Kinderen
alle pijlers
Eetstoornis gehad, hoe mee om te gaan mbt kinderen krijgen?
dinsdag 26 augustus 2014 17:56
Ok ik weet dat ik hier een beetje vroeg mee ben maar het blijft maar door mijn hoofd spoken. Mijn moeder had boulimia, ik zag haar haar emoties weg eten en alles vervolgens weer uitspugen. Mijn zusje heeft anorexia gehad en ik meer dan 10 jaar boulimia (vorig jaar genezen verklaard, maar stak op m'n 12de al voor het eerst m'n vinger in m'n keel). Wij hebben het allebei heel erg afgekeken van onze moeder en de grootste moeite gehad er bovenop te komen. Ik heb mezelf 10 jaar lang gehaat en al gaat het nu écht goed, toch heb ik nog steeds dagen dat ik het moeilijk vind om van mijn lichaam te houden.
Om de zwangerschap maak ik me niet zoveel zorgen, het lijkt me zelfs wel leuk, zo'n ronde buik waar je gezellig je baby in voelt trappelen (ik romantiseer het vast te erg )
Maar des te meer zorgen maak ik me om de periode erna. Ik heb een huge verantwoordelijkheid. Mijn kinderen zijn al erfelijk belast met een gevoeligheid voor een es, ik ben de grootste risicofactor daarna. En ik wil niet dat mijn kinderen hetzelfde moeten doormaken als ik dus ik wil heel graag goed beslagen ten ijs komen.
Daarom was ik eigenlijk benieuwd of er andere ex-es'ers zijn en hoe jullie daar mee omgaan tov je kinderen. Misschien kunnen jullie wel een boek aanraden dat ik kan lezen?
Om de zwangerschap maak ik me niet zoveel zorgen, het lijkt me zelfs wel leuk, zo'n ronde buik waar je gezellig je baby in voelt trappelen (ik romantiseer het vast te erg )
Maar des te meer zorgen maak ik me om de periode erna. Ik heb een huge verantwoordelijkheid. Mijn kinderen zijn al erfelijk belast met een gevoeligheid voor een es, ik ben de grootste risicofactor daarna. En ik wil niet dat mijn kinderen hetzelfde moeten doormaken als ik dus ik wil heel graag goed beslagen ten ijs komen.
Daarom was ik eigenlijk benieuwd of er andere ex-es'ers zijn en hoe jullie daar mee omgaan tov je kinderen. Misschien kunnen jullie wel een boek aanraden dat ik kan lezen?
dinsdag 26 augustus 2014 18:00
Volgens mij is er al een groot verschil in het feit dat jij nu genezen bent, terwijl jij zelf bewust de periode hebt meegemaakt dat je moeder zelf nog in haar eetstoornis zat. Het beste voorbeeld is natuurlijk zelf gewoon gezond eten en als ik het goed begrijp, doe je dat nu. Dus vooral gemotiveerd blijven dat zo te houden!
Je kunt het ook als voordeel zien dat jij een eetstoornis hebt doorgemaakt. Je zult eventuele signalen bij je kinderen sneller oppikken en ook beter weten hoe ermee om te gaan.
Succes!
Je kunt het ook als voordeel zien dat jij een eetstoornis hebt doorgemaakt. Je zult eventuele signalen bij je kinderen sneller oppikken en ook beter weten hoe ermee om te gaan.
Succes!
dinsdag 26 augustus 2014 18:16
Thanks, lieve reactie ik denk zeker dat het heel veel zal schelen, maar ik kan me ook nog levendig de opmerkingen van tantes onder elkaar 'goh wat ben je mooi slank', 'tja je hebt wel echt een dikke kop gekregen' en met ons erbij 'tja Voetjes is zo'n mooi mager kindje, X is zo mollig'.
En alle diëten die mijn moeder deed, alle opmerkingen dat ik 'teveel' aanwezig was, alle keren dat mijn moeder geen tijd voor me had want er was een nieuwe baby (gescheiden ouders), waardoor ik me teveel ging voelen, te 'groot' als het ware, log. Dat probeerde ik dan te compenseren door dun te zijn.
Nouja als ik daaraan terug denk, denk ik: jeetje je moet met zoveel rekening houden ik moet een hele lijst gaan maken.
En alle diëten die mijn moeder deed, alle opmerkingen dat ik 'teveel' aanwezig was, alle keren dat mijn moeder geen tijd voor me had want er was een nieuwe baby (gescheiden ouders), waardoor ik me teveel ging voelen, te 'groot' als het ware, log. Dat probeerde ik dan te compenseren door dun te zijn.
