Psyche
alle pijlers
Mijn "held"....
maandag 6 oktober 2008 om 08:59
Het was iets van 6 uur in de ochtend, mijn vriendin was al naar huis en ik ontdek dat mijn portemonnee gejat is. Nergens te bekennen natuurlijk....
Ik kon niemand bereiken en had dus geen taxigeld meer, waarop ik besloot om naar huis te lopen (lang verhaal kort). Onderweg begon ik steeds meer overstuur te raken, het regende, ik had erg hoge hakken aan, was niet bepaald nuchter en het was doodstil op straat. Met uitzondering van een hele enge man die een paar keer voorbij was gefietst, was er helemaal niemand. Ik had al bijna een half uur gelopen en moest nog minstens een uur voordat ik thuis was. Alles wat ik wou was naar huis en wel nu!
En daar was ie ineens....een jonge knul op de fiets. Ouder dan 20 zal hij niet geweest zijn. Hij fietste bijna voorij en zag toen mijn betraande gezicht, tranen van frustratie, en stopte. Of alles goed met mij was. Nou nee! Dus ik alles uitleggen. Gaandeweg het verhaal raakte ik steeds meer overstuur en ik begon op een gegeven moment echt te snikken. Dus hij zegt dat ie in een studentenhuis dichtbij woont en dat ik daar wel ff mocht wachten of een taxi mocht bellen of iets. Ik had dus geen geld meer dus ik zou dan wachten op de eerste bus, die niet lang daarna zou rijden.
Daar aangekomen gaf hij me wat water en ik kalmeerde een beetje, maar was nog wel verdrietig. Ik dacht nog wat apart het was dat zo'n jonge knul die moeite deed. Zag hem echt als een puppy zeg maar, realiseerde me niet dat een jongen van 19 a 20 ook gewoon een volwassen man is...
Op een gegeven moment sloeg hij "troostend" zijn arm om me heen en voordat ik het wist begon hij ineens aan me te zitten. Ik was compleet perplex, de alcohol hielp ook niet want mijn hersenen leken wel in slow motion te werken. Aangemoedigd door mijn gebrek aan reactie, denk ik, ging hij verder en uiteindelijk...nou ja....alles dus. Het ging erg snel, ik had een rok aan dus geen belemmeringen van dien, en ik was compleet verbaasd. Hij trok me daarna onder de deken en hield me vast. Ik moest maar lekker gaan slapen vond ie en dan zou hij me straks naar huis brengen. Ik heb nog eventjes als versteend gelegen en ben niet lang nadat hij sliep, hij was ook niet nuchter, weggeglipt.
Onderweg naar huis heb ik allerlei mensen proberen te bellen, maar ik kon niemand bereiken. Uiteindelijk was mijn beltegoed ook op en kon ik alleen nog smsen (ik heb apart sms tegoed). Ten einde raad heb ik Rosanna, ook van dit forum, gesmst en die heeft me meteen teruggebeld. Aan de telefoon kon ik bijna alleen maar huilen, was compleet onverstaanbaar volgens mij, en Roos besloot mij op te halen onderweg. Gelukkig! De lieverd
Thuis natuurlijk eerst gedouched en daarna meerdere bakken koffie naar binnen gegooid. De kinderen waren niet thuis op dat moment wat me behoorlijk goed uitkwam.
En nou weet ik niet wat ik voel.... Voel ik mij verkracht? Nee, dat niet helemaal. Ik heb geen nee gezegd, ik heb niks gezegd. Ik voel me wel erg ongemakkelijk met mijn lijf, anders kan ik het niet beschrijven. Was ik gisteren nog doordrenkt met alcohol, vanochtend dringt het helemaal door. Ik snap niet dat ik daar intrapte! Ik! Ik die altijd wantrouwend is tegenover werkelijk iedereen! En terecht blijkt nu....
Of hij zich van kwaad bewust is weet ik niet. Misschien dacht hij dat hij me overgehaald had of zo...geen idee. Maar wat zijn intenties ook waren, dat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie staat voor mij buiten kijf. Ik heb ook de hele tijd daar zitten snikken dat ik zo graag naar huis wilde...dat was hem volkomen duidelijk. Zal nooit meer zo stom zijn...in wat voor situatie ik me ook bevind. Niemand vertrouwen, dat is wel duidelijk.
En nou weet ik dus niet helemaal wat ik voel....
Ga maar eens werken geloof ik.
