Relaties
alle pijlers
Afslag gemist in het leven?
dinsdag 9 februari 2016 20:13
Ik weet niet waar het aan heeft gelegen, maar ik ben nu bijna 40 en ik heb geen relatie. En ik weet ook dat ik geen relatie meer ga krijgen. Natuurlijk is het leven nog lang, maar ik heb een aantal relaties gehad en ik voelde me er allesbehalve goed bij. Een paar jaar geleden besloten dat ik alleen wil blijven. Op zich voel ik me prima in mijn eentje, maar ik herinner me natuurlijk ook wel hoe fijn een relatie kan zijn op momenten dat je je er lekker in voelt (bij mij waren die momenten zeldzaam, maar ik herinner ze me natuurlijk nog wel). Los daarvan heb ik ook niet zoveel vrienden en voel ik me af en toe een contactgestoord kattenvrouwtje, want ja: een kat heb ik dus wel.
Een paar dagen geleden was ik bij de Ikea omdat ik wat spullen nodig had. Mijn bord was gebroken, dus ik moest een nieuwe hebben. Eentje inderdaad. Toen ik daar zo stond tussen al die spullen, me realiserend dat veel mensen daar hun uitzet bij elkaar komen zoeken en ik slechts 1 bordje moest afrekenen, moest ik toch even slikken. Ik heb in het leven ergens een afslag gemist geloof ik.
Herkenbaar?
Een paar dagen geleden was ik bij de Ikea omdat ik wat spullen nodig had. Mijn bord was gebroken, dus ik moest een nieuwe hebben. Eentje inderdaad. Toen ik daar zo stond tussen al die spullen, me realiserend dat veel mensen daar hun uitzet bij elkaar komen zoeken en ik slechts 1 bordje moest afrekenen, moest ik toch even slikken. Ik heb in het leven ergens een afslag gemist geloof ik.
Herkenbaar?
dinsdag 9 februari 2016 22:30
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 09 februari 2016 @ 22:11:
[...]
Interessant punt. Heb er nooit echt zo naar gekeken, naar mensen met gezinnen en relaties. Ik zie wel dat ik dat nooit zou kunnen met een gezin. Ik zie bij vrienden wel hoe zwaar het is, zeker de eerste paar jaar. En ik vind sowieso dat men in deze tijd wel 3 keer na zou moeten denken voordat er aan kinderen wordt begonnen.
Ik had me dus niet zo gerealiseerd dat ook mensen met een gezin af en toe het gevoel hebben iets te hebben gemist. Je mist niks hoor, mijn leven is supersaai Oh, maar ik weet exact wat ik daardoor gemist heb. Ik heb vrij letterlijk voor de afslag gestaan, en besloten die niet te nemen. Ik heb daar geen spijt over, maar ik ben me er heel goed bewust van wat ik daardoor ben misgelopen.
[...]
Interessant punt. Heb er nooit echt zo naar gekeken, naar mensen met gezinnen en relaties. Ik zie wel dat ik dat nooit zou kunnen met een gezin. Ik zie bij vrienden wel hoe zwaar het is, zeker de eerste paar jaar. En ik vind sowieso dat men in deze tijd wel 3 keer na zou moeten denken voordat er aan kinderen wordt begonnen.
Ik had me dus niet zo gerealiseerd dat ook mensen met een gezin af en toe het gevoel hebben iets te hebben gemist. Je mist niks hoor, mijn leven is supersaai Oh, maar ik weet exact wat ik daardoor gemist heb. Ik heb vrij letterlijk voor de afslag gestaan, en besloten die niet te nemen. Ik heb daar geen spijt over, maar ik ben me er heel goed bewust van wat ik daardoor ben misgelopen.
dinsdag 9 februari 2016 22:51
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 09 februari 2016 @ 22:23:
[...]
Waarom ik voet bij stuk hou? Ik denk dat ik dat ook een beetje doe om mezelf te beschermen. Als ik mezelf er maar van overtuig de rest van mijn leven alleen te blijven dan is het ook makkelijker te accepteren als dat ook echt gebeurt. Maar los daarvan weet ik ook van mezelf dat ik niet meer samen kan zijn met iemand. Ik denk wel dat ik dat uitstraal en dat de kans op een nieuwe liefde, mocht die zich al voordoen, behoorlijk verkleint. Ik heb dit voor mezelf besloten en dat zien/voelen mensen denk ik onbewust. En die zoeken daardoor dan ook geen toenadering meer. Ik merk dat al een beetje in vriendschappen moet ik zeggen. Ik kan heel erg op een afstand zijn, letterlijk. Mensen die iedere dag of iedere week contact zoeken, daar moet ik eigenlijk niets van hebben. En die mensen haken dus ook af.
Uit het eerste stuk van je post lees ik vooral zelfbescherming tegen verdriet dat het misschien niet zal worden zoals je ooit in je hoofd had. Alsof je het ergens, ver weg in je kleine teen verstopt, toch nog wel wil, eigenlijk. In het laatste stukje lees ik dat je niet wil dat mensen dichtbij komen, zelfs vrienden niet.
Ben je altijd zo geweest, zelfstandig, einzelganger, of is er iets aanwijsbaars (gebeurd) waardoor je wilt dat mensen niet meer dichtbij komen (teleurstellingen, of erger)? Als beide stukjes kloppen (je zou eigenlijk misschien toch ergens wel willen, en er is iets wat je tegenhoudt), dan zou je kunnen overwegen hier iets aan te veranderen.
[...]
Waarom ik voet bij stuk hou? Ik denk dat ik dat ook een beetje doe om mezelf te beschermen. Als ik mezelf er maar van overtuig de rest van mijn leven alleen te blijven dan is het ook makkelijker te accepteren als dat ook echt gebeurt. Maar los daarvan weet ik ook van mezelf dat ik niet meer samen kan zijn met iemand. Ik denk wel dat ik dat uitstraal en dat de kans op een nieuwe liefde, mocht die zich al voordoen, behoorlijk verkleint. Ik heb dit voor mezelf besloten en dat zien/voelen mensen denk ik onbewust. En die zoeken daardoor dan ook geen toenadering meer. Ik merk dat al een beetje in vriendschappen moet ik zeggen. Ik kan heel erg op een afstand zijn, letterlijk. Mensen die iedere dag of iedere week contact zoeken, daar moet ik eigenlijk niets van hebben. En die mensen haken dus ook af.
