Psyche
alle pijlers
Wat is het dat mensen niet uit hun woonplaats wegwillen?
zaterdag 30 augustus 2014 12:58
Hier ben ik echt heel benieuwd naar. Ik ken een aantal mensen die nooit uit hun geboortedorp weg willen en beslist niet willen verhuizen, ook al zouden de omstandigheden zo zijn dat het handiger en praktischer is.
Zelf ben ik niet zo gebonden aan één plek en als ik een leuk huis heb, kan ik op de meeste plekken wel aarden. En daarom ben ik benieuwd naar het waarom.
Of ben je zelf honkvast, en bent min of meer tegen je wil, wel verhuisd. Hoe pakte dat uit?
Zelf ben ik niet zo gebonden aan één plek en als ik een leuk huis heb, kan ik op de meeste plekken wel aarden. En daarom ben ik benieuwd naar het waarom.
Of ben je zelf honkvast, en bent min of meer tegen je wil, wel verhuisd. Hoe pakte dat uit?
zaterdag 30 augustus 2014 14:12
Ik had trouwens verwacht dat ik écht heel veel moeite zou hebben om te wennen in mijn nieuwe plaats (waar ik inmiddels al weer 3 jaar woon) maar dat is niet het geval. De studentenstad waar ik woonde vond ik gedurende mijn twintigerjaren overigens wel heel leuk, ik had dat niet willen missen. Mensen zeiden soms wel dat het in een klein dorp wennen is en je er niet tussen komt etc. maar ik vind het hier oprecht leuk en verlang niet meer naar mijn studentenstad terug. Als ik er nu nog eens ben om vrienden op te zoeken vind ik het gezellig maar ook veel te druk.
Was mijn huidige woonplaats mijn geboorteplaats/omgeving geweest dan had ik hier denk ik ook niet willen blijven wonen, maar wellicht zijn de mensen die dat wel doen ook wel mensen die vrienden hier hebben van vroeger ook etc. Ik had op de middelbare school niet zo'n sociaal leven.
Was mijn huidige woonplaats mijn geboorteplaats/omgeving geweest dan had ik hier denk ik ook niet willen blijven wonen, maar wellicht zijn de mensen die dat wel doen ook wel mensen die vrienden hier hebben van vroeger ook etc. Ik had op de middelbare school niet zo'n sociaal leven.
zaterdag 30 augustus 2014 14:16
quote:brenne schreef op 30 augustus 2014 @ 13:53:
Jawel doemaarzonnebloemen, ik laat hem dat wel weten. Al jaren.
Maar je weet hoe dat gaat, als je er luchtig over praat kan alles en is hij meedenkend. Maar komt er wat druk op de ketel wordt hij boos en krijg ik de opmerking 'als het je niet bevalt dan ga je maar'.
En ik zeur daar echt niet dagelijks over. Ook niet wekelijks. Maar ik kaart het wel zo af en toe aan om niet de indruk te wekken dat ik toch aan het wennen ben. Want dat is echt niet zo.Boos worden vind ik niet kunnen. Ik woon heel graag in een grote, drukke stad. Daar is altijd wel iets te doen . Weet dat mijn vriend doodongelukkig wordt van die drukte. Mijn liefde voor mijn vriend is groter dan mijn liefde voor de stad.
Jawel doemaarzonnebloemen, ik laat hem dat wel weten. Al jaren.
Maar je weet hoe dat gaat, als je er luchtig over praat kan alles en is hij meedenkend. Maar komt er wat druk op de ketel wordt hij boos en krijg ik de opmerking 'als het je niet bevalt dan ga je maar'.
En ik zeur daar echt niet dagelijks over. Ook niet wekelijks. Maar ik kaart het wel zo af en toe aan om niet de indruk te wekken dat ik toch aan het wennen ben. Want dat is echt niet zo.Boos worden vind ik niet kunnen. Ik woon heel graag in een grote, drukke stad. Daar is altijd wel iets te doen . Weet dat mijn vriend doodongelukkig wordt van die drukte. Mijn liefde voor mijn vriend is groter dan mijn liefde voor de stad.
zaterdag 30 augustus 2014 14:16
Ik woon al zo'n 13 jaar niet meer in mijn geboortedorp maar ik ben er nog wel regelmatig te vinden. Mijn sociale leven is daar, hier woon ik alleen maar. Puur uit praktische overwegingen, dit is namelijk veel dichter bij mijn werk. Ik heb altijd geroepen dat ik na mijn pensioen terug wil naar mijn geboortedorp en dat is nog niet veranderd.
