Seks
alle pijlers
Slapende lust, liefde en seks, oorzaken/gevolgen.
donderdag 2 september 2010 12:08
De insteek van dit topic is een serieuze variant van het minnaartopic: filosoferen over oorzaken en gevolgen van desinteresse en sleur in de seks binnen je relatie. Accepteren, aan werken en/of een sv, welke oplossing ook. En waarom. En met respect voor ieders keuzes, oplossingen en overwegingen!
Dit topic is dus bedoeld voor mensen die hiermee te maken hebben,over twijfelen, zelf een minnaar/minnares hebben of op het punt staan vreemd te gaan. Of hun partner is vreemdgegaan of een (seks)relatie is begonnen met een ander. Of diegenen die hierin geinteresseerd zijn.
Niet bedoeld voor discussies en oordelen of het moreel verantwoord is om vreemd te gaan en niet voor andere veroordelende reacties. Daar zijn andere topics over.
Mogelijke gevolgen zijn dat je vroeg of laat op zoek gaat of bent gerold in gelijkgestemde seks buiten je relatie, wat kan uitgroeien tot meer gevoelens, worstelingen met verliefdheid/liefde/seks. En veel frustratie, verdriet, jezelf of elkaar tekort doen.
Ik heb gemerkt dat er genoeg mensen zijn die worstelen met dit soort vraagstukken en waarom ze dit gebeurd is, waarom ze hebben gekozen voor bijv vreemdgaan en daar niet makkelijk met familie en vrienden over kunnen praten.
Sommigen hebben behoefte hun ervaringen te delen, herkenning te vinden en te zien hoe anderen hiermee omgaan.
Waarschuwing vooraf: het zullen diepgaander en dus langere reacties zijn dan luchtige oneliners! Het is dus echt alleen bedoeld voor wie dat interessant vindt.
Dit topic is dus bedoeld voor mensen die hiermee te maken hebben,over twijfelen, zelf een minnaar/minnares hebben of op het punt staan vreemd te gaan. Of hun partner is vreemdgegaan of een (seks)relatie is begonnen met een ander. Of diegenen die hierin geinteresseerd zijn.
Niet bedoeld voor discussies en oordelen of het moreel verantwoord is om vreemd te gaan en niet voor andere veroordelende reacties. Daar zijn andere topics over.
Mogelijke gevolgen zijn dat je vroeg of laat op zoek gaat of bent gerold in gelijkgestemde seks buiten je relatie, wat kan uitgroeien tot meer gevoelens, worstelingen met verliefdheid/liefde/seks. En veel frustratie, verdriet, jezelf of elkaar tekort doen.
Ik heb gemerkt dat er genoeg mensen zijn die worstelen met dit soort vraagstukken en waarom ze dit gebeurd is, waarom ze hebben gekozen voor bijv vreemdgaan en daar niet makkelijk met familie en vrienden over kunnen praten.
Sommigen hebben behoefte hun ervaringen te delen, herkenning te vinden en te zien hoe anderen hiermee omgaan.
Waarschuwing vooraf: het zullen diepgaander en dus langere reacties zijn dan luchtige oneliners! Het is dus echt alleen bedoeld voor wie dat interessant vindt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 8 februari 2016 11:56
Mijn man weet van die minnaar. Hij was er kapot van.
Hij weet niet dat ik hem nog steeds mis en hoe veel fijner ik die seks vond. Het is al pijnlijk genoeg voor hem zo.
Minnaar heeft 9 maanden geleden een relatie gekregen. We hadden toen heel zelden nog contact. Hij kan het goed met haar vinden en wil ook iemand om een toekomst mee op te bouwen wat logisch is.
Wel zei hij dat hij niet dat de speciale voelt wat hij wel bij mij voelt en de seks ook niet spetterend is. Ik acht dus wel een kans dat hij weer oo mijn contact in zou gaan als die zou zoeken.
Hij weet niet dat ik hem nog steeds mis en hoe veel fijner ik die seks vond. Het is al pijnlijk genoeg voor hem zo.
Minnaar heeft 9 maanden geleden een relatie gekregen. We hadden toen heel zelden nog contact. Hij kan het goed met haar vinden en wil ook iemand om een toekomst mee op te bouwen wat logisch is.
Wel zei hij dat hij niet dat de speciale voelt wat hij wel bij mij voelt en de seks ook niet spetterend is. Ik acht dus wel een kans dat hij weer oo mijn contact in zou gaan als die zou zoeken.
maandag 8 februari 2016 12:54
Dat stiekeme gaat jou ook vroeg of laat opbreken.
Natuurlijk is het kwetsend als je man zou weten dat je nog steeds naar die minnaar verlangt in seksueel opzicht.
Intussen onderschat je denk ik wat het met jou doet (en met hem) als je dat zou voortzetten, terwijl die minnaar nu ook een andere partner heeft.
Als het het daglicht kon verdragen, zou je je niet schuldig hoeven voelen, of schaamte richting je man (en anderen, als die dat zouden weten). En die 2 emoties brengen een schaduwkant in je leven, en dat kun je misschien wegzetten tegenover ondeugend/ stout, dus spannend ipv standaard/geijkt leventje.
Toch zijn het dingen waar je trots op kunt zijn, die bijdragen aan zelfvertrouwen en een goed gevoel over jezelf.
Dat haalde je -denk je- in plaats daarvan uit complimenten en stomende seks, begeerd voelen, en dat is meer een soort kick, die je telkens nodig houdt, omdat de houdbaarheidsduur daarvan steeds maar tijdelijk was.
Geeft het jou in the end écht een goed gevoel over jezelf?
Vaak zijn het juist eigen "succesjes" of zelfoverwinningen die je doen "groeien", waar je eigenwaarde groter van worden, die je niet verborgen hoeft te houden voor je eigen partner en anderen, maar juist met een gerust hart en blij kunt delen.
Ik denk dat iedereen wel iets voor zichzelf houdt, en dat dat het gevoel geeft dat je ook nog een individu bent en niet alleen maar partner, door een relatie te hebben.
Dat jij er ook nog bent als jij, als begeerlijk en geliefd individu, een stuk eigen leven hebt en houdt, een stukje vrijheid en 'me-time".
Partners kunnen elkaar ook tegenhouden op allerlei vlakken, in persoonlijke groei.
Omdat je toch rekening houdt met elkaar en elkaars gevoelens en je je aanpast aan elkaar en elkaars verwachtingen.
Niet alleen in seksueel opzicht.
Ik vind het boek "Bevrijd door liefde" van Jan Geurtz een verfrissender kijk geven op wat gezond is voor een relatie (en hij betoogt een groot stuk vrijheid om jezelf-ff-geen-partner-van te blijven. Meer "me-time' oa voor zelfreflectie en zelfontwikkeling, dingen meemaken en ervaren zonder partner, je eigen identiteit op meerdere vlakken te blijven ontwikkelen.
Bijv allebei meer ruimte, hij noemt stellen die voortaan eens per maand een weekend alleen doorbrengen, zonder partner en zonder gezin.
Dat kan alleen in vertrouwen.
Niet als je dat weekend vervolgens met die minnaar doorbrengt.
Al pleit die schrijver oa voor hoe gezond het is om elkaar niet levenslang als vanzelfsprekend te beschouwen, maar elkaar ook los te laten en een bepaalde vrijheid te geven om onafhankelijk van elkaar delen van jezelf te onderzoeken en te ontdekken.
Of gebieden die niet/nauwelijks aan bod komen van je persoonlijkheid.
Vindt jouw man de seks en intimiteit met jou wel geweldig fijn?
Zou hij niet ook wat meer vrijheid in dat opzicht willen?
Of heeft hij daar geen behoefte aan?
Misschien zou je samen dat kunnen onderzoeken, parenclubs of zo?
Geeft toch (tov een minnaar) een saamhorigheid als je allebei samen nieuwe ervaringen opdoet.
Het kan heel bedreigend zijn als je zou vertellen dat je behoefte houdt aan seks met een ander dan je partner.
Het kán ook een (eerlijk) nieuw uitgangspunt vormen om samen over na te denken (als het niet in de verwijtende sfeer zit van "ik kom tekort bij jou").
Je bent niet de enige die behoefte heeft aan verandering of eens een andere sekspartner, zelfs als je veel van je huidige partner houdt en verder heel goed past bij elkaar.
Voor veel mensen hoort lust seks uitsluitend voor de eigen partner weggelegd te zijn (levenslang) maar voor evenzovele mensen is dat gewoon niet zo en doet dat niks af aan de liefde voor de eigen partner.
Het wordt lastiger als je partner daar totaal geen oren naar heeft en wél monogaam is en helemaal geen behoefte heeft aan lust beleven met anderen dan de eigen partner.
Dan krijg je een patstelling, waar iha de maatschappij hem gelijk in zou geven, tegenover jouw behoeften.
Liefde hoort belangrijker te zijn, in die visie, en dat is niet je partner kwetsen.
Dus moet je dat deel van jezelf afwijzen, of uit elkaar gaan, kiezen dus, want je doet of jezelf, of hem tekort.
