Psyche
alle pijlers
Wat is het dat mensen niet uit hun woonplaats wegwillen?
zaterdag 30 augustus 2014 12:58
Hier ben ik echt heel benieuwd naar. Ik ken een aantal mensen die nooit uit hun geboortedorp weg willen en beslist niet willen verhuizen, ook al zouden de omstandigheden zo zijn dat het handiger en praktischer is.
Zelf ben ik niet zo gebonden aan één plek en als ik een leuk huis heb, kan ik op de meeste plekken wel aarden. En daarom ben ik benieuwd naar het waarom.
Of ben je zelf honkvast, en bent min of meer tegen je wil, wel verhuisd. Hoe pakte dat uit?
Zelf ben ik niet zo gebonden aan één plek en als ik een leuk huis heb, kan ik op de meeste plekken wel aarden. En daarom ben ik benieuwd naar het waarom.
Of ben je zelf honkvast, en bent min of meer tegen je wil, wel verhuisd. Hoe pakte dat uit?
zaterdag 30 augustus 2014 13:38
Ik woonde de eerste 10 jaar van mijn leven in het westen en daarna zijn we naar het noorden verhuisd. Hier woon ik nu nog, ben nu eind 20. Mijn vriend en ik denken er wel eens aan om wat centraler in het land te gaan wonen maar waar weten we niet. Ik heb niet echt een binding met het noorden van Nederland maar ook niet echt met andere delen. Het enige wat me hier bindt is dat mijn ouders redelijk dichtbij wonen.
zaterdag 30 augustus 2014 13:40
quote:doemaarzonnebloemen schreef op 30 augustus 2014 @ 13:35:
[...]
Met je eens. Waar ik op doel zijn mensen die hun hele leven in 1 dorp wonen. Als ik dit zo schrijf, lijkt het zo veroordelend, maar zo bedoel ik het niet.
Sommigen schrijven al veiligheid, familie in de buurt etc. Hoe closer, hoe meer behoefte je hebt om in elkaars buurt te blijven?Ja, dat zou kunnen. Al ben ik dan toevallig weer iemand die een slechte jeugd heeft gehad en ik heb mijn ouders niet eens betrokken bij de opvoeding van mijn kinderen. Dus zo close was dat niet. Mijn man en ik zijn hier vooral gehecht door onze herinneringen, vrienden, school, dat soort dingen denk ik. En inmiddels natuurlijk ook door herinneringen aan hoe onze kinderen hier zijn opgegroeid. Maar we zijn toch ook heel dankbaar voor de tijd in onze studentenstad, want dat daar was het echt heel leuk.
[...]
Met je eens. Waar ik op doel zijn mensen die hun hele leven in 1 dorp wonen. Als ik dit zo schrijf, lijkt het zo veroordelend, maar zo bedoel ik het niet.
Sommigen schrijven al veiligheid, familie in de buurt etc. Hoe closer, hoe meer behoefte je hebt om in elkaars buurt te blijven?Ja, dat zou kunnen. Al ben ik dan toevallig weer iemand die een slechte jeugd heeft gehad en ik heb mijn ouders niet eens betrokken bij de opvoeding van mijn kinderen. Dus zo close was dat niet. Mijn man en ik zijn hier vooral gehecht door onze herinneringen, vrienden, school, dat soort dingen denk ik. En inmiddels natuurlijk ook door herinneringen aan hoe onze kinderen hier zijn opgegroeid. Maar we zijn toch ook heel dankbaar voor de tijd in onze studentenstad, want dat daar was het echt heel leuk.
zaterdag 30 augustus 2014 13:40
quote:brenne schreef op 30 augustus 2014 @ 13:13:
Ik wilde liever niet weg uit mijn geboortedorp maar de huizen zijn er duur en ik kwam een man tegen met een eigen bedrijf. Die dus niet weg kon (wilde) en ik ben voor hem naar zijn geboortedorp verhuisd en met hem in zijn ouderlijk huis gaan wonen. En nu spijt als haren op mijn hoofd.
