervolgens de verrassing van hun leven als een aantal familieleden uit Nederland op bezoek komt in Piticchio.
Stemmen wie er gaan winnen op dit moment is 65% voor sandy en thomas, 35% voor tonny en piet.
Zal mij benieuwen morgen.
In aflevering 13 van ‘De Italiaanse Droom’ gaat het nog maar om één ding: wie van de overgebleven koppels wordt de winnaar van de Italiaanse droom en gaat de Bed & Breakfast runnen?
De geheime dorpsraad bepaalt wie het pand zal winnen. Eindelijk wordt voor de Nederlanders bekend wie er nou precies in de dorpsraad zaten.
De stellen krijgen een rondleiding door het verborgen theater van Piticchio; de plek waar het Consiglio wekelijks samenkomt.
De finalisten krijgen vervolgens de verrassing van hun leven als een aantal familieleden uit Nederland op bezoek komt in Piticchio.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 07:58
Met het winnen van De Italiaanse droom is voor Thomas en Sandy een jarenlange wens in vervulling gegaan. Zes maanden lang mag het jonge echtpaar proberen hoe het is om in het dorpje Piticchio een eigen Bed en breakfast te runnen. Daarmee wordt een andere grote wens, een gezinnetje, op de lange baan geschoven. Sandy (35): „Het is heerlijk om weer eens ergens anders mee bezig te zijn.”
’Italiaanse droom’-winnaars Sandy en Thomas schuiven gezin op lange baan
„Het voelt als nieuw begin”
Sandy kijkt, een paar dagen voor de finale-uitzending, hun woonkamer rond: „Het is een beetje een gekke setting voor een gesprek, met al die verhuisdozen. Op de computer na is alles verhuisklaar. Eerst hebben we nog de bruiloft van Thomas’ zus, waarvoor wij ceremoniemeester zijn. Dus dat komt er ook nog bij. Het was de laatste weken echt lijstjeswerk.”
Thomas werd vorig jaar door een collega gewezen op de KRO-oproep, die hun leven op de kop zou zetten. „Ik heb in mijn eentje het aanmeldingsformulier ingevuld. Ik wist wel dat Sandy uiteindelijk zou meedoen. We moesten gewoon uit dat cirkeltje breken.” Zijn vrouw legt uit: „We hadden in verband met onze kinderwens nog dingen in het ziekenhuis lopen, dus ik vond het eigenlijk niet zo goed uitkomen. Maar ik zag dat Thomas hier zoveel zin in had, dat ik bedacht dat dit misschien wel hét moment was om een totaal andere stap te maken.
Ons te concentreren op iets nieuws. Misschien was het zelfs wel voorbestemd… Eigenlijk zaten we al een aantal jaar in een soort wachtkamer, en hielden ons leven zo rustig en stabiel mogelijk. Tot dit op ons pad kwam. Dan is de vraag ’doe je er iets mee of niet?’” Ze knikt: „Je ergens anders op focussen helpt absoluut. Het is een positief duwtje en voelt als een nieuw begin.” Thomas herinnert zich: „Toen ik hoorde dat we hadden gewonnen dacht ik meteen ’oh heerlijk, dit komt wel heel goed uit!’ We hadden al zo lang in een veilige haven gelegen. We waren toe aan iets nieuws, dus het klopte gewoon.”
Oprijlaan
In februari zetten ze hun huis in Ens te koop, binnen twee weken was het verkocht. „We gaan dit huis niet missen, als het klaar is, is het klaar. Die houding hebben we altijd gehad.” Hun nieuwe, Italiaanse onderkomen was niet direct hun droomhuis. Thomas: „Ik had altijd een oprijlaan in gedachten gehad, en een tuin met olijfgaard. Maar het hoeft ook niet per se het perfecte plaatje te zijn. We hebben gewoon onze eisen bijgesteld. Dit huis staat in het dorp en heeft alleen een terras. Maar wel met een filmisch uitzicht. En het contact met de lokale bevolking uniek. Dat heb je niet als je boven op een berg zit.”
