Kinderen
alle pijlers
Vriendin bevallen van ernstig gehandicapt kindje
vrijdag 6 juni 2008 om 23:50
De titel zegt het al. Mijn beste vriendin is gisteren bevallen van een prachtig meisje, Veerle. Maar het gaat niet goed. Veerle is gehandicapt en behoorlijk ernstig.
De longen zijn niet goed ontwikkelt en er mist een gedeelte van haar hersentjes. Het is maar de vraag of Veerle ouder kan worden dan een paar weken. Ze ligt nu aan allemaal enge apparaten die haar eigenlijk kunstmatig in leven houden.
Ik wil er zijn voor mijn vriendin en haar man, maar wat kun je doen?
Ik huil met haar mee , ik ga mee op bezoek bij Veerle en ik luister, maar ik heb geen idee wat ik moet zeggen.
Ik vind het zo godvergeten moeilijk. Wat zouden jullie doen? Hebben de moeders hier nog tips over wat ze op prijs zouden stellen wat hun vriendinnen zouden doen?
De longen zijn niet goed ontwikkelt en er mist een gedeelte van haar hersentjes. Het is maar de vraag of Veerle ouder kan worden dan een paar weken. Ze ligt nu aan allemaal enge apparaten die haar eigenlijk kunstmatig in leven houden.
Ik wil er zijn voor mijn vriendin en haar man, maar wat kun je doen?
Ik huil met haar mee , ik ga mee op bezoek bij Veerle en ik luister, maar ik heb geen idee wat ik moet zeggen.
Ik vind het zo godvergeten moeilijk. Wat zouden jullie doen? Hebben de moeders hier nog tips over wat ze op prijs zouden stellen wat hun vriendinnen zouden doen?
vrijdag 6 juni 2008 om 23:52
Gewoon eerlijk zeggen wat je hier schrijft;
je wil er zijn voor ze maar weet niet hoe, weet niet wat te zeggen etc. Daar zit ze meer op te wachten dan dat je haar goedbedoeld helpt met dingen waar ze niet op zit te wachten.
Ieder mens is anders en ik denk dat ze het al op prijs stelt als je er gewoon bent.
Wel een tip ;
Je kan soms naar het ziekenhuis eens een maaltijd meenemen voor haar en haar man die alleen even in de magnetron opgewarmt hoeft te worden. oid.
Sterkte!
je wil er zijn voor ze maar weet niet hoe, weet niet wat te zeggen etc. Daar zit ze meer op te wachten dan dat je haar goedbedoeld helpt met dingen waar ze niet op zit te wachten.
Ieder mens is anders en ik denk dat ze het al op prijs stelt als je er gewoon bent.
Wel een tip ;
Je kan soms naar het ziekenhuis eens een maaltijd meenemen voor haar en haar man die alleen even in de magnetron opgewarmt hoeft te worden. oid.
Sterkte!
vrijdag 6 juni 2008 om 23:54
Ik denk dat het niets uitmaakt dat je niet weet wat je moet zeggen. Het gaat erom dat je er bent, dat je luistert en er voor haar bent. Vraag haar misschien ook wat ze nodig heeft. Vindt ze het fijn dat je luistert, wil ze graag dat je praktische zaken (boodschappen, schoonmaken, regelzaken) voor haar doet, wil ze soms even rust? Vraag haar gewoon wat ze graag wil.
Sterkte.
Erwt
Sterkte.
Erwt
Peas on earth!
vrijdag 6 juni 2008 om 23:56
pfoe... moeilijk pooh... geen tips voor je, maar heel veel sterkte voor jou, je vriendin en haar man.
Ik denk met mijn leken verstand dat je doet wat je kunt doen: meehuilen, luisteren en meegaan naar hun mooie dochtertje als ze daar prijs op stellen. Fijn dat je dat voor ze doet en ook hier vraagt naar wat je nog meer kunt doen. Veel mensen hebben de neiging om weg te lopen als een situatie moeilijk is; of om uit zenuwen zelf veel te gaan praten.
Nogmaals heel veel strerkte....
