Kinderen
alle pijlers
Ambitieus zijn en een kind krijgen, hoe is het nou echt?
woensdag 4 juni 2008 om 10:25
Hallo moeders,
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
woensdag 4 juni 2008 om 21:26
Wat bedoel je met 'gewoon doen'? Wij vrouwen zijn vaak van die tobbers, en zitten onszelf vaak zo in de weg. Als ik weer zo'n vlaag van onzekerheid voel opkomen dan denk ik inderdaad aan zo'n gespierde topsporter, die tegen zichzelf zegt: Just do it. Dat is nu mijn strijdkreet. Niet tobben, niet twijfelen, gewoon hard gaan (desnoods eens op je bek gaan), en genieten. Het leven is te kort voor geneuzel, gewoon doen dus (met de nadruk op doen, niet op gewoon!)
woensdag 4 juni 2008 om 21:31
FV: grappig. Sja, veel van die eigenwijze figuren trekken misschien graag eens naar het land waar je je ambitie niet onder stoelen of banken hoort te steken - het was een verademing om daar te zijn! Ik was daar echt het minst ambitieuze figuur van de hele onderzoeksgroep waar ik zat, omdat ik mijn gezin ook heel belangrijk vind. Wie Nederlandse 'carrierevrouwen' ambitieus is moet echt eens naar het buitenland gaan. Zachte eieren zijn we. 
En eens met je postings, FV: mooi gezegd.
En eens met je postings, FV: mooi gezegd.
woensdag 4 juni 2008 om 21:32
Grappig, MissMara, een van de grote voordelen van het moederschap vind ik persoonlijk juist the absence of gepieker. Ik heb er gewoon de tijd niet voor, voor dat genavelstaar, en doe maar wat de meeste tijd. Zowel op mijn werk als thuis gaat het meeste tegenwoordig op instinct en op goed geluk, want tja, de bal moet blijven rollen. En juist door dat instinctieve en dat snelle knopen doorhakken ipv alles eerst vreselijk te overpiekeren voel ik me beter en zelfverzekerder en heb ik bijvoorbeeld in mijn werk nu veel meer resultaat. Om nog maar te zwijgen van hoe gunstig dat thuis al een paar keer heeft uitgepakt, dat daadkrachtige handelen. Ik overdenk en analyseer nu veel meer achteraf dan vooraf, zoals vroeger.
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 juni 2008 om 21:33
Leuk om te lezen Fashionvictim. Ook om te zien hoe je zaken praktisch hebt opgelost en onvoorwaardelijk veel van je zoon houden niet betekent dat je al het andere laat schieten. Eigenlijk is het juist die grote liefde (en de invloed hiervan op mij) waar ik een beetje bang voor ben, maar rationeel weet ik ook wel dat je niet je ambities weg hoeft te doen om je liefde te tonen.
Ik ben er van overtuigd dat je een goede moeder met ambities/druk werkleven kunt zijn. Sterker nog ik wil mijn eventuele kinderen laten zien hoe fijn het is om je eigen weg te kiezen en hard te werken voor iets wat je belangrijk vindt. Natuurlijk moet je denken aan het belang van je kind bij opvang e.d. Maar er zijn vele wegen die naar Rome leiden.
woensdag 4 juni 2008 om 21:35
Precious, wat nou dikke auto, groot huis, veel vakanties? Wat een kólder.
Ik woon in een huurflat, heb een auto van 18 jaar oud, ben vorig jaar voor het eerst in jaren op vakantie geweest naar een park in Nederland enzovoorts... En dat terwijl we beiden 32 uur werkten. Dat was de enige reden overigens dat we het ons konden veroorloven om een weekje weg te gaan.
Wij móeten wel beiden werken om rond te komen, krijgen namelijk geen huurtoeslag en andere toeslagen, tenzij 1 van ons helemaal stopt met werken, en dat willen we niet. We zijn beiden starten op de arbeidsmarkt, en hoewel we een HBO opleiding hebben verdienen we echt niet enorm veel.
Dus tot zover 'het gaat allemaal om geld'. Waarschijnlijk zouden we zelfs iets voordeliger uit zijn als 1 van ons maximaal 2 dagen werkt, maar dat vertikken we, we willen geen toeslagen van de overheid om rond te kunnen komen, werken liever zelf voor ons geld.
