Conflict met BSO over allergie zoon: wat nu?

Hallo allemaal,



Mijn zoon is ernstig allergisch voor allerhande zaken, met als belangrijkste een pinda allergie. Twee weken geleden heeft dat geresulteerd in een allergische shock, die optrad vlak nadat ik hem ophaalde uit de BSO. Aanvankelijk reageerde ik mild, ik ben me ervan bewust dat een kind nu eenmaal niet in een vacuum leeft en dat het ook thuis zou kunnen gebeuren, maar naarmate de heftigheid van het gebeuren beter tot me doordrong, werd ik er toch wat minder mild over.



Mijn zoon zit sinds maart dit jaar op de BSO van dezelfde organisatie als waar hij op het KDV zat. Over het KDV was ik echt supertevreden, ik heb zelfs staan huilen toen we afscheid namen. Over de BSO ben ik vanaf het begin wat minder tevreden, mijn zoon heeft het er ook niet zo naar zijn zin en zelf heb ik ook niet echt een "klik" met de leiding. Ik vind ze nogal makkelijk, en ook niet zo erg lief voor de kleintjes. Maar ik heb inmiddels begrepen dat dat nu eenmaal inherent schijnt te zijn aan BSO, van alle kanten hoor ik dat ik mijn verwachtingen naar beneden moet bijstellen omdat kdv en bso niet met elkaar te vergelijken zijn.



Vorige week had ik echter een dingetje waarvan ik - bovenop alle andere (kleinere) dingen waar ik niet zo blij mee ben - dacht "ik ga toch eens bellen met de leidinggevende. Nu was ik dat sowieso nog van plan nav die allergische shock, maar op dat moment was ik nog in de begripvolle "tja, dat kan nu eenmaal gebeuren, je kunt niet alles voorkomen" modus.



Echter, dat gesprek heb ik als uiterst onprettig ervaren. Niet alleen reageerde de manager heel laconiek op het verhaal van de allergische shock en probeerde ze zelfs de verantwoordelijkheid daarvoor van zich af te schuiven, ook op mijn andere "klacht" reageerde ze negatief. Op dat punt zijn we dus ook zonder oplossing uit elkaar gegaan.



Ik was echter van mening dat we over mijn zoons allergie wél een goed gesprek gevoerd hadden. Ik was absoluut niet aanvallend, heb het meer gebracht als mededeling met de opmerking dat het wellicht raadzaam was om het beleid tav allergieën wat aan te scherpen. En ik heb haar verzocht pindakaas van het menu te schrappen. Daarvan zei ze gelijk dat ze daar niet aan wilde beginnen, ondanks dat ik haar heel duidelijk heb aangegeven dat pindakaas voor mijn zoon dodelijk kan zijn. Ik vond haar daar tijdens het gesprek al wat luchtig overheen stappen, maar uiteindelijk bereikten we het compromis dat zij mij garandeerde dat áls er pindakaas gegeten zou worden mijn zoon in een andere ruimte zou zijn.



Een paar dagen later sprak mijn zoons eigen leidster me aan, met de vraag of ik niet even een epi-pen kon regelen. Ik heb haar toen uitgelegd dat een epi-pen geen aspirientje is, dat mijn zoons kinderarts niet happig is op beginnen met een epi-pen omdat die met zulke jonge kinderen liever een medicatie-onderhoudsbeleid voert, én dat pas nadat we alle uitslagen van de onderzoeken waar we nu weer in zitten besloten zou worden of mijn zoon een epi-pen krijgt (wat wel zeer waarschijnlijk is, en dat heb ik erbij gezegd).



Ik heb dus weer uitgelegd dat ze gewoon heel voorzichtig moeten zijn, weer uitgelegd wat hij wel en niet mag en weer heel erg benadrukt, voor de honderdste keer, dat pindas voor hem dodelijk kunnen zijn.