Sommige mensen worden zeikend verwekt
zaterdag 30 augustus 2014 14:19
quote:NYC schreef op 30 augustus 2014 @ 14:12:
Ik had trouwens verwacht dat ik écht heel veel moeite zou hebben om te wennen in mijn nieuwe plaats (waar ik inmiddels al weer 3 jaar woon) maar dat is niet het geval. De studentenstad waar ik woonde vond ik gedurende mijn twintigerjaren overigens wel heel leuk, ik had dat niet willen missen. Mensen zeiden soms wel dat het in een klein dorp wennen is en je er niet tussen komt etc. maar ik vind het hier oprecht leuk en verlang niet meer naar mijn studentenstad terug. Als ik er nu nog eens ben om vrienden op te zoeken vind ik het gezellig maar ook veel te druk.
Was mijn huidige woonplaats mijn geboorteplaats/omgeving geweest dan had ik hier denk ik ook niet willen blijven wonen, maar wellicht zijn de mensen die dat wel doen ook wel mensen die vrienden hier hebben van vroeger ook etc. Ik had op de middelbare school niet zo'n sociaal leven.Dit heb ik ook. Zeker omdat ik nu een hele grote tuin heb, en een beeldmooie hond .
Ik had trouwens verwacht dat ik écht heel veel moeite zou hebben om te wennen in mijn nieuwe plaats (waar ik inmiddels al weer 3 jaar woon) maar dat is niet het geval. De studentenstad waar ik woonde vond ik gedurende mijn twintigerjaren overigens wel heel leuk, ik had dat niet willen missen. Mensen zeiden soms wel dat het in een klein dorp wennen is en je er niet tussen komt etc. maar ik vind het hier oprecht leuk en verlang niet meer naar mijn studentenstad terug. Als ik er nu nog eens ben om vrienden op te zoeken vind ik het gezellig maar ook veel te druk.
Was mijn huidige woonplaats mijn geboorteplaats/omgeving geweest dan had ik hier denk ik ook niet willen blijven wonen, maar wellicht zijn de mensen die dat wel doen ook wel mensen die vrienden hier hebben van vroeger ook etc. Ik had op de middelbare school niet zo'n sociaal leven.Dit heb ik ook. Zeker omdat ik nu een hele grote tuin heb, en een beeldmooie hond .
zaterdag 30 augustus 2014 14:26
Ik heb verder ook niet echt de moeite gedaan om "er tussen te komen" hoor. Ik was hier nooit terecht gekomen als ik niet was gaan samenwonen. Heb hier dan ook geen (eigen) sociaal leven maar dat mis ik niet verder. Heb mijn oude vrienden natuurlijk ook nog die ik wil blijven zien. En gewoon "hallo" en "goedemorgen" met de buren in de straat vind ik sociaal goed genoeg verder.
Heerlijke wandelingen langs velden en door het bos en het is verder goed zo. Maar eerlijk gezegd hoop ik wel dat zoon na een leuke kindertijd hier over pakweg een jaar of 17/18/19 zegt: "Ik heb dit dorp nu ook wel gezien. Tijd voor wat anders."
En of dat nou is omdat ie gaat studeren in Utrecht, Eindhoven of Groningen of omdat hij een wereldreis wil maken of met een SUV door de prairies wil gaan tuffen, ik vind het wel gezond dat iemand toch wel ooit verder wil kijken dan de begrensde vierkante kilometers van zijn geboortestreek. En dan voor langer dan een vakantietje van 2 weken bedoel ik.
Heerlijke wandelingen langs velden en door het bos en het is verder goed zo. Maar eerlijk gezegd hoop ik wel dat zoon na een leuke kindertijd hier over pakweg een jaar of 17/18/19 zegt: "Ik heb dit dorp nu ook wel gezien. Tijd voor wat anders."
En of dat nou is omdat ie gaat studeren in Utrecht, Eindhoven of Groningen of omdat hij een wereldreis wil maken of met een SUV door de prairies wil gaan tuffen, ik vind het wel gezond dat iemand toch wel ooit verder wil kijken dan de begrensde vierkante kilometers van zijn geboortestreek. En dan voor langer dan een vakantietje van 2 weken bedoel ik.
zaterdag 30 augustus 2014 14:29
sja ik begrijp dat juist weer wel.
Ik ben elders geboren (buiten NL) en later dus verhuisd, en ik ben juist wel jaloers op mensen die een duidelijke plek hebben 'waar zij horen'. Die niet overal en nergens heen verhuizen of verlangen, om telkens weer te ontdekken dat dit het ook niet is. Mensen die herinneringen hebben aan een winkel centrum hoe ze met een ijsje aan mama's hand liepen, elke straat steen herkennen, ik vind dat juist heel mooi en ik luister heel graag naar mensen die over zo;n plaats vertellen waar ze dan nog steeds wonen en nog van houden.
Avontuurlijk is ook maar soms een woord voor 'het echt niet weten en eeuwig op zoek zijn'.
