Relaties
alle pijlers
zo vaaaaaaag
vrijdag 28 augustus 2015 09:27
In t kort mijn situatie;
Ruim 2 jaar knipperlichtrelatie gehad, dit werkte niet doordat onze wensen toch anders waren. Ik heb twee kinderen, hij niet. We wilden samenwonen, maar toch niet ivm de kinderen en woonplaats. We hebben twee maanden geen contact gehad en toen begon het weer. Aan het gevoel heeft het nooit gelegen en zeker ook niet de aantrekkingskracht. We zijn 2 verschillende persoonlijkheden, hij introvert en ik extravert. Qua communicatie liep t dan ook vaak mis.
Nu wilden we het gewoon leuk & gezellig hebben, vrienden met een + dus. Geen verwachtingen, geen verantwoordelijkheden maar wel eerlijkheid en geen geklooi met anderen tussendoor. Ik stond hier helemaal achter, we hebben t erg leuk gehad! We deden leuke dingen samen met als afsluiting lekkere sex, we belden en appte en kletste wat af. Ondertussen genoot ik met vrienden en hij deed ook zijn eigen ding. Simpeler kon t niet, ons niet afvragen waar het heen zou gaan maar gewoon genieten van de momenten.
Nu vorige week, ik deelde hem mede in de ochtend dat ik een kleine tattoo zou nemen met de initialen van mijn kinderen. Enige tijd geleden had ik hem dat al eens verteld. Hij heeft niks met tattoos dat wist ik wel. Nou, het hek was van de dam. Behalve dat hij er echt niks mee heeft ( ik heb al twee kleine tattoos voordat hij me leerde kennen trouwens ) vond hij de manier waarop ik hem dat mede deelde niet ok. Hij voelde zich gepasseerd. Omdat we die avond een leuke avond zouden hebben stelde ik nog voor om de afspraak te verzetten, maar nee: ik moest dit gewoon doen gaf hij aan.
Stiekem hoopte hij dus wel dat ik de afspraak zou afzeggen, want dat ik s avonds aankwam zei hij bijna geen woord! Hij appte me nog waarin hij zich best kwetsbaar opstelde. Dat hij baalde van zijn reactie, blijkbaar toch gevoel nog diep zit omdat hij anders niet zo zou reageren. Dat hij wel een relatie wil maar toch weer niet. Blij is met zijn leven maar toch weer niet, alles wil maar toch weer niet.
Tevens gaf hij aan dat hij de wijze waarop ik het communiceerde niet ok vond, daar we zo intiem zijn en ik dit niet eens normaal kon communiceren. Als ik t bij wijze van een week eerder had gedaan dan had hij t kunnen laten bezinken. Ik begreep dat ergens wel, bewust van een stukje gemakzucht. Maar ik had ook niet echt het idee dat ik hierheen zoveel rekening met hem moest houden gezien onze verhoudingen.
Ik dacht dat het wel zou overwaaien na een paar dagen, maar helaas. Na een paar dagen appte hij me nog met een slokje op, dat allemaal zo koud op zn dak viel en dan hij echt de hoop had dat ik de afspraak zou afzeggen.
Ik heb duizend maal sorry gezegd voor eigenlijk een stukje gemakzucht/verkeerde inschatting reactie, maar dat ik het niet meer terug kon draaien. Heb aangegeven dat ik vind dat hij het een groot probleem maakt en of er niet meer speelt.
Hij baalde ook van zijn reactie en dat we het zo leuk hadden, hij snapt ook niet waarom hij zo fel reageerde. En hij geeft aan dat ik hem gekwetst heb.
En dat hij t even niet meer weet, niet weet of hij zo maar de knop kan omzetten. Dit is heel herkenbaar bij hem, heel lang blijven hangen in iets terwijl ik heel snel zoiets heb van " kom op joh" .
Ik moest hem de tijd geven, laten bezinken zoiets.
Gisteravond was ik even bij hem en dan komt er toch meer uit. Hij baalde van zichzelf dat hij weinig zin heeft in iets de ondernemen en zo op zichzelf is, geen zin om langs vrienden/familie te gaan. Ook dit is typisch ieta voor hem, het afsluiten ( einzelganger) zich slecht voelen over zichzelf, ineens weer a la direct gezond willen eten.
Als ik hem dan vraag wat hij nou wilt, vraagt hij of ik dit mn hele leven wil dat contact met hem. Ik verbaas me erover want ik vind het nogal zwaar beladen, ik wil het gewoon leuk en gezellig hebben en dat ik gevoelens voor hem heb dat is gewoon zo en gaat misschien nooit weg maar een standaard relatie gaat niet en wil ik nu ook niet.
Hij vroeg wat ik nou diep in mn hart wilde en als ik aangeef hoe ik in mn leven sta nu;
- lekker met kinderen en misschien wel nooit willen samenwonen met wie dan ook, omdat ik denk dat ik daar gewoon geen persoon voor ben ( pas me teveel aan/wegcijferen)
Dan schiet hij in de lach, want dit wou ik wel altijd met hem.
