Relaties
alle pijlers
mis intimiteit
vrijdag 22 augustus 2014 23:06
tja, in de titel van mijn berich zit eigenlijk alles verwoord. Er was een poos geleden een topic over iemand die schreef last te hebben van 'huidhonger'.
Alhoewel ik probeer er goed mogelijk mee om te gaan, heb ik daar zelf ook behoorlijk last van. Ik mis intimiteit. Ik denk niet dat het ooit nog gaat veranderen. Ik besef dat ik moet mee leren te leven, maar soms is dat verdomd moeilijk
Alhoewel ik probeer er goed mogelijk mee om te gaan, heb ik daar zelf ook behoorlijk last van. Ik mis intimiteit. Ik denk niet dat het ooit nog gaat veranderen. Ik besef dat ik moet mee leren te leven, maar soms is dat verdomd moeilijk
zaterdag 23 augustus 2014 09:21
In het Volkskrant magazine deze week staat ook een artikel over een soortgelijke situatie als hierboven.
Lastig probleem. Je mist iets, maar is dat genoeg om een redelijke relatie te verbreken met alle ellende vandien? Zo doorgaan zorgt echter wel voor verwijdering tussen jou en je partner, zeker omdat hij weigert met jou mee te denken naar een oplossing. Take or leave it is geen instelling voor een goed partnership.
Een ander zoeken voor intimiteit kan een oplossing zijn, maar zoals het bij veel vrouwen is ligt het gevoel van een mogelijke verliefdheid op de loer. Wil jij en je man dat risico lopen?
Van de andere kant: wil jij nog 20+ jaar zo doorgaan?
Lastig probleem. Je mist iets, maar is dat genoeg om een redelijke relatie te verbreken met alle ellende vandien? Zo doorgaan zorgt echter wel voor verwijdering tussen jou en je partner, zeker omdat hij weigert met jou mee te denken naar een oplossing. Take or leave it is geen instelling voor een goed partnership.
Een ander zoeken voor intimiteit kan een oplossing zijn, maar zoals het bij veel vrouwen is ligt het gevoel van een mogelijke verliefdheid op de loer. Wil jij en je man dat risico lopen?
Van de andere kant: wil jij nog 20+ jaar zo doorgaan?
zaterdag 23 augustus 2014 09:34
Dus je kinderen leren van jullie ook niet hoe een liefdevolle relatie werkt? Wil je dat je kinderen ook zulke relaties hebben? Jij vertelt ze nu dat een relatie geen intimiteit hoort te hebben.
Je hebt geen relatie met deze man. Hij vindt het handig om jou achter de hand te hebben en met je te pronken. Verder ziet hij jou totaal niet als gelijkwaardig mens met behoeften.
Je doet jezelf tekort, hij doet jou tekort en jullie doen allebei je kinderen tekort. Alleen hij, degene die niet genoeg om je geeft om hier samen met jou aan te werken, komt niks tekort.
Je hebt geen relatie met deze man. Hij vindt het handig om jou achter de hand te hebben en met je te pronken. Verder ziet hij jou totaal niet als gelijkwaardig mens met behoeften.
Je doet jezelf tekort, hij doet jou tekort en jullie doen allebei je kinderen tekort. Alleen hij, degene die niet genoeg om je geeft om hier samen met jou aan te werken, komt niks tekort.
zaterdag 23 augustus 2014 10:36
ik ben degene die dat topic is gestart.... ik vond het al een rare uitdrukking... huidhonger...... maar ik ben blij dat jij een andere benaming hebt gevonden.... gebrek aan intimiteit dekt de lading veel beter.
dank je wel daarvoor.
ik heb je post gelezen en ik begrijp helemaal wat je voelt. Ik denk alleen wel dat jouw situatie nog een graadje erger is dan de mijne.
Ik ben vrijgezel by choice en hoef geen rekening te houden met een partner die me dat ellendige gevoel van gebrek aan intimiteit geeft. Het lijkt me verschrikkelijk om in die situatie te zitten.
Voor de buitenkant heb je alles voor elkaar maar eenmaal binnen voelt alles leeg.... althans, zo stel ik me dat voor.
Ik begrijp dat als je van iemand houdt, je niet zo makkelijk opgeeft wat je hebt, ondanks dat er iets ontbreekt. Waar kies je uiteindelijk voor en wat laat je gaan?
Het moet een vreselijk dilemma zijn. Ik wilde maar dat ik je kon helpen met goede adviezen. Maar ik heb ze niet.
Dus ik lees mee om te zien welke tips en adviezen jij krijgt.
dank je wel daarvoor.
ik heb je post gelezen en ik begrijp helemaal wat je voelt. Ik denk alleen wel dat jouw situatie nog een graadje erger is dan de mijne.
Ik ben vrijgezel by choice en hoef geen rekening te houden met een partner die me dat ellendige gevoel van gebrek aan intimiteit geeft. Het lijkt me verschrikkelijk om in die situatie te zitten.