Het avontuurlijke echtpaar gaat er sowieso een half jaar wonen. Thomas: „Daar zitten we aan vast. We moeten vóór december laten weten of we het voor 400.000 euro willen kopen. Wat we gewonnen hebben is dus eigenlijk de ervaring die we komend half jaar gaan opdoen. En we gaan niet gebukt onder de hypotheeklasten, dat scheelt ook. Als we uiteindelijk besluiten het te kopen, dan profiteren we natuurlijk ook van die ton verbouwingskosten.” Sandy:
„We moeten sowieso kijken of het kan. We vragen 75 euro per kamer. Maar tegen die vijf maanden laagseizoen zien we niet op. Daarin kunnen we juist iets anders gaan doen. Dat biedt weer nieuwe kansen.” Ze lacht: „Mijn ideaalplaatje is dat we in de drukke maanden zoveel verdienen, dat we in het laagseizoen lekker kunnen reizen.”
• De site www.terrazzapiticchio.com is vandaag eindelijk online!
Waarom van de vier stellen nou precies zíj hebben gewonnen, weten ze niet. Sandy: „Ik denk dat onze instelling heeft meegeholpen. We hebben het ook niet zozeer als spel gezien, maar als project. En daarvoor hebben we onze goede eigenschappen ingezet. Voor mij kwam dat neer op organiseren en plannen, Thomas is een makkelijke prater. Ook buiten de camera’s praatte hij met de dorpsbewoners.” Vol bewondering: „En hij heeft vrijwel elke dag gekookt. Dat heeft zeker bijgedragen aan het groepsgevoel.” Thomas vult aan: „En we zijn altijd rustig gebleven en hebben vooruitgedacht.”
Afscheid
Sandy zucht: „Ik zal mijn vrienden en familie gaan missen. Dat gevoel had ik niet toen we drie maanden weggingen. Maar nu zie ik op tegen het afscheid.” Thomas: „Zondagavond geven we nog een feest. Dan gaan we met honderd man de finale-uitzending kijken. Die avond vertrekt er al een vrachtwagen met allerlei spullen naar Italië. En dan, op mijn 34e verjaardag, vertrekken we met beide ouders naar Piticchio. Gezellig, en bovendien kunnen we wel een paar extra handen gebruiken. Want er is nog genoeg te doen! We hebben er zelfs even aan gedacht om het zwembad weg te halen. Maar we willen in onze ’proefperiode’ ook weer niet extreem investeren. Wel willen we het huis meer ’Thomas en Sandy-gevoel’ geven. Dus meer kleur aanbrengen. Rose, oranje en olijfgroen worden de hoofdtinten. Ook hebben we ligstoelen, parasols en meubeltjes gekocht. Uit de kerk van Ens nemen we zelfs een paar oude kerkbanken mee. En de vloeren worden grondig geboend. Er is zoveel bouwgruis in de voegen terechtgekomen.” Samenvattend: „Dus we gaan de boel gewoon écht nog even aankleden. Dat vonden alle stellen jammer, dat daarvoor op het einde het geld én de tijd op was.” Thomas grijnst: „Ik zit dus mijn hele verjaardag in de auto, maar dat vind ik helemaal niet erg. Want het doel is super!”
’Italiaanse droom’-winnaars Sandy en Thomas schuiven gezin op lange baan
„Het voelt als nieuw begin”
Sandy kijkt, een paar dagen voor de finale-uitzending, hun woonkamer rond: „Het is een beetje een gekke setting voor een gesprek, met al die verhuisdozen. Op de computer na is alles verhuisklaar. Eerst hebben we nog de bruiloft van Thomas’ zus, waarvoor wij ceremoniemeester zijn. Dus dat komt er ook nog bij. Het was de laatste weken echt lijstjeswerk.”
Thomas werd vorig jaar door een collega gewezen op de KRO-oproep, die hun leven op de kop zou zetten. „Ik heb in mijn eentje het aanmeldingsformulier ingevuld. Ik wist wel dat Sandy uiteindelijk zou meedoen. We moesten gewoon uit dat cirkeltje breken.” Zijn vrouw legt uit: „We hadden in verband met onze kinderwens nog dingen in het ziekenhuis lopen, dus ik vond het eigenlijk niet zo goed uitkomen. Maar ik zag dat Thomas hier zoveel zin in had, dat ik bedacht dat dit misschien wel hét moment was om een totaal andere stap te maken.
