Psyche
alle pijlers
Alles voelt als een mislukking...
donderdag 17 april 2014 17:13
Hallo,
Tot mijn 19de (ben nu 28) een "normaal" leven gehad... Leuke groep vrienden, dingen ondernemen, liefde, studie alles ging gewoon z'n gangetje. Op mijn 17de is echter een hartafwijking ontdekt en draag daarom ik een icd (soort pacemaker). Op mijn 19de is er iets misgegaan met de icd, wat resulteerde in 90 shocks van mijn icd. Je moet je dus voorstellen dat ik 90 keer achter elkaar mijn vingers in het stopcontact heb gestoken... Geen prettige ervaring natuurlijk en hieraan dus een trauma overgehouden, welke ik met therapie en medicatie heb kunnen aanpakken. In deze periode zijn mijn vrienden me nooit komen opzoeken en dus was ik plots alleen met mijn toenmalige vriendin. Ik bleek op mijn 26ste ook een lichte vorm van asperger te hebben... Tot die tijd nooit geweten, maar ben niet zo goed in small talk. Kan gewoon met iedereen omgaan, maar heb moeite om het eerste contact te leggen. Mijn asperger heeft ervoor gezorgd dat ik op een toets na, was wel al afgestudeerd op mijn scriptie namelijk, nooit mijn hbo diploma heb ontvangen. Ik was volgens school het grote probleem en dus moest ik maar stoppen met de opleiding. Dit alles dus voordat de diagnose bij mij bekend was. Ondertussen is na 8 jaar mijn relatie voorbij, heb ik geen baan of vrienden en zit hier totaal alleen... Ik ben 28 en mijn leven is voor mijn gevoel totaal mislukt en het niet waard om te leven.... Tuurlijk heb ik ouders die van me houden en familie die om me geeft, maar ik wil ook gewoon lekker op stap met vrienden en in de ochtend naar mijn werk en mijn eigen inkomen verdienen.... Mijn beperkingen maken het extra moeilijk om mijn leven op de rit te krijgen. Volgens mijn psycholoog sta ik met 2-0 achter en dat maakt het allemaal niet echt gemakkelijker... Is mijn leven totaal mislukt?? Graag jullie kijk en eventuele ervaringen.
Tot mijn 19de (ben nu 28) een "normaal" leven gehad... Leuke groep vrienden, dingen ondernemen, liefde, studie alles ging gewoon z'n gangetje. Op mijn 17de is echter een hartafwijking ontdekt en draag daarom ik een icd (soort pacemaker). Op mijn 19de is er iets misgegaan met de icd, wat resulteerde in 90 shocks van mijn icd. Je moet je dus voorstellen dat ik 90 keer achter elkaar mijn vingers in het stopcontact heb gestoken... Geen prettige ervaring natuurlijk en hieraan dus een trauma overgehouden, welke ik met therapie en medicatie heb kunnen aanpakken. In deze periode zijn mijn vrienden me nooit komen opzoeken en dus was ik plots alleen met mijn toenmalige vriendin. Ik bleek op mijn 26ste ook een lichte vorm van asperger te hebben... Tot die tijd nooit geweten, maar ben niet zo goed in small talk. Kan gewoon met iedereen omgaan, maar heb moeite om het eerste contact te leggen. Mijn asperger heeft ervoor gezorgd dat ik op een toets na, was wel al afgestudeerd op mijn scriptie namelijk, nooit mijn hbo diploma heb ontvangen. Ik was volgens school het grote probleem en dus moest ik maar stoppen met de opleiding. Dit alles dus voordat de diagnose bij mij bekend was. Ondertussen is na 8 jaar mijn relatie voorbij, heb ik geen baan of vrienden en zit hier totaal alleen... Ik ben 28 en mijn leven is voor mijn gevoel totaal mislukt en het niet waard om te leven.... Tuurlijk heb ik ouders die van me houden en familie die om me geeft, maar ik wil ook gewoon lekker op stap met vrienden en in de ochtend naar mijn werk en mijn eigen inkomen verdienen.... Mijn beperkingen maken het extra moeilijk om mijn leven op de rit te krijgen. Volgens mijn psycholoog sta ik met 2-0 achter en dat maakt het allemaal niet echt gemakkelijker... Is mijn leven totaal mislukt?? Graag jullie kijk en eventuele ervaringen.
donderdag 17 april 2014 17:43
Je leven is absoluut niet totaal mislukt. Je zit in een fase waar heel veel mensen doorheen moeten. Je bent nu 28 en je bent afscheid aan het nemen van alles dat met je jonge jaren te maken heeft en de overgang naar een definitief volwassen leven kan gepaard gaan met grote verliezen en dus ook met nieuwe opbouw, van alles. Het is nu de bedoeling dat je een nieuw sociaal/maatschappelijk leven op gaat bouwen en tja, je begint met lege handen. Het prettige daarvan is wel dat je geen overbodige bagage met je meezeult.
Maak alsjeblieft niet teveel van dat asperger, want als je daar vanuit gaat, dan beperk je jezelf alleen maar in je mogelijkheden, dus wees lekker gewoon. Grijp het leven bij de taas en ga ervoor. Zit nooit bij de pakken neer, dat is allemaal verloren tijd en energie. Zoek je geluk, dat is je levensopdracht.
