Relaties
alle pijlers
Doorgaan of stoppen?
zondag 25 mei 2014 00:15
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
dinsdag 16 december 2014 12:17
Hem niet als verzorger willen laten komen bij lb, vind ik iets anders dan hem niet bij lb willen betrekken. Je kunt erover praten, hem er over leren, uithuilen bij hem, maar ik snap zelf heel goed dat je hem (nog niet) als verpleger wil inzetten.
Ik ken zelf alleen voorbeelden van stellen die al langer bij elkaar waren toen een van hen de ander (af en toe) moest gaan verplegen, en dat kan de verhouding tussen twee mensen toch flink veranderen. Zeker als er ook 'genante' handelingen aan ten pas komen gedurende lange tijd, zoals het helpen bij de wc-gang.
Ik weet niet wat voor lb TO heeft, maar misschien dat dat ook een rol speelt: bang zijn dat hij je dan niet meer als partner ziet maar als patient?
Klokje, ga eerst maar eens een poosje op deze voet verder, dus meerdere keren per week samen eten en in het weekend wat leuks doen. Voor jou is dat al een hele stap. Als dat goed gaat, kun je alsnog kijken of je hem wel als 1e op de lijst wilt. Wie weet sta je er straks heel anders in. Wees in de tussentijd wel open over je ziekte en welke invloed het heeft op je. Misschien kan hij er ook wat over gaan lezen?
Ik ken zelf alleen voorbeelden van stellen die al langer bij elkaar waren toen een van hen de ander (af en toe) moest gaan verplegen, en dat kan de verhouding tussen twee mensen toch flink veranderen. Zeker als er ook 'genante' handelingen aan ten pas komen gedurende lange tijd, zoals het helpen bij de wc-gang.
Ik weet niet wat voor lb TO heeft, maar misschien dat dat ook een rol speelt: bang zijn dat hij je dan niet meer als partner ziet maar als patient?
Klokje, ga eerst maar eens een poosje op deze voet verder, dus meerdere keren per week samen eten en in het weekend wat leuks doen. Voor jou is dat al een hele stap. Als dat goed gaat, kun je alsnog kijken of je hem wel als 1e op de lijst wilt. Wie weet sta je er straks heel anders in. Wees in de tussentijd wel open over je ziekte en welke invloed het heeft op je. Misschien kan hij er ook wat over gaan lezen?
dinsdag 16 december 2014 16:23
Vriend neemt op het moment dat we samen zijn (deden andere exen ook) de zorgtaak over. Heb ik dan hulp nodig, geeft hij die. Hij vindt dat niet erg. Dat heeft hij liever dan dat er iemand 'van buiten' komt. Dit geeft (hem) meer privacy. Ik snap dat wel, maar ik heb dit wel altijd heel erg moeilijk gevonden.
Maar als hij op de zorglijst komt, wordt hij dus opgeroepen op momenten dat er niemand is om te helpen. Dit betekent dat hij stand-by moet staan (natuurlijk wel af en toe 'vrij'). Dit geeft mij een heel afhankelijk gevoel. Hoe lief hij het ook bedoeld.
Vriend die mij verzorgd als we samen zijn, vind ik al moeilijk genoeg. Ik ben zijn vriendin niet zijn patiënt! Hij moet mij als vrouw zien, niet als een of ander hulpbehoevend iemand. Millennial verwoord het goed. En ja, helaas soms ook gênante momenten.... Dat voelt letterlijk heel, heel kwetsbaar.....
Maar als hij op de zorglijst komt, wordt hij dus opgeroepen op momenten dat er niemand is om te helpen. Dit betekent dat hij stand-by moet staan (natuurlijk wel af en toe 'vrij'). Dit geeft mij een heel afhankelijk gevoel. Hoe lief hij het ook bedoeld.
Vriend die mij verzorgd als we samen zijn, vind ik al moeilijk genoeg. Ik ben zijn vriendin niet zijn patiënt! Hij moet mij als vrouw zien, niet als een of ander hulpbehoevend iemand. Millennial verwoord het goed. En ja, helaas soms ook gênante momenten.... Dat voelt letterlijk heel, heel kwetsbaar.....
dinsdag 16 december 2014 16:32
Vanavond komt vriend eten. Tja, en de liefde van de man gaat door de maag, dus ik moet maar eens flink uitpakken met zijn lievelingsgerecht.
We hebben dus afgesproken om na het eten weer onze eigen weg te gaan, maar eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in. Veel leuker om na het eten richting slaapkamer te gaan! Tja, sorry... Geloof verliefd....
We hebben dus afgesproken om na het eten weer onze eigen weg te gaan, maar eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in. Veel leuker om na het eten richting slaapkamer te gaan! Tja, sorry... Geloof verliefd....
dinsdag 16 december 2014 21:26
quote:MEFunny schreef op 16 december 2014 @ 20:14:
Mijn excuses over mijn eerdere post. Ik had zelf niet goed door dat het ook "gênante" zorg betreft. Dan snap ik De keuze volledig.
Fijne avond verder!
Hé, geen excuses hoor. Je kan toch niet alles weten?! En dan nog: je had ook best een andere mening hebben hoor.
De zorg is acuut. Zonder er al te diep op in te gaan: ik kan er geen invloed op uitoefenen en volledig afhankelijk van mensen die mij helpen. Heel kwetsbaar. En soms (niet altijd hoor!) ook gênante zorg of op ongelegen momenten. Na 40 jaar ben ik er nog steeds niet aan gewend.