Maar tijdens het gesprek nog altijd geen duidelijkheid.
Ik heb aangegeven dat ik het fijn vind bij hem te zijn maar dat ik dat niet op een platonische manier kan, dat ik het accepteer dat hij nou eenmaal meer tijd etc voor dingen nodig heeft.
Maar dit is zo typisch hem, terugtrekken in zijn grot. Als ik doorvraag komt er meer aan t licht. De ene minuut zegt hij; denk niet dat we zo verder kunnen gaan en de andere minuut zegt hij; ik weet t even niet.
Ik kan hier moeilijk mee omgaan, juist omdat ik zo positief ben.
En vaak trekt hij zich ook terug na een moment van kwetsbaar opstellen.
We hebben de avond afgesloten met een ongemakkelijke kus en dat hij contact met me zou opnemen.
Ook zoiets raars, ene moment zegt hij denk niet dat we verder moeten gaan en als ik begin over dit weekend afspreken gaat hij daarop in.
Al met al lijkt hij wel behoorlijk in de knop te zitten, probeer ik gewoon mijn ding te doen maar tevens frustratie omdat we t zo leuk hadden en ik helemaal geen zin had in dit moeilijke gedoe en hij ook niet gaf hij onlangs nog aan.
Ik weet ook totaal niet wat hij van me wil en had ik nooit verwacht dat een kleine tattoo dit teweeg zou brengen bij hem.
Misschien dat jullie er een bepaalde kijk op hebben, mij meer inzichten kunnen geven over hoe hiermee om te gaan. Hoe jullie dit allemaal zien.
Sorry voor het lange verhaal!
Ruim 2 jaar knipperlichtrelatie gehad, dit werkte niet doordat onze wensen toch anders waren. Ik heb twee kinderen, hij niet. We wilden samenwonen, maar toch niet ivm de kinderen en woonplaats. We hebben twee maanden geen contact gehad en toen begon het weer. Aan het gevoel heeft het nooit gelegen en zeker ook niet de aantrekkingskracht. We zijn 2 verschillende persoonlijkheden, hij introvert en ik extravert. Qua communicatie liep t dan ook vaak mis.
Nu wilden we het gewoon leuk & gezellig hebben, vrienden met een + dus. Geen verwachtingen, geen verantwoordelijkheden maar wel eerlijkheid en geen geklooi met anderen tussendoor. Ik stond hier helemaal achter, we hebben t erg leuk gehad! We deden leuke dingen samen met als afsluiting lekkere sex, we belden en appte en kletste wat af. Ondertussen genoot ik met vrienden en hij deed ook zijn eigen ding. Simpeler kon t niet, ons niet afvragen waar het heen zou gaan maar gewoon genieten van de momenten.
Nu vorige week, ik deelde hem mede in de ochtend dat ik een kleine tattoo zou nemen met de initialen van mijn kinderen. Enige tijd geleden had ik hem dat al eens verteld. Hij heeft niks met tattoos dat wist ik wel. Nou, het hek was van de dam. Behalve dat hij er echt niks mee heeft ( ik heb al twee kleine tattoos voordat hij me leerde kennen trouwens ) vond hij de manier waarop ik hem dat mede deelde niet ok. Hij voelde zich gepasseerd. Omdat we die avond een leuke avond zouden hebben stelde ik nog voor om de afspraak te verzetten, maar nee: ik moest dit gewoon doen gaf hij aan.
Stiekem hoopte hij dus wel dat ik de afspraak zou afzeggen, want dat ik s avonds aankwam zei hij bijna geen woord! Hij appte me nog waarin hij zich best kwetsbaar opstelde. Dat hij baalde van zijn reactie, blijkbaar toch gevoel nog diep zit omdat hij anders niet zo zou reageren. Dat hij wel een relatie wil maar toch weer niet. Blij is met zijn leven maar toch weer niet, alles wil maar toch weer niet.
Tevens gaf hij aan dat hij de wijze waarop ik het communiceerde niet ok vond, daar we zo intiem zijn en ik dit niet eens normaal kon communiceren. Als ik t bij wijze van een week eerder had gedaan dan had hij t kunnen laten bezinken. Ik begreep dat ergens wel, bewust van een stukje gemakzucht. Maar ik had ook niet echt het idee dat ik hierheen zoveel rekening met hem moest houden gezien onze verhoudingen.
Ik dacht dat het wel zou overwaaien na een paar dagen, maar helaas. Na een paar dagen appte hij me nog met een slokje op, dat allemaal zo koud op zn dak viel en dan hij echt de hoop had dat ik de afspraak zou afzeggen.
Ik heb duizend maal sorry gezegd voor eigenlijk een stukje gemakzucht/verkeerde inschatting reactie, maar dat ik het niet meer terug kon draaien. Heb aangegeven dat ik vind dat hij het een groot probleem maakt en of er niet meer speelt.