Ik ben elders geboren (buiten NL) en later dus verhuisd, en ik ben juist wel jaloers op mensen die een duidelijke plek hebben 'waar zij horen'. Die niet overal en nergens heen verhuizen of verlangen, om telkens weer te ontdekken dat dit het ook niet is. Mensen die herinneringen hebben aan een winkel centrum hoe ze met een ijsje aan mama's hand liepen, elke straat steen herkennen, ik vind dat juist heel mooi en ik luister heel graag naar mensen die over zo;n plaats vertellen waar ze dan nog steeds wonen en nog van houden.
Avontuurlijk is ook maar soms een woord voor 'het echt niet weten en eeuwig op zoek zijn'.
zaterdag 30 augustus 2014 14:29
zaterdag 30 augustus 2014 14:30
zaterdag 30 augustus 2014 14:32
quote:NYC schreef op 30 augustus 2014 @ 14:26:
Ik heb verder ook niet echt de moeite gedaan om "er tussen te komen" hoor. Ik was hier nooit terecht gekomen als ik niet was gaan samenwonen. Heb hier dan ook geen (eigen) sociaal leven maar dat mis ik niet verder. Heb mijn oude vrienden natuurlijk ook nog die ik wil blijven zien. En gewoon "hallo" en "goedemorgen" met de buren in de straat vind ik sociaal goed genoeg verder.
Heerlijke wandelingen langs velden en door het bos en het is verder goed zo. Maar eerlijk gezegd hoop ik wel dat zoon na een leuke kindertijd hier over pakweg een jaar of 17/18/19 zegt: "Ik heb dit dorp nu ook wel gezien. Tijd voor wat anders."
En of dat nou is omdat ie gaat studeren in Utrecht, Eindhoven of Groningen of omdat hij een wereldreis wil maken of met een SUV door de prairies wil gaan tuffen, ik vind het wel gezond dat iemand toch wel ooit verder wil kijken dan de begrensde vierkante kilometers van zijn geboortestreek. En dan voor langer dan een vakantietje van 2 weken bedoel ik.Ik snap wat je bedoelt. Ik heb 7 jaar in de drukke stad gewoond (van 18 tot 23 jaar). Ik heb er heel veel van geleerd. Geleerd over mezelf, geleerd op mijn eigen benen te staan, geleerd over het leven. Zou die periode niet gemist willen hebben.
Ik heb verder ook niet echt de moeite gedaan om "er tussen te komen" hoor. Ik was hier nooit terecht gekomen als ik niet was gaan samenwonen. Heb hier dan ook geen (eigen) sociaal leven maar dat mis ik niet verder. Heb mijn oude vrienden natuurlijk ook nog die ik wil blijven zien. En gewoon "hallo" en "goedemorgen" met de buren in de straat vind ik sociaal goed genoeg verder.
Heerlijke wandelingen langs velden en door het bos en het is verder goed zo. Maar eerlijk gezegd hoop ik wel dat zoon na een leuke kindertijd hier over pakweg een jaar of 17/18/19 zegt: "Ik heb dit dorp nu ook wel gezien. Tijd voor wat anders."
En of dat nou is omdat ie gaat studeren in Utrecht, Eindhoven of Groningen of omdat hij een wereldreis wil maken of met een SUV door de prairies wil gaan tuffen, ik vind het wel gezond dat iemand toch wel ooit verder wil kijken dan de begrensde vierkante kilometers van zijn geboortestreek. En dan voor langer dan een vakantietje van 2 weken bedoel ik.Ik snap wat je bedoelt. Ik heb 7 jaar in de drukke stad gewoond (van 18 tot 23 jaar). Ik heb er heel veel van geleerd. Geleerd over mezelf, geleerd op mijn eigen benen te staan, geleerd over het leven. Zou die periode niet gemist willen hebben.
zaterdag 30 augustus 2014 14:35
quote:strikjemetstippels schreef op 30 augustus 2014 @ 14:29:
sja ik begrijp dat juist weer wel.
Ik ben elders geboren (buiten NL) en later dus verhuisd, en ik ben juist wel jaloers op mensen die een duidelijke plek hebben 'waar zij horen'. Die niet overal en nergens heen verhuizen of verlangen, om telkens weer te ontdekken dat dit het ook niet is. Mensen die herinneringen hebben aan een winkel centrum hoe ze met een ijsje aan mama's hand liepen, elke straat steen herkennen, ik vind dat juist heel mooi en ik luister heel graag naar mensen die over zo;n plaats vertellen waar ze dan nog steeds wonen en nog van houden.
Avontuurlijk is ook maar soms een woord voor 'het echt niet weten en eeuwig op zoek zijn'.Niet altijd. Ik ben een sociaal mens, als ik ergens een week woon, voel ik mij al thuis. Buiten mijn geboortedorp heb ik al in 4 dorpen/steden gewoond. Ik vond ze alle 4 leuk om te wonen. Ieder mens is anders .
sja ik begrijp dat juist weer wel.
