Relaties
alle pijlers
Gezocht vrouwen weer gelukkig na vreemdgaan partner
dinsdag 22 juli 2014 23:23
Dit is de eerste keer dat ik op Viva Forum kijk en er iets plaats, dus misschien is het een dubbel onderwerp en zoek ik gewoon verkeerd, zo ja..., excuus daarvoor.
Ik zou heel graag in contact komen met vrouwen van wie de man gedurende een langere periode is vreemdgegaan en die weer gelukkig zijn geworden in hun relatie.
Wij hebben een relatie van bijna 15 jaar. Niet zo lang geleden ben ik er bij toeval achter gekomen dat hij al een half jaar een relatie met een ander bleek te hebben. In de volgende maanden bleek dat hij de afgelopen twee jaar ook prostituees bezocht heeft en met andere vrouwen gezoend heeft.
We hebben twee kinderen, waarvan er 1 nog op de lagere school zit. Zonder deze kinderen was onze relatie nu geëindigd. We proberen onze relatie weer op te bouwen, maar het gaat moeizaam. Ik zou zo graag wat positieve verhalen willen horen van relaties waar het uiteindelijk toch weer is goed gekomen.
Ik zou heel graag in contact komen met vrouwen van wie de man gedurende een langere periode is vreemdgegaan en die weer gelukkig zijn geworden in hun relatie.
Wij hebben een relatie van bijna 15 jaar. Niet zo lang geleden ben ik er bij toeval achter gekomen dat hij al een half jaar een relatie met een ander bleek te hebben. In de volgende maanden bleek dat hij de afgelopen twee jaar ook prostituees bezocht heeft en met andere vrouwen gezoend heeft.
We hebben twee kinderen, waarvan er 1 nog op de lagere school zit. Zonder deze kinderen was onze relatie nu geëindigd. We proberen onze relatie weer op te bouwen, maar het gaat moeizaam. Ik zou zo graag wat positieve verhalen willen horen van relaties waar het uiteindelijk toch weer is goed gekomen.
woensdag 23 juli 2014 17:46
quote:clementien schreef op 23 juli 2014 @ 11:34:
Ik heb er ervaring mee, maar in mijn geval was het wat minder uitgebreid als bij jou TO. Ik vond onze relatie te goed om er zonder meer mee te stoppen. Ik heb nu, na een jaar, nog vaak wantrouwende gedachten, terwijl hij er totaal geen aanleiding toe geeft. Het is meer een verdriet over een gebrek aan respect wat ik heb. Hij doet ontzettend zijn best, maar of mijn gevoel ooit weer 100% wordt wat het was?
In jouw geval had ik er wel een punt achter gezet...
Ik wens jou heel veel succes en sterkte.Dank voor het delen van je ervaringen, ik vraag het me ook oprecht af of 100% vertrouwen en gevoel weer terug kan komen.
Ik heb er ervaring mee, maar in mijn geval was het wat minder uitgebreid als bij jou TO. Ik vond onze relatie te goed om er zonder meer mee te stoppen. Ik heb nu, na een jaar, nog vaak wantrouwende gedachten, terwijl hij er totaal geen aanleiding toe geeft. Het is meer een verdriet over een gebrek aan respect wat ik heb. Hij doet ontzettend zijn best, maar of mijn gevoel ooit weer 100% wordt wat het was?
In jouw geval had ik er wel een punt achter gezet...
Ik wens jou heel veel succes en sterkte.Dank voor het delen van je ervaringen, ik vraag het me ook oprecht af of 100% vertrouwen en gevoel weer terug kan komen.
woensdag 23 juli 2014 17:48
quote:rob_uit_zeist schreef op 23 juli 2014 @ 08:17:
Nou Eliza1974,
Ik vind het ontzettend stoer van je dat je zo reageert.
Wel knap dat je ondanks alles toch door wil gaan met je man.
En zoals je kan lezen geloof ik persoonlijk niet dat het helemaal goed gaat komen.
Maar ergens hoop ik dat ik het mis heb en dat het jullie toch lukt om er uit te komen. Je bent wel erg vergevingsgezind moet ik zeggen. Dat vind ik heeeeeeelllllll knap van je.
Daarom hoop ik dat het jullie lukt. Maar je weet er zijn veel valkuilen en zal het moeilijk worden.
Omdat je zo'n 'stoer wijf' bent gun ik je wel dat happy end. Sterkte en veel succes.
En dan hoop ik nu dat als er vrouwen zijn die dit ook hebben meegemaakt op je topic zullen reageren. Misschien heb je daar steun aan en krijg je wat tips en trucks aangereikt.
Nogmaals succes en sterkte.
Dank je wel voor je uitgebreide reactie, die stel ik zeer op prijs. Het is gelukt om enkele ervaringsdeskundigen te vinden, dus ik ben helemaal happy;-)
Nou Eliza1974,
Ik vind het ontzettend stoer van je dat je zo reageert.
Wel knap dat je ondanks alles toch door wil gaan met je man.
En zoals je kan lezen geloof ik persoonlijk niet dat het helemaal goed gaat komen.
Maar ergens hoop ik dat ik het mis heb en dat het jullie toch lukt om er uit te komen. Je bent wel erg vergevingsgezind moet ik zeggen. Dat vind ik heeeeeeelllllll knap van je.
Daarom hoop ik dat het jullie lukt. Maar je weet er zijn veel valkuilen en zal het moeilijk worden.
Omdat je zo'n 'stoer wijf' bent gun ik je wel dat happy end. Sterkte en veel succes.
En dan hoop ik nu dat als er vrouwen zijn die dit ook hebben meegemaakt op je topic zullen reageren. Misschien heb je daar steun aan en krijg je wat tips en trucks aangereikt.
Nogmaals succes en sterkte.
Dank je wel voor je uitgebreide reactie, die stel ik zeer op prijs. Het is gelukt om enkele ervaringsdeskundigen te vinden, dus ik ben helemaal happy;-)
woensdag 23 juli 2014 17:50
quote:Madderijn schreef op 23 juli 2014 @ 08:22:
Wat goed dat jullie in therapie zijn. Wat bizar dat de sfeer liefdevol en goed is terwijl je allerlei andere emoties ervaart als gebrek aan vertrouwen.
Ik denk dat het hoe dan ook goed is dat je er nu vol voor gaat om het gezin te repareren. De toekomst zal uitwijzen of het werkt. Je hebt dan voor de kinderen alles geprobeerd.
Als het alsnog fout gaat (hij doet hetzelfde, jij kunt niet meer vertrouwen dat hij echt gestopt is), dan is alles geprobeerd. Oude wonden krijgen de kans nu om te genezen, de communicatie wordt verbeterd. Allemaal goed voor de kinderen. Je bent goed bezig. Sterkte.
(soa test heb ik nog niet voorbij zien komen, zou ik wel doen)Dank voor je opbouwende reactie en advies.
Wat goed dat jullie in therapie zijn. Wat bizar dat de sfeer liefdevol en goed is terwijl je allerlei andere emoties ervaart als gebrek aan vertrouwen.