Dat zijn best zware keuzes, want je wil niet moeten kiezen tussen liefde en (lekkere) seks, als dat niet in 1 en dezelfde partner samen gaat.
Als je die minnaar verkozen had als liefdespartner, waren jullie allang bij elkaar geweest.
Blijft dat het kiezen of delen is, maar als dat stiekem moet, wijs je ook een stuk van jezelf af, oa je eigen integriteit en betrouwbaarheid, en dat is op den duur ook niet iets wat jou als persoonlijkheid laat groeien.
Hoe dan ook is zoiets imo een situatie waarin je belangrijke delen van je persoonlijkheid afwijst, of je nu je partner of jezelf voorop stelt.
Natuurlijk is het kwetsend als je man zou weten dat je nog steeds naar die minnaar verlangt in seksueel opzicht.
Intussen onderschat je denk ik wat het met jou doet (en met hem) als je dat zou voortzetten, terwijl die minnaar nu ook een andere partner heeft.
Als het het daglicht kon verdragen, zou je je niet schuldig hoeven voelen, of schaamte richting je man (en anderen, als die dat zouden weten). En die 2 emoties brengen een schaduwkant in je leven, en dat kun je misschien wegzetten tegenover ondeugend/ stout, dus spannend ipv standaard/geijkt leventje.
Toch zijn het dingen waar je trots op kunt zijn, die bijdragen aan zelfvertrouwen en een goed gevoel over jezelf.
Dat haalde je -denk je- in plaats daarvan uit complimenten en stomende seks, begeerd voelen, en dat is meer een soort kick, die je telkens nodig houdt, omdat de houdbaarheidsduur daarvan steeds maar tijdelijk was.
Geeft het jou in the end écht een goed gevoel over jezelf?
Vaak zijn het juist eigen "succesjes" of zelfoverwinningen die je doen "groeien", waar je eigenwaarde groter van worden, die je niet verborgen hoeft te houden voor je eigen partner en anderen, maar juist met een gerust hart en blij kunt delen.
Ik denk dat iedereen wel iets voor zichzelf houdt, en dat dat het gevoel geeft dat je ook nog een individu bent en niet alleen maar partner, door een relatie te hebben.
Dat jij er ook nog bent als jij, als begeerlijk en geliefd individu, een stuk eigen leven hebt en houdt, een stukje vrijheid en 'me-time".
Partners kunnen elkaar ook tegenhouden op allerlei vlakken, in persoonlijke groei.
Omdat je toch rekening houdt met elkaar en elkaars gevoelens en je je aanpast aan elkaar en elkaars verwachtingen.
Niet alleen in seksueel opzicht.
Ik vind het boek "Bevrijd door liefde" van Jan Geurtz een verfrissender kijk geven op wat gezond is voor een relatie (en hij betoogt een groot stuk vrijheid om jezelf-ff-geen-partner-van te blijven. Meer "me-time' oa voor zelfreflectie en zelfontwikkeling, dingen meemaken en ervaren zonder partner, je eigen identiteit op meerdere vlakken te blijven ontwikkelen.
Bijv allebei meer ruimte, hij noemt stellen die voortaan eens per maand een weekend alleen doorbrengen, zonder partner en zonder gezin.
Dat kan alleen in vertrouwen.
Niet als je dat weekend vervolgens met die minnaar doorbrengt.
Al pleit die schrijver oa voor hoe gezond het is om elkaar niet levenslang als vanzelfsprekend te beschouwen, maar elkaar ook los te laten en een bepaalde vrijheid te geven om onafhankelijk van elkaar delen van jezelf te onderzoeken en te ontdekken.
Of gebieden die niet/nauwelijks aan bod komen van je persoonlijkheid.
Vindt jouw man de seks en intimiteit met jou wel geweldig fijn?
Zou hij niet ook wat meer vrijheid in dat opzicht willen?
Of heeft hij daar geen behoefte aan?
Misschien zou je samen dat kunnen onderzoeken, parenclubs of zo?
Geeft toch (tov een minnaar) een saamhorigheid als je allebei samen nieuwe ervaringen opdoet.
Het kan heel bedreigend zijn als je zou vertellen dat je behoefte houdt aan seks met een ander dan je partner.
Het kán ook een (eerlijk) nieuw uitgangspunt vormen om samen over na te denken (als het niet in de verwijtende sfeer zit van "ik kom tekort bij jou").
Je bent niet de enige die behoefte heeft aan verandering of eens een andere sekspartner, zelfs als je veel van je huidige partner houdt en verder heel goed past bij elkaar.
Voor veel mensen hoort lust seks uitsluitend voor de eigen partner weggelegd te zijn (levenslang) maar voor evenzovele mensen is dat gewoon niet zo en doet dat niks af aan de liefde voor de eigen partner.
Het wordt lastiger als je partner daar totaal geen oren naar heeft en wél monogaam is en helemaal geen behoefte heeft aan lust beleven met anderen dan de eigen partner.
Dan krijg je een patstelling, waar iha de maatschappij hem gelijk in zou geven, tegenover jouw behoeften.
Liefde hoort belangrijker te zijn, in die visie, en dat is niet je partner kwetsen.
Dus moet je dat deel van jezelf afwijzen, of uit elkaar gaan, kiezen dus, want je doet of jezelf, of hem tekort.
Dat zijn best zware keuzes, want je wil niet moeten kiezen tussen liefde en (lekkere) seks, als dat niet in 1 en dezelfde partner samen gaat.
Als je die minnaar verkozen had als liefdespartner, waren jullie allang bij elkaar geweest.
Blijft dat het kiezen of delen is, maar als dat stiekem moet, wijs je ook een stuk van jezelf af, oa je eigen integriteit en betrouwbaarheid, en dat is op den duur ook niet iets wat jou als persoonlijkheid laat groeien.
Hoe dan ook is zoiets imo een situatie waarin je belangrijke delen van je persoonlijkheid afwijst, of je nu je partner of jezelf voorop stelt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 9 februari 2016 10:45
Wat een wijsheid Suzy, bedankt.
Heb je toevallig zelf ook in zo'n situatie gezeten?
Natuurlijk weet ik het allemaal wel, dat is die engel die me toespreekt vanaf mijn ene schouder. Maar nog heel vaak spreekt die duivel op mijn andere schouder me toe...zo ook daarnet weer toen ik voor het rek met valentijnskaarten stond![😩]()
Heb je toevallig zelf ook in zo'n situatie gezeten?
Natuurlijk weet ik het allemaal wel, dat is die engel die me toespreekt vanaf mijn ene schouder. Maar nog heel vaak spreekt die duivel op mijn andere schouder me toe...zo ook daarnet weer toen ik voor het rek met valentijnskaarten stond
dinsdag 9 februari 2016 13:18
Mwah, ken het van de andere kant (ex had langere tijd een verborgen 2e relatie, daarom is het ook ex, het bleef niet bij vreemdgaan).
Daarna ben ik ooit op forum terechtgekomen, oa op minnaartopic om te begrijpen hoe dat in zijn werk gaat, ex kon daar niet open over zijn.
Nu als single stuit ik ook weleens op iemand die al bezet is, kan me dus zelf ook inleven hoe dat ontstaat, al heb ik dat tot nu toe weten af te houden, goddank.
Ik zou zelf de verborgen minnares-positie liever niet bekleden iig, met alle verwarringen van dien, en die interne verscheurdheid die het oplevert (om niet te spreken van gekwetste anderen.. Ik veroordeel niet, maar liever niet in zo'n positie iig).
Daarna ben ik ooit op forum terechtgekomen, oa op minnaartopic om te begrijpen hoe dat in zijn werk gaat, ex kon daar niet open over zijn.
Nu als single stuit ik ook weleens op iemand die al bezet is, kan me dus zelf ook inleven hoe dat ontstaat, al heb ik dat tot nu toe weten af te houden, goddank.
Ik zou zelf de verborgen minnares-positie liever niet bekleden iig, met alle verwarringen van dien, en die interne verscheurdheid die het oplevert (om niet te spreken van gekwetste anderen.. Ik veroordeel niet, maar liever niet in zo'n positie iig).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 11 februari 2016 17:36
Hallo allemaal,
Er spelen ontzettend veel relatieproblemen tussen mijn man en mij, grotendeels in gang gezet door een verkeerd gelopen situatie met een minnaar vorig jaar. Ik kreeg toestemming, maar ontspoorde eigenlijk...kon niet meer eerlijk zijn, bleef het contact beschermen. Opgekropte frustraties denk ik, door ons eigen slechte sexleven gedurende vrijwel heel onze relatie (bijna 13 jaar inmiddels). Bij mij vaak pijn, verkrampen (bij voorspel al), etc. Ik wilde ook niet meer. En er kwam heel wat los toen ik het met een minnaar wel fijn had. Ook voor dit gedoe met mijn minnaar ging het niet goed tussen ons, en vooral met mij ging het niet zo best. We hebben een op zijn zachtst gezegd ingewikkeld verleden samen. Groot verdriet gehad, anders verwerkt, en uit elkaar gaan groeien. Achteraf zien we allerlei problemen, en lijkt vrijwel heel de relatie niet goed...