Ik ben elders geboren (buiten NL) en later dus verhuisd, en ik ben juist wel jaloers op mensen die een duidelijke plek hebben 'waar zij horen'. Die niet overal en nergens heen verhuizen of verlangen, om telkens weer te ontdekken dat dit het ook niet is. Mensen die herinneringen hebben aan een winkel centrum hoe ze met een ijsje aan mama's hand liepen, elke straat steen herkennen, ik vind dat juist heel mooi en ik luister heel graag naar mensen die over zo;n plaats vertellen waar ze dan nog steeds wonen en nog van houden.
Avontuurlijk is ook maar soms een woord voor 'het echt niet weten en eeuwig op zoek zijn'.Niet altijd. Ik ben een sociaal mens, als ik ergens een week woon, voel ik mij al thuis. Buiten mijn geboortedorp heb ik al in 4 dorpen/steden gewoond. Ik vond ze alle 4 leuk om te wonen. Ieder mens is anders .
zaterdag 30 augustus 2014 14:40
quote:doemaarzonnebloemen schreef op 30 augustus 2014 @ 13:58:
[...]
Oh, onderstaande is mosterd, je hebt al gereageerd op sommige vragen zie ik.
Tja, lastig is zoiets. Met sommige keuzes is het nou eenmaal zo dat er altijd eentje aan het kortste eind trekt. Aan de andere kant is het zo dat je het lang genoeg geprobeerd hebt om te weten dat dit gevoel niet snel meer weggaat.
Zijn er geen compromis mogelijk? Als je zelf die gehechtheid aan een bepaalde plek of dorp niet zo voelt, is het lastig om te begrijpen dat een ander er zo sterk aan gehecht is. Kan het ook angst zijn voor verandering? Denk dat dat ook wel eens meespeelt.
En dus krijg ik af en toe het gevoel dat het dorp belangrijker weegt dan mijn (ons) geluk.
Hoe reageert hij als je dit zegt?Mijn man is van het type dat dichtklapt van zo'n vraag. Dan snauwt hij 'daar kan ik niks aan doen' en hup weg is hij. Het zal inderdaad angst voor het onbekende zijn, voor verandering. Hij heeft lang bij zijn ouders gewoond en heeft nog altijd moeite met het nemen van kleine en grote beslissingen.
[...]
Oh, onderstaande is mosterd, je hebt al gereageerd op sommige vragen zie ik.
Tja, lastig is zoiets. Met sommige keuzes is het nou eenmaal zo dat er altijd eentje aan het kortste eind trekt. Aan de andere kant is het zo dat je het lang genoeg geprobeerd hebt om te weten dat dit gevoel niet snel meer weggaat.
Zijn er geen compromis mogelijk? Als je zelf die gehechtheid aan een bepaalde plek of dorp niet zo voelt, is het lastig om te begrijpen dat een ander er zo sterk aan gehecht is. Kan het ook angst zijn voor verandering? Denk dat dat ook wel eens meespeelt.
En dus krijg ik af en toe het gevoel dat het dorp belangrijker weegt dan mijn (ons) geluk.
Hoe reageert hij als je dit zegt?Mijn man is van het type dat dichtklapt van zo'n vraag. Dan snauwt hij 'daar kan ik niks aan doen' en hup weg is hij. Het zal inderdaad angst voor het onbekende zijn, voor verandering. Hij heeft lang bij zijn ouders gewoond en heeft nog altijd moeite met het nemen van kleine en grote beslissingen.
zaterdag 30 augustus 2014 14:58
Ik ben 2 maanden geleden uit mijn ouderlijk dorp verhuisd naar het dorp van vriend. Voor mijzelf had ik niet weggehoeven, ik vind het erg prettig wonen in ouderlijk dorp, voorzieningen zijn prima geregeld, paar steden vlakbij in de buurt.
Vriend wilde alleen liever niet verhuizen uit zijn geboortedorp. Hij heeft hier zijn sociale leven, zijn sport waar hij veel vrije tijd in stopt. Bovendien heeft het een prima ligging en de natuur is prachtig hier. Al met al 20 km verderop verhuisd voor hem.
Mochten we onverhoopt toch naar de andere kant van het land moeten verhuizen, dan doen we dat. Het is niet zo dat we koste wat kost hier moeten blijven wonen. Wel vinden we deze regio gewoon erg prettig, ouders, broers en zussen, vrienden, alles woont hier binnen een straal van 30km.
Zelf heb ik nooit de drang gehad om van alles te moeten zien, te verhuizen naar een stad ( het hele idee staat me al tegen..). Kennelijk ben ik niet zo avontuurlijk en eerlijk? Ik denk niet erg veel te missen..Al met al een tevreden mens
Vriend wilde alleen liever niet verhuizen uit zijn geboortedorp. Hij heeft hier zijn sociale leven, zijn sport waar hij veel vrije tijd in stopt. Bovendien heeft het een prima ligging en de natuur is prachtig hier. Al met al 20 km verderop verhuisd voor hem.