Ik heb vanavond een blauwtje gelopen ;(. Vriend ging nog even werken. Niets slaapkamer.... Grrrr.... Ik heb nog hoop, dat 'ie zo nog even langskomt
Mijn excuses over mijn eerdere post. Ik had zelf niet goed door dat het ook "gênante" zorg betreft. Dan snap ik De keuze volledig.
Fijne avond verder!
Hé, geen excuses hoor. Je kan toch niet alles weten?! En dan nog: je had ook best een andere mening hebben hoor.
De zorg is acuut. Zonder er al te diep op in te gaan: ik kan er geen invloed op uitoefenen en volledig afhankelijk van mensen die mij helpen. Heel kwetsbaar. En soms (niet altijd hoor!) ook gênante zorg of op ongelegen momenten. Na 40 jaar ben ik er nog steeds niet aan gewend.
Ik heb vanavond een blauwtje gelopen ;(. Vriend ging nog even werken. Niets slaapkamer.... Grrrr.... Ik heb nog hoop, dat 'ie zo nog even langskomt
woensdag 17 december 2014 21:06
Vriend en ik praten. In onze eerdere relatie voelde vriend zich eenzaam; ik sloot hem buiten. Dat wil ik nu kosten wat kost voorkomen. Maar ik merk dat ik het het (gek genoeg) moeilijk vind om te bepalen wat je nu precies wel met elkaar deelt en wat niet. Dit vertel ik vriend ook.
Afgezien dat ik die afweging dus moeilijk vind, blijft praten lastig. Hoe leg ik nou uit wat ik voel, wat lb met mij doet? Ik kan nog veel van vriend leren: hij praat makkelijk, drukt zich goed uit en is heel toegankelijk. Ben wel heel trots dat hij mijn vriend wil zijn!
Afgezien dat ik die afweging dus moeilijk vind, blijft praten lastig. Hoe leg ik nou uit wat ik voel, wat lb met mij doet? Ik kan nog veel van vriend leren: hij praat makkelijk, drukt zich goed uit en is heel toegankelijk. Ben wel heel trots dat hij mijn vriend wil zijn!
woensdag 17 december 2014 21:33
Als je niet weet waar je moet beginnen, dan laat je hem bijvoorbeeld vragen stellen die hij heeft. Als de vraag moeilijk is of je weet geen antwoord, dan kan dat ook je antwoord zijn.
En als het gaat over "over sharing". Tja m'n vriend en ik zijn bijna 15 jaar samen en is maar weinig dat we niet weten of niet hebben gezien.
Zo hebben we regelmatig "vieze praatjes" over zijn stoelgang. Hij heeft Crohn en dan wil ik soms ook wel weten of dat goed zit. Hij begint er soms ook uit zichzelf over en dan is het maar goed dat er geen anderen bij zijn .
En als het gaat over "over sharing". Tja m'n vriend en ik zijn bijna 15 jaar samen en is maar weinig dat we niet weten of niet hebben gezien.
Zo hebben we regelmatig "vieze praatjes" over zijn stoelgang. Hij heeft Crohn en dan wil ik soms ook wel weten of dat goed zit. Hij begint er soms ook uit zichzelf over en dan is het maar goed dat er geen anderen bij zijn .
donderdag 18 december 2014 00:28
Het niet goed weten wat wel en niet te vertellen heeft niet zo zeer te maken dat ik bepaalde dingen voor mezelf wil houden, maar meer het idee dat ik iets zoek als een 'norm'. Maar eigenlijk moet ik dat mezelf denk helemaal niet afvragen. Ik ben daar nu denk iets te geforceerd in.
Tja, mijn vriend laten vragen is misschien wel beter dan zelf beginnen. Maar hoe ik een gevoel overbreng zonder dat het enkel alleen holle woorden zijn, valt niet mee. Klap ook nog regelmatig dicht. Volgens psych gaat het al een stuk beter. Ik ervaar dat nog niet zo.
Vriend vindt ook dat het praten beter gaat.
Tja, mijn vriend laten vragen is misschien wel beter dan zelf beginnen. Maar hoe ik een gevoel overbreng zonder dat het enkel alleen holle woorden zijn, valt niet mee. Klap ook nog regelmatig dicht. Volgens psych gaat het al een stuk beter. Ik ervaar dat nog niet zo.
Vriend vindt ook dat het praten beter gaat.
donderdag 18 december 2014 13:41
Je hoeft niet iedere keer dat je over iets verdrietigs vertelt, ook in tranen uit te barsten;).
Geef antwoord op zijn vragen en voel je je op dat moment verdrietig, dan mag je dat gewoon tonen. Voel je op het moment van beantwoorden geen emotie, dan vertel je het gewoon neutraal. Ga er in ieder geval geen 'sociaal gewenste' vertoning van maken.
En wat die 'norm' betreft. Jullie kennen elkaar al 20 jaar, meerdere keren een relatie gehad, nu ook weer de intentie om dit heel lang te laten duren... Ik denk niet dat je je hoeft in te houden;). Als hij het te afschrikwekkend vindt, moet hij dat zelf maar aangeven (maar iets zegt me dat hij niet zo snel schrikt).
Geef antwoord op zijn vragen en voel je je op dat moment verdrietig, dan mag je dat gewoon tonen. Voel je op het moment van beantwoorden geen emotie, dan vertel je het gewoon neutraal. Ga er in ieder geval geen 'sociaal gewenste' vertoning van maken.