Gisteren haalde een vriendin mijn zoon uit de BSO, en toen ik later daar kwam om hem weer op te halen, vertelde zij mij dat mijn zoon aan tafel had gezeten met een pot pindakaas voor zijn neus en met 3 kindjes die allemaal pindakaas aan het eten waren. Terwijl ik toch echt had afgesproken dat als ze pindakaas niet van het menu willen schrappen ( wat ik al onbegrijpelijk vind, maar dat terzijde), dat ik erop stond dat mijn zoon in een andere ruimte moest zijn als er pindakaas gegeten wordt.



Dus heb ik vanochtend weer gebeld, en weer is me gezegd dat het allemaal zo vervelend is voor de andere kinderen. Toen ik zei dat ik het veel vervelender zou vinden als mijn zoon dood ging, werd de leidster een beetje bozig, en zei ze dat ze hem dan niet meer op de groep wilde. Ik heb weer het hele riedeltje afgedraaid, uitgelegd wat zijn allergie inhoudt, haar verteld waar we nu staan in de onderzoeken, verteld hoe ik het zelf ervaar, en weer benadrukt dat totdat ik meer weet van het ziekenhuis, we zullen roeien met de riemen die we hebben, namelijk: extreme voorzichtigheid en medicatie.



Bij het ophalen vanavond heb ik weer een vervelend gesprek gehad. Weer werd mij op het hart gedrukt dat ze de andere kinderen geen pindakaas willen ontzeggen, dat ze in principe ook niet mee willen werken aan afzonderen - of in ieder geval vinden dat dat niet haalbaar is - en daar bovenop werd de leiding die er vanavond was ook boos omdat hij vond dat ik niet zomaar kon zeggen dat het door iets wat hij op de BSO gegeten had kon komen.



Mijn zoon heeft me echter zelf verteld wat hij daar heeft gegeten en dat was iets wat noten en melk bevat (daar is mijn zoon ook allergisch voor). Ze hebben ook zelf toegegeven dat ze dat hebben gegeven, alleen beweren zij dat hij dat alleen op maandag heeft gehad, en mijn zoon had op dinsdagavond direct na het ophalen uit de BSO een allergische shock. Omdat hij thuis niks gegeten had en ook op school niets gegeten had behalve de lunch die ik zelf meegeef én omdat hij zelf verteld heeft wat hij op de BSO gegeten heeft, lijkt het mij duidelijk dat er op de BSO iets is misgegaan. En hoewel ik eerst dus nogal begripvol was, ben ik nu eigenlijk heel boos, vooral omdat ook vanavond weer de indruk werd gewekt dat het heus allemaal wel meeviel en aan zoveel dingen kon liggen.



Tja, dat geloof ik dus niet. Ondanks de herhaaldelijke gesprekken zit mijn zoon aan tafel waar alle kinderen pindakaas eten mete en pot pindakaas voor zijn neus, ze zijn heel star in meedenken over hoe we het veiliger kunnen maken - eigenlijk zeggen ze gewoon op alles "daar beginnen we niet aan" en ze zijn mij een beetje te luchtig over het gebeuren.



Eigenlijk zou ik het liefst mijn zoon daar nooit meer heen laten gaan en dat heb ik vanavond ook aangegeven, dat ik dan wellicht een andere BSO zou zoeken, maar ook dat maakte weinig indruk. Maar ja, omdat ik al een tijdje met twijfels rondloop heb ik al weleens geinformeerd bij andere BSO's, maar alles heeft hier een wachtlijst. Op korte termijn heb ik dus niks anders, dus ik wil nu for the time being er alsnog een oplossing voor zien te vinden. Maar hoe? Ik krijg het gevoel dat ze mijn zoons allergie totaal niet serieus nemen, ik merk in de gesprekken dat ze ook de ballen verstand van allergie hebben ( ze vergelijken het bijv. met kindjes die kosher eten, dus de noodzaak van met name die pinda allergie die lijken ze niet te voelen) en ik ben gewoon doodsbang dat het weer gebeurt.