Ik denk met mijn leken verstand dat je doet wat je kunt doen: meehuilen, luisteren en meegaan naar hun mooie dochtertje als ze daar prijs op stellen. Fijn dat je dat voor ze doet en ook hier vraagt naar wat je nog meer kunt doen. Veel mensen hebben de neiging om weg te lopen als een situatie moeilijk is; of om uit zenuwen zelf veel te gaan praten.
Nogmaals heel veel strerkte....
zaterdag 7 juni 2008 om 00:15
Wat een mooi idee Qwertu! Ik ga inderdaad een dagboekje aanleggen. Misschien vul ik het wel aan met foto's, die ik nu iedere dag maak en waar niemand naar wil/durft te kijken. Maar wellicht hebben ze er later iets aan.
De praktische tips zijn ook een goed! Wat stom dat ik daar niet aan gedacht heb, eten/boodschappen/huis opruimen. Ik ga het haar vragen en anders vraag ik het wel aan haar man.
De praktische tips zijn ook een goed! Wat stom dat ik daar niet aan gedacht heb, eten/boodschappen/huis opruimen. Ik ga het haar vragen en anders vraag ik het wel aan haar man.
zaterdag 7 juni 2008 om 00:26
Allereerst sterkte Poohtjes, voor jou, je vriendin en haar man.
Fijn dat ze een vriendin als jij heeft, die er voor haar is en alles voor haar zou willen doen.
Ik sluit me aan bij de eerder gegeven tips, vooral praktische zaken, waar haar hoofd waarschijnlijk niet naar staat, huishouden draaiende houden, boodschappen, eten. De eerste tijd wijkt ze misschien niet van het bedje, maar misschien is het fijn om haar later een keertje mee 'naar buiten' te nemen. Even een broodje eten in de stad o.i.d.
De tip van Qwertu vind ik ook een hele mooie.. moet er even van slikken hoor, zet me weer even met beide benen op de grond. Het gaat niet altijd goed, helaas..
Nogmaals sterkte!
Fijn dat ze een vriendin als jij heeft, die er voor haar is en alles voor haar zou willen doen.
Ik sluit me aan bij de eerder gegeven tips, vooral praktische zaken, waar haar hoofd waarschijnlijk niet naar staat, huishouden draaiende houden, boodschappen, eten. De eerste tijd wijkt ze misschien niet van het bedje, maar misschien is het fijn om haar later een keertje mee 'naar buiten' te nemen. Even een broodje eten in de stad o.i.d.
De tip van Qwertu vind ik ook een hele mooie.. moet er even van slikken hoor, zet me weer even met beide benen op de grond. Het gaat niet altijd goed, helaas..
Nogmaals sterkte!
anoniem_33092 wijzigde dit bericht op 07-06-2008 00:35
Reden: kleine aanvulling
Reden: kleine aanvulling
% gewijzigd
zaterdag 7 juni 2008 om 00:27
Jee wat een verschrikkelijk drama voor je vriendin en haar man, Poohtjes. Ik denk dat het feit dat je er voor haar bent, het enige is wat je kan doen als troost op dit moment.
En idd praktische zaken; ik vind Q dr ideeen uitstekend. Koken en opruimen/afwassen voor haar. Daar denken niet zoveel mensen aan en dan kunnen ze dat s avonds laat zelf nog es gaan staan doen terwijl ze al doodop zijn. Niet fijn.
En dat dagboekidee; prachtig. Daar zal ze vast steun aan hebben.
Sterkte meid, om je vriendin bij te staan.
En idd praktische zaken; ik vind Q dr ideeen uitstekend. Koken en opruimen/afwassen voor haar. Daar denken niet zoveel mensen aan en dan kunnen ze dat s avonds laat zelf nog es gaan staan doen terwijl ze al doodop zijn. Niet fijn.
En dat dagboekidee; prachtig. Daar zal ze vast steun aan hebben.
Sterkte meid, om je vriendin bij te staan.
zaterdag 7 juni 2008 om 08:59
toen mijn zoontje geboren werd heeft zijn leventje 6 hele lange weken aan een draadje gehangen pfff.
Wat je dan graag wil van een vriendin is een luisterend oor, en dat ze vraagt wat ze voor je kan doen.
