Relaties
alle pijlers
Gezocht vrouwen weer gelukkig na vreemdgaan partner
dinsdag 22 juli 2014 23:23
Dit is de eerste keer dat ik op Viva Forum kijk en er iets plaats, dus misschien is het een dubbel onderwerp en zoek ik gewoon verkeerd, zo ja..., excuus daarvoor.
Ik zou heel graag in contact komen met vrouwen van wie de man gedurende een langere periode is vreemdgegaan en die weer gelukkig zijn geworden in hun relatie.
Wij hebben een relatie van bijna 15 jaar. Niet zo lang geleden ben ik er bij toeval achter gekomen dat hij al een half jaar een relatie met een ander bleek te hebben. In de volgende maanden bleek dat hij de afgelopen twee jaar ook prostituees bezocht heeft en met andere vrouwen gezoend heeft.
We hebben twee kinderen, waarvan er 1 nog op de lagere school zit. Zonder deze kinderen was onze relatie nu geëindigd. We proberen onze relatie weer op te bouwen, maar het gaat moeizaam. Ik zou zo graag wat positieve verhalen willen horen van relaties waar het uiteindelijk toch weer is goed gekomen.
Ik zou heel graag in contact komen met vrouwen van wie de man gedurende een langere periode is vreemdgegaan en die weer gelukkig zijn geworden in hun relatie.
Wij hebben een relatie van bijna 15 jaar. Niet zo lang geleden ben ik er bij toeval achter gekomen dat hij al een half jaar een relatie met een ander bleek te hebben. In de volgende maanden bleek dat hij de afgelopen twee jaar ook prostituees bezocht heeft en met andere vrouwen gezoend heeft.
We hebben twee kinderen, waarvan er 1 nog op de lagere school zit. Zonder deze kinderen was onze relatie nu geëindigd. We proberen onze relatie weer op te bouwen, maar het gaat moeizaam. Ik zou zo graag wat positieve verhalen willen horen van relaties waar het uiteindelijk toch weer is goed gekomen.
vrijdag 25 juli 2014 22:06
quote:hopeloze_ziel schreef op 23 juli 2014 @ 21:58:
Hier iemand vanaf de andere kant. Ik heb een verborgen relatie gehad met een gebonden man. Heel fout, was op zoek naar aandacht, naïef en onbezonnen etc. Tot zover de "excuses".
De man deed een heleboel voorkomen, dat zijn relatie zo slecht was, dat het huwelijk het niet zou redden etc. Op een gegeven moment is ze er toch achter gekomen en ging hij met hangende pootjes terug. Want ja, idd kinderen. En toch wel heel veilig. Vanaf dat moment is zijn vrouw toch bij hem gebleven, en leek het alsof hun huwelijk weer in de lift zat. Al haar woede leek op mij geprojecteerd ipv op hem. Ze was heus kwaad op hem, maar zocht het ook bij mij en ik vermoed ook -onterecht- bij zichzelf.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen; ja het kan zeker nog goedkomen, maar denk er alsjeblieft goed over na. Zijn aandeel hier in is heel erg groot geweest en het feit dat het zolang heeft stand gehouden zegt ook heel wat. Laat niet over je heen lopen en neem niet zomaar genoegen met tranen en een simpele uitleg. Er zit veel meer achter. En ga vooral niet twijfelen aan jezelf.
Ik vind je heel erg sterk overkomen en hoop dat je voor jezelf rust gaat vinden zodat je een weloverwogen keuze kunt maken. Of dat met hem, of zonder hem is, weer opnieuw gelukkig zijn is het doel!
Sterkte.
Dank je wel voor je open en eerlijke reactie. Ja, er zit natuurlijk ook altijd een andere kant aan het verhaal dat realiseer ik me al te goed, dat is natuurlijk een groot deel van het probleem.
Aan zijn vriendin heeft hij bij wijze van gouden bergen beloofd en ook uitgesproken dat hij van haar hield. Daar achter te komen deed en doet mij enorm veel, het is natuurlijk pijnlijk te ontdekken dat je partner zijn liefde aan iemand anders uitspreekt, ik ben daar letterlijk kapot van en nog steeds doet dat pijn, eigenlijk doet dat stukje me nog meer pijn dan de sex die ze hebben gehad.
Maar, en dat vind ik heel merkwaardig, in ons geval ziet zij zichzelf desondanks als enige slachtoffer (dat spreekt ze ook letterlijk zo uit).