Ik denk dat het hoe dan ook goed is dat je er nu vol voor gaat om het gezin te repareren. De toekomst zal uitwijzen of het werkt. Je hebt dan voor de kinderen alles geprobeerd.
Als het alsnog fout gaat (hij doet hetzelfde, jij kunt niet meer vertrouwen dat hij echt gestopt is), dan is alles geprobeerd. Oude wonden krijgen de kans nu om te genezen, de communicatie wordt verbeterd. Allemaal goed voor de kinderen. Je bent goed bezig. Sterkte.
(soa test heb ik nog niet voorbij zien komen, zou ik wel doen)Dank voor je opbouwende reactie en advies.
woensdag 23 juli 2014 17:52
quote:hamerhaai schreef op 23 juli 2014 @ 09:00:
Wij hebben elkaar weer gevonden. We zijn een tijd echt uit elkaar gegaan. Ondertussen begrijp ik wat er gebeurd is. Ik zie mijn aandeel in het verhaal.
Mijn vriend heeft heel stomme keuzes gemaakt en ik praat deze zeker niet goed. Maar ik begrijp wel dat hij in de verleiding is gekomen.
Het was een hele moeilijke tijd. Zeker omdat er nog veel meer mee speelden. Het heeft mij (en ook mijn vriend) letterlijk en figuurlijk bloed zweet en tranen gekost. Uiteindelijk kwamen we toch tot de conclusie dat het leven samen veel leuker is dan zonder elkaar.
Ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat ik het hem vergeven heb, maar dat ik zal het zeker niet vergeten. We praten nu veel meer.
Ieder mens kan vreemd gaan. Ik kan wel heilig zeggen dat ik het nooit zou doen. Maar ik heb te veel voorbeelden in mijn omgeving gezien dat mensen de fout in zijn gegaan.
Ik had er voor kunnen kiezen om de relatie definitief te stoppen. Alleen wie garandeert me dat de volgende vriend of ik niet vreemd zal gaan? Niemand!
Neem nu even afstand. Ieder moet zijn of haar eigen ding verwerken. En ondanks dat je man is vreemd gegaan en is nooit 100% zijn schuld. Vind je dit wel, dan voel jij je het slachtoffer en gebeurd alles buiten je om. Accepteer jij je eigen aandeel, dan heb je ook de kracht en macht om dingen te veranderen.
Nu een aantal jaren later ben ik blij dat ik er voor gekozen heb om mijn vriend weer volledig te vertrouwen. Geen behoefte om e-mails. telefoons, etc te controleren. Heel af en toe schiet het wel door mijn hoofd een, maar ik wil niet met wantrouwen leven. We hebben weer voor de volle 100% voor elkaar gekozen.Wat een geweldige reactie, ben ik heel blij mee, mocht je via een pb verder willen praten, dan graag.
Wij hebben elkaar weer gevonden. We zijn een tijd echt uit elkaar gegaan. Ondertussen begrijp ik wat er gebeurd is. Ik zie mijn aandeel in het verhaal.
Mijn vriend heeft heel stomme keuzes gemaakt en ik praat deze zeker niet goed. Maar ik begrijp wel dat hij in de verleiding is gekomen.
Het was een hele moeilijke tijd. Zeker omdat er nog veel meer mee speelden. Het heeft mij (en ook mijn vriend) letterlijk en figuurlijk bloed zweet en tranen gekost. Uiteindelijk kwamen we toch tot de conclusie dat het leven samen veel leuker is dan zonder elkaar.
Ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat ik het hem vergeven heb, maar dat ik zal het zeker niet vergeten. We praten nu veel meer.
Ieder mens kan vreemd gaan. Ik kan wel heilig zeggen dat ik het nooit zou doen. Maar ik heb te veel voorbeelden in mijn omgeving gezien dat mensen de fout in zijn gegaan.
Ik had er voor kunnen kiezen om de relatie definitief te stoppen. Alleen wie garandeert me dat de volgende vriend of ik niet vreemd zal gaan? Niemand!
Neem nu even afstand. Ieder moet zijn of haar eigen ding verwerken. En ondanks dat je man is vreemd gegaan en is nooit 100% zijn schuld. Vind je dit wel, dan voel jij je het slachtoffer en gebeurd alles buiten je om. Accepteer jij je eigen aandeel, dan heb je ook de kracht en macht om dingen te veranderen.
Nu een aantal jaren later ben ik blij dat ik er voor gekozen heb om mijn vriend weer volledig te vertrouwen. Geen behoefte om e-mails. telefoons, etc te controleren. Heel af en toe schiet het wel door mijn hoofd een, maar ik wil niet met wantrouwen leven. We hebben weer voor de volle 100% voor elkaar gekozen.Wat een geweldige reactie, ben ik heel blij mee, mocht je via een pb verder willen praten, dan graag.
woensdag 23 juli 2014 17:54
quote:just4helpverliefd schreef op 23 juli 2014 @ 09:04:
Wow, het is bijna alsof ik mijn eigen verhaal lees...en al lezende besef ik dat het voor mij eigenlijk een afgesloten verhaal is inmiddels. Daarmee heb ik ook antwoord op jouw vraag: ja ik heb zoiets meegemaakt en ja we zijn nog samen en gelukkig. We zijn door een heel diep dal gegaan, maar er sterker uitgekomen. Jouw verhaal brengt dingen die ik echt voor mezelf inde afgelopen jaren heb weten te verwerken en af te sluiten weer terug en geeft me daarmee het besef dat het dus echt mogelijk is zoiets door te komen samen. De dalen waren diep, ik zou er nooit voor kiezen of het iemand gunnen, maar als ik naar ons leven en gezin nu kijk zou ik met de wetenschap van wat er gebeurd is, toch 100% opnieuw voor hem gekozen hebben jaren geleden. Wees trots op jezelf voor je besluiten, niet meteen scheiden duidt juist op kracht, zeker niet op zwakte dat je vreemdgaan toe laat, maak je niet druk om wat anderen vinden of wat je kinderen moeten denken: die zullen trots zijn op mama omdat ze alles eraan doet om weer gelukkig te zijn (niet om samen te blijven, maar om hetgeen waar jij alle jaren in geïnvesteerd hebt te herstellen en beter te maken). Geloof me: het kan echt! Zie nu dat je eerder ook al een reactie had verzonden, zou ook heel graag via een pb in contact komen?