Voor de buitenkant heb je alles voor elkaar maar eenmaal binnen voelt alles leeg.... althans, zo stel ik me dat voor.
Ik begrijp dat als je van iemand houdt, je niet zo makkelijk opgeeft wat je hebt, ondanks dat er iets ontbreekt. Waar kies je uiteindelijk voor en wat laat je gaan?
Het moet een vreselijk dilemma zijn. Ik wilde maar dat ik je kon helpen met goede adviezen. Maar ik heb ze niet.
Dus ik lees mee om te zien welke tips en adviezen jij krijgt.
zaterdag 23 augustus 2014 16:53
Ik herken het helemaal!!
wij zijn ook al 20 jaar bij elkaar.
hebben het heel goed, eigenlijk alles waar ik van droomde.
fijne lieve man, leuk eigen bedrijf, mooi huis.
maar die intimiteit is er niet, geen sex, maar zeker geen liefde bedrijven.
wel ongemakkelijk voelen als er op de tv een romantische scene is te zien.
eigenlijk hetzelfde als vroeger toen ik nog thuis woonde. ook altijd ongemakkelijk bij dalles..... hihi
ook ik zit er met tijden heel erg mee, wat te doen???
ik wil hem zeker niet kwijt, en hoef ook zeker niet elke week, maar het is nu al 2 jaar terug en toen was het ook al lastig.
de drempel wordt ook steeds groter..... en het idee dat hij aan me wilt zitten maakt me ook weer bang!
maar het gevoel van samen zijn, iets samen delen wat niemand anders deelt, een soort van geheim samen hebben, wij samen tegen de rest van de wereld mis ik erg. ik begrijp je dus goed, maar kan je ook niet helpen
wij zijn ook al 20 jaar bij elkaar.
hebben het heel goed, eigenlijk alles waar ik van droomde.
fijne lieve man, leuk eigen bedrijf, mooi huis.
maar die intimiteit is er niet, geen sex, maar zeker geen liefde bedrijven.
wel ongemakkelijk voelen als er op de tv een romantische scene is te zien.
eigenlijk hetzelfde als vroeger toen ik nog thuis woonde. ook altijd ongemakkelijk bij dalles..... hihi
ook ik zit er met tijden heel erg mee, wat te doen???
ik wil hem zeker niet kwijt, en hoef ook zeker niet elke week, maar het is nu al 2 jaar terug en toen was het ook al lastig.
de drempel wordt ook steeds groter..... en het idee dat hij aan me wilt zitten maakt me ook weer bang!
maar het gevoel van samen zijn, iets samen delen wat niemand anders deelt, een soort van geheim samen hebben, wij samen tegen de rest van de wereld mis ik erg. ik begrijp je dus goed, maar kan je ook niet helpen
zaterdag 23 augustus 2014 17:00
Well bijzonder hoe sommige hier vol houden dat ze een relatie hebben.
Als je niks meer op het gebied doet van romantisch, knuffelen en seks, dan heb je na mijn inziens geen relatie meer.
Je bent dan gewoon vrienden geworden die ook kinderen hebben of misschien getrouwd.
Je bent gewoon single, alleen zit je ook nog eens gevangen want je kan er ook niet op uit.
Klinkt goed.
Als je niks meer op het gebied doet van romantisch, knuffelen en seks, dan heb je na mijn inziens geen relatie meer.
Je bent dan gewoon vrienden geworden die ook kinderen hebben of misschien getrouwd.
Je bent gewoon single, alleen zit je ook nog eens gevangen want je kan er ook niet op uit.
Klinkt goed.
zaterdag 23 augustus 2014 17:05
Zielig voor de kinderen ook, die krijgen later ook problemen met intimiteit in relaties.
Ik kan het inderdaad ook geen relaties noemen, niet eens vriendschap. Als ik een vriend zou kunnen helpen door mee te gaan naar therapie zou ik dat zeker doen. Je moet wel heel weinig om iemand hebben als je bewust gevraagde hulp buiten bereik houdt. Met zulke relaties/vrienden heb je geen vijanden meer nodig.