Deels snap ik dat wel, zij is dolverliefd geweest, dacht dat hij de liefde van haar leven (schrijft ze ook) was en zij die van hem, en van de een op de andere dag heb ik geëist dat hij een keuze maakte: of zij of ik. En ja met onze geschiedenis en idd ook in ons geval vanwege onze kinderen denk ik, was de keuze snel gemaakt.
Ik kan me voorstellen dat dat voor jou destijds als donderslag bij heldere hemel kwam en ook bij haar moet dat het geval zijn geweest. Ze is er letterlijk wekenlang ziek van geweest (tenminste dat schrijft ze). Heel schokkend dat de relatie blijkbaar zo diep zat, althans van haar kant.
Wat dat betreft ben ik overigens wel heel erg dankbaar dat ze zich na de ontdekking volledig heeft laten gaan en mij voor alles wat mooi en lelijk is heeft uitgemaakt en de meest fantastische verhalen over mijn partner heeft verspreid (ook die aantoonbaar niet waar kunnen zijn), want dat maakt wel dat ik me in ieder geval nooit meer zorgen hoef te maken dat hij nog naar haar terug zal gaan;-)
Ik onderschat zijn aandeel op geen enkele manier. En of het ooit nog helemaal goed zal komen durf ik ook nog niet te zeggen, daarvoor is het echt te vroeg. Er is wel heel veel gebeurd, het was niet zomaar een keer vreemd gaan. Maar goed, ik wil daar wel mijn best voor doen en aan de verhalen op dit topic blijkt dat het mogelijk is, met name tijd speelt een belangrijke rol begrijp ik.
Hier iemand vanaf de andere kant. Ik heb een verborgen relatie gehad met een gebonden man. Heel fout, was op zoek naar aandacht, naïef en onbezonnen etc. Tot zover de "excuses".
De man deed een heleboel voorkomen, dat zijn relatie zo slecht was, dat het huwelijk het niet zou redden etc. Op een gegeven moment is ze er toch achter gekomen en ging hij met hangende pootjes terug. Want ja, idd kinderen. En toch wel heel veilig. Vanaf dat moment is zijn vrouw toch bij hem gebleven, en leek het alsof hun huwelijk weer in de lift zat. Al haar woede leek op mij geprojecteerd ipv op hem. Ze was heus kwaad op hem, maar zocht het ook bij mij en ik vermoed ook -onterecht- bij zichzelf.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen; ja het kan zeker nog goedkomen, maar denk er alsjeblieft goed over na. Zijn aandeel hier in is heel erg groot geweest en het feit dat het zolang heeft stand gehouden zegt ook heel wat. Laat niet over je heen lopen en neem niet zomaar genoegen met tranen en een simpele uitleg. Er zit veel meer achter. En ga vooral niet twijfelen aan jezelf.
Ik vind je heel erg sterk overkomen en hoop dat je voor jezelf rust gaat vinden zodat je een weloverwogen keuze kunt maken. Of dat met hem, of zonder hem is, weer opnieuw gelukkig zijn is het doel!
Sterkte.
Dank je wel voor je open en eerlijke reactie. Ja, er zit natuurlijk ook altijd een andere kant aan het verhaal dat realiseer ik me al te goed, dat is natuurlijk een groot deel van het probleem.
Aan zijn vriendin heeft hij bij wijze van gouden bergen beloofd en ook uitgesproken dat hij van haar hield. Daar achter te komen deed en doet mij enorm veel, het is natuurlijk pijnlijk te ontdekken dat je partner zijn liefde aan iemand anders uitspreekt, ik ben daar letterlijk kapot van en nog steeds doet dat pijn, eigenlijk doet dat stukje me nog meer pijn dan de sex die ze hebben gehad.
Maar, en dat vind ik heel merkwaardig, in ons geval ziet zij zichzelf desondanks als enige slachtoffer (dat spreekt ze ook letterlijk zo uit).
Deels snap ik dat wel, zij is dolverliefd geweest, dacht dat hij de liefde van haar leven (schrijft ze ook) was en zij die van hem, en van de een op de andere dag heb ik geëist dat hij een keuze maakte: of zij of ik. En ja met onze geschiedenis en idd ook in ons geval vanwege onze kinderen denk ik, was de keuze snel gemaakt.
Ik kan me voorstellen dat dat voor jou destijds als donderslag bij heldere hemel kwam en ook bij haar moet dat het geval zijn geweest. Ze is er letterlijk wekenlang ziek van geweest (tenminste dat schrijft ze). Heel schokkend dat de relatie blijkbaar zo diep zat, althans van haar kant.