Nouja als ik daaraan terug denk, denk ik: jeetje je moet met zoveel rekening houden ik moet een hele lijst gaan maken.
dinsdag 26 augustus 2014 18:23
Je hoeft geen lijst te maken, lijnen en slank zijn is niet in elk gezin/elke familie een issue. Wij leggen de focus op hele andere zaken en je bent zelf ook bij een gespreksonderwerp. Grijp in wanneer jij vindt dat het onderwerp teveel focust op lijn en dun. Leer je kinderen dat ze goed zijn zoals ze zijn, wees gezond alert op te dik en te dun, laat je kinderen elkaar niet treiteren als het over dit onderwerp gaat en praat met je kind wanneer hij/zij te dik of te dun dreigt te worden.
Het is hier wel een gespreksonderwerp, geen issue.
Het is hier wel een gespreksonderwerp, geen issue.
dinsdag 26 augustus 2014 18:46
dinsdag 26 augustus 2014 18:50
Ik heb zelf anorexia gehad. Maar die periode was afgesloten op het moment er kinderen kwamen. Van die periode hebben de kinderen dus niets meegekregen. Misschien dat ik met name bij de dochters extra bedacht ben op eventuele problemen. Maar vooralsnog is er geen reden geweest om me zorgen te maken. Ik denk ook niet dat er standaard zaken zijn die je kunt doen om het te voorkomen. Er zijn zoveel verschillend redenen waarom mensen een eetstoornis ontwikkelen die geheel buiten het lichamelijke om liggen.
dinsdag 26 augustus 2014 19:01
Therapie en wetenschap is nu veel verder dan toen.
Sowieso is het handig om met je huisarts te praten wanneer je zwanger bent. Een familielid van mij heeft problemen in de persoonlijkheid stuctuur en voor de zekerheid is er een multidisciplair team die haar gedurende en na de zwangerschap in de gaten houden en zij heeft sporadisch contact met haar laatste behandelaar voor het geval het op enig moment minder goed gaat. Jij kunt dus zelf aan de bel trekken wanneer het zo ver is en voorzorgsmaatregelen nemen.
Sowieso is het handig om met je huisarts te praten wanneer je zwanger bent. Een familielid van mij heeft problemen in de persoonlijkheid stuctuur en voor de zekerheid is er een multidisciplair team die haar gedurende en na de zwangerschap in de gaten houden en zij heeft sporadisch contact met haar laatste behandelaar voor het geval het op enig moment minder goed gaat. Jij kunt dus zelf aan de bel trekken wanneer het zo ver is en voorzorgsmaatregelen nemen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 26 augustus 2014 19:03
Ja natuurlijk zijn er veel verschillende redenen, maar jij let dus nergens 'bewust' op? Omdat ik me zoveel momenten kan herinneren uit mijn jeugd waarop ik een bepaald waardeoordeel heb gehoord over een lichaam (het mijne of dat van een ander) ben ik bang dat ik zelf onbewust misschien ook nog dingen zou kunnen zeggen die een vervelend gevoel omtrent het lichaam zouden kunnen opwekken bij mijn kinderen.
Ik vind het ook moeilijk hoe om te gaan met mijn moeder met al haar lichaamsbeeld opmerkingen. Mijn moeder is verder een hele leuke vrouw en zou een leuke oma zijn, maar zou het ook wel moeilijk vinden om daarover het gesprek met haar aan te gaan, vooral omdat ze altijd zegt dat ze altijd zo geprobeerd heeft om ons een normaal lichaamsbeeld mee te geven en 'niet snapt' hoe dat mislukt is.
(Misschien dat ik daarom daar onzeker over ben )
Ik vind het ook moeilijk hoe om te gaan met mijn moeder met al haar lichaamsbeeld opmerkingen. Mijn moeder is verder een hele leuke vrouw en zou een leuke oma zijn, maar zou het ook wel moeilijk vinden om daarover het gesprek met haar aan te gaan, vooral omdat ze altijd zegt dat ze altijd zo geprobeerd heeft om ons een normaal lichaamsbeeld mee te geven en 'niet snapt' hoe dat mislukt is.
(Misschien dat ik daarom daar onzeker over ben )
dinsdag 26 augustus 2014 19:11
quote:viva-amber schreef op 26 augustus 2014 @ 19:01:
Therapie en wetenschap is nu veel verder dan toen.
Sowieso is het handig om met je huisarts te praten wanneer je zwanger bent. Een familielid van mij heeft problemen in de persoonlijkheid stuctuur en voor de zekerheid is er een multidisciplair team die haar gedurende en na de zwangerschap in de gaten houden en zij heeft sporadisch contact met haar laatste behandelaar voor het geval het op enig moment minder goed gaat. Jij kunt dus zelf aan de bel trekken wanneer het zo ver is en voorzorgsmaatregelen nemen.Ja zodra ik zwanger ben moet ik weer naar een psycholoog (doe het nu al een tijd zonder en dat gaat prima maar omdat je opeens veel verandert qua lichaam krijg ik dan weer een 'intake' zodat de drempel laag is mocht het nodig zijn om te komen praten en dan krijg ik standaard een paar afspraken ingepland geloof ik, ergens halverwege de zwangerschap en vlak voor of na de bevalling ofzo geloof ik). Maar het is meer voor daarna, ik kan me al onzekerheden over mijn lichaam herinneren van toen ik nog maar een kleuter was, dus ik wil 'vroeg genoeg' zijn om valkuilen te herkennen en er iets aan te doen, maar vind het moeilijk ze bij mezelf te ontdekken en weet niet zo goed hoe ik dat aan moet pakken.