Iemand advies over wat ik nu kan doen? Zijn er wettelijke richtlijnen ofzo waar ik me op kan beroepen? Ik snap gewoon niet waarom ze bijvoorbeeld niet mee willen werken aan pindakaas schrappen of afzonderen, en zij lijken dat heel onredelijk te vinden. Iemand advies?



Sorry voor het lange verhaal.

qwertu schreef op 06 juni 2008 @ 19:56:

Juist vanwege de laksheid van deze BSO zou ik er trouwens helemaal géén gerust gevoel van krijgen als zij de beschikking zouden hebben over een epi-pen. Het komt op mij over alsof ze zich daarmee in willen dekken voor hun slordigheid en hun vraag erom komt op mij over als het verschuiven (lees: afschuiven) van de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van FV's zoon. Zo van: u wilt geen epi-pen regelen? Tja, dán kunnen wij natuurlijk de veiligheid niet garanderen. Terwijl in het geval van scherpe messen of een cirkelzaag níemand zal zeggen "die bergen we pas op als ú snelverband, drukverband en pleisters heeft geregeld".



Ik zou voor mezelf overigens wèl zo'n pen willen hebben na zo'n incident. Dat staat in mijn ogen helemaal los van de vervolgonderzoeken. Die kunnen gewoon plaatsvinden, ook terwijl ik zo'n pen in mijn tas heb zitten. Feit is dat er al één keer een anafylactische shock is geweest en feit is ook dat op het moment dat dat nog een keer gebeurt en je niet zo kort binnen bereik van een ziekenhuis bent, zo'n pen het verschil kan maken tussen het wel redden of het niet redden.

Ja, helemaal mee eens, je verwoordt precies hoe ik erover denk vwb de BSO.

qwertu schreef op 06 juni 2008 @ 23:22:

Maar Meave, deze BSO toont zich dermate onverantwoordelijk, dat ik daar zeker geen medicatie voor mijn kind zou willen hebben liggen die bij verkeerd gebruik meer schade geeft dan goedmaakt. De kans dát ze het verkeerd gebruiken is zo groot... ze zijn niet eens in staat om te onthouden dat FV's zoon een allergie hééft!

Bovendien kan de BSO een volledig verkeerd signaal oppikken van het aanwezig zijn van zo'n pen. Een soort van "ik mag tegen een boom aanrijden, want ik heb een airbag". Ze hebben laten blijken totaal geen inzicht te hebben in de gevolgen die hun handelen voor de Prins kan hebben. In het vervolg van hun gedrag tot nu toe, ligt dat ze de pen verkeerd gebruiken (idd als "aspirientje", dus als excuus om geen goede hygiëne door te voeren of te vroeg of te laat) en dan Fash nog een zeikerd durven te noemen dat ze dáár iets van zegt ("want ze hebben toch gedaan wat móehoest"). Nee hoor, ik zou daar echt totaal niet gerustgesteld op zijn. Ik zou zelfs overwegen om dan maar vakantie op te nemen, zodat ik mijn kind per direct thuis kan houden. Maar als dat niet mogelijk is, zou ik zéker het onverantwoordelijke gedrag niet "belonen" met zo'n epi-pen, zodat zij alsnog de ernst van de situatie niet inzien (immers: ze hebben toch medicijnen nu? voor als het nog eens gebeurt?).

En weer precies mijn eigen gevoel verwoordt.



Ik heb gisteren ruim anderhalf uur met de leidinggevende aan de telefoon gehangen, die belde me eindelijk terug aan het einde van de dag.



Eigenlijk was het een herhaling van het vorige gesprek, we bleven maar in kringetjes lullen dus uiteindelijk heb ik het gesprek afgebroken en gezegd dat we hier niet uit gaan komen en dat ik het niet goed genoeg vind. Het enige pluspuntje was dat bij haar kennelijk wel is doorgedrongen dat ook een epipen hebben het gevaar voor mijn zoon niet weg neemt en dat alsnog dan maatregelen genomen moeten worden.