Er was het grootste deel van onze relatie al een vorm van verbale agressie, wat ook resulteerde in een breuk na een aantal jaar. Uiteindelijk toch weer bij elkaar gekomen, hij leek veranderd. Toch langzaam terug gekomen, en door dit gedoe met mijn minnaar volledig ontspoord. Ik heb vaak een wat korter lontje en kan kortaf doen en afstand bewaren. Mijn man is erg wispelturig, vaak allerlei erge dreigementen om mijn oren gehad, voor van alles uit gemaakt, echt nare opmerkingen gekregen. Voor mijn gevoel is vrijwel alles wat ik ben op de schop gegaan. Op seksueel gebied hadden we ondanks de ruzies een opleving tijdens dit gedoe met mijn minnaar, maar dit is helemaal ingezakt. En nog erger, nu kan ik eigenlijk nauwelijks nog een aanraking dulden. Ook een aantal keer ruzie gekregen omdat ik niet betast wilde worden, ook een keer tijdens ruzie me seksueel nogal geïntimideerd gevoeld. Vorige week ruzie gekregen omdat ik steeds verder in elkaar kroop toen mijn man aan me zat, ook een paar keer zei niet te willen, hij toch door ging. Ik werd kwaad, en het was ruzie. Mijn man heeft later wel zijn excuses gemaakt. Achteraf gezien ben ik regelmatig ook mijn eigen grenzen over gegaan, mijn man wilde op seksueel gebied compensatie voor dit gedoe met mijn minnaar. Ik voelde me verplicht, en ook al ging het eigenlijk niet, ik probeerde toch door te gaan. Ook om verdere problemen te voorkomen. Het heeft tot vrij heftige ruzies geleid als het me toch niet lukte.
Ik probeer omwille van onze dochter te ontdooien en me open te stellen, maar ik ben kapot van binnen. Voel me als ik thuis ben vaak of ontzettend gespannen met allerlei lichamelijke klachten, of ontzettend moe en verdrietig. Soms gaat het wel, naar heel mijn functioneren gaat langzaam steeds verder achteruit, gedachten gaan maar in cirkeltjes. Ik kan geen oplossing meer zien, geen energie om aan mezelf te werken. Voel heel duidelijk een muur om me heen, en weet niet meer wat ik hier mee moet. Ik heb ontzettend behoefte aan intimiteit en seks, maar ik kan het echt niet meer vinden bij mijn man. Laatste keer dat ik mijn minnaar zag is inmiddels 2 maanden geleden. Sindsdien af en toe contact over de app, maar ook dat mag niet meer. Ben wel wat om hem gaan geven, mis hem ook. Mijn man weet dat ik met mijn minnaar wel wil, maar niet met hem. Nogal pijnlijk, begrijp ik ook.
Mijn man zei van de week verwijten los te laten en aan zichzelf en onze relatie te willen werken. Hij probeert het ook. Maar ergens geloof ik niet dat het nog goed kan komen. Voel inmiddels zo'n afstand, boosheid, verdriet, en weerstand bij aanraking. Ik vertrouw hem niet meer, bang voor zijn wisselende stemmingen, dreigementen. Vertrouw er ergens niet meer op dat hij kan veranderen. Zo vaak besproken wat het met me doet, maar hij heeft zich niet in de hand. Als ik er op terug kom komt de schuld vaak bij mij te liggen, of hij ontkent iets (op een bepaalde manier) gezegd te hebben. Begreep van de week ook dat dit nu mijn probleem is, hij wil er tenslotte wel voor gaan...Hoe ontdooi je als er zoveel problemen zijn? Moet ik dat eigenlijk nog wel willen?
We lopen niet synchroom in wat we willen. Relatietherapie wilde ik niet, daarna hij niet. Mijn voorstel van beiden apart in therapie gaan, aan onszelf werken, en dan tijdelijk soort van uit elkaar wil hij niet. Hij kan binnen 24 uur wisselen van absoluut willen scheiden met allerlei nare opmerkingen er bij, tot uitgebreid vertellen dat hij zo van me houdt en voor me wil gaan. Ik varieer ook wel wat, toch op een andere manier.
Ik was eerst op het minnaar topic, maar onze problemen horen daar niet echt thuis. Weet eigenlijk ook niet of ze wel hier thuis horen. Ik ben alleen erg bang voor de reacties op het relatietopic. Hoop hier wat tips / herkenning te vinden...?
Er spelen ontzettend veel relatieproblemen tussen mijn man en mij, grotendeels in gang gezet door een verkeerd gelopen situatie met een minnaar vorig jaar. Ik kreeg toestemming, maar ontspoorde eigenlijk...kon niet meer eerlijk zijn, bleef het contact beschermen. Opgekropte frustraties denk ik, door ons eigen slechte sexleven gedurende vrijwel heel onze relatie (bijna 13 jaar inmiddels). Bij mij vaak pijn, verkrampen (bij voorspel al), etc. Ik wilde ook niet meer. En er kwam heel wat los toen ik het met een minnaar wel fijn had. Ook voor dit gedoe met mijn minnaar ging het niet goed tussen ons, en vooral met mij ging het niet zo best. We hebben een op zijn zachtst gezegd ingewikkeld verleden samen. Groot verdriet gehad, anders verwerkt, en uit elkaar gaan groeien. Achteraf zien we allerlei problemen, en lijkt vrijwel heel de relatie niet goed...
Er was het grootste deel van onze relatie al een vorm van verbale agressie, wat ook resulteerde in een breuk na een aantal jaar. Uiteindelijk toch weer bij elkaar gekomen, hij leek veranderd. Toch langzaam terug gekomen, en door dit gedoe met mijn minnaar volledig ontspoord. Ik heb vaak een wat korter lontje en kan kortaf doen en afstand bewaren. Mijn man is erg wispelturig, vaak allerlei erge dreigementen om mijn oren gehad, voor van alles uit gemaakt, echt nare opmerkingen gekregen. Voor mijn gevoel is vrijwel alles wat ik ben op de schop gegaan. Op seksueel gebied hadden we ondanks de ruzies een opleving tijdens dit gedoe met mijn minnaar, maar dit is helemaal ingezakt. En nog erger, nu kan ik eigenlijk nauwelijks nog een aanraking dulden. Ook een aantal keer ruzie gekregen omdat ik niet betast wilde worden, ook een keer tijdens ruzie me seksueel nogal geïntimideerd gevoeld. Vorige week ruzie gekregen omdat ik steeds verder in elkaar kroop toen mijn man aan me zat, ook een paar keer zei niet te willen, hij toch door ging. Ik werd kwaad, en het was ruzie. Mijn man heeft later wel zijn excuses gemaakt. Achteraf gezien ben ik regelmatig ook mijn eigen grenzen over gegaan, mijn man wilde op seksueel gebied compensatie voor dit gedoe met mijn minnaar. Ik voelde me verplicht, en ook al ging het eigenlijk niet, ik probeerde toch door te gaan. Ook om verdere problemen te voorkomen. Het heeft tot vrij heftige ruzies geleid als het me toch niet lukte.
Ik probeer omwille van onze dochter te ontdooien en me open te stellen, maar ik ben kapot van binnen. Voel me als ik thuis ben vaak of ontzettend gespannen met allerlei lichamelijke klachten, of ontzettend moe en verdrietig. Soms gaat het wel, naar heel mijn functioneren gaat langzaam steeds verder achteruit, gedachten gaan maar in cirkeltjes. Ik kan geen oplossing meer zien, geen energie om aan mezelf te werken. Voel heel duidelijk een muur om me heen, en weet niet meer wat ik hier mee moet. Ik heb ontzettend behoefte aan intimiteit en seks, maar ik kan het echt niet meer vinden bij mijn man. Laatste keer dat ik mijn minnaar zag is inmiddels 2 maanden geleden. Sindsdien af en toe contact over de app, maar ook dat mag niet meer. Ben wel wat om hem gaan geven, mis hem ook. Mijn man weet dat ik met mijn minnaar wel wil, maar niet met hem. Nogal pijnlijk, begrijp ik ook.
Mijn man zei van de week verwijten los te laten en aan zichzelf en onze relatie te willen werken. Hij probeert het ook. Maar ergens geloof ik niet dat het nog goed kan komen. Voel inmiddels zo'n afstand, boosheid, verdriet, en weerstand bij aanraking. Ik vertrouw hem niet meer, bang voor zijn wisselende stemmingen, dreigementen. Vertrouw er ergens niet meer op dat hij kan veranderen. Zo vaak besproken wat het met me doet, maar hij heeft zich niet in de hand. Als ik er op terug kom komt de schuld vaak bij mij te liggen, of hij ontkent iets (op een bepaalde manier) gezegd te hebben. Begreep van de week ook dat dit nu mijn probleem is, hij wil er tenslotte wel voor gaan...Hoe ontdooi je als er zoveel problemen zijn? Moet ik dat eigenlijk nog wel willen?
We lopen niet synchroom in wat we willen. Relatietherapie wilde ik niet, daarna hij niet. Mijn voorstel van beiden apart in therapie gaan, aan onszelf werken, en dan tijdelijk soort van uit elkaar wil hij niet. Hij kan binnen 24 uur wisselen van absoluut willen scheiden met allerlei nare opmerkingen er bij, tot uitgebreid vertellen dat hij zo van me houdt en voor me wil gaan. Ik varieer ook wel wat, toch op een andere manier.