Uit het eerste stuk van je post lees ik vooral zelfbescherming tegen verdriet dat het misschien niet zal worden zoals je ooit in je hoofd had. Alsof je het ergens, ver weg in je kleine teen verstopt, toch nog wel wil, eigenlijk. In het laatste stukje lees ik dat je niet wil dat mensen dichtbij komen, zelfs vrienden niet.
Ben je altijd zo geweest, zelfstandig, einzelganger, of is er iets aanwijsbaars (gebeurd) waardoor je wilt dat mensen niet meer dichtbij komen (teleurstellingen, of erger)? Als beide stukjes kloppen (je zou eigenlijk misschien toch ergens wel willen, en er is iets wat je tegenhoudt), dan zou je kunnen overwegen hier iets aan te veranderen.
dinsdag 9 februari 2016 22:55
quote:eefje1980 schreef op 09 februari 2016 @ 22:28:
Weet je, ondanks dat je spreekt over niet meer een liefdesrelatie willen (aangaan) heeft dat ook wel wat betrekking op de rest misschien. Ook vriendschapsrelaties kosten tijd, energie, kwetsbaarheid.. de hele reutemeteut als je het geluk hebt op latere leeftijd nieuwe vriendschappen op te doen. Kan me voorstellen dat als je wel die behoefte voelt maar het even niet zoveel om je heen hebt en ook net verhuisd bent dat het soms best even erg eenzaam is.
En toegegeven door een eeuwige vrijgezel (die toevallig echt heel pril misschien wel die "status" aan het verliezen is en het doodeng vindt na acht jaar alleen zijn en er ook van te hebben genoten), het is echt niet altijd leuk in je eentje. Wat men ook beweert. Soms is het gewoon ook heerlijk om eens voor een ander te koken of dat er zelfs iemand in huis je opwacht met het cliché kopje thee. Je beschrijft je vriendschappen, is daar begrip voor jouw kant van het verhaal nu toch de fase met drukte en kinderen is aangebroken? Ik kan vanuit mijn eigen ervaring dat het echt van de vriendin zelf afhangt. Sommige heb ik compleet verloren aan het ouderschap, hoezeer ik ook interesse toonde en steeds concessies bleef doen. Anderen zijn ook mij trouw gebleven en komen ook af en toe zonder hun kinders bij me. Hebben wederzijdse interesse.
Maw: het advies om je vriendenkring te proberen uit te breiden, helemaal in zo'n nieuwe stad, is heel goed! Ik zie dat je dat ook al hebt gedaan, je bij clubjes aansluiten etc. Het is niet dat ik het niet begrijp hoor, ik heb zelf bijvoorbeeld pas een naaste verloren en toen ik korte tijd veel aandacht kreeg van mensen om me heen realiseerde ik me pas de keiharde waarheid hoezeer ik dat miste en hoe bang ik was om dat na de eerste hevige periode kwijt te raken aan de dagelijkse drukte die iedereen lijkt te hebben. Ik koester dan ook die enkele mensen die zijn gebleven, in alle fases van mijn leven. Het zijn er denk ik drie ofzo.
Dat is helemaal niet weinig maar een grote rijkdom vind ik! Heb je zulke mensen om je heen waar je dat van kunt zeggen? En laat je mensen ook toe? Het is niet altijd makkelijk om aan te geven dat je mensen nodig hebt en al helemaal niet als je het al lang in je eentje rooit. Daarnaast mag je gevoel er ook gewoon zijn hoor, je hoeft echt niet altijd het blije ei uit te hangen omdat dat nou eenmaal sociaal wenselijk is.
Uit nieuwsgierigheid en niet om je aan de man te helpen want als iemand daar slecht in is geweest ben ik het zelf wel
: Waarom heb je zo resoluut besloten geen relatie meer te willen?
Want het enige dat ik altijd hoor als mensen zeggen: "een relatie is niets voor mij" " ik kan dat niet, een relatie" is: "bewijs me alsjeblieft het tegendeel!"
Misschien heb ik het mis hoor maar waarom die behoefte helemaal negeren? Je hoeft er echt niet weer voor op datingsites. Ik heb daar persoonlijk echt veel teveel tijd in gestoken om vooral te ontdekken dat het super oppervlakkig is en dat ik het ook werd. Maar bedoel meer; waarom niet die mogelijkheid wel openlaten en er verder niet al teveel mee bezig zijn? Als je je gaat openstellen kan het soms juist zomaar wel raak zijn. Je laat je ware kleuren zien en iedereen die dat doet is mi leuk en kan leuk gevonden worden, want oprecht. Misschien te ver doorgedacht maar het intrigeert me nogal, dat soort uitspraken.
Bedankt voor je uitvoerige reactie
Ten eerste: vriendschappen onderhouden is ook erg lastig voor me. Ik verwaarloos ze vaak of stel me te egoistisch op en daar houden mensen over het algemeen niet van. Ik voel ook vaak dat mensen aan me gaan trekken als een vriendschap closer wordt en dan trek ik me terug. Ik hou mezelf toch liever voor dat ik niemand nodig heb. Ben onbewust denk ik toch bang om gekwetst te worden.
En daarom roep ik maar dat ik er geen behoefte aan heb en in zekere zin is dat ook wel zo. Ik ben best wel trots op het feit dat ik bij mezelf ben gebleven al die jaren en veel vrijheid heb, een leuke en interessante baan, een leuk huisje. Ik ben er best wel trots op dat ik alles maar dan ook alles alleen doe, tot aan het kopen van auto's toe.
