Psyche
alle pijlers
Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel 3
maandag 9 december 2013 15:29
Ruim twee jaar geleden opende ik een topic omdat ik maar niet gelukkig kon worden met mezelf. Mijn eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ik kreeg van anderen. In een relatie werd ik afhankelijk en cijferde ik mezelf weg, als vrijgezel was ik altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ik mezelf compleet was verloren wist ik dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar we elkaar advies kunnen geven en kunnen helpen om alleen gelukkig te worden. Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent.
Ik heb van meerdere mensen begrepen dat ze het waardevol vonden om de eerste delen van het topic te lezen, deel 1 vind je hier en deel 2 hier. Mocht je nog meer willen over dit onderwerp dan zijn hier wat boeken waar je misschien wel iets aan hebt:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Ik hoop dat dit topic weer net zo'n mooi topic wordt als de vorige twee!
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar we elkaar advies kunnen geven en kunnen helpen om alleen gelukkig te worden. Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent.
Ik heb van meerdere mensen begrepen dat ze het waardevol vonden om de eerste delen van het topic te lezen, deel 1 vind je hier en deel 2 hier. Mocht je nog meer willen over dit onderwerp dan zijn hier wat boeken waar je misschien wel iets aan hebt:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Ik hoop dat dit topic weer net zo'n mooi topic wordt als de vorige twee!
zondag 20 juli 2014 12:04
@suzy: je berichtje heb ik gisteren gelezen maar had even geen puf om te reageren ( te warm). Wat een lastige situatie....wat is wijsheid? Ik kan me je zorgen voorstellen, alleen geen idee wat de beste oplossing zou kunnen zijn.
@ SDK: Heb je bericht gemist
Ik hoop dat het goed met je gaat en wens je alle goeds
@ SDK: Heb je bericht gemist
Ik hoop dat het goed met je gaat en wens je alle goeds
doe iets of doe iets niet. proberen is geen optie
zondag 20 juli 2014 12:21
@all: het is hier volgens mij ook zomerreces . Hopelijk genieten jullie van de zomer.
Normaal ben ik eigenlijk niet een zomermens. ( lichte huid en sproeten) Kan ook slecht tegen de warmte maar het lijkt dit jaar beter te gaan. Misschien ook meer acceptatie? Niet willen presteren of koste wat het kost doorgaan. Gisteren op het heetst van de dag gewoon binnen gebleven. Binnen was het 25 graden dus prima te doen. Lekker lezen en luieren.
Ook het boek: "het nieuwe nietsdoen" van Gerhard Hormann was daar een inspiratie voor. Hij geeft aan dat niets doen niet hetzelfde is als "niksdoen". Het heeft niet zozeer te maken met passiviteit maar meer met doen wat je leuk vind( bijv: klungelen in de tuin, beetje prusten aan computers, fietsen, lezen.) . Daarbij natuurlijk minder werken zodat je meer tijd hebt voor leuke dingen. Als je minder nodig hebt, heb je ook minder geld nodig. Dus kun je ook minder werken. Hij pleit voor een sober en simpel leven zonder opsmuk of veel bezit. Vrije tijd is het nieuwe geld.
In het begin werd ik wat kriegel van dat boek. Daarover ben ik na gaan denken. Wat irriteert me er dan aan? ....Dat je blijkbaar gewoon lekker kunt lanterfanten en niets doen. Dat dat helemaal niet erg is! Mijn paragdigma is hard werken en veel bereiken, ( mooi huis, auto, blitse fiets, goede baan). En nou zegt hij even dat dat allemaal niet hoeft. Pfoe , even wennen dus.
Het heeft me ook aan het denken gezet. Vandaar ook mijn dag minder werken, het gelddieet ( blijft moeilijk...ben echt dol op boeken ). Als ik mijn levensstandaard dus veel verder naar beneden zou schroeven zou ik dus nog meer tijd hebben.....Dat ik voor iemand die zijn identiteit voornamelijk uit werk heeft gehaald best confronterend!
Nu dus naast alleen zijn ook een "gat" waar een nieuw stuk identiteit kan worden ontdekt. Weer een nieuw avontuur dus...
Normaal ben ik eigenlijk niet een zomermens. ( lichte huid en sproeten) Kan ook slecht tegen de warmte maar het lijkt dit jaar beter te gaan. Misschien ook meer acceptatie? Niet willen presteren of koste wat het kost doorgaan. Gisteren op het heetst van de dag gewoon binnen gebleven. Binnen was het 25 graden dus prima te doen. Lekker lezen en luieren.
Ook het boek: "het nieuwe nietsdoen" van Gerhard Hormann was daar een inspiratie voor. Hij geeft aan dat niets doen niet hetzelfde is als "niksdoen". Het heeft niet zozeer te maken met passiviteit maar meer met doen wat je leuk vind( bijv: klungelen in de tuin, beetje prusten aan computers, fietsen, lezen.) . Daarbij natuurlijk minder werken zodat je meer tijd hebt voor leuke dingen. Als je minder nodig hebt, heb je ook minder geld nodig. Dus kun je ook minder werken. Hij pleit voor een sober en simpel leven zonder opsmuk of veel bezit. Vrije tijd is het nieuwe geld.
In het begin werd ik wat kriegel van dat boek. Daarover ben ik na gaan denken. Wat irriteert me er dan aan? ....Dat je blijkbaar gewoon lekker kunt lanterfanten en niets doen. Dat dat helemaal niet erg is! Mijn paragdigma is hard werken en veel bereiken, ( mooi huis, auto, blitse fiets, goede baan). En nou zegt hij even dat dat allemaal niet hoeft. Pfoe , even wennen dus.
Het heeft me ook aan het denken gezet. Vandaar ook mijn dag minder werken, het gelddieet ( blijft moeilijk...ben echt dol op boeken ). Als ik mijn levensstandaard dus veel verder naar beneden zou schroeven zou ik dus nog meer tijd hebben.....Dat ik voor iemand die zijn identiteit voornamelijk uit werk heeft gehaald best confronterend!
Nu dus naast alleen zijn ook een "gat" waar een nieuw stuk identiteit kan worden ontdekt. Weer een nieuw avontuur dus...
doe iets of doe iets niet. proberen is geen optie
zondag 20 juli 2014 12:26
@Rianne: er zijn verschillende leuke TED talks. Heb er wat gekeken over reizen, combinatie van werk/ vrije tijd.
Heb je die van de "the brain in love" gekeken? De liefde wetenschapelijk benaderd. Erg verhelderend en met een komische noot.
Stroke van Jill Bolte Taylor. Een hersenonderzoeker die een beroerte krijgt en het proces beschrijft. Erg indrukwekkend.
Heb je die van de "the brain in love" gekeken? De liefde wetenschapelijk benaderd. Erg verhelderend en met een komische noot.
Stroke van Jill Bolte Taylor. Een hersenonderzoeker die een beroerte krijgt en het proces beschrijft. Erg indrukwekkend.
doe iets of doe iets niet. proberen is geen optie
maandag 21 juli 2014 13:27
Moskita: thanks, er is ook geen oplossing voor, denk ik. Hopen dat er contact komt..
(edit: er is inmiddels contact geweest, teken van leven, dus dat is fijn!)..
Verder: dat boek, haha, veel van die boeken komen op hetzelfde neer, net als Coach jezelf naar succes. Het is een andere kijk op welke betekenis je geeft aan "succesvol", als in succesvol mens.
Daarbij heb ik zelf ook ervaren dat het een enorme overtuiging is dat veel bereiken in de zin van levensstandaard, baan met een goede/hoge status, mooi huis en auto enzo (alleen maar) bereikt kan worden door hard werken. Door pijn en moeite. Dat is de traditionele opvatting van ambitie.: iets waardevols krijg je niet cadeau, het moet hard bij elkaar verdiend zijn door inspanning en hard werke, opofferingen, zelfdiscipline enz.
Ik noem dat "het verdienmodel", waar onze samenleving trouwens van doordrenkt is. Keerzijde is het denken in: waar heb ik dat aan verdiend, ik verdien niet dat dit of dat mij gebeurt, of juist: zijn verdiende loon is.
Dingen bereiken door eigen invloed, controle, maakbaarheid, zelf de zaadjes zaaien, enz. Het idee van presteren of falen.
Want het lullige is vaak dat mensen niet krijgen wat ze verdiend hebben. Je kan wegkomen met de grootste misdadadige dingen of juist alleen maar goede bedoelingen, enorm je best doen en je inspannen en toch een bak ellende krijgen, mensen die misbruik van je maken oid. En dan het idee van falen of slachtofferschap: dit heb ik niet verdiend! En omgekeerd dus kunnen mensen via oneerlijke wijze, manipulatie, competitie, macht, uitbuiting, over de rug van anderen (mensen, dieren, toeeigenen) enz, een hoop bereiken.
Ook het calvinisme en kapitalisme gaan uit van deze gedachten: hard werken is het juiste, zal beloond worden. Meer is beter en hoogstaander.
Die schrijfster benadrukt dat het op 2 manieren kan: door hard werken of door eea "naar je toe te laten komen". En dat laatste is een via een andere levensinstelling..
Komt erop neer dat als je je passies en talenten weet in te zetten (en niet langer streeft naar meer en meer, naar hebben, succes/falen afmeet aan wat je hebt/bezit, maar je richt op wie je bent en je inzet voor andere waarden (als in: wat "het juiste" is), dat dan alle medewerking volgt vanuit universum, de mensen/omstandigheden op je pad die je verder helpen, wind mee geven.
Te denken valt aan werk/inspanning in de richting van echt een bijdrage leveren aan de samenleving, streven naar een betere wereld, jouw bijdrage aan "het geheel" (wereld/mensheid/welzijn van mens, dier, milieu, armoedebestrijding, systemen die eerlijker verdeling van rijk-arm aanwakkeren of op een andere manier voldoening geven (omdat je er plezier en drive in hebt, jouw unieke plek inneemt).
Kan me voorstellen dat dat nogal een omslag in je denken is. Traditionele manier is wereldwijde overtuiging. Zeker in onze westerse samenleving wordt werk en inkomen hoogst gewaardeerd en zo niet idd gezien als belangrijk(ste) bepaling voor je identiteit. Niet zozeer wie je bent, maar wat je bent/ doet/ voorstelt/ hebt bepaalt je identiteit. (niet alleen wat voor werk, maar allerlei status, zoals partner/ succesvolle relatie hebben, probleemloos gezin, goedlopend huishouden, enz).
Dat het veel relaxter kan, geloven mensen ergens niet. Die overtuiging zit er zo ingehamerd en is zo alom vertegenwoordigd dat het niet in je opkomt om daaraan ook maar te twijfelen.
Keerzijde is het denken dat als je faalt, dat aan jezelf te danken is. Een loser als je niet mee kan of om welke reden dan ook niet meedoet aan "alsmaar meer, meer, meer & beter moeten", groeimodel (daarbij de overtuiging: stilstand = achteruitgang).
Het voel zoveel fijner als je die druk alleen al niet meer voelt om te hoeven kopen, consumeren, te laten zien in uierlijkheden hoe "goed" het met je gaat, wie je voorstelt.. Om je op die manier gewaardeerd te voelen, dat je iets voorstelt, er mag zijn, een aanwinst bent, van betekenis bent.
Die beinvloeding is enorm, zeker als je omgeving, vriendenkring enz ook zo leeft en van overtuigd is. Het houdt ook in dat je je steeds vergelijkt met anderen, aan dat hele systeem meedoet van verdienen/ beloond of bestraft zien van wat je doet.
Het is fijn als je daar bewust uit kan stappen. Consuminderen bijv, als bewuste levensinstelling, wordt tegenwoordig wel gewaardeerd en zelfs trendy gevonden. (dat ligt anders als je door omstandigheden of gebrek aan inspanning niet "mee kan" in de samenleving!). Maar juist in dat soort omstandigheden zoals baanverlies, ziekte, burnout, kan dat mensen de gelegenheid geven om te leren dat het daar niet in zit (in hebben, hoge levensstandaard qua uiterlijkheden, geld, status en bezit). Uitgelezen kans om te ontdekken wie je daaronder bent.. en dat heeft oa te maken met menselijke waardigheid (versus status).
En die waardigheid is iets wat je van binnen voelt en naar buiten uitstraalt, (dus niet andersom: hoe anderen jou zien, van jou vinden en beoordelen, vergelijken met anderen, voortdurende competitie, concurrentie, naar hun (al dan niet algemene) normen buiten jouzelf.
Die andere levenswijze houdt vooral in dat je contact met jezelf hebt, jezelf kent, je sterke kanten (inzet), je zwakkere kanten of beperkingen net zo goed kent, beperkende overtuigingen over jezelf loslaat of overwint, je eigen waarde kent en weet wat jou voldoening geeft en een gevoel van betekenis voor de samenleving/anderen.