Ik was eerst op het minnaar topic, maar onze problemen horen daar niet echt thuis. Weet eigenlijk ook niet of ze wel hier thuis horen. Ik ben alleen erg bang voor de reacties op het relatietopic. Hoop hier wat tips / herkenning te vinden...?
donderdag 11 februari 2016 18:20
Sunshine; als ik jouw verhaal zo hoor zou mijn advies zijn scheiden.
In vele opzichten is ons verhaal gelijk, echter mijn man is heel lief, zacht, begripvol en we hebben geen ruzie.
Ik begrijp uit jouw verhaal dat jouw man nare dingen zegt, dreigementen uitspreekt en er vaak ruzie is. Dat je zelfs bang er voor bent. Dat lijkt me niet gezond, ook niet voor je dochter.
In vele opzichten is ons verhaal gelijk, echter mijn man is heel lief, zacht, begripvol en we hebben geen ruzie.
Ik begrijp uit jouw verhaal dat jouw man nare dingen zegt, dreigementen uitspreekt en er vaak ruzie is. Dat je zelfs bang er voor bent. Dat lijkt me niet gezond, ook niet voor je dochter.
donderdag 11 februari 2016 21:57
Wat fijn dat je man zich anders op stelt whatamess. Was het niet zo dat het bij jullie stiekem was? Of vergis ik me? Las op het andere topic dat je twijfelt of je weer contact gaat zoeken...waarom zou je dat willen? Ken het wel hoor, daar niet van.
Mijn man heeft ook wel een zachte kant, doet ook zijn best voor ons gezin. Als we met het gezin op stap zijn voelt het vaak ook wel goed. Maar sommige dingen die gezegd zijn hebben me echt tot op het bot pijn gedaan. Op dat moment ging de muur omhoog en voelde ik er weinig van, ik werd alleen kwaad / gevoelloos. Maar herinneringen komen steeds boven drijven, en dan doet het alsnog pijn.
Voelt ergens oneerlijk hem er op af te rekenen, hij reageerde ook vanuit pijn, angst, wanhoop. En wil nu (weer) beter. Een tijdje geleden bood hij uiteindelijk huilend zijn excuses aan. Een ander moment verdedigt hij zijn standpunten, legt de schuld weer bij mij, legt de focus weer naar zijn pijn. Ik mishandel hem ook, ik doe kortaf, ik zei dit of deed dat. Hij is continue bang dat ik niet meer verder wil. Hij loopt bij mij steeds tegen een muur.
In zijn gezicht ben ik doorgaans niet echt bang. Vroeger, voor onze breuk, was ik wel eens bang dat hij me zou slaan. Hij stond toen agressief met een klapstoel op de muur te slaan. Hij vind het nog steeds verschrikkelijk dat ik dat kon denken. Hij sloopt alleen spullen, paar keer zijn hand gekneust. Merk aan kleine dingen hoe ik op mijn hoede ben. Zoals wanneer ik het bed moet verschuiven, whatsapp per ongeluk open, mijn telefoon niet hoor of niet op kan nemen, of iets verlaat ben. Allemaal dingen die eerder tot ruzie of nare opmerkingen geleid hebben. Voel de interne spanning soms ook stijgen als hij wat chagrijnig is, of ik iets ter sprake moet brengen of moet vragen waarvan ik bang ben dat het niet lekker valt. Of als hij tijdens zijn werk belt, omdat we zo vaak heftige ruzies krijgen dan. Vanuit dat gevoel doe ik dan wat chagrijnig / kortaf, en werk ruzie dus in de hand...merk wel dat hij me nu wat meer met rust laat, me 's avonds niet meer belt.
Mijn dochter is er doorgaans niet bij. Soms dreigt er wel wat (ongemerkt soms ook bij mij vandaan), en meestal ben ik het dan die zegt niet meer te willen praten. Echt uit de hand lopen doet het dan niet. Goed voor haar is dit niet, weet zeker dat ze er af en toe echt wat van mee krijgt. En onze stemmingen voelt. Maar het idee dat ik de stekker er uit trek en ze dan huilt om haar vader die er dan niet meer is doet me zo'n verdriet. Wil hem ook geen pijn doen. Bovendien betekent scheiden echt niet gelijk uit elkaar, denk dat we nog minstens een jaar aan elkaar vast zouden zitten.
Moet ook bekennen dat al zijn dreigementen om de vrouw van mijn minnaar te berichten, of mijn minnaar wel even wat dingen te gaan vertellen, me niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Hij heeft het volledige app gesprek tussen mijn minnaar en mij naar zichzelf gestuurd. Eerder gedreigd alle vuile was buiten te hangen, waardoor ik ook met familie ed nogal in de problemen zou komen. Heb over bepaalde dingen ook glashard tegen mijn minnaar moeten liegen, en die zou dat dan dus ook horen.
Ook de opmerking dat hij zo ongelukkig is dat regelmatig door hem heen schiet dat 1 stuurfoutje genoeg zou zijn en dat hij dan overal van af is spookt door mijn achterhoofd. En die kwam niet in een ruzie, maar in een normaal gesprek. Meermaals zelfs.
Volgens mij zijn we allebei ongelukkig. Terug kijkend op onze relatie begrijp ik eigenlijk steeds beter dat ik wel vaker open gestaan heb voor aandacht van andere mannen. Al ging ik (nog?) niet vreemd. Het lijkt er op dat onze relatie niet uit de juiste ingrediënten bestaat, niet om de goede redenen begonnen is, en niet door de juiste dingen stand gehouden heeft. Nu komen we daar op een hele nare manier achter. En dat is eigenlijk waar dit topic over gaat...waarom wil je iets buiten je relatie?
Mijn man heeft ook wel een zachte kant, doet ook zijn best voor ons gezin. Als we met het gezin op stap zijn voelt het vaak ook wel goed. Maar sommige dingen die gezegd zijn hebben me echt tot op het bot pijn gedaan. Op dat moment ging de muur omhoog en voelde ik er weinig van, ik werd alleen kwaad / gevoelloos. Maar herinneringen komen steeds boven drijven, en dan doet het alsnog pijn.
Voelt ergens oneerlijk hem er op af te rekenen, hij reageerde ook vanuit pijn, angst, wanhoop. En wil nu (weer) beter. Een tijdje geleden bood hij uiteindelijk huilend zijn excuses aan. Een ander moment verdedigt hij zijn standpunten, legt de schuld weer bij mij, legt de focus weer naar zijn pijn. Ik mishandel hem ook, ik doe kortaf, ik zei dit of deed dat. Hij is continue bang dat ik niet meer verder wil. Hij loopt bij mij steeds tegen een muur.
In zijn gezicht ben ik doorgaans niet echt bang. Vroeger, voor onze breuk, was ik wel eens bang dat hij me zou slaan. Hij stond toen agressief met een klapstoel op de muur te slaan. Hij vind het nog steeds verschrikkelijk dat ik dat kon denken. Hij sloopt alleen spullen, paar keer zijn hand gekneust. Merk aan kleine dingen hoe ik op mijn hoede ben. Zoals wanneer ik het bed moet verschuiven, whatsapp per ongeluk open, mijn telefoon niet hoor of niet op kan nemen, of iets verlaat ben. Allemaal dingen die eerder tot ruzie of nare opmerkingen geleid hebben. Voel de interne spanning soms ook stijgen als hij wat chagrijnig is, of ik iets ter sprake moet brengen of moet vragen waarvan ik bang ben dat het niet lekker valt. Of als hij tijdens zijn werk belt, omdat we zo vaak heftige ruzies krijgen dan. Vanuit dat gevoel doe ik dan wat chagrijnig / kortaf, en werk ruzie dus in de hand...merk wel dat hij me nu wat meer met rust laat, me 's avonds niet meer belt.
Mijn dochter is er doorgaans niet bij. Soms dreigt er wel wat (ongemerkt soms ook bij mij vandaan), en meestal ben ik het dan die zegt niet meer te willen praten. Echt uit de hand lopen doet het dan niet. Goed voor haar is dit niet, weet zeker dat ze er af en toe echt wat van mee krijgt. En onze stemmingen voelt. Maar het idee dat ik de stekker er uit trek en ze dan huilt om haar vader die er dan niet meer is doet me zo'n verdriet. Wil hem ook geen pijn doen. Bovendien betekent scheiden echt niet gelijk uit elkaar, denk dat we nog minstens een jaar aan elkaar vast zouden zitten.
Moet ook bekennen dat al zijn dreigementen om de vrouw van mijn minnaar te berichten, of mijn minnaar wel even wat dingen te gaan vertellen, me niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Hij heeft het volledige app gesprek tussen mijn minnaar en mij naar zichzelf gestuurd. Eerder gedreigd alle vuile was buiten te hangen, waardoor ik ook met familie ed nogal in de problemen zou komen. Heb over bepaalde dingen ook glashard tegen mijn minnaar moeten liegen, en die zou dat dan dus ook horen.