Hij baalde ook van zijn reactie en dat we het zo leuk hadden, hij snapt ook niet waarom hij zo fel reageerde. En hij geeft aan dat ik hem gekwetst heb.
En dat hij t even niet meer weet, niet weet of hij zo maar de knop kan omzetten. Dit is heel herkenbaar bij hem, heel lang blijven hangen in iets terwijl ik heel snel zoiets heb van " kom op joh" .
Ik moest hem de tijd geven, laten bezinken zoiets.
Gisteravond was ik even bij hem en dan komt er toch meer uit. Hij baalde van zichzelf dat hij weinig zin heeft in iets de ondernemen en zo op zichzelf is, geen zin om langs vrienden/familie te gaan. Ook dit is typisch ieta voor hem, het afsluiten ( einzelganger) zich slecht voelen over zichzelf, ineens weer a la direct gezond willen eten.
Als ik hem dan vraag wat hij nou wilt, vraagt hij of ik dit mn hele leven wil dat contact met hem. Ik verbaas me erover want ik vind het nogal zwaar beladen, ik wil het gewoon leuk en gezellig hebben en dat ik gevoelens voor hem heb dat is gewoon zo en gaat misschien nooit weg maar een standaard relatie gaat niet en wil ik nu ook niet.
Hij vroeg wat ik nou diep in mn hart wilde en als ik aangeef hoe ik in mn leven sta nu;
- lekker met kinderen en misschien wel nooit willen samenwonen met wie dan ook, omdat ik denk dat ik daar gewoon geen persoon voor ben ( pas me teveel aan/wegcijferen)
Dan schiet hij in de lach, want dit wou ik wel altijd met hem.
Maar tijdens het gesprek nog altijd geen duidelijkheid.
Ik heb aangegeven dat ik het fijn vind bij hem te zijn maar dat ik dat niet op een platonische manier kan, dat ik het accepteer dat hij nou eenmaal meer tijd etc voor dingen nodig heeft.
Maar dit is zo typisch hem, terugtrekken in zijn grot. Als ik doorvraag komt er meer aan t licht. De ene minuut zegt hij; denk niet dat we zo verder kunnen gaan en de andere minuut zegt hij; ik weet t even niet.
Ik kan hier moeilijk mee omgaan, juist omdat ik zo positief ben.
En vaak trekt hij zich ook terug na een moment van kwetsbaar opstellen.
We hebben de avond afgesloten met een ongemakkelijke kus en dat hij contact met me zou opnemen.
Ook zoiets raars, ene moment zegt hij denk niet dat we verder moeten gaan en als ik begin over dit weekend afspreken gaat hij daarop in.
Al met al lijkt hij wel behoorlijk in de knop te zitten, probeer ik gewoon mijn ding te doen maar tevens frustratie omdat we t zo leuk hadden en ik helemaal geen zin had in dit moeilijke gedoe en hij ook niet gaf hij onlangs nog aan.
Ik weet ook totaal niet wat hij van me wil en had ik nooit verwacht dat een kleine tattoo dit teweeg zou brengen bij hem.
Misschien dat jullie er een bepaalde kijk op hebben, mij meer inzichten kunnen geven over hoe hiermee om te gaan. Hoe jullie dit allemaal zien.
Sorry voor het lange verhaal!
zondag 13 september 2015 19:47
Ik begrijp jullie reacties allemaal, t is ook een zeur!
Al heb ik er weinig aan.
Waarom ik me laat bungelen? Omdat we t hartstikke leuk weer hadden, zonder gedoe!!
Nu we allebei soort van hebben uitgesproken dat t indd gewoon een soort van relatie is, en er nog altijd gevoelens in t spel zijn...lijkt t wel alsof hij weer een muur optrekt.
Ik had duidelijk aangegeven..alleen de lusten niet de lasten. Het werkte goed..totdat dat 1 dingetje.
Ik kan t niet verkroppen, t was zo simpel zo makkelijk en zo gezellig...iedereen zou daar toch voor tekenen. En ik dacht hij helemaal, daar hij altijd degene was die zei " geen gezeur geen gezeik".
We hadden leuk intiem contact van de week, ik zou langskomen...gezellig fijn avondje en bam, t voelt niet goed.
Zijn woorden; ik baal er ook van, wat ik met jou heb zal ik nooit meer krijgen...tuurlijk zijn er nog gevoelens. Ik doe echt mn best maar ik kan me er gewoon niet overheen zetten. Het duurt nu al drie weken.
@ ultimate herkenbaar ook jouw verhaal, zo is het precies bij ons begonnen. Net uit scheiding, jonge kindjes etc. Pleaser inderdaad! Tot ik er in t voorjaar een punt achter zette. Daarna genoot ik weer van alles, mn sociale contacten..avondjes weg. Heerlijk! Na twee maanden zochten we weer contact, en al gauw dagelijks en toen weer afspreken.