Wow, het is bijna alsof ik mijn eigen verhaal lees...en al lezende besef ik dat het voor mij eigenlijk een afgesloten verhaal is inmiddels. Daarmee heb ik ook antwoord op jouw vraag: ja ik heb zoiets meegemaakt en ja we zijn nog samen en gelukkig. We zijn door een heel diep dal gegaan, maar er sterker uitgekomen. Jouw verhaal brengt dingen die ik echt voor mezelf inde afgelopen jaren heb weten te verwerken en af te sluiten weer terug en geeft me daarmee het besef dat het dus echt mogelijk is zoiets door te komen samen. De dalen waren diep, ik zou er nooit voor kiezen of het iemand gunnen, maar als ik naar ons leven en gezin nu kijk zou ik met de wetenschap van wat er gebeurd is, toch 100% opnieuw voor hem gekozen hebben jaren geleden. Wees trots op jezelf voor je besluiten, niet meteen scheiden duidt juist op kracht, zeker niet op zwakte dat je vreemdgaan toe laat, maak je niet druk om wat anderen vinden of wat je kinderen moeten denken: die zullen trots zijn op mama omdat ze alles eraan doet om weer gelukkig te zijn (niet om samen te blijven, maar om hetgeen waar jij alle jaren in geïnvesteerd hebt te herstellen en beter te maken). Geloof me: het kan echt! Zie nu dat je eerder ook al een reactie had verzonden, zou ook heel graag via een pb in contact komen?
woensdag 23 juli 2014 18:15
woensdag 23 juli 2014 18:52
quote:eliza1974 schreef op 22 juli 2014 @ 23:23:
We hebben twee kinderen, waarvan er 1 nog op de lagere school zit. Zonder deze kinderen was onze relatie nu geëindigd.
Voor de kinderen bij elkaar blijven vind ik nog steeds het slechtste argument om niet te scheiden...
Vertrouwen is weg, hij is niet eenmalig vreemdgegaan maar een half jaar relatie, hoeren en zoenen met anderen. En jij verwacht door zijn sorry en krokodillentranen dat hij dit nooit meer doet?
Zoals al eerder gezegd is: hij heeft spijt dat je er achter bent gekomen. Kies voor jezelf en indirect ook voor je kinderen, wil jij nog minimaal 15 jaar aan deze respectloze vent vast zitten?
We hebben twee kinderen, waarvan er 1 nog op de lagere school zit. Zonder deze kinderen was onze relatie nu geëindigd.
Voor de kinderen bij elkaar blijven vind ik nog steeds het slechtste argument om niet te scheiden...
Vertrouwen is weg, hij is niet eenmalig vreemdgegaan maar een half jaar relatie, hoeren en zoenen met anderen. En jij verwacht door zijn sorry en krokodillentranen dat hij dit nooit meer doet?
Zoals al eerder gezegd is: hij heeft spijt dat je er achter bent gekomen. Kies voor jezelf en indirect ook voor je kinderen, wil jij nog minimaal 15 jaar aan deze respectloze vent vast zitten?
woensdag 23 juli 2014 21:47
Lieve Eliza,
Lekker cliche, maar wat wil jij? En dan niet de keus tussen blijven of gaan, die keus heb je gemaakt. Maar wat verwacht je. Wat wil je. Want daar zit het probleem. Het wordt nooit als voorheen. Dat wil niet zeggen dat je niet weer gelukkig wordt, maar het zal anders zijn. En dat moet je wel beseffen. Als je gaat streven om alles weer te krijgen als vroeger, dan wordt je heel ongelukkig. Want dat is er niet meer, die personen zijn er niet meer.
Wij zijn nu zo'n twee en een half jaar na de ontdekking. Nog steeds bij elkaar. Vertrouwen? Meer een gelatenheid. Maar ik stel me niet meer open zoals ik deed. Ik ben respect verloren. Voor hem en ook voor mezelf. Voor mezelf komt het langzaam terug. Voor hem nog langzamer.
En wat me vroeger nooit stoorde (waarschijnlijk door de verliefdheid die ik altijd voor hem gevoeld heb) irriteert me nu we. En dat zijn dingen die bij mezelf liggen. Dat kan hij niet veranderen.
Begrijp me niet verkeerd, we hebben het gezellig, leuk met de kinderen, maar iets is voor altijd weg en zal ook nooit meer terug komen. En dat maakt me vaak nog erg verdrietig. Niet het vreemdgaan, dat zegt meer over hem dan over mij. Maar het feit dat er voor altijd iets tussen ons staat.
Het slijt. De knoop in mijn buik is allang weg. Ik ben zelf ontzettend gegroeid door mezelf te ontwikkelen en mezelf op de eerste plaats te zetten. Ben ik super gelukkig? Nee, maar voor dit moment gelukkig genoeg.
Lekker cliche, maar wat wil jij? En dan niet de keus tussen blijven of gaan, die keus heb je gemaakt. Maar wat verwacht je. Wat wil je. Want daar zit het probleem. Het wordt nooit als voorheen. Dat wil niet zeggen dat je niet weer gelukkig wordt, maar het zal anders zijn. En dat moet je wel beseffen. Als je gaat streven om alles weer te krijgen als vroeger, dan wordt je heel ongelukkig. Want dat is er niet meer, die personen zijn er niet meer.
Wij zijn nu zo'n twee en een half jaar na de ontdekking. Nog steeds bij elkaar. Vertrouwen? Meer een gelatenheid. Maar ik stel me niet meer open zoals ik deed. Ik ben respect verloren. Voor hem en ook voor mezelf. Voor mezelf komt het langzaam terug. Voor hem nog langzamer.
En wat me vroeger nooit stoorde (waarschijnlijk door de verliefdheid die ik altijd voor hem gevoeld heb) irriteert me nu we. En dat zijn dingen die bij mezelf liggen. Dat kan hij niet veranderen.
Begrijp me niet verkeerd, we hebben het gezellig, leuk met de kinderen, maar iets is voor altijd weg en zal ook nooit meer terug komen. En dat maakt me vaak nog erg verdrietig. Niet het vreemdgaan, dat zegt meer over hem dan over mij. Maar het feit dat er voor altijd iets tussen ons staat.
Het slijt. De knoop in mijn buik is allang weg. Ik ben zelf ontzettend gegroeid door mezelf te ontwikkelen en mezelf op de eerste plaats te zetten. Ben ik super gelukkig? Nee, maar voor dit moment gelukkig genoeg.
woensdag 23 juli 2014 22:45
quote:hopeloze_ziel schreef op 23 juli 2014 @ 21:58:
Hier iemand vanaf de andere kant. Ik heb een verborgen relatie gehad met een gebonden man. Heel fout, was op zoek naar aandacht, naïef en onbezonnen etc. Tot zover de "excuses".
De man deed een heleboel voorkomen, dat zijn relatie zo slecht was, dat het huwelijk het niet zou redden etc. Op een gegeven moment is ze er toch achter gekomen en ging hij met hangende pootjes terug. Want ja, idd kinderen. En toch wel heel veilig. Vanaf dat moment is zijn vrouw toch bij hem gebleven, en leek het alsof hun huwelijk weer in de lift zat. Al haar woede leek op mij geprojecteerd ipv op hem. Ze was heus kwaad op hem, maar zocht het ook bij mij en ik vermoed ook -onterecht- bij zichzelf.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen; ja het kan zeker nog goedkomen, maar denk er alsjeblieft goed over na. Zijn aandeel hier in is heel erg groot geweest en het feit dat het zolang heeft stand gehouden zegt ook heel wat. Laat niet over je heen lopen en neem niet zomaar genoegen met tranen en een simpele uitleg. Er zit veel meer achter. En ga vooral niet twijfelen aan jezelf.
