Werk & Studie
alle pijlers
oude klasgenoot
zondag 14 september 2008 om 21:12
Hallo,
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
zaterdag 27 september 2008 om 11:24
En als mensen je NU, in het heden dus, niet zien zitten, heeft dat dus niets te maken met het feit dat je op school gepest werd, maar omdat je NU, in het heden, een zeurpiet bent die zich raar gedraagt in vergaderingen en op haar werk zit te janken.
Als je mijn collega of werknemer was zou ik er in ieder geval geen enkele boodschap aan hebben en zou ik een ziekmelding of werkweigering in de vorm van bepaalde taken niet willen doen dan ook niet accepteren. Verman je en grow up.
Als je mijn collega of werknemer was zou ik er in ieder geval geen enkele boodschap aan hebben en zou ik een ziekmelding of werkweigering in de vorm van bepaalde taken niet willen doen dan ook niet accepteren. Verman je en grow up.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 27 september 2008 om 11:25
Elske, dat er mensen zelfmoord plegen omdat ze gepest zijn, toont niet aan dat het erg is.
Ik vind ook dat je zeurt. Als volwassene (hoelang is het geleden?) kun je toch je richten op belangrijkere zaken. Die man waarmee je samenwerkt weet er hoogstwaarschijnlijk niets meer van. Laat het lekker gaan. Je hebt het toch naar je zin? Er zijn mensen die veel meer hebben meegemaakt en toch ook een normaal leven leiden. En zoals FV zegt, er zijn mensen die in de huidige tijd ziek zijn, met psychische problemen kampen, enzovoorts. Jezus, ik zou willen dat gepest zijn geweest mijn enige probleem zou vormen.
Ik vind ook dat je zeurt. Als volwassene (hoelang is het geleden?) kun je toch je richten op belangrijkere zaken. Die man waarmee je samenwerkt weet er hoogstwaarschijnlijk niets meer van. Laat het lekker gaan. Je hebt het toch naar je zin? Er zijn mensen die veel meer hebben meegemaakt en toch ook een normaal leven leiden. En zoals FV zegt, er zijn mensen die in de huidige tijd ziek zijn, met psychische problemen kampen, enzovoorts. Jezus, ik zou willen dat gepest zijn geweest mijn enige probleem zou vormen.
zaterdag 27 september 2008 om 11:27
zaterdag 27 september 2008 om 11:30
Ik kan me prima in anderen verplaatsen, thank you very much. Alleen de wereld draait niet om jou en je kinderprobleempjes. Iedereen maakt nare dingen in zijn leven mee, en de meeste mensen nog wel ergere dingen dan op school de pispaal zijn. Lees er hier op het forum maar eens over, je komt de afschuwelijkste verhalen tegen. Toch leven die mensen, hebben ze banen, krijgen ze kinderen, hebben ze relaties, léven ze.
Jij kiest er voor om je leven volledig te laten bepalen door iets wat in het verleden gebeurd is. Dat is je eigen keuze, dus daar moet je ook de zelfverkozen gevolgen van dragen. Je kan ook een andere keuze maken, namelijk.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 27 september 2008 om 11:37
helemaal eens met fv. Je kan ook blijven hangen in je slachtofferrol. Ja kut dat je vroeger gepest bent, maar dat was vroeger en nu is nu. Als je zo blijft hangen in het verleden word je dus nooit gelukkig en kan je dus altijd terugvallen op je ellende van vroeger. Ik ben nu niet gelukkig want ik heb een rotjeugd gehad en ik heb een rotjeugd gehad en ben dus niet gelukkig. Je kan het ook omdraaien en kijken naar wat je wel hebt, wat je wel kan en wel leuk vind.
zaterdag 27 september 2008 om 11:37
Je moet de pesters ook niet de eer gunnen dat ze zo lang je leven negatief beinvloeden. Jouw gedachtenlijn volgend: je geeft ze op deze manier alleen maar gelijk en ze hoeven er nu, in het heden, niets meer voor te doen. Dat wil je toch niet?
Probeer de frustratie en kwaadheid een andere vorm te geven. Probeer een manier te vinden die vóór jou werkt, niet tegen je.