Wat dat betreft ben ik overigens wel heel erg dankbaar dat ze zich na de ontdekking volledig heeft laten gaan en mij voor alles wat mooi en lelijk is heeft uitgemaakt en de meest fantastische verhalen over mijn partner heeft verspreid (ook die aantoonbaar niet waar kunnen zijn), want dat maakt wel dat ik me in ieder geval nooit meer zorgen hoef te maken dat hij nog naar haar terug zal gaan;-)
Ik onderschat zijn aandeel op geen enkele manier. En of het ooit nog helemaal goed zal komen durf ik ook nog niet te zeggen, daarvoor is het echt te vroeg. Er is wel heel veel gebeurd, het was niet zomaar een keer vreemd gaan. Maar goed, ik wil daar wel mijn best voor doen en aan de verhalen op dit topic blijkt dat het mogelijk is, met name tijd speelt een belangrijke rol begrijp ik.
vrijdag 25 juli 2014 22:22
quote:astrid1974 schreef op 23 juli 2014 @ 21:47:
Lieve Eliza,
Lekker cliche, maar wat wil jij? En dan niet de keus tussen blijven of gaan, die keus heb je gemaakt. Maar wat verwacht je. Wat wil je. Want daar zit het probleem. Het wordt nooit als voorheen. Dat wil niet zeggen dat je niet weer gelukkig wordt, maar het zal anders zijn. En dat moet je wel beseffen. Als je gaat streven om alles weer te krijgen als vroeger, dan wordt je heel ongelukkig. Want dat is er niet meer, die personen zijn er niet meer.
Wij zijn nu zo'n twee en een half jaar na de ontdekking. Nog steeds bij elkaar. Vertrouwen? Meer een gelatenheid. Maar ik stel me niet meer open zoals ik deed. Ik ben respect verloren. Voor hem en ook voor mezelf. Voor mezelf komt het langzaam terug. Voor hem nog langzamer.
En wat me vroeger nooit stoorde (waarschijnlijk door de verliefdheid die ik altijd voor hem gevoeld heb) irriteert me nu we. En dat zijn dingen die bij mezelf liggen. Dat kan hij niet veranderen.
Begrijp me niet verkeerd, we hebben het gezellig, leuk met de kinderen, maar iets is voor altijd weg en zal ook nooit meer terug komen. En dat maakt me vaak nog erg verdrietig. Niet het vreemdgaan, dat zegt meer over hem dan over mij. Maar het feit dat er voor altijd iets tussen ons staat.
Het slijt. De knoop in mijn buik is allang weg. Ik ben zelf ontzettend gegroeid door mezelf te ontwikkelen en mezelf op de eerste plaats te zetten. Ben ik super gelukkig? Nee, maar voor dit moment gelukkig genoeg.
Wat ik wil? Eigenlijk heel stiekem wil ik dat het allemaal een boze droom is geweest;-)
Wat fijn dat je respect voor jezelf langzaam aan het terugkomen is na zo'n akelige periode. Hopelijk komt dat vertrouwen toch ook weer (deels) terug, dat is in ieder geval wat ik hoop, maar daar ben ik ook nog heel erg ver van verwijderd op dit moment.
Herkenbaar ook dat je zegt dat jullie het gezellig hebben, leuk met de kinderen, dat is bij ons ook het geval, al klinkt dat in de oren van anderen misschien wat vreemd. We kennen elkaar al zo lang en hebben zoveel dingen met elkaar beleefd en meegemaakt, dat is ondanks dit hele gebeuren niet van de 1 op de andere dag over en gelukkig misschien ook maar voor ons allen, anders was er helemaal geen doorkomen aan.
Je verdriet, dat raakt me, ik wilde dat ik iets kon zeggen om het te verzachten, maar dat kan natuurlijk niet. Ik wens je alle goeds toe en weet dat ik blij ben met je reactie, dat helpt mij weer een stukje voorwaarts.
Lieve Eliza,
Lekker cliche, maar wat wil jij? En dan niet de keus tussen blijven of gaan, die keus heb je gemaakt. Maar wat verwacht je. Wat wil je. Want daar zit het probleem. Het wordt nooit als voorheen. Dat wil niet zeggen dat je niet weer gelukkig wordt, maar het zal anders zijn. En dat moet je wel beseffen. Als je gaat streven om alles weer te krijgen als vroeger, dan wordt je heel ongelukkig. Want dat is er niet meer, die personen zijn er niet meer.
Wij zijn nu zo'n twee en een half jaar na de ontdekking. Nog steeds bij elkaar. Vertrouwen? Meer een gelatenheid. Maar ik stel me niet meer open zoals ik deed. Ik ben respect verloren. Voor hem en ook voor mezelf. Voor mezelf komt het langzaam terug. Voor hem nog langzamer.