Therapie en wetenschap is nu veel verder dan toen.
Sowieso is het handig om met je huisarts te praten wanneer je zwanger bent. Een familielid van mij heeft problemen in de persoonlijkheid stuctuur en voor de zekerheid is er een multidisciplair team die haar gedurende en na de zwangerschap in de gaten houden en zij heeft sporadisch contact met haar laatste behandelaar voor het geval het op enig moment minder goed gaat. Jij kunt dus zelf aan de bel trekken wanneer het zo ver is en voorzorgsmaatregelen nemen.Ja zodra ik zwanger ben moet ik weer naar een psycholoog (doe het nu al een tijd zonder en dat gaat prima maar omdat je opeens veel verandert qua lichaam krijg ik dan weer een 'intake' zodat de drempel laag is mocht het nodig zijn om te komen praten en dan krijg ik standaard een paar afspraken ingepland geloof ik, ergens halverwege de zwangerschap en vlak voor of na de bevalling ofzo geloof ik). Maar het is meer voor daarna, ik kan me al onzekerheden over mijn lichaam herinneren van toen ik nog maar een kleuter was, dus ik wil 'vroeg genoeg' zijn om valkuilen te herkennen en er iets aan te doen, maar vind het moeilijk ze bij mezelf te ontdekken en weet niet zo goed hoe ik dat aan moet pakken.
dinsdag 26 augustus 2014 19:21
Ik snap dat je juist door je verleden er extra op bedacht bent maar je moet er wel om denken je er ook niet teveel op te richten. Kinderen en jongvolwassenen hebben sowieso onzekerheden en het is goed dat jij weet hoe te helpen voorkomen dat ze uitmonden in een verkeerd zelfbeeld. Maar het is niet gezegd dat dit bij jou kinderen ook zal gebeuren.
Je hebt zo te zien al hele goede maatregelen ter ondersteuning getroffen, hartstikke goed! Probeer wanneer het zover is ook een beetje van die bijzondere tijd te genieten en hou jezelf goed in de gaten. Dat is het beste wat je kunt doen, dan ben je ook een goed voorbeeld voor je kinderen.
Je hebt zo te zien al hele goede maatregelen ter ondersteuning getroffen, hartstikke goed! Probeer wanneer het zover is ook een beetje van die bijzondere tijd te genieten en hou jezelf goed in de gaten. Dat is het beste wat je kunt doen, dan ben je ook een goed voorbeeld voor je kinderen.
dinsdag 26 augustus 2014 19:38
Ha eefje, dat is het hem nu juist: ik wil er niet teveel de aandacht op focussen, of liever gezegd, ik wil helemaal niet de aandacht op lichaamsvormen focussen en er gewoon ontspannen mee omagan, maar ik ben bang dat ik dan onbewust wel dingen 'uitstraal' omdat ik niet voorzichtig genoeg ben.
Omdat ik in mijn hoofd soms een gedachte nog heel erg bewust moet corrigeren. Niet zo vaak, maar toch wel af en toe. En dan denk ik: wat als ik zoiets hardop zeg?
Omdat ik in mijn hoofd soms een gedachte nog heel erg bewust moet corrigeren. Niet zo vaak, maar toch wel af en toe. En dan denk ik: wat als ik zoiets hardop zeg?
woensdag 27 augustus 2014 11:39
Het scheelt veel dat jij genezen bent. Ik weet niet of elke eetstoornis erfelijk is. Overlaatst las ik in een tijdschrift over een vrouw die haar eetstoornis bijna overwonnen had. Zij was ook erfelijk belast. Maar ondanks dat het nu goed ging, wil zij geen kinderen. Ze wil het haar kinderen niet aandoen. Ook bang om een terugval te krijgen. Het maar net hoe je erin staat.
Zelf heb ik een psychische stoornis en ook dat is vaak erfelijk. Bij mij is het een grote reden om kindvrij te blijven. Want ik loop nog steeds tegen dingen aan en voel me nog wel eens onbegrepen. Heb ik ook een laag zelfbeeld doordat veel dingen misliepen. Mensen hebben me vaak gekwetst. Ik wil niet dat mijn kind zich ook zo moet voelen. Denk dat ik ook geen goede moeder zal zijn, heb ook weinig empathie. Toch ken ik ook voorbeelden van mensen die weten dat ze drager zijn van een dodelijke ziekte. En die er toch voor gaan. Dat vind ik heel onverstandig en zonde voor het kind. Maar ja wie ben ik he. Iedereen moet het zelf weten.