Probeer de frustratie en kwaadheid een andere vorm te geven. Probeer een manier te vinden die vóór jou werkt, niet tegen je.
zaterdag 27 september 2008 om 11:38
Er hebben zich op op jouw topics regelmatig forummers gemeld die ook gepest zijn en wél in staat zijn om hun negatieve ervaringen achter zich te laten. Het feit dat jij je nu nog steeds slachtoffer voelt is niet een automatisch gevolg van je jeugdervaringen. Of denk jij dat die anderen niet zo erg zijn gepest als jij?
zaterdag 27 september 2008 om 11:38
Uh uh, ik beweer alleen maar dat sommige mensen zelfs zelfmoord plegen omdat ze geen pony voor de verjaardag krijgen. Bijvoorbeeld. Dus dat het doen van een zelfmoordpoging niet per se iets zegt over de ernst van het probleem.
Ik ben nooit gepest omdat ik een grote bek had. Ik was wel by far de lelijkste van de klas (heel mooi opgedroogd trouwens) en hoorde de mensen wel zeggen hoe lelijk ik wel niet was. Ben nog een tijdje lastiggevallen door meisjes van hogere klassen ook. Vond het vreselijk en heb heel veel gespijbeld oa daardoor. Maar toen ik zo'n meisje tegenkwam later, kon het me niets meer schelen eerlijk gezegd. Ik had ook een grafhekel aan school en was wel het pispaaltje van de leraren, iets wat me heeft doen besluiten om niet meteen te gaan studeren maar zo ver mogelijk weg te vluchten, naar het buitenland. Maar je neemt jezelf toch weer mee. Je omgeving kan je niet veranderen, jezelf wel. Wat is er precies gebeurd op school? Ik ken iemand die zelfs seksueel is misbruikt door haar pesters, dat vind ik heel erg. Daar zit ze ook nog steeds mee, begrijpelijk. Maar haar leven gaat ook verder en ze studeert momenteel af, zonder problemen. Waarom kun jij dat ook niet?
zaterdag 27 september 2008 om 11:39
Ik denk niet dat mensen het lullig bedoelen, maar dat wat er ook op het topic gezegd wordt, je telkens weer in een slachtofferrol gaat zitten. Zelfs nu zul je waarschijnlijk weer denken: "Er wordt weer onaardig tegen me gedaan, waarom moeten ze altijd mij hebben!?"
Je maakt jezelf op deze manier niet alleen tot een doelwit, je vindt jezelf ook nog eens een doelwit. Je bekijkt dingen daardoor in een heel ander perspectief.
zaterdag 27 september 2008 om 11:41
fv, veel mensen moeten liegen over hoe het met ze gaat. Ze zeggen maar dat het goed gaat en dat ze nergens last van hebben en het afgesloten hebben. Dit is niet zo, maar ze moeten wel liegen door mensen zoals jij. Die het zien als een kinderprobleempjje. Mensen die je meteen veroordelen. Dus zeggen mensen maar dat ze het hebben afgesloten. Als je door zou praten zou je horen dat ze er toch nog wel in meer of mindere mate last van hebben. Maar dat zeggen ze niet door mensen zoals jij die meteen hun oordeel klaar hebben.
zaterdag 27 september 2008 om 11:44
En heel veel van die mensen kunnen zich nu prima in de maatschappij redden hoor! Dus waarom zou jij dat niet kunnen? Waarom is jouw psychische probleem erger?
Het lijkt wel alsof je het wel prettig vindt om alles maar op pesten af te schuiven. Ik voel me depressief, ik kan het werk niet aan, ik durf niet in het openbaar te spreken, ik barst steeds in huilen uit etc... allemaal door het pesten.
Er zijn genoeg mensen die als kind een hoop ellende hebben meegemaakt. Overleden ouders, gescheiden ouders, zelfs mishandeld, misbruikt... ja die mensen hebben daar echt wel problemen mee gehad. Maar die mensen werken er keihard aan om die dingen achter zich te laten. Die mensen schuiven al hun problemen toch ook niet af op datgene dat vroeger gebeurd is?
Dat is namelijk de makkelijkste weg.
zaterdag 27 september 2008 om 11:44
Dat is zo. In de psychiatrie is een pestverleden geen uitzondering.
Maar aan de andere kant zijn er ook veel mensen die gepest zijn en daar geen blijvende schade aan hebben overhouden. Misschien kan je daar wat van leren?
Probeer die drang naar 'erkenning' op te geven. Uit je andere topic kwam ook steeds naar voren dat je vooral wilde dat men beseft hoe erg het is.
Stel we zijn het daar allemaal over eens: 'ja, het is heel erg dat je vroeger gepest bent.' En dan? Hoe wil je nu verder? Hoe wil je daar overheen stappen en je leven inrichten zoals jij het wilt?