Ik vind je heel erg sterk overkomen en hoop dat je voor jezelf rust gaat vinden zodat je een weloverwogen keuze kunt maken. Of dat met hem, of zonder hem is, weer opnieuw gelukkig zijn is het doel!
Sterkte.
Moedig dat je dit plaatst. En inderdaad, ik deed ook wat de bedrogene in jouw geval deed, heel kwaad zijn op de andere vrouw.
Ik heb nog steeds geen greintje respect voor haar, maar dat is meer gebaseerd op het feit dat zij ook vrolijk haar hele gezin bedonderde, maar wat mijn man deed was zijn keuze, zijn fout. Als zij het niet was geweest dan was het wel iemand anders geweest.
Ik hoor vaak, we waren zo gelukkig, bla bla bla, maar was je (daarmee bedoel ik de bedrogene) dat ook echt? Want ik had ook totaal niet verwacht dat hij vreemd ging, maar ik was ook al heel lang niet gelukkig (achteraf combi postnatal depressie en wat andere dingen). En ik weet ook dat je als persoon die blijft bijna gedwongen wordt om alles op te hemelen. Familie en vrienden hebben vaak zoiets van, ja maar jij wilde blijven. Dus negatief mag/kan je niet meer zijn, want tja, je hebt besloten om er weer 100% voor te gaan. Maar daarmee verloochen je jezelf, en je gevoelens. En dat is het ergste wat je kunt doen, want daarme verdruk je alle gevoelens, alle boosheid, alle verdriet. En dat zal er ooit weer uitkomen, op wat voor een manier dan ook.
Het is heel fijn als je allemaal aanpassingen doet om de relatie te laten slagen, maar verlies jezelf alsjeblieft niet. Het is zwaar k. wat je man gedaan heeft, hij heeft daarmee een groot gat geslagen in je vertrouwen en zelfvertrouwen en dat heeft tijd nodig om te herstellen. Geef jezelf die tijd. Niemand kan voor jou beslissen of dat een week, een maand, een jaar of langer duurt. Ik hoor vaak, je moet het loslaten en dat is in zekere zin wel zo, maar je moet daardoor je gevoelens niet ontkennen. Als je over vier jaar een liedje hoort die een soort van flashback veroorzaakt, mag je best verdrietig zijn.
Ik wens je veel wijsheid op je pad naar jullie nieuwe relatie.
Hier iemand vanaf de andere kant. Ik heb een verborgen relatie gehad met een gebonden man. Heel fout, was op zoek naar aandacht, naïef en onbezonnen etc. Tot zover de "excuses".
De man deed een heleboel voorkomen, dat zijn relatie zo slecht was, dat het huwelijk het niet zou redden etc. Op een gegeven moment is ze er toch achter gekomen en ging hij met hangende pootjes terug. Want ja, idd kinderen. En toch wel heel veilig. Vanaf dat moment is zijn vrouw toch bij hem gebleven, en leek het alsof hun huwelijk weer in de lift zat. Al haar woede leek op mij geprojecteerd ipv op hem. Ze was heus kwaad op hem, maar zocht het ook bij mij en ik vermoed ook -onterecht- bij zichzelf.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen; ja het kan zeker nog goedkomen, maar denk er alsjeblieft goed over na. Zijn aandeel hier in is heel erg groot geweest en het feit dat het zolang heeft stand gehouden zegt ook heel wat. Laat niet over je heen lopen en neem niet zomaar genoegen met tranen en een simpele uitleg. Er zit veel meer achter. En ga vooral niet twijfelen aan jezelf.
Ik vind je heel erg sterk overkomen en hoop dat je voor jezelf rust gaat vinden zodat je een weloverwogen keuze kunt maken. Of dat met hem, of zonder hem is, weer opnieuw gelukkig zijn is het doel!
Sterkte.
Moedig dat je dit plaatst. En inderdaad, ik deed ook wat de bedrogene in jouw geval deed, heel kwaad zijn op de andere vrouw.
Ik heb nog steeds geen greintje respect voor haar, maar dat is meer gebaseerd op het feit dat zij ook vrolijk haar hele gezin bedonderde, maar wat mijn man deed was zijn keuze, zijn fout. Als zij het niet was geweest dan was het wel iemand anders geweest.
Ik hoor vaak, we waren zo gelukkig, bla bla bla, maar was je (daarmee bedoel ik de bedrogene) dat ook echt? Want ik had ook totaal niet verwacht dat hij vreemd ging, maar ik was ook al heel lang niet gelukkig (achteraf combi postnatal depressie en wat andere dingen). En ik weet ook dat je als persoon die blijft bijna gedwongen wordt om alles op te hemelen. Familie en vrienden hebben vaak zoiets van, ja maar jij wilde blijven. Dus negatief mag/kan je niet meer zijn, want tja, je hebt besloten om er weer 100% voor te gaan. Maar daarmee verloochen je jezelf, en je gevoelens. En dat is het ergste wat je kunt doen, want daarme verdruk je alle gevoelens, alle boosheid, alle verdriet. En dat zal er ooit weer uitkomen, op wat voor een manier dan ook.
Het is heel fijn als je allemaal aanpassingen doet om de relatie te laten slagen, maar verlies jezelf alsjeblieft niet. Het is zwaar k. wat je man gedaan heeft, hij heeft daarmee een groot gat geslagen in je vertrouwen en zelfvertrouwen en dat heeft tijd nodig om te herstellen. Geef jezelf die tijd. Niemand kan voor jou beslissen of dat een week, een maand, een jaar of langer duurt. Ik hoor vaak, je moet het loslaten en dat is in zekere zin wel zo, maar je moet daardoor je gevoelens niet ontkennen. Als je over vier jaar een liedje hoort die een soort van flashback veroorzaakt, mag je best verdrietig zijn.
Ik wens je veel wijsheid op je pad naar jullie nieuwe relatie.
woensdag 23 juli 2014 22:47
Wat een heftig verhaal en moeilijke tijd voor jullie. Hier herkenning en een positief einde. Ook wij zijn bij elkaar gebleven. De eerste tijd was zwaar. Inmiddels zo'n 5 jaar verder. Het verdriet slijt, het vertrouwen komt terug. Maar de herinnering aan die eerste periode na mijn ontdekking is nog steeds erg pijnlijk.
Toch ben ik blij dat ik/we deze keuze hebben gemaakt. Onze kinderen waren nog te klein om er iets van mee te krijgen en hebben hier dus geen idee van, gelukkig. Wij zijn een normaal en doorsnee gezin en zijn daar heel gelukkig mee!
Het kan dus zeker. Het verdriet slijt, maar dit duurde bij mij wel lang moet ik toegeven. Maar terugkijkend was het me wel waard on zo te vechten voor onze relatie en ons gezin.
Ik ben er trots op dat we deze storm hebben doorstaan (maar hoop t nooooooit meer mee te maken!).
Sterkte met jullie verwerking.
Toch ben ik blij dat ik/we deze keuze hebben gemaakt. Onze kinderen waren nog te klein om er iets van mee te krijgen en hebben hier dus geen idee van, gelukkig. Wij zijn een normaal en doorsnee gezin en zijn daar heel gelukkig mee!
