Psyche
alle pijlers
Even kalmeren
zaterdag 4 oktober 2008 om 13:41
Hallo,
Ik ben op dit moment een beetje overstuur en dacht, ik kijk of ik hier wat nuchtere reacties kan krijgen.
Als ik alles vertel wordt het verhaal veels te lang, dus de korte versie:
Ik moet medicijnen innemen voor een chronische ziekte (lichamelijk), deze hebben bijwerkingen als: halucinatie, paranoide en depressie. Ik heb deze medicijnen jaren geslikt, maar ben er een tijd terug mee gestopt (met het deel wat die bijwerkingen had).
Mijn gezondheid ging achteruit, maar ik was zoveel meer mens dat ik het een eerlijke ruil vond zeg maar.
Ik heb nu een zowat een week terug besloten om ze weer tijdelijk in te nemen omdat mijn gezondheid dat vereiste.
Het probleem:
Ik had broodjes gebakken en toen ik er een opensneed zag ik een heel groot insect/worm achtig ding wegkruipen verder het broodje in en nu probeer ik heel erg niet in paniek te raken.
Niet vanwege het broodje (dat heb ik gewoon opgegeten), maar omdat ik dus weer die bijwerkingen heb en ik weet hoe onmogenlijk ik dan word.
Nou ja, ik kan waarschijnlijk over een week (misschien twee) weer stoppen met die troep, Ik hoopte eigenlijk op wat afleiding totdat mijn ouders thuiskomen.
PS. Ik heb deze post even teruggelezen en zie dat ik erg, tja, laconiek klink. Dat ben ik niet, maar ik reageer zo omdat ik het gevoel heb dat ik niet moet overdrijven. Nou ja, ik hoop dat deze post leesbaar en begrijpbaar is, alvast bedankt.
Ik ben op dit moment een beetje overstuur en dacht, ik kijk of ik hier wat nuchtere reacties kan krijgen.
Als ik alles vertel wordt het verhaal veels te lang, dus de korte versie:
Ik moet medicijnen innemen voor een chronische ziekte (lichamelijk), deze hebben bijwerkingen als: halucinatie, paranoide en depressie. Ik heb deze medicijnen jaren geslikt, maar ben er een tijd terug mee gestopt (met het deel wat die bijwerkingen had).
Mijn gezondheid ging achteruit, maar ik was zoveel meer mens dat ik het een eerlijke ruil vond zeg maar.
Ik heb nu een zowat een week terug besloten om ze weer tijdelijk in te nemen omdat mijn gezondheid dat vereiste.
Het probleem:
Ik had broodjes gebakken en toen ik er een opensneed zag ik een heel groot insect/worm achtig ding wegkruipen verder het broodje in en nu probeer ik heel erg niet in paniek te raken.
Niet vanwege het broodje (dat heb ik gewoon opgegeten), maar omdat ik dus weer die bijwerkingen heb en ik weet hoe onmogenlijk ik dan word.
Nou ja, ik kan waarschijnlijk over een week (misschien twee) weer stoppen met die troep, Ik hoopte eigenlijk op wat afleiding totdat mijn ouders thuiskomen.
PS. Ik heb deze post even teruggelezen en zie dat ik erg, tja, laconiek klink. Dat ben ik niet, maar ik reageer zo omdat ik het gevoel heb dat ik niet moet overdrijven. Nou ja, ik hoop dat deze post leesbaar en begrijpbaar is, alvast bedankt.
zaterdag 4 oktober 2008 om 13:50
Ik heb al vaak overlegd, maar ze zijn van mening dat dit het beste werkt (wat het ook doet). Ze zijn het er ook niet mee eens dat ik ze niet (altijd) inneem. De bijwerkingen maken hun niet zoveel uit.
Toen ik begon wisten ze er al van (ook andere lichamelijke bijwerkingen, zo zijn ze bv. ook slecht voor mijn hart), maar de artsen waren van mening dat dit beter was/is.