Ik kan het inderdaad ook geen relaties noemen, niet eens vriendschap. Als ik een vriend zou kunnen helpen door mee te gaan naar therapie zou ik dat zeker doen. Je moet wel heel weinig om iemand hebben als je bewust gevraagde hulp buiten bereik houdt. Met zulke relaties/vrienden heb je geen vijanden meer nodig.
zaterdag 23 augustus 2014 17:12
ik vind het wel hard klinken hoor, geen relatie!
wat zou je dan doen als er om medici reden het niet meer gaat, zomaar aan de kant schuiven???
manlief denkt dat het door de medicijnen komt, impotentie is er een bijwerking van..... moet ik heb dan maar zomaar laten vallen???
wij zijn getrouwd in voor en tegenspoed, daar heb ik ja op gezegd.
wij hebben geen kinderen, die kunnen dus niet gekwetst worden.
en verder vind ik ons een heel leuk setje, we doen veel dingen (bijna alles) samen en kunnen ook samen lachen en huilen.
dat noem ik toch echt wel een relatie. maar wel een die iets jammer genoeg mist........
wat zou je dan doen als er om medici reden het niet meer gaat, zomaar aan de kant schuiven???
manlief denkt dat het door de medicijnen komt, impotentie is er een bijwerking van..... moet ik heb dan maar zomaar laten vallen???
wij zijn getrouwd in voor en tegenspoed, daar heb ik ja op gezegd.
wij hebben geen kinderen, die kunnen dus niet gekwetst worden.
en verder vind ik ons een heel leuk setje, we doen veel dingen (bijna alles) samen en kunnen ook samen lachen en huilen.
dat noem ik toch echt wel een relatie. maar wel een die iets jammer genoeg mist........
zaterdag 23 augustus 2014 18:14
TO, ik zou je aanraden eens te kijken op dit topic, daar vind je lotgenoten die net als jij lang hebben geleefd in een seksloze relatie. Ik was een van hen, ik weet hoe moeilijk het is (onmenselijk zou ik zelfs willen zeggen) en ik vind dat niemand door een partner gedwongen zou mogen worden om zo te leven. Maar uiteindelijk ben jij het zelf die je gevangen houdt en jij bent ook de enige die er iets aan kan veranderen (geloof me, ik weet ook hoe moeilijk dat is!).
zaterdag 23 augustus 2014 22:12
Dank voor de vele lieve berichten. Ik was vandaag niet online, dus lees nu pas alles.
Wanneer ik lees wat Benthe schrijft, is het een beetje als in de spiegel kijken...
Het is stilaan zo gegroeid, waarom weet ik niet, ik vermoed een samenloop van vele dingen. Baan, kinderen, karakter, moeilijk communiceren over gevoelens, etc.
Zoals Benthe is het toch een relatie naar mijn gevoel, en - ondanks de moeilijkheden - hebben we het toch fijn samen.
Er is wederzijds vertrouwen, we 'passen' op vele punten gewoon goed bij elkaar.
Zoals ik eerder schreef, ik ben zeker niet ongelukkig.
Maar ik mis dus de intimiteit wel.
Vreemd gaan is voor mij geen optie, scheiden ook niet.
Ik weet voor 100% zeker dat echtgenoot mij niet zou kunnen missen en die verbondenheid ook voelt. Alleen het lichamelijke aspect is in de loop der jaren stilaan verwatert, tot er helemaal niets van overbleef.
Over de kinderen maak ik me eigenlijk weinig zorgen. Door de jaren heen hebben we een soort van "facade" gebouwd naar de buitenwereld toe. Wat in de slaapkamer afwezig is, krijgen zij, en ook de anderen niet mee.
Wanneer ik lees wat Benthe schrijft, is het een beetje als in de spiegel kijken...
Het is stilaan zo gegroeid, waarom weet ik niet, ik vermoed een samenloop van vele dingen. Baan, kinderen, karakter, moeilijk communiceren over gevoelens, etc.
Zoals Benthe is het toch een relatie naar mijn gevoel, en - ondanks de moeilijkheden - hebben we het toch fijn samen.
Er is wederzijds vertrouwen, we 'passen' op vele punten gewoon goed bij elkaar.
Zoals ik eerder schreef, ik ben zeker niet ongelukkig.
Maar ik mis dus de intimiteit wel.
Vreemd gaan is voor mij geen optie, scheiden ook niet.
Ik weet voor 100% zeker dat echtgenoot mij niet zou kunnen missen en die verbondenheid ook voelt. Alleen het lichamelijke aspect is in de loop der jaren stilaan verwatert, tot er helemaal niets van overbleef.
Over de kinderen maak ik me eigenlijk weinig zorgen. Door de jaren heen hebben we een soort van "facade" gebouwd naar de buitenwereld toe. Wat in de slaapkamer afwezig is, krijgen zij, en ook de anderen niet mee.
zondag 24 augustus 2014 01:04
Ik vind vergelijk met iets niet kunnen doen door medische reden echt TOTAAL niet te vergelijken.
Dan zou iemand dus heel erg balen dat hij of zij iets niet kan. Maar er vast wel van alles aan doen wat wel mogelijk is.
Nou dat lijkt mij dan totaal geen probleem.
Jullie halen voorbeelden aan waarin een partner DOELBEWUST geen seks heeft. Met opzet!
Allemaal komen jullie met het riedeltje. Ja maar het is verder wel fijn.
Ja dus, dat kan ik wel met 1 op de 10 mannen die er rond lopen.