Ons te concentreren op iets nieuws. Misschien was het zelfs wel voorbestemd… Eigenlijk zaten we al een aantal jaar in een soort wachtkamer, en hielden ons leven zo rustig en stabiel mogelijk. Tot dit op ons pad kwam. Dan is de vraag ’doe je er iets mee of niet?’” Ze knikt: „Je ergens anders op focussen helpt absoluut. Het is een positief duwtje en voelt als een nieuw begin.” Thomas herinnert zich: „Toen ik hoorde dat we hadden gewonnen dacht ik meteen ’oh heerlijk, dit komt wel heel goed uit!’ We hadden al zo lang in een veilige haven gelegen. We waren toe aan iets nieuws, dus het klopte gewoon.”
Oprijlaan
In februari zetten ze hun huis in Ens te koop, binnen twee weken was het verkocht. „We gaan dit huis niet missen, als het klaar is, is het klaar. Die houding hebben we altijd gehad.” Hun nieuwe, Italiaanse onderkomen was niet direct hun droomhuis. Thomas: „Ik had altijd een oprijlaan in gedachten gehad, en een tuin met olijfgaard. Maar het hoeft ook niet per se het perfecte plaatje te zijn. We hebben gewoon onze eisen bijgesteld. Dit huis staat in het dorp en heeft alleen een terras. Maar wel met een filmisch uitzicht. En het contact met de lokale bevolking uniek. Dat heb je niet als je boven op een berg zit.”
Het avontuurlijke echtpaar gaat er sowieso een half jaar wonen. Thomas: „Daar zitten we aan vast. We moeten vóór december laten weten of we het voor 400.000 euro willen kopen. Wat we gewonnen hebben is dus eigenlijk de ervaring die we komend half jaar gaan opdoen. En we gaan niet gebukt onder de hypotheeklasten, dat scheelt ook. Als we uiteindelijk besluiten het te kopen, dan profiteren we natuurlijk ook van die ton verbouwingskosten.” Sandy:
„We moeten sowieso kijken of het kan. We vragen 75 euro per kamer. Maar tegen die vijf maanden laagseizoen zien we niet op. Daarin kunnen we juist iets anders gaan doen. Dat biedt weer nieuwe kansen.” Ze lacht: „Mijn ideaalplaatje is dat we in de drukke maanden zoveel verdienen, dat we in het laagseizoen lekker kunnen reizen.”
• De site www.terrazzapiticchio.com is vandaag eindelijk online!
Waarom van de vier stellen nou precies zíj hebben gewonnen, weten ze niet. Sandy: „Ik denk dat onze instelling heeft meegeholpen. We hebben het ook niet zozeer als spel gezien, maar als project. En daarvoor hebben we onze goede eigenschappen ingezet. Voor mij kwam dat neer op organiseren en plannen, Thomas is een makkelijke prater. Ook buiten de camera’s praatte hij met de dorpsbewoners.” Vol bewondering: „En hij heeft vrijwel elke dag gekookt. Dat heeft zeker bijgedragen aan het groepsgevoel.” Thomas vult aan: „En we zijn altijd rustig gebleven en hebben vooruitgedacht.”