Het is moeilijk uit te leggen. "Zonder medicijnen was ik aan het dood gaan, met leef ik nu nog, dus het gaat goed! Yay!": is hun mening.
Toen ik begon wisten ze er al van (ook andere lichamelijke bijwerkingen, zo zijn ze bv. ook slecht voor mijn hart), maar de artsen waren van mening dat dit beter was/is.
Het is moeilijk uit te leggen. "Zonder medicijnen was ik aan het dood gaan, met leef ik nu nog, dus het gaat goed! Yay!": is hun mening.
zaterdag 4 oktober 2008 om 13:53
Hè, jakkes, wat een nare bijwerking, Atobe.
Ik weet dat mijn moeder dit vroeger ook eens heeft gehad als bijwerking van meds en dat is echt niet leuk (understatement!). Het voelt zo echt namelijk.
Is er iets anders waar je je nu op kunt concentreren? Je ademhaling bijvoorbeeld?
Nee, ik realiseer me dat ik eigenlijk niet zo goed weet wat te zeggen, want ik neem aan dat je er nu gewoon tegenopziet wat je nu weer verwachten kunt. En je hebt aardig wat tijd te overbruggen, dus de komende dagen allerlei ontspanningsoefeningen doen zal vast niet werken.
Geen tips hier, maar ik wil je wel even sterkte wensen en hoop dat je of gauw weer kunt stoppen of andere meds krijgt.
Misschien helpt het als je af en toe hier van je afschrijft?
Hoop dat er goede tips komen.
Enne, je verhaal was me heel duidelijk, hoor!
Ik weet dat mijn moeder dit vroeger ook eens heeft gehad als bijwerking van meds en dat is echt niet leuk (understatement!). Het voelt zo echt namelijk.
Is er iets anders waar je je nu op kunt concentreren? Je ademhaling bijvoorbeeld?
Nee, ik realiseer me dat ik eigenlijk niet zo goed weet wat te zeggen, want ik neem aan dat je er nu gewoon tegenopziet wat je nu weer verwachten kunt. En je hebt aardig wat tijd te overbruggen, dus de komende dagen allerlei ontspanningsoefeningen doen zal vast niet werken.
Geen tips hier, maar ik wil je wel even sterkte wensen en hoop dat je of gauw weer kunt stoppen of andere meds krijgt.
Misschien helpt het als je af en toe hier van je afschrijft?
Hoop dat er goede tips komen.
Enne, je verhaal was me heel duidelijk, hoor!
Known to cause insanity in laboratory mice
zaterdag 4 oktober 2008 om 13:54
zaterdag 4 oktober 2008 om 14:01
Bedankt voor alle reacties!
Ze lijden af en dat helpt enorm. Ik was aardig overstuur aan het raken en dat ben ik nu niet meer, dus bedankt. Ik kan moeilijk gaan zitten grienen als ik moet typen
.
Ik ben vooral bang voor het moment dat ik inderdaad niet eens meer door heb dat ik raar denk. Buiten de halucinaties krijg ik namenlijk ook problemen met mensen. Ik krijg dan niet meer binnen wat er echt gebeurt en daardoor ontstaan er misverstanden (ruzie). Ik voel me dan heel alleen en ongeliefd en in een hoek gedrukt en aangevallen en reageer daar dan naar. Wat ook heel zwaar is voor mijn omgeving.
Ze lijden af en dat helpt enorm. Ik was aardig overstuur aan het raken en dat ben ik nu niet meer, dus bedankt. Ik kan moeilijk gaan zitten grienen als ik moet typen
.Ik ben vooral bang voor het moment dat ik inderdaad niet eens meer door heb dat ik raar denk. Buiten de halucinaties krijg ik namenlijk ook problemen met mensen. Ik krijg dan niet meer binnen wat er echt gebeurt en daardoor ontstaan er misverstanden (ruzie). Ik voel me dan heel alleen en ongeliefd en in een hoek gedrukt en aangevallen en reageer daar dan naar. Wat ook heel zwaar is voor mijn omgeving.
zaterdag 4 oktober 2008 om 14:03
Als ik je post zo lees, denk ik dat jouw behandelend arts jouw problemen met die medicijnen zwaar onderschat.