Het maakt me nu niet veel meer uit waar ik zou wonen als het maar weg van hier is. In mijn oude dorp waardeerde ik de ligging, de vrijheid van doen en laten zonder dat iedereen alles van je wist. Nu heb ik juist het tegenovergestelde: ingesloten door kanaal, rivier en industrie, en als je een scheet laat weet een uur later iedereen het. Het vreemde is dat de mensen van hier pas echt verslaafd zijn aan hun dorp en er wonen hele families op elkaars lip. Na al die jaren (nu bijna 7 jaar) krijg ik nog altijd een benauwd gevoel als ik het dorp binnen rijd. Ik hou me vast aan de droom om ooit weer ergens anders te zullen wonen.
Dit valt niet mee voor je. Van de families die op elkaars lip wonen, alles van elkaar weten, krijg het er nu al benauwd van.
Zijn er geen mogelijkheden om te verhuizen? Dat jij ongelukkig bent zal hem toch ook aan het hart gaan, of laat je het hem niet weten hoe je je echt voelt?
Ik wilde liever niet weg uit mijn geboortedorp maar de huizen zijn er duur en ik kwam een man tegen met een eigen bedrijf. Die dus niet weg kon (wilde) en ik ben voor hem naar zijn geboortedorp verhuisd en met hem in zijn ouderlijk huis gaan wonen. En nu spijt als haren op mijn hoofd.
Het maakt me nu niet veel meer uit waar ik zou wonen als het maar weg van hier is. In mijn oude dorp waardeerde ik de ligging, de vrijheid van doen en laten zonder dat iedereen alles van je wist. Nu heb ik juist het tegenovergestelde: ingesloten door kanaal, rivier en industrie, en als je een scheet laat weet een uur later iedereen het. Het vreemde is dat de mensen van hier pas echt verslaafd zijn aan hun dorp en er wonen hele families op elkaars lip. Na al die jaren (nu bijna 7 jaar) krijg ik nog altijd een benauwd gevoel als ik het dorp binnen rijd. Ik hou me vast aan de droom om ooit weer ergens anders te zullen wonen.
Dit valt niet mee voor je. Van de families die op elkaars lip wonen, alles van elkaar weten, krijg het er nu al benauwd van.
Zijn er geen mogelijkheden om te verhuizen? Dat jij ongelukkig bent zal hem toch ook aan het hart gaan, of laat je het hem niet weten hoe je je echt voelt?
zaterdag 30 augustus 2014 13:40
Het maakt mij niet zoveel uit waar ik woon. Liefst niet in een drukke stad, dat wel.
Mijn schoonouders hadden een stuk bouwgrond tegenover hun huis en dat kregen wij toen wij wilden gaan bouwen. We mochten het ook verkopen en een ander stuk zoeken, maar ik vond dit prima. Mijn vader en mijn man hebben ons huis gebouwd.
Op 5 min met de auto van mijn ouders en mijn schoonouders wonen dus aan de overkant. Ik zou niet meer anders willen, want onze ouders worden een dagje ouder en ik wil er zijn voor hen.
Mijn schoonouders hadden een stuk bouwgrond tegenover hun huis en dat kregen wij toen wij wilden gaan bouwen. We mochten het ook verkopen en een ander stuk zoeken, maar ik vond dit prima. Mijn vader en mijn man hebben ons huis gebouwd.
Op 5 min met de auto van mijn ouders en mijn schoonouders wonen dus aan de overkant. Ik zou niet meer anders willen, want onze ouders worden een dagje ouder en ik wil er zijn voor hen.
Life is short. Eat dessert first.
zaterdag 30 augustus 2014 13:41
Ik dacht altijd dat ik honkvast was maar in de praktijk viel dat best mee. Geboren en getogen Haarlemmer en op mijn 28e ben ik voor het eerst buiten Haarlem gaan wonen. Ongeveer 50 meter over de stadsgrens in een heel leuk dorp, dus dat was geen enorme stap. Na mijn scheiding weer terug naar Haarlem en een paar jaar later verhuisd naar een woonplaats 15 km verderop. Hier ging ik samenwonen en toen dat niet lukte heb ik besloten toch te blijven. Ik mis de stad niet. Ik kom er ongeveer een keer per maand, en dat vind ik wel prima.
