Kinderen
alle pijlers
Waarom wordt de vader toch altijd vergeten?
maandag 9 juni 2008 om 21:56
Hoe vaak ik wel niet de vraag krijg hoe ik toch in hemelsnaam fulltime werken met 2 kinderen combineer. Iedereen die ik nieuw leer kennen of voor het eerst hoort dat ik fulltime werk en 2 kinderen heb, stelt deze vraag.
Navraag bij mijn vriend leert dat deze vraag hem nu werkelijkwaar nog nooit gesteld is. Wel is hem eens gevraagd wat ik voor werk doe. Als dan aan de orde komt dat ik fulltime werk, is ook wel eens tegen hem gezegd ' goh, dat is zwaar voor je vrouw'. Mijn vriend was bijkans beledigd. Alsof hij geen drol uitvoerd thuis.
Vorige week helemaal een mooie: nam bezoekende collega's uit de UK mee uit eten. Een land waar toch behoorlijk vaak door moeders fulltime gewerkt wordt. Werd er gevraagd hoe ik dat deed met de kinderen, nu ik hen mee uit eten nam.
Wat is dat? Waarom bedenkt niemand uit zichzelf dat er over het algemeen ook een vader in het spel is, die ook zijn handjes laat wapperen?
Herkenbaar?
Navraag bij mijn vriend leert dat deze vraag hem nu werkelijkwaar nog nooit gesteld is. Wel is hem eens gevraagd wat ik voor werk doe. Als dan aan de orde komt dat ik fulltime werk, is ook wel eens tegen hem gezegd ' goh, dat is zwaar voor je vrouw'. Mijn vriend was bijkans beledigd. Alsof hij geen drol uitvoerd thuis.
Vorige week helemaal een mooie: nam bezoekende collega's uit de UK mee uit eten. Een land waar toch behoorlijk vaak door moeders fulltime gewerkt wordt. Werd er gevraagd hoe ik dat deed met de kinderen, nu ik hen mee uit eten nam.
Wat is dat? Waarom bedenkt niemand uit zichzelf dat er over het algemeen ook een vader in het spel is, die ook zijn handjes laat wapperen?
Herkenbaar?
maandag 9 juni 2008 om 22:13
Heel herkenbaar, ik werk 4 dagen en mijn man werkt fulltime. We hebben nu 1 kind, de 2e is op komst. Als mensen horen hoeveel dagen ik werk vragen ze altijd: goh, is dat niet zwaar? Ik leg iedere keer maar weer uit dat ik het helemaal niet zwaar vind, dat mijn man en ik de taken thuis goed verdelen en dat ik het zwaarder zou vinden om fulltime thuis te zitten. Over vooroordelen gesproken, mijn man is turks en heel veel mensen hebben een beeld van de turkse man die niks in het huishouden hoeft te doen, zijn vrouw laat sloven etc. Het tegendeel is juist waar, als vriendinnen van mij horen hoeveel mijn man in het huishouden doet zijn ze vaak jaloers. 
maandag 9 juni 2008 om 22:15
Andersom vind ik het inderdaad ook frustrerend. Als een man 1 of 2 dagen minder gaat werken om voor zijn kind(eren) te zorgen krijgt hij constant schouderklopjes en vinden ze het knap.
Als je als vrouw maar 1 of 2 dagen thuis bent dan is dat soms nog te weinig en wordt het zeker niet bijzonder gevonden.
Maar standaard rollenpatronen veranderen niet in een paar jaar, daar gaat wel even overheen. Ik vind het al een goeie ontwikkeling dat je steeds vaker hoort dat iedereen de oplossing zoekt die het beste bij hen past in plaats van de standaard verdeling.
Als je als vrouw maar 1 of 2 dagen thuis bent dan is dat soms nog te weinig en wordt het zeker niet bijzonder gevonden.