En wat die 'norm' betreft. Jullie kennen elkaar al 20 jaar, meerdere keren een relatie gehad, nu ook weer de intentie om dit heel lang te laten duren... Ik denk niet dat je je hoeft in te houden;). Als hij het te afschrikwekkend vindt, moet hij dat zelf maar aangeven (maar iets zegt me dat hij niet zo snel schrikt).
donderdag 18 december 2014 21:58
quote:sneeuwklokje74 schreef op 17 december 2014 @ 21:06:
Vriend en ik praten. In onze eerdere relatie voelde vriend zich eenzaam; ik sloot hem buiten. Dat wil ik nu kosten wat kost voorkomen. Maar ik merk dat ik het het (gek genoeg) moeilijk vind om te bepalen wat je nu precies wel met elkaar deelt en wat niet. Dit vertel ik vriend ook.
Afgezien dat ik die afweging dus moeilijk vind, blijft praten lastig. Hoe leg ik nou uit wat ik voel, wat lb met mij doet? Ik kan nog veel van vriend leren: hij praat makkelijk, drukt zich goed uit en is heel toegankelijk. Ben wel heel trots dat hij mijn vriend wil zijn!
Dit vind ik wel een vreemde vraag. Hoe bepaal je wat je nu wel en niet met elkaar deelt en wat je vertelt? Dat is toch iets wat je op gevoel doet, op intuitie, op wat jijzelf prettig vind?? Je hebt mensen die een open boek zijn en je hebt mensen die vrij gesloten zijn en alles er tussen in. Er is geen norm. Wel als het goed is een behoefte om gekend te worden, om bepaalde dingen te delen, een bepaalde wederkerigheid in het contact. Dit is precies het stukje waarom ik over autisme begon. Ik denk niet dat je het hebt (en wil je geen etiket geven), maar dit is een voorbeeld wat ik zo typisch vindt.
Verder ben ik heel erg blij dat jullie weer samen zijn! Ik wist het wel! Ik had al zo'n gevoel dat jullie wel weer samen zouden komen en voor elkaar gemaakt zijn . Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en dat dit jullie sterker heeft gemaakt!
Vriend en ik praten. In onze eerdere relatie voelde vriend zich eenzaam; ik sloot hem buiten. Dat wil ik nu kosten wat kost voorkomen. Maar ik merk dat ik het het (gek genoeg) moeilijk vind om te bepalen wat je nu precies wel met elkaar deelt en wat niet. Dit vertel ik vriend ook.
Afgezien dat ik die afweging dus moeilijk vind, blijft praten lastig. Hoe leg ik nou uit wat ik voel, wat lb met mij doet? Ik kan nog veel van vriend leren: hij praat makkelijk, drukt zich goed uit en is heel toegankelijk. Ben wel heel trots dat hij mijn vriend wil zijn!
Dit vind ik wel een vreemde vraag. Hoe bepaal je wat je nu wel en niet met elkaar deelt en wat je vertelt? Dat is toch iets wat je op gevoel doet, op intuitie, op wat jijzelf prettig vind?? Je hebt mensen die een open boek zijn en je hebt mensen die vrij gesloten zijn en alles er tussen in. Er is geen norm. Wel als het goed is een behoefte om gekend te worden, om bepaalde dingen te delen, een bepaalde wederkerigheid in het contact. Dit is precies het stukje waarom ik over autisme begon. Ik denk niet dat je het hebt (en wil je geen etiket geven), maar dit is een voorbeeld wat ik zo typisch vindt.
Verder ben ik heel erg blij dat jullie weer samen zijn! Ik wist het wel! Ik had al zo'n gevoel dat jullie wel weer samen zouden komen en voor elkaar gemaakt zijn . Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en dat dit jullie sterker heeft gemaakt!
vrijdag 19 december 2014 00:22
Eigenlijk zeggen jullie (millennial en appelientjex) hetzelfde: er bestaat geen norm en alkes kan en mag gezegd worden. Maar waar het misloopt is bij die intuïtie en wat prettig voelt.
Ik voel me prettig bij weinig vertellen. Maar ik wil dat niet omdat ik vriend niet wil buitensluiten. Ik wil niet nogmaals die fout maken. Verder is het in het verleden dus misgegaan met die intuïtie: ik dacht e.e.a. Echt goed aan te pakken, eerlijk te zijn met als resultaat een stukgelopen relatie. Ik ben onzeker(der) geworden.
Maar het klinkt nu allemaal heel problematisch, maar het gaat heel goed met vriend en mij hoor! Met kerst gaan we samen op familiebezoek. De families zijn geen onbekenden voor ons beiden, maar nu als weer als setje na 10 jaar is toch best wel even spannend. Vindt vriend trouwens niet, hij vindt het alleen maar fantastisch.
Ik voel me prettig bij weinig vertellen. Maar ik wil dat niet omdat ik vriend niet wil buitensluiten. Ik wil niet nogmaals die fout maken. Verder is het in het verleden dus misgegaan met die intuïtie: ik dacht e.e.a. Echt goed aan te pakken, eerlijk te zijn met als resultaat een stukgelopen relatie. Ik ben onzeker(der) geworden.
Maar het klinkt nu allemaal heel problematisch, maar het gaat heel goed met vriend en mij hoor! Met kerst gaan we samen op familiebezoek. De families zijn geen onbekenden voor ons beiden, maar nu als weer als setje na 10 jaar is toch best wel even spannend. Vindt vriend trouwens niet, hij vindt het alleen maar fantastisch.
vrijdag 19 december 2014 11:10
Goed om te horen, Sneeuwklokje!
Gewoon niet teveel over nadenken, mag ook spontaan eens kijken hoe het loopt.