Je wereld is dan heel klein, dus je kunt even niet zo goed meeleven met wat anderen meemaken, het is fijn als een vriendin dat begrijpt.
Wat je dan graag wil van een vriendin is een luisterend oor, en dat ze vraagt wat ze voor je kan doen.
Je wereld is dan heel klein, dus je kunt even niet zo goed meeleven met wat anderen meemaken, het is fijn als een vriendin dat begrijpt.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zaterdag 7 juni 2008 om 09:05
Jeetje wat een verhaal, veel sterkte. Ik sluit me aan bij de eerder gegeven tips, alleen zou ik niet vragen wat je kunt doen, maar het gewon doen. Gewoon zeggen dat je gaat strijken, afwassen, koken, wat dan ook. Toen mijn vader plotseling overleed kwam er een vriendin van mijn moeder in huis, en die nam dat soort dingen gewoon over. Zo vreselijk fijn om daar even niet meer aan te hoeven denken.
zaterdag 7 juni 2008 om 09:12
heel mooi idee zo een dagboekje, heel waardevol voor later!wees open naar je vriendin, je kan haar best zeggen dat je het heel moeilijk vind om hiermee om te gaan en dat je niet weet hoe je haar het beste van dienst kan zijn. Vraag haar inderdaad waar ze jou het best bij kan gebruiken. en uiteraard een luisterend oor bieden.
heel veel sterkte hiermee !
zaterdag 7 juni 2008 om 10:30
Dat dagboekje vind ik wel een heel mooi idee.
Ik heb ooit in de situatie van je vriendin gezeten, en ik probeer te bedenken wat mij hielp. Ik was heel erg duidelijk in wat ik wilde en vooral in wie ik wilde. Er zijn destijds echt mensen zwaar beledigd geweest omdat ik ze niet bij mij wilde hebben. Ik wilde alleen mijn allerbeste vriendinnen erbij. Dus iid, vraag het aan je vriendin, wat ze wil en wie ze wil. Wil ze je even niet, probeer daar dan begrip voor te hebben, hoe moeilijk dat ook is. Ik heb best begrepen dat het voor een aantal mensen niet leuk was wat ik zei, maar daar kon ik op dat moment echt even geen rekening mee houden.
En verder hoef je niet zoveel te doen, het is vooral belangrijk dat je er bent. Vooral op de momenten dat ZIJ het nodig heeft.
Sterkte, want ik weet hoe zwaar dit ook voor de mensen eromheen kan zijn.
Ik heb ooit in de situatie van je vriendin gezeten, en ik probeer te bedenken wat mij hielp. Ik was heel erg duidelijk in wat ik wilde en vooral in wie ik wilde. Er zijn destijds echt mensen zwaar beledigd geweest omdat ik ze niet bij mij wilde hebben. Ik wilde alleen mijn allerbeste vriendinnen erbij. Dus iid, vraag het aan je vriendin, wat ze wil en wie ze wil. Wil ze je even niet, probeer daar dan begrip voor te hebben, hoe moeilijk dat ook is. Ik heb best begrepen dat het voor een aantal mensen niet leuk was wat ik zei, maar daar kon ik op dat moment echt even geen rekening mee houden.
En verder hoef je niet zoveel te doen, het is vooral belangrijk dat je er bent. Vooral op de momenten dat ZIJ het nodig heeft.
Sterkte, want ik weet hoe zwaar dit ook voor de mensen eromheen kan zijn.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 7 juni 2008 om 10:57
Hierboven staan al heel veel goede ideeën en tips. Het enige dat ik eigenlijk wil toevoegen, is dat de omgeving vaak vergeet dat er een man en een vrouw nu pappa en mamma zijn geworden. Wat regelmatig gebeurd is dat dat op de een of andere manier niet ter zake doet. Ze hebben een kindje gekregen en ze zijn ouders. In dit geval de ouders van een mooie dochter genaamd Veerle. Mijn vriendin kreeg een kindje met Down. En heel veel mensen stuurde maar geen kaartje ofzo. Het kindje was immers niet gezond. Ze werden ook nauwelijks gefeliciteerd. Mijn moeder zei na weken dat ze **toch maar** een kaartje zou sturen. Maar ja, wat moest ze er nu opzetten. Mijn vriendin vond dit erg vervelend. Net alsof ze geen ouders waren met een prachtig kindje.