Voor mijzelf: ik heb de ervaringen met eigen ogen gezien, dat je niet zozeer krijgt wat je "verdient", maar dat je intenties "beloond" worden, "geholpen wordt" van bovenaf als je daarom vraagt, als je je wil inzetten voor een betere wereld of waar je maar in gelooft dat jij een unieke combi van eigenschappen hebt die net ff dat verschil kunnen maken in de wereld, en een plaats hebt in dat geheel (en die ook inneemt).
Afleiding in de vorm van continue stroom aan info en beinvloeding, kopen, consumeren, profileren, vermaak, media, problemen in de samenleving, (te)veel omringd worden door mensen die in (uitsluitend) hard werken (als noodzakelijke voorwaarde) geloven om iets te kunnen bereiken, presteren, status bepalend vinden voor wie je bent, oa uiterlijke kenmerken van "succes", zorgt ervoor dat je je innerlijke stem niet aan bod laat komen.
Daar is simpelweg geen tijd voor als je alsmaar bezig bent met (maatschappelijke of andermans) verwachtingen in te vullen en je hele leven ingepland wordt om die levensstandaard vooral te behouden en te verbeteren.
Ook omdat we massaal geloven dat je daar gelukkig van wordt.
De clou is en blijft toch om tijd voor jezelf uit te trekken idd. Alleen al omdat "bottom-up" (wat opborrelt uit je "weten", je binnenste) alleen maar kan als je een moment voor jezelf neemt, stilstaat, stilte opzoekt. Tijd is een geweldige luxe, als je dat ook zo kan zien en benutten. Niet als je die tijd besteedt aan piekeren, afwegen, afleiding, oppervlakkige bezigheden, beperkende of negatieve gedachten, getwijfel, enz.
Wel als je de tijd neemt om te voelen en contact met jezelf te leggen, te luisteren naar jezelf en wat je intuitie je ingeeft, op ideeen brengt, een voorstelling te kunnen maken van de toekomst, waar je heen wil en hoe daar te komen (en wat je tegenhoudt).
Ik heb ondervonden hoe fijn en bevrijdend het is als je je niet langer identificeert met wat je hebt (aan bezit, relatie als status, enz) om "iemand" te zijn of "gezien/ gehoord te worden".. als je je los weet te maken van "wat anderen denken", van schaamte en schuldgevoel, van denken in traditionele opvattingen over succes en falen.
Goed zorgen en ook mogen genieten van alles wat je is toebedeeld, ook luxe, zonder je te hechten aan dat soort dingen, is voor mij wel ooit een enorme eyeopener geweest! Jezelf waardevol vinden met (ook onbetaalde of onbetaalbare) bijdragen. Zelfsturing betekent dat je dingen bewust doet, ook als dat andere keuzes zijn. Maar bijv niet uit noodzaak of geen enkele inzet je neerleggen bij beperkingen of jezelf kleiner maken en je laten sturen door je omstandigheden, als je daar wel degelijk invloed op hebt.
Dan is het geen keuze meer, niet bewust, maar onbewust (bij neerleggen) leven/ geleefd worden. Nog erger: tegen beter weten in patronen laten voortduren, je conditioneren door gewenning, je daardoor laten sturen, omdat je de moed/ energie niet hebt om die invloed opnieuw in te zetten om omstandigheden en levenswijze/ levensinstellingen te veranderen. En wetende dat je die moed en energie juist krijgt door beperkende patronen en overtuigingen te doorbreken en je los van te maken.
Mensen hebben maar weinig door hoeveel energie ze weggeven, ook aan rondslingerende spullen, bezit (maar ook relaties en alles) wat onderhouden moet worden, in stand gehouden, schoon gehouden, zorgen op kunnen leveren, je kwijt kan raken, ook als je dat helemaal niet (meer) nodig hebt. Eigenlijk van de gekke dat je bijv eerder je auto een apk of onderhoudsbeurt geeft dan jezelf!
Goed voor jezelf zorgen houdt natuurlijk veel meer in dan voor je spullen, uiterlijk, status enz zorgen, of je je daar meer mee bezig houdt om wat anderen zouden denken (ook als je je te verantwoordelijk voelt voor van alles en iedereen, teveel in je leven als een opgave voelt en te weinig geniet, dankbaar voelt, tijd hebt om te waarderen wat je wel hebt, enz).
Ik heb bijv erg veel plezier in sommige "eenvoudige" of simpele dingen die weinig tot geen geld kosten. Voor de prijs van 1 dagje welness/sauna heb ik de hele zomer lol van natuur, water, verkoeling, leuke lieve mensen om me heen die niet malen om status en maar weinig nodig hebben om te lachen en te genieten. Het kleine weten te waarderen (en niet omdat ze geen keuze hebben, maar andere prioriteiten stellen en -belangrijker- zichzelf okay en leuk/waardevol vinden zoals ze zijn. (wat niet zegt dat ze nergens naar streven, he..
Waarbij me opvalt dat dit soort levensgenieters niet alleen met zichzelf bezig zijn, maar begaan met anderen en hun verbondenheid met anderen. Die gesprekken gaan vrijwel nooit over werk (of het werk wat ze gedaan hebben), maar hun kinderen (en/of kleinkinderen), familiebanden, vriendschappen, relaties en dan in de zin van betrokkenheid en zorgzaamheid.
(edit: er is inmiddels contact geweest, teken van leven, dus dat is fijn!)..
Verder: dat boek, haha, veel van die boeken komen op hetzelfde neer, net als Coach jezelf naar succes. Het is een andere kijk op welke betekenis je geeft aan "succesvol", als in succesvol mens.
Daarbij heb ik zelf ook ervaren dat het een enorme overtuiging is dat veel bereiken in de zin van levensstandaard, baan met een goede/hoge status, mooi huis en auto enzo (alleen maar) bereikt kan worden door hard werken. Door pijn en moeite. Dat is de traditionele opvatting van ambitie.: iets waardevols krijg je niet cadeau, het moet hard bij elkaar verdiend zijn door inspanning en hard werke, opofferingen, zelfdiscipline enz.
Ik noem dat "het verdienmodel", waar onze samenleving trouwens van doordrenkt is. Keerzijde is het denken in: waar heb ik dat aan verdiend, ik verdien niet dat dit of dat mij gebeurt, of juist: zijn verdiende loon is.
Dingen bereiken door eigen invloed, controle, maakbaarheid, zelf de zaadjes zaaien, enz. Het idee van presteren of falen.
Want het lullige is vaak dat mensen niet krijgen wat ze verdiend hebben. Je kan wegkomen met de grootste misdadadige dingen of juist alleen maar goede bedoelingen, enorm je best doen en je inspannen en toch een bak ellende krijgen, mensen die misbruik van je maken oid. En dan het idee van falen of slachtofferschap: dit heb ik niet verdiend! En omgekeerd dus kunnen mensen via oneerlijke wijze, manipulatie, competitie, macht, uitbuiting, over de rug van anderen (mensen, dieren, toeeigenen) enz, een hoop bereiken.
Ook het calvinisme en kapitalisme gaan uit van deze gedachten: hard werken is het juiste, zal beloond worden. Meer is beter en hoogstaander.
Die schrijfster benadrukt dat het op 2 manieren kan: door hard werken of door eea "naar je toe te laten komen". En dat laatste is een via een andere levensinstelling..
Komt erop neer dat als je je passies en talenten weet in te zetten (en niet langer streeft naar meer en meer, naar hebben, succes/falen afmeet aan wat je hebt/bezit, maar je richt op wie je bent en je inzet voor andere waarden (als in: wat "het juiste" is), dat dan alle medewerking volgt vanuit universum, de mensen/omstandigheden op je pad die je verder helpen, wind mee geven.
Te denken valt aan werk/inspanning in de richting van echt een bijdrage leveren aan de samenleving, streven naar een betere wereld, jouw bijdrage aan "het geheel" (wereld/mensheid/welzijn van mens, dier, milieu, armoedebestrijding, systemen die eerlijker verdeling van rijk-arm aanwakkeren of op een andere manier voldoening geven (omdat je er plezier en drive in hebt, jouw unieke plek inneemt).
Kan me voorstellen dat dat nogal een omslag in je denken is. Traditionele manier is wereldwijde overtuiging. Zeker in onze westerse samenleving wordt werk en inkomen hoogst gewaardeerd en zo niet idd gezien als belangrijk(ste) bepaling voor je identiteit. Niet zozeer wie je bent, maar wat je bent/ doet/ voorstelt/ hebt bepaalt je identiteit. (niet alleen wat voor werk, maar allerlei status, zoals partner/ succesvolle relatie hebben, probleemloos gezin, goedlopend huishouden, enz).
Dat het veel relaxter kan, geloven mensen ergens niet. Die overtuiging zit er zo ingehamerd en is zo alom vertegenwoordigd dat het niet in je opkomt om daaraan ook maar te twijfelen.
Keerzijde is het denken dat als je faalt, dat aan jezelf te danken is. Een loser als je niet mee kan of om welke reden dan ook niet meedoet aan "alsmaar meer, meer, meer & beter moeten", groeimodel (daarbij de overtuiging: stilstand = achteruitgang).
Het voel zoveel fijner als je die druk alleen al niet meer voelt om te hoeven kopen, consumeren, te laten zien in uierlijkheden hoe "goed" het met je gaat, wie je voorstelt.. Om je op die manier gewaardeerd te voelen, dat je iets voorstelt, er mag zijn, een aanwinst bent, van betekenis bent.
Die beinvloeding is enorm, zeker als je omgeving, vriendenkring enz ook zo leeft en van overtuigd is. Het houdt ook in dat je je steeds vergelijkt met anderen, aan dat hele systeem meedoet van verdienen/ beloond of bestraft zien van wat je doet.
Het is fijn als je daar bewust uit kan stappen. Consuminderen bijv, als bewuste levensinstelling, wordt tegenwoordig wel gewaardeerd en zelfs trendy gevonden. (dat ligt anders als je door omstandigheden of gebrek aan inspanning niet "mee kan" in de samenleving!). Maar juist in dat soort omstandigheden zoals baanverlies, ziekte, burnout, kan dat mensen de gelegenheid geven om te leren dat het daar niet in zit (in hebben, hoge levensstandaard qua uiterlijkheden, geld, status en bezit). Uitgelezen kans om te ontdekken wie je daaronder bent.. en dat heeft oa te maken met menselijke waardigheid (versus status).
En die waardigheid is iets wat je van binnen voelt en naar buiten uitstraalt, (dus niet andersom: hoe anderen jou zien, van jou vinden en beoordelen, vergelijken met anderen, voortdurende competitie, concurrentie, naar hun (al dan niet algemene) normen buiten jouzelf.
Die andere levenswijze houdt vooral in dat je contact met jezelf hebt, jezelf kent, je sterke kanten (inzet), je zwakkere kanten of beperkingen net zo goed kent, beperkende overtuigingen over jezelf loslaat of overwint, je eigen waarde kent en weet wat jou voldoening geeft en een gevoel van betekenis voor de samenleving/anderen.
Voor mijzelf: ik heb de ervaringen met eigen ogen gezien, dat je niet zozeer krijgt wat je "verdient", maar dat je intenties "beloond" worden, "geholpen wordt" van bovenaf als je daarom vraagt, als je je wil inzetten voor een betere wereld of waar je maar in gelooft dat jij een unieke combi van eigenschappen hebt die net ff dat verschil kunnen maken in de wereld, en een plaats hebt in dat geheel (en die ook inneemt).
Afleiding in de vorm van continue stroom aan info en beinvloeding, kopen, consumeren, profileren, vermaak, media, problemen in de samenleving, (te)veel omringd worden door mensen die in (uitsluitend) hard werken (als noodzakelijke voorwaarde) geloven om iets te kunnen bereiken, presteren, status bepalend vinden voor wie je bent, oa uiterlijke kenmerken van "succes", zorgt ervoor dat je je innerlijke stem niet aan bod laat komen.
Daar is simpelweg geen tijd voor als je alsmaar bezig bent met (maatschappelijke of andermans) verwachtingen in te vullen en je hele leven ingepland wordt om die levensstandaard vooral te behouden en te verbeteren.
Ook omdat we massaal geloven dat je daar gelukkig van wordt.
De clou is en blijft toch om tijd voor jezelf uit te trekken idd. Alleen al omdat "bottom-up" (wat opborrelt uit je "weten", je binnenste) alleen maar kan als je een moment voor jezelf neemt, stilstaat, stilte opzoekt. Tijd is een geweldige luxe, als je dat ook zo kan zien en benutten. Niet als je die tijd besteedt aan piekeren, afwegen, afleiding, oppervlakkige bezigheden, beperkende of negatieve gedachten, getwijfel, enz.