Maar haar standpunt is en blijft dat ze de pindakaas niet willen schrappen. Als oplossing kwam zij met dat mijn zoon dan maar in zijn eentje op de gang zou moeten zitten, maar daarbij gaf ze wel aan dat dat niet goed voor zijn sociale en emotionele ontwikkeling is. Maar weer: ze willen de andere kinderen "niet benadelen" door pindakaas van het menu te halen. Waarop ik zei dat haar oplossing om dan maar mijn zoon te benadelen wat mij betreft onacceptabel is en ik heb ook gezegd dat ik er met mijn pet niet bij kan dat ze zélf het risico willen lopen dat ze door hun handelen mijn zoon in gevaar brengen.



Ik ben voor het eerst echt heel erg boos geworden en heb gezegd dat ik de leiders die er staan eigenlijk incompetente eikels vind.





Maar goed, we hebben het gesprek dus afgebroken met de bevestiging dat we hier samen niet uit gaan komen en dat ik gewoon niet kan vertrouwen op de leiding die doodleuk vergeten dat mijn zoon een pinda allergie heeft. Ik heb ook nog zijn dossier gecheckt (een van de leidsters gaf in het eerdere gesprek aan "dat ik dat ook helemaal niet zo had doorgegeven") maar zoals ik wel wist: het staat met koeienletters in zijn dossier.



Dus dat wordt een klachtenprocedure, ik heb van Boink het advies gekregen om ook school in dezen op hun verantwoordelijkheid te wijzen en hen erbij te betrekken, eventueel zelfs hen voor een andere plek ergens anders laten zorgen of dat iig te proberen.



Al met al nog steeds een shitsituatie en hoe dat nu verder moet geen idee, want ik wil mijn zoon er niet meer heen sturen.

Wat me ook weer erg opviel was dat ondanks deze situatie die dus al eventjes speelt, ze nog steeds niet goed geinformeerd was over wat een pinda allergie nu precies inhoudt. Datwas eigenlijk bij mij de trigger waardoor ik ineens tóch woedend werd, omdat ik me gewoon niet kan voorstellen dat je enerzijds een kind met pinda allergie hebt en anderzijds een moeder met wie je daarover al een slepend soort conflict hebt, en dat je dan nog steeds niet denkt "goh, toch eens even googlen op pinda allergie, zodat ik beter beslagen ten ijs kom."

Hai Shala,



Ja, het zit me nog steeds megadwars, ben er in mijn hoofd steeds mee bezig. Wat mij erg duidelijk werd in het gesprek met de vestigingsmanager is dat ze kennelijk zelf bedacht hebben dat mijn zoons allergie wel meevalt. Ze zei dat ze zich wel degelijk in pinda allergie had verdiept (terwijl uit haar antwoorden bleek dat dat niet zo was) en dat zij had ontdekt dat een pinda allergie in gradaties verliep. En tja, mijn zoon heeft geen epi pen, dus hij is iemand die "niet zo erg allergisch is".



God, word weer kwaad als ik daaraan denk, haha, adem in en adem uit. Het is namelijk totale onzin, er bestaat niet zoiets als "de een is 10 procent allergisch en de ander is weer 40 procent allergisch" waar zij het over had. Een kind is gewoon allergisch voor pinda en gezien de aard van pinda allergie is niet te voorspellen hoe hij of zij daarop gaat reageren. En bovendien is pinda allergie vrijwel altijd progressief, de eerste keer is er misschien alleen sprake van galbulten, de volgende keer van anafalaxys.



Bij mijn zoon is in ieder geval duidelijk dat zijn reacties inderdaad heviger worden en juist vanwege het progressieve karakter is het zo belangrijk om ervoor te zorgen dat hij niet met pindas in aanraking komt. Nu steeds getriggerd worden door pinda zou juist kunnen betekenen dat zijn allergie die nu nog redelijk hanteerbaar is, dat binnen no time níet meer is.