Maar standaard rollenpatronen veranderen niet in een paar jaar, daar gaat wel even overheen. Ik vind het al een goeie ontwikkeling dat je steeds vaker hoort dat iedereen de oplossing zoekt die het beste bij hen past in plaats van de standaard verdeling.
maandag 9 juni 2008 om 23:13
Waar maak je je druk over? Inmiddels is toch wel bekend dat er nog veel mensen zo denken? Lekker laten gaan.
Ik moest onlangs wel grinniken, Pompel ging een weekend weg en niemand vroeg of ik het wel zou redden met die 4 blagen. Vlak daarna ging ik een weekend weg en Pompel kreeg van alle kanten hulp aangeboden. Ik weet zeker dat hij zich makkelijker redt dan ik.
Maar om je daar nou over op te winden?
Ik moest onlangs wel grinniken, Pompel ging een weekend weg en niemand vroeg of ik het wel zou redden met die 4 blagen. Vlak daarna ging ik een weekend weg en Pompel kreeg van alle kanten hulp aangeboden.
Ik weet zeker dat hij zich makkelijker redt dan ik. Maar om je daar nou over op te winden?
maandag 9 juni 2008 om 23:50
Als de baas aan een vrouw vraagt het is druk kan je een half uurtje overwerken? Dan zegt die vrouw nee sorry het is mijn beurt om de de kinderen van het KDV halen.
Vraagt die zelfde baas dat aan de man dan belt hij zijn vrouw met de vraag schat ik weet dat het mijn beurt is maar mijn baas vraagt of ik wil overwerken. Kan jij toch de kinderen ophalen?
Vrouwen voelen zich nog steeds verantwoordelijker voor de kinderen dan een man en daarom worden ze er ook nog steeds het meest op aangesproken.
Vraagt die zelfde baas dat aan de man dan belt hij zijn vrouw met de vraag schat ik weet dat het mijn beurt is maar mijn baas vraagt of ik wil overwerken. Kan jij toch de kinderen ophalen?
Vrouwen voelen zich nog steeds verantwoordelijker voor de kinderen dan een man en daarom worden ze er ook nog steeds het meest op aangesproken.
dinsdag 10 juni 2008 om 07:11
Hoi dames,
Ik heb ook ervaring met dit vreemde verschijnsel dat gewoon wordt vergeten dat pappa ook nog bestaat.
Ik ben nu zwanger van mn eerste en ga niet minder werken als ik straks bevallen ben.
Dit is voor ons financieel niet haalbaar omdat mijn man voorlopig nog niet mag werken en dus thuis zit. Hij zal dus voor onze kleine zorgen als ik werk.
Nu heb ik al verscheidene keren de vraag gekregen hoe ik van plan ben om alles te regelen met de opvang van mn kind met mijn werktijden. (s'morgens om 05.30 de deur uit en s'avonds 19.15 weer thuis) Er is toch geen creche op gastgezin waar ik om 05.00 al met mijn kind terecht kan.
Zoals ik al zei; mijn man gaat voor ons kind zorgen. Ik heb dus voorlopig helemaal geen creche of gastouder nodig.
Maar het lijkt net of mensen denken of ik een alleenstaande moeder ben ofzo.
Mijn man zijn bestaan wordt gewoon ontkend, of misschien denken mensen dat mannen te stom zijn om zoiets te kunnen, ik weet het niet.
Best wel raar allemaal eigenlijk dat mensen in deze tijd nog zo bekrompen zijn.
Ik heb ook ervaring met dit vreemde verschijnsel dat gewoon wordt vergeten dat pappa ook nog bestaat.
Ik ben nu zwanger van mn eerste en ga niet minder werken als ik straks bevallen ben.
Dit is voor ons financieel niet haalbaar omdat mijn man voorlopig nog niet mag werken en dus thuis zit. Hij zal dus voor onze kleine zorgen als ik werk.