Als jij het aan denkt te kunnen zijn, zou ik ervoor gaan. Bij twijfel niet doen.
Zelf heb ik een psychische stoornis en ook dat is vaak erfelijk. Bij mij is het een grote reden om kindvrij te blijven. Want ik loop nog steeds tegen dingen aan en voel me nog wel eens onbegrepen. Heb ik ook een laag zelfbeeld doordat veel dingen misliepen. Mensen hebben me vaak gekwetst. Ik wil niet dat mijn kind zich ook zo moet voelen. Denk dat ik ook geen goede moeder zal zijn, heb ook weinig empathie. Toch ken ik ook voorbeelden van mensen die weten dat ze drager zijn van een dodelijke ziekte. En die er toch voor gaan. Dat vind ik heel onverstandig en zonde voor het kind. Maar ja wie ben ik he. Iedereen moet het zelf weten.
Als jij het aan denkt te kunnen zijn, zou ik ervoor gaan. Bij twijfel niet doen.
woensdag 27 augustus 2014 18:01
Hondenmens: Ik denk het sowieso aan te kunnen, anders zou ik er niet eens aan beginnen, maar ik zie ook wel dat je het ergens nooit meer helemaal uit kunt vlakken en ik wil er dus goed over nadenken hoe ik dat weghoud bij mijn kinderen, en hen help te voorkomen dat ze hetzelfde krijgen. En dat doe ik liever voordat ze in de maak zijn. Een psychische ziekte is vaak deels afhankelijk van erfelijke belasting (bij es uit mijn hoofd iets van 40%) en voor de rest afhankelijk van omgevingsfactoren (hoe je ouders omgaan met eten, life events, etc.). Die 40% kan ik niet veranderen, nee, maar ik vind dat geen reden om geen kinderen te krijgen. Erfelijke belasting is niet hetzelfde als een erfelijke ziekte, je hebt een groter risico erop dan kinderen zonder erfelijke belasting, maar je wordt niet ziek, pas als er óók omvevingsfactoren ontstaan. 't Is niet zoiets als taaislijmziekte ofzo. En als iedereen met een familiaire belasting voor een bepaalde psychische aandoening geen kinderen meer zou moeten krijgen zouden er nog weinig kinderen geboren worden denk ik
Meds: het is wel echt uit mijn systeem. Een jaar geleden ben ik na intensieve therapie (niet alleen weer normaal leren eten maar jarenlange psychotherapie, al hebben ze me nooit hoeven opnemen in een kliniek) genezen verklaard. Niet alleen dat ik een normaal eetpatroon heb, maar dat ik écht beter ben. Dat gaat nu zonder hulp al een jaar heel goed. Bovendien heb ik tools aangeleerd om een terugval op te vangen, red flags te herkennen en er iets aan te doen. Ik durf oprecht wel te stellen dat ik minder bezig ben met eten en gewicht dan de meeste van mijn vriendinnen en die hebben allemaal geen es. Ook heb ik tegenwoordig eigenlijk een veel positiever zelfbeeld, al ben ik soms nog wel eens onzeker en heb ik af en toe wel eens een dagje dat ik mezelf niet mooi/leuk/aardig vind (dagen dat ik gedachten moet corrigeren). Maar die dagen heeft iedereen volgens mij.
Miffy: mijn man weet er alles van, al leerde ik hem kennen toen het gestoorde gedrag al was gestopt. Heb hem alles verteld en hij vindt het moeilijk. Hij snapt mijn zorgen maar zegt ook dat zijn moeder een stuk meer met haar gewicht bezig was dan ik, en dat hij dus zou zeggen dat ik een heel gezonde houding heb tov eten. Maar snapt mijn onzekerheid wel heel goed en denkt mee over hoe we daar mee om willen gaan tav onze kinderen. Bijvoorbeeld de manier waarop we het zullen doen met eten, hoe we onze kinderen zullen vertellen dat ze mooi zijn, welke hulp te bieden bij life events..
Maar ik heb wat weinig houvast hierin voor mijn gevoel omdat alles wat ik kan vinden gaat over hoe je zorgt dat je wel genoeg eet tijdens de zwangerschap enzo, maar dát is mijn probleem niet. Ik kan niet echt iets vinden over hoe je kind weerbaarder te maken tegen zo'n soort ziekte (zou ook om depressie kunnen gaan, bijvoorbeeld).
Ik zal mijn oude psycholoog ook eens een mail sturen wat zij ervan vindt.