Ook de opmerking dat hij zo ongelukkig is dat regelmatig door hem heen schiet dat 1 stuurfoutje genoeg zou zijn en dat hij dan overal van af is spookt door mijn achterhoofd. En die kwam niet in een ruzie, maar in een normaal gesprek. Meermaals zelfs.
Volgens mij zijn we allebei ongelukkig. Terug kijkend op onze relatie begrijp ik eigenlijk steeds beter dat ik wel vaker open gestaan heb voor aandacht van andere mannen. Al ging ik (nog?) niet vreemd. Het lijkt er op dat onze relatie niet uit de juiste ingrediënten bestaat, niet om de goede redenen begonnen is, en niet door de juiste dingen stand gehouden heeft. Nu komen we daar op een hele nare manier achter. En dat is eigenlijk waar dit topic over gaat...waarom wil je iets buiten je relatie?
zaterdag 13 februari 2016 20:26
klopt, ik ben echt vreemd gegaan 2,5 jaar lang. Mijn man is erachter gekomen.
Aan de ene kant een opluchting want het dubbel leven trok ik echt niet meer. Aan de andere kant verdrietig, 2,5 jaar is geen one night stand. Ik mis hem dus ook nog steeds. De sex was super en ik kon ook heel goed met hem praten. Op andere vlakken passen we niet zo goed bij elkaar.
Mijn man en ik passen op die vlakken wel goed bij elkaar maar de seks is niet bijzonder en ik heb het gevoel dat ik niet ECHT met hem kan praten. Ik kan me niet open stellen.
Spanningen herken ik ook zeker thuis, met name als hij chagerijnig is of als ik merk dat hij intimiteit wil.
Aan de ene kant een opluchting want het dubbel leven trok ik echt niet meer. Aan de andere kant verdrietig, 2,5 jaar is geen one night stand. Ik mis hem dus ook nog steeds. De sex was super en ik kon ook heel goed met hem praten. Op andere vlakken passen we niet zo goed bij elkaar.
Mijn man en ik passen op die vlakken wel goed bij elkaar maar de seks is niet bijzonder en ik heb het gevoel dat ik niet ECHT met hem kan praten. Ik kan me niet open stellen.
Spanningen herken ik ook zeker thuis, met name als hij chagerijnig is of als ik merk dat hij intimiteit wil.
dinsdag 5 april 2016 11:01
Lang niet geschreven...wil toch enigzins mijn hart luchten. Het gaat niet echt beter helaas. Wel goede gesprekken gehad, ook aan de hand van het boek "Houd me vast " van Sue Johnson. Later lijkt hij hier de spot mee te drijven. Op dagelijkse basis gaat het iets beter denk ik. Al hebben we een paar weken geleden nog ruzie gehad...het escaleerde toen ik weigerde direct naar huis te komen. Waarbij hij dreigde politie op me af te sturen omdat ik zijn auto had meegenomen, weer dreigde wel even een mail rond te sturen en alles voor me te verpesten. Daarna smalend dat ik niet meer hoefde te haasten, het was al gebeurd. Hij heeft geen mail gestuurd,maar ok. En weer dreigementen me financieel in de steek te laten.
Hij praat al een tijd met zijn collega, maar inmiddels is gebleken dat hij zijn agressie ed niet besproken heeft. Hij klaagt alleen over mij en mijn fouten. Ik heb die man inmiddels ook gesproken, hij wilde mijn kant horen. Helaas is mijn man dingen die die man tegen hem gezegd heeft tegen mij gaan gebruiken. En heeft ook echt glasharde leugens verteld. Zijn collega stapt er tussenuit, wat mij verweten word. Afgelopen weekend hoogoplopende ruzie, mede hierdoor. Mijn man zei alles zat te zijn en heeft zijn pasjes ed kapot geknipt. Trouwring ed, andere bezittingen waar hij waarde aan hecht moet ik maar verkopen.
Ik ga morgen naar de huisarts, verwijzing psycholoog vragen. Mijn man zou ook hulp zoeken, maar dit komt maar niet van de grond. Ik betwijfel of hij wel echt wil. Het is me inmiddels duidelijk dat hij nog steeds erg kwaad is om wat ik hem aangedaan heb. Dat hij toestemming gegeven heeft, steeds opnieuw, telt niet. Want ik heb gezeurd, en hem gechanteerd door te zeggen mijn minnaar nodig te hebben. Dat ik niet terug te gaan naar hoe het was.
Mijn minnaar inmiddels dik 2 maanden niet gesproken. En ik mis hem nog elke dag. Bijna 4 maanden geen seks, wat betreft mijn minnaar klap ik onderhand uit elkaar. Maar ik walg van het idee van seks met mijn man.
Mijn man doet in wisselende mate wel zijn best. Maar volhouden lukt niet.
Hij praat al een tijd met zijn collega, maar inmiddels is gebleken dat hij zijn agressie ed niet besproken heeft. Hij klaagt alleen over mij en mijn fouten. Ik heb die man inmiddels ook gesproken, hij wilde mijn kant horen. Helaas is mijn man dingen die die man tegen hem gezegd heeft tegen mij gaan gebruiken. En heeft ook echt glasharde leugens verteld. Zijn collega stapt er tussenuit, wat mij verweten word. Afgelopen weekend hoogoplopende ruzie, mede hierdoor. Mijn man zei alles zat te zijn en heeft zijn pasjes ed kapot geknipt. Trouwring ed, andere bezittingen waar hij waarde aan hecht moet ik maar verkopen.
Ik ga morgen naar de huisarts, verwijzing psycholoog vragen. Mijn man zou ook hulp zoeken, maar dit komt maar niet van de grond. Ik betwijfel of hij wel echt wil. Het is me inmiddels duidelijk dat hij nog steeds erg kwaad is om wat ik hem aangedaan heb. Dat hij toestemming gegeven heeft, steeds opnieuw, telt niet. Want ik heb gezeurd, en hem gechanteerd door te zeggen mijn minnaar nodig te hebben. Dat ik niet terug te gaan naar hoe het was.
Mijn minnaar inmiddels dik 2 maanden niet gesproken. En ik mis hem nog elke dag. Bijna 4 maanden geen seks, wat betreft mijn minnaar klap ik onderhand uit elkaar. Maar ik walg van het idee van seks met mijn man.
Mijn man doet in wisselende mate wel zijn best. Maar volhouden lukt niet.
dinsdag 5 april 2016 12:21
En waarom in vredesnaam zou je nog bij deze man blijven??!
Om financiele redenen?
Echt. Doe jezelf een groot plezier en stop met deze relatie. Het is niet okay voor jezelf om te blijven proberen effort te steken in iets wat vruchteloos en kansloos is.
Verkoop je ziel niet langer, maak jezelf vrij van destructieve invloeden (op elkaar) want jullie halen niet bepaald elkaars beste kanten naar boven.
Er is meer in het leven en ik denk dat je aan jezelf soort van verplicht bent je in te spannen voor jezelf, jezelf opschonen van negatieve invloeden en de positieve wendingen te proberen te geven waar je wEl invloed op hebt.
Om financiele redenen?
Echt. Doe jezelf een groot plezier en stop met deze relatie. Het is niet okay voor jezelf om te blijven proberen effort te steken in iets wat vruchteloos en kansloos is.
Verkoop je ziel niet langer, maak jezelf vrij van destructieve invloeden (op elkaar) want jullie halen niet bepaald elkaars beste kanten naar boven.
Er is meer in het leven en ik denk dat je aan jezelf soort van verplicht bent je in te spannen voor jezelf, jezelf opschonen van negatieve invloeden en de positieve wendingen te proberen te geven waar je wEl invloed op hebt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 5 april 2016 14:11
Waarom ik bij hem blijf vind ik een goede vraag. O.a. financiële redenen, maar bovenal mijn dochter. Niet op willen geven. Maar zeker ook angst. Angst de verkeerde keuze te maken. Angst wat hij zou kunnen doen. Medelijden ook, wat zou het lullig zijn als hij nu wel echt wil en ik hem geen kans meer geef.
Ik zie ook steeds wel mijn aandeel, en als ik het zelf niet zie vertelt hij me dat wel. Ik doe kortaf, chagrijnig. Ik sta zelf ook sneller klaar met zeggen te willen scheiden, ook niet goed natuurlijk...Reageren op aardige of lieve dingen lukt me niet meer. Ik lijk niet meer terug te kunnen veren...? Moet bekennen dat hij me ook geen tijd gunt, leuke dingen moeten vooral snel resultaat hebben. Respect voor hem kan ik niet echt meer opbrengen. Liefde voel ik niet meer. Ik merk steeds controle, en zet dan echt mijn hakken in het zand. Vooral als hij achteraf met zijn "bewijzen" en analyses komt. Dat werkt bij mij echt als een rode lap op een stier geloof ik.