Wel als je de tijd neemt om te voelen en contact met jezelf te leggen, te luisteren naar jezelf en wat je intuitie je ingeeft, op ideeen brengt, een voorstelling te kunnen maken van de toekomst, waar je heen wil en hoe daar te komen (en wat je tegenhoudt).
Ik heb ondervonden hoe fijn en bevrijdend het is als je je niet langer identificeert met wat je hebt (aan bezit, relatie als status, enz) om "iemand" te zijn of "gezien/ gehoord te worden".. als je je los weet te maken van "wat anderen denken", van schaamte en schuldgevoel, van denken in traditionele opvattingen over succes en falen.
Goed zorgen en ook mogen genieten van alles wat je is toebedeeld, ook luxe, zonder je te hechten aan dat soort dingen, is voor mij wel ooit een enorme eyeopener geweest! Jezelf waardevol vinden met (ook onbetaalde of onbetaalbare) bijdragen. Zelfsturing betekent dat je dingen bewust doet, ook als dat andere keuzes zijn. Maar bijv niet uit noodzaak of geen enkele inzet je neerleggen bij beperkingen of jezelf kleiner maken en je laten sturen door je omstandigheden, als je daar wel degelijk invloed op hebt.
Dan is het geen keuze meer, niet bewust, maar onbewust (bij neerleggen) leven/ geleefd worden. Nog erger: tegen beter weten in patronen laten voortduren, je conditioneren door gewenning, je daardoor laten sturen, omdat je de moed/ energie niet hebt om die invloed opnieuw in te zetten om omstandigheden en levenswijze/ levensinstellingen te veranderen. En wetende dat je die moed en energie juist krijgt door beperkende patronen en overtuigingen te doorbreken en je los van te maken.
Mensen hebben maar weinig door hoeveel energie ze weggeven, ook aan rondslingerende spullen, bezit (maar ook relaties en alles) wat onderhouden moet worden, in stand gehouden, schoon gehouden, zorgen op kunnen leveren, je kwijt kan raken, ook als je dat helemaal niet (meer) nodig hebt. Eigenlijk van de gekke dat je bijv eerder je auto een apk of onderhoudsbeurt geeft dan jezelf!
Goed voor jezelf zorgen houdt natuurlijk veel meer in dan voor je spullen, uiterlijk, status enz zorgen, of je je daar meer mee bezig houdt om wat anderen zouden denken (ook als je je te verantwoordelijk voelt voor van alles en iedereen, teveel in je leven als een opgave voelt en te weinig geniet, dankbaar voelt, tijd hebt om te waarderen wat je wel hebt, enz).
Ik heb bijv erg veel plezier in sommige "eenvoudige" of simpele dingen die weinig tot geen geld kosten. Voor de prijs van 1 dagje welness/sauna heb ik de hele zomer lol van natuur, water, verkoeling, leuke lieve mensen om me heen die niet malen om status en maar weinig nodig hebben om te lachen en te genieten. Het kleine weten te waarderen (en niet omdat ze geen keuze hebben, maar andere prioriteiten stellen en -belangrijker- zichzelf okay en leuk/waardevol vinden zoals ze zijn. (wat niet zegt dat ze nergens naar streven, he..
Waarbij me opvalt dat dit soort levensgenieters niet alleen met zichzelf bezig zijn, maar begaan met anderen en hun verbondenheid met anderen. Die gesprekken gaan vrijwel nooit over werk (of het werk wat ze gedaan hebben), maar hun kinderen (en/of kleinkinderen), familiebanden, vriendschappen, relaties en dan in de zin van betrokkenheid en zorgzaamheid.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 22 juli 2014 11:33
Ja, ik heb het overleefd en gehaald
De laatste dag was loodzwaar, meer dan 40 graden op de Via Gladiola en geen inhaal muziek (vanwege de vliegramp)! Maar dat doet met alleen maar meer beseffen hoe sterk ik ben en welke weg ik afgelegd heb!
Vandaag is mijn dochter jarig (en bijna 27 weken zwanger)....
Ik kom binnenkort weer bijlezen en schrijven... eerst nog even bijkomen!
De laatste dag was loodzwaar, meer dan 40 graden op de Via Gladiola en geen inhaal muziek (vanwege de vliegramp)! Maar dat doet met alleen maar meer beseffen hoe sterk ik ben en welke weg ik afgelegd heb!
Vandaag is mijn dochter jarig (en bijna 27 weken zwanger)....
Ik kom binnenkort weer bijlezen en schrijven... eerst nog even bijkomen!
I have my fears but they do not have me
dinsdag 22 juli 2014 17:13
Hallo allemaal,
Nog eens een teken van leven van mij.
Hoe gaat het met jullie?
Als ik bovenstaande posts lees, zal ik toch eens dat boekje moeten kopen, ook al worden er tegenwoordig woekerprijzen voor gevraagd…
Heb het zelf ontiegelijk druk gehad met werk vooral. Beetje rare periode achter de rug, maar wel financieel wat dingen 'ingehaald' door zo hard te werken.
En intussen ook nieuwe kansen aan de horizon, één sollicitatiegesprek deze week al, en waarschijnlijk volgen er snel nog een paar andere. Fingers crossed!
Ik zou dan een heel andere richting uitgaan, en ik ben niet helemaal zeker of dat allemaal wel juist is. Maar ik wacht af hoe het eerste gesprek voelt, of het goed en juist voelt en zie dan wel weer…
Behalve dat ik het heel druk had, heb ik ook niet meer gereageerd omdat ik zo weinig positiefs te melden had. Voelde beetje alsof ik altijd in hetzelfde oude bleef steken, met dezelfde klachten, twijfels, negatieve kanten van dingen enz. En werd daar zelf wat moe van.
Wilde wachten tot ik weer een andere plaat kon opzetten. En voel me nu, door mogelijke nieuwe kansen, en ook doordat een bepaald gezondheidsprobleem aan de beterhand lijkt te zijn (hout vasthouden!!), wat beter…
Dus hier ben ik weer haha.
Ik zie dat er ook weer een heleboel nieuwe mensen bij zijn, welkom allemaal!
En ik zie dat van de 'oude garde' Suzy en Aponi er nog altijd zijn. Super!
Moskita, ik herken me trouwens wel vaak in dingen die jij schrijft.
Tot later allemaal!
Nog eens een teken van leven van mij.
Hoe gaat het met jullie?
Als ik bovenstaande posts lees, zal ik toch eens dat boekje moeten kopen, ook al worden er tegenwoordig woekerprijzen voor gevraagd…
Heb het zelf ontiegelijk druk gehad met werk vooral. Beetje rare periode achter de rug, maar wel financieel wat dingen 'ingehaald' door zo hard te werken.
En intussen ook nieuwe kansen aan de horizon, één sollicitatiegesprek deze week al, en waarschijnlijk volgen er snel nog een paar andere. Fingers crossed!
Ik zou dan een heel andere richting uitgaan, en ik ben niet helemaal zeker of dat allemaal wel juist is. Maar ik wacht af hoe het eerste gesprek voelt, of het goed en juist voelt en zie dan wel weer…
Behalve dat ik het heel druk had, heb ik ook niet meer gereageerd omdat ik zo weinig positiefs te melden had. Voelde beetje alsof ik altijd in hetzelfde oude bleef steken, met dezelfde klachten, twijfels, negatieve kanten van dingen enz. En werd daar zelf wat moe van.
Wilde wachten tot ik weer een andere plaat kon opzetten. En voel me nu, door mogelijke nieuwe kansen, en ook doordat een bepaald gezondheidsprobleem aan de beterhand lijkt te zijn (hout vasthouden!!), wat beter…
Dus hier ben ik weer haha.
Ik zie dat er ook weer een heleboel nieuwe mensen bij zijn, welkom allemaal!
En ik zie dat van de 'oude garde' Suzy en Aponi er nog altijd zijn. Super!
Moskita, ik herken me trouwens wel vaak in dingen die jij schrijft.
Tot later allemaal!
donderdag 24 juli 2014 12:15
Tove: goed bezig!! Toch wel fijn als je je financiele zorgen hebt kunnen verminderen. Ik hoop dat het lukt met die nieuwe banen en dat ze nog erg leuk blijken ook! Fijn dat de kansen iig toenemen, dat geeft de mens moed en hoop! En hopelijk de gezondheidskwalen idd aan de beterende hand zijn, dat voelt al een stuk fijner, ook voor je zelfvertrouwen en energie, kan je dat weer op andere dingen richten.
Idd, is dat potentiele werk bij jou in de buurt of elders? Solliciteer je ook in je eerdere omgeving met het oog op terugverhuizen naar waar je het prive wel naar je zin hebt en vrienden hebt om eea mee te delen en plezier te hebben. Plezier is zooo nodig!
Enne, ook je zorgen mag je hier delen hoor!
Idd, is dat potentiele werk bij jou in de buurt of elders? Solliciteer je ook in je eerdere omgeving met het oog op terugverhuizen naar waar je het prive wel naar je zin hebt en vrienden hebt om eea mee te delen en plezier te hebben. Plezier is zooo nodig!
Enne, ook je zorgen mag je hier delen hoor!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 24 juli 2014 12:19
Hier ff druk met vakantievoorbereidingen, valt niet mee in de warmte, haha (hond en huis schoonmaken, eea regelen en in huis halen, wassen, betalen, kopen, to do lijstjes maken en afvinken, oppas die op huis & dieren past)..
En nog krapjes in tijd, moet me maar niet al te druk maken..
En dan weet ik nog niet eens of mijn vakantieparadijsje nog in dezelfde staat (en zelfde beheer) bestaat als 2 jaar geleden (vorig jaar niet geweest, dus weten het nooit wat we aantreffen)..
Of ik moet bellen (in het Frans) en dat vind ik lastig..
Laters, geniet van deze mooie zonnige dag als het even kan!
En nog krapjes in tijd, moet me maar niet al te druk maken..
En dan weet ik nog niet eens of mijn vakantieparadijsje nog in dezelfde staat (en zelfde beheer) bestaat als 2 jaar geleden (vorig jaar niet geweest, dus weten het nooit wat we aantreffen)..
Of ik moet bellen (in het Frans) en dat vind ik lastig..
Laters, geniet van deze mooie zonnige dag als het even kan!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 24 juli 2014 20:10
@ Jeroen: nee hoor, hoef niet te verhuizen. Het gaat wel om een baan in een andere stad, maar 45 min forenzen (enkel) vind ik niet zo'n probleem.
Ik woon ook niet in een stad die ik saai vind. Het is eigenlijk best een beetje complex. Twee jaar geleden ben ik verhuisd van een grote stad naar een net iets kleinere stad. Dat voelde juist, goed, puur omwille van de stad die ik leuker en leefbaarder vond (en die toen ook dichter bij mijn werk was, maar dat was bijzaak). Ik wilde eigenlijk een beetje opnieuw beginnen en ik heb me altijd goed gevoeld in die stad. Alsof ik er meer kon ademen of zo. Dat heeft meer te maken met de ruimtelijke ordening van die stad denk ik, dat er ook water is, en ook met een focus op goed leven, mooie kleren, lekker eten, enz. Meer ga ik niet zeggen, of het wordt al te herkenbaar.
Maar die stad heeft wel een bepaald nadeel: ik vind de mensen er niet zo toegankelijk. Ze zijn niet onvriendelijk of zo, maar meer een grote desinteresse om nieuwe mensen te leren kennen, in hun leven toe te laten. Zijn ook nogal honkvast, blijven bij hun vriendenkring van de middelbare school en zo. Ik dacht eerst dat dat aan mij lag, dat ik niet open genoeg was, niet genoeg initiatief toonde. Maar gaandeweg toch een paar mensen leren kennen die ook niet van hier zijn, eentje is zelfs van een ander land. En toen het gesprek erop kwam, bleken zij precies hetzelfde te vinden. Het ligt dus blijkbaar toch niet (geheel) aan mij…
Maar ik heb me daardoor hier soms wel eenzaam gevoeld.
Suzy, jij opperde in een vorige mail om eventueel terug naar mijn oude stad te verhuizen. Maar dat voelt echt verkeerd voor mij. Klopt niet. Ik kom er nog graag, maar ik ga er ook graag weer weg. Heb daar zo mijn redenen voor (vuilnis, lawaai bvb, bepaalde grootstedelijke problemen…), ook al vind ik de mensen er in se wel warmer en opener.
Intussen gaat het ook wel beter met die eenzaamheid, gelukkig… Heb intussen bvb een paar echt leuke buren leren kennen en de azijnpissers zijn na twee jaar ook een beetje ontdooid tegenover mij. Haha, ik ben gewoon stug blijven volhouden om in de lift en in de gang vrolijk 'goeiemorgen!' te zeggen, ook al keken ze weg, of stuurs voor zich.