Het lijkt me wel heel anders om echt ver weg te gaan wonen, naar de andere kant van het land (Twente, Groningen). Ik denk niet dat ik daar makkelijk zou kunnen aarden.
Het lijkt me wel heel anders om echt ver weg te gaan wonen, naar de andere kant van het land (Twente, Groningen). Ik denk niet dat ik daar makkelijk zou kunnen aarden.
zaterdag 30 augustus 2014 13:43
Dank je Ismene, lief.
Ja we kunnen in principe wel weg. Man werkt ondertussen meer uren voor een baas dan voor het eigen bedrijf. Het brengt nagenoeg niets meer op. En hij geeft ook aan te willen stoppen.
Maar hij is natuurlijk ook verknocht aan dit dorp. Ondanks dat hij stilaan de nadelen zelf ook gaat inzien zal het bloed, zweet en tranen kosten om hem over te halen te gaan verhuizen. De wil is er geloof ik wel, maar daadwerkelijk een bordje voor het huis ligt erg gevoelig. Tja en dat snap ik van de ene kant zeker wel, maar aan de andere kant blijft het toch geven en nemen in een relatie. En dus krijg ik af en toe het gevoel dat het dorp belangrijker weegt dan mijn (ons) geluk. En dat de enige manier om hier weg te komen is om afscheid te nemen.
Ja we kunnen in principe wel weg. Man werkt ondertussen meer uren voor een baas dan voor het eigen bedrijf. Het brengt nagenoeg niets meer op. En hij geeft ook aan te willen stoppen.
Maar hij is natuurlijk ook verknocht aan dit dorp. Ondanks dat hij stilaan de nadelen zelf ook gaat inzien zal het bloed, zweet en tranen kosten om hem over te halen te gaan verhuizen. De wil is er geloof ik wel, maar daadwerkelijk een bordje voor het huis ligt erg gevoelig. Tja en dat snap ik van de ene kant zeker wel, maar aan de andere kant blijft het toch geven en nemen in een relatie. En dus krijg ik af en toe het gevoel dat het dorp belangrijker weegt dan mijn (ons) geluk. En dat de enige manier om hier weg te komen is om afscheid te nemen.
zaterdag 30 augustus 2014 13:50
Ik snap daar dus ook echt helemaal niks van. Al toen ik nog maar nét op de middelbare school zat keek ik uit naar het moment van op kamers gaan, weg kunnen uit de woonplaats waar ik woonde. Niet dat het er nu zo saai of slecht was, maar dat leek me gewoon echt de allerleukste tijd van mijn leven.
Van mijn 19e tot mijn 32e dus gewoond in de stad waar ik ook studeerde, op ca 100 km van mijn oude woonplaats vandaan.
Op mijn 30e leerde ik mijn partner kennen en na twee jaar latten ben ik haar kant op gegaan (wederom 100 km van mijn oude woonplaats vandaan maar dan de andere kant op)
Ik zie hier ook veel mensen die nooit verder dan hun eigen dorp zijn gaan wonen. Mijn vrouw is ook nooit verder weg dan één dorp (zelfde gemeente) weggeweest. Het is voor mij niet te begrijpen en zeker niet het thuis wonen tijdens een HBO of universitaire studie.
Van mijn 19e tot mijn 32e dus gewoond in de stad waar ik ook studeerde, op ca 100 km van mijn oude woonplaats vandaan.
Op mijn 30e leerde ik mijn partner kennen en na twee jaar latten ben ik haar kant op gegaan (wederom 100 km van mijn oude woonplaats vandaan maar dan de andere kant op)
Ik zie hier ook veel mensen die nooit verder dan hun eigen dorp zijn gaan wonen. Mijn vrouw is ook nooit verder weg dan één dorp (zelfde gemeente) weggeweest. Het is voor mij niet te begrijpen en zeker niet het thuis wonen tijdens een HBO of universitaire studie.
zaterdag 30 augustus 2014 13:51
Ik heb dat nooit gehad, maar dan moet ik ook zeggen dat mijn ouders gingen verhuizen toen ik 16 was van het midden van het land naar het westen. Zelf woon ik nu alweer 12 jaar weer ergens anders. Ben dus niet gehecht aan 1 stad, mijn man ook niet. Die is uit zijn geboortestad vertrokken toen hij 12 was.
zaterdag 30 augustus 2014 13:51
Ik ben met geen stok meer weg te slaan uit mijn geboortestad. Heb 9 jaar op een dorpje gewoond, zonder enige voorziening zoals een supermarkt, en ik ben met veel plezier verhuisd naar de rand van mijn stad.