Maar die andere kant van mezelf begrijp ik dan weer niet. Waarom al die anderen wel en ik niet? En wat heb je aan al die verworven vrijheden als je je diep van binnen eigenlijk erg eenzaam voelt?
@jolly
Aha. Ow dat zal dan wel lastig geweest zijn, om op zo'n moment te bepalen of je voor de liefde gaat of je "eigen" leven..
Ik denk dat ik veel meer wil gaan investeren in vriendschappen. Ik heb eigenlijk weinig gedaan met de prille vriendschappen die hier ontstaan zijn. Ik heb hier wel 1 hele goede vriendin gelukkig. Met haar spreek ik ongeveer 1 keer in de 2 weken af, voor mijn doen is dat heel erg vaak! De rest van mijn vrienden woont helaas ver weg en kan ik slechts een paar keer per jaar zien. Nu ik zo ver weg woon realiseer ik me pas goed hoe leuk die mensen zijn en heb ik spijt dat ik ze toen ik nog dichterbij woonde, niet wat vaker opzocht...
Het lucht overigens wel op dit van me af te schrijven en ook daadwerkelijk reacties te krijgen van mensen die dit herkennen of zich in dezelfde situatie bevinden. In mijn omgeving ken ik er namelijk helaas weinig.
Weet je, ondanks dat je spreekt over niet meer een liefdesrelatie willen (aangaan) heeft dat ook wel wat betrekking op de rest misschien. Ook vriendschapsrelaties kosten tijd, energie, kwetsbaarheid.. de hele reutemeteut als je het geluk hebt op latere leeftijd nieuwe vriendschappen op te doen. Kan me voorstellen dat als je wel die behoefte voelt maar het even niet zoveel om je heen hebt en ook net verhuisd bent dat het soms best even erg eenzaam is.
En toegegeven door een eeuwige vrijgezel (die toevallig echt heel pril misschien wel die "status" aan het verliezen is en het doodeng vindt na acht jaar alleen zijn en er ook van te hebben genoten), het is echt niet altijd leuk in je eentje. Wat men ook beweert. Soms is het gewoon ook heerlijk om eens voor een ander te koken of dat er zelfs iemand in huis je opwacht met het cliché kopje thee. Je beschrijft je vriendschappen, is daar begrip voor jouw kant van het verhaal nu toch de fase met drukte en kinderen is aangebroken? Ik kan vanuit mijn eigen ervaring dat het echt van de vriendin zelf afhangt. Sommige heb ik compleet verloren aan het ouderschap, hoezeer ik ook interesse toonde en steeds concessies bleef doen. Anderen zijn ook mij trouw gebleven en komen ook af en toe zonder hun kinders bij me. Hebben wederzijdse interesse.
Maw: het advies om je vriendenkring te proberen uit te breiden, helemaal in zo'n nieuwe stad, is heel goed! Ik zie dat je dat ook al hebt gedaan, je bij clubjes aansluiten etc. Het is niet dat ik het niet begrijp hoor, ik heb zelf bijvoorbeeld pas een naaste verloren en toen ik korte tijd veel aandacht kreeg van mensen om me heen realiseerde ik me pas de keiharde waarheid hoezeer ik dat miste en hoe bang ik was om dat na de eerste hevige periode kwijt te raken aan de dagelijkse drukte die iedereen lijkt te hebben. Ik koester dan ook die enkele mensen die zijn gebleven, in alle fases van mijn leven. Het zijn er denk ik drie ofzo.
Dat is helemaal niet weinig maar een grote rijkdom vind ik! Heb je zulke mensen om je heen waar je dat van kunt zeggen? En laat je mensen ook toe? Het is niet altijd makkelijk om aan te geven dat je mensen nodig hebt en al helemaal niet als je het al lang in je eentje rooit. Daarnaast mag je gevoel er ook gewoon zijn hoor, je hoeft echt niet altijd het blije ei uit te hangen omdat dat nou eenmaal sociaal wenselijk is.
Uit nieuwsgierigheid en niet om je aan de man te helpen want als iemand daar slecht in is geweest ben ik het zelf wel
: Waarom heb je zo resoluut besloten geen relatie meer te willen?Want het enige dat ik altijd hoor als mensen zeggen: "een relatie is niets voor mij" " ik kan dat niet, een relatie" is: "bewijs me alsjeblieft het tegendeel!"
Misschien heb ik het mis hoor maar waarom die behoefte helemaal negeren? Je hoeft er echt niet weer voor op datingsites. Ik heb daar persoonlijk echt veel teveel tijd in gestoken om vooral te ontdekken dat het super oppervlakkig is en dat ik het ook werd. Maar bedoel meer; waarom niet die mogelijkheid wel openlaten en er verder niet al teveel mee bezig zijn? Als je je gaat openstellen kan het soms juist zomaar wel raak zijn. Je laat je ware kleuren zien en iedereen die dat doet is mi leuk en kan leuk gevonden worden, want oprecht. Misschien te ver doorgedacht maar het intrigeert me nogal, dat soort uitspraken.
Bedankt voor je uitvoerige reactie
Ten eerste: vriendschappen onderhouden is ook erg lastig voor me. Ik verwaarloos ze vaak of stel me te egoistisch op en daar houden mensen over het algemeen niet van. Ik voel ook vaak dat mensen aan me gaan trekken als een vriendschap closer wordt en dan trek ik me terug. Ik hou mezelf toch liever voor dat ik niemand nodig heb. Ben onbewust denk ik toch bang om gekwetst te worden.
En daarom roep ik maar dat ik er geen behoefte aan heb en in zekere zin is dat ook wel zo. Ik ben best wel trots op het feit dat ik bij mezelf ben gebleven al die jaren en veel vrijheid heb, een leuke en interessante baan, een leuk huisje. Ik ben er best wel trots op dat ik alles maar dan ook alles alleen doe, tot aan het kopen van auto's toe.
Maar die andere kant van mezelf begrijp ik dan weer niet. Waarom al die anderen wel en ik niet? En wat heb je aan al die verworven vrijheden als je je diep van binnen eigenlijk erg eenzaam voelt?