Ik heb ook een contact opgedaan in de sportschool, wat leuk is. En ook een ex-collega is een vriendin aan het worden…
En ik heb natuurlijk ook nog vrienden en kennissen in mijn vorige stad, en ook in mijn geboortestad, in het hele land eigenlijk wel, en ook in een buurland een paar bijzondere mensen trouwens...
Let wel, het is soms nog altijd moeilijk hoor. Zal iedereen hier wel herkennen als single. Iemand vinden om mee op vakantie te gaan , of voor een weekendje weg blijft moeilijk.
Ben onlangs even weggeweest met een vriend, was heerlijk, echt super, maar veeeeels te kort. Maar verder zie ik niet meteen iemand beschikbaar in mijn omgeving. Had het een paar mensen gevraagd, maar altijd dezelfde redenen: geen geld, de kinderen, enz… Dat blijft lastig. En in mijn eentje heb nu even niet zoveel zin in (na ook solo reis in de winter). Ook al omdat ik tijdens dat weekend met die vriend merkte hoe super het is om op een tripje heerlijk te connecten, te praten, te lachen samen… Geen behoefte aan alleen, wel aan samen.
Maar goed, over die stad dus, ik denk dat het hier nog wel even volhoud. Misschien neemt het in deze stad gewoon meer tijd dan elders…
Lief van je Suzy, dat ik hier ook mijn zorgen mag delen. Maar ik werd gewoon effe naar van mezelf… Maar goed om te weten! Al wist ik het natuurlijk ook wel…
Wanneer ga je op vakantie? Met je dochter? Naar de camping dus?
Niet stressen! Komt allemaal goed!
Wil altijd wel voor je bellen in het Frans, als je wilt.
Tot later!
Ik woon ook niet in een stad die ik saai vind. Het is eigenlijk best een beetje complex. Twee jaar geleden ben ik verhuisd van een grote stad naar een net iets kleinere stad. Dat voelde juist, goed, puur omwille van de stad die ik leuker en leefbaarder vond (en die toen ook dichter bij mijn werk was, maar dat was bijzaak). Ik wilde eigenlijk een beetje opnieuw beginnen en ik heb me altijd goed gevoeld in die stad. Alsof ik er meer kon ademen of zo. Dat heeft meer te maken met de ruimtelijke ordening van die stad denk ik, dat er ook water is, en ook met een focus op goed leven, mooie kleren, lekker eten, enz. Meer ga ik niet zeggen, of het wordt al te herkenbaar.
Maar die stad heeft wel een bepaald nadeel: ik vind de mensen er niet zo toegankelijk. Ze zijn niet onvriendelijk of zo, maar meer een grote desinteresse om nieuwe mensen te leren kennen, in hun leven toe te laten. Zijn ook nogal honkvast, blijven bij hun vriendenkring van de middelbare school en zo. Ik dacht eerst dat dat aan mij lag, dat ik niet open genoeg was, niet genoeg initiatief toonde. Maar gaandeweg toch een paar mensen leren kennen die ook niet van hier zijn, eentje is zelfs van een ander land. En toen het gesprek erop kwam, bleken zij precies hetzelfde te vinden. Het ligt dus blijkbaar toch niet (geheel) aan mij…
Maar ik heb me daardoor hier soms wel eenzaam gevoeld.
Suzy, jij opperde in een vorige mail om eventueel terug naar mijn oude stad te verhuizen. Maar dat voelt echt verkeerd voor mij. Klopt niet. Ik kom er nog graag, maar ik ga er ook graag weer weg. Heb daar zo mijn redenen voor (vuilnis, lawaai bvb, bepaalde grootstedelijke problemen…), ook al vind ik de mensen er in se wel warmer en opener.
Intussen gaat het ook wel beter met die eenzaamheid, gelukkig… Heb intussen bvb een paar echt leuke buren leren kennen en de azijnpissers zijn na twee jaar ook een beetje ontdooid tegenover mij. Haha, ik ben gewoon stug blijven volhouden om in de lift en in de gang vrolijk 'goeiemorgen!' te zeggen, ook al keken ze weg, of stuurs voor zich.
Ik heb ook een contact opgedaan in de sportschool, wat leuk is. En ook een ex-collega is een vriendin aan het worden…
En ik heb natuurlijk ook nog vrienden en kennissen in mijn vorige stad, en ook in mijn geboortestad, in het hele land eigenlijk wel, en ook in een buurland een paar bijzondere mensen trouwens...
Let wel, het is soms nog altijd moeilijk hoor. Zal iedereen hier wel herkennen als single. Iemand vinden om mee op vakantie te gaan , of voor een weekendje weg blijft moeilijk.
Ben onlangs even weggeweest met een vriend, was heerlijk, echt super, maar veeeeels te kort. Maar verder zie ik niet meteen iemand beschikbaar in mijn omgeving. Had het een paar mensen gevraagd, maar altijd dezelfde redenen: geen geld, de kinderen, enz… Dat blijft lastig. En in mijn eentje heb nu even niet zoveel zin in (na ook solo reis in de winter). Ook al omdat ik tijdens dat weekend met die vriend merkte hoe super het is om op een tripje heerlijk te connecten, te praten, te lachen samen… Geen behoefte aan alleen, wel aan samen.
Maar goed, over die stad dus, ik denk dat het hier nog wel even volhoud. Misschien neemt het in deze stad gewoon meer tijd dan elders…
Lief van je Suzy, dat ik hier ook mijn zorgen mag delen. Maar ik werd gewoon effe naar van mezelf… Maar goed om te weten! Al wist ik het natuurlijk ook wel…
Wanneer ga je op vakantie? Met je dochter? Naar de camping dus?
Niet stressen! Komt allemaal goed!
Wil altijd wel voor je bellen in het Frans, als je wilt.
Tot later!
donderdag 24 juli 2014 20:22
@ Suzy: wat je schrijft 'plezier is zooo nodig'. Wel, dat is eigenlijk de nagel op de kop. Want dat mis ik een beetje in mijn leven. Ik lijk wel aldoor een to do list aan het afwerken. Boodschappen, rekeningen betalen (jawel, haha), werk, de was… En ik snak naar meer plezier. Daarom ook dat ik zoveel gehad heb aan het weekendje met die vriend. Heerlijk de zwoele zomeravonden vollullen, lachen, de wereld verbeteren, naar de sterren kijken… (Met iemand bij wie je je thuis voelt)Dat soort dingen zou ik meer willen inbrengen in mijn dagelijkse leven. Ik weet niet, ik wil wat meer 'leven' denk ik. Vind het zonde dat ik niet genoeg 'leef'…
Herkent iemand dit?
Natuurlijk, je moet het zelf doen. Leven, feest, slingers ophangen enzovoort. Is waar. Maar soms heb je de energie gewoon niet om overal achteraan te gaan (want zo is het wel vaak als single, toch?)
Ik zit nu wel weer in een min of meer energierijke fase zeg maar, maar dat gaat ook wel weer over haha.
Zou fijn zijn als het soms ook een beetje naar je toe komt, en dat is nu eenmaal niet altijd zo…
Als ik bvb graag een dag naar zee wil zeg maar, en niet in mijn uppie, dan moet ik het aan tien mensen vragen, en heeft vaak niemand tijd of zin of geld… Of ze willen wel, maar het kan pas binnen drie weken. Ik boek dan die afspraak voor binnen drie weken, en dan is het opeens rotweer. Snap je? Dus kans op mooie dag aan zee is verkeken. Tenzij ik alleen ga. Wat prima is, maar ik ben niet in een fase waarin ik daar zin in heb (ben door werk ook al vaak alleen)…
Dus, daar zit ik een beetje mee…
En dan denk je toch: met een vriend (partner) is dat toch makkelijker. Dan zeg je: hop, wij gaan morgen naar zee. Of: volgende maand doen we een weekendje Parijs.
En gewoon dagelijks, na je werk, loopt er dan altijd iemand in huis rond met wie je een gezellige babbel in de tuin kunt doen met een lekker glas wijn erbij (zonder dat je de stad in hoeft, je hoeft op te tutten enz).
Snappen jullie wat ik bedoel?
Herkent iemand dit?
Natuurlijk, je moet het zelf doen. Leven, feest, slingers ophangen enzovoort. Is waar. Maar soms heb je de energie gewoon niet om overal achteraan te gaan (want zo is het wel vaak als single, toch?)
Ik zit nu wel weer in een min of meer energierijke fase zeg maar, maar dat gaat ook wel weer over haha.
Zou fijn zijn als het soms ook een beetje naar je toe komt, en dat is nu eenmaal niet altijd zo…
Als ik bvb graag een dag naar zee wil zeg maar, en niet in mijn uppie, dan moet ik het aan tien mensen vragen, en heeft vaak niemand tijd of zin of geld… Of ze willen wel, maar het kan pas binnen drie weken. Ik boek dan die afspraak voor binnen drie weken, en dan is het opeens rotweer. Snap je? Dus kans op mooie dag aan zee is verkeken. Tenzij ik alleen ga. Wat prima is, maar ik ben niet in een fase waarin ik daar zin in heb (ben door werk ook al vaak alleen)…
Dus, daar zit ik een beetje mee…
En dan denk je toch: met een vriend (partner) is dat toch makkelijker. Dan zeg je: hop, wij gaan morgen naar zee. Of: volgende maand doen we een weekendje Parijs.
En gewoon dagelijks, na je werk, loopt er dan altijd iemand in huis rond met wie je een gezellige babbel in de tuin kunt doen met een lekker glas wijn erbij (zonder dat je de stad in hoeft, je hoeft op te tutten enz).
Snappen jullie wat ik bedoel?
vrijdag 25 juli 2014 11:19
quote:tove82 schreef op 24 juli 2014 @ 20:10:Let wel, het is soms nog altijd moeilijk hoor. Zal iedereen hier wel herkennen als single. Iemand vinden om mee op vakantie te gaan , of voor een weekendje weg blijft moeilijk.
Ben onlangs even weggeweest met een vriend, was heerlijk, echt super, maar veeeeels te kort. Maar verder zie ik niet meteen iemand beschikbaar in mijn omgeving. Had het een paar mensen gevraagd, maar altijd dezelfde redenen: geen geld, de kinderen, enz…
Herkenbaar Tove. Het lijkt wel of vrienden parttime beschikbaar zijn. Huis, kind, nieuwe auto (geen geld). Laatst hoorde ik iemand zeggen: "het beste is om lotgenoten (resp. leeftijdsgenoten/single) te hebben. Natuurlijk is het een optie om wat met vrienden te gaan doen maar juist de spontaniteit of impulsieve acties nemen af als single. Waar je als stel zegt: morgen naar XX, morgen naar het bos of weet ik veel wat is er af.
Waar je vroeger bijvoorbeeld als vriendengroep op stap ging.. Dat is er in mijn geval niet meer. Eenieder is een eigen weg ingeslagen. Misschien zelfs wel de weg waarop wij vroeguh hadden gerekend. Neemt niet weg dat het aantal singles op deze aardbol in omvang toeneemt. Kijk eens naar het aanbod van single reizen, het aantal datingsites. Maar dat moet je wel liggen en dat ligt mij niet (online daten bijvoorbeeld).
Laatst ook een paar keer een weekend weggeweest. Heerlijk! Alleen de eerste keer met drie stellen en ik alleen. Dan is het contrast tussen drukte/onder de mensen zijn en het alleen zijn erg groot. Vandaar dat in toen de conclusie heb getrokken dat afleiding zoeken (vluchtgedrag) geen oplossing is. Iets wat je in de praktijk regelmatig ziet: ga wat doen et cetera.
Ben onlangs even weggeweest met een vriend, was heerlijk, echt super, maar veeeeels te kort. Maar verder zie ik niet meteen iemand beschikbaar in mijn omgeving. Had het een paar mensen gevraagd, maar altijd dezelfde redenen: geen geld, de kinderen, enz…
Herkenbaar Tove. Het lijkt wel of vrienden parttime beschikbaar zijn. Huis, kind, nieuwe auto (geen geld). Laatst hoorde ik iemand zeggen: "het beste is om lotgenoten (resp. leeftijdsgenoten/single) te hebben. Natuurlijk is het een optie om wat met vrienden te gaan doen maar juist de spontaniteit of impulsieve acties nemen af als single. Waar je als stel zegt: morgen naar XX, morgen naar het bos of weet ik veel wat is er af.
Waar je vroeger bijvoorbeeld als vriendengroep op stap ging.. Dat is er in mijn geval niet meer. Eenieder is een eigen weg ingeslagen. Misschien zelfs wel de weg waarop wij vroeguh hadden gerekend. Neemt niet weg dat het aantal singles op deze aardbol in omvang toeneemt. Kijk eens naar het aanbod van single reizen, het aantal datingsites. Maar dat moet je wel liggen en dat ligt mij niet (online daten bijvoorbeeld).