Ik kon niemand bereiken en had dus geen taxigeld meer, waarop ik besloot om naar huis te lopen (lang verhaal kort). Onderweg begon ik steeds meer overstuur te raken, het regende, ik had erg hoge hakken aan, was niet bepaald nuchter en het was doodstil op straat. Met uitzondering van een hele enge man die een paar keer voorbij was gefietst, was er helemaal niemand. Ik had al bijna een half uur gelopen en moest nog minstens een uur voordat ik thuis was. Alles wat ik wou was naar huis en wel nu!
En daar was ie ineens....een jonge knul op de fiets. Ouder dan 20 zal hij niet geweest zijn. Hij fietste bijna voorij en zag toen mijn betraande gezicht, tranen van frustratie, en stopte. Of alles goed met mij was. Nou nee! Dus ik alles uitleggen. Gaandeweg het verhaal raakte ik steeds meer overstuur en ik begon op een gegeven moment echt te snikken. Dus hij zegt dat ie in een studentenhuis dichtbij woont en dat ik daar wel ff mocht wachten of een taxi mocht bellen of iets. Ik had dus geen geld meer dus ik zou dan wachten op de eerste bus, die niet lang daarna zou rijden.
Daar aangekomen gaf hij me wat water en ik kalmeerde een beetje, maar was nog wel verdrietig. Ik dacht nog wat apart het was dat zo'n jonge knul die moeite deed. Zag hem echt als een puppy zeg maar, realiseerde me niet dat een jongen van 19 a 20 ook gewoon een volwassen man is...
Op een gegeven moment sloeg hij "troostend" zijn arm om me heen en voordat ik het wist begon hij ineens aan me te zitten. Ik was compleet perplex, de alcohol hielp ook niet want mijn hersenen leken wel in slow motion te werken. Aangemoedigd door mijn gebrek aan reactie, denk ik, ging hij verder en uiteindelijk...nou ja....alles dus. Het ging erg snel, ik had een rok aan dus geen belemmeringen van dien, en ik was compleet verbaasd. Hij trok me daarna onder de deken en hield me vast. Ik moest maar lekker gaan slapen vond ie en dan zou hij me straks naar huis brengen. Ik heb nog eventjes als versteend gelegen en ben niet lang nadat hij sliep, hij was ook niet nuchter, weggeglipt.
Onderweg naar huis heb ik allerlei mensen proberen te bellen, maar ik kon niemand bereiken. Uiteindelijk was mijn beltegoed ook op en kon ik alleen nog smsen (ik heb apart sms tegoed). Ten einde raad heb ik Rosanna, ook van dit forum, gesmst en die heeft me meteen teruggebeld. Aan de telefoon kon ik bijna alleen maar huilen, was compleet onverstaanbaar volgens mij, en Roos besloot mij op te halen onderweg. Gelukkig! De lieverd
Thuis natuurlijk eerst gedouched en daarna meerdere bakken koffie naar binnen gegooid. De kinderen waren niet thuis op dat moment wat me behoorlijk goed uitkwam.
En nou weet ik niet wat ik voel.... Voel ik mij verkracht? Nee, dat niet helemaal. Ik heb geen nee gezegd, ik heb niks gezegd. Ik voel me wel erg ongemakkelijk met mijn lijf, anders kan ik het niet beschrijven. Was ik gisteren nog doordrenkt met alcohol, vanochtend dringt het helemaal door. Ik snap niet dat ik daar intrapte! Ik! Ik die altijd wantrouwend is tegenover werkelijk iedereen! En terecht blijkt nu....
Of hij zich van kwaad bewust is weet ik niet. Misschien dacht hij dat hij me overgehaald had of zo...geen idee. Maar wat zijn intenties ook waren, dat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie staat voor mij buiten kijf. Ik heb ook de hele tijd daar zitten snikken dat ik zo graag naar huis wilde...dat was hem volkomen duidelijk. Zal nooit meer zo stom zijn...in wat voor situatie ik me ook bevind. Niemand vertrouwen, dat is wel duidelijk.
En nou weet ik dus niet helemaal wat ik voel....
Ga maar eens werken geloof ik.
dinsdag 7 oktober 2008 om 18:03
Jeetje, wat misplaats om hier discussies over te gaan voeren.
Ik sluit mij aan bij BGB,zo is het en niet anders.
Minny,laat het even bezinken.
Maar als je er last van blijft houden of je gevoel anders blijft zeggen dan je verstand,blijf er dan niet onnodig lang mee rondlopen.
Doe er dan iets mee.
Kan je er goed mee omgaan en blijft je gevoel en verstand helder,laat het dan lekker rusten voordat .
Jij alleen kan je gevoel (en de situatie)het beste inschatten hierover.