Geef ze toch niet zoveel invloed. Zonde van je tijd en leven toch?
zaterdag 27 september 2008 om 11:45
Ik las net in een ander topic van jouw hand dat je ervan overtuigd bent dat pesten iets is wat je overkomt. Dat is volgens mij een enorme misvatting. Ik denk dat ieder kind vroeg of laat gepest wordt. Ik zie het bij mijn zoontje op school, ze komen allemaal aan de beurt. De een heeft rood haar, de ander een stomme naam, de ander kan niet goed rennen, weer een ander is "gewoon stom", echt, vroeg of laat is elk kind een keer de lul. Maar volgens mij hangt het er heel erg vanaf hoe dat kind ermee omgaat of het pesten voortduurt. Tegen mijn zoon zegt een kind "jij bent blind want jij hebt een bril". Dat trekt ie zich drie keer aan en de vierde keer zegt ie "en jij bent dom want je zegt stomme dingen". De krachtmeting is over, mijn zoon heeft bewezen dat ie zich met het andere jongetje kan meten, voila, einde verhaal, volgende dag zijn ze dikke vrienden.
Dit zal je ook wel naast je neerleggen, maar persoonlijk be ik nog nooit iemand die echt langdurig gepest is tegengekomen waarvan ik níet dacht "ja, jezus, dat begrijp ik wel, dat jij altijd de lul was." Want negen van de tien keer hebben die mensen ook een karakter wat er bijna om vráágt.
En het is lullig om te zeggen, maar met je postings hier op het forum bevestig je dat beeld van mij.
Dit zal je ook wel naast je neerleggen, maar persoonlijk be ik nog nooit iemand die echt langdurig gepest is tegengekomen waarvan ik níet dacht "ja, jezus, dat begrijp ik wel, dat jij altijd de lul was." Want negen van de tien keer hebben die mensen ook een karakter wat er bijna om vráágt.
En het is lullig om te zeggen, maar met je postings hier op het forum bevestig je dat beeld van mij.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 27 september 2008 om 11:47
De last zal in meer of mindere mate vast wel blijven bij de meeste 'slachtoffers' . Maar de invloed die je die last geeft is helemaal aan jou. Als je er continu bij stil blijft staan gaat het overheersen. Als je het naast je neerlegt of de positieve factoren in je huidige leven op de voorgrond zet valt de invloed van die last best wel mee.
zaterdag 27 september 2008 om 11:47
Elske ik geloof heus wel dat zoiets je hele leven kan achtervolgen. Maar je kunt 2 dingen doen:
1) Elke moeilijke situatie uit de weggaan en alles op het pesten afschuiven.
2) Keihard je schouders eronder zetten en proberen om je "eigen" leven zo leuk mogelijk te maken. Het is JOUW leven, jij bent degene die je gelukkig moet maken. En nee, dat lukt vast niet na 2 gesprekjes met een psych, daar gaat veel tijd overheen, maar daar heb je wel echt doorzettingsvermogen voor nodig. Niets in het leven gaat vanzelf.
1) Elke moeilijke situatie uit de weggaan en alles op het pesten afschuiven.
2) Keihard je schouders eronder zetten en proberen om je "eigen" leven zo leuk mogelijk te maken. Het is JOUW leven, jij bent degene die je gelukkig moet maken. En nee, dat lukt vast niet na 2 gesprekjes met een psych, daar gaat veel tijd overheen, maar daar heb je wel echt doorzettingsvermogen voor nodig. Niets in het leven gaat vanzelf.
zaterdag 27 september 2008 om 11:48
pesten veroorzaakt bepaald gedrag zoals stil zijn, rustig, sociaal onhandig zijn, iemand niet aankijken enz enz. De meeste kinderen die gepest gedragen zich zo. Dat is een gevolg van langdurig treiteren, geen oorzaak.Maar dat snap jij niet.
Iemand had het over afstuderen. Dat zegt niks. Ik ben ook afgestudeerd. Diploma's zeggen niks over hoe iemand zich voelt en zichzelf ziet.
Iemand had het over afstuderen. Dat zegt niks. Ik ben ook afgestudeerd. Diploma's zeggen niks over hoe iemand zich voelt en zichzelf ziet.
zaterdag 27 september 2008 om 11:49
Welnee joh, met de meeste mensen gaat het gewoon redelijk tot goed. Als je iets minder op je eigen leed gefocussed zou zijn zou je zien dat de meeste mensen hun portie leed meekrijgen in het leven. En de meeste mensen zijn na een tijdje prima in staat hun leven weer op te pakken. Sommigen blijven echter een levenlang hangen in de slachtofferrol. Dat is jammer. Het leven gaat namelijk verrekte snel voorbij. Je hebt echt maar één kans om er iets van te maken.