Mochten we onverhoopt toch naar de andere kant van het land moeten verhuizen, dan doen we dat. Het is niet zo dat we koste wat kost hier moeten blijven wonen. Wel vinden we deze regio gewoon erg prettig, ouders, broers en zussen, vrienden, alles woont hier binnen een straal van 30km.
Zelf heb ik nooit de drang gehad om van alles te moeten zien, te verhuizen naar een stad ( het hele idee staat me al tegen..). Kennelijk ben ik niet zo avontuurlijk en eerlijk? Ik denk niet erg veel te missen..Al met al een tevreden mens
zaterdag 30 augustus 2014 15:14
quote:strikjemetstippels schreef op 30 augustus 2014 @ 14:29:
sja ik begrijp dat juist weer wel.
Ik ben elders geboren (buiten NL) en later dus verhuisd, en ik ben juist wel jaloers op mensen die een duidelijke plek hebben 'waar zij horen'. Die niet overal en nergens heen verhuizen of verlangen, om telkens weer te ontdekken dat dit het ook niet is. Mensen die herinneringen hebben aan een winkel centrum hoe ze met een ijsje aan mama's hand liepen, elke straat steen herkennen, ik vind dat juist heel mooi en ik luister heel graag naar mensen die over zo;n plaats vertellen waar ze dan nog steeds wonen en nog van houden.
Avontuurlijk is ook maar soms een woord voor 'het echt niet weten en eeuwig op zoek zijn'.
Herkenbaar. Ik ben ook in het buitenland geboren maar ben wel Nederlands. In mijn jeugd zijn we vaak verhuisd ivm het werk van mijn vader. Als iemand vroeg "waar kom je vandaan" kon ik die vraag niet goed beantwoorden.
Toen ging ik studeren in een stad die ik al een beetje kende en heel leuk vond en die niet erg ver van de geboorteplaats van mijn vader ligt.
Daar woon ik nu (26 jaar later) nog steeds met veel plezier. Ik heb hier eindelijk mijn roots gevonden. Nu zeg ik gewoon "XXXX" als mensen vragen waar ik vandaag kom.
Mijn ouders wonen hier niet ver vandaan en broers en zussen ook niet.
sja ik begrijp dat juist weer wel.
Ik ben elders geboren (buiten NL) en later dus verhuisd, en ik ben juist wel jaloers op mensen die een duidelijke plek hebben 'waar zij horen'. Die niet overal en nergens heen verhuizen of verlangen, om telkens weer te ontdekken dat dit het ook niet is. Mensen die herinneringen hebben aan een winkel centrum hoe ze met een ijsje aan mama's hand liepen, elke straat steen herkennen, ik vind dat juist heel mooi en ik luister heel graag naar mensen die over zo;n plaats vertellen waar ze dan nog steeds wonen en nog van houden.
Avontuurlijk is ook maar soms een woord voor 'het echt niet weten en eeuwig op zoek zijn'.
Herkenbaar. Ik ben ook in het buitenland geboren maar ben wel Nederlands. In mijn jeugd zijn we vaak verhuisd ivm het werk van mijn vader. Als iemand vroeg "waar kom je vandaan" kon ik die vraag niet goed beantwoorden.
Toen ging ik studeren in een stad die ik al een beetje kende en heel leuk vond en die niet erg ver van de geboorteplaats van mijn vader ligt.
Daar woon ik nu (26 jaar later) nog steeds met veel plezier. Ik heb hier eindelijk mijn roots gevonden. Nu zeg ik gewoon "XXXX" als mensen vragen waar ik vandaag kom.
Mijn ouders wonen hier niet ver vandaan en broers en zussen ook niet.
zaterdag 30 augustus 2014 15:17
@Ismene
Ik voel me hier zo slecht omdat er juist niet dat is wat ik zo hard nodig heb, nl rust en ruimte. En dan bedoel ik echt niet een landhuis in een bos. Gewoon een plek waar mensen elkaar in hun waarde laten en er mogelijkheid is om gewoon eens vanuit huis veld of bos in te gaan.
@Bella
Je hebt gelijk.
Veel mensen zouden waarschijnlijk zelf al vertrokken zijn.
Ik voel me hier zo slecht omdat er juist niet dat is wat ik zo hard nodig heb, nl rust en ruimte. En dan bedoel ik echt niet een landhuis in een bos. Gewoon een plek waar mensen elkaar in hun waarde laten en er mogelijkheid is om gewoon eens vanuit huis veld of bos in te gaan.
@Bella
Je hebt gelijk.