Ga eens terug naar hem en leg het hem uit dat je zo ook geen goede kwaliteit van leven hebt. Wellicht kan hij daar toch weer iets aan doen. Zijn er geen medicijnen die je mag gebruiken die die bijwerking weer onderdrukken? Kortom, vraag om meer hulp, desnoods met je ouders mee...of neem een ander heel mondig iemand mee.
Ga eens terug naar hem en leg het hem uit dat je zo ook geen goede kwaliteit van leven hebt. Wellicht kan hij daar toch weer iets aan doen. Zijn er geen medicijnen die je mag gebruiken die die bijwerking weer onderdrukken? Kortom, vraag om meer hulp, desnoods met je ouders mee...of neem een ander heel mondig iemand mee.
zaterdag 4 oktober 2008 om 14:12
Het helpt ook niet dat ik heel jong was toen ik met die medicijnen begon. Ik dacht heel erg lang dat het aan mij lag en ik zei nog eens niets erover tegen niemand omdat ik bang was dat ik dan naar het gekkenhuis moest.
Ik denk dat het inderdaad tijd is om om de tafel te gaan zitten met mijn arts en alle opties opnieuw te bekijken en overwegen.
Mijn ouders zijn net thuisgekomen en ik ga ze nu even op de hoogte brengen, dan weten ze tenminste van te voren wat ze kunnen verwachten. Dat helpt misschien.
Ik kom sowieso later nog terug om eventuele reacties te beantwoorden, en mijn moeder leest hier ook dus als jullie voor haar tips hebben stel ik dat ook erg op prijs (bijvoorbeeld ervaring hoe met zoiets om te gaan).
In ieder geval heel erg bedankt voor de reacties tot nu toe.
zaterdag 4 oktober 2008 om 14:16
Nu helpt dat inderdaad nog. Voorheen had ik dat broodje al gillend weggegooid door de keuken en er nooit meer een aangeraakt
Het probleem is dat ik na een tijdje echt niet meer doorheb dat iets niet echt is. Het ziet er namenlijk wel echt uit. Ik kan het nu wegredeneren (ik heb het op 230 graden gebakken, wat overleefd zoiets? ik heb dieper gesneden en hier zit hij niet, het is niet echt! Grow up!), maar op een gegeven moment lukt dat niet meer.
zaterdag 4 oktober 2008 om 15:03
zaterdag 4 oktober 2008 om 15:19
Poeh zeg dat is nogal heftig. Erg knap hoe je het vandaag hebt afgehandeld door het inderdaad "dood te redeneren".
Kan me voorstellen dat dit niet altijd mogelijk is. Moeilijk hoor, kan je alleen maar prijzen met hoe je er mee om bent gegaan. Zou helaas ook niet weten hoe je hier 100% goed mee moet omgaan.
Kan me voorstellen dat dit niet altijd mogelijk is. Moeilijk hoor, kan je alleen maar prijzen met hoe je er mee om bent gegaan. Zou helaas ook niet weten hoe je hier 100% goed mee moet omgaan.
zaterdag 4 oktober 2008 om 16:04
Bedankt voor de complimenten en de harten onder de riem (dat jullie het erg lijkt). Ik heb best wel moeite om dat soort dingen te aanvaarden.
Ik zit nu ook een beetje in mijn achterhoofd op mezelf te mopperen (stel je niet aan, er was niets, je hebt je ingebeeld dat je je wat hebt ingebeeld, waarom word je dan ook ziek, waarom maak je er een drama van, waarom heb je op viva geschreven, aandachttrekster!, waarom heb je er met pap en mam over gepraat, nu heb je hun dag ook verziekt).