Als je partner geen seks met je wilt, dan wilt je partner jou dus gewoon niet (meer)! Dat is gewoon de enige waarheid die er is.
Je wilt toch met iemand samen leven die waar je juist intimiteit mee hebt. DAT onderscheid jouw partner met een vriend.
Maar goed, blijf vooral gevangen zitten in de situatie. Maar ik kan je alvast verklappen er is maar 1 uitweg. Dat is er een einde aanmaken.
Je kan namelijk aantrekkingskracht niet ompraten.
.
Dan zou iemand dus heel erg balen dat hij of zij iets niet kan. Maar er vast wel van alles aan doen wat wel mogelijk is.
Nou dat lijkt mij dan totaal geen probleem.
Jullie halen voorbeelden aan waarin een partner DOELBEWUST geen seks heeft. Met opzet!
Allemaal komen jullie met het riedeltje. Ja maar het is verder wel fijn.
Ja dus, dat kan ik wel met 1 op de 10 mannen die er rond lopen.
Als je partner geen seks met je wilt, dan wilt je partner jou dus gewoon niet (meer)! Dat is gewoon de enige waarheid die er is.
Je wilt toch met iemand samen leven die waar je juist intimiteit mee hebt. DAT onderscheid jouw partner met een vriend.
Maar goed, blijf vooral gevangen zitten in de situatie. Maar ik kan je alvast verklappen er is maar 1 uitweg. Dat is er een einde aanmaken.
Je kan namelijk aantrekkingskracht niet ompraten.
.
zondag 24 augustus 2014 08:25
Ik kan jullie reactie wel begrijpen, optimaal en choilleich. Waarschijnlijk zou ik vanop een afstand net hetzelfde reageren.
Toch voelt het absoluut niet goed om je partner om die redenen te droppen.
Ik weet niet of het doelbewust is, of er een medische oorzaak is.
Partner is gewoon een (zeer) gesloten boek en kan over dit soort dingen niet praten. Was al van bij de aanvang van onze relatie erg moeilijk, maar is er doorheen de jaren niet beter op geworden.
Ik weet niet eens of hij dit voor zichzelf als een probleem ervaart. Het wordt gewoon doodgezwegen.
Maar ik heb voor hem gekozen, al die jaren geleden. Dus hem dan hierom aan de kant schuiven? Nee, dan liever proberen om sterk genoeg te zijn en er zo goed en zo kwaad als het kan mee om te gaan.
En dat is lastig soms, dat wel...
Toch voelt het absoluut niet goed om je partner om die redenen te droppen.
Ik weet niet of het doelbewust is, of er een medische oorzaak is.
Partner is gewoon een (zeer) gesloten boek en kan over dit soort dingen niet praten. Was al van bij de aanvang van onze relatie erg moeilijk, maar is er doorheen de jaren niet beter op geworden.
Ik weet niet eens of hij dit voor zichzelf als een probleem ervaart. Het wordt gewoon doodgezwegen.
Maar ik heb voor hem gekozen, al die jaren geleden. Dus hem dan hierom aan de kant schuiven? Nee, dan liever proberen om sterk genoeg te zijn en er zo goed en zo kwaad als het kan mee om te gaan.
En dat is lastig soms, dat wel...
zondag 24 augustus 2014 10:15
quote:raluca schreef op 23 augustus 2014 @ 22:12:
Het is stilaan zo gegroeid, waarom weet ik niet, ik vermoed een samenloop van vele dingen. Baan, kinderen, karakter, moeilijk communiceren over gevoelens, etc.
Zoals Benthe is het toch een relatie naar mijn gevoel, en - ondanks de moeilijkheden - hebben we het toch fijn samen.
Er is wederzijds vertrouwen, we 'passen' op vele punten gewoon goed bij elkaar.
Zoals ik eerder schreef, ik ben zeker niet ongelukkig.
Maar ik mis dus de intimiteit wel.
Vreemd gaan is voor mij geen optie, scheiden ook niet.
Ik weet voor 100% zeker dat echtgenoot mij niet zou kunnen missen en die verbondenheid ook voelt. Alleen het lichamelijke aspect is in de loop der jaren stilaan verwatert, tot er helemaal niets van overbleef.
Over de kinderen maak ik me eigenlijk weinig zorgen. Door de jaren heen hebben we een soort van "facade" gebouwd naar de buitenwereld toe. Wat in de slaapkamer afwezig is, krijgen zij, en ook de anderen niet mee.
Ik lees vooral veel smoezen. Typisch voor jarelange ontkenningsfase.
Geloof me. Die facade is fake en als iemand dit makkelijk doorziet, zijn het de kinderen wel. Ze weten het bewust/onbewust dondersgoed dat er iets mis is. En er is wel degelijk iets mis. Waarom deze thread dan?