Veel mensen zouden waarschijnlijk zelf al vertrokken zijn.
zaterdag 30 augustus 2014 15:26
quote:brenne schreef op 30 augustus 2014 @ 15:17:
@Ismene
Ik voel me hier zo slecht omdat er juist niet dat is wat ik zo hard nodig heb, nl rust en ruimte. En dan bedoel ik echt niet een landhuis in een bos. Gewoon een plek waar mensen elkaar in hun waarde laten en er mogelijkheid is om gewoon eens vanuit huis veld of bos in te gaan.
Ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Dat je een innerlijk plaatsje vindt waar het lijkt alsof je helemaal alleen op de wereld bent, om tot rust te komen.
Waarom heb je het gevoel dat mensen je niet in je waarde laten?
@Ismene
Ik voel me hier zo slecht omdat er juist niet dat is wat ik zo hard nodig heb, nl rust en ruimte. En dan bedoel ik echt niet een landhuis in een bos. Gewoon een plek waar mensen elkaar in hun waarde laten en er mogelijkheid is om gewoon eens vanuit huis veld of bos in te gaan.
Ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Dat je een innerlijk plaatsje vindt waar het lijkt alsof je helemaal alleen op de wereld bent, om tot rust te komen.
Waarom heb je het gevoel dat mensen je niet in je waarde laten?
zaterdag 30 augustus 2014 15:26
quote:doemaarzonnebloemen schreef op 30 augustus 2014 @ 13:35:
[...]
Met je eens. Waar ik op doel zijn mensen die hun hele leven in 1 dorp wonen. Als ik dit zo schrijf, lijkt het zo veroordelend, maar zo bedoel ik het niet.
Sommigen schrijven al veiligheid, familie in de buurt etc. Hoe closer, hoe meer behoefte je hebt om in elkaars buurt te blijven?
Ik woon al mijn hele leven in mijn geboortedorp.
Altijd heerlijk gevonden, rust, ruimte maar toch stad dichtbij, voor de kinderen heerlijk om op te groeien
Maar nu.....ouders leven niet meer, kinderen uitgevlogen, gescheiden.
Ik vind mijn huis nog steeds heerlijk en de tuin ook, dat zou ik willen meenemen, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat de woonplaats me afremt, beknot.
Moeilijk te omschrijven, maar als alles zo vertrouwd is heb ik dus de neiging om ook steeds in hetzelfde rondje te blijven doordraaien
Ook al woon ik in mijn geboortedorp waar ik veel mensen ken, toch voel ik me hier de laatste jaren best eenzaam
Nu kan dat in een andere plaats natuurlijk ook, dat ik me zo voel, maar ik heb hier niet meer de prikkel om er wat aan te doen
Loop een beetje op een dood spoor hier
Maarja , koophuis, werk op 25 min met de auto rijden.
Eerst dacht ik altijd: als ik dan verhuis dan maar wat verder weg, want wat heeft het voor nut om een paar dorpen verder te verhuizen, of naar de stad van mijn werk te verhuizen?
Pas zei iemand: Kun je niet eens een paar maanden verlof opnemen om wat rond te trekken?
Nu is dat financieel niet haalbaar, juist omdat ik alleen ben en alles dus van 1 salaris moet doen
Maar ik wil wel wat doen! Maar weet niet wat, weet niet waar ik dan heen zou willen..
Maar er moet wel wat gebeuren, want anders verglijden de jaren
[...]
Met je eens. Waar ik op doel zijn mensen die hun hele leven in 1 dorp wonen. Als ik dit zo schrijf, lijkt het zo veroordelend, maar zo bedoel ik het niet.
Sommigen schrijven al veiligheid, familie in de buurt etc. Hoe closer, hoe meer behoefte je hebt om in elkaars buurt te blijven?
Ik woon al mijn hele leven in mijn geboortedorp.
Altijd heerlijk gevonden, rust, ruimte maar toch stad dichtbij, voor de kinderen heerlijk om op te groeien
Maar nu.....ouders leven niet meer, kinderen uitgevlogen, gescheiden.
Ik vind mijn huis nog steeds heerlijk en de tuin ook, dat zou ik willen meenemen, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat de woonplaats me afremt, beknot.
Moeilijk te omschrijven, maar als alles zo vertrouwd is heb ik dus de neiging om ook steeds in hetzelfde rondje te blijven doordraaien
Ook al woon ik in mijn geboortedorp waar ik veel mensen ken, toch voel ik me hier de laatste jaren best eenzaam
Nu kan dat in een andere plaats natuurlijk ook, dat ik me zo voel, maar ik heb hier niet meer de prikkel om er wat aan te doen
Loop een beetje op een dood spoor hier
Maarja , koophuis, werk op 25 min met de auto rijden.