Nu ik het zo opschrijf moet ik er wel een beetje om lachen. Ik weet gewoon dat dit er ook bijhoort en dat ik normaal helemaal niet zo negatief ben. Het is gewoon onredelijk! Maar het maakt me wel verdrietig.
Ik zal proberen om zoveel mogenlijk mijn hoofd er bij te houden en als dat niet lukt zal ik hier schrijven, misschien dat dat helpt, kunnen jullie tegen me zeggen dat ik stom doe.
Ik heb met mijn ouders gepraat en ze zullen een beetje op me letten. Ze schrokken er wel van (ik had ze nog nooit verteld wat ik precies zag/wat het precies inhield),
maar ze zijn blij dat ik het verteld heb. Op zich is er nu nog niets mis, maar als het wel mis gaat dan kunnen ze er rekening mee houden.
Mijn moeder zei dat ze het gisteren al een beetje merkte, niet dat ik raar deed, maar ik vroeg haar nochal dringend om op me te wachten toen we naar boven gingen (ik wilde niet alleen zijn, beneden in het donker).
Ik ga nu beneden gezellig Atlantis en daarna de Kleine Zeemeermin kijken (is in ieder geval lekker veilig, niets engs
).
Mijn broer komt vanmiddag langs en blijft slapen, dus dat is ook fijn. Lekker een rustig gezellig filmavondje.
Ik zit nu ook een beetje in mijn achterhoofd op mezelf te mopperen (stel je niet aan, er was niets, je hebt je ingebeeld dat je je wat hebt ingebeeld, waarom word je dan ook ziek, waarom maak je er een drama van, waarom heb je op viva geschreven, aandachttrekster!, waarom heb je er met pap en mam over gepraat, nu heb je hun dag ook verziekt).
Nu ik het zo opschrijf moet ik er wel een beetje om lachen. Ik weet gewoon dat dit er ook bijhoort en dat ik normaal helemaal niet zo negatief ben. Het is gewoon onredelijk! Maar het maakt me wel verdrietig.
Ik zal proberen om zoveel mogenlijk mijn hoofd er bij te houden en als dat niet lukt zal ik hier schrijven, misschien dat dat helpt, kunnen jullie tegen me zeggen dat ik stom doe
.Ik heb met mijn ouders gepraat en ze zullen een beetje op me letten. Ze schrokken er wel van (ik had ze nog nooit verteld wat ik precies zag/wat het precies inhield),
maar ze zijn blij dat ik het verteld heb. Op zich is er nu nog niets mis, maar als het wel mis gaat dan kunnen ze er rekening mee houden.
Mijn moeder zei dat ze het gisteren al een beetje merkte, niet dat ik raar deed, maar ik vroeg haar nochal dringend om op me te wachten toen we naar boven gingen (ik wilde niet alleen zijn, beneden in het donker).
Ik ga nu beneden gezellig Atlantis en daarna de Kleine Zeemeermin kijken (is in ieder geval lekker veilig, niets engs
).Mijn broer komt vanmiddag langs en blijft slapen, dus dat is ook fijn. Lekker een rustig gezellig filmavondje.
maandag 6 oktober 2008 om 23:54
Atobe, ik vind je erg dapper. Wat jij beschrijft lijkt mij echt angstaanjagend, je maakt er helemaal geen drama van!
Het lijkt me inderdaad slim om nog eens met je arts over deze bijwerkingen te praten. Als je je tegenover je arts ook zo dapper hebt opgesteld, heeft hij misschien niet eens in de gaten hoe erg de bijwerkingen eigenlijk zijn. Je schrijft dat je je ouders nu voor het eerst verteld hebt wat je precies zag. Heb je dat wel eens aan je arts verteld? Praat er met hem over, je stelt je echt niet aan!