Meds: het is wel echt uit mijn systeem. Een jaar geleden ben ik na intensieve therapie (niet alleen weer normaal leren eten maar jarenlange psychotherapie, al hebben ze me nooit hoeven opnemen in een kliniek) genezen verklaard. Niet alleen dat ik een normaal eetpatroon heb, maar dat ik écht beter ben. Dat gaat nu zonder hulp al een jaar heel goed. Bovendien heb ik tools aangeleerd om een terugval op te vangen, red flags te herkennen en er iets aan te doen. Ik durf oprecht wel te stellen dat ik minder bezig ben met eten en gewicht dan de meeste van mijn vriendinnen en die hebben allemaal geen es. Ook heb ik tegenwoordig eigenlijk een veel positiever zelfbeeld, al ben ik soms nog wel eens onzeker en heb ik af en toe wel eens een dagje dat ik mezelf niet mooi/leuk/aardig vind (dagen dat ik gedachten moet corrigeren). Maar die dagen heeft iedereen volgens mij.
Miffy: mijn man weet er alles van, al leerde ik hem kennen toen het gestoorde gedrag al was gestopt. Heb hem alles verteld en hij vindt het moeilijk. Hij snapt mijn zorgen maar zegt ook dat zijn moeder een stuk meer met haar gewicht bezig was dan ik, en dat hij dus zou zeggen dat ik een heel gezonde houding heb tov eten. Maar snapt mijn onzekerheid wel heel goed en denkt mee over hoe we daar mee om willen gaan tav onze kinderen. Bijvoorbeeld de manier waarop we het zullen doen met eten, hoe we onze kinderen zullen vertellen dat ze mooi zijn, welke hulp te bieden bij life events..
Maar ik heb wat weinig houvast hierin voor mijn gevoel omdat alles wat ik kan vinden gaat over hoe je zorgt dat je wel genoeg eet tijdens de zwangerschap enzo, maar dát is mijn probleem niet. Ik kan niet echt iets vinden over hoe je kind weerbaarder te maken tegen zo'n soort ziekte (zou ook om depressie kunnen gaan, bijvoorbeeld).
Ik zal mijn oude psycholoog ook eens een mail sturen wat zij ervan vindt.
woensdag 27 augustus 2014 18:02
Ik heb ook anorexia gehad en ben sinds 7 weken moeder van een gezonde zoon. Toen ik zwanger werd was ik al lange tijd stabiel en ging het eten heel goed, tijdens de zwangerschap ook. Na de bevalling kreeg ik het erg moeilijk met mijn lichaamsbeeld en werd het eten ook weer ingewikkeld. Gelukkig zat ik nog in het nazorgtraject van mijn behandeling drie jaar geleden, en kon ik zo heel snel hulp in gang zetten. Nu gaat het langzaam weer wat beter.
Om de dingen op de lange termijn die jij beschrijft, maak ik me soms ook zorgen. Ik heb nog steeds psychotherapie en dat helpt me om een gezonde balans te leren en om om te gaan met mijn moeder ( die net als jouw moeder niet normaal met eten om kan gaan en wel meer dingen doet die echt niet prettig zijn ).
Ik zou je aanraden om ook therapie te zoeken die super ingaat op de achterliggende oorzaken,zodat je die kunt verwerken en los kunt laten. Voor jezelf en voor je toekomstige kind(eren).
Om de dingen op de lange termijn die jij beschrijft, maak ik me soms ook zorgen. Ik heb nog steeds psychotherapie en dat helpt me om een gezonde balans te leren en om om te gaan met mijn moeder ( die net als jouw moeder niet normaal met eten om kan gaan en wel meer dingen doet die echt niet prettig zijn ).
Ik zou je aanraden om ook therapie te zoeken die super ingaat op de achterliggende oorzaken,zodat je die kunt verwerken en los kunt laten. Voor jezelf en voor je toekomstige kind(eren).
woensdag 27 augustus 2014 18:39
quote:lizzie84 schreef op 27 augustus 2014 @ 18:02:
Ik heb ook anorexia gehad en ben sinds 7 weken moeder van een gezonde zoon. Toen ik zwanger werd was ik al lange tijd stabiel en ging het eten heel goed, tijdens de zwangerschap ook. Na de bevalling kreeg ik het erg moeilijk met mijn lichaamsbeeld en werd het eten ook weer ingewikkeld. Gelukkig zat ik nog in het nazorgtraject van mijn behandeling drie jaar geleden, en kon ik zo heel snel hulp in gang zetten. Nu gaat het langzaam weer wat beter.
Om de dingen op de lange termijn die jij beschrijft, maak ik me soms ook zorgen. Ik heb nog steeds psychotherapie en dat helpt me om een gezonde balans te leren en om om te gaan met mijn moeder ( die net als jouw moeder niet normaal met eten om kan gaan en wel meer dingen doet die echt niet prettig zijn ).