Het kan dus zeker. Het verdriet slijt, maar dit duurde bij mij wel lang moet ik toegeven. Maar terugkijkend was het me wel waard on zo te vechten voor onze relatie en ons gezin.
Ik ben er trots op dat we deze storm hebben doorstaan (maar hoop t nooooooit meer mee te maken!).
Sterkte met jullie verwerking.
donderdag 24 juli 2014 00:00
Ik lees mee.
Niet als iemand die ervaring heeft met vreemdgaan, maar als iemand die weet dat haar vader jaren geleden (20+) vreemd is gegaan en een kind heeft verwekt.
Dit heb ik toen ik 16 jaar was gehoord en ik moet zeggen dat ik sindsdien nog steeds wrok heb tegenover mijn vader (en moeder). Ze zijn nog steeds samen, de liefde was er nog, maar ik kan niet begrijpen waarom. Vreemdgaan is 1 ding, maar een kind is een heel ander verhaal.
Wat ik hiermee wil zeggen is; mijn ouders hebben misschien niet door wat het met mij heeft gedaan. TO: hoe zou je daarmee omgaan als jullie kinderen erover horen? En wat het met ze kan doen? Of ga je dit nooit vertellen?
Ik wens je veel sterkte,
Niet als iemand die ervaring heeft met vreemdgaan, maar als iemand die weet dat haar vader jaren geleden (20+) vreemd is gegaan en een kind heeft verwekt.
Dit heb ik toen ik 16 jaar was gehoord en ik moet zeggen dat ik sindsdien nog steeds wrok heb tegenover mijn vader (en moeder). Ze zijn nog steeds samen, de liefde was er nog, maar ik kan niet begrijpen waarom. Vreemdgaan is 1 ding, maar een kind is een heel ander verhaal.
Wat ik hiermee wil zeggen is; mijn ouders hebben misschien niet door wat het met mij heeft gedaan. TO: hoe zou je daarmee omgaan als jullie kinderen erover horen? En wat het met ze kan doen? Of ga je dit nooit vertellen?
Ik wens je veel sterkte,
donderdag 24 juli 2014 00:11
quote:hopeloze_ziel schreef op 23 juli 2014 @ 23:10:
Wat een mooie en oprechte reactie heb je gegeven Astrid1974. Ben je uiteindelijk zelf gebleven of weggegaan?
Hij mocht blijven, de keus was niet of ik bleef of wegging, maar of hij mocht blijven of weg moest. Het was een keuze gebaseerd op verschillende zaken, praktische zaken en emotionele zaken. Was het tien jaar eerder gebeurd, zonder kinderen, dan had ik een heel andere keuze gemaakt.
Het is makkelijk om te oordelen vanaf de zijlijn voor veel mensen, maar als het je overkomt is het vaak niet een kwestie van 'pak je koffers maar'.
Wij zijn er nog lang niet, maar we komen er uiteindelijk wel, of dat nu met of zonder elkaar is. Veel keuzes die we gemaakt hebben hebben we wel gemaakt met het oog op de kinderen. Niet omdat we bij elkaar blijven voor de kinderen, maar omdat we gekeken hebben naar wat het beste is voor de kinderen. Mocht de relatie zo veranderen in de toekomst dat het geluk, de veiligheid of de kinderen er op welke andere manier negatief door beinvloed worden dan ben ik zeker ook de eerste die een punt achter de relatie zal zetten. Daar hoef ik geen seconde over te twijfelen.
Wat een mooie en oprechte reactie heb je gegeven Astrid1974. Ben je uiteindelijk zelf gebleven of weggegaan?
Hij mocht blijven, de keus was niet of ik bleef of wegging, maar of hij mocht blijven of weg moest. Het was een keuze gebaseerd op verschillende zaken, praktische zaken en emotionele zaken. Was het tien jaar eerder gebeurd, zonder kinderen, dan had ik een heel andere keuze gemaakt.
Het is makkelijk om te oordelen vanaf de zijlijn voor veel mensen, maar als het je overkomt is het vaak niet een kwestie van 'pak je koffers maar'.
Wij zijn er nog lang niet, maar we komen er uiteindelijk wel, of dat nu met of zonder elkaar is. Veel keuzes die we gemaakt hebben hebben we wel gemaakt met het oog op de kinderen. Niet omdat we bij elkaar blijven voor de kinderen, maar omdat we gekeken hebben naar wat het beste is voor de kinderen. Mocht de relatie zo veranderen in de toekomst dat het geluk, de veiligheid of de kinderen er op welke andere manier negatief door beinvloed worden dan ben ik zeker ook de eerste die een punt achter de relatie zal zetten. Daar hoef ik geen seconde over te twijfelen.
donderdag 24 juli 2014 00:14
quote:krekeltje-87 schreef op 24 juli 2014 @ 00:00:
Ik lees mee.
Niet als iemand die ervaring heeft met vreemdgaan, maar als iemand die weet dat haar vader jaren geleden (20+) vreemd is gegaan en een kind heeft verwekt.
Dit heb ik toen ik 16 jaar was gehoord en ik moet zeggen dat ik sindsdien nog steeds wrok heb tegenover mijn vader (en moeder). Ze zijn nog steeds samen, de liefde was er nog, maar ik kan niet begrijpen waarom. Vreemdgaan is 1 ding, maar een kind is een heel ander verhaal.
Wat ik hiermee wil zeggen is; mijn ouders hebben misschien niet door wat het met mij heeft gedaan. TO: hoe zou je daarmee omgaan als jullie kinderen erover horen? En wat het met ze kan doen? Of ga je dit nooit vertellen?
Ik wens je veel sterkte,
Heb je het ooit kunnen bespreken met je ouders?
Ken namelijk ook iemand waar dit bij voorgevallen is en het wordt doodgezwegen. Zij en haar broer hebben er nu als volwassenen nog steeds heel veel last van, terwijl de belemmeringen die het voor hun veroorzaakt misschien helemaal niet reeel zijn als ze het hele verhaal hadden gehoord en vader en moeder open en eerlijk tegen de kinderen waren geweest.
Ik lees mee.
Niet als iemand die ervaring heeft met vreemdgaan, maar als iemand die weet dat haar vader jaren geleden (20+) vreemd is gegaan en een kind heeft verwekt.
Dit heb ik toen ik 16 jaar was gehoord en ik moet zeggen dat ik sindsdien nog steeds wrok heb tegenover mijn vader (en moeder). Ze zijn nog steeds samen, de liefde was er nog, maar ik kan niet begrijpen waarom. Vreemdgaan is 1 ding, maar een kind is een heel ander verhaal.
Wat ik hiermee wil zeggen is; mijn ouders hebben misschien niet door wat het met mij heeft gedaan. TO: hoe zou je daarmee omgaan als jullie kinderen erover horen? En wat het met ze kan doen? Of ga je dit nooit vertellen?
Ik wens je veel sterkte,
Heb je het ooit kunnen bespreken met je ouders?