Ik woon in een huurflat, heb een auto van 18 jaar oud, ben vorig jaar voor het eerst in jaren op vakantie geweest naar een park in Nederland enzovoorts... En dat terwijl we beiden 32 uur werkten. Dat was de enige reden overigens dat we het ons konden veroorloven om een weekje weg te gaan.
Wij móeten wel beiden werken om rond te komen, krijgen namelijk geen huurtoeslag en andere toeslagen, tenzij 1 van ons helemaal stopt met werken, en dat willen we niet. We zijn beiden starten op de arbeidsmarkt, en hoewel we een HBO opleiding hebben verdienen we echt niet enorm veel.
Dus tot zover 'het gaat allemaal om geld'. Waarschijnlijk zouden we zelfs iets voordeliger uit zijn als 1 van ons maximaal 2 dagen werkt, maar dat vertikken we, we willen geen toeslagen van de overheid om rond te kunnen komen, werken liever zelf voor ons geld.
woensdag 4 juni 2008 om 21:36
En nog een voordeel van het moederschap vind ik mijn veel grotere zelfvertrouwen. Waar je er aan de ene kant veel angstiger van wordt, met name voor alles waar je zelf geen controle over hebt, ben ik aan de andere kant nu een brok zelfvertrouwen, da's soms gewoon bijna eng. Ik heb dat kind gebaard, ik voed dat kind alleen op, als ik dat kan, kan ik toch alles? Een soort oerkracht is er in me los gekomen, waar ik vooral in mijn werk vaak van merk dat ik er veel leuker en makkelijker om mee te werken door ben geworden.
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 juni 2008 om 21:38
Leuk topic!
Mijn zoontje is in november geboren en ik ben inderdaad minder gaan werken. Werkte voordat hij er was vijf dagen van ongeveer 10 uur en nu werk ik er drie en een half (ongeveer 28 uur). Ik ben na de geboorte van kleine man geswitcht van jurist naar lerares in het voortgezet onderwijs. Ben ik door het minder werken minder ambitieus? Nee, eigenlijk niet. Ik maak misschien minder uren per week maar wil wel een baan met inhoud.Ik doe nu wat ik leuk vind! Ik werk die drie en halve dag en ga in september starten met een universitaire masteropleiding die ook één dag per week in beslag neemt. Ik vind het heerlijk. Ik ben een leukere moeder als ik ook lekker kan werken en kan blijven leren!
Moet er wel bij zeggen dat ik het eens ben met FV: als ik moet kiezen tussen nooit meer werk of nooit meer kleine man dan is de keuze heel simpel, dan is het bye-bye carrière!
Mijn zoontje is in november geboren en ik ben inderdaad minder gaan werken. Werkte voordat hij er was vijf dagen van ongeveer 10 uur en nu werk ik er drie en een half (ongeveer 28 uur). Ik ben na de geboorte van kleine man geswitcht van jurist naar lerares in het voortgezet onderwijs. Ben ik door het minder werken minder ambitieus? Nee, eigenlijk niet. Ik maak misschien minder uren per week maar wil wel een baan met inhoud.Ik doe nu wat ik leuk vind! Ik werk die drie en halve dag en ga in september starten met een universitaire masteropleiding die ook één dag per week in beslag neemt. Ik vind het heerlijk. Ik ben een leukere moeder als ik ook lekker kan werken en kan blijven leren!
Moet er wel bij zeggen dat ik het eens ben met FV: als ik moet kiezen tussen nooit meer werk of nooit meer kleine man dan is de keuze heel simpel, dan is het bye-bye carrière!
woensdag 4 juni 2008 om 21:46
Herken ik wel, FV, maar mijn onzekerheid steekt eerder de kop op als ik thuis aan het werk ben en een klus heb die heel pittig is. Dan vraag ik me toch vaak opeens af of ik dat wel kan. Ik schrijf veel, en als je goed wilt schrijven moet je jezelf blootgeven (jij schrijft toch ook? Enfin, je weet vast wat ik bedoel) en bij elk artikel/hoofdstuk zijn er toch veel momenten dat ik even moet slikken. Kan ik dat wel zeggen? Het gaat hier ook om wetenschappelijk schrijven, dus het moet natuurlijk goed onderbouwd zijn, te controleren etc. Nou goed, als ik dus even ga twijfelen of ik wel zo zelfverzekerd aan mijn stuk mag schrijven/carriere mag bouwen, dan denk ik tegenwoordig: Just do it. Niet over nadenken. Gewoon schrijven wat je weet en wat je erover denkt.
