Psyche
alle pijlers
Borderliners gezocht
maandag 15 september 2008 om 20:06
Omdat ik al een poosje het topic Borderliner mis, heb ik de moed gevat om het weer te openen. Ik ben ook lid van een aantal Borderline-sites, maar de mensen schrijven daar bijna niets over zichzelf, alleen over hun klachten en dat komt bij mij een beetje de neus uit.
Bij mij zijn symptomen van Borderline geconstateerd. Een echte borderliner voel ik me ook niet. Ik zie onstabiliteit in mijn leven, maar ook weer niet zodanig dat ik er helemaal kapot van ben en dan vraag ik me af hoe ik zo snel op heb kunnen knappen en dan snap ik er weer helemaal niets van.
Wil ik terug naar de shit van vroeger? Nee, absoluut niet, maar dan hebben ze gezegd dat Borderline niet te genezen is, nou ik ben er het levende bewijs van dat dmv veel therapie, veel zelfkennis en veel problemen bespreken het wel degelijk te genezen is.
Ik ben voor een groot deel genezen van PTSS en daar ben ik alleen al hartstikke blij mee. Vandaag heb ik gehoord dat ik binnen een maand ga verhuizen naar een andere plek, die veiliger, groter en comfortabeler is, een plek waar ik me beter zal voelen dan hier, in de stad, de plaats waar alle ellende met mijn ex is ontstaan.
Ik kan loslaten en dat doet me goed.
Nog meer mensen met goede ervaringen na hele slechte ervaringen? Kom maar op met die verhalen, ook als je er nog midden in zit.
Bij mij zijn symptomen van Borderline geconstateerd. Een echte borderliner voel ik me ook niet. Ik zie onstabiliteit in mijn leven, maar ook weer niet zodanig dat ik er helemaal kapot van ben en dan vraag ik me af hoe ik zo snel op heb kunnen knappen en dan snap ik er weer helemaal niets van.
Wil ik terug naar de shit van vroeger? Nee, absoluut niet, maar dan hebben ze gezegd dat Borderline niet te genezen is, nou ik ben er het levende bewijs van dat dmv veel therapie, veel zelfkennis en veel problemen bespreken het wel degelijk te genezen is.
Ik ben voor een groot deel genezen van PTSS en daar ben ik alleen al hartstikke blij mee. Vandaag heb ik gehoord dat ik binnen een maand ga verhuizen naar een andere plek, die veiliger, groter en comfortabeler is, een plek waar ik me beter zal voelen dan hier, in de stad, de plaats waar alle ellende met mijn ex is ontstaan.
Ik kan loslaten en dat doet me goed.
Nog meer mensen met goede ervaringen na hele slechte ervaringen? Kom maar op met die verhalen, ook als je er nog midden in zit.
maandag 15 september 2008 om 20:09
Dan kom ik met de vraag: wat verstaat met precies onder borderline? Twee, drie jaar geleden had ik 8 van de 9 symptomen, nu bijna geen enkele meer en dat verbaast me zodanig. Ik kom van ver, ik kom van heel erg ver, maar toch was en is er voor mij uitkomst en dat doet me echt heel erg goed.
Ik kan normaal over straat lopen zonder bang te worden dat iemand me iets doet wat ik niet wil, want ik ben nl. weer de baas over mezelf, over m'n denken, over m'n gevoel, over m'n lichaam, over alles.
Ik kan normaal over straat lopen zonder bang te worden dat iemand me iets doet wat ik niet wil, want ik ben nl. weer de baas over mezelf, over m'n denken, over m'n gevoel, over m'n lichaam, over alles.
maandag 15 september 2008 om 20:15
Heel veel mensen die uit een verschrikkelijk moeilijk periode zoals jij komen hebben in het begin kenmerken van borderline. Zonder dit daadwerkelijk te hebben. Het is het terug zoeken en vinden van jezelf, de woede, onmacht en het feit dat alles waar je in geloofde niet waar bleek (grond onder je voeten vandaan) wat dit veroorzaakt.