Ieder ander denkt vanuit zijn eigen kader dus gekleurd en misschien zelfs niet passend bij jou.
Nogmaal een dikke knuffel!
Laat de discussie lekker links liggen en schrijf als je behoefte hebt gewoon van je af.
Ik sluit mij aan bij BGB,zo is het en niet anders.
Minny,laat het even bezinken.
Maar als je er last van blijft houden of je gevoel anders blijft zeggen dan je verstand,blijf er dan niet onnodig lang mee rondlopen.
Doe er dan iets mee.
Kan je er goed mee omgaan en blijft je gevoel en verstand helder,laat het dan lekker rusten voordat .
Jij alleen kan je gevoel (en de situatie)het beste inschatten hierover.
Ieder ander denkt vanuit zijn eigen kader dus gekleurd en misschien zelfs niet passend bij jou.
Nogmaal een dikke knuffel!
Laat de discussie lekker links liggen en schrijf als je behoefte hebt gewoon van je af.
dinsdag 7 oktober 2008 om 18:13
Hoeveel tijd heeft een vrouw dan om aangifte te doen? Een paar uur, een dag?
Wat als het om een vrouw gaat waarbij het later pas landt? Wat als het om een vrouw gaat die wel degelijk out is gegaan door alcohol of iets anders?
-zeg niet dat dat hier van toepassing is, maar het kan, in elk geval dat het later pas landt kán-
Zeggen dat het om spijtseks gaat geeft mij de indruk dat je het idee hebt dat Minny er maar een mooi verhaal omheen verzint. Ze schrijft toch heel stellig dat ze zich overdonderd voelde en dat lijkt me geen consent en dus geen spijtseks.
Wat als het om een vrouw gaat waarbij het later pas landt? Wat als het om een vrouw gaat die wel degelijk out is gegaan door alcohol of iets anders?
-zeg niet dat dat hier van toepassing is, maar het kan, in elk geval dat het later pas landt kán-
Zeggen dat het om spijtseks gaat geeft mij de indruk dat je het idee hebt dat Minny er maar een mooi verhaal omheen verzint. Ze schrijft toch heel stellig dat ze zich overdonderd voelde en dat lijkt me geen consent en dus geen spijtseks.
dinsdag 7 oktober 2008 om 18:22
Je kunt ook discussieren zonder er gelijk waardeoordelen overheen te knallen ten aanzien van een andere poster, Justme.
Lindy schrijft dat een man slachtoffer zou kunnen worden van een latere aangifte en dat een latere aangifte spijtseks impliceert. Heeft dus niets van doen met de wettelijke termijn die er voor aangifte staat en is dus niks gedramatiseer, gewoon een antwoord op een stelling in een discussie.
Lindy schrijft dat een man slachtoffer zou kunnen worden van een latere aangifte en dat een latere aangifte spijtseks impliceert. Heeft dus niets van doen met de wettelijke termijn die er voor aangifte staat en is dus niks gedramatiseer, gewoon een antwoord op een stelling in een discussie.
dinsdag 7 oktober 2008 om 18:22
Ik ook.
Ik kom normaliter ook wel over al een sterke vrouw, gauw haar mondje klaar etc. Maar om 6 uur in de ochtend na stappen, een paar borrels (let op, niet zat, maar niet meer 100% helder), portemonnee gejat, mobiel leeg, niemand te bereiken - nou, dan voel je je wel effe heel erg alleen. Zo van: waar is iedereen nou?
Komt er zo'n knul die eerst heel aardig lijkt en dan...
Zoals ik al eerder schreef, ze had al eigenlijk een behoorlijke domper te pakken in de ochtend voordat die knul voorbij kwam.
Ik lees ook inderdaad nergens dat Minny zielig is. Ze voelt zich vies en verraden, vooral dat laatste. Nou, dat vind ik heel begrijpelijk dat ze zich zo voelt. En ze voelt zich klote.
Ik vind ten slotte dat er hier wel hard gereageerd wordt omdat Minny een moeder is. Dus je mag niet meer drinken en stappen, lijkt het wel. Ik denk dat als Minny hier goed uitkomt, en daar heb ik alle vertrouwen in, dat Minny laat zien aan haar kinderen dat ze ook niet onfeilbaar is, haar zwaktes heeft, maar wel de kracht heeft om zichzelf op te rapen en met deze kwestie in het reine te komen.
Lieve Minny, alles goed met je, wijfie? En MV, wat fijn dat jij haar nu steunt. En aan Rosanna dat ze je opving.