Afscheid
Sandy zucht: „Ik zal mijn vrienden en familie gaan missen. Dat gevoel had ik niet toen we drie maanden weggingen. Maar nu zie ik op tegen het afscheid.” Thomas: „Zondagavond geven we nog een feest. Dan gaan we met honderd man de finale-uitzending kijken. Die avond vertrekt er al een vrachtwagen met allerlei spullen naar Italië. En dan, op mijn 34e verjaardag, vertrekken we met beide ouders naar Piticchio. Gezellig, en bovendien kunnen we wel een paar extra handen gebruiken. Want er is nog genoeg te doen! We hebben er zelfs even aan gedacht om het zwembad weg te halen. Maar we willen in onze ’proefperiode’ ook weer niet extreem investeren. Wel willen we het huis meer ’Thomas en Sandy-gevoel’ geven. Dus meer kleur aanbrengen. Rose, oranje en olijfgroen worden de hoofdtinten. Ook hebben we ligstoelen, parasols en meubeltjes gekocht. Uit de kerk van Ens nemen we zelfs een paar oude kerkbanken mee. En de vloeren worden grondig geboend. Er is zoveel bouwgruis in de voegen terechtgekomen.” Samenvattend: „Dus we gaan de boel gewoon écht nog even aankleden. Dat vonden alle stellen jammer, dat daarvoor op het einde het geld én de tijd op was.” Thomas grijnst: „Ik zit dus mijn hele verjaardag in de auto, maar dat vind ik helemaal niet erg. Want het doel is super!”
maandag 2 juni 2008 om 09:31
Ik vond dat Tonny gister trouwens de speach(?) erg goed deed. En het waren sympathieke verliezers. Hoewel verliezers, wat Piet ook zei, er zijn niet echt verliezers. Ik las ergens dat ze waarschijnlijk nu in Spanje gaan kijken om zoiets te beginnen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 10:14
Wat een saaie aflevering zeg,ik heb de herhaling maar doorgespoeld om de winnaars te kunnen zien.Was toch geen verrassing meer......
Hoop dat Thomas&Sandy het rendabel kunnen maken en dat ze er met plezier wonen.
Mocht er een tweede serie komen dan hoop ik wel dat ze het anders gaan aanpakken,ik doe in elk geval niet mee:-))
Hoop dat Thomas&Sandy het rendabel kunnen maken en dat ze er met plezier wonen.
Mocht er een tweede serie komen dan hoop ik wel dat ze het anders gaan aanpakken,ik doe in elk geval niet mee:-))
maandag 2 juni 2008 om 10:23
Nee het was dat ik, ondanks dat het bijna niet anders kon, wilde zien wie er won maar om niet door te komen. Ik keek vaak met uitzendinggemist, dan kan je ondertussen nog wat anders doen op je pc en af en toe een oog erop werpen.
Die finale vond ik het dieptepunt van saaiheid van het hele programma. Dat ze daar zich zo mee af hebben gedaan.
En die tuin snap ik ook niet. Wat nou alleen terras? Er zat toch een lap grond bij? Is zelfs bij een uitzending geweest dat een van die buren een klein stukje ervan gebruikt.
Die finale vond ik het dieptepunt van saaiheid van het hele programma. Dat ze daar zich zo mee af hebben gedaan.
En die tuin snap ik ook niet. Wat nou alleen terras? Er zat toch een lap grond bij? Is zelfs bij een uitzending geweest dat een van die buren een klein stukje ervan gebruikt.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 11:30
Dat zei ik ook op het kletsgroepje bij overig. Qua leeftijd kunnen ze niet echt lang gaan wachten als ze nog kinderen willen. Ze waren al in de molen in het ziekenhuis in NL. Ja dan zal toch snel de vraag komen, geef je je kinderdroom op of ga je voor de italiaanse droom.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 11:47
maandag 2 juni 2008 om 13:01
Zeg, in Italië woont toch dokter Antinori??!!!
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
Die kan ze wel helpen hoop ik.En Tonnie en Piet naar Spanje? Nou ja, dan kan ze daar haar paella maken.
Ik denk zelf dat T en P er niet meer aan beginnen, misschien met hun kinderen? Hun zoon zit ook in de bouw begreep ik.
T en S zijn de terechte winnaars vind ik.
maandag 2 juni 2008 om 13:17
Fijn dat Thomas en Sandy gewonnen hebben, ik gun het hen van harte. Ik vind ze erg sympathiek en denk dat zij dit tot een succes kunnen maken. En wat betreft hun kinderwens; daar is nog alle tijd voor. Ze is pas 35. Ik hoop voor hen dat alles op zijn pootjes terecht komt en denk wel dat zij het huis gaan kopen na een half jaar.
Volgende keer wil ik wel meedoen, haha.