In tegenstelling tot wat optimaal2014 zegt, kan je aantrekingskracht wel "ompraten" volgens mij. In veel gevallen is deze gewoon diep weggestoken achter gevoelens van onvrede, afwijzingen, respectloos gedrag, sleur, .... Het is wel bijzonder moeilijk deze terug te gaan zoeken. De enigste voorwaarde is wel dat er de wil is om dit te doorbreken. Open te staan en opzoek te gaan naar die gevoelens. Uiteraard is het net dat wat zo moeiijk is. Een diep gevoel versus een hoge muur van jarenlange afwijzingen.
Het kan, er zijn online tig voorbeelden te vinden. Maar het eerste koppel dat dit overwonnen heeft moet ik persoonlijk nog tegenkomen.
Zelf heb ik er om exact dezelfde reden een einde aan gemaakt. Het "straffe" in mijn situatie is dat mijn ex bij mij alles tegenhield en mij op afstand hield om het uiteiendelijk zelf bij iemand anders te zoeken. De wereld op zijn kop!
Sucess!
Het is stilaan zo gegroeid, waarom weet ik niet, ik vermoed een samenloop van vele dingen. Baan, kinderen, karakter, moeilijk communiceren over gevoelens, etc.
Zoals Benthe is het toch een relatie naar mijn gevoel, en - ondanks de moeilijkheden - hebben we het toch fijn samen.
Er is wederzijds vertrouwen, we 'passen' op vele punten gewoon goed bij elkaar.
Zoals ik eerder schreef, ik ben zeker niet ongelukkig.
Maar ik mis dus de intimiteit wel.
Vreemd gaan is voor mij geen optie, scheiden ook niet.
Ik weet voor 100% zeker dat echtgenoot mij niet zou kunnen missen en die verbondenheid ook voelt. Alleen het lichamelijke aspect is in de loop der jaren stilaan verwatert, tot er helemaal niets van overbleef.
Over de kinderen maak ik me eigenlijk weinig zorgen. Door de jaren heen hebben we een soort van "facade" gebouwd naar de buitenwereld toe. Wat in de slaapkamer afwezig is, krijgen zij, en ook de anderen niet mee.
Ik lees vooral veel smoezen. Typisch voor jarelange ontkenningsfase.
Geloof me. Die facade is fake en als iemand dit makkelijk doorziet, zijn het de kinderen wel. Ze weten het bewust/onbewust dondersgoed dat er iets mis is. En er is wel degelijk iets mis. Waarom deze thread dan?
In tegenstelling tot wat optimaal2014 zegt, kan je aantrekingskracht wel "ompraten" volgens mij. In veel gevallen is deze gewoon diep weggestoken achter gevoelens van onvrede, afwijzingen, respectloos gedrag, sleur, .... Het is wel bijzonder moeilijk deze terug te gaan zoeken. De enigste voorwaarde is wel dat er de wil is om dit te doorbreken. Open te staan en opzoek te gaan naar die gevoelens. Uiteraard is het net dat wat zo moeiijk is. Een diep gevoel versus een hoge muur van jarenlange afwijzingen.
Het kan, er zijn online tig voorbeelden te vinden. Maar het eerste koppel dat dit overwonnen heeft moet ik persoonlijk nog tegenkomen.
Zelf heb ik er om exact dezelfde reden een einde aan gemaakt. Het "straffe" in mijn situatie is dat mijn ex bij mij alles tegenhield en mij op afstand hield om het uiteiendelijk zelf bij iemand anders te zoeken. De wereld op zijn kop!
Sucess!
Don't cry because it's over, smile because it happened.
zondag 24 augustus 2014 11:09
Zoek hier eens onder 'midlifecrisis'en je komt een topic van mij tegen over exact de zelfde situatie. Geen communicatie, geen seks en een man die zijn mond niet open trekt.
Dat speelde zich af in mei dat ik er helemaal klaar mee was. Nu eind augustus hebben we weer heerlijke seks, maar wat misschien nog belangrijker is hij praat weer en dus praten wij ook weer.
Ik heb risico's genomen maar mijn man vond onze relatie belangrijker dan zijn eigen comfort zone en ik heb dingen bij me zelf moeten aanpassen en we moeten ons zelf en elkaar nog steeds af en toe corrigeren maar we kunnen nu duidelijk naar elkaar uitspreken hoe we blij we zijn da dit gebeurd is.
Denk niet dat ik niet van mijn man hou wat dat doe ik intens maar een relatie draait om 2 personen en niet om 1. Zolang jullie hem de ruimte geven om niets aan zijn gedrag te doen zal je zelf ongelukkiger worden en dan denk je dat hij da doet maar uiteindelijk doe je het zelf.
Ik merkte dat ik me een slachtoffer ging voelen omdat ik zoveel van hem hield en hij niet van mij. Dat was niet waar, hij had issues waarvan hij dacht dat hij ze niet kon uitspreken en dat kwam niet zo zeer door mij maar door hem zelf. Wat als hij op een dag bij je weg gaat, dan heb je geen keuze meer want die heeft hij dan voor gemaakt.