Eerst dacht ik altijd: als ik dan verhuis dan maar wat verder weg, want wat heeft het voor nut om een paar dorpen verder te verhuizen, of naar de stad van mijn werk te verhuizen?
Pas zei iemand: Kun je niet eens een paar maanden verlof opnemen om wat rond te trekken?
Nu is dat financieel niet haalbaar, juist omdat ik alleen ben en alles dus van 1 salaris moet doen
Maar ik wil wel wat doen! Maar weet niet wat, weet niet waar ik dan heen zou willen..
Maar er moet wel wat gebeuren, want anders verglijden de jaren
zaterdag 30 augustus 2014 15:35
quote:NYC schreef op 30 augustus 2014 @ 14:26:
ik vind het wel gezond dat iemand toch wel ooit verder wil kijken dan de begrensde vierkante kilometers van zijn geboortestreek. En dan voor langer dan een vakantietje van 2 weken bedoel ik.
Dit is precies hoe ik er ook over denk. Ik wil juist absoluut niet terug naar waar ik opgegroeid ben, ondanks dat het daar prima was en nu zelfs een enorm gewilde plek. Maar 18 jaar daar wonen was gewoon wel genoeg. Ik hou van variatie en af en toe iets nieuws ontdekken; heerlijk! Je hele leven op 1 plek lijkt mij doodsaai, zeker in een klein dorp. Tegenwoordig wonen we wel dichtbij veel vrienden dus dat voordeel snap ik wel heel goed. Hier willen we dan wellicht ook wel echt langer blijven.
Maar goed, dat is allemaal heel persoonlijk. Dus als iemand 100 jaar lang volledig gelukkig in zijn/haar geboortedorp wil wonen, prima natuurlijk. Ik kan me daar alleen volstrekt niet in inleven Ben daar zelf ook sowieso te veel echt een stadsmens en wellicht wat te onrustig voor.
ik vind het wel gezond dat iemand toch wel ooit verder wil kijken dan de begrensde vierkante kilometers van zijn geboortestreek. En dan voor langer dan een vakantietje van 2 weken bedoel ik.
Dit is precies hoe ik er ook over denk. Ik wil juist absoluut niet terug naar waar ik opgegroeid ben, ondanks dat het daar prima was en nu zelfs een enorm gewilde plek. Maar 18 jaar daar wonen was gewoon wel genoeg. Ik hou van variatie en af en toe iets nieuws ontdekken; heerlijk! Je hele leven op 1 plek lijkt mij doodsaai, zeker in een klein dorp. Tegenwoordig wonen we wel dichtbij veel vrienden dus dat voordeel snap ik wel heel goed. Hier willen we dan wellicht ook wel echt langer blijven.
Maar goed, dat is allemaal heel persoonlijk. Dus als iemand 100 jaar lang volledig gelukkig in zijn/haar geboortedorp wil wonen, prima natuurlijk. Ik kan me daar alleen volstrekt niet in inleven Ben daar zelf ook sowieso te veel echt een stadsmens en wellicht wat te onrustig voor.
zaterdag 30 augustus 2014 15:42
Nou heel simpel Ismene, omdat er hier al direct negatief over je gesproken wordt al je je niet net zo gedraagt als iedereen. Hier zijn de mensen over het algemeen druk, extravert, luidruchtig. Ik ben dat niet. Ik ben rustig en kijk graag de kat uit de boom. Wel groet ik iedereen en maak praatjes, maar dat is niet genoeg. Ik was twee weken hier, had alleen nog maar kennis gemaakt met de directe buren, en kreeg al via via allerlei dingen over mezelf te horen. En geen positieve dingen. Anderen hebben dat weer als zoete koek geslikt waardoor er tot op de dag van vandaag mensen zijn die wegkijken als ze me zien. Ik ben daar zo van geschrokken, zo door gekwetst. En echt, ik ben niet vreemd, alleen niet zo aanwezig. Heb gewoon niet de behoefte om op volume 10 urenlang op straat over anderen te staan praten. Tja en dat zal ik weten ook. Man is overigens ook heel rustig, maar ja hij hoort bij de inboedel.
zaterdag 30 augustus 2014 15:54
Jakkes, Brenne, dit klinkt echt niet als een fijn dorp. Dus eigenlijk 'pas je er niet tussen', en wordt je niet door iedereen geaccepteerd. Jij bent echt niet minder waard omdat je rustiger bent, hoor. Als ik het zo lees dan zal je daar nooit meer gelukkig worden en ben je beter af in een andere omgeving. De vraag is natuurlijk of je je man zover krijgt.
Als je aangeeft dat je het echt niet meer trekt, en weg wil, het liefst met hem, maar anders zonder hem. Zou hij je alleen laten gaan, denk je?