Ik ben binnen 5 minuten in de binnenstad maar ook in de natuur dus ik wil hier liever niet meer weg.
Ik ben erg honkvast wat dat betreft.
Ik ben binnen 5 minuten in de binnenstad maar ook in de natuur dus ik wil hier liever niet meer weg.
Ik ben erg honkvast wat dat betreft.
zaterdag 30 augustus 2014 13:52
Ik woon niet in mijn geboortedorp, maar wel in het dorp waar ik ben opgegroeid en daar heb ik bewust voor gekozen. Na een aantal jaren elders (ook elders in het land) te hebben gewoond, miste ik mijn geboortestreek vooral heel erg. De nuchterheid, het sociale van de mensen etc.
Na drie jaar in mijn geboortestad te hebben gewoond kwam ik erachter dat ik eigenlijk het liefst terugwilde naar dit dorp. Hoewel ik altijd dacht dat ik de sociale controle beklemmend vond, merkte ik na een kleine tien jaar dat ik er ook veel dingen uit miste. Bijvoorbeeld even naar iemand toe fietsen en als degene niet thuis is, ga je weer weg. Toen mijn relatie begin dit jaar uitging, kreeg ik de kans op een huis in het centrum van het dorp waar ik nu woon en ik heb er nog geen seconde spijt van. Binnen no time had ik weer een sociaal netwerk opgebouwd en ik woon er met veel plezier.
Na drie jaar in mijn geboortestad te hebben gewoond kwam ik erachter dat ik eigenlijk het liefst terugwilde naar dit dorp. Hoewel ik altijd dacht dat ik de sociale controle beklemmend vond, merkte ik na een kleine tien jaar dat ik er ook veel dingen uit miste. Bijvoorbeeld even naar iemand toe fietsen en als degene niet thuis is, ga je weer weg. Toen mijn relatie begin dit jaar uitging, kreeg ik de kans op een huis in het centrum van het dorp waar ik nu woon en ik heb er nog geen seconde spijt van. Binnen no time had ik weer een sociaal netwerk opgebouwd en ik woon er met veel plezier.
zaterdag 30 augustus 2014 13:53
Jawel doemaarzonnebloemen, ik laat hem dat wel weten. Al jaren.
Maar je weet hoe dat gaat, als je er luchtig over praat kan alles en is hij meedenkend. Maar komt er wat druk op de ketel wordt hij boos en krijg ik de opmerking 'als het je niet bevalt dan ga je maar'.
En ik zeur daar echt niet dagelijks over. Ook niet wekelijks. Maar ik kaart het wel zo af en toe aan om niet de indruk te wekken dat ik toch aan het wennen ben. Want dat is echt niet zo.
Maar je weet hoe dat gaat, als je er luchtig over praat kan alles en is hij meedenkend. Maar komt er wat druk op de ketel wordt hij boos en krijg ik de opmerking 'als het je niet bevalt dan ga je maar'.
En ik zeur daar echt niet dagelijks over. Ook niet wekelijks. Maar ik kaart het wel zo af en toe aan om niet de indruk te wekken dat ik toch aan het wennen ben. Want dat is echt niet zo.
zaterdag 30 augustus 2014 13:53
quote:doemaarzonnebloemen schreef op 30 augustus 2014 @ 13:35:
[...]
Met je eens. Waar ik op doel zijn mensen die hun hele leven in 1 dorp wonen. Als ik dit zo schrijf, lijkt het zo veroordelend, maar zo bedoel ik het niet.
Sommigen schrijven al veiligheid, familie in de buurt etc. Hoe closer, hoe meer behoefte je hebt om in elkaars buurt te blijven?