Vergeet niet dat hij gevallen is voor de Sneeuwklokje hoe jij was
dus dat introverte kent hij van je
en het is alleen maar fijn dat je nu wat opener kan zijn,
zeker op essentiele punten leert te praten
over de dingen die ertoe doen in jouw leven,
dat kan met je psychologe en later ook met hem
als er echt iets aan de hand is.
Je hoeft het niet over alles en je hele verleden met hem te hebben, als jullie in het nu zoveel te genieten hebben.
Je mag best allebei een stukje eigen binnenwereld houden, als jullie maar samen kunnen praten over dingen die jullie allebei aangaan, en naar behoefte. En wie iets wil weten van de ander, kan gewoon vragen stellen. Dat kunnen jullie samen afspreken, dat hoef je niet te kunnen aanvoelen van elkaar, jullie zijn geen helderzienden,, allebei niet.
En zelfs als je wel heel open zou zijn en dingen vertelt,zullen ze niet altijd begrepen worden, dat communiceren blijft een vak apart!
En dat geeft helemaal niks, als jullie intenties er zijn om wel open te zijn als de ander iets wil weten of bespreken, welke richting het op gaat, die connectie houden, laten merken dat je elkaar nog steeds waardeert, niks vanzelfsprekend aannemen van elkaar,
geen liefde, maar ook geen zorg is vanzelfsprekend.
Elke dag laten merken dat je om hem geeft
en blij met hem bent
is ook communiceren
dat kan soms zonder woorden, maar met een knuffel, even aanraken en andere lichaamstaal,
een taal die jullie samen ontwikkelen en mogen leren
want ook een taal moet je leren, tijd in steken, aandacht voor houden, blijven spreken
om die levend en levendig te houden
zodat die taal niet uitsterft, zoals latijn alleen nog een taal op papier is,
omdat die niet gesproken wordt.
Ik denk dat als jij je intenties, je goede bedoelingen
wel kan uitspreken, je verder niet alles hoeft te kunnen vertellen,
dan is je goede wil vaak genoeg,
je kan op heel veel manieren liefhebben
als je maar oog blijft houden voor hem ook
en wat hij nodig heeft van jou en van alle anderen om jullie heen
want jij hoeft hem niet alles te geven en hij jou ook niet
en dat kan ook helemaal niet uitsluitend aan elkaar
wat je blij en gelukkig maakt
jij bent ook jij en daar is hij op gevallen, op jouw essentie,
ook als je niet alles vertelt, en hij houdt van jou om wie je bent
ook als je niet heel erg verandert
als jullie belangrijke issues maar worden besproken
en jij en hij duidelijk blijven maken waar jullie heen gaan
en wat jullie tempo is van jullie leven samen
soms is dat gewoon het leven leven en eea doen.
Praten is natuurlijk wel belangrijk, maar niet het enige in relaties, je mag ook best
samen stil zijn
als je weet dat die ander een mooie binnenwereld heeft
en daar even wil vertoeven
dat dat okay is, dat bij jezelf zijn, en bij jezelf op te laden,
dat hoeft niet voortdurend bij elkaar, dat kan jij namelijk prima zelf ook
zolang er een fijne balans is met wat je samen deelt en wil delen
en dat zit niet altijd in woorden.
Gewoon niet teveel over nadenken, mag ook spontaan eens kijken hoe het loopt.
Vergeet niet dat hij gevallen is voor de Sneeuwklokje hoe jij was
dus dat introverte kent hij van je
en het is alleen maar fijn dat je nu wat opener kan zijn,
zeker op essentiele punten leert te praten
over de dingen die ertoe doen in jouw leven,
dat kan met je psychologe en later ook met hem
als er echt iets aan de hand is.
Je hoeft het niet over alles en je hele verleden met hem te hebben, als jullie in het nu zoveel te genieten hebben.
Je mag best allebei een stukje eigen binnenwereld houden, als jullie maar samen kunnen praten over dingen die jullie allebei aangaan, en naar behoefte. En wie iets wil weten van de ander, kan gewoon vragen stellen. Dat kunnen jullie samen afspreken, dat hoef je niet te kunnen aanvoelen van elkaar, jullie zijn geen helderzienden,, allebei niet.
En zelfs als je wel heel open zou zijn en dingen vertelt,zullen ze niet altijd begrepen worden, dat communiceren blijft een vak apart!
En dat geeft helemaal niks, als jullie intenties er zijn om wel open te zijn als de ander iets wil weten of bespreken, welke richting het op gaat, die connectie houden, laten merken dat je elkaar nog steeds waardeert, niks vanzelfsprekend aannemen van elkaar,
geen liefde, maar ook geen zorg is vanzelfsprekend.
Elke dag laten merken dat je om hem geeft
en blij met hem bent
is ook communiceren
dat kan soms zonder woorden, maar met een knuffel, even aanraken en andere lichaamstaal,
een taal die jullie samen ontwikkelen en mogen leren
want ook een taal moet je leren, tijd in steken, aandacht voor houden, blijven spreken
om die levend en levendig te houden
zodat die taal niet uitsterft, zoals latijn alleen nog een taal op papier is,
omdat die niet gesproken wordt.
Ik denk dat als jij je intenties, je goede bedoelingen
wel kan uitspreken, je verder niet alles hoeft te kunnen vertellen,
dan is je goede wil vaak genoeg,
je kan op heel veel manieren liefhebben
als je maar oog blijft houden voor hem ook
en wat hij nodig heeft van jou en van alle anderen om jullie heen
want jij hoeft hem niet alles te geven en hij jou ook niet
en dat kan ook helemaal niet uitsluitend aan elkaar
wat je blij en gelukkig maakt
jij bent ook jij en daar is hij op gevallen, op jouw essentie,
ook als je niet alles vertelt, en hij houdt van jou om wie je bent
ook als je niet heel erg verandert
als jullie belangrijke issues maar worden besproken
en jij en hij duidelijk blijven maken waar jullie heen gaan
en wat jullie tempo is van jullie leven samen
soms is dat gewoon het leven leven en eea doen.