In het opvoeden/huishouden ben ik ook van het snelle beslissingen nemen en ben ik ook heel zelfverzekerd. Ik weet gewoon dat ik een heel leuke moeder ben, ook omdat ik dat heel vaak te horen krijg van anderen, van mijn man, en ook van mijn zoon. Niet zo expliciet als die van jou, maar ik krijg dagelijks als we samen iets ondernemen kusjes op mijn hand en knuffels: "Ik vind jou SUPERlief mam! We zijn samen op avontuur he?"
woensdag 4 juni 2008 om 21:55
Ja, erg herkenbaar MissMara. Ik zat trouwens laatst eens een beetje te piekeren, mijn zoon doet hetzelfde als de jouwe ( "mamma, ik vind jou zo lief", gister was voor het eerst dat hij het ineens over "een goede mamma" had, ik schrok me dood!) en ik zat me ineens af te vragen of het zo zou kunnen zijn dat hij soms tot vervelens toe moet zeggen dat hij me zo lief vindt ("jahaaaaaa, nou weet mamma het wel hoor, ik hoef geen kusje") omdat mijn aanwezigheid niet vanzelfsprekend is.
Na lang nadenken kwam ik tot de conclusie dat dat vast onzin was, maar dat zélfs als het wel zo was, ik dat niet eens zo heel erg zou vinden. Ik vind het volgens mij wel gezond om te weten dat mijn leven niet eindeloos in het teken van hem staat, dat ik altijd van hem hou, maar dat dat niet betekent dat ik ook altijd en eeuwig tot zijn beschikking sta. Net zoals ik ook weleens tegen hem zeg "hee, mamma is je werkster niet". Ik weet niet, ik vind dat volgens mij wel gezond om te weten, voor een kind.
Na lang nadenken kwam ik tot de conclusie dat dat vast onzin was, maar dat zélfs als het wel zo was, ik dat niet eens zo heel erg zou vinden. Ik vind het volgens mij wel gezond om te weten dat mijn leven niet eindeloos in het teken van hem staat, dat ik altijd van hem hou, maar dat dat niet betekent dat ik ook altijd en eeuwig tot zijn beschikking sta. Net zoals ik ook weleens tegen hem zeg "hee, mamma is je werkster niet". Ik weet niet, ik vind dat volgens mij wel gezond om te weten, voor een kind.
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 juni 2008 om 22:12
Zou goed kunnen, FV, dat het iets te maken heeft met het extra waarderen van die mooie momenten samen. Maar die hebben we dan toch maar samen (en meerdere op 1 dag). Het is daarbij ook echt kleutergedrag volgens mij, wat de tbm-kinderen ook vertonen. Maar ik vond het ook heel mooi hoe je schreef dat voor een kind school of opvang niet betekent: ik ben niet bij mama, maar: ik ga naar school/opvang. Wij hebben aan tafel ook altijd gesprekken in de trant van: hoe was het op jouw werk/school/kdv, wat heb je gedaan, was het een leuke of minder leuke dag. Mijn zoon voelt zich dan heel serieus genomen, en vertelt best veel voor zijn leeftijd.
Nog iets: kinderen 'bewaren' vaak hun dagelijkse emoties voor hun ouders. Het is dus niet per se zo dat je veel mist van hun emotionele ontwikkeling: die bewaren ze grotendeels voor jou. Waar mijn zoon op school stoer zijn tranen wegslikt bij een conflict, vertelt hij er 's avonds uitgebreid over, met de opgespaarde huilbui. Dan kan ik hem alsnog troosten, en advies geven over oplossingen.
Nog iets: kinderen 'bewaren' vaak hun dagelijkse emoties voor hun ouders. Het is dus niet per se zo dat je veel mist van hun emotionele ontwikkeling: die bewaren ze grotendeels voor jou. Waar mijn zoon op school stoer zijn tranen wegslikt bij een conflict, vertelt hij er 's avonds uitgebreid over, met de opgespaarde huilbui. Dan kan ik hem alsnog troosten, en advies geven over oplossingen.