Volgende keer wil ik wel meedoen, haha.
maandag 2 juni 2008 om 15:44
Bron: BN de Stem (regionale krant)
Italiaanse droom is uit, op naar de Spaanse
Verslagen maar niet geslagen. 'Buona sera'. Lachend zwaait Tonny aan de Rucphense Kerkstraat de voordeur open, conform haar lijfspreuk 'een dag niet gelachen is een dag niet geleefd'. Toch is de Italiaanse Droom voorbij.
Het laatste rivaliserende koppel, Thomas en Sandy uit Ens (Noordoostpolder), is de trotse aanstaande bezitter geworden van de Bed & Breakfast in het schilderachtige gehucht Piticchio in Le Marche in Italië. Dertien afleveringen lang is er op leven en dood gestreden om de eer: de winnaar krijgt de overwaarde van de prachtige villa cadeau en hoeft het eerste half jaar geen hypotheek af te lossen over de aankoopsom.
De overwaarde, gerealiseerd door een ingrijpende verbouwing en opknapbeurt, is door de vier stellen samen met een plaatselijke aannemer tot stand gebracht.
Tonny en Piet Wiericx weten al sinds november dat ze het onderspit moesten delven. Het slot dat de KRO contractueel op hun mond bevestigde, bleef echter tot gisteravond verzegeld. Om de spanning voor de kijker niet te bederven, is de achterliggende gedachte.
Eén loslippigheidje betekende 50.000 euro boete per overtreding. Het kostte hen veel moeite te zwijgen over de afloop met al die gehaaide Rucphenaren die hen uit de tent probeerden te lokken. 'Jullie zijn thuis, dus hebben jullie verloren'. Nee, was het standaardantwoord: 'Alle koppels zijn thuis. De winnaar gaat pas na de laatste aflevering terug naar Piticchio'. Tonny: "Het was de laatste maanden één groot toneelspel. Ik ben blij dat het voorbij is."
Op het moment dat gisteravond tegen half tien uur de laatste klanken van het programma wegsterven en het bergdorp uit beeld verdwijnt, komt de sleutel uit de goed bewaakte kluis. Opluchting in huize Wiericx, waar de kinderen ook op de hoogte waren van de afloop. De verslaggever is nu welkom, het contract is nageleefd. De klus is geklaard, letterlijk en figuurlijk. Laat nu de vragen maar komen.
Net als de talloze Nederlandse – en zeker Brabantse – fans beleefden Tonny en haar man Piet in de beslotenheid van hun huiskamer en alleen met de kinderen de finale van De Italiaanse Droom. Elke aflevering van de afgelopen dertien weken was ook voor hen een verrassing.
"Er is zo ongelooflijk veel gefilmd. Ook wij wisten niet wat ze uit zouden zenden. De verrassing en soms ook teleurstelling waren groot."
De finale met het toch wel verlossende woord van de negen leden van Il Consiglio – zij hadden de beslissende stem – roept weer emoties op. "Nee, teleurgesteld waren we niet echt. Hoewel we tot het laatste moment dachten dat we winnaar konden worden, kwam er toch een grote rust over ons heen. Er moest nog zoveel in het huis gebeuren. Het huis was alleen kijker-klaar."
In alle afleveringen zag je het Rucphens stel buffelen. Piet als bouwvakker en klusjesman. Tonny in de keuken of met de poetslap en de schilderkwast in de hand. "De werkvloer moet elke ochtend schoon en opgeruimd zijn." Tussendoor moest er Italiaans worden gestudeerd (niet echt gelukt) en gepresteerd in de keuken van kokkin Ione. Excursies moesten worden bedacht. De 53 inwoners van het dorp gelijmd; de vroege, lastige gasten in de nog lang niet afgewerkte B&B ontvangen, gevoed en vermaakt. Het leverde hilarische momenten op. Piet die de taal voor geen millimeter beheerst en zich met handen en voeten moet zien te redden. Die de weg totaal kwijt raakt tijdens een uitstapje met zijn gasten. De wat onhandige, onverhoedse omhelzing van de verleidelijke taallerares Silvia met haar aanvankelijk geruchtmakende decolleté. Tonny: "Piet, wat doe je nou!"