Wat betreft een paar weken geleden...ik moet wel volledig zijn. Ik had gewerkt en was onderweg naar huis. We zouden visite krijgen, vooraf bekend. Hij moest nog opruimen, stofzuigen, omkleden ed. 45 minuten voor tijd. Terwijl ik nog een boodschap moest doen. In mijn allergie van niet op hem kunnen rekenen...keer zoveel...en ik schoot uit mijn slof. Toen hij vroeg waar dat op sloeg zei ik dat ik dat al zo vaak had uitgelegd. Hij begon te spotten, dat ik twijfelde en toch liever een ander had. En toen werd ik echt kwaad. Ik moest de visite maar afzeggen, allemaal mijn schuld etc. Toen ik na zoveel keer weigeren toe gaf en zei anders mijn dochter wel te komen halen en naar hen toe te gaan begon het dreigen. En dat liep echt uit de hand toen ik eerst af wilde koelen, om maar geen confrontatie aan te hoeven gaan in bijzijn van onze dochter.
Ik heb zelf ook een aandeel...maar het idee dat ik te doen en te reageren heb zoals hij wil, en hij anders vrijbrief heeft om te dreigen (en zaken wellicht ook nog uit te voeren) kan ik niet meer verdragen. Inmiddels ontdekt dat hij ook buiten ruzies (en soms zelfs in zo'n goed gesprek) soms liegt en manipuleert. Het voelt alsof hij oppervlakkig veranderd, dan zegt wat ik wil horen. Spijt van dingen die hij zegt etc. Dan hoop ik misschien weer, ik weet het niet. Later verknalt hij het weer met zijn spottende houding, en de schuld voor deze ellende volledig in mijn schoenen te schuiven. En breekt weer zijn belofte niet meer te dreigen en te manipuleren.
Ik zie ook steeds wel mijn aandeel, en als ik het zelf niet zie vertelt hij me dat wel. Ik doe kortaf, chagrijnig. Ik sta zelf ook sneller klaar met zeggen te willen scheiden, ook niet goed natuurlijk...Reageren op aardige of lieve dingen lukt me niet meer. Ik lijk niet meer terug te kunnen veren...? Moet bekennen dat hij me ook geen tijd gunt, leuke dingen moeten vooral snel resultaat hebben. Respect voor hem kan ik niet echt meer opbrengen. Liefde voel ik niet meer. Ik merk steeds controle, en zet dan echt mijn hakken in het zand. Vooral als hij achteraf met zijn "bewijzen" en analyses komt. Dat werkt bij mij echt als een rode lap op een stier geloof ik.
Wat betreft een paar weken geleden...ik moet wel volledig zijn. Ik had gewerkt en was onderweg naar huis. We zouden visite krijgen, vooraf bekend. Hij moest nog opruimen, stofzuigen, omkleden ed. 45 minuten voor tijd. Terwijl ik nog een boodschap moest doen. In mijn allergie van niet op hem kunnen rekenen...keer zoveel...en ik schoot uit mijn slof. Toen hij vroeg waar dat op sloeg zei ik dat ik dat al zo vaak had uitgelegd. Hij begon te spotten, dat ik twijfelde en toch liever een ander had. En toen werd ik echt kwaad. Ik moest de visite maar afzeggen, allemaal mijn schuld etc. Toen ik na zoveel keer weigeren toe gaf en zei anders mijn dochter wel te komen halen en naar hen toe te gaan begon het dreigen. En dat liep echt uit de hand toen ik eerst af wilde koelen, om maar geen confrontatie aan te hoeven gaan in bijzijn van onze dochter.
Ik heb zelf ook een aandeel...maar het idee dat ik te doen en te reageren heb zoals hij wil, en hij anders vrijbrief heeft om te dreigen (en zaken wellicht ook nog uit te voeren) kan ik niet meer verdragen. Inmiddels ontdekt dat hij ook buiten ruzies (en soms zelfs in zo'n goed gesprek) soms liegt en manipuleert. Het voelt alsof hij oppervlakkig veranderd, dan zegt wat ik wil horen. Spijt van dingen die hij zegt etc. Dan hoop ik misschien weer, ik weet het niet. Later verknalt hij het weer met zijn spottende houding, en de schuld voor deze ellende volledig in mijn schoenen te schuiven. En breekt weer zijn belofte niet meer te dreigen en te manipuleren.
dinsdag 5 april 2016 16:13
Suzy, je hebt ook wel gelijk. Maar hoe weet je of je ergens echt geen invloed op hebt? Dat een negatief iets niet terug kan veranderen in iets positiefs? Wanneer geef je echt op?
Ik ga me in ieder geval inspannen door naar een psycholoog te gaan. Oude pijn onder ogen zien. Ik weet dat je dat al eerder tegen me zei...Toen stond ik er niet voor open. Nu wel.
Ik ga me in ieder geval inspannen door naar een psycholoog te gaan. Oude pijn onder ogen zien. Ik weet dat je dat al eerder tegen me zei...Toen stond ik er niet voor open. Nu wel.
dinsdag 5 april 2016 17:03
Hoe lang moet het voor jou duren boordat je erkent dat zijn gedrag niet onder jouw invloed, macht en controle valt?
Deze wisselwerking is hoe dan ook funest voor jullie allemaal.
En hoe lang duurt dat al zonder dat dat verandert?
Waarom vasthouden aan iets waarvan je onderhand toch wel mag aannemen dat het niet werkt?
Dreigen, liegen en manipuleren horen niet thuis in een liefdevolle relatie.
Gebrek aan respect ook niet, enz.
Een destructieve relatie volhouden om je kind is imo nooit iets goeds. Zij lijdt hier net zo goed onder.
En besef svp dat dreiging en angst over zijn zodra je daar niet meer vatbaar vior bent: oa door dan maar te laten gebeuren. Dan maakt ie maar eea openbaar: op moment dat je dat niet meer als een ramp beschouwt of je voor schaamt/ schuldig voelt, kan hij daar ook niet meer mee dreigen/ jou emotioneel chanteren, dan heeft het immers geen effect meer.
Neem je eigen echte aandeel en verlies, reken af met je schuldig voelen of schamen.
Laat je inlichten wat je kunt verwachten oa financieel, wat jouw rechten zijn.
Bevrijd jezelf van deze angsten, genoeg is genoeg.
Hoeveel boete wil je jezelf laten doen voor jouw 'aandeel'?
Stop met je zelfveroordeling en maak jezelf niet langer chanteer- en manipuleerbaar!
Deze wisselwerking is hoe dan ook funest voor jullie allemaal.
En hoe lang duurt dat al zonder dat dat verandert?
Waarom vasthouden aan iets waarvan je onderhand toch wel mag aannemen dat het niet werkt?
Dreigen, liegen en manipuleren horen niet thuis in een liefdevolle relatie.
Gebrek aan respect ook niet, enz.
Een destructieve relatie volhouden om je kind is imo nooit iets goeds. Zij lijdt hier net zo goed onder.
En besef svp dat dreiging en angst over zijn zodra je daar niet meer vatbaar vior bent: oa door dan maar te laten gebeuren. Dan maakt ie maar eea openbaar: op moment dat je dat niet meer als een ramp beschouwt of je voor schaamt/ schuldig voelt, kan hij daar ook niet meer mee dreigen/ jou emotioneel chanteren, dan heeft het immers geen effect meer.
Neem je eigen echte aandeel en verlies, reken af met je schuldig voelen of schamen.
Laat je inlichten wat je kunt verwachten oa financieel, wat jouw rechten zijn.
Bevrijd jezelf van deze angsten, genoeg is genoeg.
Hoeveel boete wil je jezelf laten doen voor jouw 'aandeel'?
Stop met je zelfveroordeling en maak jezelf niet langer chanteer- en manipuleerbaar!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 6 april 2016 01:19
Ik heb altijd gedacht dat ik gedrag van hem kon beïnvloeden met mijn gedrag. Actie/reactie. Vaak gesprekken gehad, uitgelegd hoeveel pijn hij me doet. Hoe mijn vertrouwen in hem steeds verder daalt. Eigenlijk hoor ik al jaren als hij iets naars gezegd heeft dat het kwam door wat ik deed of zei. Met dit gedoe met mijn minnaar is het wel ontspoord, daarvoor was het niet zo heftig.
Steeds lijkt het even beter te gaan...maar dan gaat het op een andere manier weer mis. Hoe meer ik doorzie, en met iedere keer dat hij zich zo kinderachtig en manipulerend gedraagt, hoe minder respect ik voel.
Ik begrijp dat deze zaken echt niet thuis horen in een relatie. Toch komt hij in goede gesprekken steeds met excuses, uitleg, etc.
Belooft verandering. Wat er soms ook echt even is. Voordeel is dat een deel van de communicatie regelmatig over whatsapp gaat, minder ruimte voor ondoordachte opmerkingen. En terug te lezen. Schrikbarend hoe manipulerend sommige berichten zijn. En bewijs voor mezelf dat ruzies vaak niet zo gelopen zijn als hij zegt. Ik twijfel nogal eens aan mijn geheugen, en dat weet hij. Als ik hem confronteer met app contact lijkt hij dingen ineens te laten vallen.
Bij die ruzie een paar weken geleden was ik woest. Duidelijk te kennen gegeven me niet zo te laten chanteren. Dat hij zijn dreigementen maar uit moest voeren dan.