woensdag 4 juni 2008 om 22:17
Cherrytomaatje, net als jij vroeg ik me voordat ik zwanger was vaak af hoe ik zou zijn met kind. Ik kon me niet voorstellen dat ik mijn principes en ambities opzij zou zetten. Ik ben onderzoeker (doe promotieonderzoek). Toen ik zwanger was was ik wel iets minder productief, maar ik had dan ook veel bekkenklachten. Een half jaar tot 9 maanden na de bevalling heb ik wat ambitie en werkplezier betreft echt een dieptepunt bereikt, was niet echt geïnteresseerd eigenlijk. Ik gaf (en geef) borstvoeding en mijn leven bestond alleen nog maar uit voeden en werken. Plus bekkenpijn die pas na een jaar minder werd... ik kon niet eens 8 uur zitten. Maar.... toen mijn zoon ongeveer een jaar was, ben in uit dat gat geklommen en nu werk ik heel hard en heb al mijn ambitie en plezier terug! Achteraf gezien was ik een beetje overspannen, ik kon me totaal niet concentreren en was erg cynisch over mijn werk.
De tip die iemand op de eerste pagina gaf, om in het eerste jaar geen beslissingen te nemen over werkduur, vind ik een hele goeie. Sommige vrouwen (waaronder ik) zijn totaal zichzelf niet het eerste jaar. Ik heb juist mijn sociale leven op een laag pitje gezet dat eerste jaar. Ik werk trouwens vier dagen, voor de bevalling verdeelde ik 32 uur over vijf dagen maar dat kan nu niet meer: we hebben drie vaste crechedagen. Mijn partner is van vijf naar vier dagen gegaan zodat we werk en zorg eerlijk verdelen. Ik zou trouwens best vijf dagen willen werken, maar dat komt doordat mijn proefschrift bijna af moet zijn. Die ene dag lucht is ook wel lekker.
Ik denk dat je wezenlijk niet verandert, maar het eerste jaar moet je een nieuwe balans zoeken, je hebt de verantwoording over een heel nieuw mens erbij..
En MissMara, ben het heel erg met jouw posts eens.
O ja, mijn leven is met kind trouwens een stuk rijker geworden, maar wat je niet kent, mis je (denk ik?) niet.
De tip die iemand op de eerste pagina gaf, om in het eerste jaar geen beslissingen te nemen over werkduur, vind ik een hele goeie. Sommige vrouwen (waaronder ik) zijn totaal zichzelf niet het eerste jaar. Ik heb juist mijn sociale leven op een laag pitje gezet dat eerste jaar. Ik werk trouwens vier dagen, voor de bevalling verdeelde ik 32 uur over vijf dagen maar dat kan nu niet meer: we hebben drie vaste crechedagen. Mijn partner is van vijf naar vier dagen gegaan zodat we werk en zorg eerlijk verdelen. Ik zou trouwens best vijf dagen willen werken, maar dat komt doordat mijn proefschrift bijna af moet zijn. Die ene dag lucht is ook wel lekker.
Ik denk dat je wezenlijk niet verandert, maar het eerste jaar moet je een nieuwe balans zoeken, je hebt de verantwoording over een heel nieuw mens erbij..
En MissMara, ben het heel erg met jouw posts eens.
O ja, mijn leven is met kind trouwens een stuk rijker geworden, maar wat je niet kent, mis je (denk ik?) niet.
anoniem_66920 wijzigde dit bericht op 04-06-2008 22:19
Reden: laatste zin toegevoegd
Reden: laatste zin toegevoegd
% gewijzigd
woensdag 4 juni 2008 om 22:17
Ja, wederom heel herkenbaar wat je schrijft. Zo wordt mijn zoon ook altijd pas ziek als hij thuis is, dat had ik zelf als kind ook ( en nu nog trouwens), dat instorten als je veilig weer thuis bent. En ook mijn zoon vertelt heel veel, dat begint al op de fiets en stopt pas als hij slaapt. Zo gezellig is dat!
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 juni 2008 om 22:32
Inderdaad, het viel mij sowieso al op dat zoveel vivadames hier promoveren. Ik ook dus. En ook veel juristen trouwens! Ik ook dus...
Es1979: Mag ik vragen waarom je hebt gekozen voor het middelbaar onderwijs en niet voor een hbo of uni om les te geven? Sprak de doelgroep je meer aan? En welk vak geef je dan? Maatschappijleer, geschiedenis, die kant?