En wat me vroeger nooit stoorde (waarschijnlijk door de verliefdheid die ik altijd voor hem gevoeld heb) irriteert me nu we. En dat zijn dingen die bij mezelf liggen. Dat kan hij niet veranderen.
Begrijp me niet verkeerd, we hebben het gezellig, leuk met de kinderen, maar iets is voor altijd weg en zal ook nooit meer terug komen. En dat maakt me vaak nog erg verdrietig. Niet het vreemdgaan, dat zegt meer over hem dan over mij. Maar het feit dat er voor altijd iets tussen ons staat.
Het slijt. De knoop in mijn buik is allang weg. Ik ben zelf ontzettend gegroeid door mezelf te ontwikkelen en mezelf op de eerste plaats te zetten. Ben ik super gelukkig? Nee, maar voor dit moment gelukkig genoeg.
Wat ik wil? Eigenlijk heel stiekem wil ik dat het allemaal een boze droom is geweest;-)
Wat fijn dat je respect voor jezelf langzaam aan het terugkomen is na zo'n akelige periode. Hopelijk komt dat vertrouwen toch ook weer (deels) terug, dat is in ieder geval wat ik hoop, maar daar ben ik ook nog heel erg ver van verwijderd op dit moment.
Herkenbaar ook dat je zegt dat jullie het gezellig hebben, leuk met de kinderen, dat is bij ons ook het geval, al klinkt dat in de oren van anderen misschien wat vreemd. We kennen elkaar al zo lang en hebben zoveel dingen met elkaar beleefd en meegemaakt, dat is ondanks dit hele gebeuren niet van de 1 op de andere dag over en gelukkig misschien ook maar voor ons allen, anders was er helemaal geen doorkomen aan.
Je verdriet, dat raakt me, ik wilde dat ik iets kon zeggen om het te verzachten, maar dat kan natuurlijk niet. Ik wens je alle goeds toe en weet dat ik blij ben met je reactie, dat helpt mij weer een stukje voorwaarts.
vrijdag 25 juli 2014 22:27
quote:oudblond schreef op 23 juli 2014 @ 20:12:
Eliza, wat ben jij attent om zo netjes te reageren op de reacties op dit forum. Ik krijg het gevoel dat je een mooie, zorgzame persoonlijkheid bent. Hoe gaat het met je?Nou, wat een aardige reactie;-) Het gaat redelijk met me, enorme ups en downs, vreugde, verdriet, onzekerheden, twijfels, het lijkt een enorme rollercoaster waarin ik terecht ben gekomen. Dank je wel voor je reactie!
Eliza, wat ben jij attent om zo netjes te reageren op de reacties op dit forum. Ik krijg het gevoel dat je een mooie, zorgzame persoonlijkheid bent. Hoe gaat het met je?Nou, wat een aardige reactie;-) Het gaat redelijk met me, enorme ups en downs, vreugde, verdriet, onzekerheden, twijfels, het lijkt een enorme rollercoaster waarin ik terecht ben gekomen. Dank je wel voor je reactie!
vrijdag 25 juli 2014 22:30
quote:duiffje schreef op 23 juli 2014 @ 18:15:
Ook ik heb hier helaas uitgebreid ervaring mee, hetzelfde als jij, zelfs langer duurde het en het bedrog was nog wel uitgebreider. Nu gelukkiger dan daarvoor, relatie beter dan ooit. Ja, met dezelfde man
Het kan echt, maar dan moet je het beide willen. Heel veel sterkte met je keuzes!Het bedrog nog uitgebreider... Ik dacht zelf dat dat niet mogelijk was... Maar wat ontzettend goed en fijn dat jullie daar toch samen uit zijn gekomen!
Ook ik heb hier helaas uitgebreid ervaring mee, hetzelfde als jij, zelfs langer duurde het en het bedrog was nog wel uitgebreider. Nu gelukkiger dan daarvoor, relatie beter dan ooit. Ja, met dezelfde man
Het kan echt, maar dan moet je het beide willen. Heel veel sterkte met je keuzes!Het bedrog nog uitgebreider... Ik dacht zelf dat dat niet mogelijk was... Maar wat ontzettend goed en fijn dat jullie daar toch samen uit zijn gekomen!
vrijdag 25 juli 2014 22:33
quote:unanaikko schreef op 25 juli 2014 @ 21:00:
Je hebt een genuanceerde keus gemaakt volgens mij, Eliza. Ik snap de negatieve reacties van velen, maar vind tegelijkertijd dat ze veroordelend zijn. Ze weten bijv. wel zeker dat man opnieuw vreemd zal gaan of dat jij jezelf zou verliezen. Knap, want ieder mens en iedere context is weer net verschillend. Ik vraag me of als zij zich voorstellen als nú vanavond blijkt dat hun partner (met wie ze zich ook normaal gelukkig voelen nu) vreemd zou gaan, ze deze partner, met wie ze zich verbonden voelen, daadwerkelijk meteen de deur zouden wijzen...
