zo vaaaaaaag

In t kort mijn situatie;

Ruim 2 jaar knipperlichtrelatie gehad, dit werkte niet doordat onze wensen toch anders waren. Ik heb twee kinderen, hij niet. We wilden samenwonen, maar toch niet ivm de kinderen en woonplaats. We hebben twee maanden geen contact gehad en toen begon het weer. Aan het gevoel heeft het nooit gelegen en zeker ook niet de aantrekkingskracht. We zijn 2 verschillende persoonlijkheden, hij introvert en ik extravert. Qua communicatie liep t dan ook vaak mis.

Nu wilden we het gewoon leuk & gezellig hebben, vrienden met een + dus. Geen verwachtingen, geen verantwoordelijkheden maar wel eerlijkheid en geen geklooi met anderen tussendoor. Ik stond hier helemaal achter, we hebben t erg leuk gehad! We deden leuke dingen samen met als afsluiting lekkere sex, we belden en appte en kletste wat af. Ondertussen genoot ik met vrienden en hij deed ook zijn eigen ding. Simpeler kon t niet, ons niet afvragen waar het heen zou gaan maar gewoon genieten van de momenten.

Nu vorige week, ik deelde hem mede in de ochtend dat ik een kleine tattoo zou nemen met de initialen van mijn kinderen. Enige tijd geleden had ik hem dat al eens verteld. Hij heeft niks met tattoos dat wist ik wel. Nou, het hek was van de dam. Behalve dat hij er echt niks mee heeft ( ik heb al twee kleine tattoos voordat hij me leerde kennen trouwens ) vond hij de manier waarop ik hem dat mede deelde niet ok. Hij voelde zich gepasseerd. Omdat we die avond een leuke avond zouden hebben stelde ik nog voor om de afspraak te verzetten, maar nee: ik moest dit gewoon doen gaf hij aan.

Stiekem hoopte hij dus wel dat ik de afspraak zou afzeggen, want dat ik s avonds aankwam zei hij bijna geen woord! Hij appte me nog waarin hij zich best kwetsbaar opstelde. Dat hij baalde van zijn reactie, blijkbaar toch gevoel nog diep zit omdat hij anders niet zo zou reageren. Dat hij wel een relatie wil maar toch weer niet. Blij is met zijn leven maar toch weer niet, alles wil maar toch weer niet.

Tevens gaf hij aan dat hij de wijze waarop ik het communiceerde niet ok vond, daar we zo intiem zijn en ik dit niet eens normaal kon communiceren. Als ik t bij wijze van een week eerder had gedaan dan had hij t kunnen laten bezinken. Ik begreep dat ergens wel, bewust van een stukje gemakzucht. Maar ik had ook niet echt het idee dat ik hierheen zoveel rekening met hem moest houden gezien onze verhoudingen.

Ik dacht dat het wel zou overwaaien na een paar dagen, maar helaas. Na een paar dagen appte hij me nog met een slokje op, dat allemaal zo koud op zn dak viel en dan hij echt de hoop had dat ik de afspraak zou afzeggen.

Ik heb duizend maal sorry gezegd voor eigenlijk een stukje gemakzucht/verkeerde inschatting reactie, maar dat ik het niet meer terug kon draaien. Heb aangegeven dat ik vind dat hij het een groot probleem maakt en of er niet meer speelt.

Hij baalde ook van zijn reactie en dat we het zo leuk hadden, hij snapt ook niet waarom hij zo fel reageerde. En hij geeft aan dat ik hem gekwetst heb.

En dat hij t even niet meer weet, niet weet of hij zo maar de knop kan omzetten. Dit is heel herkenbaar bij hem, heel lang blijven hangen in iets terwijl ik heel snel zoiets heb van " kom op joh" .

Ik moest hem de tijd geven, laten bezinken zoiets.

Gisteravond was ik even bij hem en dan komt er toch meer uit. Hij baalde van zichzelf dat hij weinig zin heeft in iets de ondernemen en zo op zichzelf is, geen zin om langs vrienden/familie te gaan. Ook dit is typisch ieta voor hem, het afsluiten ( einzelganger) zich slecht voelen over zichzelf, ineens weer a la direct gezond willen eten.