We deden leuke dingen en hadden fijne avondjes. Evengoed ieder zn ding...iets wat ontbrak toen we nog echt in een relatie zaten.
Ik merkte wel aan hem dat als ik een avondje weg was geweest, hij mij meteen de volgende dag belde en meteen vroeg of t gezellig was. Op zich niks verkeerds...maar had een wantrouwige aard voor mijn gevoel.
na t gesprek van vrijdag vroeg ik nog of hij mij wel vertrouwde.
Nou...er was wel een dingetje, hij vond t maar raar dat hij zondagavond een appje stuurde toen ik wegging...er maar 1 vinkje kwam.
pfffff......dat heb ik sowieso altijd zonder wifi, trage 3g.
Ik kon alleen maar antwoorden dat ik t sowieso stom vind dat hij daar wat achter zoekt...en ten tweede waarom hij t voor zich houdt.
Ik voelde namelijk al dat er wat was na die zondagavond ( terwijl we het hartstikke fijn hadden )..maar ik kon t niet plaatsen, zijn afstandelijkheid.
en...ja als je nagaat waar t omging, de tattoo. Dan is t ook een zeikerd.
Maar t gaat verder dan dat..en als hij nou eens fatsoenlijk kon communiceren dan kwamen we er misschien wel uit.
Al heb ik er weinig aan.
Waarom ik me laat bungelen? Omdat we t hartstikke leuk weer hadden, zonder gedoe!!
Nu we allebei soort van hebben uitgesproken dat t indd gewoon een soort van relatie is, en er nog altijd gevoelens in t spel zijn...lijkt t wel alsof hij weer een muur optrekt.
Ik had duidelijk aangegeven..alleen de lusten niet de lasten. Het werkte goed..totdat dat 1 dingetje.
Ik kan t niet verkroppen, t was zo simpel zo makkelijk en zo gezellig...iedereen zou daar toch voor tekenen. En ik dacht hij helemaal, daar hij altijd degene was die zei " geen gezeur geen gezeik".
We hadden leuk intiem contact van de week, ik zou langskomen...gezellig fijn avondje en bam, t voelt niet goed.
Zijn woorden; ik baal er ook van, wat ik met jou heb zal ik nooit meer krijgen...tuurlijk zijn er nog gevoelens. Ik doe echt mn best maar ik kan me er gewoon niet overheen zetten. Het duurt nu al drie weken.
@ ultimate herkenbaar ook jouw verhaal, zo is het precies bij ons begonnen. Net uit scheiding, jonge kindjes etc. Pleaser inderdaad! Tot ik er in t voorjaar een punt achter zette. Daarna genoot ik weer van alles, mn sociale contacten..avondjes weg. Heerlijk! Na twee maanden zochten we weer contact, en al gauw dagelijks en toen weer afspreken.
We deden leuke dingen en hadden fijne avondjes. Evengoed ieder zn ding...iets wat ontbrak toen we nog echt in een relatie zaten.
Ik merkte wel aan hem dat als ik een avondje weg was geweest, hij mij meteen de volgende dag belde en meteen vroeg of t gezellig was. Op zich niks verkeerds...maar had een wantrouwige aard voor mijn gevoel.
na t gesprek van vrijdag vroeg ik nog of hij mij wel vertrouwde.
Nou...er was wel een dingetje, hij vond t maar raar dat hij zondagavond een appje stuurde toen ik wegging...er maar 1 vinkje kwam.
pfffff......dat heb ik sowieso altijd zonder wifi, trage 3g.
Ik kon alleen maar antwoorden dat ik t sowieso stom vind dat hij daar wat achter zoekt...en ten tweede waarom hij t voor zich houdt.
Ik voelde namelijk al dat er wat was na die zondagavond ( terwijl we het hartstikke fijn hadden )..maar ik kon t niet plaatsen, zijn afstandelijkheid.
en...ja als je nagaat waar t omging, de tattoo. Dan is t ook een zeikerd.
Maar t gaat verder dan dat..en als hij nou eens fatsoenlijk kon communiceren dan kwamen we er misschien wel uit.
zondag 13 september 2015 20:51
zondag 13 september 2015 20:54
zondag 13 september 2015 21:04
Wel de lusten, niet de lasten? Als hij zó denkt te kunnen bepalen wat jij wel en niet doet terwijl je verder geen relatie met hem hebt, vind ik dit eerder een goed voorbeeld van wel de lasten, niet de lusten. Enorm rekening moeten houden met iemand die verder niet eens je vriend is, ja doei.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 14 september 2015 09:51
quote:zonnebloem0506 schreef op 13 september 2015 @ 20:54:
@ alpacaface
Je slaat de spijker op zn kop!
zou t iets te maken kunnen hebben met t mannelijk ego?! En dat wij ons maar als nederige emotionele zorgzame afwachtende vrouwtjes moeten voordoen die naar hun pijpen danst...