Ken namelijk ook iemand waar dit bij voorgevallen is en het wordt doodgezwegen. Zij en haar broer hebben er nu als volwassenen nog steeds heel veel last van, terwijl de belemmeringen die het voor hun veroorzaakt misschien helemaal niet reeel zijn als ze het hele verhaal hadden gehoord en vader en moeder open en eerlijk tegen de kinderen waren geweest.
donderdag 24 juli 2014 00:22
quote:astrid1974 schreef op 24 juli 2014 @ 00:14:
[...]
Heb je het ooit kunnen bespreken met je ouders?
Ken namelijk ook iemand waar dit bij voorgevallen is en het wordt doodgezwegen. Zij en haar broer hebben er nu als volwassenen nog steeds heel veel last van, terwijl de belemmeringen die het voor hun veroorzaakt misschien helemaal niet reeel zijn als ze het hele verhaal hadden gehoord en vader en moeder open en eerlijk tegen de kinderen waren geweest.
Nee, het word ook doodgezwegen. Heel af en toe komt het naar voren. Zo bij hun trouwdag een aantal maanden geleden. Dat ze zich door alles hebben geslagen, dankzij geduld enzo. Maar verder nooit. Mijn vader had het me verteld door middel van het laten zien van een foto. Dus niet met mijn moeder erbij. Of dat het beste idee van de wereld was, nee.
Maar het heeft ook met cultuur te maken denk ik. Surinamers staan bekend om het hebben van een 'buitenvrouw'.
Sorry TO, beetje off topic.
[...]
Heb je het ooit kunnen bespreken met je ouders?
Ken namelijk ook iemand waar dit bij voorgevallen is en het wordt doodgezwegen. Zij en haar broer hebben er nu als volwassenen nog steeds heel veel last van, terwijl de belemmeringen die het voor hun veroorzaakt misschien helemaal niet reeel zijn als ze het hele verhaal hadden gehoord en vader en moeder open en eerlijk tegen de kinderen waren geweest.
Nee, het word ook doodgezwegen. Heel af en toe komt het naar voren. Zo bij hun trouwdag een aantal maanden geleden. Dat ze zich door alles hebben geslagen, dankzij geduld enzo. Maar verder nooit. Mijn vader had het me verteld door middel van het laten zien van een foto. Dus niet met mijn moeder erbij. Of dat het beste idee van de wereld was, nee.
Maar het heeft ook met cultuur te maken denk ik. Surinamers staan bekend om het hebben van een 'buitenvrouw'.
Sorry TO, beetje off topic.
vrijdag 25 juli 2014 19:17
quote:astrid1974 schreef op 24 juli 2014 @ 00:11:
[...]
Hij mocht blijven, de keus was niet of ik bleef of wegging, maar of hij mocht blijven of weg moest. Het was een keuze gebaseerd op verschillende zaken, praktische zaken en emotionele zaken. Was het tien jaar eerder gebeurd, zonder kinderen, dan had ik een heel andere keuze gemaakt.
Het is makkelijk om te oordelen vanaf de zijlijn voor veel mensen, maar als het je overkomt is het vaak niet een kwestie van 'pak je koffers maar'.
Wij zijn er nog lang niet, maar we komen er uiteindelijk wel, of dat nu met of zonder elkaar is. Veel keuzes die we gemaakt hebben hebben we wel gemaakt met het oog op de kinderen. Niet omdat we bij elkaar blijven voor de kinderen, maar omdat we gekeken hebben naar wat het beste is voor de kinderen. Mocht de relatie zo veranderen in de toekomst dat het geluk, de veiligheid of de kinderen er op welke andere manier negatief door beinvloed worden dan ben ik zeker ook de eerste die een punt achter de relatie zal zetten. Daar hoef ik geen seconde over te twijfelen.En nou lijkt het net of ik mijn eigen motivatie teruglees, wat doet het me goed om dit te lezen, dank je wel.
[...]
Hij mocht blijven, de keus was niet of ik bleef of wegging, maar of hij mocht blijven of weg moest. Het was een keuze gebaseerd op verschillende zaken, praktische zaken en emotionele zaken. Was het tien jaar eerder gebeurd, zonder kinderen, dan had ik een heel andere keuze gemaakt.
Het is makkelijk om te oordelen vanaf de zijlijn voor veel mensen, maar als het je overkomt is het vaak niet een kwestie van 'pak je koffers maar'.
Wij zijn er nog lang niet, maar we komen er uiteindelijk wel, of dat nu met of zonder elkaar is. Veel keuzes die we gemaakt hebben hebben we wel gemaakt met het oog op de kinderen. Niet omdat we bij elkaar blijven voor de kinderen, maar omdat we gekeken hebben naar wat het beste is voor de kinderen. Mocht de relatie zo veranderen in de toekomst dat het geluk, de veiligheid of de kinderen er op welke andere manier negatief door beinvloed worden dan ben ik zeker ook de eerste die een punt achter de relatie zal zetten. Daar hoef ik geen seconde over te twijfelen.En nou lijkt het net of ik mijn eigen motivatie teruglees, wat doet het me goed om dit te lezen, dank je wel.
vrijdag 25 juli 2014 19:26
quote:krekeltje-87 schreef op 24 juli 2014 @ 00:22:
[...]
Nee, het word ook doodgezwegen. Heel af en toe komt het naar voren. Zo bij hun trouwdag een aantal maanden geleden. Dat ze zich door alles hebben geslagen, dankzij geduld enzo. Maar verder nooit. Mijn vader had het me verteld door middel van het laten zien van een foto. Dus niet met mijn moeder erbij. Of dat het beste idee van de wereld was, nee.
Maar het heeft ook met cultuur te maken denk ik. Surinamers staan bekend om het hebben van een 'buitenvrouw'.
Sorry TO, beetje off topic.Bijzonder om te lezen hoe het op een kind overkomt. Ik ben op dit moment niet van plan om het aan de kinderen te vertellen omdat ik me geen beeld kan vormen waarom dat goed voor ze zou zijn. Het ene kind is het andere natuurlijk niet, maar in ons geval denk ik dat de jongste nog te klein is om het echt te kunnen begrijpen en de oudste zit net in een enorme zwart/wit fase, iets is helemaal goed of helemaal fout, het grijze gebied moet ze nog gaan ontdekken, dus nee op dit moment zie ik daar voor nu en in de toekomst eigenlijk ook geen reden voor. Mogelijk als er iets soortgelijks in hun leven zal voorkomen dat we het zullen bespreken en hoe wij hier uit zijn gekomen.
[...]
Nee, het word ook doodgezwegen. Heel af en toe komt het naar voren. Zo bij hun trouwdag een aantal maanden geleden. Dat ze zich door alles hebben geslagen, dankzij geduld enzo. Maar verder nooit. Mijn vader had het me verteld door middel van het laten zien van een foto. Dus niet met mijn moeder erbij. Of dat het beste idee van de wereld was, nee.
Maar het heeft ook met cultuur te maken denk ik. Surinamers staan bekend om het hebben van een 'buitenvrouw'.