Als ik hem dan vraag wat hij nou wilt, vraagt hij of ik dit mn hele leven wil dat contact met hem. Ik verbaas me erover want ik vind het nogal zwaar beladen, ik wil het gewoon leuk en gezellig hebben en dat ik gevoelens voor hem heb dat is gewoon zo en gaat misschien nooit weg maar een standaard relatie gaat niet en wil ik nu ook niet.

Hij vroeg wat ik nou diep in mn hart wilde en als ik aangeef hoe ik in mn leven sta nu;

- lekker met kinderen en misschien wel nooit willen samenwonen met wie dan ook, omdat ik denk dat ik daar gewoon geen persoon voor ben ( pas me teveel aan/wegcijferen)

Dan schiet hij in de lach, want dit wou ik wel altijd met hem.

Maar tijdens het gesprek nog altijd geen duidelijkheid.

Ik heb aangegeven dat ik het fijn vind bij hem te zijn maar dat ik dat niet op een platonische manier kan, dat ik het accepteer dat hij nou eenmaal meer tijd etc voor dingen nodig heeft.

Maar dit is zo typisch hem, terugtrekken in zijn grot. Als ik doorvraag komt er meer aan t licht. De ene minuut zegt hij; denk niet dat we zo verder kunnen gaan en de andere minuut zegt hij; ik weet t even niet.

Ik kan hier moeilijk mee omgaan, juist omdat ik zo positief ben.

En vaak trekt hij zich ook terug na een moment van kwetsbaar opstellen.

We hebben de avond afgesloten met een ongemakkelijke kus en dat hij contact met me zou opnemen.

Ook zoiets raars, ene moment zegt hij denk niet dat we verder moeten gaan en als ik begin over dit weekend afspreken gaat hij daarop in.

Al met al lijkt hij wel behoorlijk in de knop te zitten, probeer ik gewoon mijn ding te doen maar tevens frustratie omdat we t zo leuk hadden en ik helemaal geen zin had in dit moeilijke gedoe en hij ook niet gaf hij onlangs nog aan.

Ik weet ook totaal niet wat hij van me wil en had ik nooit verwacht dat een kleine tattoo dit teweeg zou brengen bij hem.

Misschien dat jullie er een bepaalde kijk op hebben, mij meer inzichten kunnen geven over hoe hiermee om te gaan. Hoe jullie dit allemaal zien.

Sorry voor het lange verhaal!

quote:Vergeetmenietje1980 schreef op 28 augustus 2015 @ 17:19:

hoezo is het nu weer respectloos tegenover hem als jij een tattoo neemt



omdat ik wist dat hij er niks mee heeft en t toch heb gedaan.

Tegelijkertijld zegt hij dat hij er niks van mag zeggen. Innerlijk conflict dus

Jullie hebben gelijk hoor!

Snap ook niet waarom ik me er zo druk over maak, komt ook omdat er gevoel in t spel is. Dacht dat ik toch iets meer betekende, wat volgens hem ook zo is.

Hij gaf aan dat het een principe kwestie is en ik lak aan hem had. Tevens dat er totaal geen aantrekkingskracht meer is naar mij toe door die tattoo.

Dat steekt wel hoor!!! En niet goed voor mn ego!

Kan me zo niet voorstellen dat dan alle aantrekkingskracht verdwenen is, dus enerzijds het idee dat ie me op deze manier wilt terugpakken. Hoe kinderachtig ook!

Ben ook aan t overanalyseren omdat ik t niet begrijp en me niet kan voorstellen dat door zoiets alles paf boem weg is bij hem.

Hij weet hoe ik ben, mn gevoelige puntjes...ik ga er op in en nog meer, streel zijn ego en hij is weer gevuld met energie en ik ben leeg! Bleeh wat een gezeik om niks!!!

quote:Bambi schreef op 28 augustus 2015 @ 21:53:

Hele gekke vraag misschien (brutaal is de vraag wel..) maar heeft-ie misschien wel vaker een borrel teveel op?

Ook zonder dat jij je daarvan bewust bent?



Hij drinkt weleens een biertje, nu was er een dorpsfeest en hij had een slok teveel op...maar wie niet die dag.