Praten is natuurlijk wel belangrijk, maar niet het enige in relaties, je mag ook best
samen stil zijn
als je weet dat die ander een mooie binnenwereld heeft
en daar even wil vertoeven
dat dat okay is, dat bij jezelf zijn, en bij jezelf op te laden,
dat hoeft niet voortdurend bij elkaar, dat kan jij namelijk prima zelf ook
zolang er een fijne balans is met wat je samen deelt en wil delen
en dat zit niet altijd in woorden.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 19 december 2014 13:55
Je hebt gelijk Suzy: ik denk nu ook teveel na over 'praten'. Het heeft iets geforceerde op deze manier. En gewoon. In het 'nu' genieten, en inderdaad is communiceren meer dan alleen praten.
Ik ben gewoon zo onzeker geworden: blijkbaar zei en deed ik vaak net het verkeerde waardoor ik vriend wegjoeg. En dat terwijl ik het juist goed bedoelde. En 'blijkbaar' zeg ik bewust, omdat ik zelf niet echt heel erg goed begrijp wat ik fout doe. En dan doe ik het straks misschien weer fout. Ik twijfel echt aan mezelf en vind het verontrustend dat ik dingen niet begrijp, die de meesten wel begrijpen.
Ik ben gewoon zo onzeker geworden: blijkbaar zei en deed ik vaak net het verkeerde waardoor ik vriend wegjoeg. En dat terwijl ik het juist goed bedoelde. En 'blijkbaar' zeg ik bewust, omdat ik zelf niet echt heel erg goed begrijp wat ik fout doe. En dan doe ik het straks misschien weer fout. Ik twijfel echt aan mezelf en vind het verontrustend dat ik dingen niet begrijp, die de meesten wel begrijpen.
vrijdag 19 december 2014 14:15
Ik wil het hierover met psych ook nog wel eens hebben.
Hoe kan het dat ik van die communicatie-dingen niet begrijp en anderen wel?
Wat me ook heel erg dwars zit: hoe kan ik zonder enige moeite 2 jaar lang onze relatie geheim hebben gehouden?
Vriend heeft het hier verder niet over. Hij vindt het (soms) lastig om mijn zoenincident te relativeren. Snap ik wel, want ik vind zoenen, net als vriend, vreemdgaan. We hadden dan 'officieel' geen relatie op dat moment, maar voor mij voelde het ook wel een beetje als vreemdgaan.
Hoe kan het dat ik van die communicatie-dingen niet begrijp en anderen wel?
Wat me ook heel erg dwars zit: hoe kan ik zonder enige moeite 2 jaar lang onze relatie geheim hebben gehouden?
Vriend heeft het hier verder niet over. Hij vindt het (soms) lastig om mijn zoenincident te relativeren. Snap ik wel, want ik vind zoenen, net als vriend, vreemdgaan. We hadden dan 'officieel' geen relatie op dat moment, maar voor mij voelde het ook wel een beetje als vreemdgaan.
vrijdag 19 december 2014 15:13
Hoi ben ik weer...
Sinds het hele begin van je topic tot aan nu kan ik wel zeggen dat ik ergens best veel op je lijk.
Ik heb een terughoudende karakter. Ik ben ook altijd mijn woorden aan het overwegen. Bang dat ik het verkeerde zeg, onzeker over mijn mogelijke uitingen. Waardoor ik uiteindelijk vaak niks zeg of kort door de bocht antwoorden geef die weinig met mijn gedachtegang te maken hebben. Of ik kom met dingen achteraf als ik al heb gehandeld.
Daarnaast heb ik moeite met kritiek, niet in mijn werk maar wel in mijn privé. Ik vertel daarom het 1 en ander niet om kritiek te voorkomen. Krijg ik ergens kritiek op schiet ik in de verdediging.
Ondanks dat heb ik voor mijzelf een heel stabiel leven opgebouwd met vaste vriendschappen en familie en een vriend.
Nu in mijn relatie merk ik pas hoe ik kan zijn en wat dit met een ander doet. Ik leer nu pas mijzelf kennen maar dat gaat niet zonder slag of stoot.
Je zoenincident, moge duidelijk zijn dat het logisch is dat hij hier moeite mee heeft, dat het is gebeurt is 1 ding, dat je het in zijn gezicht moest smijten is een ander. Je hebt hem even moeten laten weten dat je gewild bent en hem niet nodig hebt. Dat is een klap in het gezicht.
Sinds het hele begin van je topic tot aan nu kan ik wel zeggen dat ik ergens best veel op je lijk.
Ik heb een terughoudende karakter. Ik ben ook altijd mijn woorden aan het overwegen. Bang dat ik het verkeerde zeg, onzeker over mijn mogelijke uitingen. Waardoor ik uiteindelijk vaak niks zeg of kort door de bocht antwoorden geef die weinig met mijn gedachtegang te maken hebben. Of ik kom met dingen achteraf als ik al heb gehandeld.
Daarnaast heb ik moeite met kritiek, niet in mijn werk maar wel in mijn privé. Ik vertel daarom het 1 en ander niet om kritiek te voorkomen. Krijg ik ergens kritiek op schiet ik in de verdediging.