Sorry TO, beetje off topic.Bijzonder om te lezen hoe het op een kind overkomt. Ik ben op dit moment niet van plan om het aan de kinderen te vertellen omdat ik me geen beeld kan vormen waarom dat goed voor ze zou zijn. Het ene kind is het andere natuurlijk niet, maar in ons geval denk ik dat de jongste nog te klein is om het echt te kunnen begrijpen en de oudste zit net in een enorme zwart/wit fase, iets is helemaal goed of helemaal fout, het grijze gebied moet ze nog gaan ontdekken, dus nee op dit moment zie ik daar voor nu en in de toekomst eigenlijk ook geen reden voor. Mogelijk als er iets soortgelijks in hun leven zal voorkomen dat we het zullen bespreken en hoe wij hier uit zijn gekomen.
vrijdag 25 juli 2014 19:29
quote:AnnieThePannie schreef op 23 juli 2014 @ 22:47:
Wat een heftig verhaal en moeilijke tijd voor jullie. Hier herkenning en een positief einde. Ook wij zijn bij elkaar gebleven. De eerste tijd was zwaar. Inmiddels zo'n 5 jaar verder. Het verdriet slijt, het vertrouwen komt terug. Maar de herinnering aan die eerste periode na mijn ontdekking is nog steeds erg pijnlijk.
Toch ben ik blij dat ik/we deze keuze hebben gemaakt. Onze kinderen waren nog te klein om er iets van mee te krijgen en hebben hier dus geen idee van, gelukkig. Wij zijn een normaal en doorsnee gezin en zijn daar heel gelukkig mee!
Het kan dus zeker. Het verdriet slijt, maar dit duurde bij mij wel lang moet ik toegeven. Maar terugkijkend was het me wel waard on zo te vechten voor onze relatie en ons gezin.
Ik ben er trots op dat we deze storm hebben doorstaan (maar hoop t nooooooit meer mee te maken!).
Sterkte met jullie verwerking.Dank je wel, het lucht me enorm op verhalen als deze te lezen, fijn dat het zo goed gaat, en supertrots mogen jullie zeker wezen, zoveel mensen zeggen in mijn omgeving zeggen dat ik kies voor de makkelijke weg... terwijl ik bij mezelf denk dat het voor mezelf eigenlijk veel makkelijker zou zijn om weg te gaan...
Wat een heftig verhaal en moeilijke tijd voor jullie. Hier herkenning en een positief einde. Ook wij zijn bij elkaar gebleven. De eerste tijd was zwaar. Inmiddels zo'n 5 jaar verder. Het verdriet slijt, het vertrouwen komt terug. Maar de herinnering aan die eerste periode na mijn ontdekking is nog steeds erg pijnlijk.
Toch ben ik blij dat ik/we deze keuze hebben gemaakt. Onze kinderen waren nog te klein om er iets van mee te krijgen en hebben hier dus geen idee van, gelukkig. Wij zijn een normaal en doorsnee gezin en zijn daar heel gelukkig mee!
Het kan dus zeker. Het verdriet slijt, maar dit duurde bij mij wel lang moet ik toegeven. Maar terugkijkend was het me wel waard on zo te vechten voor onze relatie en ons gezin.
Ik ben er trots op dat we deze storm hebben doorstaan (maar hoop t nooooooit meer mee te maken!).
Sterkte met jullie verwerking.Dank je wel, het lucht me enorm op verhalen als deze te lezen, fijn dat het zo goed gaat, en supertrots mogen jullie zeker wezen, zoveel mensen zeggen in mijn omgeving zeggen dat ik kies voor de makkelijke weg... terwijl ik bij mezelf denk dat het voor mezelf eigenlijk veel makkelijker zou zijn om weg te gaan...
vrijdag 25 juli 2014 19:48
quote:astrid1974 schreef op 23 juli 2014 @ 22:45:
[...]
Moedig dat je dit plaatst. En inderdaad, ik deed ook wat de bedrogene in jouw geval deed, heel kwaad zijn op de andere vrouw.
Ik heb nog steeds geen greintje respect voor haar, maar dat is meer gebaseerd op het feit dat zij ook vrolijk haar hele gezin bedonderde, maar wat mijn man deed was zijn keuze, zijn fout. Als zij het niet was geweest dan was het wel iemand anders geweest.
Ik hoor vaak, we waren zo gelukkig, bla bla bla, maar was je (daarmee bedoel ik de bedrogene) dat ook echt? Want ik had ook totaal niet verwacht dat hij vreemd ging, maar ik was ook al heel lang niet gelukkig (achteraf combi postnatal depressie en wat andere dingen). En ik weet ook dat je als persoon die blijft bijna gedwongen wordt om alles op te hemelen. Familie en vrienden hebben vaak zoiets van, ja maar jij wilde blijven. Dus negatief mag/kan je niet meer zijn, want tja, je hebt besloten om er weer 100% voor te gaan. Maar daarmee verloochen je jezelf, en je gevoelens. En dat is het ergste wat je kunt doen, want daarme verdruk je alle gevoelens, alle boosheid, alle verdriet. En dat zal er ooit weer uitkomen, op wat voor een manier dan ook.
Het is heel fijn als je allemaal aanpassingen doet om de relatie te laten slagen, maar verlies jezelf alsjeblieft niet. Het is zwaar k. wat je man gedaan heeft, hij heeft daarmee een groot gat geslagen in je vertrouwen en zelfvertrouwen en dat heeft tijd nodig om te herstellen. Geef jezelf die tijd. Niemand kan voor jou beslissen of dat een week, een maand, een jaar of langer duurt. Ik hoor vaak, je moet het loslaten en dat is in zekere zin wel zo, maar je moet daardoor je gevoelens niet ontkennen. Als je over vier jaar een liedje hoort die een soort van flashback veroorzaakt, mag je best verdrietig zijn.
Ik wens je veel wijsheid op je pad naar jullie nieuwe relatie.
Ja, ik roep ook om het hardst hoe gelukkig we waren;-) Ik had nooit verwacht dat ik zo fanatiek in de verdediging zou moeten gaan om mijn keuze om te blijven te verdedigen. Dat maakt het niet makkelijk om twijfels en onzekerheden met mensen uit mijn omgeving te delen.
Feit is dat er ook bij ons bepaalde dingen zijn gebeurd die we nooit goed uitgesproken hebben en wat is blijven "hangen", beiden hebben we dat afzonderlijk op onze eigen manier verwerkt. Maar toch moet ik ook zeggen dat we in het gewone dagelijkse leven wel degelijk gelukkig waren, we hadden veel plezier, veel liefde naar elkaar, deden vaak leuke dingen samen, veel fysiek contact, nu ik het zo teruglees moet ik misschien zeggen dat ik heel gelukkig was... Moeilijk te erkennen dat ik niet gezien heb dat hij ondertussen met zichzelf in de knoop lag....