Op een gegeven moment als je dat aan het verwerken bent en je bouwt je leven weer op, wordt je eigen zekerheid vergroot, je woede langzamerhand minder en je geloof in jezelf weer herstelt en verdwijnen de klachten langzaam.
Dan heb je borderline achtige symptomen, maar ben je geen borderliner. Wat je zelf al zegt, je bent weer de baas van jezelf. Het 1 en ander zal nog wat in balans komen maar de vaart zit er in. Pas dan op dat je er niet in blijft of terugkeert als je jezelf omgeeft met mensen die deze ernstige problemen hebben.
Niet dat mensen met borderline verkeerd zijn, maar omdat je jezelf (door er zoveel mee bezig te houden) focust op het negatieve aspect. Terwijl je met positiviteit bezig moet houden om verder te komen.
Op een gegeven moment als je dat aan het verwerken bent en je bouwt je leven weer op, wordt je eigen zekerheid vergroot, je woede langzamerhand minder en je geloof in jezelf weer herstelt en verdwijnen de klachten langzaam.
Dan heb je borderline achtige symptomen, maar ben je geen borderliner. Wat je zelf al zegt, je bent weer de baas van jezelf. Het 1 en ander zal nog wat in balans komen maar de vaart zit er in. Pas dan op dat je er niet in blijft of terugkeert als je jezelf omgeeft met mensen die deze ernstige problemen hebben.
Niet dat mensen met borderline verkeerd zijn, maar omdat je jezelf (door er zoveel mee bezig te houden) focust op het negatieve aspect. Terwijl je met positiviteit bezig moet houden om verder te komen.
maandag 15 september 2008 om 22:19
buiten het topic wat al bestaat wil ik 2 dingen zeggen;
je HEBT borderline je BENT t niet. ik vind de term borderliner echt zo stom!
ten tweede heb/had je kenmerken van, dus niet echt borderline. je kan er mee leren leven als je borderline heb, maar over gaat t niet. jij bent dus het levende bewijs dat jij je jezelf weer op het rechte pad hebt niet dat borderline te genezen is.
je HEBT borderline je BENT t niet. ik vind de term borderliner echt zo stom!
ten tweede heb/had je kenmerken van, dus niet echt borderline. je kan er mee leren leven als je borderline heb, maar over gaat t niet. jij bent dus het levende bewijs dat jij je jezelf weer op het rechte pad hebt niet dat borderline te genezen is.
dinsdag 16 september 2008 om 09:06
Dat is een mooie reactie dmm!!! Ik vind het ook hartstikke goed en mooi dat mijn leven weer een positieve wending heeft gevonden na al die ellende en ik zeg je eerlijk ik moet er gewoon elke dag aan wennen dat alle ellende nu echt werkelijk achter de rug is en dat ik werkelijk eindelijk weer kan beginnen aan mijn normale leven, vandaar misschien dit topic, ik kan het allemaal gewoon niet loslaten en ik wil ook wat betekenen voor de mensen die er midden in zitten, maar ik zal je reactie ter harte nemen, loslaten is nog steeds erg moeilijk voor me, ik was op een gegeven moment gewoon gewend aan al die negatieve gevoelens en ik heb werkelijk nooit en te nimmer gedacht dat ik weer gewoon normaal kon functioneren, dat is zo'n groot contrast in vergelijking met hoe ik eerst was, maar goed, we gaan opwaarts en niet neerwaarts.
dinsdag 16 september 2008 om 14:13
Je gaat zeker opwaarts. Waar wij forummers dat aan kunnen merken is dat je teksten bondiger en duidelijker worden gek genoeg. In het begin, en nog steeds wel een beetje (niets mis mee) merk je dat je zo een behoefte hebt om uit te spreken wat er is gebeurt. Langzamerhand wordt dit minder, dat is wel een grappige signalering. Je merkt dan dat het meer een plekje krijgt.
Geef jezelf wel tijd he? Soms een drie stappen vooruit en dan weer 1 achteruit, maar dan loop je nog steeds twee voor.