Maak niet de denkfout dat alleen jij ontevreden bent in je relatie.
Dat speelde zich af in mei dat ik er helemaal klaar mee was. Nu eind augustus hebben we weer heerlijke seks, maar wat misschien nog belangrijker is hij praat weer en dus praten wij ook weer.
Ik heb risico's genomen maar mijn man vond onze relatie belangrijker dan zijn eigen comfort zone en ik heb dingen bij me zelf moeten aanpassen en we moeten ons zelf en elkaar nog steeds af en toe corrigeren maar we kunnen nu duidelijk naar elkaar uitspreken hoe we blij we zijn da dit gebeurd is.
Denk niet dat ik niet van mijn man hou wat dat doe ik intens maar een relatie draait om 2 personen en niet om 1. Zolang jullie hem de ruimte geven om niets aan zijn gedrag te doen zal je zelf ongelukkiger worden en dan denk je dat hij da doet maar uiteindelijk doe je het zelf.
Ik merkte dat ik me een slachtoffer ging voelen omdat ik zoveel van hem hield en hij niet van mij. Dat was niet waar, hij had issues waarvan hij dacht dat hij ze niet kon uitspreken en dat kwam niet zo zeer door mij maar door hem zelf. Wat als hij op een dag bij je weg gaat, dan heb je geen keuze meer want die heeft hij dan voor gemaakt.
Maak niet de denkfout dat alleen jij ontevreden bent in je relatie.
zondag 24 augustus 2014 12:00
Huidhonger is toch meer dan seks, intimiteit?
Hier wordt veel geknuffeld, meerdere keren per dag, seks is veel minder.
Kinderen krijgen niet mee wat er in de slaapkamer gebeurd maar elkaar knuffelen doen we wel in het bijzijn van de kinderen.
Zolang er nog geknuffeld wordt is dat voor mij geen seintje dat het niet goed gaat. We hebben lol, kunnen over alles praten en er wordt dus geknuffeld.
In heet geval van to wordt dus niet gepraat en niet geknuffeld en helemaal niet gesekst of is dat onjuist?
Hier wordt veel geknuffeld, meerdere keren per dag, seks is veel minder.
Kinderen krijgen niet mee wat er in de slaapkamer gebeurd maar elkaar knuffelen doen we wel in het bijzijn van de kinderen.
Zolang er nog geknuffeld wordt is dat voor mij geen seintje dat het niet goed gaat. We hebben lol, kunnen over alles praten en er wordt dus geknuffeld.
In heet geval van to wordt dus niet gepraat en niet geknuffeld en helemaal niet gesekst of is dat onjuist?
zondag 24 augustus 2014 12:44
quote:AsoTut schreef op 24 augustus 2014 @ 12:00:
Kinderen krijgen niet mee wat er in de slaapkamer gebeurd maar elkaar knuffelen doen we wel in het bijzijn van de kinderen.
Zou je soms denken. Ik herinner me nochtans zeer goed als mijn ouders "frisky" waren(iiieeuwww!
) Ik hoorde of zag het nooit, maar wist wel dat er iets leuk aan de gang was of op de plannung stond. Kids voelen dat soort dingen gewoon aan. Ze merken ook dondersgoed als het maar hroer/zus is of als er iets scheelt. Ik vind het in ieder geval ook een heel goeie rede om get probleem, hoe dan ook, aan te pakken.
Kinderen krijgen niet mee wat er in de slaapkamer gebeurd maar elkaar knuffelen doen we wel in het bijzijn van de kinderen.
Zou je soms denken. Ik herinner me nochtans zeer goed als mijn ouders "frisky" waren(iiieeuwww!
) Ik hoorde of zag het nooit, maar wist wel dat er iets leuk aan de gang was of op de plannung stond. Kids voelen dat soort dingen gewoon aan. Ze merken ook dondersgoed als het maar hroer/zus is of als er iets scheelt. Ik vind het in ieder geval ook een heel goeie rede om get probleem, hoe dan ook, aan te pakken.
Don't cry because it's over, smile because it happened.
zondag 24 augustus 2014 14:11
nogmaals dank voor de vele reacties. Ja, het zet me wel weer aan het denken en ik wil toch nog een poging wagen om het schip te keren. Ik vind het te vroeg om op te geven of het maar elders te gaan zoeken. Daarvoor zijn we te lang bij elkaar en is mijn man met te dierbaar.
Ik dacht ondertussen aan een gezamenlijke activiteit waarbij een zekere vorm van intimiteit noodzakelijk is, samen op dansles of iets dergelijks.
Een soort van 'verplichte' tijd voor ons twee, waarbij niks en niemand anders prioriteit krijgt en waarbij je in ieder geval dicht bij elkaar zit/staat.