Ik wil je natuurlijk niet bij je man wegpraten en ik denk dat er meer speelt dan het verhuizen op zich. Ik weet wel dat je jarenlang ongelukkig voelen ten koste kan gaan van je gezondheid. Is je hele relatie gebaseerd op geven, en neemt hij, of is dit op andere vlakken wel in evenwicht?
Als je aangeeft dat je het echt niet meer trekt, en weg wil, het liefst met hem, maar anders zonder hem. Zou hij je alleen laten gaan, denk je?
Ik wil je natuurlijk niet bij je man wegpraten en ik denk dat er meer speelt dan het verhuizen op zich. Ik weet wel dat je jarenlang ongelukkig voelen ten koste kan gaan van je gezondheid. Is je hele relatie gebaseerd op geven, en neemt hij, of is dit op andere vlakken wel in evenwicht?
zaterdag 30 augustus 2014 15:54
quote:brenne schreef op 30 augustus 2014 @ 15:42:
Nou heel simpel Ismene, omdat er hier al direct negatief over je gesproken wordt al je je niet net zo gedraagt als iedereen. Hier zijn de mensen over het algemeen druk, extravert, luidruchtig. Ik ben dat niet. Ik ben rustig en kijk graag de kat uit de boom. Wel groet ik iedereen en maak praatjes, maar dat is niet genoeg. Ik was twee weken hier, had alleen nog maar kennis gemaakt met de directe buren, en kreeg al via via allerlei dingen over mezelf te horen. En geen positieve dingen. Anderen hebben dat weer als zoete koek geslikt waardoor er tot op de dag van vandaag mensen zijn die wegkijken als ze me zien. Ik ben daar zo van geschrokken, zo door gekwetst. En echt, ik ben niet vreemd, alleen niet zo aanwezig. Heb gewoon niet de behoefte om op volume 10 urenlang op straat over anderen te staan praten. Tja en dat zal ik weten ook. Man is overigens ook heel rustig, maar ja hij hoort bij de inboedel. Oh wat verschrikkelijk. Vind je genoeg steun bij je vriend?
Nou heel simpel Ismene, omdat er hier al direct negatief over je gesproken wordt al je je niet net zo gedraagt als iedereen. Hier zijn de mensen over het algemeen druk, extravert, luidruchtig. Ik ben dat niet. Ik ben rustig en kijk graag de kat uit de boom. Wel groet ik iedereen en maak praatjes, maar dat is niet genoeg. Ik was twee weken hier, had alleen nog maar kennis gemaakt met de directe buren, en kreeg al via via allerlei dingen over mezelf te horen. En geen positieve dingen. Anderen hebben dat weer als zoete koek geslikt waardoor er tot op de dag van vandaag mensen zijn die wegkijken als ze me zien. Ik ben daar zo van geschrokken, zo door gekwetst. En echt, ik ben niet vreemd, alleen niet zo aanwezig. Heb gewoon niet de behoefte om op volume 10 urenlang op straat over anderen te staan praten. Tja en dat zal ik weten ook. Man is overigens ook heel rustig, maar ja hij hoort bij de inboedel. Oh wat verschrikkelijk. Vind je genoeg steun bij je vriend?
zaterdag 30 augustus 2014 16:03
quote:Roelfien schreef op 30 augustus 2014 @ 13:22:
Met mijn ouders ging ik om de haverklap verhuizen vanwege het werk van mijn vader. Ik vond dat helemaal niks. Nu woon ik al 20 jaar in dezelfde stad. Heerlijk.Hier hetzelfde, kon ook nooit met iemand een langdurige band op bouwen. Voor onze kinderen wilde ik dat anders.
Met mijn ouders ging ik om de haverklap verhuizen vanwege het werk van mijn vader. Ik vond dat helemaal niks. Nu woon ik al 20 jaar in dezelfde stad. Heerlijk.Hier hetzelfde, kon ook nooit met iemand een langdurige band op bouwen. Voor onze kinderen wilde ik dat anders.
zaterdag 30 augustus 2014 16:18
Op zich snap ik wel dat je weer in je geboortedorp wil wonen als het beviel, maar ik begrijp niet dat men niet op zoek gaat naar meer. Door een studie, stage of een verre reis.
Dat zondagse op de koffie, en ons-kent-ons op het schoolplein vind ik echt heel kleinburgerlijk. Niet iedereen hoeft werelds te zijn (ik ben nog nooit in Azie geweest en ga ook in een hutje in Congo's bos zitten) maar leef een beetje. Iemand vroeg me laatst echt serieus of Venetie nu in Spanje lag...
Dat zondagse op de koffie, en ons-kent-ons op het schoolplein vind ik echt heel kleinburgerlijk. Niet iedereen hoeft werelds te zijn (ik ben nog nooit in Azie geweest en ga ook in een hutje in Congo's bos zitten) maar leef een beetje. Iemand vroeg me laatst echt serieus of Venetie nu in Spanje lag...