En zodra wij ons opstellen als 1 van hun..raken ze in de war...hahahah
Ik denk dat als we het op het mannelijk ego gooien, we dan onze mannelijke medespelers te weinig credits geven. Ik had het in mijn post over mannen omdat daar mijn ervaringsveld ligt.
Ik denk dat het meer het geval is dat sommige mensen zich zeker genoeg in zichzelf voelen om een dergelijke losse relatie aan te gaan. Zo'n wel de lusten-niet de lasten-regeling brengt een hele hoop bewegingsvrijheid met zich mee en daarin dus ook een grote(re) mate van zelfstandigheid die je behoudt. (Alhoewel ik vind dat je die zelfstandigheid sowieso moet behouden ook al ben je 25 jaar getrouwd, maar das een andere discussie).
Voor sommige mensen werkt dit, maar in mijn ervaring zijn dit vaak de mensen die een gezonde portie zelfvertrouwen en liefde voor zichzelf hebben. Andere mensen roepen heel hard dat ze zo'n soort relatie willen, maar willen eigenlijk toch gewoon een lekkere onder-de-plak-relatie waarin je een bepaalde mate van controle over elkaar hebt.
Ik heb ook zo'n figuur gedate (vrij kort). Die vertelde me bij de tweede date dat hij het wel gewoon 'leuk wilde hebben' met me, en niet allemaal gezeik en verplichtingen. Dat was ook wat ik wilde, dus ik reageerde daar positief op. Maar dat betekende voor mij ook dat ik dus niet automatisch elk weekend met hem af zou spreken, en dat ik bijvoorbeeld ook niet te allen tijde aan hem liet weten waar ik was. Toen vond hij het toch minder leuk worden en ging hij allemaal toeren uithalen om me onzeker te maken. Wat bleek? Die regels van 'het leuk hebben' golden alleen voor hem! Ik mocht het niet zo leuk hebben als hij, ik moest op hem wachten (en dat probeerde hij onder andere te forceren door met mij af te spreken en dan twee uur later komen opdagen zonder tegenbericht). Ik moest me onzeker voelen tegenover andere vrouwen (en dat probeerde hij ook te forceren, de ziel). Jammer genoeg voor hem ben ik geen 16 meer, een kon ik het wel een beetje doorzien. Ik ben met hem het gesprek aangegaan en hem rustig verteld dat ik veel gedrag bij hem herkende als onzekerheid (etc.) Toen is hij als een soort stampvoetend Repelsteeltje verdwenen in een gat in de grond en dat was het einde van het sprookje.
Hij veranderde ook ineens van 'ik hou zoveel van jou' (na een heel korte tijd al) naar 'ik weet niet wat het is maar mijn gevoel is weg en ik kan er niets aan doen boehoe'. Doei hoor. Laat je niet manipuleren.
Een toevoeging: Het cliché 'actions speak louder than words' is echt een goeie. Hij kan het mooi vertellen met z'n emo-verhaaltjes. Maar aan het einde van de dag moet je kijken naar wat hij (of zij )DOET. Tussen lief zijn en lief doen kan een groot verschil zitten. Wij vrouwmenschen zijn nogal gevoelig voor mooie woorden en staren ons daar nog wel eens blind op, en dat kan er voor zorgen dat we het eigenlijke gedrag niet zien. Of dat we het verbloemen met de woorden die ons verteld zijn.
@ alpacaface
Je slaat de spijker op zn kop!
zou t iets te maken kunnen hebben met t mannelijk ego?! En dat wij ons maar als nederige emotionele zorgzame afwachtende vrouwtjes moeten voordoen die naar hun pijpen danst...
En zodra wij ons opstellen als 1 van hun..raken ze in de war...hahahah
Ik denk dat als we het op het mannelijk ego gooien, we dan onze mannelijke medespelers te weinig credits geven. Ik had het in mijn post over mannen omdat daar mijn ervaringsveld ligt.
Ik denk dat het meer het geval is dat sommige mensen zich zeker genoeg in zichzelf voelen om een dergelijke losse relatie aan te gaan. Zo'n wel de lusten-niet de lasten-regeling brengt een hele hoop bewegingsvrijheid met zich mee en daarin dus ook een grote(re) mate van zelfstandigheid die je behoudt. (Alhoewel ik vind dat je die zelfstandigheid sowieso moet behouden ook al ben je 25 jaar getrouwd, maar das een andere discussie).
Voor sommige mensen werkt dit, maar in mijn ervaring zijn dit vaak de mensen die een gezonde portie zelfvertrouwen en liefde voor zichzelf hebben. Andere mensen roepen heel hard dat ze zo'n soort relatie willen, maar willen eigenlijk toch gewoon een lekkere onder-de-plak-relatie waarin je een bepaalde mate van controle over elkaar hebt.