Ik zou je aanraden om ook therapie te zoeken die super ingaat op de achterliggende oorzaken,zodat je die kunt verwerken en los kunt laten. Voor jezelf en voor je toekomstige kind(eren).
Gefeliciteerd met je zoon! Rond mijn bevalling (als het zwanger zijn goed gaat) zal ik ook zo'n 3 jaar genezen zijn. Wat naar dat je zo'n terugval hebt gehad, maar wat goed dat je het meteen weer opgepakt hebt! Ik vind het heel fijn dat 'mijn' team nog altijd voor me klaarstaat (man, goede vriendin, huisarts, psycholoog en een socio).
Ik heb therapie gehad om de onderliggende oorzaken boven water te krijgen en ik heb vrij goed in beeld waardoor mijn es ontstaan is en het patroon in de tijd kunnen volgen. Veel EMDR voor gehad, want het was een combi van een paar traumatische ervaringen en een heleboel aangeleerd gedrag. Dus dat traject heb ik gehad, ik ben doorgegaan na de 'gewone' behandeling omdat ik het gevoel had van 't zal altijd een gevecht blijven. Dat heb ik nu niet meer, dat gevoel, en da's grotendeels dankzij dat ik nog eens uitgebreid mijn hele jeugd uitgekauwd heb en de tijd heb gekregen om dingen te verwerken. Denk ik dan.
Hoe dan ook, die lange termijn is mijn zorg. En mijn moeder is mijn zorg. Mijn moeder met haar kritische blik 'goh je bent aangekomen/afgevallen', wat als mijn kinderen daar logeren en ik ben er niet bij om er wat van te zeggen. Mijn moeder is er ontzettend mee bezig dus ze ziet het áltijd en ze zegt het ook áltijd. Ik wil niet dat mijn kinderen die kleine - normale! - gewichtsschommelingen leren zien aan hun lijf, als ze straks ongesteld zijn bijvoorbeeld (als ik dochters krijg dan). Ik wil niet dat iemand ze daar bewust van maakt. Niet dat je daarmee voorkómt dat ze zich er bewust van worden, maar ze hoeven het misschien niet al van jongs af aan te leren. Natuurlijk voedt mijn moeder mijn kinderen niet op, dus ze heeft een stuk minder invloed op ze, maar ik ben toch bang dat ze nog steeds (wat dat betreft) teveel invloed zal hebben.
Waar maak jij je zorgen om bij jouw moeder?
Ik heb ook anorexia gehad en ben sinds 7 weken moeder van een gezonde zoon. Toen ik zwanger werd was ik al lange tijd stabiel en ging het eten heel goed, tijdens de zwangerschap ook. Na de bevalling kreeg ik het erg moeilijk met mijn lichaamsbeeld en werd het eten ook weer ingewikkeld. Gelukkig zat ik nog in het nazorgtraject van mijn behandeling drie jaar geleden, en kon ik zo heel snel hulp in gang zetten. Nu gaat het langzaam weer wat beter.
Om de dingen op de lange termijn die jij beschrijft, maak ik me soms ook zorgen. Ik heb nog steeds psychotherapie en dat helpt me om een gezonde balans te leren en om om te gaan met mijn moeder ( die net als jouw moeder niet normaal met eten om kan gaan en wel meer dingen doet die echt niet prettig zijn ).
Ik zou je aanraden om ook therapie te zoeken die super ingaat op de achterliggende oorzaken,zodat je die kunt verwerken en los kunt laten. Voor jezelf en voor je toekomstige kind(eren).
Gefeliciteerd met je zoon! Rond mijn bevalling (als het zwanger zijn goed gaat) zal ik ook zo'n 3 jaar genezen zijn. Wat naar dat je zo'n terugval hebt gehad, maar wat goed dat je het meteen weer opgepakt hebt! Ik vind het heel fijn dat 'mijn' team nog altijd voor me klaarstaat (man, goede vriendin, huisarts, psycholoog en een socio).
Ik heb therapie gehad om de onderliggende oorzaken boven water te krijgen en ik heb vrij goed in beeld waardoor mijn es ontstaan is en het patroon in de tijd kunnen volgen. Veel EMDR voor gehad, want het was een combi van een paar traumatische ervaringen en een heleboel aangeleerd gedrag. Dus dat traject heb ik gehad, ik ben doorgegaan na de 'gewone' behandeling omdat ik het gevoel had van 't zal altijd een gevecht blijven. Dat heb ik nu niet meer, dat gevoel, en da's grotendeels dankzij dat ik nog eens uitgebreid mijn hele jeugd uitgekauwd heb en de tijd heb gekregen om dingen te verwerken. Denk ik dan.