Wat betreft iets betekenen voor anderen, dat doe je misschien al. En zo niet, dan komt dat wel. Beteken eerst maar iets voor jezelf. Loslaten is niet 123 gebeurt. Maar het gebeurt WEL. En soms komt het af en toe terug. Het is nu eenmaal een belangrijk deel van je leven geweest.
Succes!
Geef jezelf wel tijd he? Soms een drie stappen vooruit en dan weer 1 achteruit, maar dan loop je nog steeds twee voor.
Wat betreft iets betekenen voor anderen, dat doe je misschien al. En zo niet, dan komt dat wel. Beteken eerst maar iets voor jezelf. Loslaten is niet 123 gebeurt. Maar het gebeurt WEL. En soms komt het af en toe terug. Het is nu eenmaal een belangrijk deel van je leven geweest.
Succes!
dinsdag 16 september 2008 om 21:37
Kun je niet op een gegeven moment zeggen dat je borderline GEHAD hebt?
Een psycholoog zei tegen mij eens: je bent niet manisch depressief, je bent manisch depressief GEWEEST.
Wel cool... want in de boeken is t een chronisch iets.... maar het ligt eraan hoe je er zelf tegenaan kijkt en mee om gaat.
Ik vertel ook bijna nooit aan mensen dat ik manisch depressief ben (of geweest) . Als je het er altijd maar over hebt, gaan ze je ook als 'anders' zien.
Een psycholoog zei tegen mij eens: je bent niet manisch depressief, je bent manisch depressief GEWEEST.
Wel cool... want in de boeken is t een chronisch iets.... maar het ligt eraan hoe je er zelf tegenaan kijkt en mee om gaat.
Ik vertel ook bijna nooit aan mensen dat ik manisch depressief ben (of geweest) . Als je het er altijd maar over hebt, gaan ze je ook als 'anders' zien.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 22 september 2008 om 08:54
Ja, op zich lijkt me dat ook wel een goed idee, maar ik merk dat ik er niet zomaar 1,2,3, vanaf ben, er zijn af en toe nog naweeen. Zo heb ik bijvoorbeeld nog wel moeite om met druk om te gaan en ik ben nog steeds op zoek naar een goede, passende baan voor mezelf en zolang ik die nog niet heb, weet ik nog steeds niet zeker of ik wel echt genezen ben. Ik wil het in de praktijk zien, weet je.
Van het weekend kwamen er nog wel heftige dingen boven van mijn ex. De zoon van mijn vriend zit nu waarschijnlijk ook in het drugsmilieu en dat gaf mij toch wel bepaalde herinneringen, maar ik heb dat goed uitgessproken, we hebben aangifte gedaan bij de politie, maar die kan helaas niets doen, omdat er geen sprake is van vermissing, hij is vrijwillig gegaan, dus we zitten met de handen in het haar, dat is voor mijn vriend ook niet leuk. hij voelde zich eindelijk een beetje happy, komt dit weer om de hoek kijken, maar we hebben er in ieder geval wel samen over kunnen praten, dat scheelt.
Alleen wel een slapeloze nacht voor mij, maar dat is geen ramp. Vanochtend vroeg de boodschappen gedaan, straks gesprek met therapeute, vorige week ben ik bij een reintegratiebureau geweest en daar moest ik mijn verhaal weer doen, best wel moeilijk. Ik ben door mijn ex onder druk gezet om te werken, jarenlang, daarom vind ik het moeilijk een baan te vinden die bij mij past, ik ben er 4 jaar uit geweest en ze willen natuurlijk zeker weten dat ik niet weer terugval, wat wel een paar keer is gebeurd, waardoor ik weer ga twijfelen aan mezelf, maar goed: we beginnen de dag positief, over 28 dagen verhuis ik naar mijn nieuwe huis, daar heb ik ook hartstikke zin in, weg uit de stad, weg uit de onverschillige mentaliteit, weg uit de druk van de stad met alle problemen die daarbij komen kijken, heerlijk gewoon.
maandag 22 september 2008 om 09:01
Dank je dmm, ik hoop dat jij het verder ook goed maakt, ik ben nu vooral op zoek naar een nieuwe invulling van mijn leven en dat krijg ik niet zomaar voor elkaar, daar komt af en toe wat oud zeer bij kijken, maar het gaat wel redelijk, af en toe een paar stappen vooruit en dan merk ik weer dat ik te snel ben gegaan en moet ik weer een paar stapjes terug.