Hoezo die vraag?

quote:Roxy21 schreef op 28 augustus 2015 @ 22:02:

[...]



Maar wat wil je nou? Het klinkt niet als een stabiele, fijne relatie waarbij je jezelf kan zijn, maar misschien is dat ook niet wat je zoekt? Het af en aanstoten (wat jullie beide doen) lijkt mij heel veel energie kosten (en jullie lijken er beide niet tevreden mee te zijn)

Tijd voor een eerlijk, volwassen gesprek met elkaar over jullie wensen en vderwachtingen?dat is juist t punt. Er waren geen wensen/verwachtingen, voor zover bekend. Maar blijkbaar dus wel, hij voelt zich gepasseerd. Zijn verwachting van mij was dus wel hem tijdig informeren over tattoo, niet op dag zelf en.....eigenlijk stiekem dus ook wel dat ik t niet zou doen omdat ik wist hoe hij erover dacht. Nu dus het verwijt dat ik maling aan hem heb. Ok, ik accepteer het als hij zegt: luister we hadden t leuk maar ik vind je nu echt niks meer. Prima, jammer maar dit is wie ik ben. Maar t punt is, is dat hij dit soort van kan zeggen en dan weer tijd nodig heeft blabla. Gewoon frustrerend en kinderachtig gezeik en doordat we wel degelijk gevoelens voor elkaar hebben wordt t iets lastiger.

quote:parbleumondieu schreef op 28 augustus 2015 @ 22:51:

Het gaat niet om die tattoo, het gaat erom dat jij je weer de benen onder het lijf uitloopt (figuurlijk) om hem weer in te palmen. Hij heeft je precies waar het lekker is, in de onzekere rol waarin jij je heel erg gaat uitsloven om te laten zien hoe geweldig veel jij van hem houdt. En jij gaat helemaal op in die rol. Jij zal niet een keer denken: bekijk het, zeikstraal. Nee, jij vernedert je en bedelt omdat je de relatie met hem niet kwijt wilt, ook al noem je het anders. En hij wil niet samenwonen met je, hij wil alleen veel bevestiging van jou. En hoe minder jij die van hem krijgt, hoe meer jij geeft.



Amen

Klopt als een bus

quote:Sensy12 schreef op 30 augustus 2015 @ 13:00:

Het klopt ook als een bus dat jullie niet van elkaar houden. Nu nog dat gaan inzien. Gevoelens voor elkaar hebben en houden van zijn 2 totaal verschillende dingen.



ik weet ook niet echt of ik nog van hem hou, voorheen in de relatie wel.

Maar dat is ook niet aan de orde voor mij en als ik het aan hem vraag geeft hij als antwoord dat er wel gevoelens of houden van moet zijn anders zou hij niet zo reageren en intiem met me zijn.

quote:Bambi schreef op 30 augustus 2015 @ 20:21:

Oke, ben ik niet de enige die die kant op denkt of in elk geval TO over wil laten nadenken.ik heb 2 alcoholisten in mijn directe omgeving en die kunnen het niet bij 1 glas laten zitten en functioneren in het dagelijks leven niet of niet zo best zonder alcohol.

quote:janneke69 schreef op 30 augustus 2015 @ 20:33:

Hij kan er niet tegen, een half half relatie. En toen jij zonder overleg een tatoo zette besefte hij ineens dat je dus echt je eigen plan trekt. En dat was voor hem wel even slikken.

Hij wil of afstand, of toenadering. Dat komt omdat hij het er moeilijk mee heeft. (Afstand om zijn gevoelens te beschermen maar toch liever ook toenadering).

Als ik me in hem verplaats zou ik deze situatie ook absoluut niet willen. Als er seks in het spel is kan ik ook niet tegen halfhalf relaties.

Als je alleen vrienden bent is het anders.



ik vermoedde ook dat het hem in een onzekere positie heeft gezet, waar trek ze dan nog meer haar eigen plan in?? Heb uitgelegd dat ook al geven we het geen naam relatie het wel alle vormen heeft van een relatie.



heb hem nu maar met rust gelaten, volgens hem is nu ook de aantrekkingskracht weg...