Volgens mij blijf je niet alleen bij elkaar voor de kinderen zoals sommigen suggereren, maar óók voor de kinderen. De liefde die je voelt voor je man, de verklaring die je ziet voor het vreemdgaan (zonder het goed te keuren!) in combinatie met het hebben van kinderen is wat anders dan "voor de kinderen bij elkaar blijven", mijns inziens. Ze zijn gewoon meer een reden dat je wél door de pijn wilt gaan.
Ik denk dat 100% er voor gaan of "schone lei" in deze loze begrippen zijn. Geen enkel leven of langerdurende relatie is een schone lei. Gelukkig niet. Ellende maakt ook dat mensen soms meer tot elkaar komen.
Heel veel succes & hopelijk ga je je steeds beter voelen... Om er maar eens een cliché in te gooien: de tijd gaat het leren...Wat een duidelijke uitleg, het is exact zoals ik het voel, ik ga het de volgende keer op deze manier uitleggen, dat verduidelijkt het een stuk denk ik. Dank voor je wijze woorden en medeleven ook;-)
Je hebt een genuanceerde keus gemaakt volgens mij, Eliza. Ik snap de negatieve reacties van velen, maar vind tegelijkertijd dat ze veroordelend zijn. Ze weten bijv. wel zeker dat man opnieuw vreemd zal gaan of dat jij jezelf zou verliezen. Knap, want ieder mens en iedere context is weer net verschillend. Ik vraag me of als zij zich voorstellen als nú vanavond blijkt dat hun partner (met wie ze zich ook normaal gelukkig voelen nu) vreemd zou gaan, ze deze partner, met wie ze zich verbonden voelen, daadwerkelijk meteen de deur zouden wijzen...
Volgens mij blijf je niet alleen bij elkaar voor de kinderen zoals sommigen suggereren, maar óók voor de kinderen. De liefde die je voelt voor je man, de verklaring die je ziet voor het vreemdgaan (zonder het goed te keuren!) in combinatie met het hebben van kinderen is wat anders dan "voor de kinderen bij elkaar blijven", mijns inziens. Ze zijn gewoon meer een reden dat je wél door de pijn wilt gaan.
Ik denk dat 100% er voor gaan of "schone lei" in deze loze begrippen zijn. Geen enkel leven of langerdurende relatie is een schone lei. Gelukkig niet. Ellende maakt ook dat mensen soms meer tot elkaar komen.
Heel veel succes & hopelijk ga je je steeds beter voelen... Om er maar eens een cliché in te gooien: de tijd gaat het leren...Wat een duidelijke uitleg, het is exact zoals ik het voel, ik ga het de volgende keer op deze manier uitleggen, dat verduidelijkt het een stuk denk ik. Dank voor je wijze woorden en medeleven ook;-)
zaterdag 26 juli 2014 10:37
Hoi Eliza, hier helaas ook iets soortgelijks meegemaakt, ook heel heftig en over alle grenzen heen. Ik heb destijds deze nick aangemaakt om er hier over te kunnen praten, als je mijn verhaal wilt lezen kun je me 'loepen', klikken op het vergrootglas onder het profielplaatje links. Ik forum nu mobiel dus kan helaas geen linkje voor je plakken.
Wij zijn nu ongeveer anderhalf jaar verder. Vooral de eerste tijd was het echt afzien. Ik ben een half jaar uit de running geweest nadat ik het ontdekt hebt, er kwam zoveel pijn naar boven, net als ik hier bij anderen lees ook van eerder niet verwerkt verdriet. En toen ik weer een beetje boven jan was, begon dat traject bij mijn partner. Het verraad en alle emoties die daarbij kwamen kijken vond ik ontzettend zwaar. Ik gun het niemand.
Maar, ook bij ons is het goed gekomen. Of nou ja, goed, het wordt nooit meer hetzelfde, maar dat hoeft ook niet. Ik geloof dat het op bepaalde vlakken zelfs beter is dan voorheen. Een boek wat ons heel erg geholpen is 'hoe overleef je een liefdesaffaire' van A. Vansteenwegen en M. Luyens. Daarin staat onder andere dat het verwerken van een affaire gemiddeld twee jaar duurt. Heel veel sterkte!