Ik heb ook zo'n figuur gedate (vrij kort). Die vertelde me bij de tweede date dat hij het wel gewoon 'leuk wilde hebben' met me, en niet allemaal gezeik en verplichtingen. Dat was ook wat ik wilde, dus ik reageerde daar positief op. Maar dat betekende voor mij ook dat ik dus niet automatisch elk weekend met hem af zou spreken, en dat ik bijvoorbeeld ook niet te allen tijde aan hem liet weten waar ik was. Toen vond hij het toch minder leuk worden en ging hij allemaal toeren uithalen om me onzeker te maken. Wat bleek? Die regels van 'het leuk hebben' golden alleen voor hem! Ik mocht het niet zo leuk hebben als hij, ik moest op hem wachten (en dat probeerde hij onder andere te forceren door met mij af te spreken en dan twee uur later komen opdagen zonder tegenbericht). Ik moest me onzeker voelen tegenover andere vrouwen (en dat probeerde hij ook te forceren, de ziel). Jammer genoeg voor hem ben ik geen 16 meer, een kon ik het wel een beetje doorzien. Ik ben met hem het gesprek aangegaan en hem rustig verteld dat ik veel gedrag bij hem herkende als onzekerheid (etc.) Toen is hij als een soort stampvoetend Repelsteeltje verdwenen in een gat in de grond en dat was het einde van het sprookje.
Hij veranderde ook ineens van 'ik hou zoveel van jou' (na een heel korte tijd al) naar 'ik weet niet wat het is maar mijn gevoel is weg en ik kan er niets aan doen boehoe'. Doei hoor. Laat je niet manipuleren.
Een toevoeging: Het cliché 'actions speak louder than words' is echt een goeie. Hij kan het mooi vertellen met z'n emo-verhaaltjes. Maar aan het einde van de dag moet je kijken naar wat hij (of zij )DOET. Tussen lief zijn en lief doen kan een groot verschil zitten. Wij vrouwmenschen zijn nogal gevoelig voor mooie woorden en staren ons daar nog wel eens blind op, en dat kan er voor zorgen dat we het eigenlijke gedrag niet zien. Of dat we het verbloemen met de woorden die ons verteld zijn.
maandag 14 september 2015 11:14
quote:alpacaface*82 schreef op 14 september 2015 @ 09:51:
[...]
Ik denk dat als we het op het mannelijk ego gooien, we dan onze mannelijke medespelers te weinig credits geven. Ik had het in mijn post over mannen omdat daar mijn ervaringsveld ligt.
Ik denk dat het meer het geval is dat sommige mensen zich zeker genoeg in zichzelf voelen om een dergelijke losse relatie aan te gaan. Zo'n wel de lusten-niet de lasten-regeling brengt een hele hoop bewegingsvrijheid met zich mee en daarin dus ook een grote(re) mate van zelfstandigheid die je behoudt. (Alhoewel ik vind dat je die zelfstandigheid sowieso moet behouden ook al ben je 25 jaar getrouwd, maar das een andere discussie).
Voor sommige mensen werkt dit, maar in mijn ervaring zijn dit vaak de mensen die een gezonde portie zelfvertrouwen en liefde voor zichzelf hebben. Andere mensen roepen heel hard dat ze zo'n soort relatie willen, maar willen eigenlijk toch gewoon een lekkere onder-de-plak-relatie waarin je een bepaalde mate van controle over elkaar hebt.
Ik heb ook zo'n figuur gedate (vrij kort). Die vertelde me bij de tweede date dat hij het wel gewoon 'leuk wilde hebben' met me, en niet allemaal gezeik en verplichtingen. Dat was ook wat ik wilde, dus ik reageerde daar positief op. Maar dat betekende voor mij ook dat ik dus niet automatisch elk weekend met hem af zou spreken, en dat ik bijvoorbeeld ook niet te allen tijde aan hem liet weten waar ik was. Toen vond hij het toch minder leuk worden en ging hij allemaal toeren uithalen om me onzeker te maken. Wat bleek? Die regels van 'het leuk hebben' golden alleen voor hem! Ik mocht het niet zo leuk hebben als hij, ik moest op hem wachten (en dat probeerde hij onder andere te forceren door met mij af te spreken en dan twee uur later komen opdagen zonder tegenbericht). Ik moest me onzeker voelen tegenover andere vrouwen (en dat probeerde hij ook te forceren, de ziel). Jammer genoeg voor hem ben ik geen 16 meer, een kon ik het wel een beetje doorzien. Ik ben met hem het gesprek aangegaan en hem rustig verteld dat ik veel gedrag bij hem herkende als onzekerheid (etc.) Toen is hij als een soort stampvoetend Repelsteeltje verdwenen in een gat in de grond en dat was het einde van het sprookje.
Hij veranderde ook ineens van 'ik hou zoveel van jou' (na een heel korte tijd al) naar 'ik weet niet wat het is maar mijn gevoel is weg en ik kan er niets aan doen boehoe'. Doei hoor. Laat je niet manipuleren.