Het heeft bij ons niets met close zijn te maken. Mijn opa en oma zijn naar Nederland verhuisd om de kleinkinderen op te zien groeien en dat vond ik heel fijn. De rest van de familie woont overal en nergens maar niet in de buurt. Zijn familie is niet zo groot.
We hebben geen familiefeestjes omdat iedereen zo verspreid woont. Omdat ik zelf heb gemerkt dat familie kan vervreemden als er niet genoeg contact is wil ik dat mijn kinderen niet aandoen.
[...]
Met je eens. Waar ik op doel zijn mensen die hun hele leven in 1 dorp wonen. Als ik dit zo schrijf, lijkt het zo veroordelend, maar zo bedoel ik het niet.
Sommigen schrijven al veiligheid, familie in de buurt etc. Hoe closer, hoe meer behoefte je hebt om in elkaars buurt te blijven?
Het heeft bij ons niets met close zijn te maken. Mijn opa en oma zijn naar Nederland verhuisd om de kleinkinderen op te zien groeien en dat vond ik heel fijn. De rest van de familie woont overal en nergens maar niet in de buurt. Zijn familie is niet zo groot.
We hebben geen familiefeestjes omdat iedereen zo verspreid woont. Omdat ik zelf heb gemerkt dat familie kan vervreemden als er niet genoeg contact is wil ik dat mijn kinderen niet aandoen.
zaterdag 30 augustus 2014 13:56
Ik snap heel goed dat mensen graag in hun vertrouwde omgeving blijven wonen: daar heb je de familie en vrienden en je sociale netwerk en dat soort dingen zijn voor mij erg belangrijk.
Ik heb het zelf overigens niet gedaan maar ik ben als kind ook vaak verhuisd dus ik heb niet echt een stad/dorp waarvan ik zeg dat dit mijn thuis is. Als volwassene heb ik in 5 verschillende landen gewoond. Nu woon ik al 10 jaar in Engeland en al weer 5 jaar in ons huidige huis. Dit is het langste dat ik als volwassene ooit op een plek heb gewoond. Ik vind het hier prima en voel me ook wel thuis maar ik heb niet een dusdanige band met deze locatie dat ik hier voorgoed wil blijven wonen. Het kan best zijn dat we toch nog weer gaan verhuizen als de kans zich voordoet.
Ik heb het zelf overigens niet gedaan maar ik ben als kind ook vaak verhuisd dus ik heb niet echt een stad/dorp waarvan ik zeg dat dit mijn thuis is. Als volwassene heb ik in 5 verschillende landen gewoond. Nu woon ik al 10 jaar in Engeland en al weer 5 jaar in ons huidige huis. Dit is het langste dat ik als volwassene ooit op een plek heb gewoond. Ik vind het hier prima en voel me ook wel thuis maar ik heb niet een dusdanige band met deze locatie dat ik hier voorgoed wil blijven wonen. Het kan best zijn dat we toch nog weer gaan verhuizen als de kans zich voordoet.
zaterdag 30 augustus 2014 13:57
Ik ben een aantal jaar geleden gaan samenwonen met mijn vriend die 90 km verderop woont. Ik mis mijn woonplaats niet, maar kan soms moeilijk aan de mentaliteit hier wennen.
Ze doen hier alsof ze heel open zijn, maar een andere mening wordt hier niet geaccepteerd. Ze doen alsof ze zelf het beste soort zijn dat er is.
Gelukkig zijn ze niet allemaal zo. Mijn vriend in elk geval niet en er zijn ook zat mensen van mijn leeftijd die een stuk flexibeler zijn, zeker die ergens anders gestudeerd hebben en teruggekomen zijn.
Als het uit zou gaan met mijn vriend weet ik niet of ik echt naar mijn oude woonplaats terug wil. Misschien wel in een stad daar in de buurt.
Ze doen hier alsof ze heel open zijn, maar een andere mening wordt hier niet geaccepteerd. Ze doen alsof ze zelf het beste soort zijn dat er is.