Nu heb ik al verscheidene keren de vraag gekregen hoe ik van plan ben om alles te regelen met de opvang van mn kind met mijn werktijden. (s'morgens om 05.30 de deur uit en s'avonds 19.15 weer thuis) Er is toch geen creche op gastgezin waar ik om 05.00 al met mijn kind terecht kan.
Zoals ik al zei; mijn man gaat voor ons kind zorgen. Ik heb dus voorlopig helemaal geen creche of gastouder nodig.
Maar het lijkt net of mensen denken of ik een alleenstaande moeder ben ofzo.
Mijn man zijn bestaan wordt gewoon ontkend, of misschien denken mensen dat mannen te stom zijn om zoiets te kunnen, ik weet het niet.
Best wel raar allemaal eigenlijk dat mensen in deze tijd nog zo bekrompen zijn.
dinsdag 10 juni 2008 om 08:15
Het zal wel aan mij liggen, want ik kan me er echt niet druk om maken. Nu scheelt misschien ook wel, dat ik maar 3 dagen en deze opmerkingen nooit krijg 
. Maar serieus, het interesseert me gewoon écht niet. Ik en mijn vriend doen wat we doen, we vinden dat we het goed doen en kennelijk vindt onze omgeving dat ook, want opmerkingen krijgen we zelden (of ik hoor/onthoud ze gewoon niet).
Ik kan me daar toch weleens over verbazen hier op het forum. Mensen krijgen soms echt heel veel opmerkingen naar eigen zeggen en openen daar dan (frustatie)topics over. In een aantal gevallen heel terecht, maar ik ben dan altijd zo verbaasd dat ik die opmerkingen nooit krijg, terwijl ik niet echt anders ben en mijn omgeving ook niet.
Wél zit ik net te bedenken dat ik opmerkingen wellicht anders interpreteer: als mensen vragen hoe ik het doe met 3 jonge kinderen, aan baan en een vriend die heel veel in het buitenland zit, dan zie ik dat meer als een compliment (ik vind het zelf ook wel knap eigenlijk ) en als mensen op het werk 's avonds naar de kinderen vragen, dan vind ik dat attent. Misschien maakt dat deels het verschil?
. Maar serieus, het interesseert me gewoon écht niet. Ik en mijn vriend doen wat we doen, we vinden dat we het goed doen en kennelijk vindt onze omgeving dat ook, want opmerkingen krijgen we zelden (of ik hoor/onthoud ze gewoon niet).Ik kan me daar toch weleens over verbazen hier op het forum. Mensen krijgen soms echt heel veel opmerkingen naar eigen zeggen en openen daar dan (frustatie)topics over. In een aantal gevallen heel terecht, maar ik ben dan altijd zo verbaasd dat ik die opmerkingen nooit krijg, terwijl ik niet echt anders ben en mijn omgeving ook niet.
Wél zit ik net te bedenken dat ik opmerkingen wellicht anders interpreteer: als mensen vragen hoe ik het doe met 3 jonge kinderen, aan baan en een vriend die heel veel in het buitenland zit, dan zie ik dat meer als een compliment (ik vind het zelf ook wel knap eigenlijk
) en als mensen op het werk 's avonds naar de kinderen vragen, dan vind ik dat attent. Misschien maakt dat deels het verschil?
dinsdag 10 juni 2008 om 08:24
Begrijp me niet verkeerd, ik erger me er niet aan. Maar het blijft me gewoon nog steeds verbazen. Vooral omdat de betreffende UK collega's nogal verbaasd keken toen ik zei dat mijn vriend gewoon thuis was terwijl ik uit eten was met hen. Blijkbaar was dat echt iets heel vreemds.
En ik vind het zo sneu voor al die vaders. In de ogen van zowel mannen als vrouwen doet die man er dus blijkbaar echt niet toe in de opvoeding en verzorging van zijn kinderen. Waarom zou de goede man anders steeds vergeten worden?