Laatst ook een paar keer een weekend weggeweest. Heerlijk! Alleen de eerste keer met drie stellen en ik alleen. Dan is het contrast tussen drukte/onder de mensen zijn en het alleen zijn erg groot. Vandaar dat in toen de conclusie heb getrokken dat afleiding zoeken (vluchtgedrag) geen oplossing is. Iets wat je in de praktijk regelmatig ziet: ga wat doen et cetera.
vrijdag 25 juli 2014 13:11
Tove: natuurlijk herkent iemand dit, ik denk de singles hier allemaal wel van tijd tot tijd. Ikzelf heb ook van die periodes, hoor. En zeker als je (veel) vanuit thuis werkt, dan zie je alsmaar diezelfde vier muren, he. Dan wordt je wereldje te klein en die vier muren, je dagelijks leven, dagelijkse verplichtingen relatief veel te belangrijk.
Als je er ff afstand van hebt, door idd weekendje of weekje in een heel andere omgeving te zijn bijv, kan je dat beter relativeren en plaats je dat in groter perspectief. Zeker als je dan tot goede gesprekken komt met een goede vriend(in) bij wie je je thuis voelt!
Ik heb de mazzel dat ik dat toch wel vaak met mijn nu volwassen kinderen heb. Die begrijpen mij met 1 woord en kunnen we heerlijk filosoferen, maar kunnen/durven mij ook kritiek of een schop te geven als dat nodig is, of een zetje/ andere mening/ visie/ nuancering. Soms is het goed als iemand (dierbaars) van buitenaf meekijkt naar alles wat gewoon voor je wordt (of cirkeltje waar je dagelijks in beweegt).
Fijn te lezen van je buren en nieuwe contacten. Daar gaat vaak toch wel tijd overheen, vriendschap moet groeien. Hoe vaak heb ik niet "geklaagd" wat me in godsnaam toch naar die stamkroeg trok, bleef oppervlakkig, op de terugweg dacht ik steevast: "wat doe ik hier?" Verder dan kennissen kwam het daar eigenlijk maar niet en eigenlijk had ik zat diepere vriendschappen en familie maar allemaal verder weg en op eoa manier had ik ook behoefte aan delen van de dagelijkse beslommeringen, zonder eerst een uur/uren reizen om bij 1 persoon thuis te zijn.
Inmiddels zijn er toch vriendschappen ontstaan, in die zin dat ik nu in vertrouwen word genomen over wat er echt speelt aan lief en leed in de levens van sommigen.. wat me ontroerde is dat 1 bijv zei: "ja hoor, ik zou er ook voor jou zijn, al is het midden in de nacht, als er iets is". En ik weet dat zij het meent. Had ik nooit kunnen denken. Zo zie je, leid je totaal andere levens, maar het kost in werkelijkheid tijd, geduld en investering (luisteren, meedenken, empathie hebben en tonen), maar je wordt elkaar dierbaar.
Nu is dit iemand die door een keihard bestaan (en verleden) die evengoed grote levenswijsheid en enorme mensenkennis heeft opgedaan. Niet uit de boekjes geleerd, haar leven meer uit "overleven" bestond en bestaat, vaak ruw en cynisch uit de bocht komt naar anderen, maar als het erop aan komt, zoveel voor anderen over heeft, een groot hart heeft.
Jaren terug zocht ik vooral nieuwe contacten met gelijkgestemde mensen in soortgelijke processen als ikzelf (zie die behoefte bij meer mensen op dit topic in deel 1 en 2). Maar hoe meer mensen ik heb leren kennen (in opleidingen, cursussen en ook kroeg enz) hoe meer ik erachter kom dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Gedoe in relaties, in liefde van en voor kinderen, onmacht, familieperikelen, teleurstellingen en tegenslag.
Als je wat dieper komt, heeft iedereen natuurlijk zijn/haar issues.. Wat me opvalt is dat (juist) die anders zo "harde bolsters" (die zelf weten wat overleven is) bij kwetsbaarheid ontdooien en hun blanke pit naar voren komt. Misschien in een beperkt kringetje vertrouwde mensen, maar toch, doet niet iedereen dat? Wie kan jou bellen midden in de nacht en wie kan jij bellen midden in de nacht?
Ik denk dat ook jij nu na een tijdje in die "nieuwe" stad merkt dat het tijd heeft gekost, alvorens mensen je vertrouwen of toelaten in hun vertrouwde kringetje. Ook hierin blijkt volharding het toverwoord. Mensen (en misschien jijzelf ook wel) kijken de kat uit de boom, maar zien op een gegeven moment pas wie je (consequent) bent ipv op woorden af te gaan.
Geldt niet alleen in de liefde, maar ook voor vriendschapsrelaties. Je krijgt pas een echt beeld van mensen als je gezien hebt hoe ze reageren in div situaties (en zeker bij tegenslag).
Het gekke is dat in mijn meest stralende periode sommige mensen dat misschien ook niet helemaal vertrouwen of niet door aangetrokken voelen, niet fijn vinden omdat dat teveel spiegelt dat zij dat zelf niet zijn op dat moment.
Ik kom daarop omdat iemand in dat kringetje ernstig ziek blijkt te zijn en er slecht tegen kan dat veel mensen zeggen: "het komt goed". Tuurlijk willen ze dat horen, maar vooral hun zorgen (mogen) uitspreken en daarin gehoord worden. Ook op een topic hier zoiets gisteren. Iemand die in diepe angst of shit zit, krijgt dan het idee dat het gebagatelliseerd wordt, dat mensen dat "negatieve" niet willen horen, of eng vinden en niet aan willen denken, niet mee om kunnen gaan.
Als je zelf niet zo optimistisch gestemd bent, kunnen 1000 anderen die zorgen niet wegnemen door er luchtig over te doen. Het komt op diegene over alsof die zorgen er niet mogen zijn en zeker niet hardop. Terwijl die 1000 anderen het goed bedoelen, willen ze vooral begrepen worden in hun angst en pessimistische momenten. Zeker als die mensen ook maar wat roepen, maar niet kunnen weten of het wel goed afloopt.
En idd heerst een cultuur van positivisme. De positivo denkt er hoop en moed mee te geven, maar dat kan averechts werken als diegene dat zelf niet voelt en denkt: "jij hebt makkelijk lullen, jij zit hier niet middenin" en zich niet serieus genomen voelt.
Die non-slachtofferrol-cultuur is wat dat betreft doorgeschoten, vind ik. Slachtofferrol komt pas kijken als iemand "blijft hangen" in die ellende, niet als je daar middenin zit of recent is.
Je ziet dat hier op forum ook, dat mensen die dag 1 uit elkaar zijn om bepaalde redenen of ander leed, onmiddellijk op hun eigen aandeel gewezen worden. Terwijl het daar de tijd nog helemaal niet voor is, als iemand nog volop pijn heeft, en zich terecht "zielig" mag voelen, zelfmedelijden op zijn plaats is, het moeilijk heeft of gedupeerd is, bedrogen, ziek, beschadigd.
Als dat niet erkend wordt, heb je juist kans dat iemand in die fase blijft hangen!
Oprecht verdriet (ook om je eigen pijn en teleurstelling in je verwachtingen, ook al waren het jouw eigen verwachtingen/ hoop/ tegen beter weten in) en angst enz is gewoon een heel "terechte" emotie, die je ook mag en zelfs "moet" voelen, wil je daardoorheen komen.
Het lijkt soms alsof je niks meer mag verwachten, want dan "doe je het jezelf aan, eigen schuld, eigen aandeel". En kan je niet op de sympathie of empathie rekenen.
Dus Tove: ja, natuurlijk herkennen wij die periodes! Dat je alleen nog lijkt te leven voor je verplichtingen, het al moeilijk genoeg is je leven op de rit te hebben en te houden. En de angst hoe dat in de toekomst moet, omdat dat zwaar voelt en de toekomst onzeker is. Dan kan iedereen roepen: "komt goed, hoor! Heb vertrouwen, dan komt het vanzelf in orde", maar dat kan niemand weten of voorspellen!
En hoe langer het duurt, hoe meer er van je gevergd wordt om optimistisch te blijven, erin te blijven geloven. Tijd heelt niet zomaar vanzelf alle wonden, maar tijd is wel een noodzakelijke factor voor elk soort genezing (fysiek en/of mentaal)!
Als je ergens middenin zit en dat eist bijna al je aandacht op, is het heel lastig om dat te plaatsen in een lange-termijnperspectief.. Vertrouwen en geloof houden in jezelf, je toekomst, je aantrekkelijkheid enz is als het tegenzit vanzelfsprekend moeilijker dan wanneer het meezit. Zeker als bepaalde factoren onzeker zijn en buiten je invloed om (solliciteren heb je te maken met de werkgeverskant, de enorme keuze die zij hebben en waar zij naar op zoek zijn).
Tove, tis dat mijn kinderen (weer!) meegaan op vakantie.. ik ken zoveel mensen inmiddels, maar zou daarbuiten ook niet 1,2,3 weten met wie ik op vakantie zou willen en kunnen. Vriendinnen met relatie en/of gezin en hoe gezellig ook, ik zou niet met iedereen op vakantie willen/kunnen. Dan moet je elkaar echt goed kennen en beetje dezelfde dingen leuk vinden, zelfde ritme hebben (avond-ochtend, wel/niet sportief of ouwehoeren op terrasje, zelf koken of uit eten, enz).
Waar ik heen ga ken ik "iedereen", dus alleen en eenzaam hoef ik me daar absoluut niet te voelen, is altijd weer een warm bad! En toch, in mijn eentje die rit erheen, ik weet niet of ik daar zin in zou hebben (jaartje overgeslagen vorig jaar). Dan liever een korte vliegvakantie denk ik. Ik leer snel mensen kennen, dat is het bezwaar niet, en daar ken ik ze dus al & ben opgenomen in die groep. Ik weet zeker dat ik het dan ook gezellig zou hebben, maar het is net ff leuker idd als je in dat caravannetje samen leeft, kookt, nakletst. Dat is gewoon zo, en hoeft niet een partner te zijn, idd een vriend(in) kan ook. Mits goede band en dan kan ieder ook zijn eigen gang gaan in de wetenschap dat je elkaar later weer treft.
In de liefde is het denk ik wel zo dat je eea kan idealiseren als je dat niet hebt nu. Ik zie zoveel gedoe om me heen juist binnen die liefdesrelaties dat ik me er vaak van bewust bent dat dat ook niet alles is. En single zijn ook niet, je eigen gangetje kunnen gaan is fijn, maar het is ook je eigen gangetje moeten gaan.
En data merk je idd met vakanties en zeker ook als je je handen vol hebt om je leven/werk/huishouden en andere verplichtingen niet kan delen en alles zelf moet doen, incl je eigen stemming en humeur bepalen, incl jezelf alsmaar motiveren, eigen keuzes maken, beslissingen nemen. Dan is het fijn als je een partner hebt die meedenkt en mee-deelt. Maar zo is het lang niet in alle relaties, er is ook een hoop onenigheid, verschillende visies en verwachtingen van die ander bij over jou. Dan heb je weer met andere dingen te maken, of behoeften komen niet overeen, smaak en voorkeuren niet..
Ik heb de mazzel gehad dat ik dat ook ken, dat gevoel van "bij elkaar horen", een stel zijn en voelen. Dat is onvergelijkbaar met vriendschappen, vind ik. Als single kom je het dichtst daarbij door genoeg echt betrokken mensen om je heen te weten. En dat heb je niet altijd, of niet naar behoefte, hebben ook eigen levens, verplichtingen, me-time nodig, familie, sporten, ik weet er alles van (en ik ben net zo eigenlijk)..
Zelden dat die behoefte en frequentie van onmoeten totaal wederzijds overeenkomt! Daarom moet je er meer van hebben, meerdere van die close mensen, maar dat kan ten koste van de diepgang gaan. En toch waardevol zijn.
Het heft een bepaalde zeer menselijke behoefte aan samenzijn niet op, maar komt in de buurt. Je hoeft niet altijd een blije gelukkige single te zijn en "altijdalleszelfkunner".. is mijn mening hoor!
En ook niet eerst zelf te worstelen en enigszins boven water pas weer te denken dat je van betekenis kan zijn voor anderen.
Wat ik gemerkt heb met alle nieuwe en bestaande mensen is dat als je alsmaar aangeeft of uitstraalt dat je het allemaal zelf wel kan, anderen anders op je reageren dan wanneer ze je kwetsbaarheid ook mogen meemaken. Anderen willen zich (binnen bepaalde mate) ook van betekenis voelen voor jou. Zijn vaak blij als jij geen voorbeeldig leven leidt, maar zich in jou herkennen, dat het jou ook niet altijd makkelijk af gaat, jou kunnen helpen!