Ondanks dat heb ik voor mijzelf een heel stabiel leven opgebouwd met vaste vriendschappen en familie en een vriend.
Nu in mijn relatie merk ik pas hoe ik kan zijn en wat dit met een ander doet. Ik leer nu pas mijzelf kennen maar dat gaat niet zonder slag of stoot.
Je zoenincident, moge duidelijk zijn dat het logisch is dat hij hier moeite mee heeft, dat het is gebeurt is 1 ding, dat je het in zijn gezicht moest smijten is een ander. Je hebt hem even moeten laten weten dat je gewild bent en hem niet nodig hebt. Dat is een klap in het gezicht.
vrijdag 19 december 2014 21:31
Zoen-incident moeten vriend en ik beiden laten rusten. Vriend rakelt het gelukkig niet iedere keer op, maar het zit 'm wel dwars. Hoop niet dat het hem onzeker maakt, want dat is echt niet nodig!
Tja, ik overwoog mijn woorden eigenlijk nooit echt, maar nu doe ik dat dus wel. Ik wil het gewoon niet verpesten.
Maar dat jij (MEFunny) jezelf nu pas in je relatie jezelf leer kennen?! Is jouw partner dan destijds op een ander MEFunny gevallen dan wie je nu bent? Of bedoel je het anders!
Tja, ik overwoog mijn woorden eigenlijk nooit echt, maar nu doe ik dat dus wel. Ik wil het gewoon niet verpesten.
Maar dat jij (MEFunny) jezelf nu pas in je relatie jezelf leer kennen?! Is jouw partner dan destijds op een ander MEFunny gevallen dan wie je nu bent? Of bedoel je het anders!
vrijdag 19 december 2014 22:06
Ik hoop ook dat jullie het incident kunnen laten rusten.
En nee ik ben zeker gewoon wie ik ben. Dus zo bedoel ik het niet. Ik leer mijzelf nu kennen door hem in een relatie. Mijn mindere kanten (er van uitgaande in beginsel dat ik een ontzettend leuk mens ben) komen dan ook aan bod, die waren niet zo in beeld omdat ik "veilig"alleen was.... Ik vind het moeilijk om iemand toe te laten, ik was vrijgevochten en zelfstandig. Ik Reisde alleen de wereld over zonder problemen. Kan prima in alle rust alleen zijn. En toen raakte ik verliefd en dan kan ik nog de wereld over reizen maar voor een relatie moet je werken. Dicht bij huis. Kwetsbaar worden. Openstellen. Luisteren en accepteren dat er ook andere visies zijn. En met mijn karakter is dat best een uitdaging.
En nee ik ben zeker gewoon wie ik ben. Dus zo bedoel ik het niet. Ik leer mijzelf nu kennen door hem in een relatie. Mijn mindere kanten (er van uitgaande in beginsel dat ik een ontzettend leuk mens ben) komen dan ook aan bod, die waren niet zo in beeld omdat ik "veilig"alleen was.... Ik vind het moeilijk om iemand toe te laten, ik was vrijgevochten en zelfstandig. Ik Reisde alleen de wereld over zonder problemen. Kan prima in alle rust alleen zijn. En toen raakte ik verliefd en dan kan ik nog de wereld over reizen maar voor een relatie moet je werken. Dicht bij huis. Kwetsbaar worden. Openstellen. Luisteren en accepteren dat er ook andere visies zijn. En met mijn karakter is dat best een uitdaging.
vrijdag 19 december 2014 22:17
Sneeuwklokje: ga jezelf nou niet om je oren slaan om wat je toen niet wist en nog niet kon, je bent het nu toch aan het leren?
Mensen mogen leren dus jij ook!
Sommigen zijn weer meer bedreven in andere eigenschappen, dat wil niet zeggen dat jij dit niet kan ontwikkelen, ook al zou je er geen talent voor hebben. Oefening baart kunst. Zo heb je ooit leren lopen en zo leer je alle andere vaardigheden ook.
En er zijn zat mensen die niet alles meteen begrijpen van anderen, of van hun eigen beweegredenen. Jij bent dat aan het onderzoeken en meer kan je niet doen. Je kan de tijd ook niet terugdraaien, dus spijt hebben is heel zinloos. Je kan je hooguit richten op wat er wel kan.
Schaamte, schuldgevoel, angst en wroeging houden je vast aan het verleden. Bespreek die dingen met je psych, huil erom, je mag zelfs even boos op jezelf zijn, maar leer ook dat los te laten.
Hoe?
Door jezelf mild te gaan bekijken, als een zorgzame moeder, die de onhandige stapjes van het meisje in jou liefdevol gadeslaat en in de gaten houdt, die jou overeind helpt als je gevallen bent, tot je ook dat vallen en opstaan onder de knie hebt.
Je leert alleen maar door al die gevoelens toe te laten, want die hebben we allemaal, dat maakt jou mens. En alleen als jij van jezelf menselijk mag zijn, dus niet perfect, maar met littekens en andere onvolkomenheden, kan je je verbinden met andere mensen, die namelijk net zo kwetsbaar zijn en hun eigen littekens en onvolkomenheden hebben.
Je mag je leven lang blijven leren hoe je mens bent
en leren hoe dat moet, je "beste zelf" zijn
want die kent (zelf)compassie en die liefdevolle blik op je eigen worstelingen op weg daarheen en diezelfde blik naar buiten, naar anderen toe om hun eigen worstelingen op hun weg. Je kan hier een rode lijn en levensdoel in zien, en daar mag je levenslang in leren.