En ik vind het zo sneu voor al die vaders. In de ogen van zowel mannen als vrouwen doet die man er dus blijkbaar echt niet toe in de opvoeding en verzorging van zijn kinderen. Waarom zou de goede man anders steeds vergeten worden?
dinsdag 10 juni 2008 om 08:27
anky, kan me helemaal vinden in jouw posting. Mensen vragen inderdaad ook vaak aan mij hoe ik het doe, maar dat vragen ze ook aan vriend, en ik vat dit inderdaad ook op als interesse. Ik vraag dat zelf ook vaak, goh hoe doen jullie dat nou, of hoeveel werk jij en hoeveel werkt je vriend en hoe doen jullie dat met opvang? gewoon omdat ik de verschillen interessant vind en en soms ideeen op doe. Enige verschil is dat ik nog wel eens de vraag krijg of vriend nu aan het oppassen is, als ik weg ben en dat vind ik zelf altijd een vreemde vraag. Ik moet wel zeggen dat wij een traditionele verdeling hebben in de zin dat vriend 5 dagen werkt en ik 2 1/2, maar daarin ben ik redelijk afwijkend in mijn omgeving, meeste vriendinnen hebben een 4/4 verdeling.
dinsdag 10 juni 2008 om 08:33
Aan mijn vriend wordt trouwens ook regelmatig gevraagd hoe hij het doet met de kinderen. Ook omdat hij regelmatig in het buitenland zit en nogal actief is op bestuurlijk gebied. Mensen vragen hem dan wie er dan voor de kinderen zorgt als hij een weekje weg is. Ik ken het dus echt niet zo, die opmerkingen.
dinsdag 10 juni 2008 om 08:49
Wij werden laatst luxepaarden genoemd, omdat we allebei 4 dagen werken. Het is maar welke keuze je maakt/kan maken en dat snapt niet iedereen. Mannen vinden het te gek dat lief een dag thuis is voor zijn kind, maar nemen zelf niet de stap, want 'ja, ik heb kans op een managementfunctie.'
Ik heb met papadag en mamadag toch minder moeite. Natuurlijk ben ik altijd mama en hij altijd papa, maar op werkdagen voel ik me toch heel veel tijd van de dag projectleider en minder mama. Daar ben ik blij mee, kan de dingen goed scheiden.
Wat sugarmiss zegt klopt ook wel, ook dat gaat hier anders. Vriend werkt dicht bij creche en bij eventueel ziek zijn kan het zijn dat hij eerder onze dochter gaat halen, zijn werk laat dat ook meer toe.
Ik heb met papadag en mamadag toch minder moeite. Natuurlijk ben ik altijd mama en hij altijd papa, maar op werkdagen voel ik me toch heel veel tijd van de dag projectleider en minder mama. Daar ben ik blij mee, kan de dingen goed scheiden.
Wat sugarmiss zegt klopt ook wel, ook dat gaat hier anders. Vriend werkt dicht bij creche en bij eventueel ziek zijn kan het zijn dat hij eerder onze dochter gaat halen, zijn werk laat dat ook meer toe.
dinsdag 10 juni 2008 om 09:01
juist omdat ik zo weinig werk is de afspraak dat als er iets is met de creche, dat vriend dit oplost, ook al werkt hij een uur rijden van de creche vandaan. Kind ziek, neemt hij een dag vrij etc. Als ik werk, heb ik niks met creche en kind te maken simpel gezegd. (vriend kan dan ook zijn ouders inschakelen bijvoorbeeld, maar dat is maar net hoe hij het dan oplost die dag)
dinsdag 10 juni 2008 om 09:15
Vraag aan mijn vrouwelijke collega na een zakenreis (Okee, door de taxichauffeur, maar toch): is je man niet boos dat je hem een hele week alleen met de kinderen heeft gelaten?
Een andere vrouwelijke collega was 2 weken op het kantoor in de UK voor een training en kreeg daar de opmerking dat haar relatie vast niet goed was, als ze haar man en kinderen "zomaar" alleen liet.
