Psyche
alle pijlers
traumaverwerking
zondag 28 september 2008 om 22:49
ik volg momenteel een intensieve traumaverwerkings therapie maar vind het allemaal nogal moeizaam gaan en lang duren. ik voel me eigenlijk slechter dan voor de therapie terwijl ik ook weet dat ik dan toch wel vast loop. dit frustreert enorm, iets doen waarvan je weet dat het goed is maar nu enkel kost en weinig oplevert. daarnaast vind ik het echt lastig te combineren met mijn werk en studie. herkent iemand deze frustraties? gr suuz
maandag 29 september 2008 om 11:13
Ik ben inmiddels alles bij elkaar ook al zo'n 5 jaar bezig met 'therapieeën', en volgens mij liggen er nog heel wat jaren voor me in 't verschiet.
Tis k.u.t, maar beter dan helemaal geen therapie waardoor je je (waarschijnlijk) alleen nog maar slechter gaat voelen. Nu heb je tenminste begeleiding, en alle moeilijke dingen zijn niet makkelijk te verteren. Geef 't de tijd, een mens kan niet zomaar veranderen.
En een verleden is niet op te lossen, maar zal er toch altijd blijven. De kunst is juist om daarmee om te leren gaan, 'loslaten' bestaat niet. Sterkte!
Tis k.u.t, maar beter dan helemaal geen therapie waardoor je je (waarschijnlijk) alleen nog maar slechter gaat voelen. Nu heb je tenminste begeleiding, en alle moeilijke dingen zijn niet makkelijk te verteren. Geef 't de tijd, een mens kan niet zomaar veranderen.
En een verleden is niet op te lossen, maar zal er toch altijd blijven. De kunst is juist om daarmee om te leren gaan, 'loslaten' bestaat niet. Sterkte!
maandag 29 september 2008 om 12:34
Suuz, dit is/was heel herkenbaar voor mee. Ook lang traumaverwerking gedaan, en ik voelde me een hele poos echt k*t. Omdat het allemaal zo lang duurde merkte ik dat mijn leven stilstond. Qua werk, relaties, Maar na jaren intensieve therapie ligt het nu achter me en pluk ik de vruchten: ik voel me vrij. Vrij van herbelevingen, pijn en angst. Het is het waard. Wees blij dat je goede hulp hebt, in andere landen is het vaak gewoon overleven en blijf je geregeerd worden door je trauma's. Maar:
Je hoeft het niet leuk te vinden!
(was jarenlang mijn motto)
Je hoeft het niet leuk te vinden!
(was jarenlang mijn motto)
dinsdag 30 september 2008 om 10:31
Traumaverwerking kan een langdurig proces zijn waarbij er veel emoties vrijkomen. IN het begin lijkt het idd alsof je er slechter van wordt, maar dat komt omdat de herinneringen boven komen. Ik snap dat je je werk en je studie ook heel erg belangrijk vind, maar je moet kijken wat het belangrijkste is, je gezondheid is ook heel erg belangrijk.
Ik heb er 4 jaar over gedaan om een trauma te verwerken, ben baan en alles kwijt geraakt en daarna alles weer op moeten bouwen, het is vreselijk intensief, maar ik leef nog en dat is het belangrijkste.
Ik heb er 4 jaar over gedaan om een trauma te verwerken, ben baan en alles kwijt geraakt en daarna alles weer op moeten bouwen, het is vreselijk intensief, maar ik leef nog en dat is het belangrijkste.
dinsdag 30 september 2008 om 10:34
Suuz, ik wens je echt heel erg veel sterkte, je zal het nodig hebben, als je echt door deze fase wil gaan, kan je je af en toe echt klote voelen en heb je steun en begeleiding hard en hard nodig, want er zullen ook mensen zijn die je juist in deze periode zullen laten vallen, mijn beide zussen wilden niet meer met me omgaan, omdat ze me niet meer herkenden, ze begrepen het niet of wilden het niet begrijpen en dat heeft me zo ontzettend veel verdriet gedaan, omdat je juist in een zeer moeilijke periode lieve mensen om je heen nodig hebt die om je geven en die om je blijven geven, hoe moeilijk het ook is.