Hoe dan ook, die lange termijn is mijn zorg. En mijn moeder is mijn zorg. Mijn moeder met haar kritische blik 'goh je bent aangekomen/afgevallen', wat als mijn kinderen daar logeren en ik ben er niet bij om er wat van te zeggen. Mijn moeder is er ontzettend mee bezig dus ze ziet het áltijd en ze zegt het ook áltijd. Ik wil niet dat mijn kinderen die kleine - normale! - gewichtsschommelingen leren zien aan hun lijf, als ze straks ongesteld zijn bijvoorbeeld (als ik dochters krijg dan). Ik wil niet dat iemand ze daar bewust van maakt. Niet dat je daarmee voorkómt dat ze zich er bewust van worden, maar ze hoeven het misschien niet al van jongs af aan te leren. Natuurlijk voedt mijn moeder mijn kinderen niet op, dus ze heeft een stuk minder invloed op ze, maar ik ben toch bang dat ze nog steeds (wat dat betreft) teveel invloed zal hebben.
Waar maak jij je zorgen om bij jouw moeder?
woensdag 27 augustus 2014 19:16
Wat goed dat je nog zoveel vangnet om je heen hebt en dat je al bijna drie jaar stabiel bent! Genezen kun je denk ik, zoals Meds zegt, nooit helemaal.
Kun je het er met je moeder over hebben? Of zijn jullie wat dat betreft niet on speaking terms? Snapt zij iets van het hele gebeuren, of is ze nog steeds zo met eten bezig?
Ik herken het wel, ik ben ook huiverig mijn kind aan mijn moeder 'bloot te stellen'. Ik zie nu al dat zij dezelfde dingen bij hem doet als bij mij. Ik heb het er wel met haar over gehad, zij erkent het wel, maar kan het niet echt veranderen. Maar zij ziet hem natuurlijk niet 24 uur per dag, en vaak ben ik er zelf ook bij. Dus ik kan hem beschermen. En dat doe ik ook, hoe moeilijk af en toe ook.
Kun je het er met je moeder over hebben? Of zijn jullie wat dat betreft niet on speaking terms? Snapt zij iets van het hele gebeuren, of is ze nog steeds zo met eten bezig?
Ik herken het wel, ik ben ook huiverig mijn kind aan mijn moeder 'bloot te stellen'. Ik zie nu al dat zij dezelfde dingen bij hem doet als bij mij. Ik heb het er wel met haar over gehad, zij erkent het wel, maar kan het niet echt veranderen. Maar zij ziet hem natuurlijk niet 24 uur per dag, en vaak ben ik er zelf ook bij. Dus ik kan hem beschermen. En dat doe ik ook, hoe moeilijk af en toe ook.
donderdag 28 augustus 2014 05:53
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.
donderdag 28 augustus 2014 07:21
Ik heb een eetstoornis gehad omdat mijn moeder die had. Toen ik kind was zei ze dat ik dik was (was ik niet) en dat ging zover door dat ik boulimia en BED heb ontwikkeld. Woedend ben ik op haar geweest toen il volwassen was. Ik heb er 10 jaar over gedaan voor ik ervanaf was.
Ik heb twee kinderen, twee zoons. Ondanks dat ik al jaren geen eetstoornis meer heb ben ik toch opgelucht dat het zoons zijn, weet niet if een dochter wel goed zou zijn gegaan. Meisjes zijn er toch gevoeliger voor.
Ik heb twee kinderen, twee zoons. Ondanks dat ik al jaren geen eetstoornis meer heb ben ik toch opgelucht dat het zoons zijn, weet niet if een dochter wel goed zou zijn gegaan. Meisjes zijn er toch gevoeliger voor.
donderdag 28 augustus 2014 08:10
quote:momodoe schreef op 28 augustus 2014 @ 05:53:
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.
Dit soort dingen heeft mijn moeder ook tegen mij gezegd. En je kan er wél wat aan doen, en je kan er wél vanaf komen en daarvoor moet je niet naar een dietist maar naar een psycholoog en je dochter meenemen of nog beter naar een eigen psycholoog sturen, zodat die leert dat jíj een probleem hebt dat je op haar projecteert ipv dat er iets mis is met háár.
Ik heb mijn eetstoornis NOOIT op iemand anders geprojecteerd, dat ging om MIJ, ik was ontevreden met MEZELF, onzeker over MEZELF en ik strafte MEZELF. Ik zou nooit iemand dik noemen, dat zie ik ook helemaal niet zo bij anderen, ik was geobsedeerd met míjn lichaam en andere lichamen vond ik juist vaak mooi, of ze nou super slank zijn of wat steviger. Ik had gewoon het gevoel dat ik de allerdikste persoon op aarde was.