Even rondsnuffelen en hopen dat het een beginnetje is.
@Waterplant: is er iets specifieks wat voor jullie heeft gewerkt in het begin? (als de vraag te specifiek/persoonlijk is, hoef je niet te antwoorden, uiteraard!)
Ik dacht ondertussen aan een gezamenlijke activiteit waarbij een zekere vorm van intimiteit noodzakelijk is, samen op dansles of iets dergelijks.
Een soort van 'verplichte' tijd voor ons twee, waarbij niks en niemand anders prioriteit krijgt en waarbij je in ieder geval dicht bij elkaar zit/staat.
Even rondsnuffelen en hopen dat het een beginnetje is.
@Waterplant: is er iets specifieks wat voor jullie heeft gewerkt in het begin? (als de vraag te specifiek/persoonlijk is, hoef je niet te antwoorden, uiteraard!)
zondag 24 augustus 2014 14:20
Goed dat je stappen wilt gaan ondernemen. Hoe je het went of keert seks hoort wel bij een relatie. Is het niet gewoon een kwestie van weer een keer doen? En dit stapje voor stapje oppakken. Lijkt mij dat het na zo'n lange tijd lastig is om iemand zomaar te bespringen. Daarmee wek je gênante situaties en schrikreacties. Zou van te voren een avond afspreken; die avond gaan wij intiem zijn. Hoeft niet gelijk hele rataplan, maar wellicht inderdaad eerst dansen, knuffelen en zoenen. Week daarop stapje verder gaan, tot "seks". Denk dat jullie weer over die grens heen moeten die je in het aller begin van een relatie er ook is; elkaar aanraken etc zonder kledij en jezelf overgeven aan de ander is dan best even gênant en lastig.
zondag 24 augustus 2014 14:51
Over het voorbeeld van waterplant, ja ik ben ook wel eens uit een (seks) dip gekomen met een partner.
Dus onmogelijk is het natuurlijk nooit. Maar dan moet het persoon wel echt willen.
Ik zie vaak om mij heen, dat de partnesr er niet eens over wilt praten. Laat staan er wat aan te doen.
Mijn ervaring is dat keihard positie innemen beter werkt dan eindeloze (bijna smeek) pogingen om er wat aan te doen. Want dat resulteert vooral in smoezen en uitwegen.
Als je der mate verlaagd tot pogingen verander je alleen maar tot een hopeloos geval waar je partner al helemaal geen behoefte meer aan heeft.
Je kan nog beter over komen als een sterke vrouw die haar positie inneemt en zegt waar het op staat. Dit is een stuk zelfverzekerder en lijkt mij een stuk aantrekkelijker.
Maar goed dat is mijn persoonlijke ervaring.
Dus onmogelijk is het natuurlijk nooit. Maar dan moet het persoon wel echt willen.
Ik zie vaak om mij heen, dat de partnesr er niet eens over wilt praten. Laat staan er wat aan te doen.
Mijn ervaring is dat keihard positie innemen beter werkt dan eindeloze (bijna smeek) pogingen om er wat aan te doen. Want dat resulteert vooral in smoezen en uitwegen.
Als je der mate verlaagd tot pogingen verander je alleen maar tot een hopeloos geval waar je partner al helemaal geen behoefte meer aan heeft.
Je kan nog beter over komen als een sterke vrouw die haar positie inneemt en zegt waar het op staat. Dit is een stuk zelfverzekerder en lijkt mij een stuk aantrekkelijker.
Maar goed dat is mijn persoonlijke ervaring.
zondag 24 augustus 2014 17:35
Net als Optimaal ben ik er ook hard in gegaan. Ik voelde me afgewezen en onzeker worden, iemand die ik nooit was geweest.
Na een aantal jaar, goede gesprekken waarin hij beterschap beloofde maar het niet deed was voor mij de maat vol.
Ik heb tegen hem gezegd dat ik bij hem weg ging omdat hij er absoluut geen probleem mee had om me verdriet te doen en me onzeker maakte, dat ik veel van hem hield maar hij blijkbaar niet van mij. Jeetje wat heb ik gehuild. En nog deed hij niets, hij beloofde er iets aan te gaan doen maar ondernam nog steeds geen stappen. Na 2 weken hoop ben ik de zakelijke kanten gaan regelen. Ik zou in een andere kamer gaan slapen en op zoek gaan naar een huis.
Hij was stom verbaasd en geïrriteerd want hij ging er echt wel wat aan doen en ik moest niet zo zeuren. Heb hem toen verteld dat hij niet meer de ruimte had om iets uit te stellen want die had hij al jaren gehad. Ik was emotioneel al uit de relatie, ik ben namelijk liever alleen eenzaam en verdrietig dan met hem samen want dan verwacht ik nog echt steun en liefde van hem.