Door een trauma kan je zodanig veranderen als mens dat je omgeving je niet meer herkent, tenminste zo was het bij mij. Ik wilde niet zo zijn, maar door alles wat ik had meegemaakt, was ik boos, agressief en af en toe zo kwaad dat ik wel met dingen kon gooien en mensen om me heen wilde verwonden, zo intens getergd en geterroriseerd was ik, gewoonweg echt vreselijk. Ik heb heel erg lang onder druk van iemand geleefd en dat heeft me ook geen beter mens gemaakt, maar nu gaat het redelijk met me en kan ik de dingen verwerken en op een rijtje zetten, maar het heeft me heel erg veel gekost. Mijn moeder is gelukkig altijd achter me blijven staan, maar ik heb me zo vreselijk gevoeld, ik voelde me zo verkracht, zo geleefd van binnen, ik was gewoon mezelf niet meer en dat maakte me gek, ik dacht: wie ben ik dan en hoe kan ik zo geworden zijn?
Maar gelukkig gaat het wel weer, maar ik wilde even zeggen dat bepaalde omstandigheden van een lief en normaal mens een kreng kunnen maken, iemand die zichzelf en anderen haat als een ander maar doorgaat met jouw leven te verzieken en kapot te maken en het kost heel erg veel tijd en moeite om daar vanaf te komen. ik heb nog nooit iemand willen vermoorden, maar vanaf toen wenste ik het die persoon wel toe die mijn leven willens en wetens tot een hel heeft gemaakt zodat ik niets meer over had in mijn leven en hij dacht beter van mij te worden. Nou dat is hem in ieder geval niet gelukt, maar ik ben wel slechter van hem geworden, dat kan ik je verzekeren. Klootzak.
Maar hij was ook maar iemand in een kwetsbare positie die ik probeerde te helpen en het is volledig uit de hand gelopen, hij steunde volledig op mij en werd volkomen van mij afhankelijk en hij bedreigde me en schold elke dag dat ie zo'n rotleven had en ik moest hem helpen, ja hoe dan, op een gegeven moment kon ik hem niet meer helpen, maar hij bleef maar zuigen, zuigen en nog eens zuigen, totdat er niets meer te zuigen viel en hij me zo had uitgebuit dat ik dood- en doodziek van hem werd en ik zelf dringend psychische hulp nodig had, ja het kan verkeren, je denkt goed te doen voor iemand, word je zelf een slachtoffer en kom je in de shit, ik heb de druk die hij op me uitoefende, en de dagelijkse intimidatie niet aangekund en het blijft een zwak punt voor mij.
Door een trauma kan je zodanig veranderen als mens dat je omgeving je niet meer herkent, tenminste zo was het bij mij. Ik wilde niet zo zijn, maar door alles wat ik had meegemaakt, was ik boos, agressief en af en toe zo kwaad dat ik wel met dingen kon gooien en mensen om me heen wilde verwonden, zo intens getergd en geterroriseerd was ik, gewoonweg echt vreselijk. Ik heb heel erg lang onder druk van iemand geleefd en dat heeft me ook geen beter mens gemaakt, maar nu gaat het redelijk met me en kan ik de dingen verwerken en op een rijtje zetten, maar het heeft me heel erg veel gekost. Mijn moeder is gelukkig altijd achter me blijven staan, maar ik heb me zo vreselijk gevoeld, ik voelde me zo verkracht, zo geleefd van binnen, ik was gewoon mezelf niet meer en dat maakte me gek, ik dacht: wie ben ik dan en hoe kan ik zo geworden zijn?
Maar gelukkig gaat het wel weer, maar ik wilde even zeggen dat bepaalde omstandigheden van een lief en normaal mens een kreng kunnen maken, iemand die zichzelf en anderen haat als een ander maar doorgaat met jouw leven te verzieken en kapot te maken en het kost heel erg veel tijd en moeite om daar vanaf te komen. ik heb nog nooit iemand willen vermoorden, maar vanaf toen wenste ik het die persoon wel toe die mijn leven willens en wetens tot een hel heeft gemaakt zodat ik niets meer over had in mijn leven en hij dacht beter van mij te worden. Nou dat is hem in ieder geval niet gelukt, maar ik ben wel slechter van hem geworden, dat kan ik je verzekeren. Klootzak.