:-)
Mannelijke collega's krijgen deze opmerkingen uiteraard nooit!
Ik snap het ook niet, zoooo bekrompen!
Een andere vrouwelijke collega was 2 weken op het kantoor in de UK voor een training en kreeg daar de opmerking dat haar relatie vast niet goed was, als ze haar man en kinderen "zomaar" alleen liet.
:-)
Mannelijke collega's krijgen deze opmerkingen uiteraard nooit!
Ik snap het ook niet, zoooo bekrompen!
dinsdag 10 juni 2008 om 09:25
Ik heb (nog) geen kinderen, maar ik zou me daar ook wel over kunnen opwinden denk ik. Sterker nog, juist dat algemene idee dat het natuurlijk is dat een vrouw die een kind krijgt haar carriere/werk nauwelijks nog belangrijk vindt heeft me lang doen twijfelen of moederen wel iets voor me zou zijn (had daar vorige week een topic over geopend).
Ik denk dat sommige moeders zich trouwens ook wel snel aangesproken voelen. Ik had eens een moeder van 3 kinderen op sollicitatiegesprek voor een baan waarbij je zo nu en dan enkele dagen naar het buitenland moest. Omdat dat maar een klein onderdeel van het werk was stond dat niet in de vacaturetekst (anders krijg je heel veel sollicitanten die dat stukje opblazen en juist daarom solliciteren was onze ervaring). Daarom stelde ik het in ieder gesprek aan de orde en vroeg ik of de sollicitant flexibel genoeg was hiervoor. De desbetreffende moeder reageerde heel erg fel hierop en zei dat aan mannen nooit zoiets gevraagd zou worden. Ik had er nooit bij stil gestaan dat ze het zo zou gaan interpreteren... Voor mijn leidinggevende was haar felle uithaal echter reden om haar niet aan te nemen... denk dat hij een beetje bang voor haar was
Ik denk dat sommige moeders zich trouwens ook wel snel aangesproken voelen. Ik had eens een moeder van 3 kinderen op sollicitatiegesprek voor een baan waarbij je zo nu en dan enkele dagen naar het buitenland moest. Omdat dat maar een klein onderdeel van het werk was stond dat niet in de vacaturetekst (anders krijg je heel veel sollicitanten die dat stukje opblazen en juist daarom solliciteren was onze ervaring). Daarom stelde ik het in ieder gesprek aan de orde en vroeg ik of de sollicitant flexibel genoeg was hiervoor. De desbetreffende moeder reageerde heel erg fel hierop en zei dat aan mannen nooit zoiets gevraagd zou worden. Ik had er nooit bij stil gestaan dat ze het zo zou gaan interpreteren... Voor mijn leidinggevende was haar felle uithaal echter reden om haar niet aan te nemen... denk dat hij een beetje bang voor haar was
dinsdag 10 juni 2008 om 09:31
"Oh, heeft ie zn papa-dag vandaag? Wat leuk!"
Ik vind het niet meer dan normaal.. en papa-dag vind ik een rare term. Hij is gewoon thuis die dag, net als ik 2 dagen in de week.
Ik moet trouwens zeggen dat ik vind dat mijn vriend zich beter door de dag heen slaat dan ik, als ik alleen met ons zoontje ben. Hij heeft standaard het eten klaar als ik uit mijn werk kom, ik moet vaak nog beginnen als hij thuis is
Ik vind het niet meer dan normaal.. en papa-dag vind ik een rare term. Hij is gewoon thuis die dag, net als ik 2 dagen in de week.
Ik moet trouwens zeggen dat ik vind dat mijn vriend zich beter door de dag heen slaat dan ik, als ik alleen met ons zoontje ben. Hij heeft standaard het eten klaar als ik uit mijn werk kom, ik moet vaak nog beginnen als hij thuis is