Een toevoeging: Het cliché 'actions speak louder than words' is echt een goeie. Hij kan het mooi vertellen met z'n emo-verhaaltjes. Maar aan het einde van de dag moet je kijken naar wat hij (of zij )DOET. Tussen lief zijn en lief doen kan een groot verschil zitten. Wij vrouwmenschen zijn nogal gevoelig voor mooie woorden en staren ons daar nog wel eens blind op, en dat kan er voor zorgen dat we het eigenlijke gedrag niet zien. Of dat we het verbloemen met de woorden die ons verteld zijn.
herkenbaar, ook ik heb altijd t gevoel gehad dat ik maar moest wachten en dat hij ervoor zorgde dat ik geen kant op kon.
Dit uitte zich oa door ruim een week terug op een vrijdagavond een bakkie bij mij te doen. Heel toevallig in t weekend dat ik de kinderen niet had en dus alle kanten op kan als ik zou willen.
Die zaterdag daarna hebben we een gesprek gehad waarin hij aangaf dat hij dacht dat we nog wel een toekomst met elkaar hadden. Mooie woorden die natuurlijk de hele dag in mn hoofd spookte. Hij wist dat ik die avond op stap ging en hij ook...toch bleef hij mij de hele dag/avond en nacht leuke apps sturen. Het gevoel dat ik daarbij kreeg was dat hij bewust of onbewust wou dat ik hem in mn hoofd zou houden.
En afgelopen vrijdag zouden we dus afspreken en een uur voordat ik zou komen zei hij af.....terwijl ik t gevoel had dat hij dit al langer van plan was maar t expres uitstelde zodat t te laat was voor mij om andere plannen te maken.
Vorige week woensdagochtend appte ik hem of hij s avonds zin had in een bakkie. App had hij s ochtends al gelezen maar pas s avonds om half 8 kon hij terugappen dat hij al langs een vriend ging......niet dat ik t erg vond maar weer laten wachten.
Elke keer is t gebleken dat zodra mijn vrije weekend zonder kinderen eraan komt..hij contact gaat zoeken, dus ik ben benieuwd as weekend. Ik zorg er iig voor dat ik niet beschikbaar ben!
Mbt onzekerheid, ja dat is hij! Alhoewel hij zn best doet om t te verbloemen.
En inderdaad het ene moment zeggen dat er gevoelens zijn/houden van en t andere moment zeggen (binnen 5 min) dat hij t niet weet qua gevoel...en dan weer; natuurlijk zijn er gevoelens. Dan weer zeggen dat hij niet weet of hij me los kan laten en dan weer zeggen dat het beter is dat ik hem vergeet. En dan weer eerst alles laten bezinken....pfffff...dit alles in 1 uurtje.
Ik zou moe worden van mezelf als ik hem was.
[...]
Ik denk dat als we het op het mannelijk ego gooien, we dan onze mannelijke medespelers te weinig credits geven. Ik had het in mijn post over mannen omdat daar mijn ervaringsveld ligt.
Ik denk dat het meer het geval is dat sommige mensen zich zeker genoeg in zichzelf voelen om een dergelijke losse relatie aan te gaan. Zo'n wel de lusten-niet de lasten-regeling brengt een hele hoop bewegingsvrijheid met zich mee en daarin dus ook een grote(re) mate van zelfstandigheid die je behoudt. (Alhoewel ik vind dat je die zelfstandigheid sowieso moet behouden ook al ben je 25 jaar getrouwd, maar das een andere discussie).
Voor sommige mensen werkt dit, maar in mijn ervaring zijn dit vaak de mensen die een gezonde portie zelfvertrouwen en liefde voor zichzelf hebben. Andere mensen roepen heel hard dat ze zo'n soort relatie willen, maar willen eigenlijk toch gewoon een lekkere onder-de-plak-relatie waarin je een bepaalde mate van controle over elkaar hebt.
Ik heb ook zo'n figuur gedate (vrij kort). Die vertelde me bij de tweede date dat hij het wel gewoon 'leuk wilde hebben' met me, en niet allemaal gezeik en verplichtingen. Dat was ook wat ik wilde, dus ik reageerde daar positief op. Maar dat betekende voor mij ook dat ik dus niet automatisch elk weekend met hem af zou spreken, en dat ik bijvoorbeeld ook niet te allen tijde aan hem liet weten waar ik was. Toen vond hij het toch minder leuk worden en ging hij allemaal toeren uithalen om me onzeker te maken. Wat bleek? Die regels van 'het leuk hebben' golden alleen voor hem! Ik mocht het niet zo leuk hebben als hij, ik moest op hem wachten (en dat probeerde hij onder andere te forceren door met mij af te spreken en dan twee uur later komen opdagen zonder tegenbericht). Ik moest me onzeker voelen tegenover andere vrouwen (en dat probeerde hij ook te forceren, de ziel). Jammer genoeg voor hem ben ik geen 16 meer, een kon ik het wel een beetje doorzien. Ik ben met hem het gesprek aangegaan en hem rustig verteld dat ik veel gedrag bij hem herkende als onzekerheid (etc.) Toen is hij als een soort stampvoetend Repelsteeltje verdwenen in een gat in de grond en dat was het einde van het sprookje.