Mijn hoofddoelen voor nu zijn: verhuizen en nog steeds op zoek naar passend werk. Vorige week ben ik bij een reintegratiebureau geweest, die gaan nu een test doen welk werk het meest geschikt voor me is. Best wel spannend hoor, ik heb zolang niet gewerkt, dus ik ben nu best wel onzeker. En dan weer werken voor mezelf en niet meer onder druk zoals 5 jaar geleden, ik moest van mijn ex werken om voor hem te zorgen en een verblijfsvergunning te creeeren, best wel eng was dat, het blijkt nu dat ik nooit en te nimmer echt van die vent heb gehouden, hij heeft gewoon misbruik gemaakt van mijn goedhartigheid en de wil om iemand te helpen en dat doet af en toe nog best pijn.
Dan denk ik nog steeds: hoe heeft het ooit zo ver met mij kunnen komen? Ik dacht dat ik zo intelligent was, maar goed, dat is allemaal napraten natuurlijk. Ik hoop dat ik echt voor 100% van die druk wordt bevrijd, maar hij heeft me 4 jaar lang onder druk gezet en dan echt op een vreselijke manier en dat is best lang, vind ik, vandaar dat het af en toe in alle heftigheid boven komt, maar ik kan het nu met mijn vriend bespreken en dat scheelt, eerst kregen we altijd ruzie, want als ik die druk voel, weer, dan word ik boos en irriteer ik me aan alles, dan word ik boos en heftig en hij weet dan niet waar dat vandaan komt en ik op dat moment ook niet, maar het vat van binnen wat altijd zo gevuld was, wordt steeds leger en leger en dat doet me echt goed.
maandag 22 september 2008 om 20:41
Ja, ik woon nu vier hoog, 7 trappen op en af, elke dag en dat komt me op een gegeven moment m'n neus uit, maar ik ben al 7 jaar ingeschreven in de omgeving van Rotterdam en nu heb ik pas mijn droomhuis gevonden, ik kan het nog maar steeds erg moeilijk geloven. Een huis met 5 kamers, een tuin en een eigen ingang, ik had dat nooit kunnen vermoeden, omdat ik zelf een lange tijd niet heb gewerkt, maar gelukkig werkt mijn vriend wel en verdient ie goed, maar dat voelt gelijk weer zo afhankelijk.
Het huis waar we nu in wonen, stond altijd op mijn naam en dat gaf me toch een bepaalde machtspositie, ik kon hem eruit zetten wanneer ik dat wilde en daarom zag ik van het weekend zo tegen het verhuizen op. Allerlei doemdenkscenario's passeerden mijn gedachten. Wat, als het uitgaat? Ik kan nu mijn rekeningen nog maar net betalen en hij begon al te brommen dat ie alles moet betalen, terwijl hij de week daarvoor luid en duidelijk zat te verkondigen tegen de mw van de wbv dat geld geen probleem was, maar goed, niets is verandeelijker als een mens, een man in dit geval.
Alles gelukkig weer uitgepraat, maar een echte een op een relatie blijft moeilijk voor mij, zeker als ik me af en toe nog zo afhankelijk en kwetsbaar voel, maar ja geen baan, geen inkomen, zo is het nu eenmaal, ik heb ook even geen andere oplossing. IN mijn vorige relatie betaalde ik alles, nu hij, ik zie even geen andere oplossing, hoe zouden jullie dit oplossen?