Gelukkig zijn ze niet allemaal zo. Mijn vriend in elk geval niet en er zijn ook zat mensen van mijn leeftijd die een stuk flexibeler zijn, zeker die ergens anders gestudeerd hebben en teruggekomen zijn.
Als het uit zou gaan met mijn vriend weet ik niet of ik echt naar mijn oude woonplaats terug wil. Misschien wel in een stad daar in de buurt.
zaterdag 30 augustus 2014 13:58
quote:brenne schreef op 30 augustus 2014 @ 13:43:
Dank je Ismene, lief.
Ja we kunnen in principe wel weg. Man werkt ondertussen meer uren voor een baas dan voor het eigen bedrijf. Het brengt nagenoeg niets meer op. En hij geeft ook aan te willen stoppen.
Maar hij is natuurlijk ook verknocht aan dit dorp. Ondanks dat hij stilaan de nadelen zelf ook gaat inzien zal het bloed, zweet en tranen kosten om hem over te halen te gaan verhuizen. De wil is er geloof ik wel, maar daadwerkelijk een bordje voor het huis ligt erg gevoelig. Tja en dat snap ik van de ene kant zeker wel, maar aan de andere kant blijft het toch geven en nemen in een relatie. En dus krijg ik af en toe het gevoel dat het dorp belangrijker weegt dan mijn (ons) geluk. En dat de enige manier om hier weg te komen is om afscheid te nemen.
Oh, onderstaande is mosterd, je hebt al gereageerd op sommige vragen zie ik.
Tja, lastig is zoiets. Met sommige keuzes is het nou eenmaal zo dat er altijd eentje aan het kortste eind trekt. Aan de andere kant is het zo dat je het lang genoeg geprobeerd hebt om te weten dat dit gevoel niet snel meer weggaat.
Zijn er geen compromis mogelijk? Als je zelf die gehechtheid aan een bepaalde plek of dorp niet zo voelt, is het lastig om te begrijpen dat een ander er zo sterk aan gehecht is. Kan het ook angst zijn voor verandering? Denk dat dat ook wel eens meespeelt.
En dus krijg ik af en toe het gevoel dat het dorp belangrijker weegt dan mijn (ons) geluk.
Hoe reageert hij als je dit zegt?
Dank je Ismene, lief.
Ja we kunnen in principe wel weg. Man werkt ondertussen meer uren voor een baas dan voor het eigen bedrijf. Het brengt nagenoeg niets meer op. En hij geeft ook aan te willen stoppen.
Maar hij is natuurlijk ook verknocht aan dit dorp. Ondanks dat hij stilaan de nadelen zelf ook gaat inzien zal het bloed, zweet en tranen kosten om hem over te halen te gaan verhuizen. De wil is er geloof ik wel, maar daadwerkelijk een bordje voor het huis ligt erg gevoelig. Tja en dat snap ik van de ene kant zeker wel, maar aan de andere kant blijft het toch geven en nemen in een relatie. En dus krijg ik af en toe het gevoel dat het dorp belangrijker weegt dan mijn (ons) geluk. En dat de enige manier om hier weg te komen is om afscheid te nemen.
Oh, onderstaande is mosterd, je hebt al gereageerd op sommige vragen zie ik.
Tja, lastig is zoiets. Met sommige keuzes is het nou eenmaal zo dat er altijd eentje aan het kortste eind trekt. Aan de andere kant is het zo dat je het lang genoeg geprobeerd hebt om te weten dat dit gevoel niet snel meer weggaat.
Zijn er geen compromis mogelijk? Als je zelf die gehechtheid aan een bepaalde plek of dorp niet zo voelt, is het lastig om te begrijpen dat een ander er zo sterk aan gehecht is. Kan het ook angst zijn voor verandering? Denk dat dat ook wel eens meespeelt.
En dus krijg ik af en toe het gevoel dat het dorp belangrijker weegt dan mijn (ons) geluk.
Hoe reageert hij als je dit zegt?
zaterdag 30 augustus 2014 14:03
Ik heb trouwens gemerkt dat hoewel ik niet echt een binnenstadmens ben, ik houd niet van drukte en hectiek, ik het 'niets' van bijvoorbeeld Groningen te weinig vind. In Zweden en Noorwegen is nog meer 'niets' en mijn hart maakte echt een sprongetje toen we Oslo binnen reden tijdens de vakantie, eindelijk een beetje 'iets'.