Wij zijn nu ongeveer anderhalf jaar verder. Vooral de eerste tijd was het echt afzien. Ik ben een half jaar uit de running geweest nadat ik het ontdekt hebt, er kwam zoveel pijn naar boven, net als ik hier bij anderen lees ook van eerder niet verwerkt verdriet. En toen ik weer een beetje boven jan was, begon dat traject bij mijn partner. Het verraad en alle emoties die daarbij kwamen kijken vond ik ontzettend zwaar. Ik gun het niemand.
Maar, ook bij ons is het goed gekomen. Of nou ja, goed, het wordt nooit meer hetzelfde, maar dat hoeft ook niet. Ik geloof dat het op bepaalde vlakken zelfs beter is dan voorheen. Een boek wat ons heel erg geholpen is 'hoe overleef je een liefdesaffaire' van A. Vansteenwegen en M. Luyens. Daarin staat onder andere dat het verwerken van een affaire gemiddeld twee jaar duurt. Heel veel sterkte!
zaterdag 26 juli 2014 14:56
quote:unanaikko schreef op 25 juli 2014 @ 21:00:
Je hebt een genuanceerde keus gemaakt volgens mij, Eliza. Ik snap de negatieve reacties van velen, maar vind tegelijkertijd dat ze veroordelend zijn. Ze weten bijv. wel zeker dat man opnieuw vreemd zal gaan of dat jij jezelf zou verliezen. Knap, want ieder mens en iedere context is weer net verschillend. Ik vraag me of als zij zich voorstellen als nú vanavond blijkt dat hun partner (met wie ze zich ook normaal gelukkig voelen nu) vreemd zou gaan, ze deze partner, met wie ze zich verbonden voelen, daadwerkelijk meteen de deur zouden wijzen....Ja hoor, per direct! Been there, done that and got the t-shirt... Once a cheater.....
Je hebt een genuanceerde keus gemaakt volgens mij, Eliza. Ik snap de negatieve reacties van velen, maar vind tegelijkertijd dat ze veroordelend zijn. Ze weten bijv. wel zeker dat man opnieuw vreemd zal gaan of dat jij jezelf zou verliezen. Knap, want ieder mens en iedere context is weer net verschillend. Ik vraag me of als zij zich voorstellen als nú vanavond blijkt dat hun partner (met wie ze zich ook normaal gelukkig voelen nu) vreemd zou gaan, ze deze partner, met wie ze zich verbonden voelen, daadwerkelijk meteen de deur zouden wijzen....Ja hoor, per direct! Been there, done that and got the t-shirt... Once a cheater.....
woensdag 30 juli 2014 20:31
quote:purple1976 schreef op 26 juli 2014 @ 10:37:
Hoi Eliza, hier helaas ook iets soortgelijks meegemaakt, ook heel heftig en over alle grenzen heen. Ik heb destijds deze nick aangemaakt om er hier over te kunnen praten, als je mijn verhaal wilt lezen kun je me 'loepen', klikken op het vergrootglas onder het profielplaatje links. Ik forum nu mobiel dus kan helaas geen linkje voor je plakken.
Wij zijn nu ongeveer anderhalf jaar verder. Vooral de eerste tijd was het echt afzien. Ik ben een half jaar uit de running geweest nadat ik het ontdekt hebt, er kwam zoveel pijn naar boven, net als ik hier bij anderen lees ook van eerder niet verwerkt verdriet. En toen ik weer een beetje boven jan was, begon dat traject bij mijn partner. Het verraad en alle emoties die daarbij kwamen kijken vond ik ontzettend zwaar. Ik gun het niemand.
Maar, ook bij ons is het goed gekomen. Of nou ja, goed, het wordt nooit meer hetzelfde, maar dat hoeft ook niet. Ik geloof dat het op bepaalde vlakken zelfs beter is dan voorheen. Een boek wat ons heel erg geholpen is 'hoe overleef je een liefdesaffaire' van A. Vansteenwegen en M. Luyens. Daarin staat onder andere dat het verwerken van een affaire gemiddeld twee jaar duurt. Heel veel sterkte!Dank je wel voor je reactie. Ik heb je topic gelezen en dat is inderdaad een heel heftig en verdrietig verhaal. Echt ongelofelijk ontzettend knap dat het jullie gelukt is hier samen op een goede manier uit te komen, of in ieder geval voldoende goed dat je weer happy lijkt te zijn. Ik ga het boek zeker lezen, maar pfff twee jaar gemiddeld, dat klinkt nog wel heeeeel erg lang;-(((
Hoi Eliza, hier helaas ook iets soortgelijks meegemaakt, ook heel heftig en over alle grenzen heen. Ik heb destijds deze nick aangemaakt om er hier over te kunnen praten, als je mijn verhaal wilt lezen kun je me 'loepen', klikken op het vergrootglas onder het profielplaatje links. Ik forum nu mobiel dus kan helaas geen linkje voor je plakken.