@jolly
Aha. Ow dat zal dan wel lastig geweest zijn, om op zo'n moment te bepalen of je voor de liefde gaat of je "eigen" leven..
Ik denk dat ik veel meer wil gaan investeren in vriendschappen. Ik heb eigenlijk weinig gedaan met de prille vriendschappen die hier ontstaan zijn. Ik heb hier wel 1 hele goede vriendin gelukkig. Met haar spreek ik ongeveer 1 keer in de 2 weken af, voor mijn doen is dat heel erg vaak! De rest van mijn vrienden woont helaas ver weg en kan ik slechts een paar keer per jaar zien. Nu ik zo ver weg woon realiseer ik me pas goed hoe leuk die mensen zijn en heb ik spijt dat ik ze toen ik nog dichterbij woonde, niet wat vaker opzocht...
Het lucht overigens wel op dit van me af te schrijven en ook daadwerkelijk reacties te krijgen van mensen die dit herkennen of zich in dezelfde situatie bevinden. In mijn omgeving ken ik er namelijk helaas weinig.
dinsdag 9 februari 2016 23:01
dinsdag 9 februari 2016 23:03
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 09 februari 2016 @ 23:01:
Poeh, weet niet wat ik gedaan zou hebben in jouw situatie. Is voor mij natuurlijk moeilijk voor te stellen aangezien ik nooit in een vergelijkbare situatie zat. Maar eerlijk gezegd, als ik er nu aan denk dat zoiets zich bij mij zou voordoen, dan denk ik: run, forest, run..
haha, nee hoor, waarom? Stel, je hebt besloten tropenarts te worden, maar nog voor je goed en wel aan de opleiding begint kom je iemand tegen om oud mee te worden. Waarom zou het ene dan een betere afslag zijn dan het andere? In beide gevallen zal je nog wel eens bedenken dat je ook een andere keuze had kunnen maken.
Ik ben een gelukkig mens, ik had twee mooie opties.
Poeh, weet niet wat ik gedaan zou hebben in jouw situatie. Is voor mij natuurlijk moeilijk voor te stellen aangezien ik nooit in een vergelijkbare situatie zat. Maar eerlijk gezegd, als ik er nu aan denk dat zoiets zich bij mij zou voordoen, dan denk ik: run, forest, run..
haha, nee hoor, waarom? Stel, je hebt besloten tropenarts te worden, maar nog voor je goed en wel aan de opleiding begint kom je iemand tegen om oud mee te worden. Waarom zou het ene dan een betere afslag zijn dan het andere? In beide gevallen zal je nog wel eens bedenken dat je ook een andere keuze had kunnen maken.
Ik ben een gelukkig mens, ik had twee mooie opties.
dinsdag 9 februari 2016 23:09
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 09 februari 2016 @ 23:08:
Het zou voor mij denk ik niet echt een optie zijn mijn vrijheid op te geven, maar wie weet. Zoals ik al zei kan ik me moeilijk voorstellen dat een man in staat zou zijn mij mijn leven af te pakken vrijheid is een illusie, dus dat is vooral een kwestie van hoe je zelf de werkelijkheid wil zien
Het zou voor mij denk ik niet echt een optie zijn mijn vrijheid op te geven, maar wie weet. Zoals ik al zei kan ik me moeilijk voorstellen dat een man in staat zou zijn mij mijn leven af te pakken vrijheid is een illusie, dus dat is vooral een kwestie van hoe je zelf de werkelijkheid wil zien
woensdag 10 februari 2016 01:12
Ik ben 30 en weet niet wat het is om een serieuze relatie te hebben. Die heb ik nooit gehad. Alleen een paar korte verkeringen wat weinig voorstelde en een scharrel gehad. Ik begon maar iets met ze omdat ik dacht dat het hoorde om een relatie te hebben. Ze versierden mij en ik gaf het kans. In het begin waren ze erg aardig, maar naarmate ik ze beter leerde kennen, ging ik me steeds vaker ergeren. Dan kwam hun betweterige kant naar boven en dan maakte ik er maar een eind aan. Ik heb nooit echt een match qua denken en interesses. Natuurlijk mag er verschil zijn. Ik heb veel tijd voor mezelf nodig, dus is het handig om ook dingen apart van elkaar te doen. Maar ik trof alleen mannen met wie ik behalve de humor niks of nauwelijks iets gemeenschappelijks had. Dan heb ik constant het gevoel dat ik diegene moet entertainen en me aan MOET passen, wat ik erg vermoeiend vind. Ik wil alleen een relatie met iemand bij wie dat vanzelf gaat, zonder dat "moet-gevoel". En het zou zeker latten worden. Samenwonen heeft me nooit getrokken en na een logeerpartij met die scharrel helemaal niet meer. Toen voelde ik me niet thuis in mijn eigen huis. Het is ook een erg klein huis (seniorenwoning), dus je even afzonderen gaat niet echt. Ik ben er dus ook met die man gestopt.
Ik vraag me steeds vaker af of een relatie wel bij me past aangezien ik alleen op mijn best ben. Tot nu toe vind ik het heerlijk om vrij te zijn om te doen en laten wat ik wil. Dat wil ik liever niet opgeven. Aan de andere kant zou ik wel eens echte liefde willen voelen, geestelijk en lichamelijk. Seks uit liefde ken ik niet en dat vind ik toch ergens jammer. Maar dan moet ik eerst stapelgek op iemand zijn en dat gebeurt nooit.
Inmiddels heb ik een paar single vriendinnen en daardoor voel ik me niet meer zo'n uitzondering.
Ik vraag me steeds vaker af of een relatie wel bij me past aangezien ik alleen op mijn best ben. Tot nu toe vind ik het heerlijk om vrij te zijn om te doen en laten wat ik wil. Dat wil ik liever niet opgeven. Aan de andere kant zou ik wel eens echte liefde willen voelen, geestelijk en lichamelijk. Seks uit liefde ken ik niet en dat vind ik toch ergens jammer. Maar dan moet ik eerst stapelgek op iemand zijn en dat gebeurt nooit.