Zolang het niet landurig of altijd eenzijdig dezelfde is die iets nodig heeft van de ander/anderen, is er niks mis met delen van tegenslag of kwetsbaarheid!
Sterker nog: als je het altijd maar alleen doet en kan en overal zelf uit komt, ben je een wandelend voorbeeld voor anderen die dan het idee krijgen dat zij dat ook moeten kunnen. En zich voelen falen als dat niet zo goed lukt.
Afgelopen anderhalf jaar met eigen tegenslag, twijfels enz heb ik iig gemerkt dat anderen het eigenlijk "fijn" vonden om te zien dat ik ook niet altijd huppelend en optimistisch door het leven ga. Dat geeft kennelijk meer "fiat" om zichzelf te openen en hun kwetsbaarheid te laten zien. Dat voelt voor hun ook meer als "over en weer" en wekt juist empathie (zolang het geen klagen is of zelfmedelijden willen mensen graag met je meeleven!).
Ik denk ook dat die cultuur van "je moet zelf gelukkig zijn en alles zelf kunnen" een beetje op zijn retour is. Mensen beseffen dat ze elkaar nodig hebben, er een gezonde wederzijdse afhankelijkheid bestaat, een bewuste en vrijwillige vorm daarvan.
Eigenlijk is dat taboe ontstaan door angst voor risico's en tegenvallers. Niet meer durven geloven in liefde en op elkaar bouwen, door eigen ervaringen en in omgeving zoveel te zien wat misloopt voor zichzelf zoveel mogelijk zekerheid willen inbouwen en op zichzelf (moeten) vertrouwen. Hebben liever geen hoop of vertrouwen op een ander, dan daarin evt teleurgesteld worden en opnieuw moeten beginnen met het weer zelf doen/ kunnen.
Maar waarom eigenlijk? Risico's horen bij het leven. En dan heb je iig een fijne tijd gehad, ook al was dat voorbijgaand. Ik denk dat het verstandig is om in te bouwen dat iets ook weer over kan gaan of anders kan lopen, zodat die teleurstelling/verwachting minder "erg" is, maar helemaal inbouwen en alleen nog op jezelf vertrouwen is nu ook weer niet de bedoeling, lijkt mij.
Als je ziet hoe afgepast en afgemeten sommige relaties zijn, zeker in financieel opzicht, pff, en dat alleen maar voor het geval dat het mis zou kunnen gaan.. kijk, het is iets anders als je alleen maar vertrouwt en bouwt op een ander, totaal van afhankelijk maakt en totaal vanzelfsprekend wordt, dat je daarop leunt en "zekerheid" aan ontleent, dan kan je van een koude kermis thuiskomen. Je moet iig zorgen dat je zelf in staat bent je eigen boontjes te doppen (en ook dat is niet zeker in deze tijd en ook niets om je voor te schamen, genoeg factoren waar je geen of weinig invloed op hebt). Maar je kan altijd weer alleen de draad oppakken! Waar die mensen zo bang voor zijn is het contrast, dat het "erger" lijkt om van "samen" naar "weer alleen" te moeten. Dan maar liever alleen blijven, dat ze dat gewend zijn?
Maar goed, dan nog, ook al sta je ervoor open, ook al geloof je erin dat die liefde zich wel vroeg of laat aandient, je moet diegene nog wel tegenkomen, he?
En al die tijd dat er geen speciale vonken overvliegen, OOK zorgen dat je zelf plezier hebt, en die tijd ook maakt, neemt, dingen doet en onderneemt, mensen leert kennen, "het kleine eert" (mensen die je al hebt en kent, kleine dingen, zelf een dagje naar zee idd, ook al is dat niet ideaal voor je)..
Kijk, dat strandje daar kende ik in het begin ook niemand en vond dat niet erg, was toen echt tijd voor mezelf en ik genoot daar ook oprecht van. Nu ben ik met een groepje mensen en dat is ook leuk en fijn (maar ik vond het eerst ook leuk en fijn). Dat heeft ook ff geduurd, ware het niet dat dit mensen zijn die zelf erg open staan voor nieuwelingen.
De meesten single, trouwens. En vaak al jaren, niet op een relatie uit, maar begrijpen elkaar, we lopen elkaars deur niet plat buiten dat strandje om, hebben daarbuiten ook eigen werk, vrienden en kennissen en behoefte aan de nodige privacy en "me-time", dat hoef je niet eens uit te leggen. Zelfde schuitje en altijd open voor nieuwe, makkelijke mensen. En toch deel je vrij snel ff wat dagelijkse dingen, maar ook soms diepere, achtergrond, familiezaken, enz. Vaak luchtig, humor, en gemeenschappelijke dingen delen geeft ook saamhorigheid.
Blijft gewoon dat je als single meer moet ondernemen juist omdat je dat niet vanzelfsprekend thuis hebt. Schaarse tijd nog meer moet verdelen, omdat je naast werk ook nog je eigen huis enz niet deelt. Aan de andere kant laat ik makkelijker de boel de boel die paar uurtjes, omdat ik geen rekening hoef te houden met iemand thuis (mijn kind(eren) natuurlijk wel) en dan maar ff niet zo opgeruimd/schoon is en ik dat inhaal op een moment dat het koeler is..
Anyway, ik ga eens iets doen, tijd dringt hier ook!! Je bent in de herfst van harte een weekendje welkom hoor! En ook maar weer eens een meet organiseren!
Als je er ff afstand van hebt, door idd weekendje of weekje in een heel andere omgeving te zijn bijv, kan je dat beter relativeren en plaats je dat in groter perspectief. Zeker als je dan tot goede gesprekken komt met een goede vriend(in) bij wie je je thuis voelt!
Ik heb de mazzel dat ik dat toch wel vaak met mijn nu volwassen kinderen heb. Die begrijpen mij met 1 woord en kunnen we heerlijk filosoferen, maar kunnen/durven mij ook kritiek of een schop te geven als dat nodig is, of een zetje/ andere mening/ visie/ nuancering. Soms is het goed als iemand (dierbaars) van buitenaf meekijkt naar alles wat gewoon voor je wordt (of cirkeltje waar je dagelijks in beweegt).
Fijn te lezen van je buren en nieuwe contacten. Daar gaat vaak toch wel tijd overheen, vriendschap moet groeien. Hoe vaak heb ik niet "geklaagd" wat me in godsnaam toch naar die stamkroeg trok, bleef oppervlakkig, op de terugweg dacht ik steevast: "wat doe ik hier?" Verder dan kennissen kwam het daar eigenlijk maar niet en eigenlijk had ik zat diepere vriendschappen en familie maar allemaal verder weg en op eoa manier had ik ook behoefte aan delen van de dagelijkse beslommeringen, zonder eerst een uur/uren reizen om bij 1 persoon thuis te zijn.
Inmiddels zijn er toch vriendschappen ontstaan, in die zin dat ik nu in vertrouwen word genomen over wat er echt speelt aan lief en leed in de levens van sommigen.. wat me ontroerde is dat 1 bijv zei: "ja hoor, ik zou er ook voor jou zijn, al is het midden in de nacht, als er iets is". En ik weet dat zij het meent. Had ik nooit kunnen denken. Zo zie je, leid je totaal andere levens, maar het kost in werkelijkheid tijd, geduld en investering (luisteren, meedenken, empathie hebben en tonen), maar je wordt elkaar dierbaar.
Nu is dit iemand die door een keihard bestaan (en verleden) die evengoed grote levenswijsheid en enorme mensenkennis heeft opgedaan. Niet uit de boekjes geleerd, haar leven meer uit "overleven" bestond en bestaat, vaak ruw en cynisch uit de bocht komt naar anderen, maar als het erop aan komt, zoveel voor anderen over heeft, een groot hart heeft.
Jaren terug zocht ik vooral nieuwe contacten met gelijkgestemde mensen in soortgelijke processen als ikzelf (zie die behoefte bij meer mensen op dit topic in deel 1 en 2). Maar hoe meer mensen ik heb leren kennen (in opleidingen, cursussen en ook kroeg enz) hoe meer ik erachter kom dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Gedoe in relaties, in liefde van en voor kinderen, onmacht, familieperikelen, teleurstellingen en tegenslag.
Als je wat dieper komt, heeft iedereen natuurlijk zijn/haar issues.. Wat me opvalt is dat (juist) die anders zo "harde bolsters" (die zelf weten wat overleven is) bij kwetsbaarheid ontdooien en hun blanke pit naar voren komt. Misschien in een beperkt kringetje vertrouwde mensen, maar toch, doet niet iedereen dat? Wie kan jou bellen midden in de nacht en wie kan jij bellen midden in de nacht?
Ik denk dat ook jij nu na een tijdje in die "nieuwe" stad merkt dat het tijd heeft gekost, alvorens mensen je vertrouwen of toelaten in hun vertrouwde kringetje. Ook hierin blijkt volharding het toverwoord. Mensen (en misschien jijzelf ook wel) kijken de kat uit de boom, maar zien op een gegeven moment pas wie je (consequent) bent ipv op woorden af te gaan.
Geldt niet alleen in de liefde, maar ook voor vriendschapsrelaties. Je krijgt pas een echt beeld van mensen als je gezien hebt hoe ze reageren in div situaties (en zeker bij tegenslag).
Het gekke is dat in mijn meest stralende periode sommige mensen dat misschien ook niet helemaal vertrouwen of niet door aangetrokken voelen, niet fijn vinden omdat dat teveel spiegelt dat zij dat zelf niet zijn op dat moment.
Ik kom daarop omdat iemand in dat kringetje ernstig ziek blijkt te zijn en er slecht tegen kan dat veel mensen zeggen: "het komt goed". Tuurlijk willen ze dat horen, maar vooral hun zorgen (mogen) uitspreken en daarin gehoord worden. Ook op een topic hier zoiets gisteren. Iemand die in diepe angst of shit zit, krijgt dan het idee dat het gebagatelliseerd wordt, dat mensen dat "negatieve" niet willen horen, of eng vinden en niet aan willen denken, niet mee om kunnen gaan.
Als je zelf niet zo optimistisch gestemd bent, kunnen 1000 anderen die zorgen niet wegnemen door er luchtig over te doen. Het komt op diegene over alsof die zorgen er niet mogen zijn en zeker niet hardop. Terwijl die 1000 anderen het goed bedoelen, willen ze vooral begrepen worden in hun angst en pessimistische momenten. Zeker als die mensen ook maar wat roepen, maar niet kunnen weten of het wel goed afloopt.
En idd heerst een cultuur van positivisme. De positivo denkt er hoop en moed mee te geven, maar dat kan averechts werken als diegene dat zelf niet voelt en denkt: "jij hebt makkelijk lullen, jij zit hier niet middenin" en zich niet serieus genomen voelt.
Die non-slachtofferrol-cultuur is wat dat betreft doorgeschoten, vind ik. Slachtofferrol komt pas kijken als iemand "blijft hangen" in die ellende, niet als je daar middenin zit of recent is.
Je ziet dat hier op forum ook, dat mensen die dag 1 uit elkaar zijn om bepaalde redenen of ander leed, onmiddellijk op hun eigen aandeel gewezen worden. Terwijl het daar de tijd nog helemaal niet voor is, als iemand nog volop pijn heeft, en zich terecht "zielig" mag voelen, zelfmedelijden op zijn plaats is, het moeilijk heeft of gedupeerd is, bedrogen, ziek, beschadigd.
Als dat niet erkend wordt, heb je juist kans dat iemand in die fase blijft hangen!
Oprecht verdriet (ook om je eigen pijn en teleurstelling in je verwachtingen, ook al waren het jouw eigen verwachtingen/ hoop/ tegen beter weten in) en angst enz is gewoon een heel "terechte" emotie, die je ook mag en zelfs "moet" voelen, wil je daardoorheen komen.
Het lijkt soms alsof je niks meer mag verwachten, want dan "doe je het jezelf aan, eigen schuld, eigen aandeel". En kan je niet op de sympathie of empathie rekenen.
Dus Tove: ja, natuurlijk herkennen wij die periodes! Dat je alleen nog lijkt te leven voor je verplichtingen, het al moeilijk genoeg is je leven op de rit te hebben en te houden. En de angst hoe dat in de toekomst moet, omdat dat zwaar voelt en de toekomst onzeker is. Dan kan iedereen roepen: "komt goed, hoor! Heb vertrouwen, dan komt het vanzelf in orde", maar dat kan niemand weten of voorspellen!