Het lijkt me inderdaad slim om nog eens met je arts over deze bijwerkingen te praten. Als je je tegenover je arts ook zo dapper hebt opgesteld, heeft hij misschien niet eens in de gaten hoe erg de bijwerkingen eigenlijk zijn. Je schrijft dat je je ouders nu voor het eerst verteld hebt wat je precies zag. Heb je dat wel eens aan je arts verteld? Praat er met hem over, je stelt je echt niet aan!
dinsdag 7 oktober 2008 om 00:00
Eens met renezel! Probeer vooral niet naar anderen toe het minder erg te maken, zeker niet naar je arts, want dan zullen ze minder snel geneigd zijn er werk van te maken. Ik hoop voor je dat er een andere oplossing is te vinden, want dit lijkt me best een beetje een onleefbare situatie.
Sterkte Atobe!
Sterkte Atobe!
dinsdag 7 oktober 2008 om 00:59
Helemaal eens met Renezel, ik vind het knap hoe je zo'n situatie voor jezelf probeert door te redeneren, zélfs terwijl je in paniek dreigt te slaan. Ik vind Korenwolf's suggestie om een briefje aan jezelf te schrijven trouwens een heel goede.
En verder: praat inderdaad nog eens met je arts.
Heel veel sterkte, want meid, wat klinkt dit angstaanjagend en wat ga je er knap mee om!
En verder: praat inderdaad nog eens met je arts.
Heel veel sterkte, want meid, wat klinkt dit angstaanjagend en wat ga je er knap mee om!
.
dinsdag 7 oktober 2008 om 01:13
Ja, sluit me aan bij de rest. Knap hoor zoals je hier mee om gaat.
Petje af voor jou dat je dat broodje gewoon opeet.
Ik ben blij te lezen dat je er iig al met je ouders over gepraat hebt.
Ik begrijp wel dat je andere mensen er niet mee lastig wilt vallen, maar je ouders zijn daarvoor.
Dat geld trouwens ook voor het viva forum.
Sterkte, en ik hoop dat ze snel met een betere methode komen, dit lijkt me echt vreselijk.
Petje af voor jou dat je dat broodje gewoon opeet.
Ik ben blij te lezen dat je er iig al met je ouders over gepraat hebt.
Ik begrijp wel dat je andere mensen er niet mee lastig wilt vallen, maar je ouders zijn daarvoor.
Dat geld trouwens ook voor het viva forum.
Sterkte, en ik hoop dat ze snel met een betere methode komen, dit lijkt me echt vreselijk.
dinsdag 7 oktober 2008 om 14:27
Nogmaals bedankt.
Ik besef me inderdaad dat ik open kaart zal moeten spelen bij mijn arts(en). Ik heb het altijd een beetje doodgezwegen en vooral de lichamelijke bijwerkingen als reden aangegeven dat ik de medicijnen niet meer wilde. Ik heb een keer gezegd dat ik er (misschien) depressief van werd, maar daar werd zo lacherig op gereageerd dat ik het niet meer ter sprake heb gebracht.
Ik wist niet beter en toen ik (clandestien) met die medicijnen minderde en daarna stopte dacht ik: "ach, het is nu over en alles gaat goed!". Nu ik een tijd die bijwerkingen niet heb gehad merk ik pas hoe erg het mijn leven beinvloed als ik ze wel inneem.
Zondag kreeg ik uit het niets een huilbui. Ik voelde me al de hele ochtend alsof ik kon janken, maar er was geen reden voor. Ik voel me sindsdien zo ontzettend down. Er is niets veranderd sinds een week geleden, maar alles voelt zo zwaar. Het is net alsof de dingen die ik een toen niet eens als echt probleem zag ik nu niet meer aankan. Ik wil gewoon onder een steen kruipen en er nooit meer vandaan komen.
Tegelijkertijd weet ik dat ik niet zo ben! Ik kan gewoon mijn gedachten over iets van een week geleden naast degene die ik nu heb leggen en het verschilt als dag en nacht. Ik houd dus maar vast aan de 'mening' die ik vorige week had en leg hoe ik me nu voel naast me neer.