Be happy.
Maak alsjeblieft niet teveel van dat asperger, want als je daar vanuit gaat, dan beperk je jezelf alleen maar in je mogelijkheden, dus wees lekker gewoon. Grijp het leven bij de taas en ga ervoor. Zit nooit bij de pakken neer, dat is allemaal verloren tijd en energie. Zoek je geluk, dat is je levensopdracht.
Be happy.
donderdag 17 april 2014 19:33
Als eerste
Met zulke grote tegenslagen zou iedereen het ontzettend moeilijk hebben. Nee je bent niet een mislukkeling, ik heb totaal geen tegenslagen gehad in vergelijking met jou en ik bak er maar weinig van.
Jammer dat je vrienden je niet hebben gesteund in die tijd. Ik zou proberen om de moed te vinden om gewoon verder te gaan met wat je wil bereiken. Zo'n therapeut helpt ook niet echt mee, maar volgens mij bedoelt die dat je achter staat door dingen waar je compleet geen invloed op had.
Met zulke grote tegenslagen zou iedereen het ontzettend moeilijk hebben. Nee je bent niet een mislukkeling, ik heb totaal geen tegenslagen gehad in vergelijking met jou en ik bak er maar weinig van.
Jammer dat je vrienden je niet hebben gesteund in die tijd. Ik zou proberen om de moed te vinden om gewoon verder te gaan met wat je wil bereiken. Zo'n therapeut helpt ook niet echt mee, maar volgens mij bedoelt die dat je achter staat door dingen waar je compleet geen invloed op had.
donderdag 17 april 2014 19:43
donderdag 17 april 2014 19:47
Naja, mijn psycholoog wilde met die 2-0 opmerking alleen aangeven dat het gewoon net iets moeilijker is om het allemaal op de rit te krijgen dan wanneer je dit niet zou hebben. Ik solliciteer me bijvoorbeeld gek, maar krijg altijd te horen dat ze het niet aandurven, omdat ik bijvoorbeeld die hartproblemen heb, waardoor ze bang zijn voor een hoog verzuim... Het is dan gewoon een sticker die je opgeplakt krijgt. En dan ga je wel denken... Ik kom hier nooit meer uit.
donderdag 17 april 2014 22:55
Het is niet niks wat jij hebt meegemaakt. Niet gek dat je daar een trauma van krijgt. En in nood leert men zijn vrienden kennen. Je hoort het vaker dat als iemand ziek wordt, mensen het laten afweten. Het is hard, maar mensen willen nou eenmaal geen negativiteit in hun leven.
Je verhaal is voor mij herkenbaar.
Ik ben ook 28 en heb NLD, ook een vorm van autisme. Tot mijn 14e had ik veel vriendinnen om leuke dingen mee te doen en te kletsen. Maar daarna zijn die contacten allemaal verwaterd. Doordat ik niet meegroeide met hun interesses. Op de middelbare school en tijdens mijn opleiding ben ik veel gepest. Nieuwe vriendinnen maken lukte nauwelijks. De weinige die ik maakte verwaterden ook gauw. Ook ik moest stoppen met mijn opleiding MBO 4. Wel de theorie gehaald, maar de praktijk lukte niet. Ik kreeg vaak negatieve kritiek op mijn stages en ook op school. Er was een hoge werkdruk en daar kon ik niet tegen. Na 2 mislukte stages moest ik van de opleiding af. Vlak daarna, op mijn 20e kreeg ik mijn diagnose. Daarna ben ik een MBO 3 opleiding gaan doen. Dat diploma heb ik gehaald, maar daar is geen werk in te vinden. Daarna een re-integratie traject gedaan met als doel een baan te vinden. Maar het had weinig resultaat, geen baan dus. En nu werk ik alweer 4 jaar bij de sociale werkplaats. Het is onder mijn niveau. Maar er is weinig werkdruk. Ik heb de keus uit: of een simpele baan met weinig uitdaging en lage werkdruk of meer uitdaging met een hoge werkdruk. Aangezien een hoge werkdruk bij mij fout gaat, heb ik de 1e optie. Woon ook in een regio waar weinig werk is. Heb wel een vast contract en ik mag blij zijn DAT ik werk heb in deze tijd. Soms voel ik me ook mislukt dat ik nog nooit een echte baan gehad heb. Maar aan de andere kant ben ik blij met mijn rustige leven. Het is goed vol te houden. 's Morgens werken en 's middags vrij.
Contacten heb ik nog steeds weinig. En dat benauwt me soms. Heb een goede erg band met mijn moeder en stiefvader. Maar zij hebben ook niet het eeuwige leven. Tegen de tijd dat ze er niet meer zijn, hoop ik toch meer vrienden te hebben. Contact maken vind ik ook moeilijk en heb niet gauw een klik meer met mensen. Iedereen heeft het zo druk met werk, relatie en gezin. Dat maakt het ook moeilijker.