Maar niemand leert van zelfveroordeling, schaamte en spijt.
Verleden tijd kan je niet veranderen, alleen verwerken en lessen uit leren, zodat je niet 2x (of vaker) tegen dezelfde lessen aan loopt.
Ik kan boeken van Deepak Chopra aanbevelen, jezelf een andere blik en manier van denken geven, met jouw intelligentie begrijp je dat wel.
Ook emotionele en sociale intelligentie is te oefenen! En zelfs de grootste talenten op dat gebied hebben eea zelf moeten ondervinden, want daarvan leer je altijd nog het meest!
Mensen mogen leren dus jij ook!
Sommigen zijn weer meer bedreven in andere eigenschappen, dat wil niet zeggen dat jij dit niet kan ontwikkelen, ook al zou je er geen talent voor hebben. Oefening baart kunst. Zo heb je ooit leren lopen en zo leer je alle andere vaardigheden ook.
En er zijn zat mensen die niet alles meteen begrijpen van anderen, of van hun eigen beweegredenen. Jij bent dat aan het onderzoeken en meer kan je niet doen. Je kan de tijd ook niet terugdraaien, dus spijt hebben is heel zinloos. Je kan je hooguit richten op wat er wel kan.
Schaamte, schuldgevoel, angst en wroeging houden je vast aan het verleden. Bespreek die dingen met je psych, huil erom, je mag zelfs even boos op jezelf zijn, maar leer ook dat los te laten.
Hoe?
Door jezelf mild te gaan bekijken, als een zorgzame moeder, die de onhandige stapjes van het meisje in jou liefdevol gadeslaat en in de gaten houdt, die jou overeind helpt als je gevallen bent, tot je ook dat vallen en opstaan onder de knie hebt.
Je leert alleen maar door al die gevoelens toe te laten, want die hebben we allemaal, dat maakt jou mens. En alleen als jij van jezelf menselijk mag zijn, dus niet perfect, maar met littekens en andere onvolkomenheden, kan je je verbinden met andere mensen, die namelijk net zo kwetsbaar zijn en hun eigen littekens en onvolkomenheden hebben.
Je mag je leven lang blijven leren hoe je mens bent
en leren hoe dat moet, je "beste zelf" zijn
want die kent (zelf)compassie en die liefdevolle blik op je eigen worstelingen op weg daarheen en diezelfde blik naar buiten, naar anderen toe om hun eigen worstelingen op hun weg. Je kan hier een rode lijn en levensdoel in zien, en daar mag je levenslang in leren.
Maar niemand leert van zelfveroordeling, schaamte en spijt.
Verleden tijd kan je niet veranderen, alleen verwerken en lessen uit leren, zodat je niet 2x (of vaker) tegen dezelfde lessen aan loopt.
Ik kan boeken van Deepak Chopra aanbevelen, jezelf een andere blik en manier van denken geven, met jouw intelligentie begrijp je dat wel.
Ook emotionele en sociale intelligentie is te oefenen! En zelfs de grootste talenten op dat gebied hebben eea zelf moeten ondervinden, want daarvan leer je altijd nog het meest!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 20 december 2014 14:12
quote:MEFunny schreef op 19 december 2014 @ 22:06:
Ik hoop ook dat jullie het incident kunnen laten rusten.
En nee ik ben zeker gewoon wie ik ben. Dus zo bedoel ik het niet. Ik leer mijzelf nu kennen door hem in een relatie. Mijn mindere kanten (er van uitgaande in beginsel dat ik een ontzettend leuk mens ben) komen dan ook aan bod, die waren niet zo in beeld omdat ik "veilig"alleen was.... Ik vind het moeilijk om iemand toe te laten, ik was vrijgevochten en zelfstandig. Ik Reisde alleen de wereld over zonder problemen. Kan prima in alle rust alleen zijn. En toen raakte ik verliefd en dan kan ik nog de wereld over reizen maar voor een relatie moet je werken. Dicht bij huis. Kwetsbaar worden. Openstellen. Luisteren en accepteren dat er ook andere visies zijn. En met mijn karakter is dat best een uitdaging.
Ah, ik snap je. Ik herken ook wel wat: moeite met iemand toelaten, enigszins veijgevochten en alles zelf willen doen. Helaas kan ik niet zeggen zelfstandig: in de meest letterlijkezin ben ik dat niet vanwege lb. Echtervoor iemand met een dergelijk lb ben ik heel zelfstandig. In de rest van mijn leven trouwens ook (qua beslissingen nemen e.d.).
In mijn vriendenclub vindt men mij sociaal enzo, in een relatie heb ik blijkbaar wat meer moeite.
Ik hoop ook dat jullie het incident kunnen laten rusten.
En nee ik ben zeker gewoon wie ik ben. Dus zo bedoel ik het niet. Ik leer mijzelf nu kennen door hem in een relatie. Mijn mindere kanten (er van uitgaande in beginsel dat ik een ontzettend leuk mens ben) komen dan ook aan bod, die waren niet zo in beeld omdat ik "veilig"alleen was.... Ik vind het moeilijk om iemand toe te laten, ik was vrijgevochten en zelfstandig. Ik Reisde alleen de wereld over zonder problemen. Kan prima in alle rust alleen zijn. En toen raakte ik verliefd en dan kan ik nog de wereld over reizen maar voor een relatie moet je werken. Dicht bij huis. Kwetsbaar worden. Openstellen. Luisteren en accepteren dat er ook andere visies zijn. En met mijn karakter is dat best een uitdaging.