We zitten nu midden in het proces hoe we de nieuwe relatie vorm willen geven, maar mijn eerste prioriteit ligt er nu in om mezelf weer terug te vinden, weer met respect naar mezelf te kunnen kijken, weer trots op mezelf te kunnen zijn, weer blij met mezelf te zijn, dat is allemaal weggeslagen.
En die tijd is wel een dingetje, ik voel als het ware het klokje op de achtergrond tikken dat ik het toch wel eens verwerkt moet gaan hebben. Het stelt me gerust dat anderen er ook meer tijd voor nodig hadden dan een paar maandjes, soms twijfel ik nl echt aan mezelf waarom ik het nou niet uit m'n hoofd kan zetten en gewoon opnieuw beginnen met een schone lei, dan voel ik me een aansteller. De verhalen die ik van anderen lees doen me echt e-norm goed kan ik je vertellen. Dank je wel dat je dit alles met me deelt.
[...]
Moedig dat je dit plaatst. En inderdaad, ik deed ook wat de bedrogene in jouw geval deed, heel kwaad zijn op de andere vrouw.
Ik heb nog steeds geen greintje respect voor haar, maar dat is meer gebaseerd op het feit dat zij ook vrolijk haar hele gezin bedonderde, maar wat mijn man deed was zijn keuze, zijn fout. Als zij het niet was geweest dan was het wel iemand anders geweest.
Ik hoor vaak, we waren zo gelukkig, bla bla bla, maar was je (daarmee bedoel ik de bedrogene) dat ook echt? Want ik had ook totaal niet verwacht dat hij vreemd ging, maar ik was ook al heel lang niet gelukkig (achteraf combi postnatal depressie en wat andere dingen). En ik weet ook dat je als persoon die blijft bijna gedwongen wordt om alles op te hemelen. Familie en vrienden hebben vaak zoiets van, ja maar jij wilde blijven. Dus negatief mag/kan je niet meer zijn, want tja, je hebt besloten om er weer 100% voor te gaan. Maar daarmee verloochen je jezelf, en je gevoelens. En dat is het ergste wat je kunt doen, want daarme verdruk je alle gevoelens, alle boosheid, alle verdriet. En dat zal er ooit weer uitkomen, op wat voor een manier dan ook.
Het is heel fijn als je allemaal aanpassingen doet om de relatie te laten slagen, maar verlies jezelf alsjeblieft niet. Het is zwaar k. wat je man gedaan heeft, hij heeft daarmee een groot gat geslagen in je vertrouwen en zelfvertrouwen en dat heeft tijd nodig om te herstellen. Geef jezelf die tijd. Niemand kan voor jou beslissen of dat een week, een maand, een jaar of langer duurt. Ik hoor vaak, je moet het loslaten en dat is in zekere zin wel zo, maar je moet daardoor je gevoelens niet ontkennen. Als je over vier jaar een liedje hoort die een soort van flashback veroorzaakt, mag je best verdrietig zijn.
Ik wens je veel wijsheid op je pad naar jullie nieuwe relatie.
Ja, ik roep ook om het hardst hoe gelukkig we waren;-) Ik had nooit verwacht dat ik zo fanatiek in de verdediging zou moeten gaan om mijn keuze om te blijven te verdedigen. Dat maakt het niet makkelijk om twijfels en onzekerheden met mensen uit mijn omgeving te delen.
Feit is dat er ook bij ons bepaalde dingen zijn gebeurd die we nooit goed uitgesproken hebben en wat is blijven "hangen", beiden hebben we dat afzonderlijk op onze eigen manier verwerkt. Maar toch moet ik ook zeggen dat we in het gewone dagelijkse leven wel degelijk gelukkig waren, we hadden veel plezier, veel liefde naar elkaar, deden vaak leuke dingen samen, veel fysiek contact, nu ik het zo teruglees moet ik misschien zeggen dat ik heel gelukkig was... Moeilijk te erkennen dat ik niet gezien heb dat hij ondertussen met zichzelf in de knoop lag....
We zitten nu midden in het proces hoe we de nieuwe relatie vorm willen geven, maar mijn eerste prioriteit ligt er nu in om mezelf weer terug te vinden, weer met respect naar mezelf te kunnen kijken, weer trots op mezelf te kunnen zijn, weer blij met mezelf te zijn, dat is allemaal weggeslagen.
En die tijd is wel een dingetje, ik voel als het ware het klokje op de achtergrond tikken dat ik het toch wel eens verwerkt moet gaan hebben. Het stelt me gerust dat anderen er ook meer tijd voor nodig hadden dan een paar maandjes, soms twijfel ik nl echt aan mezelf waarom ik het nou niet uit m'n hoofd kan zetten en gewoon opnieuw beginnen met een schone lei, dan voel ik me een aansteller. De verhalen die ik van anderen lees doen me echt e-norm goed kan ik je vertellen. Dank je wel dat je dit alles met me deelt.
vrijdag 25 juli 2014 21:00
Je hebt een genuanceerde keus gemaakt volgens mij, Eliza. Ik snap de negatieve reacties van velen, maar vind tegelijkertijd dat ze veroordelend zijn. Ze weten bijv. wel zeker dat man opnieuw vreemd zal gaan of dat jij jezelf zou verliezen. Knap, want ieder mens en iedere context is weer net verschillend. Ik vraag me of als zij zich voorstellen als nú vanavond blijkt dat hun partner (met wie ze zich ook normaal gelukkig voelen nu) vreemd zou gaan, ze deze partner, met wie ze zich verbonden voelen, daadwerkelijk meteen de deur zouden wijzen...
Volgens mij blijf je niet alleen bij elkaar voor de kinderen zoals sommigen suggereren, maar óók voor de kinderen. De liefde die je voelt voor je man, de verklaring die je ziet voor het vreemdgaan (zonder het goed te keuren!) in combinatie met het hebben van kinderen is wat anders dan "voor de kinderen bij elkaar blijven", mijns inziens. Ze zijn gewoon meer een reden dat je wél door de pijn wilt gaan.
Ik denk dat 100% er voor gaan of "schone lei" in deze loze begrippen zijn. Geen enkel leven of langerdurende relatie is een schone lei. Gelukkig niet. Ellende maakt ook dat mensen soms meer tot elkaar komen.
Heel veel succes & hopelijk ga je je steeds beter voelen... Om er maar eens een cliché in te gooien: de tijd gaat het leren...
Volgens mij blijf je niet alleen bij elkaar voor de kinderen zoals sommigen suggereren, maar óók voor de kinderen. De liefde die je voelt voor je man, de verklaring die je ziet voor het vreemdgaan (zonder het goed te keuren!) in combinatie met het hebben van kinderen is wat anders dan "voor de kinderen bij elkaar blijven", mijns inziens. Ze zijn gewoon meer een reden dat je wél door de pijn wilt gaan.
Ik denk dat 100% er voor gaan of "schone lei" in deze loze begrippen zijn. Geen enkel leven of langerdurende relatie is een schone lei. Gelukkig niet. Ellende maakt ook dat mensen soms meer tot elkaar komen.
Heel veel succes & hopelijk ga je je steeds beter voelen... Om er maar eens een cliché in te gooien: de tijd gaat het leren...