Ik vind het knap dat je ondanks je Asperger toch 8 jaar een relatie hebt gehad. Zelf heb ik dat nog nooit echt gehad. Die hoop ik ooit wel tegen te komen. Maar ik moet wel iets voelen voor iemand en ik kan goed alleen zijn.
Je verhaal is voor mij herkenbaar.
Ik ben ook 28 en heb NLD, ook een vorm van autisme. Tot mijn 14e had ik veel vriendinnen om leuke dingen mee te doen en te kletsen. Maar daarna zijn die contacten allemaal verwaterd. Doordat ik niet meegroeide met hun interesses. Op de middelbare school en tijdens mijn opleiding ben ik veel gepest. Nieuwe vriendinnen maken lukte nauwelijks. De weinige die ik maakte verwaterden ook gauw. Ook ik moest stoppen met mijn opleiding MBO 4. Wel de theorie gehaald, maar de praktijk lukte niet. Ik kreeg vaak negatieve kritiek op mijn stages en ook op school. Er was een hoge werkdruk en daar kon ik niet tegen. Na 2 mislukte stages moest ik van de opleiding af. Vlak daarna, op mijn 20e kreeg ik mijn diagnose. Daarna ben ik een MBO 3 opleiding gaan doen. Dat diploma heb ik gehaald, maar daar is geen werk in te vinden. Daarna een re-integratie traject gedaan met als doel een baan te vinden. Maar het had weinig resultaat, geen baan dus. En nu werk ik alweer 4 jaar bij de sociale werkplaats. Het is onder mijn niveau. Maar er is weinig werkdruk. Ik heb de keus uit: of een simpele baan met weinig uitdaging en lage werkdruk of meer uitdaging met een hoge werkdruk. Aangezien een hoge werkdruk bij mij fout gaat, heb ik de 1e optie. Woon ook in een regio waar weinig werk is. Heb wel een vast contract en ik mag blij zijn DAT ik werk heb in deze tijd. Soms voel ik me ook mislukt dat ik nog nooit een echte baan gehad heb. Maar aan de andere kant ben ik blij met mijn rustige leven. Het is goed vol te houden. 's Morgens werken en 's middags vrij.
Contacten heb ik nog steeds weinig. En dat benauwt me soms. Heb een goede erg band met mijn moeder en stiefvader. Maar zij hebben ook niet het eeuwige leven. Tegen de tijd dat ze er niet meer zijn, hoop ik toch meer vrienden te hebben. Contact maken vind ik ook moeilijk en heb niet gauw een klik meer met mensen. Iedereen heeft het zo druk met werk, relatie en gezin. Dat maakt het ook moeilijker.
Ik vind het knap dat je ondanks je Asperger toch 8 jaar een relatie hebt gehad. Zelf heb ik dat nog nooit echt gehad. Die hoop ik ooit wel tegen te komen. Maar ik moet wel iets voelen voor iemand en ik kan goed alleen zijn.
vrijdag 18 april 2014 13:16
Het hoort ook wel een beetje bij de leeftijd, dat je je mislukt voelt. Niet dat ik je moeilijkheden wil bagatelliseren. Maar ik herinner me die leeftijd, dat veel vriendinnen een soort paniekgevoel kregen van "ik heb nog niks bereikt!" En dat was dan onafhankelijk van de diploma's, het werk of de vrienden die we hadden: je kunt namelijk altijd wel iemand vinden die het 'beter' lijkt te doen dan jij.
Het zijn allemaal maar fases. Soms gaat het een tijd helemaal geweldig, soms gaat het een tijd waardeloos. Als je middenin zo'n waardeloze fase zit, denk je dat er nooit meer iets zal veranderen. Maar dat gebeurt vanzelf. Soms kan je er zelf iets aan doen, soms is het gewoon een tijdje tanden op elkaar en afwachten.
Krijg je ook praktische tips van de psycholoog, bijvoorbeeld bij het nieuwe vrienden maken en het solliciteren? Kun je aan de slag als vrijwilliger? Heb je hobby's of interesses waar je nieuwe contacten zou kunnen zoeken? Internet heeft het leven gelukkig een stuk makkelijker gemaakt voor mensen die niet zo goed zijn in smalltalk. En wat voor opleiding deed je? |s er een kans om dat nog af te maken, of er op een andere manier mee verder te gaan?
Het zijn allemaal maar fases. Soms gaat het een tijd helemaal geweldig, soms gaat het een tijd waardeloos. Als je middenin zo'n waardeloze fase zit, denk je dat er nooit meer iets zal veranderen. Maar dat gebeurt vanzelf. Soms kan je er zelf iets aan doen, soms is het gewoon een tijdje tanden op elkaar en afwachten.
Krijg je ook praktische tips van de psycholoog, bijvoorbeeld bij het nieuwe vrienden maken en het solliciteren? Kun je aan de slag als vrijwilliger? Heb je hobby's of interesses waar je nieuwe contacten zou kunnen zoeken? Internet heeft het leven gelukkig een stuk makkelijker gemaakt voor mensen die niet zo goed zijn in smalltalk. En wat voor opleiding deed je? |s er een kans om dat nog af te maken, of er op een andere manier mee verder te gaan?