Ik heb veel te veel geaccepteerd. Om echt te scheiden loop ik tegen veel dingen aan. Financiën, koopwoning. Maar ook zelf nergens terecht kunnen met mijn dochter. Toch angst. En moeite om afscheid te nemen van een moeilijke man die wel goed zegt te willen en goed is voor onze dochter.
Ik denk dat het wijs is te gaan onderzoeken waarom ik zoveel geaccepteerd heb. Zou er een band kunnen zijn met mijn stiefvader vroeger, een bordeliner? Wat is er nog nodig? Moet hij me dan echt fysiek mishandelen voor ik definitief een streep trek?
Steeds lijkt het even beter te gaan...maar dan gaat het op een andere manier weer mis. Hoe meer ik doorzie, en met iedere keer dat hij zich zo kinderachtig en manipulerend gedraagt, hoe minder respect ik voel.
Ik begrijp dat deze zaken echt niet thuis horen in een relatie. Toch komt hij in goede gesprekken steeds met excuses, uitleg, etc.
Belooft verandering. Wat er soms ook echt even is. Voordeel is dat een deel van de communicatie regelmatig over whatsapp gaat, minder ruimte voor ondoordachte opmerkingen. En terug te lezen. Schrikbarend hoe manipulerend sommige berichten zijn. En bewijs voor mezelf dat ruzies vaak niet zo gelopen zijn als hij zegt. Ik twijfel nogal eens aan mijn geheugen, en dat weet hij. Als ik hem confronteer met app contact lijkt hij dingen ineens te laten vallen.
Bij die ruzie een paar weken geleden was ik woest. Duidelijk te kennen gegeven me niet zo te laten chanteren. Dat hij zijn dreigementen maar uit moest voeren dan.
Ik heb veel te veel geaccepteerd. Om echt te scheiden loop ik tegen veel dingen aan. Financiën, koopwoning. Maar ook zelf nergens terecht kunnen met mijn dochter. Toch angst. En moeite om afscheid te nemen van een moeilijke man die wel goed zegt te willen en goed is voor onze dochter.
Ik denk dat het wijs is te gaan onderzoeken waarom ik zoveel geaccepteerd heb. Zou er een band kunnen zijn met mijn stiefvader vroeger, een bordeliner? Wat is er nog nodig? Moet hij me dan echt fysiek mishandelen voor ik definitief een streep trek?
woensdag 6 april 2016 01:55
Jij gelooft in mooie woorden en beloftes. Kijk nou eens naar de daden. Aanpraatjes heb je uiteindelijk niks als de situatie niet verandert.
Het is een 'foute' wisselwerking tussen jullie, ongeacht wie schuld heeft. Jij laat het voortbestaan en er zit geen consequentie aan dus zal hij niet noemenswaardig veranderen.
Jullie houden elkaar in stand zo. Je herhaalt misschien de geschiedenis met stiefvader, omdat je dat kent en als een soort normaalwaarde beschouwt.
Ik denk dat je beter af bent als je dat patroon weet te doorbreken, ook al loop je dan tegen eea aan. Niemand zal zeggen dat dat een makkelijke(r) weg zal zijn. Wel vrijer.
Dit is jullie comfortzone geworden: je weet niet beter, lijkt iig beter dan niks, daarmee pik je eea ook, neemt er genoegen mee.
En dat mag natuurlijk, maar besef dat je altijd een keuze hebt! Zo doorgaan is ook een keuze, veranderen zal het niet daadwerkelijk.
Wil je zo oud worden met hem?
Vergis je niet wat een energie dat negatieve je kost, om maar per se te houden wat je kent, gebrek aan liefde en respect enz.
Het is een 'foute' wisselwerking tussen jullie, ongeacht wie schuld heeft. Jij laat het voortbestaan en er zit geen consequentie aan dus zal hij niet noemenswaardig veranderen.
Jullie houden elkaar in stand zo. Je herhaalt misschien de geschiedenis met stiefvader, omdat je dat kent en als een soort normaalwaarde beschouwt.
Ik denk dat je beter af bent als je dat patroon weet te doorbreken, ook al loop je dan tegen eea aan. Niemand zal zeggen dat dat een makkelijke(r) weg zal zijn. Wel vrijer.
Dit is jullie comfortzone geworden: je weet niet beter, lijkt iig beter dan niks, daarmee pik je eea ook, neemt er genoegen mee.
En dat mag natuurlijk, maar besef dat je altijd een keuze hebt! Zo doorgaan is ook een keuze, veranderen zal het niet daadwerkelijk.
Wil je zo oud worden met hem?
Vergis je niet wat een energie dat negatieve je kost, om maar per se te houden wat je kent, gebrek aan liefde en respect enz.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 6 april 2016 02:49
Wat betreft daden...hij werkt hard zodat ik niet heel veel hoef. Hij doet regelmatig wel lieve dingen. Koffie op bed, helpen onze dochter naar de opvang te krijgen als ik moet werken. Er staat alleen heel wat negatiefs tegenover, zeker het laatste jaar. Het is absoluut een man met 2 gezichten. Hij kan aardig en hartelijk zijn, doet soms lieve dingen.
Empathie is alleen vaak ver te zoeken. agressie, jaloezie, manipulatie.
Ik merk dat hij soms wel dimt als ik echt een streep trek. En serieus te kennen geef te willen scheiden. En dit dus niet even roep in een ruzie.
In zoverre merk ik echt dat begrenzen helpt. Maar vroeger gingen we ook met deze reden uit elkaar. Hij heeft de consequenties al eens gevoeld, en leek later veranderd. Stukje bij beetje is het opnieuw mis gegaan. Nee, zo wil ik niet oud worden. In een eeuwige strijd om mijn grenzen te bewaken, mijn gedrag op hem aan te passen, dingen goed te praten, etc. En als hij blijft ontkennen een probleem te hebben en hulp weigert te accepteren zal hij niet echt veranderen. Hij zegt dat dingen voortkomen uit angst me te verliezen, pijn en verdriet omdat ik liever seks met een ander heb dan met hem. Vertelt ook zich machteloos en een zwakkeling te voelen, omdat hij zichzelf niet in de hand kan houden. Dat hij zoveel van me houdt, me niet kwijt wil. Er volgt alleen geen actie. Later ontkent hij een probleem te hebben. Hij zei eerder ook hele stukken kwijt te zijn van vorig jaar, en zich sommige dingen die hij gedaan en gezegd heeft niet echt meer herinnert...? Mijn fouten herinnert hij zich anders prima.
Je zegt patroon doorbreken, dat dat niet makkelijker is, wel vrijer. Wat bedoel je precies? Wisselwerking met mijn man? Of patroon van herhalende geschiedenis?
Empathie is alleen vaak ver te zoeken. agressie, jaloezie, manipulatie.
Ik merk dat hij soms wel dimt als ik echt een streep trek. En serieus te kennen geef te willen scheiden. En dit dus niet even roep in een ruzie.
In zoverre merk ik echt dat begrenzen helpt. Maar vroeger gingen we ook met deze reden uit elkaar. Hij heeft de consequenties al eens gevoeld, en leek later veranderd. Stukje bij beetje is het opnieuw mis gegaan. Nee, zo wil ik niet oud worden. In een eeuwige strijd om mijn grenzen te bewaken, mijn gedrag op hem aan te passen, dingen goed te praten, etc. En als hij blijft ontkennen een probleem te hebben en hulp weigert te accepteren zal hij niet echt veranderen. Hij zegt dat dingen voortkomen uit angst me te verliezen, pijn en verdriet omdat ik liever seks met een ander heb dan met hem. Vertelt ook zich machteloos en een zwakkeling te voelen, omdat hij zichzelf niet in de hand kan houden. Dat hij zoveel van me houdt, me niet kwijt wil. Er volgt alleen geen actie. Later ontkent hij een probleem te hebben. Hij zei eerder ook hele stukken kwijt te zijn van vorig jaar, en zich sommige dingen die hij gedaan en gezegd heeft niet echt meer herinnert...? Mijn fouten herinnert hij zich anders prima.
Je zegt patroon doorbreken, dat dat niet makkelijker is, wel vrijer. Wat bedoel je precies? Wisselwerking met mijn man? Of patroon van herhalende geschiedenis?
woensdag 6 april 2016 10:34
Mensen veranderen niet zomaar, zelfs niet met professionele hulp, daar komt heel veel zelf willen en inspanning bij kijken.
Jullie hebben aan weerskanten angst en dreiging in de relatie gegooid en geen vertrouwen of zelfs wantrouwen in elkaar en jullie relatie.
Manipatie en agressieve destructiviteit komt altijd voort uit jezelf minderwaardig of zelfs niks waard voelen of jezelf beter voelen door de ander zich minderwaardig te laten voelen.
Het is dan vaak niet eens nodig dat te triggeren door aktie-reactie als het wantrouwen en die angst al in iemamd zelf zit.
Zeker niet als er reden is bijgekomen dat die (verlatings)angst en wantrouwen (en hem niet goed genoeg vinden) terecht was, kun je aan de gang blijven met te moeten bewijzen van wel/ tegendeel, maar dat helpt niet langdurig, laat staan de dreiging van jou steeds met scheiding. (Ook al blijft dat bij woorden).