Maar hij was ook maar iemand in een kwetsbare positie die ik probeerde te helpen en het is volledig uit de hand gelopen, hij steunde volledig op mij en werd volkomen van mij afhankelijk en hij bedreigde me en schold elke dag dat ie zo'n rotleven had en ik moest hem helpen, ja hoe dan, op een gegeven moment kon ik hem niet meer helpen, maar hij bleef maar zuigen, zuigen en nog eens zuigen, totdat er niets meer te zuigen viel en hij me zo had uitgebuit dat ik dood- en doodziek van hem werd en ik zelf dringend psychische hulp nodig had, ja het kan verkeren, je denkt goed te doen voor iemand, word je zelf een slachtoffer en kom je in de shit, ik heb de druk die hij op me uitoefende, en de dagelijkse intimidatie niet aangekund en het blijft een zwak punt voor mij.
dinsdag 30 september 2008 om 10:35
Hallo, ik ben het eens met josefientje. Eerst moet je weer opnieuw door het verdriet en de pijn heen en wordt het dus in eerste instantie alleen maar erger, maar dit is wel nodig om iets te verwerken!
En hebben jullie anders al aan EMDR gedacht? (ff googlen als je erover wilt lezen)
Succes allemaal!
Groetjes Sabrina.
Geniet ervan dat je genieten mag!
En hebben jullie anders al aan EMDR gedacht? (ff googlen als je erover wilt lezen)
Succes allemaal!
Groetjes Sabrina.
Geniet ervan dat je genieten mag!
dinsdag 30 september 2008 om 16:42
bedankt voor jullie reacties...ik ben inmiddels 8 jaar in therapie en pas sinds een paar maanden echt bezig met de trauma's omdat alle therapeuten daarvoor vonden dat ik daar te kwetsbaar voor was. mij is nooit emdr aangeboden, veel therapeuten vinden dit ook riskant bij mensen die complex of langdurig getraumatiseerd zijn. Volgens peut voel ik me slechter omdat er steeds meer "kwetsbaar kind" naar boven komt en is dit juist goed. Maar fijn is het dus niet...
maarja ik zet door...
x suuz
maarja ik zet door...
x suuz
woensdag 1 oktober 2008 om 20:33
donderdag 2 oktober 2008 om 00:08
ik ben meteen naar de tweede lijn (GGZinstellingen, Psy-Q)gebonjourd en dan wordt alles vergoed (behalve eigen bijdrage psychotherapie, maar mijn psychs zijn altijd zo lief om mij onder een andere code in het systeem te zetten dus dat heb ik ook nog nooit hoeven betalen). het enige voordeel van ziek-genoeg zijn...
x suuz
x suuz
donderdag 2 oktober 2008 om 10:32
Herkenbaar dit, ik ben 'net' bezig met 2de lijns therapie via het GGZ en ook bij mij komt er zoveel boven dat ik ook wel denk, waar ben ik aan begonnen. Maar het lijkt erop dat ik eerst doorheen moet om me ooit normaal te voelen. Hiervoor heb ik jarenlang alternatieve therapietjes gevolgd (oa Gestalt) maar dat ging nooit zo diep als nu met deze psychologe. Ik kom eindelijk echt bij het gekwetste kind in mijzelf en dat is niet makkelijk. Inmiddels heb ik me toevallig vandaag ziek gemeldt op werk en het zit er voorlopig niet in dat ik nog ga werken, denk ik. Niet leuk maar ja. Soms loopt het leven zo.
vrijdag 3 oktober 2008 om 17:59
Tja, dus eigenlijk zou ik beter het tweedelijns circuit in kunnen gaan. Ik heb eerder trouwens wel korte tijd psychotherapie gehad, totdat die man wegging en de volgende alweer voordat ik maar een afspraak had kunnen maken. Bij het GGZ was dit. Daarom heb ik daar niet meer zoveel vertrouwen in, eerlijk gezegd.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Of stelden ze dat zelf voor?
zaterdag 4 oktober 2008 om 12:25
Hey suus,
Je verhaal klinkt heel herkenbaar. Zelf ben ik nu zo'n 4 jaar bezig met traumaverwerking. Ik dacht dat dat zo wel gebeurd zou zijn, maar daar heb ik me mooi in vergist.