Zo heb ik dat ook ervaren toen we eens in Drenthe op vakantie waren (Appelscha). Die mensen lijken alle tijd van de wereld te hebben, en als je op maandag naar een opticien moet heb je een probleem. Die is alleen in Oosterwolde, en op maandag gesloten. En dan al die landweggetjes, een normale provinciale weg moet je met een lampje zoeken en een snelweg is er überhaupt niet.
Nou ja, ik denk dat er ook legio mensen zijn die blij zijn als ze de rust weer in rijden na een dagje Randstad
Zo heb ik dat ook ervaren toen we eens in Drenthe op vakantie waren (Appelscha). Die mensen lijken alle tijd van de wereld te hebben, en als je op maandag naar een opticien moet heb je een probleem. Die is alleen in Oosterwolde, en op maandag gesloten. En dan al die landweggetjes, een normale provinciale weg moet je met een lampje zoeken en een snelweg is er überhaupt niet.
Nou ja, ik denk dat er ook legio mensen zijn die blij zijn als ze de rust weer in rijden na een dagje Randstad
zaterdag 30 augustus 2014 14:05
quote:brenne schreef op 30 augustus 2014 @ 13:53:
Jawel doemaarzonnebloemen, ik laat hem dat wel weten. Al jaren.
Maar je weet hoe dat gaat, als je er luchtig over praat kan alles en is hij meedenkend. Maar komt er wat druk op de ketel wordt hij boos en krijg ik de opmerking 'als het je niet bevalt dan ga je maar'.
En ik zeur daar echt niet dagelijks over. Ook niet wekelijks. Maar ik kaart het wel zo af en toe aan om niet de indruk te wekken dat ik toch aan het wennen ben. Want dat is echt niet zo.Jullie zijn dus in een soort patstelling terecht gekomen. Hoe graag ik ook zo willen, ik vrees dat ik je geen wijs advies kan geven, want die heb ik even niet paraat.
Jawel doemaarzonnebloemen, ik laat hem dat wel weten. Al jaren.
Maar je weet hoe dat gaat, als je er luchtig over praat kan alles en is hij meedenkend. Maar komt er wat druk op de ketel wordt hij boos en krijg ik de opmerking 'als het je niet bevalt dan ga je maar'.
En ik zeur daar echt niet dagelijks over. Ook niet wekelijks. Maar ik kaart het wel zo af en toe aan om niet de indruk te wekken dat ik toch aan het wennen ben. Want dat is echt niet zo.Jullie zijn dus in een soort patstelling terecht gekomen. Hoe graag ik ook zo willen, ik vrees dat ik je geen wijs advies kan geven, want die heb ik even niet paraat.
zaterdag 30 augustus 2014 14:09
quote:betjebig schreef op 30 augustus 2014 @ 14:03:
Nou ja, ik denk dat er ook legio mensen zijn die blij zijn als ze de rust weer in rijden na een dagje Randstad Absoluut. Ik heb er een aantal jaren gewoond, maar ik ben sinds ik terug ben echt blij als ik er weer weg ben. Het is voor mij eigenlijk ook een reden waarom ik niet zo vaak meer naar vrienden ga. Ik word er knettergek (en men vindt het leuk om mij de hele tijd belachelijk te maken door mijn accent, wat inmiddels redelijk aanwezig is). Alsof Amsterdams zo aantrekkelijk klinkt .
Nou ja, ik denk dat er ook legio mensen zijn die blij zijn als ze de rust weer in rijden na een dagje Randstad Absoluut. Ik heb er een aantal jaren gewoond, maar ik ben sinds ik terug ben echt blij als ik er weer weg ben. Het is voor mij eigenlijk ook een reden waarom ik niet zo vaak meer naar vrienden ga. Ik word er knettergek (en men vindt het leuk om mij de hele tijd belachelijk te maken door mijn accent, wat inmiddels redelijk aanwezig is). Alsof Amsterdams zo aantrekkelijk klinkt .
zaterdag 30 augustus 2014 14:12
quote:brenne schreef op 30 augustus 2014 @ 13:43:
Dank je Ismene, lief.