Maar dat lijken ze op eigen houtje gewogen te hebben en te hebben afgedaan als "overdreven gezeur van een hysterische moeder".

En wat ik zelf trouwens ook steeds onbegrijpelijker begin te vinden en waar ze ook geen antwoord op kon geven toen ik het haar vroeg, is waarom wie dan ook zélf zo'n groot risico zou willen lopen. Ik kan er met mijn pet niet bij dat een leidster, een manager, een directrice van een kinderopvanginstelling het risico wil lopen dat door een foute inschatting van hen "hij is 10 procent allergisch" hij in hún pand, onder hún verantwoordelijkheid in het ergste geval dood zou kunnen gaan. Toen zei ze "nee, natuurlijk willen wij dat risico ook niet" maar toen ik haar vroeg hoe ze dat risico dacht te voorkomen zonder pinda's te weren, bleef het angstvallig stil. En begon ze weer over "ja maar misschien heeft er iemand wel thuis pindakaas gegeten".



Ja, stomme muts, dat is ook zo, daar heb je geen invloed op en geen controle op. En JUIST DAAROM is het zo belangrijk dat je alle factoren waar je WEL invloed en controle op hebt zo veilig mogelijk maakt. Zodat ALS er iemand thuis pinda heeft gegeten de reactie daarop minder heftig is doordat hij verder nooit DIRECT met pindas in aanraking komt.

meave schreef op 08 juni 2008 @ 13:04:

[...]





Ik geef het op. Ik ben het in grote lijnen met je eens hoor. Maar ik krijg maar niet duidelijk dat juist omdát deze BSO zo nonchalant is, ik een noodmaatregel aanwezig zou willen hebben (en bv afspreken alleen gebruiken na consultatie noodarts of 112 ofzo).



Misschien een beetje een kromme vergelijking hoor, maar je zet een kind dat niet goed kan zwemmen toch ook niet zonder zwemvest in een bootje bij iemand waarvan je weet dat die af en toe omkiepert? Dan laat je óf je kind niet meevaren óf je neemt voorzorgsmaatregelen.

Ik snap je wel, maar ik ben het met Qwertu eens. Die mensen zeggen de domste dingen, ze hebben echt de ballen verstand van hoe een allergie werkt en van specifiek deze allergie al helemaal niet. Dus ik heb ongeveer wat Qwertu schreef ook tegen haar gezegd toen ze weer met die epi pen aankwam. Zij hebben - zo begrijp ik inmiddels uit alle gesprekken - in hun hoofd gezet dat alleen mensen met een epi pen echt heel allergisch zijn en dat iedereen die zo'n pen niet heeft DUS ook niet zo erg allergisch is. Terwijl er geen sprake is van minder of meer allergisch.



Iemand die zo dom denkt een epi pen geven is pas echt vragen om moeilijkheden, volgens mij. Mijn gut feeling is dat een epi pen in hun handen een heel reëel risico betekent dat ze hem verkeerd gebruiken en hem zelfs als "voorzorgsmaatregel" zouden kunnen gebruiken "want de rest eet pindakaas vandaag".



Dus wat mij betreft gaat mijn zoon er niet meer heen totdat ik meer duidelijkheid heb.

arwen173 schreef op 08 juni 2008 @ 13:08:

maar fashion, praktisch gezien, wat ga je nu doen? kan je de komende tijd bijv ouderschapsverlof opnemen voor de uren na schooltijd? of vakantie uren? of thuis werken? Je kan mij niet wijsmaken dat je je zoon nog met een gerust hart daar achterlaat. Natuurlijk kan je niet zomaar ineens uit het niets andere opvang regelen, dat snap ik ook wel, maar dit lijkt mij inmiddels zo uit de hand gelopen dat deze bso ook geen geschikte plek meer is? Want als ze inderdaad met hun domme koppen jou alleen maar als hysterische zeik moeder zien en verder niet nadenken, kan dit nooit gunstig werken op jullie verdere relatie lijkt mij?