Inmiddels heb ik een paar single vriendinnen en daardoor voel ik me niet meer zo'n uitzondering.
woensdag 10 februari 2016 01:42
quote:eefje1980 schreef op 09 februari 2016 @ 22:28:
Weet je, ondanks dat je spreekt over niet meer een liefdesrelatie willen (aangaan) heeft dat ook wel wat betrekking op de rest misschien. Ook vriendschapsrelaties kosten tijd, energie, kwetsbaarheid.. de hele reutemeteut als je het geluk hebt op latere leeftijd nieuwe vriendschappen op te doen. Kan me voorstellen dat als je wel die behoefte voelt maar het even niet zoveel om je heen hebt en ook net verhuisd bent dat het soms best even erg eenzaam is.
En toegegeven door een eeuwige vrijgezel (die toevallig echt heel pril misschien wel die "status" aan het verliezen is en het doodeng vindt na acht jaar alleen zijn en er ook van te hebben genoten), het is echt niet altijd leuk in je eentje. Wat men ook beweert. Soms is het gewoon ook heerlijk om eens voor een ander te koken of dat er zelfs iemand in huis je opwacht met het cliché kopje thee. Je beschrijft je vriendschappen, is daar begrip voor jouw kant van het verhaal nu toch de fase met drukte en kinderen is aangebroken? Ik kan vanuit mijn eigen ervaring dat het echt van de vriendin zelf afhangt. Sommige heb ik compleet verloren aan het ouderschap, hoezeer ik ook interesse toonde en steeds concessies bleef doen. Anderen zijn ook mij trouw gebleven en komen ook af en toe zonder hun kinders bij me. Hebben wederzijdse interesse.
Maw: het advies om je vriendenkring te proberen uit te breiden, helemaal in zo'n nieuwe stad, is heel goed! Ik zie dat je dat ook al hebt gedaan, je bij clubjes aansluiten etc. Het is niet dat ik het niet begrijp hoor, ik heb zelf bijvoorbeeld pas een naaste verloren en toen ik korte tijd veel aandacht kreeg van mensen om me heen realiseerde ik me pas de keiharde waarheid hoezeer ik dat miste en hoe bang ik was om dat na de eerste hevige periode kwijt te raken aan de dagelijkse drukte die iedereen lijkt te hebben. Ik koester dan ook die enkele mensen die zijn gebleven, in alle fases van mijn leven. Het zijn er denk ik drie ofzo.
Dat is helemaal niet weinig maar een grote rijkdom vind ik! Heb je zulke mensen om je heen waar je dat van kunt zeggen? En laat je mensen ook toe? Het is niet altijd makkelijk om aan te geven dat je mensen nodig hebt en al helemaal niet als je het al lang in je eentje rooit. Daarnaast mag je gevoel er ook gewoon zijn hoor, je hoeft echt niet altijd het blije ei uit te hangen omdat dat nou eenmaal sociaal wenselijk is.
Uit nieuwsgierigheid en niet om je aan de man te helpen want als iemand daar slecht in is geweest ben ik het zelf wel : Waarom heb je zo resoluut besloten geen relatie meer te willen?
Want het enige dat ik altijd hoor als mensen zeggen: "een relatie is niets voor mij" " ik kan dat niet, een relatie" is: "bewijs me alsjeblieft het tegendeel!"
Misschien heb ik het mis hoor maar waarom die behoefte helemaal negeren? Je hoeft er echt niet weer voor op datingsites. Ik heb daar persoonlijk echt veel teveel tijd in gestoken om vooral te ontdekken dat het super oppervlakkig is en dat ik het ook werd. Maar bedoel meer; waarom niet die mogelijkheid wel openlaten en er verder niet al teveel mee bezig zijn? Als je je gaat openstellen kan het soms juist zomaar wel raak zijn. Je laat je ware kleuren zien en iedereen die dat doet is mi leuk en kan leuk gevonden worden, want oprecht. Misschien te ver doorgedacht maar het intrigeert me nogal, dat soort uitspraken.Mooie reactie..
Weet je, ondanks dat je spreekt over niet meer een liefdesrelatie willen (aangaan) heeft dat ook wel wat betrekking op de rest misschien. Ook vriendschapsrelaties kosten tijd, energie, kwetsbaarheid.. de hele reutemeteut als je het geluk hebt op latere leeftijd nieuwe vriendschappen op te doen. Kan me voorstellen dat als je wel die behoefte voelt maar het even niet zoveel om je heen hebt en ook net verhuisd bent dat het soms best even erg eenzaam is.
En toegegeven door een eeuwige vrijgezel (die toevallig echt heel pril misschien wel die "status" aan het verliezen is en het doodeng vindt na acht jaar alleen zijn en er ook van te hebben genoten), het is echt niet altijd leuk in je eentje. Wat men ook beweert. Soms is het gewoon ook heerlijk om eens voor een ander te koken of dat er zelfs iemand in huis je opwacht met het cliché kopje thee. Je beschrijft je vriendschappen, is daar begrip voor jouw kant van het verhaal nu toch de fase met drukte en kinderen is aangebroken? Ik kan vanuit mijn eigen ervaring dat het echt van de vriendin zelf afhangt. Sommige heb ik compleet verloren aan het ouderschap, hoezeer ik ook interesse toonde en steeds concessies bleef doen. Anderen zijn ook mij trouw gebleven en komen ook af en toe zonder hun kinders bij me. Hebben wederzijdse interesse.
Maw: het advies om je vriendenkring te proberen uit te breiden, helemaal in zo'n nieuwe stad, is heel goed! Ik zie dat je dat ook al hebt gedaan, je bij clubjes aansluiten etc. Het is niet dat ik het niet begrijp hoor, ik heb zelf bijvoorbeeld pas een naaste verloren en toen ik korte tijd veel aandacht kreeg van mensen om me heen realiseerde ik me pas de keiharde waarheid hoezeer ik dat miste en hoe bang ik was om dat na de eerste hevige periode kwijt te raken aan de dagelijkse drukte die iedereen lijkt te hebben. Ik koester dan ook die enkele mensen die zijn gebleven, in alle fases van mijn leven. Het zijn er denk ik drie ofzo.