Es1979: Mag ik vragen waarom je hebt gekozen voor het middelbaar onderwijs en niet voor een hbo of uni om les te geven? Sprak de doelgroep je meer aan? En welk vak geef je dan? Maatschappijleer, geschiedenis, die kant?
woensdag 4 juni 2008 om 22:32
Falcon, mee eens: het eerste jaar eerst maar afwachten voordat er drastische maatregelen volgen. Ik was bijv. om de 3 weken ziek, de 2e helft van het 1e jaar na de geboorte van mijn zoon. En iedereen zei natuurlijk: je werkt gewoon te hard, zie je wel dat je moet minderen (ik was toen ook midden in mijn promotieonderzoek, net als jij). Ik ben mijn geweldige huisarts nog steeds dankbaar dat ze me daarvan weerhouden heeft. Op mijn vraag of zij vond dat ik minder moest gaan werken zei ze: welnee, wat een onzin. Je krijgt gewoon alle virussen uit het kdv een voor een voor je kiezen, terwijl je conditie nog niet optimaal is door zwangerschap en bv. Gewoon maar eens afwachten, niet meteen in paniek raken. Over een paar maanden is het over. En daar had ze gelijk in.
Leuk trouwens om te lezen dat sommigen zich herkennen in mijn verhalen, of het er mee eens zijn. Het is een onderwerp dat me na aan het hart ligt, of was dat al duidelijk uit mijn berichten?
Leuk trouwens om te lezen dat sommigen zich herkennen in mijn verhalen, of het er mee eens zijn. Het is een onderwerp dat me na aan het hart ligt, of was dat al duidelijk uit mijn berichten?
woensdag 4 juni 2008 om 22:35
Ja, ik zit nu nog sterk in de opbouwfase van mijn bedrijfje en moet het komende jaar er echt heel hard aan werken en de dingen doorzetten waarmee ik begonnen ben. Verder zijn we bezig met verhuizen en heeft mijn vriend sinds 2 maanden een nieuwe baan met proeftijd van een jaar. Natuurlijk weet ik wel dat het een tijd kan duren voor ik zwanger ben, maar het kan ook heel snel gebeuren. Nu lopen er iets te veel dingen tegelijkertijd.
woensdag 4 juni 2008 om 22:40
Ik ben wat werk betreft altijd zeer gepassioneerd geweest. Vol vuur en enthousiasme. Maar toen ik kinderen kreeg, nam mijn lichaam een loopje met me. Alsof al mijn hormonen ervoor zorgden dat mijn hele wezen, mijn hele zijn zich op "thuis" richtte. Het klinkt suf, maar het heeft me zeker een jaar of twee (na mijn laatste zwangerschap!) gekost om weer in mijn oude doen te raken. Oók ik was vooral met thuis, met de kinderen bezig en alles daaromheen deed er veel minder toe dan voorheen. Zelfs al had ik mijn oude ambities eerder op willen pakken, ik had het niet eens gekund. Ik heb echt een tijdlang bij werkoverleggen en besprekingen gezeten en ondertussen gedacht "hmm, lekkere koffie, aardige mensen, maar waar gaat het in hemelsnaam over?!" Het heeft me veel moeite gekost om de draad van het abstracte denken weer op te pakken. (Ik heb me er op een gegeven moment zelfs een beetje zorgen om gemaakt dat ik een ernstig geval van permanente zwangerschapsdementie was. Maar het is helemaal goed gekomen!)
Achteraf denk ik: zo werkt je lichaam dus. Op zich niet vreemd dat je kind, je gezin ineens een heel centrale plek inneemt. Omdat je kind zo volledig, compleet afhankelijk is van jou als opvoeder. Volgens mij is dat voor een groot deel biologisch bepaald. Dat wij in deze maatschappij inmiddels de mogelijkheid hebben om de vader óók een centrale plek in het leven van een kind te geven, doet aan die biologische/hormonale reactie niets af.
Voor mij betekende het dat ik een paar jaar lang een pas op de plaats heb gemaakt.Van 36 uur vóór de eerste zwangerschap, ben ik in eerste instantie 28 uur gaan werken, op hetzelfde niveau, maar in een iets minder gecompliceerde functie. Sinds een jaar voel ik me weer energiek, kan ik beter nadenken en laait mijn passie weer op. En die passie, dat is mijn motor, daar draai ik op. Inmiddels heb ik een zeer uitdagende baan waar ik mij energie volop in kwijt kan. Voor 30 uur in de week. En de rest ben ik lekker thuis!