Ik herken je frustraties ontzettend, je weet dat het goed is maar soms lijkt het gewoonweg niet zo. Heel veel sterkte!
Liefs,
Bonitaaa
Je verhaal klinkt heel herkenbaar. Zelf ben ik nu zo'n 4 jaar bezig met traumaverwerking. Ik dacht dat dat zo wel gebeurd zou zijn, maar daar heb ik me mooi in vergist.
Ik herken je frustraties ontzettend, je weet dat het goed is maar soms lijkt het gewoonweg niet zo. Heel veel sterkte!
Liefs,
Bonitaaa
zaterdag 4 oktober 2008 om 20:01
Misschien heb je gewoon pech gehad met die man? Ik heb een geweldige vrouw, een Vlaamse, met wie het echt klikt getroffen bij het GGZ. Heel erg begaan met me, precies wat ik nodig heb. In het alternatieve circuit trof ik dan net altijd weer mensen die iets teveel met zichzelf bezig waren. Maar jij zit bij een psycholoog lees ik, dat is weer anders. Lijkt me dat je dit soort therapie echt alleen kan doen met iemand waar je vertrouwen in hebt. De instantie waar je het doet maakt niet zoveel uit toch? Maar dat de boel bij het GGZ vergoed wordt, vind ik wel heel fijn want ik ben ook aan een heel langdurig traject begonnen nu.
donderdag 9 oktober 2008 om 22:32
hoi suuz,
mijn ervaring met verwerking is dat je een heleboel weerstand voelt, het is verschrikkelijk om je echt klote te voelen door te ervaren wat je liever niet wilt ervaren.
maar het is wel nodig, anders tors je het altijd met je mee en blijft het op je drukken.
het mooie van verwerken is dat je het verwerkt, langzaam maar zeker kun je het een plekje geven.
en neem van mij aan dat je daardoor veel lekkerder in je vel komt te zitten!
vol houden dus, want het is het zeker waard!
sterkte.
groetjes
mijn ervaring met verwerking is dat je een heleboel weerstand voelt, het is verschrikkelijk om je echt klote te voelen door te ervaren wat je liever niet wilt ervaren.
maar het is wel nodig, anders tors je het altijd met je mee en blijft het op je drukken.
het mooie van verwerken is dat je het verwerkt, langzaam maar zeker kun je het een plekje geven.
en neem van mij aan dat je daardoor veel lekkerder in je vel komt te zitten!
vol houden dus, want het is het zeker waard!
sterkte.
groetjes
vrijdag 10 oktober 2008 om 17:20
quote:suuz1981 schreef op 07 oktober 2008 @ 20:47:
als je bij de ggz of psy-q loopt dan wordt alle therapie (behalve psychotherapie eigen bijdrage van 16 euro) vergoed, dus ook creatieve therapie, contact met een spv'er of een psychiater.
Tja, ik moet nu dus echt op zoek gaan naar iets anders, tweedelijns. Maar met het GGZ heb ik eerder niet zo'n goede ervaringen. Therapeut ging weg, volgende ging al weg voordat ik zelfs maar naar de eerste afspraak was geweest.
Veel verloop dus. En dan ben je net goed en wel bezig..
daar baal ik dus echt van! En het geeft mij weinig vertrouwen om er weer naartoe te gaan.
als je bij de ggz of psy-q loopt dan wordt alle therapie (behalve psychotherapie eigen bijdrage van 16 euro) vergoed, dus ook creatieve therapie, contact met een spv'er of een psychiater.
Tja, ik moet nu dus echt op zoek gaan naar iets anders, tweedelijns. Maar met het GGZ heb ik eerder niet zo'n goede ervaringen. Therapeut ging weg, volgende ging al weg voordat ik zelfs maar naar de eerste afspraak was geweest.
Veel verloop dus. En dan ben je net goed en wel bezig..
daar baal ik dus echt van! En het geeft mij weinig vertrouwen om er weer naartoe te gaan.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