Hij veranderde ook ineens van 'ik hou zoveel van jou' (na een heel korte tijd al) naar 'ik weet niet wat het is maar mijn gevoel is weg en ik kan er niets aan doen boehoe'. Doei hoor. Laat je niet manipuleren.
Een toevoeging: Het cliché 'actions speak louder than words' is echt een goeie. Hij kan het mooi vertellen met z'n emo-verhaaltjes. Maar aan het einde van de dag moet je kijken naar wat hij (of zij )DOET. Tussen lief zijn en lief doen kan een groot verschil zitten. Wij vrouwmenschen zijn nogal gevoelig voor mooie woorden en staren ons daar nog wel eens blind op, en dat kan er voor zorgen dat we het eigenlijke gedrag niet zien. Of dat we het verbloemen met de woorden die ons verteld zijn.
herkenbaar, ook ik heb altijd t gevoel gehad dat ik maar moest wachten en dat hij ervoor zorgde dat ik geen kant op kon.
Dit uitte zich oa door ruim een week terug op een vrijdagavond een bakkie bij mij te doen. Heel toevallig in t weekend dat ik de kinderen niet had en dus alle kanten op kan als ik zou willen.
Die zaterdag daarna hebben we een gesprek gehad waarin hij aangaf dat hij dacht dat we nog wel een toekomst met elkaar hadden. Mooie woorden die natuurlijk de hele dag in mn hoofd spookte. Hij wist dat ik die avond op stap ging en hij ook...toch bleef hij mij de hele dag/avond en nacht leuke apps sturen. Het gevoel dat ik daarbij kreeg was dat hij bewust of onbewust wou dat ik hem in mn hoofd zou houden.
En afgelopen vrijdag zouden we dus afspreken en een uur voordat ik zou komen zei hij af.....terwijl ik t gevoel had dat hij dit al langer van plan was maar t expres uitstelde zodat t te laat was voor mij om andere plannen te maken.
Vorige week woensdagochtend appte ik hem of hij s avonds zin had in een bakkie. App had hij s ochtends al gelezen maar pas s avonds om half 8 kon hij terugappen dat hij al langs een vriend ging......niet dat ik t erg vond maar weer laten wachten.
Elke keer is t gebleken dat zodra mijn vrije weekend zonder kinderen eraan komt..hij contact gaat zoeken, dus ik ben benieuwd as weekend. Ik zorg er iig voor dat ik niet beschikbaar ben!
Mbt onzekerheid, ja dat is hij! Alhoewel hij zn best doet om t te verbloemen.
En inderdaad het ene moment zeggen dat er gevoelens zijn/houden van en t andere moment zeggen (binnen 5 min) dat hij t niet weet qua gevoel...en dan weer; natuurlijk zijn er gevoelens. Dan weer zeggen dat hij niet weet of hij me los kan laten en dan weer zeggen dat het beter is dat ik hem vergeet. En dan weer eerst alles laten bezinken....pfffff...dit alles in 1 uurtje.
Ik zou moe worden van mezelf als ik hem was.
maandag 14 september 2015 11:53
Moet je ook niet willen dit, denk ik. Tenzij je er nog een kind bij wil.
Het is enorm vermoeiend en hij doet deze dingen uit angst, niet uit liefde.
Dus dan is de basis voor jullie contact ook niet goed.
Nu kan je natuurlijk tot in den treuren gaan proberen hem daarvan te redden en het allemaal te begrijpen, je kan ook voor jezelf kiezen met de mogelijkheid om een leuke, evenwichtige vent tegen te komen. Ik denk dat de tweede optie je zal sterken als persoon, dat je dus echt voor jezelf durft te kiezen en voor je geluk op de langere termijn. Het is zo paarlen voor zwijnen vind ik; iemand geeft je een zak met stront en een paar pareltjes erin, en jij mag lekker gaan graaien en jezelf vies maken in de hoop dat je heel af en toe een pareltje vindt.
Het is enorm vermoeiend en hij doet deze dingen uit angst, niet uit liefde.
Dus dan is de basis voor jullie contact ook niet goed.
Nu kan je natuurlijk tot in den treuren gaan proberen hem daarvan te redden en het allemaal te begrijpen, je kan ook voor jezelf kiezen met de mogelijkheid om een leuke, evenwichtige vent tegen te komen. Ik denk dat de tweede optie je zal sterken als persoon, dat je dus echt voor jezelf durft te kiezen en voor je geluk op de langere termijn. Het is zo paarlen voor zwijnen vind ik; iemand geeft je een zak met stront en een paar pareltjes erin, en jij mag lekker gaan graaien en jezelf vies maken in de hoop dat je heel af en toe een pareltje vindt.