Piet en Tonny, een ontwapenend, eerlijk, rechttoe-rechtaan koppel zonder spatjes. Echte Brabanders. Niet iedereen was fan van hen, bleek wel op allerlei sites waarop kijkers reageerden op het programma. "De op- en aanmerkingen deden af en toe best wel pijn. Ze raakten me persoonlij", zegt Tonny achteraf. "Mensen durven zo maar een keihard oordeel over je te vellen, zonder dat ze je kennen. Ik vind dat disrespect."
Ook de opmerkingen die de andere deelnemers buiten hun gezichtsveld – maar wel gefilmd – maakten, kwamen hard over in de huiskamer. Ze hebben geen vrienden voor het leven gemaakt. Daarvoor botsten de karakters in Terrazza Piticchio te zeer.
"Het was meer 'twee tegen zes'. Het is meer een hotel geworden dan een warm, echt Italiaanse Bed & Breakfast dat wij voor ogen hadden."
Maar een belevenis vonden ze het wel. In korte tijd zijn Tonny en Piet Bekende Nederlanders geworden. Het steekt Tonny vooral dat veel mensen denken dat ze alleen maar Nederlandse kost kan en wil bereiden.
"Een keer was ik snert aan het maken. Het was koud, regenachtig en guur, zoals het ook hier kan zijn. Ik had er gewoon zin in. Maar het commentaar was niet van de lucht. Weet je", wil ze graag kwijt, "ik kan nu heel goed Italiaans koken en dat doe ik ook regelmatig. Geloof me. Bij ons thuis staat hooguit twee, drie keer in de week Hollandse pot op tafel. En Italiaanse koffie lust ik ook. Cappuccino vind ik heerlijk, espresso niet. Te sterk. Dat ik in het begin naar koffiefilters op zoek ging, had te maken met het feit dat er geen espresso-apparaat in huis te vinden was. Het was trouwens toch echt kamperen."
In de loop van de razend populair geworden serie – op het laatst tot meer dan anderhalf miljoen kijkers – ontstaat de indruk dat alleen Piet en Tonny de verbouwing echt serieus namen.
Dat ze de enigen waren die tot diep in de nacht voortdurend aan het werk zijn. Piet: "Dat beeld klopt niet helemaal. Iedereen volgde het werkplan wel zo'n beetje. Maar ik was wel de enige met bouwervaring. En ik ging tot 's avonds laat door. De Brabantse werkmentaliteit is toch anders. Als iedereen 's avonds een paar uren had gemaakt, was de B&B wel klaar geweest, denk ik."
En nu? "Lekker op vakantie naar Spanje. En weer met een makelaar op sjouw langs allerlei objecten, want het buitenland blijft trekken. Nederland kan ons niet bieden wat we willen. We worden te duur in vergelijking met alle mensen uit het Oostblok die hier voor een klein uurloontje aan het klussen zijn.
"En we willen wat meer samen optrekken. Piet maakt zo'n lange dagen", verzucht Tonny.
Een mooie finca (oude boerderij) met appartementen en een mini-camping erbij. Dat is wat ze willen in Spanje. Een eerste poging mislukte. De vergunningen waren een probleem.
Ze zullen toch zeker een keer teruggaan naar Piticchio, waar het uitzicht volgens Tonny adembenemend is.
Dit jaar in elk geval niet. "We mogen van Thomas en Sandy gratis komen logeren. Ik weet niet of we dat aanbod aannemen."
Italiaanse droom is uit, op naar de Spaanse
Verslagen maar niet geslagen. 'Buona sera'. Lachend zwaait Tonny aan de Rucphense Kerkstraat de voordeur open, conform haar lijfspreuk 'een dag niet gelachen is een dag niet geleefd'. Toch is de Italiaanse Droom voorbij.
Het laatste rivaliserende koppel, Thomas en Sandy uit Ens (Noordoostpolder), is de trotse aanstaande bezitter geworden van de Bed & Breakfast in het schilderachtige gehucht Piticchio in Le Marche in Italië. Dertien afleveringen lang is er op leven en dood gestreden om de eer: de winnaar krijgt de overwaarde van de prachtige villa cadeau en hoeft het eerste half jaar geen hypotheek af te lossen over de aankoopsom.