Ah, ik snap je. Ik herken ook wel wat: moeite met iemand toelaten, enigszins veijgevochten en alles zelf willen doen. Helaas kan ik niet zeggen zelfstandig: in de meest letterlijkezin ben ik dat niet vanwege lb. Echtervoor iemand met een dergelijk lb ben ik heel zelfstandig. In de rest van mijn leven trouwens ook (qua beslissingen nemen e.d.).
In mijn vriendenclub vindt men mij sociaal enzo, in een relatie heb ik blijkbaar wat meer moeite.
zaterdag 20 december 2014 14:19
Ik begrijp wat je zegt (mooie post trouwens!) Suzy. Maar ja, ik ben voor mezelf nu eenmaal strenger dan voor een ander. Dus tussen een post begrijpen en het ook voor jezelf 'toepassen', is en blijft lastig.
Ik heb vanmorgen met vriend naar een kinderverjaardag geweest. Blijft lastig: ik merk dat ik veel meer moeite heb met dergelijke gezellige gezinstaferelen (verjaardag kind) dan voorheen. Om samen met vriend te gaan voelde fijn. Dan voel ik me een soort gesterkt. Hij zag ook dat het me aangreep. We zijn niet zo lang gebleven.
Ik heb dan best moeite om de knop daarna weer op vrolijk te zetten. Fijn om nu even alleen te zijn.
Ik heb vanmorgen met vriend naar een kinderverjaardag geweest. Blijft lastig: ik merk dat ik veel meer moeite heb met dergelijke gezellige gezinstaferelen (verjaardag kind) dan voorheen. Om samen met vriend te gaan voelde fijn. Dan voel ik me een soort gesterkt. Hij zag ook dat het me aangreep. We zijn niet zo lang gebleven.
Ik heb dan best moeite om de knop daarna weer op vrolijk te zetten. Fijn om nu even alleen te zijn.
zondag 21 december 2014 12:44
Vanmorgen lekker lang samen uitgeslapen en dan hebben we zo 's morgens de beste gesprekken in bed.
Vriend vertelde soms best moeite te hebben met zijn geduld waar het gaat om onze relatie. Hij wil mij tijd geven, maar het frustreert hem wel. Hij probeert mij te begrijpen, maar dat lukt niet helemaal.
En ik heb het tegenovergestelde: moeite met zijn ongeduld. Ik snap hem ook wel, maar ik ervaar wel een druk. Omdat ik graag in het nu wil leven en genieten wil van het nu, van ons, van onze verliefdheid wil ik niet teveel stilstaan bij onze 'problemen'. Best lastig: niet teveel na willen denken, maar te weinig is ook niet goed; dan (als ik voor mezelf spreek) geef ik geen aandacht aan mijn echte gevoel en stap ik weer in de oude valkuil van kop in 't zand steken....
Toch, als ik zie hoe open vriend en ik hier over proberen te zijn, hebben we best al heel veel gewonnen!
Vriend vertelde soms best moeite te hebben met zijn geduld waar het gaat om onze relatie. Hij wil mij tijd geven, maar het frustreert hem wel. Hij probeert mij te begrijpen, maar dat lukt niet helemaal.
En ik heb het tegenovergestelde: moeite met zijn ongeduld. Ik snap hem ook wel, maar ik ervaar wel een druk. Omdat ik graag in het nu wil leven en genieten wil van het nu, van ons, van onze verliefdheid wil ik niet teveel stilstaan bij onze 'problemen'. Best lastig: niet teveel na willen denken, maar te weinig is ook niet goed; dan (als ik voor mezelf spreek) geef ik geen aandacht aan mijn echte gevoel en stap ik weer in de oude valkuil van kop in 't zand steken....
Toch, als ik zie hoe open vriend en ik hier over proberen te zijn, hebben we best al heel veel gewonnen!
zondag 21 december 2014 13:56
Ik blijf wel stiekem meelezen met je topic hoor!
Over je vriend en zijn probleem met jou tijd kunnen en willen geven: dat is ZIJN probleem. Daar zal HIJ een oplossing voor moeten vinden. HIJ is daarin degene die moet bepalen in hoeverre hij je wel of geen tijd wil geven. Laat je daarin niet opjagen. ALs hij het te lang vind duren, is dat van hem. Ga niet overhaasten omdat hij dat wil, want dan is jullie relatie voor de derde keer gedoemd te mislukken. Ik snap wel dat hij al 2 jaar wacht, maar hij wilde ook weer met jou verder gaan, je een nieuwe kans geven. Jou voorwaarden daarin zijn duidelijk en ook heb je al een hoop veranderingen doorgemaakt, door in het openbaar met hem te verschijnen.
Als hij een ongecompliceerde relatie had willen hebben, had hij jou niet nog een kans mogen geven!
Over je vriend en zijn probleem met jou tijd kunnen en willen geven: dat is ZIJN probleem. Daar zal HIJ een oplossing voor moeten vinden. HIJ is daarin degene die moet bepalen in hoeverre hij je wel of geen tijd wil geven. Laat je daarin niet opjagen. ALs hij het te lang vind duren, is dat van hem. Ga niet overhaasten omdat hij dat wil, want dan is jullie relatie voor de derde keer gedoemd te mislukken. Ik snap wel dat hij al 2 jaar wacht, maar hij wilde ook weer met jou verder gaan, je een nieuwe kans geven. Jou voorwaarden daarin zijn duidelijk en ook heb je al een hoop veranderingen doorgemaakt, door in het openbaar met hem te verschijnen.
Als hij een ongecompliceerde relatie had willen hebben, had hij jou niet nog een kans mogen geven!