Het huis waar we nu in wonen, stond altijd op mijn naam en dat gaf me toch een bepaalde machtspositie, ik kon hem eruit zetten wanneer ik dat wilde en daarom zag ik van het weekend zo tegen het verhuizen op. Allerlei doemdenkscenario's passeerden mijn gedachten. Wat, als het uitgaat? Ik kan nu mijn rekeningen nog maar net betalen en hij begon al te brommen dat ie alles moet betalen, terwijl hij de week daarvoor luid en duidelijk zat te verkondigen tegen de mw van de wbv dat geld geen probleem was, maar goed, niets is verandeelijker als een mens, een man in dit geval.
Alles gelukkig weer uitgepraat, maar een echte een op een relatie blijft moeilijk voor mij, zeker als ik me af en toe nog zo afhankelijk en kwetsbaar voel, maar ja geen baan, geen inkomen, zo is het nu eenmaal, ik heb ook even geen andere oplossing. IN mijn vorige relatie betaalde ik alles, nu hij, ik zie even geen andere oplossing, hoe zouden jullie dit oplossen?
vrijdag 26 september 2008 om 16:02
bouwen aan je toekomst samen. Veel geluk!
zaterdag 27 september 2008 om 19:12
Ik kan helaas maar weinig begrip opbrengen voor mensen met borderline. Mijn leven is namelijk lange tijd verziekt geweest door een borderliner.
Het lijkt me wel erg zwaar om borderliner te zijn, maar het is net zo zwaar om iemand te kennen met borderline.
Ik bedoel dit niet rot, want het is een nare persoonlijkheidsstoornis, maar het vraagt ook zo ontzettend veel van de omgeving,
Het lijkt me wel erg zwaar om borderliner te zijn, maar het is net zo zwaar om iemand te kennen met borderline.
Ik bedoel dit niet rot, want het is een nare persoonlijkheidsstoornis, maar het vraagt ook zo ontzettend veel van de omgeving,
zondag 28 september 2008 om 01:44
Helaas.
Een borderline persoonlijkheidsstoornis (BPS) is ingebakken, en wordt dus nooit verleden tijd. Wel kun je door bepaalde (cognitieve) behandelingen er wat minder last van krijgen. Er bestaat geen medicatie voor.
Tegen een bi-polaire stoornis (ook BPS inderdaad
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
) bestaat medicatie (lithium) waardoor het te verhelpen is. De klachten verdwijnen dan nagenoeg. Hierdoor spreekt men van depressief "geweest", echter de aandoening an sich is er nog.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
dinsdag 30 september 2008 om 10:08
Nou, dan heb ik geen echte BPS gehad, maar dan ben ik het meer eens met de uitleg van dnm, dat je door bepaalde omstandigheden in je leven zodanig verstoord kunt raken dat ze dat dat BPS noemen, omdat je er bepaalde kenmerken van hebt.
Het gaat nu trouwens vreselijk goed met me, en dat in vergelijking met hoe ik me daarvoor voelde. Ik heb mijn studie Nederlands Recht weer opgepakt en ik ben zelfs in de race voor een baan, dus ik weet niet wat er met me aan de hand was, maar ik weet wel dat ik me nu een stuk gelukkiger voel en eerlijk gezegd ben ik nooit blij geweest met de term BPS, ik herkende me er niet in, in ieder geval niet in het impulsieve gedrag etc, maar ik had zoveel gevoelens opgekropt dat ik bijna barstte, dus ik was op dat moment blij dat ik een etiket kreeg opgeplakt, maar goed. Dat is nu dus verleden tijd. Op naar een normaal leven.
Het gaat nu trouwens vreselijk goed met me, en dat in vergelijking met hoe ik me daarvoor voelde. Ik heb mijn studie Nederlands Recht weer opgepakt en ik ben zelfs in de race voor een baan, dus ik weet niet wat er met me aan de hand was, maar ik weet wel dat ik me nu een stuk gelukkiger voel en eerlijk gezegd ben ik nooit blij geweest met de term BPS, ik herkende me er niet in, in ieder geval niet in het impulsieve gedrag etc, maar ik had zoveel gevoelens opgekropt dat ik bijna barstte, dus ik was op dat moment blij dat ik een etiket kreeg opgeplakt, maar goed. Dat is nu dus verleden tijd. Op naar een normaal leven.