Dat is helemaal niet weinig maar een grote rijkdom vind ik! Heb je zulke mensen om je heen waar je dat van kunt zeggen? En laat je mensen ook toe? Het is niet altijd makkelijk om aan te geven dat je mensen nodig hebt en al helemaal niet als je het al lang in je eentje rooit. Daarnaast mag je gevoel er ook gewoon zijn hoor, je hoeft echt niet altijd het blije ei uit te hangen omdat dat nou eenmaal sociaal wenselijk is.
Uit nieuwsgierigheid en niet om je aan de man te helpen want als iemand daar slecht in is geweest ben ik het zelf wel
: Waarom heb je zo resoluut besloten geen relatie meer te willen?Want het enige dat ik altijd hoor als mensen zeggen: "een relatie is niets voor mij" " ik kan dat niet, een relatie" is: "bewijs me alsjeblieft het tegendeel!"
Misschien heb ik het mis hoor maar waarom die behoefte helemaal negeren? Je hoeft er echt niet weer voor op datingsites. Ik heb daar persoonlijk echt veel teveel tijd in gestoken om vooral te ontdekken dat het super oppervlakkig is en dat ik het ook werd. Maar bedoel meer; waarom niet die mogelijkheid wel openlaten en er verder niet al teveel mee bezig zijn? Als je je gaat openstellen kan het soms juist zomaar wel raak zijn. Je laat je ware kleuren zien en iedereen die dat doet is mi leuk en kan leuk gevonden worden, want oprecht. Misschien te ver doorgedacht maar het intrigeert me nogal, dat soort uitspraken.Mooie reactie..
woensdag 10 februari 2016 02:28
Oja, ik heb die afslag ook gemist along the way. Het is nooit een bewuste keuze geweest, maar ik heb me ook zelden eenzaam gevoeld. En inmiddels 40 plus, merk ik wel dat mijn leven net zo vastgeroest is, als dat van de stelletjes om me heen. Ik heb een ritme, ik heb een routine en ik zou moeite hebben daar van af te wijken en dus iemand in mijn leven toe te laten.
Ik ben er enerzijds volmaakt tevreden mee, omdat ik me oprecht goed voel en ik me zeer zeer zelden eenzaam voel (eigenlijk haast nooit, I am my own best company).
Maar, ook ik ontkom niet helemaal aan 'het maatschappelijk oordeel'. Er is binnenkort een reunie van school. Mensen die ik 25 jaar niet gezien heb. En ik zweer het, maar dat is de enige omstandigheid waarbij ik me een tikkeltje een looser zal gaan voelen. Omdat ik niet aan de verwachtingen heb voldaan en bang ben dat anderen mij zielig vinden. Terwijl ik mezelf geenszins zielig voel.
Dus ik ga waarschijnlijk maar niet.
Heb ik gewoon een fijn en leuk leven zonder dat mijn oud klasgenoten dat weten.
Ik ben er enerzijds volmaakt tevreden mee, omdat ik me oprecht goed voel en ik me zeer zeer zelden eenzaam voel (eigenlijk haast nooit, I am my own best company).
Maar, ook ik ontkom niet helemaal aan 'het maatschappelijk oordeel'. Er is binnenkort een reunie van school. Mensen die ik 25 jaar niet gezien heb. En ik zweer het, maar dat is de enige omstandigheid waarbij ik me een tikkeltje een looser zal gaan voelen. Omdat ik niet aan de verwachtingen heb voldaan en bang ben dat anderen mij zielig vinden. Terwijl ik mezelf geenszins zielig voel.
Dus ik ga waarschijnlijk maar niet.
Heb ik gewoon een fijn en leuk leven zonder dat mijn oud klasgenoten dat weten.
woensdag 10 februari 2016 06:14
Er zijn mensen die ik tot hun recht vind komen in 'n relatie, die horen gewoon bij elkaar en die accepteren elkaars tekortkomingen moeiteloos. Maar er zijn ook genoeg relaties waarbij ik denk dat ze beter af zouden zijn zonder elkaar of in elk geval zonder samen te wonen. Die lopen alleen maar op elkaar en elkaars gedrag te vitten maar willen ook niet zonder elkaar omdat ze dan alleen zijn. Dat vind ik zulke mismatches. Een vriendin van mij is zo'n type, die moet en zal altijd 'n relatie, maar heeft ze er eentje is het zo'n ontevreden stuk vreten dat ze gewoon niet meer te genieten is.
Shoot first, ask questions later!
woensdag 10 februari 2016 09:12
quote:aaaanne schreef op 09 februari 2016 @ 22:10:
[...]
Ik denk alleen dat MEFunny ook bedoelt dat je niet de deur dicht hoeft te doen. In het verleden gingen relaties nooit vanzelf en werd je er niet happy van. Maar ervaringen uit het verleden geven geen garanties voor de toekomst. .
Precies, dat bedoel ik.
Ook weet ik dat niet voor iedereen een relatie haalbaar is.
Maar als je de deur dicht laat weet je niet hoe dit bij jou uit zal pakken.
[...]
Ik denk alleen dat MEFunny ook bedoelt dat je niet de deur dicht hoeft te doen. In het verleden gingen relaties nooit vanzelf en werd je er niet happy van. Maar ervaringen uit het verleden geven geen garanties voor de toekomst. .
Precies, dat bedoel ik.
Ook weet ik dat niet voor iedereen een relatie haalbaar is.
Maar als je de deur dicht laat weet je niet hoe dit bij jou uit zal pakken.
woensdag 10 februari 2016 09:22
quote:aaaanne schreef op 09 februari 2016 @ 22:51:
[...]