De overwaarde, gerealiseerd door een ingrijpende verbouwing en opknapbeurt, is door de vier stellen samen met een plaatselijke aannemer tot stand gebracht.
Tonny en Piet Wiericx weten al sinds november dat ze het onderspit moesten delven. Het slot dat de KRO contractueel op hun mond bevestigde, bleef echter tot gisteravond verzegeld. Om de spanning voor de kijker niet te bederven, is de achterliggende gedachte.
Eén loslippigheidje betekende 50.000 euro boete per overtreding. Het kostte hen veel moeite te zwijgen over de afloop met al die gehaaide Rucphenaren die hen uit de tent probeerden te lokken. 'Jullie zijn thuis, dus hebben jullie verloren'. Nee, was het standaardantwoord: 'Alle koppels zijn thuis. De winnaar gaat pas na de laatste aflevering terug naar Piticchio'. Tonny: "Het was de laatste maanden één groot toneelspel. Ik ben blij dat het voorbij is."
Op het moment dat gisteravond tegen half tien uur de laatste klanken van het programma wegsterven en het bergdorp uit beeld verdwijnt, komt de sleutel uit de goed bewaakte kluis. Opluchting in huize Wiericx, waar de kinderen ook op de hoogte waren van de afloop. De verslaggever is nu welkom, het contract is nageleefd. De klus is geklaard, letterlijk en figuurlijk. Laat nu de vragen maar komen.
Net als de talloze Nederlandse – en zeker Brabantse – fans beleefden Tonny en haar man Piet in de beslotenheid van hun huiskamer en alleen met de kinderen de finale van De Italiaanse Droom. Elke aflevering van de afgelopen dertien weken was ook voor hen een verrassing.
"Er is zo ongelooflijk veel gefilmd. Ook wij wisten niet wat ze uit zouden zenden. De verrassing en soms ook teleurstelling waren groot."
De finale met het toch wel verlossende woord van de negen leden van Il Consiglio – zij hadden de beslissende stem – roept weer emoties op. "Nee, teleurgesteld waren we niet echt. Hoewel we tot het laatste moment dachten dat we winnaar konden worden, kwam er toch een grote rust over ons heen. Er moest nog zoveel in het huis gebeuren. Het huis was alleen kijker-klaar."
In alle afleveringen zag je het Rucphens stel buffelen. Piet als bouwvakker en klusjesman. Tonny in de keuken of met de poetslap en de schilderkwast in de hand. "De werkvloer moet elke ochtend schoon en opgeruimd zijn." Tussendoor moest er Italiaans worden gestudeerd (niet echt gelukt) en gepresteerd in de keuken van kokkin Ione. Excursies moesten worden bedacht. De 53 inwoners van het dorp gelijmd; de vroege, lastige gasten in de nog lang niet afgewerkte B&B ontvangen, gevoed en vermaakt. Het leverde hilarische momenten op. Piet die de taal voor geen millimeter beheerst en zich met handen en voeten moet zien te redden. Die de weg totaal kwijt raakt tijdens een uitstapje met zijn gasten. De wat onhandige, onverhoedse omhelzing van de verleidelijke taallerares Silvia met haar aanvankelijk geruchtmakende decolleté. Tonny: "Piet, wat doe je nou!"
Piet en Tonny, een ontwapenend, eerlijk, rechttoe-rechtaan koppel zonder spatjes. Echte Brabanders. Niet iedereen was fan van hen, bleek wel op allerlei sites waarop kijkers reageerden op het programma. "De op- en aanmerkingen deden af en toe best wel pijn. Ze raakten me persoonlij", zegt Tonny achteraf. "Mensen durven zo maar een keihard oordeel over je te vellen, zonder dat ze je kennen. Ik vind dat disrespect."
Ook de opmerkingen die de andere deelnemers buiten hun gezichtsveld – maar wel gefilmd – maakten, kwamen hard over in de huiskamer. Ze hebben geen vrienden voor het leven gemaakt. Daarvoor botsten de karakters in Terrazza Piticchio te zeer.