Ambitieus zijn en kinderen krijgen, het is echt goed te combineren. Als je maar goed naar jezelf blijft luisteren, soms een pas op de plaats durft te maken, en zorgt dat alles rondom je kind goed georganiseerd is. Mijn man is 1,5 dag in de week thuis, ik ook. Wat dat betreft nemen we een gelijk aandeel in de opvoeding en het huishouden op ons. 2 dagen in de week hebben we gastouderopvang.
Achteraf denk ik: zo werkt je lichaam dus. Op zich niet vreemd dat je kind, je gezin ineens een heel centrale plek inneemt. Omdat je kind zo volledig, compleet afhankelijk is van jou als opvoeder. Volgens mij is dat voor een groot deel biologisch bepaald. Dat wij in deze maatschappij inmiddels de mogelijkheid hebben om de vader óók een centrale plek in het leven van een kind te geven, doet aan die biologische/hormonale reactie niets af.
Voor mij betekende het dat ik een paar jaar lang een pas op de plaats heb gemaakt.Van 36 uur vóór de eerste zwangerschap, ben ik in eerste instantie 28 uur gaan werken, op hetzelfde niveau, maar in een iets minder gecompliceerde functie. Sinds een jaar voel ik me weer energiek, kan ik beter nadenken en laait mijn passie weer op. En die passie, dat is mijn motor, daar draai ik op. Inmiddels heb ik een zeer uitdagende baan waar ik mij energie volop in kwijt kan. Voor 30 uur in de week. En de rest ben ik lekker thuis!
Ambitieus zijn en kinderen krijgen, het is echt goed te combineren. Als je maar goed naar jezelf blijft luisteren, soms een pas op de plaats durft te maken, en zorgt dat alles rondom je kind goed georganiseerd is. Mijn man is 1,5 dag in de week thuis, ik ook. Wat dat betreft nemen we een gelijk aandeel in de opvoeding en het huishouden op ons. 2 dagen in de week hebben we gastouderopvang.
woensdag 4 juni 2008 om 22:44
[quote]:
Ja, erg herkenbaar MissMara. Ik zat trouwens laatst eens een beetje te piekeren, mijn zoon doet hetzelfde als de jouwe ( "mamma, ik vind jou zo lief", gister was voor het eerst dat hij het ineens over "een goede mamma" had, ik schrok me dood!) en ik zat me ineens af te vragen of het zo zou kunnen zijn dat hij soms tot vervelens toe moet zeggen dat hij me zo lief vindt ("jahaaaaaa, nou weet mamma het wel hoor, ik hoef geen kusje") omdat mijn aanwezigheid niet vanzelfsprekend is.
Hier een onwijze TBM (maar wel aan serieuze schriftelijke studie(even goedpraten...)). Mijn zoon van bijna 6 zegt ook heel vaak: "maman je t'aime" (woon in FR en haha in het frans klinkt het helemaal fantastisch hè!
).
Volgens mijn man zijn zoon en ik soms bijna TE close. Het is waar dat ik dat met dochter minder heb. Ik denk dus dat het heeft te maken met moeder-zoon gevoelens (oeudipus?) en niet zozeer met het feit of je vaak/weinig afwezig bent.
Ja, erg herkenbaar MissMara. Ik zat trouwens laatst eens een beetje te piekeren, mijn zoon doet hetzelfde als de jouwe ( "mamma, ik vind jou zo lief", gister was voor het eerst dat hij het ineens over "een goede mamma" had, ik schrok me dood!) en ik zat me ineens af te vragen of het zo zou kunnen zijn dat hij soms tot vervelens toe moet zeggen dat hij me zo lief vindt ("jahaaaaaa, nou weet mamma het wel hoor, ik hoef geen kusje") omdat mijn aanwezigheid niet vanzelfsprekend is.
Hier een onwijze TBM (maar wel aan serieuze schriftelijke studie(even goedpraten...)). Mijn zoon van bijna 6 zegt ook heel vaak: "maman je t'aime" (woon in FR en haha in het frans klinkt het helemaal fantastisch hè!
). Volgens mijn man zijn zoon en ik soms bijna TE close. Het is waar dat ik dat met dochter minder heb. Ik denk dus dat het heeft te maken met moeder-zoon gevoelens (oeudipus?) en niet zozeer met het feit of je vaak/weinig afwezig bent.