Gisteravond had ik weer een 'grote' halucinatie. Ik lag in bed en zag een rottende hand op me afkomen. Ik zweer het je, ik vervloek mezelf om al die horror films die me leuk leken om te kijken. Anders had het er vast niet zo realistisch uitgezien.
Het koste me flink wat moeite om het licht uit te doen en gewoon te gaan slapen (ik was ergens toch bang dat degene waarvan de hand was terug zou komen. God, ik voel me net een klein kind
).
Nou ja, in ieder geval bedankt voor de reacties, 't is weer een heel verhaal geworden. Mocht iemand een horrorboek willen schrijven en inspiratie nodig hebben, ik houd me aanbevolen .
Ik besef me inderdaad dat ik open kaart zal moeten spelen bij mijn arts(en). Ik heb het altijd een beetje doodgezwegen en vooral de lichamelijke bijwerkingen als reden aangegeven dat ik de medicijnen niet meer wilde. Ik heb een keer gezegd dat ik er (misschien) depressief van werd, maar daar werd zo lacherig op gereageerd dat ik het niet meer ter sprake heb gebracht.
Ik wist niet beter en toen ik (clandestien) met die medicijnen minderde en daarna stopte dacht ik: "ach, het is nu over en alles gaat goed!". Nu ik een tijd die bijwerkingen niet heb gehad merk ik pas hoe erg het mijn leven beinvloed als ik ze wel inneem.
Zondag kreeg ik uit het niets een huilbui. Ik voelde me al de hele ochtend alsof ik kon janken, maar er was geen reden voor. Ik voel me sindsdien zo ontzettend down. Er is niets veranderd sinds een week geleden, maar alles voelt zo zwaar. Het is net alsof de dingen die ik een toen niet eens als echt probleem zag ik nu niet meer aankan. Ik wil gewoon onder een steen kruipen en er nooit meer vandaan komen.
Tegelijkertijd weet ik dat ik niet zo ben! Ik kan gewoon mijn gedachten over iets van een week geleden naast degene die ik nu heb leggen en het verschilt als dag en nacht. Ik houd dus maar vast aan de 'mening' die ik vorige week had en leg hoe ik me nu voel naast me neer.
Gisteravond had ik weer een 'grote' halucinatie. Ik lag in bed en zag een rottende hand op me afkomen. Ik zweer het je, ik vervloek mezelf om al die horror films die me leuk leken om te kijken. Anders had het er vast niet zo realistisch uitgezien.
Het koste me flink wat moeite om het licht uit te doen en gewoon te gaan slapen (ik was ergens toch bang dat degene waarvan de hand was terug zou komen. God, ik voel me net een klein kind
). Nou ja, in ieder geval bedankt voor de reacties, 't is weer een heel verhaal geworden. Mocht iemand een horrorboek willen schrijven en inspiratie nodig hebben, ik houd me aanbevolen
.
dinsdag 7 oktober 2008 om 16:34
Als jij aan je arts over die hallucinaties vertelt wat je hier hebt opgeschreven, denk ik dat hij zich een hoedje schrikt en meteen op zoek gaat naar andere medicijnen voor je, of misschien medicijnen erbij die tegen hallucinaties helpen. En als hij daar ook lacherig op reageert, zoals met die depressie, is hij geen knip voor de neus waard. En dat meen ik echt!
Het is knap van je dat je je zo groot hebt gehouden, maar het is nergens voor nodig. Je doet jezelf er tekort mee. Praat met je arts! Neem anders je ouders mee, dat helpt misschien.
Veel sterkte!
Het is knap van je dat je je zo groot hebt gehouden, maar het is nergens voor nodig. Je doet jezelf er tekort mee. Praat met je arts! Neem anders je ouders mee, dat helpt misschien.
Veel sterkte!