"Het was meer 'twee tegen zes'. Het is meer een hotel geworden dan een warm, echt Italiaanse Bed & Breakfast dat wij voor ogen hadden."
Maar een belevenis vonden ze het wel. In korte tijd zijn Tonny en Piet Bekende Nederlanders geworden. Het steekt Tonny vooral dat veel mensen denken dat ze alleen maar Nederlandse kost kan en wil bereiden.
"Een keer was ik snert aan het maken. Het was koud, regenachtig en guur, zoals het ook hier kan zijn. Ik had er gewoon zin in. Maar het commentaar was niet van de lucht. Weet je", wil ze graag kwijt, "ik kan nu heel goed Italiaans koken en dat doe ik ook regelmatig. Geloof me. Bij ons thuis staat hooguit twee, drie keer in de week Hollandse pot op tafel. En Italiaanse koffie lust ik ook. Cappuccino vind ik heerlijk, espresso niet. Te sterk. Dat ik in het begin naar koffiefilters op zoek ging, had te maken met het feit dat er geen espresso-apparaat in huis te vinden was. Het was trouwens toch echt kamperen."
In de loop van de razend populair geworden serie – op het laatst tot meer dan anderhalf miljoen kijkers – ontstaat de indruk dat alleen Piet en Tonny de verbouwing echt serieus namen.
Dat ze de enigen waren die tot diep in de nacht voortdurend aan het werk zijn. Piet: "Dat beeld klopt niet helemaal. Iedereen volgde het werkplan wel zo'n beetje. Maar ik was wel de enige met bouwervaring. En ik ging tot 's avonds laat door. De Brabantse werkmentaliteit is toch anders. Als iedereen 's avonds een paar uren had gemaakt, was de B&B wel klaar geweest, denk ik."
En nu? "Lekker op vakantie naar Spanje. En weer met een makelaar op sjouw langs allerlei objecten, want het buitenland blijft trekken. Nederland kan ons niet bieden wat we willen. We worden te duur in vergelijking met alle mensen uit het Oostblok die hier voor een klein uurloontje aan het klussen zijn.
"En we willen wat meer samen optrekken. Piet maakt zo'n lange dagen", verzucht Tonny.
Een mooie finca (oude boerderij) met appartementen en een mini-camping erbij. Dat is wat ze willen in Spanje. Een eerste poging mislukte. De vergunningen waren een probleem.
Ze zullen toch zeker een keer teruggaan naar Piticchio, waar het uitzicht volgens Tonny adembenemend is.
Dit jaar in elk geval niet. "We mogen van Thomas en Sandy gratis komen logeren. Ik weet niet of we dat aanbod aannemen."
maandag 2 juni 2008 om 15:59
Het lijkt de telegraaf wel, gestreden op leven en dood. Pffff.
En die overwaarde, als die bouwvakkers meteen alles hadden gedaan hoe het moest, dan had de b&b veel meer af geweest en veel meer kunnen opbrengen. Nu met al die tegenslagen en alles wat er nog gedaan moet worden kan je bij de verkoopprijs echt niet 100.000 euro optellen. Tel daar eerst maar alle mislukkelingen vanaf, en alles wat nog gedaan moet worden. Nee daar geloof ik niets van dat de waarde met 100000 euro gestegen is. Ja er wel ingepompt, maar met die bouwvakkers is ook weer een groot deel verloren gegaan.
En die overwaarde, als die bouwvakkers meteen alles hadden gedaan hoe het moest, dan had de b&b veel meer af geweest en veel meer kunnen opbrengen. Nu met al die tegenslagen en alles wat er nog gedaan moet worden kan je bij de verkoopprijs echt niet 100.000 euro optellen. Tel daar eerst maar alle mislukkelingen vanaf, en alles wat nog gedaan moet worden. Nee daar geloof ik niets van dat de waarde met 100000 euro gestegen is. Ja er wel ingepompt, maar met die bouwvakkers is ook weer een groot deel verloren gegaan.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