Wat jij doet is gewoon ontzettend gemeen. Dit heeft je dochter écht niet verdiend en je kan je niet verschuilen achter dat je er nooit vanaf komt. Jij hebt de verantwoordelijkheid om normaal te leren doen tegen je dochter en daar is geen excuus voor. Zoek hulp. Van een gespecialiseerd team. Een dietist weet níks van dit soort problematiek, simpelweg omdat het probleem in je hoofd zit, los dat probleem op en je kunt weer een normaal eetpatroon hebben.
Ik vind het misselijk, de opmerkingen die je tegen je dochter maakt. Kotsmisselijk.
Als mijn moeder ooit met jouw woorden als haar 'excuus' bij mij aankomt hoef ik haar echt nooit meer te zien.
Ik heb een eetstoornis. Volgens de diëtiste dan, ikzelf zie het niet zo en wil ook niet veranderen. Maar merk wel dat ik teveel bezig ben om mijn dochter te laten weten dat ze te dik aan het worden is. Als ze teveel eet dan zeg ik er wat van. Als ze in een strak topje staat, zeg ik dat ze dik is. Haar broek zit te strak, dan zeg ik steeds dar ze moet afvallen en dat ze 2 jaar terug zoveel slanker was. Dat haar vriendin met anorexia zo mooi slank is etc...
Ik heb nu al spijt dat ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik me zorgen maak om haar gewicht want dan gaat zei tegen mijn dochter zeggen dat ze zich niks van mij moet aantrekken want ik ben alleen maar geobsedeerd door de slanke lijn wat natuurlijk ook zo is. Maar ik wil dat niet horen. Ik wil dat mijn dochter gaat lijnen om ook weer slank te worden.
Dat is de ziekte. De stoornis. Het probleem waar ik waarschijnlijk nooit van af kom.
Dit soort dingen heeft mijn moeder ook tegen mij gezegd. En je kan er wél wat aan doen, en je kan er wél vanaf komen en daarvoor moet je niet naar een dietist maar naar een psycholoog en je dochter meenemen of nog beter naar een eigen psycholoog sturen, zodat die leert dat jíj een probleem hebt dat je op haar projecteert ipv dat er iets mis is met háár.
Ik heb mijn eetstoornis NOOIT op iemand anders geprojecteerd, dat ging om MIJ, ik was ontevreden met MEZELF, onzeker over MEZELF en ik strafte MEZELF. Ik zou nooit iemand dik noemen, dat zie ik ook helemaal niet zo bij anderen, ik was geobsedeerd met míjn lichaam en andere lichamen vond ik juist vaak mooi, of ze nou super slank zijn of wat steviger. Ik had gewoon het gevoel dat ik de allerdikste persoon op aarde was.
Wat jij doet is gewoon ontzettend gemeen. Dit heeft je dochter écht niet verdiend en je kan je niet verschuilen achter dat je er nooit vanaf komt. Jij hebt de verantwoordelijkheid om normaal te leren doen tegen je dochter en daar is geen excuus voor. Zoek hulp. Van een gespecialiseerd team. Een dietist weet níks van dit soort problematiek, simpelweg omdat het probleem in je hoofd zit, los dat probleem op en je kunt weer een normaal eetpatroon hebben.
Ik vind het misselijk, de opmerkingen die je tegen je dochter maakt. Kotsmisselijk.
Als mijn moeder ooit met jouw woorden als haar 'excuus' bij mij aankomt hoef ik haar echt nooit meer te zien.
donderdag 28 augustus 2014 08:18
@Lizzie: ik vind het heel moeilijk om het er met mijn moeder over te hebben omdat zij nog nóóit heeft toegegeven dat ze een es had. Ik ben bang dat ze het nooit gaat inzien en ergens ben ik bang dat áls ze het inziet (maar te weinig ziektebesef en inzicht heeft), dat ze dan zegt wat momodoe zegt.
Misschien moet ik eens met haar praten met mijn man samen ofzo. Punt is dat mijn moeder nauwelijks iets weet van mijn es want ik schaamde me er zo voor. Ze is wel een betrokken moeder en ook wel eens mee geweest naar de psych maar ik heb nooit met zoveel woorden kunnen zeggen: mama, van mijn 13de tot mijn 20ste heb ik m'n vinger in m'n keel gestoken, naar jouw voorbeeld, want ja ik zag het wél en ik hoorde het 's nachts als je dacht dat ik sliep.
Misschien moet ik eens met haar praten met mijn man samen ofzo. Punt is dat mijn moeder nauwelijks iets weet van mijn es want ik schaamde me er zo voor. Ze is wel een betrokken moeder en ook wel eens mee geweest naar de psych maar ik heb nooit met zoveel woorden kunnen zeggen: mama, van mijn 13de tot mijn 20ste heb ik m'n vinger in m'n keel gestoken, naar jouw voorbeeld, want ja ik zag het wél en ik hoorde het 's nachts als je dacht dat ik sliep.