Het hele patroon is destructief en dat verander je niet zomaar. En is idd een herhaling vd geschiedenis ook, ja.
Dit heeft iig van 2 kanten nx te maken met vechten voor de relatie en redden jullie imo niet op eigen houtje.
Jullie hebben aan weerskanten angst en dreiging in de relatie gegooid en geen vertrouwen of zelfs wantrouwen in elkaar en jullie relatie.
Manipatie en agressieve destructiviteit komt altijd voort uit jezelf minderwaardig of zelfs niks waard voelen of jezelf beter voelen door de ander zich minderwaardig te laten voelen.
Het is dan vaak niet eens nodig dat te triggeren door aktie-reactie als het wantrouwen en die angst al in iemamd zelf zit.
Zeker niet als er reden is bijgekomen dat die (verlatings)angst en wantrouwen (en hem niet goed genoeg vinden) terecht was, kun je aan de gang blijven met te moeten bewijzen van wel/ tegendeel, maar dat helpt niet langdurig, laat staan de dreiging van jou steeds met scheiding. (Ook al blijft dat bij woorden).
Het hele patroon is destructief en dat verander je niet zomaar. En is idd een herhaling vd geschiedenis ook, ja.
Dit heeft iig van 2 kanten nx te maken met vechten voor de relatie en redden jullie imo niet op eigen houtje.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 6 april 2016 14:43
Suzy65, hoe heb jij je slapende libido wakker gekregen dan?
Ik ben al lang samen met mijn man en ik heb mede een laag libido gekregen doordat penetratie niet of moeizaam ging. Het doet een keer pijn en daar ga je de vicieuze cirkel in. Een keer op punt ven scheiden gestaan, mede door andere zaken erbij en het broer-zus gebeuren. Toen toch maar eens naar de huisarts gegaan, schimmelcrèmepje en toen ging het al wat beter. We zijn aan kinderen begonnen en het baren van ze heeft me goed gedaan... het hele strakke is eraf waardoor ik eigenlijk geen pijn meer heb en me beter open durf te stellen. In de afgelopen tijd weer eens enkele malen seks gehad die aanvoelde zoals in het begin. Gewoon zo fijn die nabijheid van hem. We zitten nu in een wat lastig pakket, maar als we dadelijk in ons huis wonen hebben we weer de tijd om onszelf en ons gezin op nummer 1 te zetten. De rem gaat erop. Zowel hij als ik zijn het daarover eens. Mijn libido is weer wat beter,maar gaat nog erg op en neer. Ik ben er inmiddels wel over uit dat ook ik mag gaan genieten van seks, iets wat ik eerder nier kon omdat mijn lichaam tegen werkte.
Ik ben al lang samen met mijn man en ik heb mede een laag libido gekregen doordat penetratie niet of moeizaam ging. Het doet een keer pijn en daar ga je de vicieuze cirkel in. Een keer op punt ven scheiden gestaan, mede door andere zaken erbij en het broer-zus gebeuren. Toen toch maar eens naar de huisarts gegaan, schimmelcrèmepje en toen ging het al wat beter. We zijn aan kinderen begonnen en het baren van ze heeft me goed gedaan... het hele strakke is eraf waardoor ik eigenlijk geen pijn meer heb en me beter open durf te stellen. In de afgelopen tijd weer eens enkele malen seks gehad die aanvoelde zoals in het begin. Gewoon zo fijn die nabijheid van hem. We zitten nu in een wat lastig pakket, maar als we dadelijk in ons huis wonen hebben we weer de tijd om onszelf en ons gezin op nummer 1 te zetten. De rem gaat erop. Zowel hij als ik zijn het daarover eens. Mijn libido is weer wat beter,maar gaat nog erg op en neer. Ik ben er inmiddels wel over uit dat ook ik mag gaan genieten van seks, iets wat ik eerder nier kon omdat mijn lichaam tegen werkte.
woensdag 6 april 2016 15:51
Dankjewel voor je reactie. Ik realiseer me echt wel dat ik aandeel heb. Dingen speelden al langer, al lijkt nu pas zichtbaar hoe de aanloop geweest is. En hoe belangrijk seks toch is, op dat vlak vrijwel nooit goed gegaan. Minderwaardig voelen heb ik heel lang gedaan, voor dit gedoe ook echt twijfels. Voor mijn gevoel al lange tijd aan het knokken tegen zijn agressie, gebrek aan empathie. Strijd om een gelijke rolverdeling ed. Verschillende verwerking van verdriet, elkaar niet kunnen vinden.
Toen dit met mijn minnaar begon was ik net een elastiekje wat te strak gespannen was en ineens losgelaten werd. Ik heb absoluut fouten gemaakt. Mijn man ook.
Ik zei seks nodig te hebben, dat er geen chemie was. Dit met die ander leek dat op te lossen. Seks en lust nog nooit zo ervaren. En ik kon niet meer zonder. Zag geen opties chemie "te maken". En liep plat gezegd achter mijn kruis aan, de controle was weg. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Dreigen ed ging steeds van mijn man uit, hij eiste dat ik zou stoppen. Maar steeds mocht het onder strakke voorwaarden (o.a. seksuele compensatie) door. En dat kwam ook uit hemzelf, niet alleen van mij. Al heb ik wel gepusht op bepaalde momenten. Ik vind het ontzettend verdrietig dat dingen zo gelopen zijn. Toen het erg slecht ging heb ik mijn minnaar 4 maanden niet gezien. Heel veel ruzies en ook goede gesprekken gehad. Uiteindelijk voorzichtig gevraagd of ik weer af mocht spreken, dat was goed. Ik begrijp echt niet dat hij regelmatig alle schuld bij mij legt.
Chemie was al niet maakbaar. Nu kan ik nauwelijks aanraking verdragen. Alles wat hij gezegd en gedaan heeft heeft me erg veel pijn gedaan. Ook in zekere zin seksuele- en fysieke intimidatie.
Ik probeer al heel lang te vechten. Probeer mezelf in de hand te houden, niet stiekem contact te zoeken met mijn minnaar. En dat is verdomd moeilijk. Ik probeer steeds te realiseren wat er onder zijn dreigementen zit. Maar het houdt een keer op toch? Ik weet niet meer wat ik hier mee moet. Ik kan kwalijk altijd een toneelstukje opvoeren en altijd maar schikken, zodat hij zich maar gewaardeerd voelt. Agressieve buien zijn 1 ding. Liegen en manipuleren iets anders. Hoe moeten we aan dingen werken als hij liegt...? Mijn zwaktes tegen me gebruikt en me de grond in trapt? Ik zie trekken van narcisme, borderline, of iets dergelijks. En die zie ik achteraf ook echt wel als ik terug kijk op onze relatie voor dit met mijn minnaar, al was het minder heftig.
Gezien zijn jeugd ook niet heel gek dat hij echt een knauw gekregen heeft.
Toen dit met mijn minnaar begon was ik net een elastiekje wat te strak gespannen was en ineens losgelaten werd. Ik heb absoluut fouten gemaakt. Mijn man ook.
Ik zei seks nodig te hebben, dat er geen chemie was. Dit met die ander leek dat op te lossen. Seks en lust nog nooit zo ervaren. En ik kon niet meer zonder. Zag geen opties chemie "te maken". En liep plat gezegd achter mijn kruis aan, de controle was weg. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Dreigen ed ging steeds van mijn man uit, hij eiste dat ik zou stoppen. Maar steeds mocht het onder strakke voorwaarden (o.a. seksuele compensatie) door. En dat kwam ook uit hemzelf, niet alleen van mij. Al heb ik wel gepusht op bepaalde momenten. Ik vind het ontzettend verdrietig dat dingen zo gelopen zijn. Toen het erg slecht ging heb ik mijn minnaar 4 maanden niet gezien. Heel veel ruzies en ook goede gesprekken gehad. Uiteindelijk voorzichtig gevraagd of ik weer af mocht spreken, dat was goed. Ik begrijp echt niet dat hij regelmatig alle schuld bij mij legt.
Chemie was al niet maakbaar. Nu kan ik nauwelijks aanraking verdragen. Alles wat hij gezegd en gedaan heeft heeft me erg veel pijn gedaan. Ook in zekere zin seksuele- en fysieke intimidatie.
Ik probeer al heel lang te vechten. Probeer mezelf in de hand te houden, niet stiekem contact te zoeken met mijn minnaar. En dat is verdomd moeilijk. Ik probeer steeds te realiseren wat er onder zijn dreigementen zit. Maar het houdt een keer op toch? Ik weet niet meer wat ik hier mee moet. Ik kan kwalijk altijd een toneelstukje opvoeren en altijd maar schikken, zodat hij zich maar gewaardeerd voelt. Agressieve buien zijn 1 ding. Liegen en manipuleren iets anders. Hoe moeten we aan dingen werken als hij liegt...? Mijn zwaktes tegen me gebruikt en me de grond in trapt? Ik zie trekken van narcisme, borderline, of iets dergelijks. En die zie ik achteraf ook echt wel als ik terug kijk op onze relatie voor dit met mijn minnaar, al was het minder heftig.
Gezien zijn jeugd ook niet heel gek dat hij echt een knauw gekregen heeft.