Uit het eerste stuk van je post lees ik vooral zelfbescherming tegen verdriet dat het misschien niet zal worden zoals je ooit in je hoofd had. Alsof je het ergens, ver weg in je kleine teen verstopt, toch nog wel wil, eigenlijk. In het laatste stukje lees ik dat je niet wil dat mensen dichtbij komen, zelfs vrienden niet.
Ben je altijd zo geweest, zelfstandig, einzelganger, of is er iets aanwijsbaars (gebeurd) waardoor je wilt dat mensen niet meer dichtbij komen (teleurstellingen, of erger)? Als beide stukjes kloppen (je zou eigenlijk misschien toch ergens wel willen, en er is iets wat je tegenhoudt), dan zou je kunnen overwegen hier iets aan te veranderen.Dit lees ik er idd ook in..
[...]
Uit het eerste stuk van je post lees ik vooral zelfbescherming tegen verdriet dat het misschien niet zal worden zoals je ooit in je hoofd had. Alsof je het ergens, ver weg in je kleine teen verstopt, toch nog wel wil, eigenlijk. In het laatste stukje lees ik dat je niet wil dat mensen dichtbij komen, zelfs vrienden niet.
Ben je altijd zo geweest, zelfstandig, einzelganger, of is er iets aanwijsbaars (gebeurd) waardoor je wilt dat mensen niet meer dichtbij komen (teleurstellingen, of erger)? Als beide stukjes kloppen (je zou eigenlijk misschien toch ergens wel willen, en er is iets wat je tegenhoudt), dan zou je kunnen overwegen hier iets aan te veranderen.Dit lees ik er idd ook in..
woensdag 10 februari 2016 09:25
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 09 februari 2016 @ 23:08:
Het zou voor mij denk ik niet echt een optie zijn mijn vrijheid op te geven, maar wie weet. Zoals ik al zei kan ik me moeilijk voorstellen dat een man in staat zou zijn mij mijn leven af te pakken
Maar mocht je ooit nog een leuke man tegenkomen dan betekend dat toch niet dat je al je vrijheid op moet geven?
Huisje boompje beestje is geen must hoor..
Ook met ieder je eigen huis etc kun je best een fijne relatie hebben.
Het zou voor mij denk ik niet echt een optie zijn mijn vrijheid op te geven, maar wie weet. Zoals ik al zei kan ik me moeilijk voorstellen dat een man in staat zou zijn mij mijn leven af te pakken
Maar mocht je ooit nog een leuke man tegenkomen dan betekend dat toch niet dat je al je vrijheid op moet geven?
Huisje boompje beestje is geen must hoor..
Ook met ieder je eigen huis etc kun je best een fijne relatie hebben.
woensdag 10 februari 2016 11:19
quote:JollyJ schreef op 09 februari 2016 @ 21:59:
Ik herken het wel in omgekeerde richting. Hoewel ik mijn gezin voor geen goud zou willen missen, realiseer ik me van tijd tot tijd heel goed dat ik daarmee een afslag voorbij heb laten gaan waar ik ook heel gelukkig van zou zijn geworden.
Het leven is wat het is, niet wat het had kunnen zijn.
Ik heb ook keuzes gemaakt in mijn leven waardoor het nu deze invulling heeft.
Keuzes die door de omstandigheden een soort van mijn pad richting gaf die ik zonder die omstandigheden hoogstwaarschijnlijk niet had gevolgd.
Andere afslagen hadden mij denk ik beter gepast. En hoewel ik mijn kinderen ook voor geen goud wil missen, ik zou die keuze niet nog eens maken.
Dus ja, omgekeerde richting afslagen gemist.
Ik herken het wel in omgekeerde richting. Hoewel ik mijn gezin voor geen goud zou willen missen, realiseer ik me van tijd tot tijd heel goed dat ik daarmee een afslag voorbij heb laten gaan waar ik ook heel gelukkig van zou zijn geworden.
Het leven is wat het is, niet wat het had kunnen zijn.
Ik heb ook keuzes gemaakt in mijn leven waardoor het nu deze invulling heeft.
Keuzes die door de omstandigheden een soort van mijn pad richting gaf die ik zonder die omstandigheden hoogstwaarschijnlijk niet had gevolgd.
Andere afslagen hadden mij denk ik beter gepast. En hoewel ik mijn kinderen ook voor geen goud wil missen, ik zou die keuze niet nog eens maken.
Dus ja, omgekeerde richting afslagen gemist.
woensdag 10 februari 2016 11:50
@hiltje:
Ik had precies dezelfde gedachte wat betreft een klassenreünie. Vorig was er een georganiseerd van mijn basisschoolklas. Het was mijn leukste klas ooit, op 3 meiden na. Maar ik had 2 dingen die me tegenhielden. Namelijk het single zijn en ook geen regulier werk hebben door Autisme. En die 3 meiden hebben me op de middelbare school zo gepest dat ik van school moest veranderen. Ik voelde me dubbel een loser. Bang om geminacht of als gehandicapte gezien te worden. Op advies van anderen heb ik me wel opgegeven. De reünie werd een half jaar van tevoren aangekondigd. Dan kon ik altijd op het laatste moment nog beslissen of ik ging of niet. En tot het laatst heb ik getwijfeld. Een rotgevoel. Want mijn basisschooltijd was sociaal gezien mijn mooiste tijd. Alleen mijn issues. Toch gegaan en het was heel anders dan ik me had voorgesteld. Een 3e van de klas was er niet. Eerst een rondleiding gehad en daarna een receptie (daar leek het meer op) in een café. Had me meer voorgesteld zoals op tv dat je aan je bankje zit en om de beurt aan het woord bent. Gelukkig niet. Ik was wel de enige single inderdaad. Maar er werd niet raar over gedaan. Ze hadden zoiets van: "Ach dat komt wel een keer." En ik ben gewoon eerlijk geweest toen ze naar mijn werk vroegen. Eentje zei dat ze het jammer vond voor me, want ik kon toch goed leren? De rest knikte wat, maar vroegen er niet over door. Ze stonden er wel van te kijken dat ik nog zoveel meer wist van toen dan zij. Het pesten heb ik niet besproken, daar was het moment niet voor. Het was gezellig en dat wilde ik zo houden. Verder leuk bij gekletst met oude vriendinnen. Een hoop kopzorgen en huilbuien gehad voor niks dus.