Wij zijn nu ongeveer anderhalf jaar verder. Vooral de eerste tijd was het echt afzien. Ik ben een half jaar uit de running geweest nadat ik het ontdekt hebt, er kwam zoveel pijn naar boven, net als ik hier bij anderen lees ook van eerder niet verwerkt verdriet. En toen ik weer een beetje boven jan was, begon dat traject bij mijn partner. Het verraad en alle emoties die daarbij kwamen kijken vond ik ontzettend zwaar. Ik gun het niemand.
Maar, ook bij ons is het goed gekomen. Of nou ja, goed, het wordt nooit meer hetzelfde, maar dat hoeft ook niet. Ik geloof dat het op bepaalde vlakken zelfs beter is dan voorheen. Een boek wat ons heel erg geholpen is 'hoe overleef je een liefdesaffaire' van A. Vansteenwegen en M. Luyens. Daarin staat onder andere dat het verwerken van een affaire gemiddeld twee jaar duurt. Heel veel sterkte!Dank je wel voor je reactie. Ik heb je topic gelezen en dat is inderdaad een heel heftig en verdrietig verhaal. Echt ongelofelijk ontzettend knap dat het jullie gelukt is hier samen op een goede manier uit te komen, of in ieder geval voldoende goed dat je weer happy lijkt te zijn. Ik ga het boek zeker lezen, maar pfff twee jaar gemiddeld, dat klinkt nog wel heeeeel erg lang;-(((
donderdag 31 juli 2014 01:27
quote:eliza1974 schreef op 30 juli 2014 @ 20:31:
[...]
Dank je wel voor je reactie. Ik heb je topic gelezen en dat is inderdaad een heel heftig en verdrietig verhaal. Echt ongelofelijk ontzettend knap dat het jullie gelukt is hier samen op een goede manier uit te komen, of in ieder geval voldoende goed dat je weer happy lijkt te zijn. Ik ga het boek zeker lezen, maar pfff twee jaar gemiddeld, dat klinkt nog wel heeeeel erg lang;-(((
Weet je wat het is Eliza, het is gewoon een soort rouwproces waar je inzit, onderschat dat niet. Rouwen om het verlies van je vertrouwen, het accepteren van het feit dat je partner (tijdelijk) niet was wie jij dacht, rouwen om wat je verloren bent, als het ware.
Mijn ervaring is dat het verdriet in golven komt. Op een gegeven moment ging ik die golven herkennen en wist ik dat ze weer voorbij zouden gaan. En de golven werden steeds minder hoog en heftig. Ik kan nu zeggen dat ik ontzetten trots ben op ons, we hebben het gered samen en dat geeft heel veel kracht. Dat staat ook in het boek trouwens: dat als je er samen doorheen komt, je er als stel echt hechter van wordt.
Hoe is het nu met jou en jullie? Liefs!
[...]
Dank je wel voor je reactie. Ik heb je topic gelezen en dat is inderdaad een heel heftig en verdrietig verhaal. Echt ongelofelijk ontzettend knap dat het jullie gelukt is hier samen op een goede manier uit te komen, of in ieder geval voldoende goed dat je weer happy lijkt te zijn. Ik ga het boek zeker lezen, maar pfff twee jaar gemiddeld, dat klinkt nog wel heeeeel erg lang;-(((
Weet je wat het is Eliza, het is gewoon een soort rouwproces waar je inzit, onderschat dat niet. Rouwen om het verlies van je vertrouwen, het accepteren van het feit dat je partner (tijdelijk) niet was wie jij dacht, rouwen om wat je verloren bent, als het ware.
Mijn ervaring is dat het verdriet in golven komt. Op een gegeven moment ging ik die golven herkennen en wist ik dat ze weer voorbij zouden gaan. En de golven werden steeds minder hoog en heftig. Ik kan nu zeggen dat ik ontzetten trots ben op ons, we hebben het gered samen en dat geeft heel veel kracht. Dat staat ook in het boek trouwens: dat als je er samen doorheen komt, je er als stel echt hechter van wordt.
Hoe is het nu met jou en jullie? Liefs!
donderdag 31 juli 2014 15:23
Dan zal ik ook even reageren hier.