Ik zal inderdaad zoiets moeten zien te regelen, want inderdaad, ik heb al aangegeven dat de houding die ze hierin tentoongespreid hebben bij mij ervoor gezorgd heeft dat ik geen enkel vertrouwen meer in hun heb. En dat ik ook geen enkele andere oplossing meer zie dan hem daar af te halen. Dat vond zij niet, haar insteek was wel degelijk dat hij gewoon daar zou kunnen blijven, maar mijn wensen waren praktisch onhaalbaar, volgens haar.



Tja, dan houdt het op. Ik wacht dus even mijn gesprek met de GGD af en afhankelijk van wat die zeggen over de kwestie overweeg ik zelfs juridische stappen vanwege inkomstenderving en contractbreuk van hun kant. Want mijn zoon kan er mi inderdaad niet meer met een veilig gevoel heen en ik zie dus geen andere optie dan minder uren gaan werken totdat ik weer opvang heb.

meave schreef op 08 juni 2008 @ 13:24:

[...]





Je bent hier wat tegenstrijdig. Je schrijft dat ze de ernst pas inzin als je zoon een epi-pen heeft (en ik geloof dat je daar helemaal gelijk in hebt). Dat zou kunnen betekenen dat ze wél zorgvuldiger met zijn allergie om zullen gaan in de toekomst.

Maar in de volgende alinea schrijf je dat ze de pen als voorzorgsmaatregel zouden kunnen gebruiken omdat ze de pindakaas niet willen weren. Ik denk niet dat dat gebeurt. Met een drankje kan ik me dat voorstellen, met een pilletje ook nog wel (niet dat ik het zelf ooit zou doen of goed zou keuren, maar ik bedoel dat dan jouw redenatie op zou kunnen gaan). Maar niet met een epi-pen. Een ding waar een naald inzit die ze in het kind moeten prikken...

Beide leiders die daar altijd werken hebben al aangegeven dat ze weten hoe ze moeten prikken. Ze vroegen er zelf om, ik legde uit dat ik nog niet weet of we hem krijgen maar dat de kinderarts me wel al verteld had dat ik dan zelf eerst een soort cursusje zou moeten krijgen omdat het een heel heftig middel is, dus dat ik me kon voorstellen dat de kinderarts dan ook niet zo scheutig zou zijn met zo'n ding meegeven aan school of de BSO.



Kijk, ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf me ook rotgeschrokken ben van het hele verhaal en dat ikzelf ook tot het laatste incident er alle vertrouwen in had dat met de medicatie en goed opletten mijn zoons allergie prima hanteerbaar was. En zelf wil ik er dus ook niet helemaal aan, ik vind het heel moeilijk en emotioneel om mijn zoon te zien als "iemand met een levensbedreigende allergie", dat komt te dichtbij ofzo. Dus zelf vind ik het eigenlijk wel prettig dat de kinderarts zo terughoudend is, dat die ons wat dat betreft helemaal door het proces begeleid. En zelf hoop ik nog steeds dat we het af zullen blijven kunnen met medicatie.



Dus de BSO gaat in deze ook een beetje mijn grenzen over, merk ik zo al "pratende". Ze doen er zo makkelijk over, alsof het een kwestie is van even een prikje geven want dat heeft Pietje al wel vaker gedaan, terwijl het voor mij een hele heftige en grote stap is waar ook een stuk acceptatie en verwerking bij komt kijken.



En juist door die laconieke houding, en die weigering om mee te werken aan een situatie waarbij voorkomen kan worden dat we zo'n pen ooit nodig zullen hebben, raak ik het vertrouwen in hen helemaal kwijt. Ze praten erover alsof het niks is, zelfs alsof ze het wel spannend vinden ofzo.