Misschien heb je iets aan mijn verhaal. Ik zou vooral kijken of het toen een leuke klas en of je mensen had om mee op te trekken.
Ik had precies dezelfde gedachte wat betreft een klassenreünie. Vorig was er een georganiseerd van mijn basisschoolklas. Het was mijn leukste klas ooit, op 3 meiden na. Maar ik had 2 dingen die me tegenhielden. Namelijk het single zijn en ook geen regulier werk hebben door Autisme. En die 3 meiden hebben me op de middelbare school zo gepest dat ik van school moest veranderen. Ik voelde me dubbel een loser. Bang om geminacht of als gehandicapte gezien te worden. Op advies van anderen heb ik me wel opgegeven. De reünie werd een half jaar van tevoren aangekondigd. Dan kon ik altijd op het laatste moment nog beslissen of ik ging of niet. En tot het laatst heb ik getwijfeld. Een rotgevoel. Want mijn basisschooltijd was sociaal gezien mijn mooiste tijd. Alleen mijn issues. Toch gegaan en het was heel anders dan ik me had voorgesteld. Een 3e van de klas was er niet. Eerst een rondleiding gehad en daarna een receptie (daar leek het meer op) in een café. Had me meer voorgesteld zoals op tv dat je aan je bankje zit en om de beurt aan het woord bent. Gelukkig niet. Ik was wel de enige single inderdaad. Maar er werd niet raar over gedaan. Ze hadden zoiets van: "Ach dat komt wel een keer." En ik ben gewoon eerlijk geweest toen ze naar mijn werk vroegen. Eentje zei dat ze het jammer vond voor me, want ik kon toch goed leren? De rest knikte wat, maar vroegen er niet over door. Ze stonden er wel van te kijken dat ik nog zoveel meer wist van toen dan zij. Het pesten heb ik niet besproken, daar was het moment niet voor. Het was gezellig en dat wilde ik zo houden. Verder leuk bij gekletst met oude vriendinnen. Een hoop kopzorgen en huilbuien gehad voor niks dus.
Misschien heb je iets aan mijn verhaal. Ik zou vooral kijken of het toen een leuke klas en of je mensen had om mee op te trekken.
woensdag 10 februari 2016 12:21
Single zijn is voor mij geen reden om n reunie te mijden. Heb bij zoiets juist medelijden met al die gescheiden mensen die aan kind en of alimentatie vastzitten of gewoon aan n gezinsleven met schoolgaande kinderen die alle vrije tijd en geld opslurpen. Mensen zijn doorgaans juist eerder jaloers op je vrije leventje en reizen.
Shoot first, ask questions later!
woensdag 10 februari 2016 12:49
quote:consuelabananahammok schreef op 10 februari 2016 @ 11:19:
[...]
Ik heb ook keuzes gemaakt in mijn leven waardoor het nu deze invulling heeft.
Keuzes die door de omstandigheden een soort van mijn pad richting gaf die ik zonder die omstandigheden hoogstwaarschijnlijk niet had gevolgd.
Andere afslagen hadden mij denk ik beter gepast. En hoewel ik mijn kinderen ook voor geen goud wil missen, ik zou die keuze niet nog eens maken.
Dus ja, omgekeerde richting afslagen gemist.Dit herken ik ook wel ja maar wat Jolly al heel mooi zei,het leven is wat het is en niet wat het had kunnen zijn..
[...]
Ik heb ook keuzes gemaakt in mijn leven waardoor het nu deze invulling heeft.
Keuzes die door de omstandigheden een soort van mijn pad richting gaf die ik zonder die omstandigheden hoogstwaarschijnlijk niet had gevolgd.
Andere afslagen hadden mij denk ik beter gepast. En hoewel ik mijn kinderen ook voor geen goud wil missen, ik zou die keuze niet nog eens maken.
Dus ja, omgekeerde richting afslagen gemist.Dit herken ik ook wel ja maar wat Jolly al heel mooi zei,het leven is wat het is en niet wat het had kunnen zijn..
woensdag 10 februari 2016 12:58
Ik heb ook voor meerdere afslagen gestaan, maar heb niet het idee een afslag gemist te hebben. Tuurlijk heb ik weleens een gevoel van "wat als...", maar dan had ik wellicht gemist wat ik nu heb.
Ook ik ben single en heb vaker voor de keuze gestaan om wel of niet met een relatie door te gaan. Een paar weken geleden nog; was ik linksaf gegaan, dan had ik nu een relatie gehad met een op papier prima man, had ik wellicht over een jaar samengewoond en over twee jaar mijn eerste kind gekregen.
Maar... een man die alleen op papier prima is, is voor mij niet genoeg als verliefdheid en chemie ontbreken. Hij voelde meer voor mij dan ik voor hem. Dus ben ik rechtsaf gegaan en ben nu weer single. Een collega verklaarde me voor gek, zij vond dat ik de verkeerde afslag had genomen (maar zij kan niet alleen zijn). Voor mezelf heb ik er echter geen spijt van, het was voor mij de juiste afslag.
Ook ik ben single en heb vaker voor de keuze gestaan om wel of niet met een relatie door te gaan. Een paar weken geleden nog; was ik linksaf gegaan, dan had ik nu een relatie gehad met een op papier prima man, had ik wellicht over een jaar samengewoond en over twee jaar mijn eerste kind gekregen.
Maar... een man die alleen op papier prima is, is voor mij niet genoeg als verliefdheid en chemie ontbreken. Hij voelde meer voor mij dan ik voor hem. Dus ben ik rechtsaf gegaan en ben nu weer single. Een collega verklaarde me voor gek, zij vond dat ik de verkeerde afslag had genomen (maar zij kan niet alleen zijn). Voor mezelf heb ik er echter geen spijt van, het was voor mij de juiste afslag.
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