zaterdag 7 juni 2008 om 13:10
er staat hier al veel goede raad en mooie, lieve tips. Het enige wat ik eraan zou willen toevoegen, is een ervaring van een vriendin van mij. Zij heeft lang met haar pasgeboren dochter in het ziekenhuis gelegen, met beiden ging het niet zo goed. Wat zij juist niet prettig vond is dat veel mensen naar haar toekwamen met de woorden: ik vind het zo erg, ik vind het zo moeilijk, ik weet niet wat ik moet zeggen. Doodmoe werd ze daarvan, ze zei tegen me: iedereen legt maar hun eigen ontreddering en vraagtekens bij mij neer, alsof ik na zo'n zin hun even ga vertellen wat ze dan wel tegen me kunnen zeggen. Dus de zin: ik weet niet wat ik moet zeggen, kun je misschien beter voor je houden. Dingen voor haar doen, meebrengen, luisteren (kortom, alles wat hier wordt genoemd) lijken me het meeste steun voor jouw vriendin. Sterkte!
zaterdag 7 juni 2008 om 13:10
Goh, dat zou ik dus écht niet gewaardeerd hebben. Zoon heeft hier ook 9 weken in het ziekenhuis gelegen na zijn geboorte, familie (ouders, broers en zussen) hebben ook wel aangegeven dat ze wel boodschappen wilden doen of het huis wilden schoonmaken, maar dit wilden we zelf niet. Alsof dat op dat moment belangrijk was... We waren er toch niet dus die wc werd toch niet vies.
Wel inderdaad bereikbaar zijn. In die zin dat als ze een luisterend oor nodig heeft, dit bieden. Aangeven dat als zij dat op prijs stelt, dat je bij een gesprek met een arts zit, als haar man er niet bij kan zijn (want die zal wellicht toch ook weer aan het werk moeten binnenkort). En twee weten meer dan 1. Een keer een maaltijd koken die ze alleen maar hoeven op te warmen.
En vooral: regelmatig een kaartje sturen. Het krijgen van post is leuk, en je kunt er veel steun uit halen. Ook een kaartje gericht aan het kind, in het ziekenhuis, is veel steun. Althans, dat was het hier.
Maar als je het niet zeker weet, vraag het haar. Zeg dat je haar graag wilt helpen, maar dat jij niet weet wat zij waardeert, wat zij willen.
zaterdag 7 juni 2008 om 15:16
poohtje, heftig joh, wat een nare toestand en wat verdrietig. Wisten ze dat hun dochter zo gehandicapt zou zijn? Mijn beste vriendin heeft een paar jaar geleden een kindje verloren tijdens de bevalling. Wat ik heb gedaan voor haar is ontzettend veel fotoos gemaakt in de dagen daarna, van alles, van hun dochter, van bloemen, van het bezoek etc. Dit zijn de bijna enige fotoos die ze hebben, omdat ze er zelf geen zin / puf voor hadden en nu zijn ze hier zo blij mee. Ook heb ik als een soort van contact persoon gefungeerd tussen hun en de buitenwereld. vrienden gebeld, overlegd over de begrafenis met vrienden etc, praktische dingen waardoor ze niet zelf 30 keer hetzelfde verhaal hoefden te vertellen. En ik ben er gewoon veel geweest, we hebben samen heel veel gehuild, herinneringen opgehaald (toen al, in die eerste dagen) maar ik heb ze ook alleen gelaten met hun verdriet. In de tijd na de begrafenis heb ik haar ook weer mee op pad genomen voor de normale dagelijkse dingen, ook al had ze daar geen zin in en vond ze dit heel moeilijk. Broodje eten ergens, dat soort dingen. Het was een extreem zware klote tijd, en nog steeds is het verdriet nog dagelijks aanwezig, maar het was wel fijn om dit soort dingen te kunnen doen voor ze. Ook voor mijn eigen verwerking, want ik was ook stuk van verdriet. Zolang ze in het ziekenhuis is, kan je op bezoek gaan, fruit meenemen en samen opeten, fotoos maken, handje in gips maken, dat soort tastbare dingen voor later zijn achteraf heel waardevol. Koop mooie kleertjes om aan te doen, ook al lijkt dat zo materialistisch, het is toch fijn voor haar om haar kindje er mooi uit te laten zien. (althans, ik praat nu heel erg vanuit mijn ervaring hoor). En vraag het haar,vraag of ze wil dat je langskomt of dat je even een dag overslaat, vraag of je andere mensen kan bellen, of juist niet. Laat haar ook jouw verdriet zien, zodat je dat kan delen zeg maar. Ik weet helemaal niet of je veerle kan en mag aanraken, maar als dat mag en kan, knuffel haar dan en laat zien dat je blij met haar bent en trots op haar. Sterkte, ook voor jou!.