En hoe langer het duurt, hoe meer er van je gevergd wordt om optimistisch te blijven, erin te blijven geloven. Tijd heelt niet zomaar vanzelf alle wonden, maar tijd is wel een noodzakelijke factor voor elk soort genezing (fysiek en/of mentaal)!
Als je ergens middenin zit en dat eist bijna al je aandacht op, is het heel lastig om dat te plaatsen in een lange-termijnperspectief.. Vertrouwen en geloof houden in jezelf, je toekomst, je aantrekkelijkheid enz is als het tegenzit vanzelfsprekend moeilijker dan wanneer het meezit. Zeker als bepaalde factoren onzeker zijn en buiten je invloed om (solliciteren heb je te maken met de werkgeverskant, de enorme keuze die zij hebben en waar zij naar op zoek zijn).
Tove, tis dat mijn kinderen (weer!) meegaan op vakantie.. ik ken zoveel mensen inmiddels, maar zou daarbuiten ook niet 1,2,3 weten met wie ik op vakantie zou willen en kunnen. Vriendinnen met relatie en/of gezin en hoe gezellig ook, ik zou niet met iedereen op vakantie willen/kunnen. Dan moet je elkaar echt goed kennen en beetje dezelfde dingen leuk vinden, zelfde ritme hebben (avond-ochtend, wel/niet sportief of ouwehoeren op terrasje, zelf koken of uit eten, enz).
Waar ik heen ga ken ik "iedereen", dus alleen en eenzaam hoef ik me daar absoluut niet te voelen, is altijd weer een warm bad! En toch, in mijn eentje die rit erheen, ik weet niet of ik daar zin in zou hebben (jaartje overgeslagen vorig jaar). Dan liever een korte vliegvakantie denk ik. Ik leer snel mensen kennen, dat is het bezwaar niet, en daar ken ik ze dus al & ben opgenomen in die groep. Ik weet zeker dat ik het dan ook gezellig zou hebben, maar het is net ff leuker idd als je in dat caravannetje samen leeft, kookt, nakletst. Dat is gewoon zo, en hoeft niet een partner te zijn, idd een vriend(in) kan ook. Mits goede band en dan kan ieder ook zijn eigen gang gaan in de wetenschap dat je elkaar later weer treft.
In de liefde is het denk ik wel zo dat je eea kan idealiseren als je dat niet hebt nu. Ik zie zoveel gedoe om me heen juist binnen die liefdesrelaties dat ik me er vaak van bewust bent dat dat ook niet alles is. En single zijn ook niet, je eigen gangetje kunnen gaan is fijn, maar het is ook je eigen gangetje moeten gaan.
En data merk je idd met vakanties en zeker ook als je je handen vol hebt om je leven/werk/huishouden en andere verplichtingen niet kan delen en alles zelf moet doen, incl je eigen stemming en humeur bepalen, incl jezelf alsmaar motiveren, eigen keuzes maken, beslissingen nemen. Dan is het fijn als je een partner hebt die meedenkt en mee-deelt. Maar zo is het lang niet in alle relaties, er is ook een hoop onenigheid, verschillende visies en verwachtingen van die ander bij over jou. Dan heb je weer met andere dingen te maken, of behoeften komen niet overeen, smaak en voorkeuren niet..
Ik heb de mazzel gehad dat ik dat ook ken, dat gevoel van "bij elkaar horen", een stel zijn en voelen. Dat is onvergelijkbaar met vriendschappen, vind ik. Als single kom je het dichtst daarbij door genoeg echt betrokken mensen om je heen te weten. En dat heb je niet altijd, of niet naar behoefte, hebben ook eigen levens, verplichtingen, me-time nodig, familie, sporten, ik weet er alles van (en ik ben net zo eigenlijk)..
Zelden dat die behoefte en frequentie van onmoeten totaal wederzijds overeenkomt! Daarom moet je er meer van hebben, meerdere van die close mensen, maar dat kan ten koste van de diepgang gaan. En toch waardevol zijn.
Het heft een bepaalde zeer menselijke behoefte aan samenzijn niet op, maar komt in de buurt. Je hoeft niet altijd een blije gelukkige single te zijn en "altijdalleszelfkunner".. is mijn mening hoor!
En ook niet eerst zelf te worstelen en enigszins boven water pas weer te denken dat je van betekenis kan zijn voor anderen.
Wat ik gemerkt heb met alle nieuwe en bestaande mensen is dat als je alsmaar aangeeft of uitstraalt dat je het allemaal zelf wel kan, anderen anders op je reageren dan wanneer ze je kwetsbaarheid ook mogen meemaken. Anderen willen zich (binnen bepaalde mate) ook van betekenis voelen voor jou. Zijn vaak blij als jij geen voorbeeldig leven leidt, maar zich in jou herkennen, dat het jou ook niet altijd makkelijk af gaat, jou kunnen helpen!
Zolang het niet landurig of altijd eenzijdig dezelfde is die iets nodig heeft van de ander/anderen, is er niks mis met delen van tegenslag of kwetsbaarheid!
Sterker nog: als je het altijd maar alleen doet en kan en overal zelf uit komt, ben je een wandelend voorbeeld voor anderen die dan het idee krijgen dat zij dat ook moeten kunnen. En zich voelen falen als dat niet zo goed lukt.
Afgelopen anderhalf jaar met eigen tegenslag, twijfels enz heb ik iig gemerkt dat anderen het eigenlijk "fijn" vonden om te zien dat ik ook niet altijd huppelend en optimistisch door het leven ga. Dat geeft kennelijk meer "fiat" om zichzelf te openen en hun kwetsbaarheid te laten zien. Dat voelt voor hun ook meer als "over en weer" en wekt juist empathie (zolang het geen klagen is of zelfmedelijden willen mensen graag met je meeleven!).
Ik denk ook dat die cultuur van "je moet zelf gelukkig zijn en alles zelf kunnen" een beetje op zijn retour is. Mensen beseffen dat ze elkaar nodig hebben, er een gezonde wederzijdse afhankelijkheid bestaat, een bewuste en vrijwillige vorm daarvan.
Eigenlijk is dat taboe ontstaan door angst voor risico's en tegenvallers. Niet meer durven geloven in liefde en op elkaar bouwen, door eigen ervaringen en in omgeving zoveel te zien wat misloopt voor zichzelf zoveel mogelijk zekerheid willen inbouwen en op zichzelf (moeten) vertrouwen. Hebben liever geen hoop of vertrouwen op een ander, dan daarin evt teleurgesteld worden en opnieuw moeten beginnen met het weer zelf doen/ kunnen.
Maar waarom eigenlijk? Risico's horen bij het leven. En dan heb je iig een fijne tijd gehad, ook al was dat voorbijgaand. Ik denk dat het verstandig is om in te bouwen dat iets ook weer over kan gaan of anders kan lopen, zodat die teleurstelling/verwachting minder "erg" is, maar helemaal inbouwen en alleen nog op jezelf vertrouwen is nu ook weer niet de bedoeling, lijkt mij.
Als je ziet hoe afgepast en afgemeten sommige relaties zijn, zeker in financieel opzicht, pff, en dat alleen maar voor het geval dat het mis zou kunnen gaan.. kijk, het is iets anders als je alleen maar vertrouwt en bouwt op een ander, totaal van afhankelijk maakt en totaal vanzelfsprekend wordt, dat je daarop leunt en "zekerheid" aan ontleent, dan kan je van een koude kermis thuiskomen. Je moet iig zorgen dat je zelf in staat bent je eigen boontjes te doppen (en ook dat is niet zeker in deze tijd en ook niets om je voor te schamen, genoeg factoren waar je geen of weinig invloed op hebt). Maar je kan altijd weer alleen de draad oppakken! Waar die mensen zo bang voor zijn is het contrast, dat het "erger" lijkt om van "samen" naar "weer alleen" te moeten. Dan maar liever alleen blijven, dat ze dat gewend zijn?
Maar goed, dan nog, ook al sta je ervoor open, ook al geloof je erin dat die liefde zich wel vroeg of laat aandient, je moet diegene nog wel tegenkomen, he?
En al die tijd dat er geen speciale vonken overvliegen, OOK zorgen dat je zelf plezier hebt, en die tijd ook maakt, neemt, dingen doet en onderneemt, mensen leert kennen, "het kleine eert" (mensen die je al hebt en kent, kleine dingen, zelf een dagje naar zee idd, ook al is dat niet ideaal voor je)..
Kijk, dat strandje daar kende ik in het begin ook niemand en vond dat niet erg, was toen echt tijd voor mezelf en ik genoot daar ook oprecht van. Nu ben ik met een groepje mensen en dat is ook leuk en fijn (maar ik vond het eerst ook leuk en fijn). Dat heeft ook ff geduurd, ware het niet dat dit mensen zijn die zelf erg open staan voor nieuwelingen.
De meesten single, trouwens. En vaak al jaren, niet op een relatie uit, maar begrijpen elkaar, we lopen elkaars deur niet plat buiten dat strandje om, hebben daarbuiten ook eigen werk, vrienden en kennissen en behoefte aan de nodige privacy en "me-time", dat hoef je niet eens uit te leggen. Zelfde schuitje en altijd open voor nieuwe, makkelijke mensen. En toch deel je vrij snel ff wat dagelijkse dingen, maar ook soms diepere, achtergrond, familiezaken, enz. Vaak luchtig, humor, en gemeenschappelijke dingen delen geeft ook saamhorigheid.
Blijft gewoon dat je als single meer moet ondernemen juist omdat je dat niet vanzelfsprekend thuis hebt. Schaarse tijd nog meer moet verdelen, omdat je naast werk ook nog je eigen huis enz niet deelt. Aan de andere kant laat ik makkelijker de boel de boel die paar uurtjes, omdat ik geen rekening hoef te houden met iemand thuis (mijn kind(eren) natuurlijk wel) en dan maar ff niet zo opgeruimd/schoon is en ik dat inhaal op een moment dat het koeler is..
Anyway, ik ga eens iets doen, tijd dringt hier ook!! Je bent in de herfst van harte een weekendje welkom hoor! En ook maar weer eens een meet organiseren!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 25 juli 2014 18:36
@Suzy65: Nog steeds lees ik hier af en toe mee en ik blijf vinden dat jij zo enorm genuanceerd schrijft en je gevoelens en meningen heel mooi verwoordt. Ik heb er nog steeds veel aan om jouw bijdragen te lezen. Je schrijft inspirerend en hoopvol, door zowel de mooie kanten van het leven te belichten als de zware kanten. Alles mag er zijn. Bedankt daarvoor!
zaterdag 26 juli 2014 12:31
Oh, dankjewel, Tjonge! Fijn om te horen dat soms iemand er iets mee kan, al zijn het vaak mijn eigen gedachten over iets wat een ander schrijft en wat mij dan inspireert in reactie/ herkenning daarop. Raakt natuurlijk vaak eigen eerdere/ recente worstelingen en levensvisie op eea en hoe ik daar dan mee om ben gegaan/ga.
Ik denk dat elk mens van tijd tot tijd wat moed en hoop kan gebruiken, vandaar. En elke keer dat ik dat wil mee/doorgeven, geef ik denk ik mezelf ook weer een stukje daarvan. Dat houdt mij denk ik ook alert. Als je nieuwe inzichten of levensvisie/ levenswijze gaat toepassen, blijven oude patronen en overtuigingen nog een tijdje op de loer liggen ergens in je systeem. Ook al weet je dat, het blijft toch zaak om eea bewust te onderhouden en aktief blijven toepassen van de nieuwe (denk)patronen.
Ben zelf hier en daar ook afgedwaald (geweest) en weet dondersgoed wat me te doen staat, oa daarom ben ik dat NLP gaan doen, zelf ook weer een zetje nodig en verfrissende blik/ nieuwe inspiratie/ ervaringen/ inzichten/ kennis heb ik soms ook nodig..
Maar voorlopig ben ik hier ff niet/minder ivm vakantie en eens lekker afstand nemen van dagelijks leventje,, helicoptervieuw en ff niet veel meer doen dan "er zijn", een roman lezen, onder de hoge bomen zitten, oude bekenden terugzien, en met de meest geliefde personen om me heen (mijn kinderen).
Ik hoop vooral dat anderen hier op het topic lekker de honneurs waarnemen!
Ik denk dat elk mens van tijd tot tijd wat moed en hoop kan gebruiken, vandaar. En elke keer dat ik dat wil mee/doorgeven, geef ik denk ik mezelf ook weer een stukje daarvan. Dat houdt mij denk ik ook alert. Als je nieuwe inzichten of levensvisie/ levenswijze gaat toepassen, blijven oude patronen en overtuigingen nog een tijdje op de loer liggen ergens in je systeem. Ook al weet je dat, het blijft toch zaak om eea bewust te onderhouden en aktief blijven toepassen van de nieuwe (denk)patronen.