Ja we kunnen in principe wel weg. Man werkt ondertussen meer uren voor een baas dan voor het eigen bedrijf. Het brengt nagenoeg niets meer op. En hij geeft ook aan te willen stoppen.
Maar hij is natuurlijk ook verknocht aan dit dorp. Ondanks dat hij stilaan de nadelen zelf ook gaat inzien zal het bloed, zweet en tranen kosten om hem over te halen te gaan verhuizen. De wil is er geloof ik wel, maar daadwerkelijk een bordje voor het huis ligt erg gevoelig. Tja en dat snap ik van de ene kant zeker wel, maar aan de andere kant blijft het toch geven en nemen in een relatie. En dus krijg ik af en toe het gevoel dat het dorp belangrijker weegt dan mijn (ons) geluk. En dat de enige manier om hier weg te komen is om afscheid te nemen.
Mijn vriend en ik hadden de afspreek gemaakt dat, als ik me hier toch niet zo thuis zou voelen, we na een jaar opzoek gingen naar een plaats waar we beide willen wonen. Ook hebben we (eigenlijk hij want ik had geen geld voor 2 woonsten) nog 1 jaar lang mijn studentenstudio in een grote stad aangehouden. Als het mij teveel werd, kon ik hier steeds weg. Uiteindelijk ben ik er geen 1 nacht gaan slapen .
Weet je ook waarom je jou zo slecht voelt in het dorp?
Dank je Ismene, lief.
Ja we kunnen in principe wel weg. Man werkt ondertussen meer uren voor een baas dan voor het eigen bedrijf. Het brengt nagenoeg niets meer op. En hij geeft ook aan te willen stoppen.
Maar hij is natuurlijk ook verknocht aan dit dorp. Ondanks dat hij stilaan de nadelen zelf ook gaat inzien zal het bloed, zweet en tranen kosten om hem over te halen te gaan verhuizen. De wil is er geloof ik wel, maar daadwerkelijk een bordje voor het huis ligt erg gevoelig. Tja en dat snap ik van de ene kant zeker wel, maar aan de andere kant blijft het toch geven en nemen in een relatie. En dus krijg ik af en toe het gevoel dat het dorp belangrijker weegt dan mijn (ons) geluk. En dat de enige manier om hier weg te komen is om afscheid te nemen.
Mijn vriend en ik hadden de afspreek gemaakt dat, als ik me hier toch niet zo thuis zou voelen, we na een jaar opzoek gingen naar een plaats waar we beide willen wonen. Ook hebben we (eigenlijk hij want ik had geen geld voor 2 woonsten) nog 1 jaar lang mijn studentenstudio in een grote stad aangehouden. Als het mij teveel werd, kon ik hier steeds weg. Uiteindelijk ben ik er geen 1 nacht gaan slapen .
Weet je ook waarom je jou zo slecht voelt in het dorp?
zaterdag 30 augustus 2014 14:12
Brenne
Ik begrijp oprecht niet waarom je ergens blijft wonen waar je je doodongelukkig voelt plus met een vent die het geen zak kan schelen.
"Als het je niet bevalt dan ga je maar" vind ik sowieso een misselijke in de hoek trappende uitspraak.
En ik zou het wel weten.
Ben om deze reden nl teruggegaan naar mijn eigen omgeving.
Nooit spijt van gehad.
Behalve van dat ik het niet veel eerder gedaan had.
Ik begrijp oprecht niet waarom je ergens blijft wonen waar je je doodongelukkig voelt plus met een vent die het geen zak kan schelen.
"Als het je niet bevalt dan ga je maar" vind ik sowieso een misselijke in de hoek trappende uitspraak.
En ik zou het wel weten.
Ben om deze reden nl teruggegaan naar mijn eigen omgeving.
Nooit spijt van gehad.
Behalve van dat ik het niet veel eerder gedaan had.
Trouwe onderdaan van Zijne Majesteiten Kater I en II