zaterdag 7 juni 2008 om 16:44
Ik heb vandaag een pan eten meegenomen en een mooi pakje gekocht voor Veerle. Ze mag helaas nog geen kleertjes aan maar het werd wel heel erg gewaardeerd, zowel het eten als de kleertjes. Mijn man heeft voor Veerle een naambordje gemaakt, met een beertje uitgesneden in hout en haar naam erop. Dat bordje hangt nu achter de couveuse.
Verder heb ik Veerle vandaag heel even vastgehouden, ze mag maar een paar minuutjes per dag uit de couveuse dus het was een heel emotioneel moment voor mijn vriendin en ook voor mij. Ik voelde me vereerd dat ik haar mooie dochtertje even mocht vasthouden, het is immers kostbare tijd, kostbaar voor moeder en dochter. We hebben dus weer samen een potje zitten te janken.
Mijn man is vervolgens met de man van mijn vriendin even een wandelingetje gaan maken in de stad en dat heeft hem zichtbaar goed gedaan. Op de een of andere manier gaat er toch wat minder aandacht naar de vader en dat is natuurlijk ook niet terecht. Hij heeft ook verdriet maar wil zich sterk houden voor zijn vrouw. In de aanwezigheid van mijn man alleen hebben zij ook hun tranen laten vloeien, hebben een biertje gedronken en zijn weer terug gekomen naar het ziekenhuis.
Wat een ellende toch allemaal. Vanavond gaan de opa's en oma's op bezoek en ik heb ze gebeld en gevraagd om toch een kadootje mee te nemen. De reakties waren inderdaad van 'oh toch?" Dus ook bedankt voor die tip dames. Anders waren ze waarschijnlijk met lege handen gekomen.
Morgen weer een dag
Verder heb ik Veerle vandaag heel even vastgehouden, ze mag maar een paar minuutjes per dag uit de couveuse dus het was een heel emotioneel moment voor mijn vriendin en ook voor mij. Ik voelde me vereerd dat ik haar mooie dochtertje even mocht vasthouden, het is immers kostbare tijd, kostbaar voor moeder en dochter. We hebben dus weer samen een potje zitten te janken.
Mijn man is vervolgens met de man van mijn vriendin even een wandelingetje gaan maken in de stad en dat heeft hem zichtbaar goed gedaan. Op de een of andere manier gaat er toch wat minder aandacht naar de vader en dat is natuurlijk ook niet terecht. Hij heeft ook verdriet maar wil zich sterk houden voor zijn vrouw. In de aanwezigheid van mijn man alleen hebben zij ook hun tranen laten vloeien, hebben een biertje gedronken en zijn weer terug gekomen naar het ziekenhuis.
Wat een ellende toch allemaal. Vanavond gaan de opa's en oma's op bezoek en ik heb ze gebeld en gevraagd om toch een kadootje mee te nemen. De reakties waren inderdaad van 'oh toch?" Dus ook bedankt voor die tip dames. Anders waren ze waarschijnlijk met lege handen gekomen.
Morgen weer een dag
zaterdag 7 juni 2008 om 17:11
Poohtjes, je bent een lieve vriendin. Geweldig dat je dit allemaal voor hen doet. Heel veel sterkte en kracht voor Veerle, haar ouders, maar ook zeker voor jou en je man. Fijn dat de familie toch kadootjes mee gaat nemen. Want buiten alles om is er een mooi meisje geboren. Iets om bij stil te staan en iets om te vieren.