Ben zelf hier en daar ook afgedwaald (geweest) en weet dondersgoed wat me te doen staat, oa daarom ben ik dat NLP gaan doen, zelf ook weer een zetje nodig en verfrissende blik/ nieuwe inspiratie/ ervaringen/ inzichten/ kennis heb ik soms ook nodig..
Maar voorlopig ben ik hier ff niet/minder ivm vakantie en eens lekker afstand nemen van dagelijks leventje,, helicoptervieuw en ff niet veel meer doen dan "er zijn", een roman lezen, onder de hoge bomen zitten, oude bekenden terugzien, en met de meest geliefde personen om me heen (mijn kinderen).
Ik hoop vooral dat anderen hier op het topic lekker de honneurs waarnemen!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 26 juli 2014 12:39
@Tove: dank voor je aanbod om te bellen in het frans. Ik heb eergisteren gebeld en weet nu wie de nieuwe eigenaar is, die ken ik ook en mag ik graag. Da's een hele geruststelling dat er qua sfeer niet veel veranderd is. En de oude eigenaar is er ook nog, schat van een man, dus ook dat is goed nieuws (was ff bang dat het om andere redenen van eigendom gewisseld was, hij was ziek laatste keer dat ik er was).
Al met al weten ze van mijn komst, heb ik oppas voor huis en huisdieren en nu nog inpakken/ schoonmaken en hopelijk beetje uitgerust de weg op! Is toch een eindje rijden, dus op tijd weg, zal daar ook wel even een doekje door moeten halen denk ik zo, (spinnewebben? spin is de enige die door dat ventilatiekanaal kan?) dus wil niet midden in de nacht aankomen daar en me in het donker een weg banen door spinrag (is me eerder gebeurd, bleh, )..
Anyway, heb gisteren allerlei inkopen gedaan (zoals verplichte alcoholblaastest bij je hebben en refecterende hempjes), kapper geweest. Nu nog eea wassen en huis schoon enzo. Kan niet veel bagage mee, dus dat wordt nog passen en meten
Wens iedereen trouwens fijne weken en dat het daar en hier lekker vakantieweer is!
Al met al weten ze van mijn komst, heb ik oppas voor huis en huisdieren en nu nog inpakken/ schoonmaken en hopelijk beetje uitgerust de weg op! Is toch een eindje rijden, dus op tijd weg, zal daar ook wel even een doekje door moeten halen denk ik zo, (spinnewebben? spin is de enige die door dat ventilatiekanaal kan?) dus wil niet midden in de nacht aankomen daar en me in het donker een weg banen door spinrag (is me eerder gebeurd, bleh, )..
Anyway, heb gisteren allerlei inkopen gedaan (zoals verplichte alcoholblaastest bij je hebben en refecterende hempjes), kapper geweest. Nu nog eea wassen en huis schoon enzo. Kan niet veel bagage mee, dus dat wordt nog passen en meten
Wens iedereen trouwens fijne weken en dat het daar en hier lekker vakantieweer is!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 26 juli 2014 14:15
@tove:hier ook heel herkenbaar wat je schrijft. Iemand vinden waar je mee op kunt trekken of zomaar even uit de band springen, is lastig. Iedereen heeft verplichtingen, anderen vriendengroep, al wat afgesproken, geen zin, geen tijd, moet eerst nog boodschappen doen enz enz.
Zelf heb ik geen vaste vriendengroep. Sommigen hebben een vaste club al vanaf de middelbare school en trekken daar nu nog mee op. Veel mensen ben ik uit het oog verloren of gewoon geen connectie meer mee. Eigenlijk mis ik het niet maar als ik dan zie dat vrienden met hun vaste groep gaan dan denk ik: inderdaad wel makkelijk. Je bent niet alleen. Je kent de mensen goed en het is dan gezellig.
Aan de andere kant weet ik dondersgoed dat dat voor mij niet werkt....heb een hekel aan groepjes "gedoe" en hele tijd rekening met elkaar houden. Lekker hypocriet hè
Mijn vrienden zijn meer verspreid over het land dus die zal ik niet bij elkaar stoppen.
Dit weekend is er weer de Zwarte Cross. Vorig jaar geweest met iemand en was reuze gezellig. Dit jaar eigenlijk gisteren pas bedacht dat ik zondag wel wil gaan. Maar dan is er niemand die dan ook spontaan zegt; "ja cool!!". Je moet dan weer gaan leuren en vragen. Nu ga ik alleen.( voor zover dat kan met 40.000 mensen op het terrein ) Het voordeel is dan wel dat ik overal heen kan waar ik wil. Geen rekening te houden met wat de ander wil zien. Vorig jaar heb ik daardoor wat dingen gemist. Dus...elk nadeel heb zijn voordeel.
@suzy: Fijne vakantie! ik wens je veel mooi weer en ontspanning toe.
Fijn is het als je naar een vertrouwd plekje toe gaat. Lekker in een "warm bad" duiken. Dat maakt veel voorbereidingsstress goed.
Jou waarnemen wordt lastig...we sparen het wel even op
Zelf heb ik geen vaste vriendengroep. Sommigen hebben een vaste club al vanaf de middelbare school en trekken daar nu nog mee op. Veel mensen ben ik uit het oog verloren of gewoon geen connectie meer mee. Eigenlijk mis ik het niet maar als ik dan zie dat vrienden met hun vaste groep gaan dan denk ik: inderdaad wel makkelijk. Je bent niet alleen. Je kent de mensen goed en het is dan gezellig.
Aan de andere kant weet ik dondersgoed dat dat voor mij niet werkt....heb een hekel aan groepjes "gedoe" en hele tijd rekening met elkaar houden. Lekker hypocriet hè
Mijn vrienden zijn meer verspreid over het land dus die zal ik niet bij elkaar stoppen.
Dit weekend is er weer de Zwarte Cross. Vorig jaar geweest met iemand en was reuze gezellig. Dit jaar eigenlijk gisteren pas bedacht dat ik zondag wel wil gaan. Maar dan is er niemand die dan ook spontaan zegt; "ja cool!!". Je moet dan weer gaan leuren en vragen. Nu ga ik alleen.( voor zover dat kan met 40.000 mensen op het terrein ) Het voordeel is dan wel dat ik overal heen kan waar ik wil. Geen rekening te houden met wat de ander wil zien. Vorig jaar heb ik daardoor wat dingen gemist. Dus...elk nadeel heb zijn voordeel.
@suzy: Fijne vakantie! ik wens je veel mooi weer en ontspanning toe.
Fijn is het als je naar een vertrouwd plekje toe gaat. Lekker in een "warm bad" duiken. Dat maakt veel voorbereidingsstress goed.
Jou waarnemen wordt lastig...we sparen het wel even op
doe iets of doe iets niet. proberen is geen optie
maandag 28 juli 2014 03:14
maandag 28 juli 2014 12:41
@ Suzy:
Dank je wel voor je uitgebreide reactie!
Helemaal eens met dat stukje over de dwang van positiviteit! Ik wens je een supervakantie!
@ Moskita en Jeroen:
Fijn dat jullie het herkennen. Ja, is ook zoiets typisch voor singles he…
Wauw, dat jij dan gewoon alleen naar zo'n festival gaat, Moskita. Dat zou ik dus nooit durven/doen. Ik zou doodsbang zijn dat ik daar in mijn eentje me ongelukkig zou lopen voelen tussen al de stellen, vriendengroepen…
Alleen op reis heb ik een paar keer gedaan, maar dat doen wel meer mensen, dus daar kom je wel relatief makkelijk in contact met anderen.
Of kom jij op zo'n festival ook makkelijk in contact met anderen?
Hoe heb je het daar gehad afgelopen weekend?
En Jeroen, jij gaat als single mee met een groep stellen? Wel fijn dat dat kan, dat ze je uitnodigen. Merk zelf nl dat ik als stel ook door bepaalde andere stellen werd uitgenodigd, maar nu niet meer… Zij doen dan liever dingen met andere stellen.
Voel je je dan trouwens niet het vijfde wiel? Bij sommige stellen zou ik dat niet hebben, maar bij andere dan weer wel…
Fijne week iedereen!
Dank je wel voor je uitgebreide reactie!
Helemaal eens met dat stukje over de dwang van positiviteit! Ik wens je een supervakantie!
@ Moskita en Jeroen:
Fijn dat jullie het herkennen. Ja, is ook zoiets typisch voor singles he…
Wauw, dat jij dan gewoon alleen naar zo'n festival gaat, Moskita. Dat zou ik dus nooit durven/doen. Ik zou doodsbang zijn dat ik daar in mijn eentje me ongelukkig zou lopen voelen tussen al de stellen, vriendengroepen…
Alleen op reis heb ik een paar keer gedaan, maar dat doen wel meer mensen, dus daar kom je wel relatief makkelijk in contact met anderen.
Of kom jij op zo'n festival ook makkelijk in contact met anderen?
Hoe heb je het daar gehad afgelopen weekend?
En Jeroen, jij gaat als single mee met een groep stellen? Wel fijn dat dat kan, dat ze je uitnodigen. Merk zelf nl dat ik als stel ook door bepaalde andere stellen werd uitgenodigd, maar nu niet meer… Zij doen dan liever dingen met andere stellen.
Voel je je dan trouwens niet het vijfde wiel? Bij sommige stellen zou ik dat niet hebben, maar bij andere dan weer wel…
Fijne week iedereen!
maandag 28 juli 2014 13:59
Tove: vijfde wiel herken ik wel maar... dat is in het normale leven niet anders. Hele dag weg en dan toch alleen naar bed.
De personen waar ik mee weg ben geweest ken ik al 15 jaar. Bij ons is het vrij gebruikelijk dat de mannen en vrouwen een aparte weg inslaan als we weg zijn.
Suzy; fijne vakantie
De personen waar ik mee weg ben geweest ken ik al 15 jaar. Bij ons is het vrij gebruikelijk dat de mannen en vrouwen een aparte weg inslaan als we weg zijn.
Suzy; fijne vakantie
maandag 28 juli 2014 19:01
O, dat ervaar ik dan weer anders. Ik ben vaak juist blij dat ik na een drukke dag met veel mensen om me, alleen kan zijn. Sterker, heb dat zelfs nodig, om even indrukken te verwerken en zo…
En fijn voor je dat je je niet uitgesloten voelt oa door die opdeling mannen-vrouwen. Maar dat zou ik persoonlijk minder leuk vinden. Ook al omdat ik de vrouwengesprekken bij mijn gesettelde vriendinnen vaak niet zo boeiend vind haha. Gaat vaak over baby's, scholen voor de kinderen etc. Laatst ook weer. Ik ben bij de mannen gaan zitten, waar het over werk, loopbaanbegeleiding en reizen ging. Ben blijkbaar toch mannelijker dan ik dacht haha.
En fijn voor je dat je je niet uitgesloten voelt oa door die opdeling mannen-vrouwen. Maar dat zou ik persoonlijk minder leuk vinden. Ook al omdat ik de vrouwengesprekken bij mijn gesettelde vriendinnen vaak niet zo boeiend vind haha. Gaat vaak over baby's, scholen voor de kinderen etc. Laatst ook weer. Ik ben bij de mannen gaan zitten, waar het over werk, loopbaanbegeleiding en reizen ging. Ben blijkbaar toch mannelijker dan ik dacht haha.
maandag 28 juli 2014 20:53
@Tove: ben inderdaad alleen naar de Zwarte Cross geweest en het was LEUK!!
Heb echt een superdag gehad en me geen moment alleen gevoeld. Wel een paar bekenden tegengekomen maar verder zelf rondgelopen. Het duurde 4 uur voordat ik 1x het terrein rond was! Genoten van de muziek, cross,theater en de mensen. Iedereen heeft daar goede zin. Een knotsgek gezellig feest. Net alsof je op een grote familiereunie komt. Je kent ze niet allemaal maar het is leuk om ze te zien.
Juist omdat ik alleen was extra genoten van de muziek. Je hoeft je met niemand bezig te houden dus lekker de sfeer indrinken. Ben er nog helemaal hieperdepiep van.
Heb echt een superdag gehad en me geen moment alleen gevoeld. Wel een paar bekenden tegengekomen maar verder zelf rondgelopen. Het duurde 4 uur voordat ik 1x het terrein rond was! Genoten van de muziek, cross,theater en de mensen. Iedereen heeft daar goede zin. Een knotsgek gezellig feest. Net alsof je op een grote familiereunie komt. Je kent ze niet allemaal maar het is leuk om ze te zien.
Juist omdat ik alleen was extra genoten van de muziek. Je hoeft je met niemand bezig te houden dus lekker de sfeer indrinken. Ben er nog helemaal hieperdepiep van.
doe iets of doe iets niet. proberen is geen optie