En toen eindelijk kwam hij tot het besef dat ik ook echt weg ging. Hij is meteen naar de dokter gegaan en die heeft hem door verwezen naar een psycholoog. Ik heb het nog een tijdje niet geloofd en al snel kreeg hij weer zin in seks terwijl ik niet meer durfde. Ik heb veel verdriet gehad van die periode en hij heeft ook enorm zijn best moeten doen om me terug te winnen.
Het gaat nu goed met ons maar nog meer met hem. We zijn er nog niet hoor want ik ben nog wel eens bang voor een terugval.
Daarnaast ben ik geen zeurpiet maar omdat ik echt bij hem weg wilde heb ik ook al het gevoel gehad van een verbroken relatie na 20 jaar. Ik vond en vind dat ik het verdien om te voelen dat iemand van me houdt en niet dat ik het maar moet weten.
We zijn veel samen dingen gaan doen en hebben daar tijd voor vrij gemaakt en in onze vakantie hadden we weer eindelijk seks. Heel beladen de eerste keer maar het ging al heel snel weer helemaal lekker en we hebben ook bijna niets anders gedaan
Het meest gelukkig was ik met het feit dat hij veel van me houdt en het daarom heeft gedaan en als seks geen optie was geweest door iets lichamelijks, maar hij had de rest wel doorlopen dan was het ook goed geweest. Eindelijk praten we weer en weet ik weer wie hij is en wat hem bezig houdt.
Ik snap dat je denkt dat je vindt dat dat te hoog spel spelen is want in het ergste geval had ie me laten gaan maar dat was dan geweest omdat hij niet meer van me hield. Dan was ik daar kapot van geweest maar dan kon ik in ieder geval verder met mijn leven.
Dus TO, het ligt aan wat je voor je zelf wil en wat jou verwachting is van het leven, een beslissing die ieder voor zich moet maken zolang je maar in het oog houd dat je niet je zelfrespect verliest.
Na een aantal jaar, goede gesprekken waarin hij beterschap beloofde maar het niet deed was voor mij de maat vol.
Ik heb tegen hem gezegd dat ik bij hem weg ging omdat hij er absoluut geen probleem mee had om me verdriet te doen en me onzeker maakte, dat ik veel van hem hield maar hij blijkbaar niet van mij. Jeetje wat heb ik gehuild. En nog deed hij niets, hij beloofde er iets aan te gaan doen maar ondernam nog steeds geen stappen. Na 2 weken hoop ben ik de zakelijke kanten gaan regelen. Ik zou in een andere kamer gaan slapen en op zoek gaan naar een huis.
Hij was stom verbaasd en geïrriteerd want hij ging er echt wel wat aan doen en ik moest niet zo zeuren. Heb hem toen verteld dat hij niet meer de ruimte had om iets uit te stellen want die had hij al jaren gehad. Ik was emotioneel al uit de relatie, ik ben namelijk liever alleen eenzaam en verdrietig dan met hem samen want dan verwacht ik nog echt steun en liefde van hem.
En toen eindelijk kwam hij tot het besef dat ik ook echt weg ging. Hij is meteen naar de dokter gegaan en die heeft hem door verwezen naar een psycholoog. Ik heb het nog een tijdje niet geloofd en al snel kreeg hij weer zin in seks terwijl ik niet meer durfde. Ik heb veel verdriet gehad van die periode en hij heeft ook enorm zijn best moeten doen om me terug te winnen.
Het gaat nu goed met ons maar nog meer met hem. We zijn er nog niet hoor want ik ben nog wel eens bang voor een terugval.
Daarnaast ben ik geen zeurpiet maar omdat ik echt bij hem weg wilde heb ik ook al het gevoel gehad van een verbroken relatie na 20 jaar. Ik vond en vind dat ik het verdien om te voelen dat iemand van me houdt en niet dat ik het maar moet weten.
We zijn veel samen dingen gaan doen en hebben daar tijd voor vrij gemaakt en in onze vakantie hadden we weer eindelijk seks. Heel beladen de eerste keer maar het ging al heel snel weer helemaal lekker en we hebben ook bijna niets anders gedaan
Het meest gelukkig was ik met het feit dat hij veel van me houdt en het daarom heeft gedaan en als seks geen optie was geweest door iets lichamelijks, maar hij had de rest wel doorlopen dan was het ook goed geweest. Eindelijk praten we weer en weet ik weer wie hij is en wat hem bezig houdt.
Ik snap dat je denkt dat je vindt dat dat te hoog spel spelen is want in het ergste geval had ie me laten gaan maar dat was dan geweest omdat hij niet meer van me hield. Dan was ik daar kapot van geweest maar dan kon ik in ieder geval verder met mijn leven.
Dus TO, het ligt aan wat je voor je zelf wil en wat jou verwachting is van het leven, een beslissing die ieder voor zich moet maken zolang je maar in het oog houd dat je niet je zelfrespect verliest.