Na een relatie van bijna 10 jaar ben ik ook bedonderd door mijn vent. Het is nu bijna 3 jaar geleden en wij zijn nog steeds bij elkaar, misschien wel gelukkig dan ooit.
3 jaar geleden kwam ik erachter dat mijn man vreemdging. Jeetje wat voelde ik mezelf klote. Vooral ook omdat het contact er dus al 4 maanden was en ze verschillende keren hadden afgesproken. Daarnaast was ze geen vreemde voor mij, maar iemand die al langer probeerde te stoken.
Mijn man was er helemaal stuk van. Kende zichzelf niet terug, snapte niet waar hij mee bezig was want een relatie zoals met mij was alles wat hij wilde.
Ik heb hem gelijk de keuze gegeven en hij heeft toen direct in het bijzijn van mij het contact met die andere vrouw verbroken.
Ik herken in jouw verhaal de woede van die andere vrouw. Ook hier was het tegen mij gericht en niet tegen mijn man, vind ik nog steeds vreemd! Wat hielp was dat ik zag en hoorde hoe mijn man echt partij koos voor mij. We voelden weer even als een team!
Ik heb wel gezegd dat ik even wat meer afstand van hem wilde. Ik ben altijd een vrij sterke en onafhankelijke vrouw geweest die ook haar trots had. Heb me toen dan ook erg bezig gehouden met wat de buitenwereld wel niet zou vinden van ons mislukte huwelijk?
Wilde uitvissen wat ik nu eigenlijk wilde... Toen dus ook "gedate" met een andere man.
Maar dat was toen ik echt besefte dat ik helemaal niemand anders wilde.
Manlief was bereid door het stof te gaan en heeft zich echt bewezen in de maanden erna.
Was ook helemaal open, mocht alles kijken als ik twijfels had.
Op dit moment hebben we een geweldige dochter van 1 en genieten we met volle teugen van ons leven samen. Ik heb helemaal nooit geen twijfels meer en denk er eigenlijk ook niet meer aan terug.
Dus ja, het kan wel weer gelukkig worden met dezelfde man na een slippertje.
Iedereen maakt fouten, het is alleen hoe hij en jijzelf er daarna mee omgaan.
Klinkt cliché maar door dit alles zijn wij er sterker uitgekomen dan ooit!
Na een relatie van bijna 10 jaar ben ik ook bedonderd door mijn vent. Het is nu bijna 3 jaar geleden en wij zijn nog steeds bij elkaar, misschien wel gelukkig dan ooit.
3 jaar geleden kwam ik erachter dat mijn man vreemdging. Jeetje wat voelde ik mezelf klote. Vooral ook omdat het contact er dus al 4 maanden was en ze verschillende keren hadden afgesproken. Daarnaast was ze geen vreemde voor mij, maar iemand die al langer probeerde te stoken.
Mijn man was er helemaal stuk van. Kende zichzelf niet terug, snapte niet waar hij mee bezig was want een relatie zoals met mij was alles wat hij wilde.
Ik heb hem gelijk de keuze gegeven en hij heeft toen direct in het bijzijn van mij het contact met die andere vrouw verbroken.
Ik herken in jouw verhaal de woede van die andere vrouw. Ook hier was het tegen mij gericht en niet tegen mijn man, vind ik nog steeds vreemd! Wat hielp was dat ik zag en hoorde hoe mijn man echt partij koos voor mij. We voelden weer even als een team!
Ik heb wel gezegd dat ik even wat meer afstand van hem wilde. Ik ben altijd een vrij sterke en onafhankelijke vrouw geweest die ook haar trots had. Heb me toen dan ook erg bezig gehouden met wat de buitenwereld wel niet zou vinden van ons mislukte huwelijk?
Wilde uitvissen wat ik nu eigenlijk wilde... Toen dus ook "gedate" met een andere man.
Maar dat was toen ik echt besefte dat ik helemaal niemand anders wilde.
Manlief was bereid door het stof te gaan en heeft zich echt bewezen in de maanden erna.
Was ook helemaal open, mocht alles kijken als ik twijfels had.
Op dit moment hebben we een geweldige dochter van 1 en genieten we met volle teugen van ons leven samen. Ik heb helemaal nooit geen twijfels meer en denk er eigenlijk ook niet meer aan terug.
Dus ja, het kan wel weer gelukkig worden met dezelfde man na een slippertje.
Iedereen maakt fouten, het is alleen hoe hij en jijzelf er daarna mee omgaan.
Klinkt cliché maar door dit alles zijn wij er sterker uitgekomen dan ooit!
Live like every day is your last!
